♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

คิดก่อนขอ

</TD></TR></TBODY></TABLE>
@พุทธศาสน์ฝากไว้ให้ระลึก
ให้ตรองตรึกทุกสิ่งในเหตุผล
กรรม-วิบาก ตนสร้างล้วนตกตน
ให้เวียนวนทุกข์สุขสุดพรรณนา
@อันธรรมมาเกิดเหตุย่อมดับเหตุ
ไม่มีเหตุแล้วผลเกิดจากไหน
ขอพรพระแล้วขอเรื่อยร่ำไป
เหตุเช่นไรผลเช่นนั้นไม่ย้อนยล
@หากตนขอทุกสิ่งสุขสมหวัง
มนุษย์ยังระงมทุกข์หรือไฉน
เพียรทำดีรักษ์ศีลสุขใสใน
ดีทำไปผลสมเจตตามเหตุดี
@"ดีใดไม่มีโทษย่อมดีเลิศ
สุดประเสริฐคือได้ตนเป็นที่พึ่ง"
อริยทรัพย์สมบัติซึ่ง
ใครรุมทึ้งหมายชิงหมดหนทาง
@อธิษฐานวางตั้งบนพื้นเหตุ
ตั้งจิตเจตจำนงตรงทางไหน
เหตุดีสร้างสะสมเป็นปัจจัย
เพียรทำไปต่อเนื่องสมเจตวาง
@อธิษฐานต่างขอข้อตรงไหน
อุปไมยขอด้วยไร้ทรัพย์กิน
อธิษฐานสร้างทรัพย์ไร้มลทิน
มีทรัพย์สินซื้อสิ่งใดได้สมเอย.
******************************

​

 

"อันความคิดจากจำคำครูบา
ศึกษามาจับเรียงร้อยถ้อยประสงค์
ปรับตามเหตุสภาวะถูกผิดคง
จึงไม่อาจลงว่าเป็นคำครูบา

กลกลอนกล่าวกระชับกระจัดเคลื่อน
จึงให้เพื่อนช่วยไตร่ตรองในเหตุผล
ถูกมีผิดปรับแก้ให้เหมาะสม
จึงฝากยลพิจารณาด้วยปัญญา"

จึงบอกว่า "เป็นความคิดเห็นส่วนบุคคลโปรดใช้วิจารณญาณ"

***************************************

 

ขอพัก รักษ์ใจ หนึ่งช่วง
กาลล่วง นานพอ ใสใจ
กลับดู เรื่องตน นอกใน
วางไว ว่างได้ พบกัน
***************

 

แวะเวียน ผ่านมา เวลาว่าง
ยังคอย ผู้ชี้ทาง สว่างใส
อย่าทิ้ง อย่าร้าง ห่างไกล
อย่าให้ คอยเก้อ เพ้อ..คอย

 

กระทู้กลอนคุณภาพต้องห้องนี้
มิตรไมตรีทวีให้แก่กันมิเลือนหาย
กาลเวลาหลายปีผ่านมิเสื่อมคลาย
ที่สลายหวังมลายคือกิเลสในใจตน!

กระทู้ต้นอ้างแอบว่าแก้เหงา
เจ้าของเก่าลาลับห่างหาย
มิรู้เป็นหรืออยู่ร้ายดีอย่างไร
ทิ้งห้องไว้สะท้อนไตรลักษณ์เกิดดับนา

อดีตกาลผ่านพ้นร้อยกว่าหน้า
มีทั้งสุขเศร้าเฮฮาเรื่องขบขัน
มีทั้งรักหลงและเกลียดขมากัน
มีทั้งธรรมะคติสะกิดใจ

มีทั้งร่ายกลอนกาพย์ปราชญ์กระทู้
มีทั้งที่ซุ่มอ่านดูประจำอยู่อย่างนั้น
มีทั้งท่านผู้เก่าใหม่มาร่วมเสวนากัน
รวมเป็นความผูกพันประจำห้องจักวาลคู่ขนานเอย!่

 

คงนาน กาลละ จากไกล
ห่วงใย ใจเจ้า กระเซ้า
เข้าถ้ำ ย้ำฝึก ปรือเข้า
เบิ่งเฝ้า วางได้ ใจใส......โมทนาสาธุ....

 

อริยครูบาหลวงตามหาบัว
มีอย่ามัวเที่ยวหาสิ่งสงสัย
อธิษฐานตั้งลงตรงสนใจ
นึกถามไปหาอ่านฟังธรรมหลวงตา

 

ขอบคุณทุกท่านเยี่ยมยังคิดถึง
ยังคนึงกลอนเก่าเสวนา
ตอบกระทู้เพียงเวียนผ่านมา
ถึงเวลากลับหวังยังอยู่เดิม

 

....ถ้ามาได้คงเห็น
สมหวังเป็นครากลับ
ห่วงใยใกล้กระชับ
ไม่ลาลับอุ่นไอใจ...

 

..."จะพิจารณาไปในวัตถุสิ่งใดก็ตามในโลกนี้
มันเต็มอยู่ด้วยกอง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา หาความจีรังถาวรไม่ได้
อาศัยสิ่งใด สิ่งนั้นก็จะพังลงไป...
..วัตถุสิ่งใดก็ตาม ขึ้นชื่อว่ามีอยู่ในโลกนี้ ล้วนแล้วแต่สิ่งที่จะต้องพังทลาย
เขาไม่พังเราก็พัง เขาไม่แตกเราก็แตก เขาไม่พลัดพราก เราก็พลัดพราก เขาไม่จากเราก็จาก
เพราะโลกนี้เต็มไปด้วยความจากความพลัดพรากกันอยู่แล้วโดยหลักธรรมชาติ
ให้พิจารณาอย่างนี้ด้วยปัญญา ให้ชัดเจนก่อนหน้าที่สิ่งเหล่านั้นจะพลัดพรากจากเรา หรือเราจะพลัดพรากจากสิ่งเหล่านั้น
แล้วปล่อยวางไว้ตามความเป็นจริง..."
...เพราะฉะนั้นเมื่อยังมีชีวิตอยู่ รู้ ๆ อยู่อย่างนี้
จงสร้างความแน่นอนขึ้นที่ใจของเรา ด้วยความเป็นผู้หนักแน่นในสารคุณทั้งหลาย
จะแน่ตัวเองทั้งยังอยู่ ทั้งเวลาตายไป ไม่สะทกสะท้านหวั่นไหวกับความเป็นความตาย
ความพลักพรากจากสัตว์แลสังขารที่ใครๆ ต้องเผชิญด้วยกัน เพราะมีอยู่กับทุกคน..."​

 

เพิ่งประจักกับเหล่าเทพกาพย์โครงกลอน
ท่วงทำนองวรรคตอนไพเราะเสนาะจิต
พบเจอพวกท่านนั้นเกินกว่าคาดคิด
จะตามติดอ่านโครงกลอนให้คลายเหงา

 

กระทู้ห่างร้างกันไปที่ใดหนอ
มีคนรอครูกลอนมาสอนศิลป์
ทั้งโคลงฉันท์กาพย์กลอนอ้อนอาจินต์
กวีศิลป์ชั้นครูมาดูกัน

 

ฉันคนหนึ่ง เฝ้ารอ ครูกาพย์กลอน .. คอยให้สอน ลวดลาย อักษรศิลป์
ฉันเฝ้าคอย เช้าเย็น เป็นอาจินต์ .. เหมือนพื้นดิน เฝ้ารอ (?) ทอแสงมา

 

เกิดขึ้น ดำรง ร้าง
ยังไม่จาง ลงไตรลักษณ์
แสดงแจ้งประจักษ์
จำยึดหลักไม่ห่างธรรม.......

 

ที่ห่างหายใจแผล
ไม่เหลือบแลแต่อาวรณ์
กลับถิ่นบ้างห่างจร
พ้องเพื่อนรอนอยู่ในใจ........

 

เวลารักษาสรรพสิ่ง

มิ่งมิตรคิดครวญคนึงหา

เคยร่วมสังสรรค์...ผ่านมา

เพียงเห็นอักษราน่าชื่นใจ.....คิดถึงนะคะ

 

เพียงทำได้ปล่อยวาง
มิอ้างว้างหมู่มวลมิตร
พันผูกยังสถิตย์
ส่งในจิตชิดแนบใจ.......

 

ฉันตั้งตารอ ในกระทู้ อยู่โดดเดี่ยว ... แสนเปล่าเปลี่ยว เงียบเหงา ขาดเพื่อนผอง
แต่กลับมีเสียง เพียงหนึ่ง ได้ยินก้อง ... นั้นคือเสียงร้อง โหยหา ........ จากใจฉัน

 

ขอให้อบอุ่นใจให้มีสุข. น้ำคำปลุกปลอบใจไปจากฉัน
หากขาดเพื่อนเรือนใจใคร่เติมพลัน. มาร่วมปันความอบอุ่นกรุ่นในใจ....
กลอนไม่เพราะเท่าชั้นครูนะคะ ยินดีเป็นเพื่อนเดินไปด้วยกันคะ

 

กล่าวบอกขอขอบคุณ
แน่นแฟ้นกรุ่นในอุ่นไอ
เฮฮาบ้าบอไป
สาระไร้อุ่นไอรัก......55555555555