ใครมีปัญหาอะไรในการปฏิบัติลองเข้ามาถามดู

ธรรมดาของ คนที่ขยันหมั่นฝึกซ้อม ถ้า เป้าหมายมี ตั้งไว้ตรง ก็จะทำ
ให้ทราบทันทีว่า ถูกต้องตามเป้าหมาย หรือ ห่างไกลแค่ไหน ก็ยังพอ
เป็น พลังกลับมาให้ยิ่งขยันได้

แต่ถ้า เราซ้อม เหมือน ซ้อมยิงธนู แต่ เป้าของการยิงไม่มี สักแต่ว่า
โน้มคันธนูแล้วยิงลูกศรไปตามมีตามเกิด พอลูกธนูปักลงที่ใด มันก็
จะไม่ให้รสว่า ใกล้ความสำเร็จ แม้จะถูกกระป๋องกระเป๋ง ก็ยังความ
ท้อใจให้เกิดอยู่ดี

ดังนั้น

ธรรมะ ที่คุณปรารภมา เขาก็กำลังสอนคุณอยู่ คือ เขากำลังพา
คุณมาตรึกเรื่อง "เป้าหมาย" ว่า ตั่งไว้ไม่ตรง หรือเปล่า จึงทำให้
ความพยายามที่ผ่านมาดีแล้ว แต่กลับไม่เห็น

มาดูกัน

คุณตั้งเป้าหมายไว้ที่ "ไม่คิด" แล้วสำคัญว่า การเป็นคนไม่คิด
คืออาการของ " สมณะสารูป " .... ความ "กลุ้มใจ" ยกไว้ เพราะ
ถือว่าเป็นตัว ผลที่เกิดจากการตั้งเป้า เอาไว้ ดังกล่าว

มาปรับกันใหม่ ตั้งเป้าให้ตรง ตั้งจิตให้ตรง ดูสักหน่อย

"สิ้นราคะ" คุณเอาตัวนี้ตั้งแทน "การไม่คิด"

คนเราเกิดมาต้องคิด หากเป็น ฆารวาส ไม่ใช่ พระ ภาระหน้าที่ยังมีอยู่
มาก เรายิ่งต้อง "คิดให้มากๆ คิดให้ไวๆ คิดให้แจ่มๆ บรรเจิด"

เพียงแต่ เราจะมีเครื่องมือตรวจสอบ "ความคิด" ที่เรากำลังใช้
ว่ามันแล่นออกมาด้วย " ราคะ " เจืออยู่่หรือเปล่า มีตัณหาแฝง
เข้ามาไหม

ก็ถ้า "ความคิด" ที่เราคิด มันปราศจาก ราคะ ตัณหา สิ้นตัณหา
เราก็ไม่จำเป็นจะต้องไปนั่งนิ่งๆอยู่กับความเครียด ไม่คิด

ทีนี้ เป้าหมายที่ดี ควรเป็นเป้าหมายในทางธรรมด้วย เราก็มาดู
สิว่า " สิ้นตัณหา " เนี่ยะ เป็นเป้าหมายทางธรรม หรือเปล่า

พิจารณาแล้ว ลองตัดสินใจเอาใหม่ ตั้งจิตเอาใหม่ ทำอย่างไร
เรียกว่า " ตั้งจิตไว้ตรง "

คุณก็สามารถพิจารณา สอบสวน ตรวจทานด้วยตนเอง ไม่ต้อง
อาศัยฟังจากใคร เรียกว่า หากตั้งจิตไว้ตรง การ "ตรัสรู้ชอบได้
ด้วยตนเอง" ก็เป็นฐานะที่น้อมไปได้

แค่ "ตั้งจิตไว้ตรง" เป็นเรื่องของ "อธิษฐาน" แค่นี้ก็ไม่ต้องไป
กล่าวถึงความ " กลุ้มใจ " หากตั้งจิตไว้ตรง เราก็ห่างไกลข้า
ศึกที่มาในรูปของ " ความกลุ้มใจ " ได้แล้ว

 

ผมทำไม่เป็นเวลาครับ คืองานที่ผมทำนั้นเลิกไม่เป็นเวลา ผมจึงจะทำสมาธิช่วงเวลาที่ผมว่าง ใน1อาทิตย์จะได้ทำสมาธิจริงๆจังๆก็ประมาณ2-3วัน ในแต่ล่ะวันก็จะใช้เวลา 3-4 ชม. และการนั่งผมก็ใช้การกำหนดจิตว่า พุทโธ ทั่วๆไปอย่างที่คนอื่นทำ และก็วางความคิดว่า ใจสงบ ใจสงบ มองโลกทั่วไปว่ามันสับสน วุ่นวาย มองไปถึงใส้ ถึงพุ่ง และพยายามกำหนดจิตให้เห็นแสงสว่างตรงบริเวณกลางนาผาก แบบนี้แหละครับ ไม่รู้ว่าผิดหรือเปล่า แต่ผมทำไปแล้วมันก็สงบได้แวบเดียวเหมือนจิตจะหลุด แต่ก็กลับมาโดยที่ผมไม่กลัวว่ามันจะหลุดนะครับ มันกลับมาเอง ผมทำแบบนี้มาได้7ปีแล้วครับ แต่มันไม่ไปไหนเลย ยังคงตันอยู่กับที จะดีขึ้นมาหน่อยก็ตรงที่ผมมีความอดทนมากขึ้น แค่นั้นเอง อยากจะให้มันพัฒนาขึ้นไปอีกซักขั้นก็ยังดี ทุกวันนี้สมาธิผมเหมือนกับการเล่นกีต้าร์เลย คือดีดเป็นแต่ไม่เก่งแล้วก็ดีดเป็นมาแล้ว7ปี แต่ยังรีดคอร์สไม่ได้ทั้งที่ควรจะทำได้แล้ว

 

ขอบคุณมากครับ เป้าหมายที่ท่านว่ามา ผมมีครับคือการทำให้ใจสงบ ปล่อยวางได้ในหลายๆเรื่อง ก็คงจะประมาณ อุเบกขา ไม่ยินดียินร้ายในเรื่องต่างๆบนโลกนี้ ผมจึงภาวนาในเรื่องของความสับสนวุ่นวายในโลกนี้ ซึ่งมันคือเรื่องใหญ่ที่คนเรายังทำกันไม่ได้ เป้าหมายผมมันใหญ่ล่ะมั้งครับเลยไม่ไปไหนซักที ตอนทำสมาธิก็ยังดีพอประมาณแต่พอออกจากสมาธิ ก็กลับมาเหมือนเดิม นี้แหละครับ ผมถึงได้ถามว่า ควรจะ อธิฐานแบบไหน ยังไง แล้วการกำหนดแบบ อุเบกขา นั้นจะประกอบไปด้วยอะไรบ้าง เรื่องอื่นจะยังไงผมไม่รู้ครับ ผมอยากได้แค่เรื่องนี้เท่านั้นคือ อุเบกขา การปล่อยวาง การเพิกเฉยในเรื่องนั้นๆที่คนเราพอจะทำได้ จะหวังไปถึงนิพพานไหม ผมยังคงไม่หวังหรอกครับ เอาแค่ได้ขึ้นสวรรค์ก่อนก็พอ