แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

แม้เนิ่นนาน ผ่านวาร กาลเคลื่อนคล้อย
ใจยังคอย เฝ้าหวัง ภวังค์หา
เมื่อไหร่ เหมียวน้อย จักผ่านทางมา
โอ้ใจข้าฯ รอฟัง ตอนต่อไป

 

เช๊ค เรตติ้ง ตลอดดดดด เลย...

 

ท่านเหมียวๆ....เจ้าขา

ตัวข้านี้...จดจ่อรอไม่ไหว

ปทุมเทวี...นี้เป็นอย่างไร

โปรดไขข้อ....แคลงใจ

โดนฉับพลัน...นะท่านเหมียว

ว่าแล้วเชียว....เหมียวๆยังไม่มา


ตัวข้าและผองเพื่อน....รอต่อไป


555555555555555555555555555555555



มารออ่านนิทาน เทวีปทุมมา นาคราช...........

 

กรี๊สสสสสสสสสส...ถูกใจวัยรุ่นน้ำหมากกระจายมากเบยยยยยย
รออ่านหนอ...........แมวน้อยแสนซนคนเก่งงงงงงง......

 

โอ้..เหมียวน้อย กลอยใจ ของน้องเอ๋ย
ไยทำเฉย เมินมอง ผองเพื่อนได้
ปทุมเทวี นาคีนาคราช อยู่หนใด
รีบขานไข เอ่ยความ ณ บัดนาว.. ^^

 

เขมาเขมสรณทีปิกคาถา
(หันทะ มะยัง เขมาเขมะสะระณะทีปิกะคาถาโย ภะณามะ เส)
เชิญเถิด เราทั้งหลาย จงกล่าวคาถาแสดงสรณะอันเกษมและไม่เกษมเถิด

พะหุง เว สะระณัง ยันติ ปัพพะตานิ วะนานิ จะ,
อารามะรุกขะเจต๎ยานิ มะนุสสา ภะยะตัชชิตา
มนุษย์เป็นอันมาก, เมื่อเกิดมีภัยคุกคามแล้ว ก็ถือเอาภูเขาบ้าง,
ป่าไม้บ้าง, อารามและรุกขเจดีย์บ้างเป็นสรณะ
เนตัง โข สะระณัง เขมัง, เนตัง สะระณะมุตตะมัง,
เนตัง สะระณะมาคัมมะ สัพพะ ทุกขา ปะมุจจะติ
นั่น มิใช่สรณะอันเกษมเลย, นั่นมิใช่สรณะอันสูงสุด,
เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว, ย่อมไม่พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้
โย จะ พุทธัญจะ ธัมมัญจะ สังฆัญจะ สะระณัง คะโต,
จัตตาริ อะริยะสัจจานิ สัมมัปปัญญายะ ปัสสะติ
ส่วนผู้ใดถือเอาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นสรณะแล้ว,
เห็นอริยสัจคือความจริงอันประเสริฐสี่ด้วยปัญญาอันชอบ
ทุกขัง ทุกขะสะมุปปาทัง ทุกขัสสะ จะ อะติกกะมัง,
อะริยัญจัฏฐังคิกัง มัคคัง ทุกขูปะสะมะคามินัง
คือเห็นความทุกข,์ เหตุให้เกิดทุกข์, ความก้าวล่วงพ้นทุกข์เสียได้,
และหนทางมีองค์แปดอันประเสริฐเครื่องถึงความระงับทุกข์
เอตัง โข สะระณัง เขมัง เอตัง สะระณะมุตตะมัง,
เอตัง สะระณะมาคัมมะ สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ
นั่นแหละเป็นสรณะอันเกษม, นั่นเป็นสรณะอันสูงสุด,
เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว, ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้

 

"ปทุมเทวี" นามนี้มีความหมาย
ดูคลับคล้ายเคยยินช่างชินหู
ปทุมงามพราวพร่างช่างน่าดู
กลีบบานคู่รองบาทพระศาสดา

 

ฝนใหญ่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสายเพิ่มปริมาณแหล่งน้ำตามธรรมชาติให้เต็มเปี่ยมบริบูรณ์ ทุกสรรพชีวิตย่อมผูกพันกับสายน้ำ
ยากที่จะแยกขาดออกจากกันได้ ตำนานเล่าขานมาช้านานถึงเรื่องราวความอัศจรรย์ของสระน้ำโบราณ ปกคลุมเต็มไปด้วยดอกบัวน้อยใหญ่
เบ่งบานสพรั่งตลอดทั้งปี และที่น่าอัศจรรย์ยิ่งไปกว่านั้นภายในรัศมีหนึ่งโยชน์จะพบสระโบราณอีกสามแห่ง แต่ละแห่งก็จะเต็มไปด้วย
ดอกบัวเช่นเดียวกัน ถ้าหากมองโดยภาพรวมแล้วจะพบว่าสระโบกขรณีทั้งสี่ทิศทำมุมเป็นรูปสี่เหลี่ยมจตุรัสพอดี!
ไม่มีใครรู้ที่มาของสระเหล่านั้น...

นักกวีได้พรรณาความงามดุจเทพรังสรรคสร้าง ผูกเป็นเรื่องราวนาคเทวีรักษาแหล่งน้ำ!

"ในคืนแสงจันทร์วันเพ็ญ นางฟ้าเล่นดนตรีขับ ปริศนา
ใครได้ยิน เป็นบุญยิ่ง เอิบอิ่มอุรา
ในใต้หล้าใครทราบปริศนา ขานไข ได้ยลนารี
จักได้ครอง นาคะ ราชสมบัติ
ได้ขุมทรัพย์ พร้อมข้าทาส ทาสี
ได้รับเกียรติ สูงศักดิ์ จอมคีรี
ครองราชธานี ปทุมเทวี ศรีสาคร!"

ไม่เพียงแต่มนุษย์ธรรมดาทั่วไปเท่านั้นที่ได้ยินตำนานเรื่องเล่าเหล่านี้ แม้แต่นาคราช ยักษ์ ครุฑ คนธรรพ์ ต่างก็อยากจะได้ครอบครอง
ขุมทรัพย์ทั้งสี่ได้ชื่นชมเทพธิดาเจ้าของสระ นั่นคงเป็นเพราะพวกนางจุติลงมาจากสวรรค์ชั้นฟ้าจึงมีความงดงามดุจเทพอัปสร
อยากที่จะหาความงามใดมาเทียมเทียบเท่า ก็จะมีสิ่งใดอีกหรือที่จะดึงรั้งมัดใจบุรุษได้ดีเท่ากับความงามของอิสตรี!

ดังนั้นในทุกค่ำคืนวันเพ็ญพวกที่อยู่ในมิติเร้นลับและเหล่ามนุษย์ล้วนแต่บุรุษผู้สามารถทั้งสิ้น ต่างพร้อมใจกันมาสู่สระโบกขรณี
อันมีประจำอยู่ในทิศทั้งสี่ เพื่อไขปัญหาธรรมจากนางผู้เลอโฉม
โดยพวกตระกูลนาคราชพร้อมมนุษย์กลุ่มหนึ่งประจำสระโบกขรณีด้านทิศตะวันออก เพื่อไขปริศนาธรรมจาก "นางปทุมาพรรณวดี"
พวกยักษ์พร้อมมนุษย์อีกกลุ่มหนึ่งประจำสระโบกขรณีด้านทิศเหนือ เพื่อไขปริศนาธรรมจาก "นางปทุมารัตนาวดี"
พวกครุฑพร้อมมนุษย์อีกกลุ่มหนึ่งประจำสระโบกขรณีด้านทิศตะวันตก เพื่อไขปริศนาธรรมจาก "นางปทุมาลักขณาวดี"
พวกคนธรรพ์พร้อมมนุษย์อีกกลุ่มหนึ่งประจำสระโบกขรณีด้านทิศใต้ เพื่อไขปริศนาธรรมจาก "นางปทุมาสุภาวดี"

ลักษณะจะวนเวียนหมุนเปลี่ยนสลับกันอยู่อย่างนี้เป็นทักษิณาวัตรประจำสระโบกขรณี เฉพาะในคืนวันพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น
จนระยะเวลาล่วงเลยผ่านมาเนิ่นนานหลายพันปีแล้ว ก็ยังไม่มีบุรุษคนใดสามารถไขปริศนาธรรมจากนาคเทวีทั้งสี่ได้เลย!
ครั้นจะใช้วิชาเวทมนต์สะกดใดๆมาบีบบังคับให้นาคเทวีทั้งสี่ยอมมอบกายถวายขุมทรัพย์ให้ตน ก็ไม่เป็นผลสำเร็จเพราะพวกนาง
ได้รับพรคุ้มครองจากองค์อัมรินทร์เทวาธิราชเจ้า ตราบใดที่พวกนางยังอาศัยอยู่ในถิ่นเดิมจะไม่มีภัยอันตรายใดๆมาแผ่วพานได้เลย!

(ส่วนปริศนาธรรมนั้นมีว่าอย่างไร อดทนรอตอนต่อไปปปปปป....)

 

ได้ยินแล้ว แก้วตา ขวัญข้า
โปรดให้เวลา หน่อเหมียว ได้เฉลย
นิทานปราชญ์ สลับซับซ้อน อีกเช่นเคย
อย่าเร่งนักเลย เดี๋ยวขาดบท อรรถรสธรรม (k)

 

อ่ะอ้า...
อาจเพราะอิน กับละคร เจ้าเหมียวน้อย
จิตล่องลอย พร่ำเพ้อ ละเมอหา
เห็นบทความ เรียงร้อย ถ้อยอักษรา
โอ้..อนิจจา ตัวข้าฯ สิฝันไป..(อิอิ)

 

แว่วเสียงบรรเลงกังวาลก้อง ภาพกุลธิดานางหนึ่งกำลังเล่นดนตรีล้อแสงจันทร์เพ็ญ ณ เรือนไม้ลึกลับกลางสระโบกขรณีนั้น
หากเป็นช่วงเวลากลางวันเห็นจะมีแค่เพียงดอกบัวนับแสนนับล้านดอกที่บานชูช่อเต็มสระ ไม่ปรากฎวัตถุสิ่งปลูกสร้างใดๆท่ามกลางสระน้ำ!
แต่ยามนี้หาได้เป็นเช่นนั้นไม่...นางผู้เลอโฉมกำลังเอื้อนขับสำเนียงเอ่ยดังจะสะกดทุกสรรพชีวิตให้ตกอยู่ใต้อำนาจมนต์เสน่ห์แห่งนาง
ผู้ที่มาประชุมอยู่ริมฝั่งน้ำด้านหนึ่งล้วนแล้วแต่เป็นผู้มีวิชาอาคมขมังเวทย์แทบทั้งสิ้น ฝ่ายที่อยู่ในมิติลี้ลับนั้นเล่าก็ล้วนแต่เป็นเหล่าพญานาคราช
อยู่ในตระกูลสูงศักดิ์!พวกเขาเหล่านั้นมากันทำไม่?หากมิใช่มาเพื่อชื่นชมความงามของนางปทุมาพรรณวดี และปรารถนาที่จะไขปริศนาลึกลับ
ที่นางผูกเป็นบทเพลงบรรเลง นั้นคือความปรารถนาสูงสุดของชายหนุ่มผู้ใฝ่ฝันอยากจะได้ครอบครองมหาสมบัติได้อยู่ร่วมภิรมณ์สุข
กับนางผู้งดงามหมดจดประดุจเทพอัปสรสวรรค์...แต่จนแล้วจนรอดกาลเวลาได้ล่วงเลยผ่านมาเนินนานนับพันปีแล้ว ก็ยังไม่มีผู้ใด
สามารถไขปริศนาจากนางปทุมาพรรณวดีได้เลย...

"ธรรมุทเทศนี้หนอเป็นของสูง ใครได้สดับแล้วจงตั้งใจ ไขปริศนาธรรมได้แล้วต้องการสิ่งใด ข้ายินดีพร้อมใจให้ท่านผู้มีปรีชา !"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ถูกสิ่งใดหนอนำพาไป ใกล้สิ่งใดแล้ว เป็นไฉน "
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ท่านคิดเห็นเป็นเช่นใด"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ มีสิ่งใดหนอเป็นของของตน"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ มีสิ่งใดหนออยู่เป็นนิตย์"
นางเอื้อนเอ่ยซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนี้ตลอดราตรีนั้น ท่ามกลางแสงจันทร์วันเพ็ญ...

"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ถูกความรักบังตาแล้ว ใกล้จะม้วยมรณา"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ หากมิได้เชยชิดใกล้ ข้าคงตายเป็นแน่แท้"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ใจข้ามีเพียงแต่นางเท่านั้น"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ มีเพียงความรักของสองเราเท่านั้นจักคงอยู่คู่ฟ้า"(555555...)
(เสียงนาคมานพผู้หนึ่งดังกังวาลมาจามิติลี้ลับขันอาสาขับกลอนต่อวจี)

สิ้นเสียงนาคมานพทุกคนที่อยู่ในที่ประชุมต่างลุ้นระทึก รอคอยคำตอบจากนางผู้เป็นเจ้าของสระ หากนาคมานพเป็นผู้ตอบถูกนั้นหมายความว่า
ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางมีพร้อมที่จะยกให้แก่นาคมานพเป็นเจ้าของทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว!...

ดอกบัวน้อยลอยล่องมาตามสายลม นาคมานพขว้าจับดอกบัวนั้นไว้ด้วยใจเลื้อนลอยเขาทราบได้ทันที่ว่านางปทุมาพรรณวดีได้ให้รางวัลปลอบใจ
แก่เขา เพราะนี้ไม่ใช่ดอกแรกที่นาคมานพได้รับจากนาง ตลอดระยะเวลาหลายพันปีเขาเพียรพยายามที่จะตอบปริศนาธรรมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่งดอกบัวที่เขาเก็บสะสมรวบรวมไว้กองเต็มเท่าภูเขาแล้วก็ยังตอบไม่ถูกสักที เขาจึงมิได้ออกเรือนอยู่กินกับนางนาคราชตนใดเลย
เพราะใจที่มั่นคงในรักนั้นมีให้แก่นางปทุมาพรรณวดีแต่เพียงผู้เดียว!

และที่น่าอัศจรรย์อย่างหนึ่งก็คือ ผู้ที่สมัครรักใคร่หลงไหลชื่นชมในตัวนางปทุมาพรรณวดีนั้นไม่ว่าจะอยู่ในภพภูมิใด
ต่างก็ไม่มีใครได้ออกเรือนเลยแม้แต่เพียงผู้เดียว!แม้ผู้ที่หลงไหลชื่นชมในตัวนางปทุมารัตนาวดี,ปทุมาลักขณาวดี,ปทุมาสุภาวดี ก็เช่นเดียวกัน
(นัยว่าเป็นการฝึกให้ผู้ที่มีวาสนาได้ประพฤติพรหมจรย์ทางอ้อม!)
​

 

อาห้า! วันนี้ไปเสี่ยงเซียมซี ดูเนื้อคู่มาหรือ?
เขาว่าเป็นคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วคลาดกัน ใช่อ่ะเปล่าเอ่ย! ฮิฮิๆ...

 

จ๊ากกกกกกกกก ไปแอบดูของเค้ามาเหรอ
ป๊าดดดด เค้าเล่นหนุกๆ เองน๊ะ... :boo:

ว้า..แต่ทำไมวันนี้นิทานสั้นจัง..เอาอีก...เอาอีก

 

มาเชียร์แมวเหมียวอ๊ะจ๊ะ..อยากฟังเรื่องต่อไปแล้วน๊า..
ดอกบัวๆๆ นี่

 

เค้าก็รออ่าน...ใจจะขาดแล้วเอ๊ยยยย...ใจจะขาดแล้วเอย
ดอกบัวนี้ท่านได้แต่ใดมา...เหล่านาคานาคีมอบให้ ฤๅ วานบอก..อิอิ

 

555 ขนาดนั้นเลยหนอ....เจ้าแมวเหมียว

 

"ธรรมุทเทศนี้หนอเป็นของสูง ใครได้สดับแล้วจงตั้งใจ ไขปริศนาธรรมได้แล้วต้องการสิ่งใด ข้ายินดีพร้อมใจให้ท่านผู้มีปรีชา !"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ถูกสิ่งใดหนอนำพาไป ใกล้สิ่งใดแล้ว เป็นไฉน "
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ท่านคิดเห็นเป็นเช่นใด"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ มีสิ่งใดหนอเป็นของของตน"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ มีสิ่งใดหนออยู่เป็นนิตย์"
นางเอื้อนเอ่ยซ้ำอีกครั้ง ท่ามกลางแสงจันทร์วันเพ็ญ รอคอยผู้มีบุญญาธิการขานไขปริศนาตอบ...

"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ถูกชรานำเข้าไปใกล้ความตายแล้ว ชีวิตนี้หนอเป็นของไม่ยั่งยืน!"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ไร้แรงต้านทาน ไร้ผู้ป้องกัน ไม่เป็นใหญ่เฉพาะตน!"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ไม่มีอะไรเป็นของๆตน จำต้องสละละทิ้งสิ่งทั้งปวง!"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ มีความพร่องอยู่เป็นนิตย์ ไม่รู้จักอิ่ม เป็นทาสแห่งตัณหา!"
เสียงหนุ่มน้อยนิรนามเอื้อนเอ่ยสุนทรวจีตอบ ดังกังวาลชัดถ้อยชัดคำ สะกดทุกห้วงความรู้สึกในที่ประชุมนั้น
ให้อยู่ในความสงบนิ่งไม่มีแม้เสียงกระแอมไอ!

นางปทุมาพรรณวดีหยุดเล่นดนตรีแล้วทอดสายตามองดูที่มาของเสียงนั้น พร้อมอุทานออกมาท่ามกลางมหาชนที่เนืองแน่นขนัดในที่ประชุม
"นานหนอเรามิได้เห็นท่านผู้นิรทุกข์ ท่านผู้ไม่หลงติดอยู่ในมายาของโลก บัดนี้ปริศนาธรรมได้ถูกท่านผู้มีปรีชาไขให้แจ้งกระจ่างชัดแล้ว
ภาษิตของท่านช่างงดงามไพเราะยิ่งนัก ธรรมุทเทศทั้งสี่นี้ผู้ที่ได้สดับจากพระโอษฐ์แก้วเท่านั้นถึงจักขานไขให้กระจ่างแจ้มแจ้งได้"
นางปทุมาพรรณวดีถูกอำนาจของปีติโสมนัสครอบงำแล้ว ทวนคำตอบของบรุษหนุ่มนิรนามด้วยจิตอันเกษม...
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ถูกชรานำเข้าไปใกล้ความตายแล้ว ชีวิตนี้หนอเป็นของไม่ยั่งยืน!"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ไร้แรงต้านทาน ไร้ผู้ป้องกัน ไม่เป็นใหญ่เฉพาะตน!"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ ไม่มีอะไรเป็นของๆตน จำต้องสละละทิ้งสิ่งทั้งปวง!"
"โลกนี้หนอคือหมู่สัตว์ มีความพร่องอยู่เป็นนิตย์ ไม่รู้จักอิ่ม เป็นทาสแห่งตัณหา!"
สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ.......

ไม่เพียงแต่นางปทุมาพรรณวดีเท่านั้นที่เปล่งเสียงสาธุการ แม้แต่ผู้ที่มาร่วมชุมนุมทุกคนต่างก็เปล่งเสียงสาธุกาลขึ้นพร้อมกัน
โดยมิได้นัดหมายเป็นที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก!
ทันใดนั้นเอง!สะพานน้อยๆจากเรือนไม้กลางสระน้ำ ได้ถูกโยงเชื่อมต่อไปตรงจุดที่บุรุษหนุ่มนั้นยืนสงบนิ่งอยู่ในท่าทีอันสง่างาม...

 

บุรุษหนุ่มผู้นิรทุกข์นี้ มีนามว่าอะไรรึ...เจ้าแมวเหมียว อยากรู้หนอ

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

มารอฟังตอนต่อไปนะจ๊ะ..นะจ๊ะ..