แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

นางแก้วของแมวเหมียวแต่ละคน ชีวิตรันทดจริง ๆ
น่าฉงฉานสุด ๆ ทั้งอริยา ทั้งอมรา ฯลฯ
และพระมเหสีด้วย :'(

 

ขอบคุณนะคะ..น้องเหมียว
พี่อ่านเรื่องอะไรก็ได้..ไม่เกี่ยง อิอิ
แต่อย่าพักนานนะจ๊า..

 

มาเฝ้ารอเมื่อไหร่หนอแมวเหมียวจะมาเล่าเรื่องสะเทือนสะท้านใจต่อ^^
กินปลาทูเยอะแล้ว ส่งแตงโมเป็นของหวานมาให้มีแรงเล่าต่อนะค๊า

 

มารอนิทาน จากแมวเหมียวด้วยคน :VO

 

แมวเหมียว...รับเครื่องเซ่นแล้วหายจ้อยยยยเลยหนอ...ออออออ
ปั่นต้นฉบับยังไม่เสร็จหรออออออ.....เค้ารออยู่น้า....าาาาาาาาา

 

รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมาเธอจะมาเมื่อใด รู้บ้างไหมหลายคนเฝ้ารอ:z17

 

มองๆ หาขวัญตาไปอยู่ที่ไหน
มองๆ ไปขวัญใจทำไมไม่มา...ฮิ้ววววว

โดนน้องหนูจับไปแล้วหนอ...พ่อแมวเหมียวอ่อนหัด
รอมานานหลายชาติแล้วน้าาาา...เมื่อไหร่จะมาซะที :'(

อย่ามัวหลับไหล...รีบตื่นให้ไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....

 

พระราชาอัมมรเทพทรงเสียพระทัยและให้อับอายในความผิดพลาดของตน จึงคิดที่จะสละราชบัลลังก์ ซึ่งก็เป็นไปตามแผนการของมหาอำมาตย์จอมเจ้าเล่ห์
ราชาพระองค์นี้มิได้มีรัชทายาทสืบสกุลวงค์ ดังนั้นเมื่อทรงตัดสินพระทัยดีแล้วจึงเรียกประชุมเหล่าเสนาอำมาตย์ประกาศยกราชบัลลังก์พร้อม
ทั้งราชสมบัติทั้งหลายแก่ผู้มีความสามารถขึ้นปกครองบ้านเมืองแทน พระองค์ทรงหลีกหนีความอัปยศนี้ด้วยการมุ่งหน้าสู่ป่าเขาลำเนาไพร!...
แน่นอนเสียงข้างมากตกเป็นของมหาอำมาตย์ผู้นั้นซึ่งมีนามว่า"เกษมสารวรการต์ "จึงกลายมาเป็นชื่อเรียกสมมุติเทพมหาราชพระองค์ใหม่ไปโดยปริยาย

แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้นเมื่อราชาเกษมสารฯขึ้นครองราชได้เพียงหกวัน
ล่วงเข้าสู่วันที่เจ็ดทุกอย่างก็พังทลายพินาศลงด้วยอุทกภัยร้ายแรง กระแสน้ำพัดเข้าท่วมบ้านเมืองเสียหายย่อยยับ ชาวบ้านเสียชีวิติล้มหายตายจาก
เป็นจำนวนมากยากที่จะฟื้นฟูให้กลับคืนสู่สภาพเดิมได้

ภัยพิบัติครั้งนี้หากเป็นเหตุการณ์ทางธรรมชาติจริง ผู้คนคงไม่เสียชีวิตและสูญหายไปเป็นจำนวนมาก เพราะสมัยนั้นมีโหราจารย์ที่เก่งกาฉ สามารถ
พยากรณ์ทำนายดินฟ้าอากาศได้อย่างแม้นยำ แต่ทำไมภัยพิบัติครั้งนี้ถึงมิอาจล่วงรู้และเตรียมการรับมือป้องกันได้?
"มันจะต้องเป็นฤทธิ์ธานุภาพของสิ่งเร้นลับบางอย่างแน่นอน ที่เป็นตัวการทำให้เกิดเหตุอาเพศรุนแรงหนักหนาสาหัสได้ถึงเพียงนี้"
พระเจ้าเกษมสารวรการต์ ราชาพระองค์ใหม่ปรารภขึ้นในที่ประชุมภายหลังจากได้รอดชีวิตจากเหตุการณ์ประหลาดแล้ว ก็ให้นึกหวาดหวั่นปริวิตกไปว่า
อันตรายต่างๆอาจจะติดตามมาอีกเพื่อเอาชีวิตของตน (เข้าทำนองว่ากรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง,ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว)

"อย่าได้ทรงเป็นกังวลเลยพระเจ้าข้า หม่อมฉันยังอยู่จะไม่ยอมให้อันตรายใดๆมาคุกคามชีวิตของพระองค์ได้อย่างแน่นอน
ขอทรงวางพระทัยเถิด ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ฮ่า" หมอผีราชครูหัวเราะเสียงดังก้องฟ้า
"ถ้าอย่างนั้นอย่าได้ชักชาเลยท่านราชครู จงรีบทำพิธีตรวจดูให้ละเอียดถี่ถ้วน ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!"

"อ๋อ หม่อมฉันทราบแล้วพระเจ้าข้า เพราะมีมิติเร้นลับของเหล่าพญานาคราชทับซ้อนอยู่"ราชครูจอมขมังเวทย์ทูลเกล้าถวายรายงาน
"แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับบ้านเมืองของเรา พญานาคถึงได้เข้ามาทำลาย ทั้งที่เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใจกันมาก่อน?
พอจะทราบหรือไม่ท่านราชครู?"พระราชาให้นึกฉงนใจยิ่งนัก
"หม่อมฉันพอจะทราบอยู่บ้างพระเจ้าขัา จากการที่ติดต่อสื่อสารกันแล้ว ได้ความว่า"...

เมื่อ"พระนางเจ้าพัทราพร"มเหสีของ"พระเจ้าอัมมรเทพ"ได้ทำพิธีปลิดชีพหลั่งเลือดชโลมดินพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนแล้ว
เหล่าพญานาคราชได้รับรู้ถึงความกล้าหาญเด็จเดี่ยว และความบริสุทธิ์ของพระนางในครั้งนี้
ต่างพร้อมใจกันบันดาลฤทธิ์ธานุภาพแห่งตน พ้นน้ำเพื่อบูชาโลหิตของพระมเหสีฯ ...จนรอยคราบที่เปื้อนเปรอะอยู่ตามพื้นดินนั้น ค่อยๆยุบตัวลงไป
กลายเป็นแอ่งเล็กแอ่งน้อย กระจายตัวอยู่ตามพื้นดินเป็นจำนวนมากพระเจ้าข้า"

ภายหลังจากที่กระแสน้ำได้ลดลงกลับคืนสู่สภาวะปกติแล้ว พระเจ้าวรการต์ฯได้อพยกชาวเมืองและผู้คนที่รอดชีวิตไปสร้างบ้านแปลงเมืองใหม่
ห่างจากบ้านเมืองเดิมหลายสิบกิโลเมตร แล้วขนานนามเมืองใหม่ว่า "อัมมรเทพพิมาน"แล้วเรียกเมืองเก่าที่ถูกกระแสน้ำพัดจนพังทลาย
ล้มสลายตัวลงไปว่า "เมืองพัดโบก,หรือ โบกพัทรา"(เพื่อเป็นอนุสรณ์ให้แก่พระมเหสีพัทราพร ผู้บริสุทธิ์)กาลเวลาล่วงเลยผ่านไปนานจนพื้นดิน
กลายสภาพเป็นแอ่งหิน คนในยุคหลังจึงได้ขนานนามสถานที่แห่งนี้ว่า "สามพันโบก!"จำเดิมแต่นั้นมา...

"เรื่องยังไม่จบอยู่แค่นั้น พระมเหสีพัทราพร ได้อุบัติเป็นโอปาติกะนาคราช เกิดในบาดาลพิภพใต้สถานที่ที่นางปลิดชีพนั้นเอง...
ท้าวพญานคริทร์นาคราชเป็นผู้มีอายุปกครองเมืองบาดาลพิภพแห่งนี้มาช้านาน ได้ตบะฌานอันแจ่มใสทราบว่าพระมเหสีผู้ทระนง
มาอุบัติเกิดเป็นบุตรตรีของตนก็ให้นึกดีใจเป็นกำลัง ท้าวพญานคริทร์นาคราชได้ใช้อิทธิฤทธิ์ของตนปรับพื้นที่ในมิติทับซ้อน
เขาไม่ต้องการให้มนุษย์ผู้มีกลิ่นไอสกปรกอยู่ใกล้ๆ จึงได้ทำความสะอาดครั้งใหญ่ เหตุอุทกภัยน้ำท่วมเมืองแบบประชั้นชิดจึงได้เกิดขึ้น"

(นัยว่าผู้คนที่ล้มตายไป เพราะอดีตเคยเกิดเป็นพญาครุฑจับกินเหล่าพญานาคราชในเมืองนั้น...เมื่อวาระกรรมถึงคราว เหล่าพญานาคจึง
บันดาลน้ำท่วมให้เล่าพญาครุฑในอดีตล้มตายบ้าง!)

 

หนทางดำเนินสั่งสมทัสสะบารมีในห้วงวัฎฎะนั้นแสนยาวไกล!
เรามิอาจสุขสมอารมณ์หมายได้โดยถ่ายเดียว ในทุกภพชาติ!
เพราะมิอาจทนทานต่อความทุกข์ร่วมกัน
นางแก้วคนแล้วคนเล่าถึงได้อำลา จรจากไป
หากบารมีแห่งนาง แกล้วกล้าสมควรแก่กาลแล้วไซร้
ฉุดรึงรั้งไว้สมควรไฉน!!

แต่ข้ามิอาจเปลี่ยนใจ ปณิธานมั่นคงไว้ ตราบเข้าแดนเกษม

ใช่เพ้อฝันไป ใช่ละเมอหลงไหล ใช่ตู่ลวงใคร

ทุกคำจากใจ ฝากเป็นนิทานสถิตไว้ ปลดเปลื่องเพลินหลง!

 

ออกจากอาศรมแล้วฤา อิอิอิ

 

นิทานแมวเหมียวด้อย...คุณค่า
อย่าเสียเวลาตามติดให้...ใจหมอง
อ่านผ่านๆพอเป็นนิยามแล้ว...เปลื่องปลิด
ลุกขึ้นค้นหาความจริง ชีวิตนี้....เพื่ออะไร?

 

อันนิทาน เหมียวน้อย ไม่ด้อยค่า
ช่วยเปิดตา เปิดใจ ในทุกข์ผอง
ประกอบธรรม นำไป ในครรลอง
อ่านแล้วตรอง พ้นหมอง ไม่จองจำchearr(good)

 

โมทนาสาธุบุญกับธรรมทานจ้าท่านเหมียว...
อยากเขียนกลอนเป็นมั่งจังอ่ะ จะได้แต่งเพราะ ๆ ให้ท่านเหมียวสักบท...

 

หลากหลายเส้นทางเดินให้ถึงจุด
ใยสะดุดขวากหนามตำเล็กน้อย
มองผ่านๆแต่เข้าใจใช่ใจลอย
เล่นลิ้นห้อยใช่นักเขียนซึ้งแก่นธรรม...............

 

อิอิ ไม่มีปุ่มกดลบเลย ขออภัยจ้า...

 

ช่างตัดพ้อต่อว่าระอาจิต
พูดไม่คิดเลยหนอพ่อจอมขวัญ
อ่านนิทานอ่านเล่นๆ เช่นทุกวัน
ดีกว่าฝันเลื่อนลอยคล้อยตามใจ

หาความจริงชีิวิตนี้เพื่ออะไร
ถามมาได้ ถามไปทำไมหรือ
มีชีวิต มีจิตใจ ไว้ฝึกปรือ
มัวยึดถือตัวตน ไม่พ้นภัย

วางอัตตา วางจิต อย่าผิดที่
วางให้ดี มองให้้เห็น เช่นน้ำใส
บำเพ็ญสร้างความดีเพื่อหนีำไกล
วัฏฏไซร้อย่าลุ่มหลงปลงออกมา

สู่แดนธรรม ฉ่ำชื่นใจ ได้พบสุข
นิรทุกข์ หมดสิ้น ทิ้งสังขาร์
อนิจจัง มองเห็นเช่นก่อนมา
อนัตตา พาำไกล ได้สิ้นเวร....

 

แมวเหมียว บรรลุธรรมขั้นสูงไปแล้วหรออออออ
ทิ้งกระทู้ร้าง...ห่างหายไปเบยยยย...มามะ...มาจอยกัน

แสงธรรมส่องใจ ทะลุภายในจนไม่เหลืออะไรให้มองจริงๆ หรอ...ฮิ้วววว

 

ในขณะที่พระราชาอัมมรเทพมุ่งแสวงหาสถานที่บำเพ็ญอยู่นั้น คืนหนึ่งพระองค์ท่านเกิดสุบินนิมิตไปว่า เทพบุตรตนหนึ่งลงมาจากสวรรค์ชั้นฟ้า
มีรัศมีสว่างไสวเข้ามาทูลบอกแล้วของให้พระราชาเสด็จเดินทางไปยังทิศทักษิณจากนี้ไปอีกหลายสิบโยชน์ ท่านจะได้พบภูเขาแห่งหนึ่งภายใน
เป็นถ้ำโถงขนาดใหญ่มีนาคราชตนหนึ่งเฝ้าดูแลรักษาอยู่ ในวันสำคัญจะบังเกิดแสงสว่างพุ่งขึ้น ท่านจงเดินทางไปสถานที่แห่งนั้นแล้วอธิษฐานจิต
บำเพ็ญเพียรอยู่จนตลอดอายุไข วิบากกรรมของท่านจะถูกชำระให้หมดสิ้นไปด้วยแสงสว่างทางปัญญา...
อัมมรเทพเดินทางไกลแต่เพียงลำพังหลายวันแล้ว มันเป็นความต้องการของเขาที่จะหนีความอัปยศอดสูใจ ไปให้ไกลแสนไกลก็ยิ่งดี!

กล่าวถึงนางพัทราพรนาคราชนั้นเมื่ออุบัติแล้วนางก็จดจำเรื่องราวต่างๆในอดีตชาติเดิมของตนได้เป็นอย่างดี หลังจากที่ระบายความแค้น
โดยออกอุบายให้เสด็จพ่อท้าวพญานคริทร์นาคราช พ่นน้ำเข้าทำลายบ้านเมืองเดิมจนล้มสลายแล้ว นางก็นึกถึงพระสวามีเก่าหวังจะได้อยู่ครองรัก
กับอัมมรเทพอีกเช่นเคย เมื่อได้รู้ข่าวว่าพระองค์ท่านเสด็จออกบำเพ็ญพรตไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางบ้านเมืองแล้ว แทนที่นางจะร่วมอนุโมทนายินดีด้วย
แต่กลายเป็นว่านางยังอาลัยในตัวอัมมรเทพอยู่จึงออกเดินทางติดตามไป..................

หลายพันปีผ่านพ้นไปแล้วช่างยาวนานเหลือเกินนะอิงออน อมราวดีนาคีนาราชรำพันธ์ตัดพ้อกับบริวารคนสนิทภายในถ้ำสุมนะนั้น รอคอยการมาเยือน
ของผู้บำเพ็ญจากต่างแดน มันเป็นความหวังเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้บุญกุศลของนางพอกพูนขึ้น
"เมื่อใดที่ผู้บำเพ็ญแสดงอมตะธรรมแก่นาง นางจะถูกปลดปล่อยออกจากถ้ำสถานแห่งนี้ "อมราวดีมองไปยังก้อนหินทรายที่ย้อยตัว
ปรกคลุมสรีระของฤาษีหนุ่มผู้วิทยาธร นางยังคงจดจำถ้อยคำของท่านชัยสิทธิ์ได้ดี!...

และแล้วอัมมรเทพก็เดินทางมาถึงถ้ำสุมนะตามสุบินนิมิตทุกประการ!
ใช่แล้วคงเป็นถ้ำสถานแห่งนี้แหละ เหมาะสำหรับใช้เป็นที่สงบใจ อัมมรเทพอุทานในทันทีที่ได้สัมผัสกลิ่นไอของสถานที่อันเป็นมงคล
ฟู่ฟู่...เสียงลมหายใจรุนแรงคล้ายดังเสียงขู่ของสัตว์ชนิดหนึ่ง กำลังเคลื่อนตัวไปมาอยู่ภายในถ้ำ...
อัมมรเทพถึงกับสดุ้งตกใจพระเสโทไหลอาบเปียกไปทั่วพระวรกาย!เสียงขู่ฟู่ฟู่ กำลังดังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะ เสียงขู่แบบนี้จะเป็นอื่นไปไม่ได้
นอกจาก นอกจาก?(พญางูใหญ่)...แต่ด้วยขัตติยราชนั้น อัมมรเทพมิอาจวิ่งหนีหรือแสดงอาการหวาดกลัวออกมาให้เห็นได้
เธอจึงยืนสงบนิ่งอยู่ในท่าทีอันสง่างาม

แต่สิ่งที่ปรากฎอยู่ต่อหน้านั้นกลับกลายเป็นหญิงสาวชาวบ้านแต่งตัวธรรมดาๆ นางเดินออกมายืนอยู่ต่อหน้าพระพักตร์พร้อมคำถามว่า...
"ท่านเป็นใคร? มาที่นี้ทำไม?"
"เราเป็นพระราชามาจากแดนไกล มาที่นี้ได้เพราะนิมิตจากเทพเทวา เรามาเพื่อการบำเพ็ญ"
อิงออนนาควิกาจำแลงให้นึกกระหยิ่มใจ เอ่ยปากชื่นชมในตัวพระราชาอัมมรเทพแล้วพาท่านดำเนินไปสู่ถ้ำโถงภายใน
"หม่อมฉันเป็นคนรับใช้เฝ้าดูแลรักษาสถานที่แห่งนี้ ตามบัญชาของนายหญิง"
"นายหญิงกระนั้นหรือ แล้วนายหญิงของท่านเป็นใคร?"อัมมรเทพถามด้วยความสงสัย
"แล้วท่านก็จะพึงรู้ได้ด้วยพระองค์เอง"

"เสียงขู่ฟูฟู ที่ดังออกมาก่อนหน้านั้นเป็นเสียงอะไรกัน?"อัมมรเทพยังไม่หายข้องใจ!
"หม่อมฉันกำลังทำสักการะท่านฤาษีชัยสิทธิ์ ก้อนหินย้อยที่จับรวมตัวกันคล้ายรูปทรงเจดีย์ตรงนั้นไงเพค่ะ"
"จากนี้ไปขอให้พระองค์ท่านอธิษฐานจิตบำเพ็ญอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ หม่อมฉันจะเป็นธุระเรื่องอาหารขออย่าได้ทรงกังวลเลยเพค่ะ"
อัมมรเทพหันกลับมาเพื่อจะถามข้อสงสัยอื่นๆ แต่ทว่านางนั้นได้หายตัวไปเสียแล้ว!

 

ไปๆมาๆ ตามอารมณ์
ขึ้นๆลงๆ ตามโอกาส
สุขๆเศร้าๆ ตามจิตนา
เพี้ยนๆบ้าๆ ไปตามยถากรรม

 

ยังดีๆอยู่ เพียงแต่พักผ่อนนานไปหน่อย