เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

หนูมุยังวุ่นวายและทำตัวไม่ว่างเหมือนเดิม ก็ขอให้ลุล่วงทั้งงานหลวง-งานราษฏร์ ว่างเมื่อใดก็แวะมา ไม่ต้องกังวล ทักกับท่านบก.-น้องมากิ ว่าไปตามเพลงเลยครับ

 

สวัสดีพี่ๆน้องๆ
อ่านทุกคน
ยิ้ม อบอุ่น และ ดีใจ
ที่เป็น 1 ในสมาชิกบ้านนี้




รออ่าน
รอลุ้น(แต่ คงไม่ทัน) กับของดีพี่วัน(ถ้า มีองค์ที่รอ)

สวัสดีครับ

 

น้องเสฯอุตส่าห์ปั้นเลข ด้วยการคิดจับหมุนซ้าย ขวาชุลมุนจนเจอ เสียดายได้แค่ใบเดียว แต่ก็ยังดีกว่าไร้โชค

---แบบนี้ น้องมะหมาก็พอได้แบ่งปันค่าข้าวอีกเล็กน้อยแล้วละ...เฮง เฮง เฮงทุกงวดเด้อ คราวต่อไปคิดเก่งแบบนี้ เคาะบอกมาหน้าจอให้เพื่อนๆทราบมั่งก็ได้ เลขจากการคิดด้วยสูตรหรือคำนวณ บทมันออก...จะไม่ค่อยเคลื่อน

---ไม่เหมือนเลขฝัน หรือได้มาแบบเทพดลใจ อันนั้นบอกใครไม่ได้...เขาให้จำเพาะตัว ขืนบอก เลขเคลื่อนทันที

 

น้องชาติหลายวันมาที งานคงยุ่งเอาการ อ่านยามว่างผ่อนคลายไป ส่วนเรื่องลุ้น ไม่ต้องรอ เพราะคงไม่ทันสิงห์ปืนไว แม่เสือปืนกล ที่มีมากมาย...รอโมทนาร่วมบุญไปก็แล้วกัน

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
หนึ่งท่อน
ถึงตรงไหน
ลูกชายได้ฟัง
ถึงตรงนั้น อย่างระทึกใจ
สัปดาห์หน้า
ได้ว้าวุ่นใจ
ในบุญพระดี

 

เคลียร์งานไป เคาะไป ตอนนี้แขกกลับหมด เข้าโหมดว่าง อาศัยทักน้องบานชื่น ฝากบอกกลานชายว่า ลุงเขียนต่อให้อีกท่อนยาวแล้ว โปรดรออ่าน (ขี้เกียจบอกรอจิ้ม)

 

ผมไปขึ้นเงินรางวัลกับแม่ค้าล็อตเตอรี่เจ้าประจำมาแล้วครับท่านอา Wanwi ได้ค่าข้าวสารของมะหมาส่งให้คุณ pattana เรียบร้อยแล้วครับ ส่วนที่เหลือเป็นค่าของใส่บาตรทุกเช้าและเป็นค่าซื้อผลไม้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ของผมที่ราชบุรีและพ่อแม่ภรรยาที่สมุทรสาครครับ รวมถึงค่าข้าวและค่ายาของแมวๆ 3 พี่น้องที่บ้านครับ สรุปคือเงินรางวัลจากโชครายปักษ์ของผมทั้งหมดเป็นประโยชน์ให้กับพระศาสนา พ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ มะหมาและแมวๆ ครับ ผมไม่ได้ใช้ประโยชน์ส่วนตัวเลยครับ แต่อาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้เอามาใช้เป็นประโยชน์ส่วนตัวเลยทำให้มีโชคบ่อยๆครับ (ปี 2560 ที่ผ่านมาจากทั้งหมด 24 งวด ผมได้โชครวมทั้งของรัฐบาลและเอกชนไปทั้งหมด 12 งวดครับ แต่ครั้งได้ครั้งละไม่มากแค่พอได้เป็นเงินทำบุญและให้พ่อแม่รวมถึงช่วยเหลือสัตว์ครับ)

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...เจ้าของร่างภูเขาขนาดย่อมที่เพิ่งผ่านศึกหนักกับ 2 พยัคฆ์มาหมาดๆ ก็ปรารถนายิ่งยวดดุจกัน...!
====================

" ฟู่ ฟู่ ฟืด ฟืด พั่บ พั่บ "!

เสียงพอคุ้นแว่วมาเบาๆ แต่ใจเราตกไปอยู่ตาตุ่มอีกรอบ เพิ่งเหนื่อยยากสาหัสไม่ได้พัก ต้องเหงื่อกาฬหลั่งรินอีกแล้วหรือ?

นอกดงไม้แสงโพล้เพล้สุดท้ายฉายวับเป็นการอำลา ในดงทึบไร้เงาแม้แต่แสงดาว ไฟฉาย 3 กระบอกส่องไปที่ต้นเสียงไม่ต้องนัดหมาย

ต่ำลงจากเนินที่พวกเราปีนขึ้นมา ห่างไปอีกหลายช่วงก้าว ความมืดส่งผลยากจะคาดคะเนระยะมัจจุราช แต่ดวงไฟทุกลำจับเป้าใหญ่เหมาะเหม็ง

เรือนร่างประดุจภูผา เจ้าคชสารบุกเดี่ยวอยู่เบื้องล่างตีนเนิน ปลายเท้าเรานี่เอง!!!

กายมหึมาไม่สะดุ้งกับแสงไฟ มันกำลังใช้งวงดูดน้ำจากแอ่งน้อยซึ่งเล็กไม่พอให้ลงไปแช่ทั้งร่างอย่างกระหายหิวโซ เสียงฟู่ ฟู่ คือการสูดน้ำผ่านงวงยาว... ฟืด ฟืด เป็นจังหวะพ่นน้ำใส่ตัว ...พั่บ พั่บ คือการสะบัดหูใหญ่ไล่แมลงหรือยุงริ้นแมลงหวี่ที่ตอมตา ตอมเลือดจากบาดแผล...

เจ้างางามคงเจ็บไม่น้อย มันแทบไม่สนใจมนุษย์ตาดำๆ 5 ชีวิตเหนือหัว ได้แต่ส่งงวงลงแอ่งดูดน้ำครั้งแล้ว ครั้งเล่า น้ำแห้งขอดมันก็รอ พอมีน้ำก็ดูดดื่มกิน สลับกับการเอาราดรดตัวเพื่อชำระแผลสดอันเกิดจากเขี้ยวเล็บเจ้าลายพาดกลอน

เราตกอยู่ในห้วงภวังค์กับภาพตรงหน้า ดังต้องมนตราพิศวงแห่งป่าสะกดจิต ได้แต่นิ่งขึงตะลึงลาน แลตามแสงไฟที่ส่องยาวเป็นลำ

ลุงพรานกระซิบจึงได้สติ..."ปิดไฟ...นายทหาร"!

"เหลือสักดวง...ลุง ไว้ดูมัน"

พรานเฒ่าไม่ค้าน ผมให้บักสมฉายไฟไว้ ส่งไอ้ห้านัดให้คุณนง ขอปืนโตมาถือแทน...

บักสมส่องไฟ ผมยิง... เป็นสูตรลงตัว เราคือคู่พระกาฬกระชากวิญญาณเขี้ยวเล็บทุกชนิดมานักต่อนัก ในการผจญศึก ท่องทะเลคลื่นสีเขียวแห่งป่าเขา!

==========(ยังมีต่อ)==========

 

(ต่อ)...อาถรรพ์-"เหล็กไหล"!!!
===============

ทว่า...หนนี้แตกต่างไปมาก กลางลำแสงไฟฉายดวงเดียว เจ้าพลายเดี่ยวซดน้ำยิ่งกว่าอูฐทะเลทราย ถ้าชั่งตวงวัดคงไม่รู้กี่ตุ่ม กี่ไห มันอิ่มน้ำพุงกางก็ไม่ยอมผละไปข้างไหน ได้แต่ยืนพิงไม้ใหญ่ริมน้ำอยู่อย่างนั้น...

จังหวะหนึ่ง มันหันหัวเอาหน้าตรงสู้แสงไฟฉายบักสม แล้วชูงวงร้อง ฮูมมม เบา ๆ

มันทักทายเรา?...เจ้าคชสารกระดูกอ่อน ทักเราด้วยน้ำเสียงระโหยเหนื่อยอ่อน เหมือนเด็กน้อยหลงทาง ต้องการที่พักพิง กำลังใจจากแม่และญาติพี่น้องเพื่อนฝูง

"สงสารมันจัง"...สาวงามรำพึง เสียงเบาปานกระซิบแต่ได้ยินเต็มสองหูทุกคน...คุณชาติก็ถอนใจยาวเสียงดังฟังชัด เขาคงสะเทือนไหวในห้วงอารมมณ์พอกัน...!

อันตรายแปรเปลี่ยน ผมลดไอ้ปืนโตในมือส่งคืนบักสม เปิดไฟฉายกราดไล่จากตัวช้าง ส่องจากที่มันยืนตามพื้นมาถึงที่พวกเราชุมนุม

เนินน้อยด้านล่าง มีหินก้อนใหญ่ระเกะระกะหลายจุด เป็นหินน้ำตกสำแดงชัดว่า แถวนี้หน้าน้ำคือเส้นทางน้ำหลาก น้ำกระโจนลงด้านล่างแบบไม่มีที่พัก มันจึงแห้งเหือดรวดเร็ว เหลือเพียงร่องน้ำหน้าแล้ง

เจ้าช้างเจ็บทะยานผ่านแนวหินแง่คมบางช่วงขึ้นมาไม่ได้แน่ มันสูญเสียพลังมากมายในการต่อกรสองสมิง เว้นจากไม่บาดเจ็บก็อีกเรื่อง แต่ผมกับลุงพรานก็ใจตรงกัน เราไม่สมควรวางใจสัตว์หน้าขนมีเขี้ยวงาที่พูดจากันคนละภาษา...ธรรมชาติสอนและบีบบังคับให้พวกมันโหดเหี้ยม ดุร้าย สู้ยิบตาเพื่ออยู่รอด ตัวไหนแข็งแรงก็มีชีวิตผ่านไปสืบพันธุ์ รังสรรค์เผ่าพันธุ์พวกมันต่อไป

สัตว์ป่าจึงดุ เลี้ยงไม่เชื่อง คำว่าปราณี สงสาร เห็นใจ พวกมันไม่รู้จัก...ยกเว้นยามหวาดกลัว ไม่แน่ใจซึ่งมันจะหนี ...เว้นแต่ หิว ติดสัด จวนตัว ตกใจ โกรธ...ทีนั้นละที่หน้าอินทร์หน้าพรหมมันก็ไม่ยำเกรง

ด้วยเหตุนี้ เราจึงเคลื่อนขบวนสูงขึ้นไปอีก คลำทางในความมืดอาศัยไฟฉาย 3 ท่อน 3 กระบอก เลียบไปตามร่องน้ำขรุขระ บางคราต้องเหนี่ยวตัวปีนป่ายโขดหินตามลุงพรานผู้นำอย่างเชื่องช้าระมัดระวัง

โชคเข้าข้างบ้าง เมื่อลุงพรานหยุดหอบหายใจ ร้องบอกเสียงกระเส่า...

"พบที่พักแล้ว"!

หาใช่สวรรค์สำหรับค้างแรมคืน แต่กลางความมืดสนิท ลานหินขนาดย่อม ด้านหนึ่งมีหินพิงซ้อนเป็นช่องพอคลานมุดเข้าไปนอน 2 - 3 คน ตรงลานเล็กนั้น ก่อกองไฟทำอาหารได้ ถัดไปอีก 4 - 5 ก้าวเป็นเสียงจ็อก จ็อก จากร่องน้ำที่ไหลกระปริบกระปรอยหมือนคนฉี่ขัด

==========(ยังมีต่อ)==========

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"!!!
====================

เราเอามือกั้นน้ำพักเดียว น้ำก็เอ่อท่วมล้นไหล ได้ปริมาณน้ำจืดเย็นหวานชื่นตามต้องการ!

น้ำพอ อาหารพร้อม ไฟอบอุ่น บนที่สูงนี้ แนวไม้ทึบแหวกกิ่งก้านเป็นช่อง เผยเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวพราวระยิบ ท้องฟ้าไร้มลทินสิ้นเมฆหมอกบดบัง

ดนตรีธรรมชาติกลางหาวบรรเลงประกอบพิณพาทย์แห่งสายน้ำ ผสานสายลมเอื่อยอ่อนโยนชำแรกผ่านหมู่ไม้ สร้างสุ้มเสียงพริ้วไหวด้วยคีตธรรมชาติที่ไม่ธรรมดา

ในค่ำคืนเดือนมืดสนิท เพียงเราหลับตา หูก็พลันสดับสำเนียงป่า ส่วนใจสัมผัสสำเนียงสวรรค์!!!

โอ้...ความเหนื่อยเหน็ดทุกข์ยากโศกตรมทั้งปวงแห่งห้วงมรรคาอันดำเนินมา ดังกับโดนมือเทวดากระชากปลิดปลิว ขว้างทิ้งไปกับท่วงทำนองไพรอันอุดม

มีแต่แม่ตะนาวศรีอันยิ่งใหญ่ และอ้อมกอดแสนอ่อนโยนของขุนเขา ใต้การโอบอุ้มด้วยแสงดาวนับล้านๆ ดวงแห่งราตรีเท่านั้น ที่กระทำให้บังเกิดสิ่งนี้ท่วมท้นใจ

ลุงพรานก่อไฟกองน้อยด้วยความชำนาญ ผมคืบคลานหาไม้เพิ่ม เก็บก้อนหินเรียงเป็นวงกลมเพื่อวางฟืนให้พ้นพื้นหิน บางทีพื้นเปียกยามดึกด้วยน้ำค้างทำให้ฟืนราเร็ว จากนั้นก็สุมไฟกองโตพอสาดไออุ่นไปทั่วลานหิน

พ่อครัวหัวป่าก์ ตัดหญ้าห่อหุ้มเนื้อกวาง 2 ขา คุณนงกับคุณชาตินั่งพิงหินใหญ่มองเงียบๆ สิ้นเรี่ยวแรง

"สูบบุหรี่ได้มั้ย ? น้องพราน"...คุณชาติถามอย่างเกรงใจ

"ขอมวนด้วยครับ"...ผมตอบด้วยการผสมโรง บรรยากาศยามหัวค่ำบนยอดภูน้อยเริ่มอบอุ่น ความเหนื่อยอันสุมรุม ถูกยกออกจากอก อาหารฝีมือพ่อครัวเอก ก็จวนได้ลิ้ม...

"ปัง ! ปัง!"

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สามท่อน
บทห้วง
อารมณ์ชมป่า
ละเอียดและงดงาม
(ไม่รู้จะเล่าอย่างไร
ให้ตัวเล็กฟัง)
เด็กน้อย
คงมีวาสนา
ได้อ่านงานของคุณอา
ด้วยตัวของเขาเอง
ในวันหนึ่ง

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน ศุกร์แล้วขอให้สุขกายสุขใจน่ะครับ

 

ครับชอบอ่านหนังสือมาก ถ้าถูกใจอ่านทั้งวันทั้งคืนเลย

 

เย็นนี้กลับมาถึงบ้าน รีบเปิดเข้ามาอ่าน คุณอาปล่อยรวดเดียวสามท่อน อิ่มอารมณ์ไปเลย
"ปัง ! ปัง!"

 

สวัสดียามค่ำคืนครับ พี่วันและทุกๆท่าน ทางนี้ ฝนปรอยลงมาตั้งแต่เช้า จนค่ำคืนยังไม่หยุดเลยครับ

 

สวัสดีครับ อากาศที่ทำงาน ครึ้มๆ ลมแรงๆ ท่าทางอีกซักพักน่าจะมีฝนล่ะครับ
ใครหยุดพักผ่อน ก็ขอให้มีความสุข ใครทำงานก็ขอให้มีความสุข ครับ

 

บางตอนเล่ายาก น้องบานชื่นต้องเล่าเป็นองค์รวมให้เห็นถึงคุณค่าของป่า และสัตว์ป่า ว่าแม้เราเป็นนักล่าแต่ก็มีที่ทางอยู่ร่วมกันได้อย่างสบาย ปลูกจิตสำนึกให้ลูก-หลานรักความงดงามของป่าเขา สัตว์ป่าที่มีค่านับวันเหลือน้อย กับคุณประโยชน์เหนืออนันต์ของป่าที่มีต่อมวลมนุษยชาติ

---ต้องเล่าในทำนองนี้แหละ ลูกหลานจึงรักป่า ไม่ทำลายป่า และช่วยกันอนุรักษ์สัตว์

 

มาตอบน้องปรายในวันเสาร์
เช้าอันเริ่มหนาวไร้แสงแดด
รักษาสุขภาพทุกท่านครับ