เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ผ่านปีเก่า เข้าปีใหม่ ไร้เรื่องเล่าฯ
4-5 วัน รู้สึกเหมือนนานนับเดือน
เพราะหน้ากระทู้ยังวิ่งด้วยอัตรา
เร็วแสงอย่างสม่ำเสมอ

ได้เวลาหวนคืนพงไพร"ตะนาวศรี"
อันมีมนต์ขลังเสน่ห์ลึกลับที่สุด
ป่าหนึ่งของโลก กรุณารอการ
โขยกขยับนิ้วสักพักครับ

 

พี่วิครับ ก่อนอื่นต้องถามความสมัครใจของสมาชิกก่อนมีใครสนใจในกิจกรรมนี้บ้าง ตามแนวทางที่เป็นไปได้ วันอาทิตย์วันเดียวก็พอเวลาเที่ยงวันเป็นต้นไปศูนย์กลางไม่จำเป็นต้องที่กทม.รอบๆปริมณฑลก็ได้ครับ เย็นๆก็แยกย้ายกันกลับบ้านไม่ต้องรีบร้อน เอาเฉพาะท่านที่สะดวกเดินทางไม่ลำบาก ผมมองภาพว่าต้องคุยกันอย่างสนุกสนานเลยทีเดียวหรือท่านใดมีความเห็นเช่นไรลองออกความคิดเห็นกันดูครับ บ้านใครอยู่จังหวัดไหน ส่วนผมอยู่กทม.เดินทางโดยรถส่วนตัวสะดวกวันอาทิตย์ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...อาจารย์เลิศกระซิบแหบๆหน้าตาเฉย แต่เหมือนฟ้าผ่าลงกลางกระหม่อม!!!
====================

(บันทึกคุณเทพ-ต่อ)...ตะลึงงัน ความโกรธ ส่งโทสะผมพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆ โมโหอาจารย์จนหน้ามืด!

อาจารย์เลิศก็ยิ่งกว่านกรู้ รีบผละตัวออกห่าง จ้องหน้าผมเขม็งกลางแสงสลัว เอามือจับไหล่ทั้ง 2 ข้างบีบแรงๆ...

"อย่าโมโห...จารย์ทำเพื่อเทพทุกเรื่อง"

ประโยคเดียว ทำผมระงับอารมณ์ ไม่ใช่เวลาเหมาะสมในการทะเลาะเบาะแว้ง คู่ต่อสู้เราอยู่ข้างนอกโน้น ตรงไหนสักแห่ง หาใช่ในถ้ำคนเดนตายที่ร่วมหัวจมท้ายมาด้วยกัน ผมได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวลงคอ กลืนความขุ่นเคืองไหลผ่านลำไส้ กลืนมันเป็นอาหารว่าง รอฟังอาจารย์พูดต่อ

"รู้ไต๋มันอยู่แล้วว่า ยังไงก็ไม่ยอม จารย์เสี่ยงกลืนลงท้องไปเมื่อวาน"

เสียงอาจารย์อ่อนระโหยเล่ารวบรัด ผมไม่ขัดจังหวะ ได้แต่ผงกหัวรับฟัง เจ้าสองเกลอที่ห่างไป4-5ก้าว ตื่นขึ้นมารับฟังบทสนทนา ดีเหมือนกัน เราต้องไม่มีความลับต่อกัน เจ้ามะอาจรู้บ้าง ไม่รู้บ้าง...

"เหล็กไหลเป็นธาตุเย็น กลืนเข้าตัวแล้ว ทำอาจารย์ไม่ฟื้นแน่ ช่วงนี้ธาตุไฟเหลือกำลังน้อย"!

คุณพระ อาจารย์เลิศยอมเอาชีวิตเข้าเสี่ยงเพื่อรักษาเจ้าเหล็กเหนือจักรวาลนี้ไว้ให้ผมหรือนี่?

ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงง ที่อาจารย์พูดสั้น แต่ได้ใจความ ผมเข้าใจทะลุปรุโปร่งต่อเนื่อง ไม่จำเป็นต้องขยายความ

"ถ่ายออกมาได้ไหม'จารย์"?

สุดท้ายในหัวใจจริง ผมห่วงใยชีวิตอาจารย์เลิศมากกว่าก้อนเล็กไหลเท่าปลายก้อย มันจะมีมูลค่ามหาศาลปานไหนก็ช่างเถอะ...ชีวิตพวกเรามีค่ามากกว่า อนาคตข้างหน้า เรายังมีโอกาสหาเจ้าเหล็กอาถรรพ์สุดโต่งนี้ได้อีกด้วยประสบการณ์เต็มพุง เว้นชีวิตสิ้นไป ก็หมดโอกาสทุกเรื่อง

อาจารย์ส่ายหน้าช้า พูดอ่อนเพลีย แต่ทำผมใจหาย...

"ไม่ได้ เหล็กไหลไม่ออกทางทวารหนัก-เบาแปดเปื้อนอาจม จะออกมาต่อเมื่อจารย์ตาย"!!!

"และ...แล้ว เหล็กนี่อาจารย์ไม่มีคาถาเรียกออกรึ?"...ผมถามโง่ๆด้วยความมืดแปดด้าน เห็นอยู่โต้งๆว่า ที่ถามไปนั้น คำตอบอยู่ข้อไหน?!

หึ... หึ... อาจารย์เลิศแค่นหัวเราะ ไอโขลกอย่างเจ็บปวด...

"วิชาอาจารย์ไปไม่ถึงตรงนั้น อาจมีคนทำได้ ไม่รู้สิ ต้องเป็นพระระดับสูง หรือคนเก่งกว่าอาจารย์มากมาก"...คำท้ายลากเสียงเล็กน้อย ยืนยันว่า คนเก่งกว่าอาจารย์น่าจะหายาก

"เหล็กไหลออกร่างได้ทางไหนบ้าง?"...ผมยังไม่วายสงกา ทั้งที่รู้แหม็บๆว่า เจ้าเหล็กพิศดารจะออกร่างก็ต่อเมื่อคนที่กลืนเข้าไป ถึงแก่กาลเท่งทึง วายปราณ...

"ทางแขน ฝ่ามือ ทางกระหม่อม หรือทางตา...อาจารย์ไม่แน่ใจ แต่หลังอาจารย์ตายต้องดูอย่ากระพริบตาในไม่กี่นาที ถ้าเหล็กออกมาจะหายไปเอง ต้องดักจับให้ดี"

อากาศในถ้ำอบอุ่นด้วยไฟกองโต ผมรู้สึกร้อนนิดหน่อยด้วยซ้ำ แต่ตลอดเวลาพูดคุย ไอหนาวจางๆลอยจากปากอาจารย์เหมือนคนสูบบุหรี่ หรืออยู่อุณหภูมิเยือกแข็ง สลับกับร่างสั่นสะท้านเป็นระยะ

จอมขมังเวทย์ห่อร่างเอาแขนสองข้างรัดตัว สั่นไหวด้วยความเย็นจับขั้วหัวใจน่าสงสารและน่าห่วงยิ่งนัก

พลังเย็นเหล็กไหลในร่าง ทำให้จอมขมังเวทย์ยิ่งอ่อนแอเหมือนคนป่วยถูกกระหน่ำซ้ำเติม...มีโอกาส"ธาตุไฟแตก"ตายได้ทุกวินาที!!!

ผมมองร่างที่ไม่น่าหยัดอยู่ได้ รู้เลยว่า ศึกนี้โอกาสที่อาจารย์จะรอดกลับบ้าน ริบหรี่พอๆกับเปลวเทียนขาดไส้ ต้องรีบจัดการทำบางสิ่งให้เด็ดขาด เราจะอยู่อย่างนี้ไม่ได้ ขืนอยู่ต่อ มีหวังนั่งมองอาจารย์ตายคาถ้ำ

ดิ้นก็ตาย ไม่ดิ้นยิ่งตายแน่ ยิ่งกว่าลูกไก่ในกำมือมาร...ขอดิ้นเฮือกสุดท้ายก่อนตายเหอะ...

"ดวง มะ มาใกล้ๆ"...

2คู่หูปราดนั่งล้อมวงทันใจ ผมสั่งมะเอาผ้าห่มอีกผืนพันห่อตัวอาจารย์ไว้ อุ้มมานอนใกล้ไฟมากที่สุด...หยิบกิ่งไม้แห้งมาก้าน เอามือกวาดพื้นให้เรียบ

"มะ ฟังช้าๆ...นี่ถ้ำที่เราอยู่ ไปตรงนี้น้ำตกผีสิง เดินครึ่งวันถึงรึเปล่า"?

ผมขีดเส้นแผนที่จำลองง่ายๆ พูดช้า เสียงดังฟังชัดที่สุด มะนั่งยองๆมองตามเส้นที่ผมลาก พยักหน้าหงึกหงัก...

"ถึง นาย ผ่านเสือ ช้างได้"

ผมขีดเส้นต่อไปอีก..."แล้วถึงเขาพราน ใช้เวลามากมั้ย"?

เขาพรานที่พวกเรายิงมหิงสา ซ่อนเขายักษ์ไว้ในโขด มะทำท่าไม่แน่ใจ อย่าลืมว่า เราต้องหอบหิ้วอาจารย์ไปด้วย มีไอ้ปืนโตกระบอกเดียว กับปืนยิงนก ผ่านดงเสือบางช่วง พักแรมที่น้ำตกผีสิง ก่อนล่องเข้าเขาพราน แล้วกลับเหมือง...

หากทำเวลาไม่ทันใน2-3 วัน อาจารย์ตายกลางทาง

หลังคิดเล็กน้อย มะตัดสินใจพูดสั้นได้ความ...

"ได้นาย เดินไม่หยุดครึ่งวัน"

เพียงเท่านี้ แผนการณ์ 3 วันอันตราย การหนีตายยกสุดท้าย...ก็ถูกวาดขึ้นในหัว ถ่ายทอดสู่เพื่อนร่วมตายวัยกระทง

ดวงกับมะเห็นพ้อง ถึงเราไม่ใช่คนสุพรรณ เลือดสุพรรณ มาจากต่างถิ่น ต่างขั้ว ต่างฐานันดร แต่วินาทีนี้ ไม่มีอะไรเหนือกว่า...

มาด้วยกัน ไปด้วยกัน เลือดสุพรรเอ๋ยยย... ขออย่าตายพร้อมกัน ให้เหลือรอดคืนเหมืองบ้าง!

 

สวัสดีปีใหม่2561ขอความสุขสวัสดีจงมีแด่ท่านwanwiและสมาชิกแฟนคลับเรื่องเล่าฯทุกท่านด้วยครับ..
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยรักษาสุขภาพด้วยนะครับ

 

น้องไพรเรทมารายงานตัวแล้วครับ อาจารย์wanwi

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
หนึ่งท่อน
ทางรอดของ
หมู่คณะคือ
ลมหายใจ
อาจารย์เลิศ
เจ้าถ้ำรุกฆาต
หมากตานี้
ทางตันแล้ว!!

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน
ถ้าคุณเทพหนีเจ้าถ้ำ แล้วเสียงปืนที่ลุงเอ็กซ์ได้ยินมาจากไหน ลุ้นเนื่อเรื่องมากๆ

 

สวัสดียามเช้าครับ พี่วันและทุกๆท่าน

 

สวัสดีตอนเช้าวันพฤหัสบดีครับอาจารย์wanwiและFCนักขุดทุกท่านครับ#ดูจากหน้าผมคงต้องย้อนอ่านหลายหน้าเลย วันหยุดนี้

 

วัฒนธรรมไทย โชว์ในต่างแดน

 

สวัสดีปีใหม่ทุกๆท่าน ขอให้โชคดี มีความสุขตลอดไปค่ะ

 

เป็นแนวความคิดดี แต่ดูอีกทีจัดสรรยาก เชื่อเถอะน้องช้างฯ ดูแล้วการเดินทางเพื่อพบปะพูดคุยเพีงวครึ่งวันแล้วแยกย้ายกลับ เป็นอะไรที่ไม่น่าเป็นไปได้ จากเหนือ ใต้ อิสาน ออก ตก ถ้ามาเพื่อการนี้ ผมเห็นใจผู้สว.ทั้งหลายจริง จิ้ง

ต้องจัดเหมือนรวมญาติ รวมมิตร อย่างน้อยค้างสักหนึ่งคืน ตามรีสอร์ทหรือที่พักเหมาะสม แบบพวกนักเรียนเก่ารุ่นโบราณมาเจอกัน นั่นแหละถึงจะดี แต่ละคนพาลูกหลานมาเที่ยวได้ หรือมีเพื่อนข้างกายไปด้วย สนุกพอท้วมๆ อย่างนั้นถึงเป็นไปได้

ก็ว่ากันไป ใครมีไอเดีย เสนอพอเพลินๆ เชิญตามสะดวกครับ ทำได้หรือไม่ได้ ไม่ถือสา

 

คุณสบวแฟนนักอ่านเหนียวแน่น นานครั้งทักมาที ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ขอให้มีความสุขตลอดปี อีกไม่กี่วันมาทำบุญรับพระดี"คชสารอิสาน"ด้วยกัน

 

นึกว่าแล่นเรือใบธงกะโหลก
ตกขอบแถวทะเลแคริเบี้ยน
หลงทางกลับไม่ถูกไปแล้ว
เจ้าจอมโจรสลัดอาระเบีย

 

ชีวิตไม่สิ้นต้องดิ้นไป
มีรูรอดเล็ดน้อยก็ต้องดิ้น
ตามอ่านอีกท่อนบ่ายนี้

 

นี่แหละเสน่ห์สุดยอด เป็นที่สุดของ
เรื่องเล่าฯชุดนี้...เรื่องราวพลิกซ้าย-
ป่ายขวาให้ชวนหลงใหลและติดตาม
ตลอดเชียวน้องปรายเอ๋ย อ่านแล้ว
ไม่เสียเวลา ไม่เสียสายตา

 

ยามเช้าท้องทะเลฝั่งตะวันตก
เขียนเบิกบานทางทิศตะวันออก...

พรแห่งฟ้า.......จงปรากฏ
อย่าเพ่อหมด....มนต์ปีใหม่
สุดขอบฟ้า.......เรื่อเรืองไล่
สาธุไหว้..........ไฟตะวัน!

 

จากทะเลเลี้ยวมาภูเขา
มนต์เสน่ห์ต่างขั้ว...เขียน

ขึ้นขุนเขา........เงาไม้เขียว
ดงแดงเดียว.....แลเหลียวหลัง
ปุยเมฆเรื่อ.......งามเหลือจัง
เชิญชวนนั่ง......ฝังใจตรึง!

 

จากนั้นก็เข้าเมืองศิวิไลซ์
ไปโชมโชว์ดีฝีมือคนไทย...

หุ่นกระบอก.......หลอกว่าหุ่น
ส่งเสริมคุณ.......บุญคุณศิลป์
เชิดคนเป็น........เล่นเดินดิน
ยอดศิลปิน........ศิลป์วัฒนธรรม!

---ปกติมีแต่"เชิดหุ่นวัตถุ"ให้มีลีลาของชีวิต

---หุ่นชุดนี้ กลับข้างใช้"คนจริง" พลิกเปลี่ยนเป็นหุ่นได้สมจริง เหมือนหุ่นยนต์กดรีโมท น่าทึ่งมาก