เมื่อข้าพเจ้าไปขออโหสิกรรมกับ ''พระนางเรือล่ม''

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงโปรดเกล้าแต่งตั้งสมเด็จพระนางเสาวภาผ่องศรี ขึ้นเป็นพระบรมราชินีนาถ เมื่อครั้งเสด็จประพาสยุโรปเพื่อให้ทรงว่าราชกิจต่างพระเนตรพระกรรณ

ลำดับพระอิศริยยศของสมเด็จพระนางเจ้าสันันทากุมารีรัตน์ พระบรมราชเทวี ดูๆ แล้วก็คงถูกแล้วหล่ะจ่ะ

เมื่อตอนสิ้นพระชนม์ พระองค์ยังไม่ได้รับการโปรดเกล้าสถาปนาขึ้นเป็นพระบรมราชเทวี ซึ่งคำว่า พระบรมราชเทวี ขณะนั้นยังไม่มี พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จึงทรงหาคำที่จะเทียบเคียงกับตำแหน่ง Queen ว่าจะใช้คำว่าอะไร ก็ได้คำว่า พระบรมราชเทวีมาเทียบเป็นตำแหน่งพระราชินีในขณะนั้น....

 

​

 

มะลิร้อย มาลัยรัก ผูกจำหลัก จำปีหอม
อุบะ สามชายกรอม รวมเรียงล้อม ประดิษฐ์มา
กราบลง ตรงตักแม่ พระคุณแผ่ สุดจะหา
ลูกลูก ควรบูชา คุณมารดา ค่าน้ำนม


ขอกราบพระคุณแม่
ขอบูชาพระคุณแม่
ขอให้แม่มีสุขภาพกายที่แข็งแรง
ขอให้แม่มีสุขภาพใจที่แข็งแรง

.................



​

 

พระพี่นางฯ รฤกได้ รับอกอุ่น จากราชันย์
น้องหนึ่ง อยู่ในครรภ์ หาได้รับ จากที่ใด
มิเห็น ทั้งพ่อแม่ มีเพียงแต่ สายดวงใจ
ติดอยู่ เนื้อกายใน ต้องจากไป แห่งธารา

มิเคยรู้ แห่งสัมผัส ด้วยความรัก แห่งกาลก่อน
พี่หนึ่ง รฤกวอน ยังสะท้อน ห้วงเวลา
บางสิ่ง จำต้องพราก ถึงเพลาคงพบพา
เจอพี่คงอีกนาน แล้วแต่ฟ้าลิขิตดล


ปัจฉิมลิขิต : ควรมิควรประการใดขออภัยทุกท่าน ณ ที่นี้ด้วย
และขออภัยพี่สร้อยฟ้ามาลา..._/\_ครับ
​

 

สายใย สายใจ สายสัมพันธ์
แม้กาลเปลี่ยนผัน แต่ใจผูกพันนั้น
มิผันแปรpig_cryy2

 

อิ อิ ป้าร้องไห้ อิ อิ.....

 

อ้าแต่ ช้าแต่ อย่างอแงเลยหนา เห็นแค่นี้ก็ชื่นอุรา พอถึงเวลาคงได้พบกัน

 

ได้กลับมาอ่านกระทู้อีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่เราเคยเขียนจะเป็นกระทู้ที่มีคนอ่านมากจนเป็นกระทู้ติดอันดับมาตลอด 3 ปี จริง ๆ ก็กลับมาอ่านอยู่เรื่อย ๆ แหละ แต่คิดไม่ออกว่าจะเขียนอะไรก็เลยไม่ได้เข้ามาตอบ
อย่างแรกต้องขอขอบคุณและอนุโมทนาให้กับท่านทั้งหลายที่เข้ามาอ่านและติดตามกระทู้นี้ เจ้าของกระทู้ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเรื่องที่โด่งดังถึงขนาดมีคนเอาไปลงหนังสือ สิ่งที่เขียนตอนนั้นเป็นไปตามความรู้สึกและความจริงที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เรื่องแต่งหรือเรื่องเล่า
โดยส่วนตัวรู้สึกแปลกใจที่เรื่องที่เราเขียนไปกระตุ้นให้หลายคนหันมาสนใจเรื่องของพระองค์ อาจจะเป็นสิ่งที่พระองค์ทรงปรารถนาให้เราและลูกหลานหรือผู้มีความผูกพันกับทั้งสองพระองค์ได้รำลึกนึกถึงท่านทั้งสองหรือเปล่า
เชื่อว่าทุกคนที่ได้เข้ามาอ่าน ก็คงเคยมีความผูกพันกับทั้งสองพระองค์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง อาจจะเคยเป็นลูกหลาน เป็นข้ารองบาทรับใช้ใกล้ชิด เป็นญาติหรืออะไรก็แล้วแต่ อาจจะเป็นสายป่านบุญหรือสายป่านกรรมที่ัชักนำให้ทุกคนมาเจอกันก็เป็นได้ บางคนอาจเคยเกิดเป็นเจ้าและก็กลับมาเกิดเป็นสามัญชน บางคนเคยเป็นสามัญชนและก็กลับมาเป็นเจ้า นี่แหละหนา วัฏฏะสงสาร เราทุกคนย่อมเวียนว่ายตายเกิดไม่มีที่สิ้นสุด

อ้อ มีอีกอย่างที่ต้องขอแก้ต่าง หลายคนอาจจะคิดว่าเราเป็นผู้เกี่ยวข้องที่ทำให้พระนางสิ้นพระชนม์จึงต้องไปขออโหสิกรรมท่าน เราค่อนข้างมั่นใจจากความรู้สึกว่าเราไม่ใช่ผู้กระทำการเช่นนั้น ทุกครั้งที่สัมผัสพระองค์จะรู้สึกถึงความเมตตา เป็นความรู้สึกเศร้าเสียใจ มิใช่ความรู้สึกผิดบาปกับพระองค์แต่อย่างใด จึงขออธิบายให้ทุกคนเข้าใจมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

 

ดีใจจัง เจ้าของกระทู้มาแล้ว........

 

โอ้ ว่า อย่า ต่อ ว่า เลย หนา เจ้า
พินิจ เอา ตรอง เถิด ถึง เหตุ ผล
รัก หรือ ไม่ ไย ไม่ รู้ ดู ชอบ กล
มิ ได้ ยล ก็ หา ใช่ มิ ผูก พัน
อัน สาย ใย โยง ใจ ยัง เหนียว แน่น
อยู่ ใน แก่น กลาง อก ฟก ช้ำ หนอง
ยัง จำ ได้ ร่าง เล็ก เล็ก เคย ประคอง
อีก หนึ่ง น้อง ใน ครรภ์ พระ มารดา
ถึง แม้ สิ่ง ใด ใด มา พลัด พราก
ก็ มิ อาจ ตัด ขาด ลูก ทั้ง สอง
แม้ มิ อยู่ ด้วย กัน ยัง เฝ้า มอง
เจ้า ไม่ ต้อง ร้อง ร่ำ รำ พัน ไป
เช็ด น้ำ ตา ก่อน หนา ดวง ใจ แม่
รัก เจ้า แน่ แท้ จิต อย่า สงสัย
ส่ง คำ รัก ฝาก ผ่าน สาย ลม ไป
ลูก ร้อง ไห้ แม่ ก็ ร้อง เฉก เช่น กัน
พระ นาง โปรด เมตตา ให้ เรา เขียน
ร้อย กรอง เรียง เพียง ผ่าน จาก จิต ฉัน
เป็น สื่อ กลาง แจ้ง ใจ คลาย จา บรรณ
สาย สัม พันธ์ ไม่ สิ้น นิ รัน ดร

 

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1115837/[/MUSIC]​

มิมีสิ่งใด รำพัน เท่าเพลงนี้
ความรู้สึก คนที่ สัมผัสได้
เหตุใดเล่า กล่าวว่า ไม่เข้าใจ
ก็มีผู้ส่งออกไป เป็นถ้อยความ​

พ่อเคยบอก มิเคยเห็น แม้หน้าลูก
ความรู้สึก ที่ผันผูก ก็เลยถาม
เหตุใดเล่า ลูกไร้คู่ ทุกโมงยาม
ด้วยเหตุการณ์ ครั้งนั้น มิอาจมี​

จึงไม่เกิด แม้กระทั่ง คู่ลิขิต
ให้ชีวิต โดดเดี่ยว ไร้คู่ศรี
แต่ก็ขอ อโหสิ ในชาตินี้
สร้างกรรมดี หวังบุพเพมา หนุนนำ​

 

วันนี้แปลกมากๆ ต้องแวะเข้ามาในนี้ เพราะว่าคิดถึงองค์แม่เหลือเกิน
น้ำตาไหลคิดถึงมากๆ ...

 

ความรู้สึกที่ได้กล่าวบอกส่งผ่าน
ด้วยว่าการติดอยู่กับความหลัง
อันเกิดอยู่ดับไปไม่จีรัง
อย่ามุ่งหวังสิ่งใดให้ยั่งยืน
สิ่งที่หลงเหลืออยู่ในดวงจิต
แม้ยังติดห่วงใยยากจะฝืน
มิมีใครรู้เท่าสุดกล้ำกลืน
อีกกี่หมื่นกันเล่าหยดน้ำตา
ยิ่งได้อ่านกลอนกล่าวมาต่อว่า
ก็ตาพร่าอัดอั้นกลั้นสะอื้น
จะรู้ไหมคิดถึงทุกวันคืน
ใครจะลืมได้ลงคงโศกา
ให้บอกใครไหนเล่าเขาจะรู้
จะเห็นดูว่าบ้าช่างน่าขำ
ได้แต่เก็บกั้นไว้ใจระกำ
ต้องแสร้งทำไม่รู้ชี้โอ้อกเอย

 

ลูกจงทําตัวให้งามเด่น ดั่งนามลูก เพชรรัตน์
แก้วประดับงามสง่า ดั่งแม่หมาย
ละชั่วผิด คิดให้ซื้อ กุศลอย่าคลาย
แม่จากไปจะให้ชื่อประดับตัว

เมื่อลาจากพร้อมสายนําวิปโยก
สร้างความโศกแสนเศร้าฟ้าร้องไห้
พร้อมสัญญาจะมาพร้อมเรือใหญ่
จะล่องไพรเรียนวิชา เหยียบลําเรือ

บนโลกแห่งความจริงที่สําผัสและรับรู้
ต้องจําต้องอยู่รอคอยอย่างเลื่อนลอย
ความทรงจํา ภาพเก่าๆย้อนรอยให้เห็นทีละน้อย ละน้อย
กับการรอคอย กับกาลเวลา กับสัญญาที่ต่างกัน

ในโลกแห่งความคิดถูกลิขิตเส้นทางเดินไว้
จะใกล้ หรือจะไกล อยู่ที่ใจยึดมั่นไขว้คว้า
จะดีหรือร้าย จะช้าหรือจะเร็วผลเหตุตามกาล
วัฏฏะสงสารจะพานพบบรรจบเอย

ยิ้มกับความดี ดีกับคนชั่ว ไม่หมองหมองหม่นกับความจริง
หน้าที่อย่าละทิ้ง หมั่นประพฤติ หน้าที่ได้ รับมอบหมาย
สังวรณ์ทุกครั้งนั่งบัลลังก์อาจ มีชัยเหนือใครทั้งใจกาย
ศิลธรรมอย่าคลาย ดั่งผ้าคลุมกายเครื่องหมายแห่งธรรม
นันรักแม่ครับ

 

ร่วงริน ผินโรย แรมร้าง
อ้างว้าง โดดเดี่ยว เปลี่ยวเหงา
จากกัน พลัดพราก อกเรา
หทัยเศร้า คละเคล้า น้ำตา
เมื่อใด พบหน้า อีกหนา
หันขวา หันซ้าย ไม่เห็น
ร่ำร้อง น้ำตา กระเด็น
ก็เร้น หลบหน้า ระทม
เฝ้ารอ ทุกโมง ยามย่ำ
ระส่ำ อกไหม้ ไส้ขม
ดีเลว อย่างไร ไห้ตรม
ซานซม อมอก ตรอมใจ
ใครเล่า ใครหนอ เคยรัก
พบพักตร์ สมัครจิต พิสมัย
ร่วมเรียง เคียงแนบ หฤทัย
อยู่ไหน มิแล เห็นมา
เห็นแต่ ชายเสื้อ ไหวไหว
เพ่งมอง ลงไป ไม่เห็น
โอ้หนอ เฝ้ารอ ค่ำเย็น
มิเอ็น ดูบ้าง ร้างใจ
อุ่นใด เท่าอุ่น อกท่าน
อุ่นนาน อุ่นชื่น รื่นนาสา
รอวัน รอคืน รอกลับมา
พร้อมหน้า พร้อมพักตร์ สมใจ

 

********************///****************
ยามฝนโปรย โรยร่วง หล่นจากฟ้า
ดั่งน้ำตา ของฉัน ที่หลั่งไหล
คิดถึงเธอ ที่รัก แทบขาดใจ
ยามฝนหลั่ง คราใด น้ำตาคลอ

เมื่อไหร่หนอ คนดี จะกลับมา
นั่งนับฝน บนฟ้า จนหวั่นไหว
กี่ฤดู ที่ฝน ผ่านพ้นไป
คนของใจ จากไป ไม่กลับคืน

สะอื้นไห้ กับใจ ที่อ่อนล้า
เมื่อไหร่หนา ท้องฟ้า จะสดใส
หากหมดฝน ฉันคง ต้องทำใจ
ให้สดใส เหมือนฟ้าใหม่ หลังฝนโปรย

 

เนื่องในวันคล้ายวันพระราชสมภพ ๒๐ กันยายน ๒๕๕๓

​

 

เนื่องในวันคล้ายวันพระราชสมภพ ๒๐ กันยายน ๒๕๕๓


​

 

เมื่อกี้สวดคาถาเสด็จแม่สุนันทากุมารีรัตน์
ท่านสั่งว่าให้มาขอบคุณทุกคนในที่นี้และ
- ผู้ที่มีกรรมต่อกัน ให้อโหสิกรรมต่อกันเสีย อย่าได้ถือโทษโกรธเคืองต่อกันอีก
- ท่านบอกว่าอย่ายึดติดกับอดีต ให้อยู่กับปัจจุบัน
ส่วนตัวข้าพเจ้าเองขอกล่าวคำว่า "อโหสิ" ไม่รู้ว่าให้ใคร รู้แต่ใจบอกว่า อโหสิแล้ว
อนุโมทนา สาูธุ

 

​