สภาวะจิตจากการฝึกสมาธิเจริญปัญญา

การที่นั่งสมาธิไปอย่างไม่รู้ ไม่สนใจ ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้พิจรณาอะไรทั้งสิ้น ทำให้เราไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับเราบ้าง

ผมก็ไม่รู้ว่ามี ว่าได้อะไร มันก็เหมือนกันในทุกๆวัน คือความคิดวนเวียนแต่ในเรื่องเดิมๆไม่เคยหยุดคิด

มีอย่างเดียวที่เปลี่ยนคือ ความเจ็บปวดทุกทรมานทางกาย หายไปตั่งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ก็ดำเนินในการนั่งต่อไปไม่ได้คิดอะไร

แต่วันนั่นมีเรื่องแปลกคือตลอดเวลาที่บ้านแทบจะไม่มีใครคุยกับผมเลยเนื่องจากผมไม่พร้อมจะคุยกับใคร

ทุกคนก็เข้าใจแต่ในวันนั้นได้ยินเสียงแม่เรียกไปทานข้าวจึงออกจากสมาธิเดินลงไปทานข้าว

ก็ไปนังรอที่เก้าอีรอแม่ทำกับข้าวในขนะนั้นก็ยังคิดเรื่องทุกข์ที่เราพบเจออยู่ แต่คราวนี้ต่างออกไป

คือมีเหมือน จอที่วีมาตั่งตรงข้างหน้าฉายในสิ่งที่เราคิดแต่เรื่องราวแตกต่างออกไปไม่ใช่อย่างที่เราคิดทั้งหมด

สิ่งแรกที่ผมคิดเลยคือเราบ้าไปแล้วใช่ไหมเนีย ก็เลยนึกเล่นๆว่าถ้าที่เห็นเป็นเรื่องจริงก็ให้เห็นว่าเมื่อเช้าแม่ไปไหนมาบ้าง

ก็ได้เห็นเลยว่าแม่ตื่นมาไปอาบน้ำออกจากบ้านระหว่างทาง เห็นทุกอย่างไปคุยกับใครพูดอะไร

เลยลุกไปถามแม่ว่าเป็นอย่างนี้จริงไหม แม่ก็นึกว่าเราเดินตามไปก็ไม่ได้ติดใจ ตอนนี้เรารู้แล้วว่าสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องจริง

คราวนี้เราก็กำหนดของให้เห็นในสิ่งที่ติดใจมานานขอให้เห็นให้รู้ทั้งหมด ก็ได้รู้ได้เห็นจริงๆ

ได้เห็นว่าในสิ่งที่เราคิดนั้นไม่ใช่ทั้งหมดเห็นว่าในสิ่งที่เราโทษตัวเองมาตลอดนั้นไม่จริง

ได้เห็นแม้ในขณะปัจจุบัน ว่าในขนะนี้เค้าเป็นอย่างไรอยู่กับใครกำลังพูดอะไรอยู่ เมื่อรู้เยี่ยงนั้น

รู้ว่าเหตุนั้นเป็นมาอยางไร ทุกข์ที่เรามีมาทั้งหมดล้วนมะลายหายไปทั้งหมดตัวที่เคยหนักอึ่งกลับเบาหวิว

เหมือนคนไม่มีน้ำหนัก

 

อนุโมทนาสาธุคะ
ขออนุญาติเรียก อาจารย์ คะ
แล้วนั่งสมาธิจะเริ่มพิจารณาอะไรดีคะ
จะเริ่มต้นจาก ตรงไหน จุดไหน ดีคะ
บางทีก็อยากนั่ง มีคำถาม ซึ่งยังไม่รู้เลยว่าจะถามอะไร อย่างไร
งงกับตัวเองเหมือนกันคะ
งงกับการเริ่มต้น

 

ดีจังเลยอ่ะพี่บาส
งี้เวลาคนโกหก ก็จับได้โดยไม่ต้องไปถามด้วยอ่า
อยากรู้ก้อรู้เลย
เมพมาก !!!

 

ติดตามชมตอนต่อไปครับ !!

 

นั่งติดหน้าจอรออ่านอยู่ อ.บาสเขียนเยอะๆน๊า

 

ติดตามอ่านครับ อาจารย์

 

ในขนะนั่นทราบได้เลยว่าสิ่งที่บอกว่ากรรมฐานทำให้พ้นทุกข์คืออย่างนี้นี่เอง ที่เค้าเรียกว่า การดับทุกข์

เพราะทุกข์เกิดขึ้นที่ใจเรา ต้องดับที่ใจเรา เป็นคำพูดง่ายๆ แต่ผมไม่รู้ไม่เคยทำได้และอีกหลายๆคนไม่เคยทำได้

เป็นเรื่องง่ายๆที่ทำไม่ได้ แต่ผู้ที่คิดได้ดังนี้ย่อมบอกถึงปัญญา ในความรู้นั้นอย่างถ่องแท้แน่แล้ว

ถ้าผมไม่ได้ปฏิบัติกรรมฐาน คงไม่ได้ดับเพลิงทุกข์ลงได้ ใช่ว่าเมื่อเห็นเมื่อรู้จะดับได้เลย

ต้องบอกว่าไม่ได้ แต่ที่ดับได้คือการที่มีปัญญาพิจรณาว่าสิ่งไหนอันไม่ใช่ตนนั้นล้วนไม่เที่ยง

ยิ่งตัวตนเราที่แท้ยิ่งไม่เทียง อย่าไปนับภา๋ษาอะไรกับคนอื่น อันนี้ซิทุกข์จึงดับอย่างแท้จริง

 

อภิญาเกิด อัตตาก็เกิด

เมื่อเรารู้เราเห็นดังนั้น ตัวผมเองก็เริ่มคิดว่าตนแน่ตนเก่งซึ่งเป็นจิตเป็นตัวตนที่แท้จริงของมนุษย์

คิดอยากดูอยากรู้อะไรก็เห็น ตั่งตนเป็นผู้รู้ ไปวัดไหนวัดนั้นไปลองดีลองดูกับแทบจะทุกสำนักร่างทรง

ที่ครอบครับไป สิ่งที่รู้ที่เห็นก็เป็นจริงดังนั้น แต่ผลของการที่เรายกจิตขึ้นแล้วดันตกลงมานี่เอง

ก็ถึงวาระความเสื่อม ของที่เคยมีเคยเห็นก็หายสิ้นในขนะนั้นผมได้ท้าทานกับคนผู้นั่งกำลังผลัดกันดูอยู่นั้น

สิ่งที่เห็นพลันไม่เห็น สิ่งที่รู้ดันไม่รู้ อยู่ในสภาพที่เราไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้รู้ได้ว่าของทุกอย่างมีความเสื่อมเป็นธรรมดา

วันนั้นกว่าจะปลีกตัวออกมาได้ก็แทบแย่เล้วกลับมาบ้านคิดแต่อยากได้อยากมีในสิ่งที่เคยมี

มีต่อครับ.........

 

ขอบคุณ อาจารย์บาสที่มาเล่าประสบการณ์ให้อ่าน ทำให้รู้ว่าตัวเองยังต้องขยันให้มากกว่านี้อีกมาก ถ้าอยากจะออกจากทุกข์ทางใจ ต้องเอาชนะทุกข์ทางกายให้ได้ก่อน ขอบคุณจริง ๆค่ะ

 

เมื่อสำนึกตนว่าทุกอย่างย่อมมีหมดไปเป็นธรรมดา แล้วนึกถึงในตอนที่ได้มา ระลึกในอารมณ์นั้น

ในตอนที่ไม่รู้อะไรนั่งอยู่อย่างนั่น ระลึกถึงสิ่งที่ได้มานั่นหาใช่ของเราอย่างแน่แท้ ถ้าเป็นของเราย่อมต้องอยู่กับเราไม่ว่าผู้ใด

เอาไปย่อมเป็นไปไม่ได้ นี้ก็แสดงว่าทั้งหลายเหล่านั้นหาใช่ของที่เป็นของเราเมื่อปัญญาเกิดก็ทำให้สามารถยกจิตตนเอง

และสิ่งที่หายก็กลับได้คืนครับ

 

อภิญญาสำเร็จด้วยความมุ่งมันหรือ.....

ในบางคนที่อ่านการฝึกของผมอาจจะว่ามันนั่งได้ไงวะมันโม้หรือเปล่าอันนี้ก็ตอบได้ครับว่ามีเหตุที่ทำให้เป็นอย่างนั้น

ในขณะที่ผมมีทุกข์ในช่วงเวลานั่นบอกได้เลยว่าทุกวินาทีผมพร้อมที่จะฆ่าตัวตาย ข้างตัวผมมีอาวุธที่พร้อมจะใช้ฆ่าตัวตาย

มีทั้งมีดและไม่ใช่มีด แต่อาจจะเป็นบุญของผมที่ผมอยู่ข้างห้องแม่ทุกครังที่คิดจะทำจะมีเสียงของแม่มาไม่ว่าจะทำของหล่น

หรือว่าทำอะไรตึงตัง ก็จะได้สติทุกครั้งไป ตั่งแต่เกิดเรื่องผมก็กลายเป็นคนที่ทานข้าวไม่ได้เพราะไม่หิว

นอนไม่หลับเพราะคิดเรื่องซ้ำซากตลอดเวลา ไม่ได้นอนเป็นอาทิตย์ๆยังไม่ง่วงเลย และในวันนึงที่ผมอยากจะนอน

เพราะไม่ได้นอนมานานแล้ว จึงไปซื้อยาแก้แพ้มาทางทานไปก็ยังนอนไม่หลับ ก็จำได้ว่าในสมัยก่อน

พ่อบังคับให้อ่านหนังสือพระอ่านยังไม่จบหน้าหลับแล้ว ก็เลยเอาหนังสือพระที่เพื่อนให้มามานั่งอ่าน

แล้วได้สะดุดกับคำๆนั้น และเราก็เกิดการอยากที่จะท้าทาย ต้องบอกเลยว่าจากวันนั้นถึงวันนี้หนังสือเล่มนั้นผมยังอ่านไม่จบเลย

ในขณะที่นั่งนั้นเจออาการมากมายมากกว่าที่ทุกคนส่งการบ้านให้ผมอ่าน เจอเรื่องที่ปรกติแล้วเราจะกลัวกลับไม่กลัว

เจอแสงสีอาการทุกอย่าง ในใจคิดว่าถ้าจะตายก็ให้ตายไปเลยจะได้จบมันไปตรงนี้ คิดว่าถ้าตายอย่างนี้

ที่บ้านน่าจะโมทนาให้บ้าง เจอทั้งเสียเจอทั้งมาสัมผัสเจอทั้งสิ่งที่เราเห็นว่าเหมือนคน และที่เราเรียกหาเป็นอย่างอื่น

ในใจก็คิดว่ามาเลยมาเอาไปเลยจะได้จบกันแน่จริงก็มาเลย แน่จริงก็ทำก็จะนั่งอยู่ตรงนี้ อย่างนี้

ในใจก็ยังท้าทายตลอดเวลา ผมถึงเวลาอ่านการบ้านที่ส่งกันมาผมถึงรู้สึกว่า ทำไมหนอทำไม

การที่ได้ ที่สำเร็จอาจจะ ต้องมีเหตุมั่งครับถึงได้ ถึงมี

 

ตามนั้นครับพี่ มันต้องมีเหตุ รออ่านต่อครับ

 

เพิ่งตามเจอขบวนรถไฟ ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าค่ะอาจารย์บาส
คำว่า มีต่อ นี่ทำให้คิดถึงอ.สามตาจัง วันอาทิตย์ที่10/10ก็เผาแล้ว
ได้อ่านที่อ.บาสฝึกนี่ เราไม่ได้ซัก1ในล้านเลย หลายคืนมานี่
เจ้าตัวเล็กกลับจุดเทียนนั่งเอง แถมบอกแม่ให้มานั่ง แม่ก็นอนอุตุอยู่ อิอิ

 

เข้ามารออ่านต่อค่ะ..

 

เหตุที่ทำให้ผมสนใจสมาธิ เกิดจากการกระหายใคร่รู้เรื่องมนุษย์ต่างดาวครับ จากบอร์ดมนุษย์ต่างดาวใกล้ ๆ นี่แร่ะ ซึ่งไม่มีคำขอบคุณใด ๆ ที่จะมอบให้เจ้าของกระทู้คนนั่น ที่ทำให้ผมเห็นความจริงบางอย่าง เพราะมันยิ่งใหญ่มากกว่าที่จะพูดออกมาเป็นคำพูดได้ (จะบอกทำไม?)

 

รอเข้ามาอ่านต่อครับ !

 

ขอบพระคุณค่ะเป็นบุญที่ได้อ่าน

 

Thank you, visnu!
Quite a story, what an experience!!!

 

สาธุ..ดีใจที่ได้อ่านเรื่องเล่าประสบการณ์จริงของอาจารย์
แถมได้ธรรมะไปเป็นข้อคิดไว้เตือนสติของตัวเองอีกด้วย
ขอบคุณค่ะ

 

มาลงชื่อติดตามครับ
เรื่องน่าสนใจมากครับ