วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

ใช่ครับเป็นการตัดมานะการถือตัวจัด พวกเราต้องการให้เป็นพลวะปัจจัย เป็นนิสัยตามส่ง ทุกชาติไปจนกว่าจะเข้าถึงซึ่งพระนิพพาน กลุ่มพุทธภูมิจะต้องไปรับบทบาทหน้าที่หลายอย่างมากตั้งแต่พรหมโลกลงมา เป็นมนุษย์ก็ตั้งแต่พระเจ้าจักรพรรดิลงมา ตอนที่เป็นคนจน ตอนที่ลำบากยากจน หากมีความเย่อหยิ่งจองหอง มีความมานะถือตัวจัดนี่ไม่เป็นไรมาก ไม่มีผลกระทบอะไรมาก เพราะไม่มีอำนาจวาสนา บารมีอะไร แต่หากว่าชาติใดชาติหนึ่งพากันไปมีเดชอำนาจวาสนามากขึ้นมา หากมีนิสัยยึดถืออัตาตัวตนเป็นใหญ่ ต่างไม่ยอมไม่ฟังใคร แม้งานการต่างๆเลือกที่จะทำ มันคงจะพากันลำบากเพราะคงจะปกครองกันยาก พวกเราเองฟังคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงปู่หลวงพ่อมามาก ก็ไม่ต้องการเรื่องอะไรที่มันยากลำบากไปกว่าในปัจจุบันอีกต่อไป

ทุกๆอย่างที่ผมพยายามพาหมู่คณะทำ หลายสิ่งหลายอย่างมากๆ ที่สองแก้วทำเป็นตัวอย่างในหมู่ญาติ ในหมู่คณะ คนสองคนที่ร่วมปรารถนานางแก้วแบบเดียวกันทำทุกอย่างที่ไม่มีการถือตัวตน พยายามลดมานะทิฐิ ทุกอย่าง ด้วยการหักล้างด้วยเมตตาปราณี

ตัวพรหมวิหารนี่พวกเราก็พยายามกันอย่างหนัก มันไม่ค่อยจะเมตตาใคร ต้องฝึกฝนอบรม บังคับขู่เข็ญตัวเองขนาดหนัก มันไม่ใช่ง่ายๆที่จะมีอยู่ในใจ ในสันดานของแต่ละคน หากว่ามันง่าย ง่ายอย่างท่องจำอย่างนกแก้วนกขุนทอง พวกเราคงเคลื่อนขบวน เข้าพระนิพพานไปซะนานแล้ว

ผมเองไม่ต้องไปมองไกล แค่แก้วสองแก้วไม่ต้องยกทัพตลุมบอนกัน เพราะต่างก็พยายามมีตัวพรหมวิหาร เพราะหากเขาทั้งคู่ไม่มีคุณธรรมข้อนี้ ภาพแบบที่เห็นจำนวนมากในนี้คงไม่มีให้เห็น แก้วเดียวที่เคียงบ่าเคียงใหล่ถึงใหนก็ถึงกันก็ชื่อว่าหายาก

ยิ่งแก้วคู่ที่ถึงกันที่ช่วยเหลือเกื้อกูลกันตลอด มากกว่า พี่กับน้องที่ร่วมพ่อร่วมแม่เดียวกันซะอีกอย่างแก้วคู่นี้ แม้การใส่ปุ๋ยต้นไม้ยังใส่ต้นเดียวกัน ล้างห้องน้ำช่วยกันล้างทีละห้องไม่ได้แยกกันล้าง ต่างคนต่างช่วยกันจนกว่าจะเสร็จ อันนี้ยิ่งยากมาก นี่เพราะการลดมานะทิฐิ ลดการถือตัว ที่ผมต้องมองเห็นน้ำใจของพวกเขา และที่เขาทำได้เพราะต่างเคารพในพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เชื่อฟังในคำสอน พยายามประพฤติปฏิบัติตามแบบอย่างท่านทั้งหลายที่ล่วงหน้าเข้าพระนิพพานไปแล้ว ท่านทั้งหลายนั้นทิ้งร่องรอยที่ดีที่ประเสริฐไว้พวกเรารู้ก็พยายามทำตามท่านทั้งหลายนั้น

แค่การจัดกระถางต้นไม้ของพระวิหาร บางกระถางแก้วใหญ่เป็นคนลาก แก้วเล็กช่วย
บางกระถางที่น้ำหนักขนาดเดียวกันแก้วเล็กลากแก้วใหญ่ช่วย เรื่องนี้แม้จะดูเล็กน้อย แต่สำหรับพุทธภูมิการที่แก้วคู่หนึ่งทำแบบนี้มันเรื่องใหญ่ ผมไม่เห็นไม่ได้

คู่นี้ต่างกันคืออีกคนเคียงบ่าเคียงใหล่แบบยืนคู่หน้ากับผม อีกคนเป็นกองระวังหลังเป็นกองหลัง แก้วเล็กปรารถนาท้ายสุดของขบวน

 

อีกสองวันเริ่มงานทำบุญประจำปีครับ

 

วันนี้ท่านเจ้าอาวาสซุง ท่านเจ้าคุณพระภาวนากิจวิมล(หลวงพี่อนันท)หลวงพี่ชัยวัฒน หลวงพี่วิชิต เดินทางทางถึงหาดใหญ่ เวลาประมาณ 14.40น จากนั้นก็เดินทางไปที่พระวิหารน้ำน้อย กราบพระประธานในพระวิหาร อยู่สนธนาทักทายกับคณะญาติโยมที่พระวิหาร จากนั้นก็เดินทางต่อไปพักที่ในตัวเมืองสงขลา

วันนี้แก้วเล็กขอโอกาส เป็นคนจัดน้ำถวายคณะพระที่มาจากวัดท่าซุง ขอนั่งคู่หน้ากับผมพูดเรื่องถวายผ้ากฐินทานพิเศษวัดท่าซุงในปีนี้ แก้วใหญ่ก็ยิ้มประสาแกแล้วก็หลีกทางให้

ผมพูดถวายท่านเจ้าคุณว่าผ้าไตรจีวรชุดนี้ผมขอเป็นทุนเพื่อพระโพธิญาณคู่กับแก้วเล็ก ท่านก็พูดว่า เออ ดีๆๆ ท่านพูดกับทุกคนว่า พวกเราก็ช่วยกันส่งให้ถึงจุดหมายปลายทาง คณะวิริยาธิกะพิเศษก็พากันสาธุ

 

*****************************
สงสัยอากาศร้อนมาก เหงื่อตกทุกท่านเลย

 

กลางวันก็ร้อนมากครับ แต่พอตอนเย็นที่นี่อากาส และบรรยากาสดีมาก

 

บรรยากาสการเตรียมความพร้อมของพวกเราวันที่ 10 กค. และเมื่อคืนที่ผ่านมาครับ

 

({) สวัสดีครับพี่พีซีโอ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน ไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้ว วันนี้ มาขอแข่ง ขึ้นต้น ไม้ มันเป็นอดีดไปแล้วครับ แต่กลับมาเล่าใหม่ให้ฟัง วันนี้ก็คงต่อด้วยรูปภาพ ต้นตาล หน้าสมเด็จองค์ปฐมมาถ่ายเมื่อวาน ตอนบ่าย ว่า ต้นตาลต้นนี้ เป็นประวัติ ศาสตร์หน้า หนึ่ง ของผมเลย ที่มีชีวิตรอดมาได้ จนถึงทุกวันนี้ครับ ที่ผมได้ตกลงมาจากต้นตาล ที่มือผมกำลังเอื้อม จับกาบตาล พอดี เป็นลม ก้เลยปล่อยมือลงมา มือก็เลย ลูดมากับลำต้นตาล ผมใส่เสื้อ ยึด แขนสั้น โดยที่เซี่ยนตาล ไม่ตำแม้แต่นิดเดียวครับ อัศจรรย์ แท้ๆ




และภาพ ที่ถ่ายมา ต้นตาลอยู่ใกล้ ติดกับ แท๊งน้ำ ของ วัดท่าซุง มากที่สุดครับ คนละฝั่งทาง เท่านั้นเอง ซึ่ง บริเวณนี้ มีศาลพระภูมิ ใหญ่ที่สุดในโลกครับ คือ เสาร์ ของศาล นี่น่าจะ ถึง ๓๐ กว่าต้น ศาลา ท้าวเวหล ที่ประชุม ของเทวดา ที่วัดท่าซุง ผมไม่ได้ ถ่ายมาให้ชมกันหรอกครับ ไม่ได้นึกถึง พระมณฑป พระศรีอริยเมตตรัย มณฑป สมเด็จองค์ปฐม มณฑปพระปางลีลา และหอไตรปิฎก และพระยืน ๓๐ ศอก ต้องขอโทษด้วยไม่ได้ นึกเลยไม่ได้ถ่ายให้ชมกับ ถ่ายแต่ต้นตาลครับ ที่ติดแท๊งน้ำ ก้ผลพลอยได้

 

เมื่อประมาณ กลางปี หรือ ปลายปี พ.ศ.๒๗ ไม่แน่ชัด คือตอนนั้ ผมช่วยพี่สมาน ซึ่งบวชเป็นพระในสมัยนั้น ขับรถดันป่าบ้าง ตัดต้นไม้บ้าง ฉีดยาหญ้าบ้าง ปลูกต้นไม้บ้าง แล้วแต่ว่ามีงานอะไรทำว่างั้นดีกว่าครับ ทำทุกอย่างนั่นแหละครับ ตอนพักกลางวัน หลังเพล นิดหน่อย พระและพักพวก ที่มาช่วย ต่างนอนกันพักเที่ยง ว่างั้นเถอะครับ ห่างจากต้นตาล ไม่เท่าไหร่ ช่วงนั้น ต้นไม้เยอะ และบริเวณนั้น มีจอมปลวก และต้นข่อย ต้นใหญ่ หลายต้น เป็นที่ร่มรื่นดี


เมื่อทุกคนนอน ไอ้ผม ก็จะปีนขึ้น ต้นตาล เอา ลูกตาลไปให้โรงครัว ของวัด ไปให้พระได้ขบฉันกัน เหลือก็คงไม่พ้น ฆราวาส ไอ้ที่กำลังขึ้นไป ก็คิดว่า หลวงพ่อฤาษี ท่านกว่าวไว้ว่า หลวงพ่อสด วัดปากน้ำ เขตุภาษีเจริญ ธนบุรี ท่านสอนว่า ถ้าบวชเป็นพระ ถ้าจะเรียน ก็ตั้งใจเรียนตั้งไว้ ที่ เปรียญ ๙ ประโยค ถ้าเรียนไม่จบ อย่างน้อยก็ ไปได้เปรียญ ๑-๒-๓ ก็ยังดี ถ้าไม่ได้ อย่างน้อย ก็ นักธรรม ตรี โท หรือเอก ขั้นใด ขั้นหนึ่ง แน่นอน

 

ถ้าบวชเพื่อปฏิบัติธรรม ก็ตั้งใจไว้ที่ บวชเพื่อตัดกิเลส ให้เป็นสมุทประหาร ทำเพื่อความพ้นทุกข์ ดับไม่มีเชื้ออีกต่อไป คือ ตั้งใจไว้ที่ สุด คือความเป็นพระอรหันต์ ถึงไม่จบกิจเป็นพระอรหันต์ อย่างน้อย ก็คงได้เป็น พระโสดาบัน พระสกิทาคา พระอนาคามี หรือไม่ ได ฌาณโลกียก็ยังดี และผมมาคิด อีตรงนี้ สิครับ ถ้าตั้งใจ ขึ้นต้นไม้ ต้องตั้งไว้ ขึ้นให้ถึง ยอด นำผลมากินได้ เอ่อีตรงนี้ มันคิดฟุ้ง เหมือนกัน


ผมขึ้นไปได้ ครึ่งต้น พอดี ก็คิด ไม่ได้ ขึ้นต้นไม้มานานแล้ว ขาอ่อนหมด ทำท่าจะไปไม่ถึงยอดต้นตาลแน่เลยเรา ก็พยายามแข็งใจ กระดืบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขึ้นไปถึงยอดคอตาล เมื่อถึง คอตาลก็หยุดแป๊บหนึ่ง เอ่ทำไงดีหว่า จะเอื้อมมือ ขึ้นไปแบบใดดี หาช่องทางจะเหวี่ยงตัวเองขึ้นให้ได้ ระหว่างนั้น เริ่ม ตัวหวิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คล้ายๆจะเป็นลม มือไม้ อ่อนละโหยโลยแรง อย่างแรงกล้า ก็คิดในใจว่า กุไหวหรือเปล่า ทันใดนั้น ก็ หน้ามืดอีก เป็นทวีคูณ ก่อนที่ผม จะดับวูบลง ได้เห็นกายหลวงพ่อ ปรากฎขึ้น ที่ มาทาง มณฑป พระศรีอารย์ ตอนนั้น หลวงพ่อยังไม่ได้ สร้าง มณฑป พระปางลีลา หน้าพระ ๓๐ ศอก มันเป็นที่ว่าง

 

ผมพยายามเอื้อมมือ ไปที่กาบตาล จะขึ้นยอดตาลให้ได้ ปรากฎว่า หน้ามืด ดับวูบลงทันทันทีผมปล่อยมือลง ก่อนจะดับวูบลง เห็นหลวงพ่อเดินมาใกล้ ลิบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆผมก็สึกตัวเราๆ พร้อมนึก กูตายแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พอถึงโคนต้นตาล รู้สึก เอ่กูยังไม่ตายหรือ หันซ้ายและขวาไม่เห็นใครเลย นอกจาก พวกพี่สมานกับ ฆราวาสหลายคน นอนเฉยเลย อีตรงที่หล่น มามีตอไม้แหลมเปี๊ยบดีนะไม่โดนสวนก้นอีกต่างหาก เดี๋ยวมาต่อครับ ทำธุระแป๊บ

 

นี่ก็คือ ควมอัศจรรย์ ของหลวงพ่อ ที่ท่านช่วยชีวิตผม การตกต้นตาล ใช่ว่า จะมีใครอดกันได้ง่ายๆนั้น คงเป็นเรื่องยากครับ และอีกประการสำคัญ ผมใส่พระ หลวงพ่อ ตลอด ส่วนใหญ่ที่ขาดไม่ได้ คือเหรียญ ท้าวเวสสุวัณ ปี ๒๑ ตอนนั้นน่าจะมี ใส่ไว้ในคอ ๕ องค์ เหรียญ เอกราราช เอกลาภ ปี ๒๐ และเหรียญวันเกิด รุ่น ๒ เลี่ยมเดิม จากวัด และพระอะไรอีกจำไม่ได้ รวมแล้ว ๕ องค์ ผมปรกติ จะใส่พระ ขี้นคอ คือ ๓ องค์ ๕ องค์ ๗ องค์ ๙ องค์ และ ๑๐ กว่าองค์สูงสุด ส่วนใหญ่ ก็ จะ ๕ องค์ไม่มาก ไม่น้อย พระที่ผมจะใส่ อย่างน้อยก็ ๔-๖ สร้อยคอทีเดียวไว้เปลี่ยนกัน คอไหน ใส่เบื่อ ก็จะเปลี่ยน สร้อยคอใหม่ ถ้าใส่แบบสบายๆ ก็จะใส่เป็นกรณีพิเศษ ครับแต่ที่ขาดไม่ได้เลย คือ พระท้าวเวสสุวัณ หรือเปลี่ยน พระคำข้าว พระหางหมาก ยังไง ก็อดไม่ได้คือ ท้าวเวสสุวัณ นี่ขาด ไม่ได้ เพราะ ท่านเป็นนายผี พูดภาษาชาวบ้านนะครับ ท่านเป็นท้าวมหาราช ดูแลทิศเหนือ

 

ถ้าบวชเพื่อปฏิบัติธรรม ก็ตั้งใจไว้ที่ บวชเพื่อตัดกิเลส ให้เป็นสมุทประหาร ทำเพื่อความพ้นทุกข์ ดับไม่มีเชื้ออีกต่อไป คือ ตั้งใจไว้ที่ สุด คือความเป็นพระอรหันต์ ถึงไม่จบกิจเป็นพระอรหันต์ อย่างน้อย ก็คงได้เป็น พระโสดาบัน พระสกิทาคา พระอนาคามี หรือไม่ ได ฌาณโลกียก็ยังดี และผมมาคิด อีตรงนี้ สิครับ ถ้าตั้งใจ ขึ้นต้นไม้ ต้องตั้งไว้ ขึ้นให้ถึง ยอด นำผลมากินได้ เอ่อีตรงนี้ มันคิดฟุ้ง เหมือนกัน


ผมขึ้นไปได้ ครึ่งต้น พอดี ก็คิด ไม่ได้ ขึ้นต้นไม้มานานแล้ว ขาอ่อนหมด ทำท่าจะไปไม่ถึงยอดต้นตาลแน่เลยเรา ก็พยายามแข็งใจ กระดืบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขึ้นไปถึงยอดคอตาล เมื่อถึง คอตาลก็หยุดแป๊บหนึ่ง เอ่ทำไงดีหว่า จะเอื้อมมือ ขึ้นไปแบบใดดี หาช่องทางจะเหวี่ยงตัวเองขึ้นให้ได้ ระหว่างนั้น เริ่ม ตัวหวิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คล้ายๆจะเป็นลม มือไม้ อ่อนละโหยโลยแรง อย่างแรงกล้า ก็คิดในใจว่า กุไหวหรือเปล่า ทันใดนั้น ก็ หน้ามืดอีก เป็นทวีคูณ ก่อนที่ผม จะดับวูบลง ได้เห็นกายหลวงพ่อ ปรากฎขึ้น ที่ มาทาง มณฑป พระศรีอารย์ ตอนนั้น หลวงพ่อยังไม่ได้ สร้าง มณฑป พระปางลีลา หน้าพระ ๓๐ ศอก มันเป็นที่ว่าง



ใช่แล้วพี่ คนเรามันต้องใฝ่ดี ใฝ่สูง มันจึงจะควร เมื่อใฝ่ดี เราก็ตั้งใจจะทำแต่เรื่องราวที่มันดี เมื่อใฝ่สูงมันก็ทำให้เราหาทางปีนป่ายของเราไปในที่สูง

แต่อีตอนที่เราร่วงนี่ไม่ใช่เพราะใฝ่ต่ำ นั่นเพราะแรงยังไม่ดีพอ นะพี่ ก็เป็นอะไรที่ต้องคิดนะพี่ มีประโยชน์มากในการที่พี่ร่วงลงมา หลายอย่างพิสูจน์ได้ว่า

คนเราแม้ไม่ใฝ่ต่ำมันก็ร่วงลงต่ำได้
เจตนาที่พี่ขึ้นต้นตาลเพื่อจะเอาลูกตาลเพราะต้องการสงค์เคราะห์ เพื่อทำบุญ ต้นตาลเป็นของวัด หากพี่ไม่ขึ้น ลูกตาลอ่อน มันก็เป็นลูกตาลแก่คาต้น คงไม่ร่วงลงมาเองตอนเป็นลูกตาลสาวเวัยรุ่น เป็นลูกตาลอ่อน

การที่พี่ขึ้นต้นตาลเพื่อไปเอาลูกตาลมาเข้าโรงครัวถวายพระนี่เป็นการทำบุญยิ่งกว่าคำว่าตัดชีวิต นี่เป็นการเอาชีวิตเข้าไปแลกมา เมื่ออ่อนแรงร่วงลงมา พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านจึงได้รับไว้ และมันก็ยังไม่ถึงอายุขัยของพี่ด้วยท่านจึงสงเคราะห์พี่ได้

ตรงนี้ก็ต้องโมทนาสาธุอย่างยิ่งกับพี่ แต่นี้ไปพี่ไม่ต้องปีนขึ้นต้นตาลอีกนะพี่ พี่สั่งต้นตาล ไว้เลยว่าหากยังไม่บรรลุมรรคผลเข้าถึงซึ่งพระนิพพานเพียงใด หากพี่ต้องการผลไม้ บนต้นที่มันสูงเกินมือเอื้อม ขอให้ไม้นั้นๆจงโน้มกิ่งลงมา ต้นตาลก็ต้องโน้มต้น มะพร้าวก็จงโน้มต้น หากขัดขืนไม่โน้มต้นลงมา

จงดูต้นมะพร้าวของPCOเป็นเยี่ยงอย่างมันไม่ยอมโน้มต้นลงมาเอง เลยต้องใช้รถแบลคโฮ ทำการโน้มซะกระจายไปเลย แถมยังมีการถอนรากถอนโคนเป็นการสั่งสอน นั่นเอาแบบนั้น(พอดีจะขยายพื้นทำงานที่มีต้นมะพร้าวขวางอยู่เลยให้รถแบลคโฮขุดเอาออก)

ลูกตาลอ่อน เรียกว่าลอนตาลนี้จัดว่าหากินยากนะพี่ เพราะมันอยู่สูง ต้นตาลน่ะต้องผู้เชี่ยวชาญในการปีนต้นตาลโดยตรงมันจึงจะง่าย คนทั่วไปก็ยืนแหงนดูอยู่นั่นแหละ แก้วเล็กของผมนี่ชอบลอนตาลมาก มีวางขายที่ใหนเป็นต้องซื้อเขาที่นั่น เอารูปมาฝาก ลอนตาลรอยน้ำกระเจี๊ยบแดง จานแรกของโลก คุญแก้วเล็กแกคิดได้สดๆ ตอนติดตามคณะหลวงพี่ท่านเจ้าคุณท่านไปที่อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา เมื่อวันที่11กค.นี้เอง

 

มาต่อที่พระวิหารน้ำน้อย วันเสาร์ ที่11กรกฏาคม 2558 ทำบุญประจำปี

วันนี้ทำบุญกันที่บ้านโกส้มในตัวเมืองสงขลา

 

วันนี้แก้วเล็กทำหน้าที่ แก้วใหญ่เตรียมที่พระวิหาร ช่วงฉันภัตราหารมีจังหวะว่างคนหลวงพี่ท่านเจ้าคุณได้เรียกผมกับแก้วเล็กมาใกล้ๆท่านก็ถามเรื่องราวต่างๆก็รายงานให้ท่านทราบ กับแก้วเล็กท่านคุยอะไรบ้างก็จำไม่ได้

 

ฉันภัตราหารเพลเสร็จก็ไปที่บ้านญาติโยมจำชื่อไม่ได้อยู่อำเภอระโนด สงเคราะห์แม่ของเจ้าของบ้านที่นอนป่วยได้มีโอกาสถวายสังฆทาน และทำบุญต่างๆ ตอนก่อนกลับหลวงพี่ท่านได้เมตตาเจิมบ้านให้ด้วย

 

เวลาประมาณ14.45 กลับจากที่ไปสงเคราะห์ท่านที่ป่วย ก็แวะไปที่วัดพะโค๊ะวัดที่หลวงปู่ทวดท่านเคยจำพรรษา ท่านเจ้าคุณพระภาวนากิจวิมล(หลวงพีอนันท) ท่านบอกบุญเรื่องที่ทางวัดพะโค๊ะกำลังจะสร้างศาลา ท่านพูดไม่ถึงยี่สิบนาทีได้สตางค์ทำบุญ 32,790 บาท

 

อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ เห็นองค์หลวงปู่ทวดเลย

 

กลับจากวัดพะโค๊ะท่านเจ้าคุณ(หลวงพี่อนันท) หลวงพี่ชัยวัฒน หลวงพี่วิชิตไปพักผ่อนที่บ้านของพี่ติ๊ก

เวลาประมาณ 18.27เดินทางถึงพระวิหารน้ำน้อย โกตงทำหน้าที่สารถีและคอยดูแลอุปฐากระหว่างการเดินทางตลอดงาน

เมื่อเดินทางมาถึงคณะหลวงพี่ก็เข้าพระวิหารกราบพระประธาน จากนั้นท่านก็พากันเดินดูความเป็นไปภายในพระวิหารดูรูปเก่าๆแล้วท่านก็หันมาถามคุยกับผมว่าพวกเราก็พากันทำมาได้แบบนี้นะ ท่านก็ยืนดูรูปอยู่ประเดี๋ยวหนึ่ง
ก็ลงมาสนธนากับญาติที่รอกันอยู่ด้านนอกพระวิหาร

 

หลวงพ่อจะกลับวัดท่าซุงเมื่อไหร่คะ จะได้มีโอกาสไหมเนี่ย

สังฆทาน๙องค์วัดท่าซุง
ท่านสามารถโอนเงินเพื่อร่วมบุญได้ที่
ธนาคารกรุงไทย
บัญชีประเภทออมทรัพย์ สาขา เลิงนกทา
เลขบัญชี 325 044 0272
ชื่อบัญชี ROJANA POOMJAN (รจนา พุ่มจันทร์)

อีกบัญชีนะคะ
ธนาคารกสิกรไทย
บัญชีประเภทออมทรัพย์ สาขา เลิงนกทา ยโสธร
เลขบัญชี 316 221 8289
ชื่อบัญชี รจนา พุ่มจันทร์ (SAMATHAN)

 

หลวงพี่ท่านเจ้าคุณและคณะพระจากวัดท่าซุงกลับวัดแล้วเมื่อวันอาทิตย์ที่12กรกฏาคมครับ