รัก

ประกาศกระทู้"รัก" ฉบับที่ ๑
ณ. วันเสาร์ ที่ ๓๐ สิงหาคม ร.ศ.๒๓๓

เรา"พรานพิเศษ"ขอแจ้งท่านทั้งหลายที่จักเข้ามาโพสท์ข้อความในกระทู้"รัก" จะโพสท์เป็นร้อยแก้วก็ดีหรือจะโพสท์เป็นร้อยกรองก็ตาม งดข้อความที่ส่อเจตนาในเชิงชู้สาว ในเชิงปรารถนาลามก ไม่ว่าในกรณีสนทนากับ"พรานพิเศษ" หรือในกรณีที่จักเข้ามาสนทนากันเองระหว่างเพื่อนสมาชิก หรือแม้กระทั่งการยุยงส่งเสริมความลามกสกปรกให้เกิดขึ้น
ถ้ายังแยกแยะความรักกับความปรารถนาลามกไม่ได้ ไปเข้าเวบโป๊ อย่าเอาความบัดสีมาแปดเปื้อนอาณาจักรความรักของเรา

"พรานพิเศษ"
God blessed you all... Amen

 

พวกชอบหมกมุ่น คุกรุ่น แวดล้อมด้วยกาม ราคะ
วาจา และ ความคิด จึงจ่อมจม เกลือกลั้ว แต่ของเน่าเหม็น
ถอนตัวก็ไม่ออก เพราะว่า ชอบของสกปรก

คนเช่นนี้ ต้องอยู่รวมกันเป็นคอก
คนเช่นนี้ เข้าผิดสังคม ก็คือ กาดำ
คนเช่นนี้ จึงต้องไปเล่นกระทู้หรือเว็ป สิงสาราสัตว์

 

โชคดีนะ

นับจากนี้จะมีผู้คนหันหลังให้เมืองกรุง.. มุ่งหน้าสู่พงไพร
ทำตัวเหมือนคนไร้สาระ.. แต่เป็นไปเพื่อค้นหาตัวเอง

 

ประตูปิด มิดไว้ ให้เงียบเชียบ.....เลื่อนเข้าเทียบ เลียบใกล้ ใคร่เปิดอ้า
หากนิ่งเฉย คงไม่ เปิดออกมา.....จงเคาะหา เพื่อบอก ออกอาการ

ประตูปิด กั้นไว้ ด้านใน-นอก.....จิตใจบอก ด้านนอก วุ่นวายฉัน
จึงมุ่งมาด ปรารถนา ใคร่เปิดบาน.....ประตูกั้น ความจริง ทิ้งมายา

 

มองออกนอก หัวใจ ไม่มีจบ.....มีแต่พบ ความเปลี่ยน เวียนผกผัน
ความวุ่นวาย หลอกหลอน ทุกวี่วัน.....ด้านนอกนั้น พิศไป ไร้ความจริง

มองสู่ใน หัวใจ เธอจักพบ.....จักบรรจบ พบพาน ความเย็นนิ่ง
เพียงเธอไม่ ดิ้นออก จากความจริง.....ที่มันสิง ซ่อนสู่ อยู่ภายใน

 

"ค้น"คว้าไขว่หลากร้อย.....มากมาย
"พบ"โศกโลกวุ่นวาย.....ผกผวน
"ใจ"ว้าวุ่นครุ่นใคร่.....สาดสบัด
"ตน"ใคร่แงะแกะตรวน.....ปลดเปลื้อง ตรวนมาร

 

"สาระ"ไซร้แก่นแท้.....ความจริง
"ใน"จิตสาระจริง.....แก่นแท้
"ความ"ลวงล่อมากยิ่ง.....เพียงหยุด
"ว่างเปล่า"สาระแท้....สุขได้ กลายเย็น

 

"กิน"กลืนดื่มด่ำแล้ว.....อิ่มกาย
"ความ"กิ่วท้องฉิวหาย.....จากเจ้า
"จริง"แล้วร่างกายได้.....เพียงอิ่ม
"ในจิต"เจ้าสิเฝ้า.....เพรียกก้อง กิ่วใจ

 

"ทำ"เงื่อนงำแง่ง้าง.....มากมาย
"ลาย"เหลื่อมเลื่อมหลากหลาย.....ซับซ้อน
"เงื่อน"ผูกแง่ตั้งได้.....วิจิตร
"ไข"เงื่อนงำซ่อนซ้อน.....แกะแก้ คลายปม

 

"ฝรั่ง"เฉือนเฉาะออกแล้ว.....หอมหวาน
"เขียว"จุ่มเกลือน้ำตาล.....เกลือกด้วย
"กรุบ"เคี้ยวกรอบกินกัน.....เพลินอยู่
"กรอบ"กรุบหมุบหมับฉวย.....ยื้อแย่ง กินกัน

"ฝรั่ง"สาวใสสดด้วย.....ไมตรี
"น้อย"หนึ่งในร้อยมี.....ใต้หล้า
"น่า"รักใคร่ยินดี.....ชิดสู่
"รัก"รุ่มรุมล้อมหา.....หลากหน้า ชื่นชม

 

หลากความชอบ หลากสีสัน หลากอารมณ์
หลากวัยวุฒิ วิชาการ ร่ำเรียนมา
ฝีมือนั้น ช่ำชองช่าง หลายระดับ
ชอบเหมือนกัน แต่เก่งกล้า ไม่เท่ากัน

 

เรียนด้วยกัน ปีเดียวกัน จบพร้อมกัน
ออกทำงาน ความสามารถ แตกต่างกัน
ทักษะนั้น คล่องแคล่วนั้น ไม่เท่ากัน
ความก้าวหน้า จึงห่างเหิน อิจฉากัน

 

นี่แหละคือ คน
คนธรรมดา สามัญชน ก็มักขัดแย้ง ขัดขากัน อิจฉากัน บ่อยๆ
มีกันอยู่ทั่วๆไป เรื่องแบบนี้ มักจะต่อเนื่องกันไป จนเกิดการทำร้ายกันบ้าง
ความเสียหาย วุ่นวายในสังคม

ทั้งๆที่สมัยเรียน อาจเป็นเพื่อนที่รักกันมาก

 

ความสามารถ ของคน บนสมมุติ.....อาจจักฉุด ให้ตรึก นึกว่าเก่ง
อาจลืมตน จนหลง ในตนเอง.....ว่าข้าเก่ง เจ๋งเด่น ไม่เป็นรอง

จักเก่งไป ในโลก แห่งมายา.....เก่งนักหนา เป็นเลิศ มิเป็นสอง
คำสรรเสริญ เยินยอ เป็นกอกอง.....ได้ครอบปอง ครองสิ่ง ใช่ดั่งใจ

แต่ครั้นพับ หลับตาใย ไม่สงบ.....ใจเหมือนพบ หลุมพราง วางซ่อนไว้
เก่งเพียงใด ถ้าไม่ อบรมใจ.....เก่งนั้นไซร้ วิญญูชน บ่นว่าปลอม

 

"เก่ง"ฉกาจกาจเก่งด้วย.....วิทยา
"โลก"ล่อลวงหลอกพา.....เล่ห์ร้าย
"เพียง"ใส่เหยื่อกามา.....ลวงเล่น
"ปลอม"ใส่หวานเคลือบไว้.....ล่อให้ ลืมตน

"เก่ง"ควบคุมจิตให้.....สงบเย็น
"จริง"แก่นแท้ได้เห็น.....ตรึกเข้า
"สงบ"ดับระงับเป็น.....สุขอยู่
"ใจ"จรดจดค่ำเช้า.....ไฝ่เฝ้า คุมใจ

 

เรื่องของ ความเก่ง นี่
คนที่นำมาใช้ มักเป็น คนอวดเก่ง ซะ
เก่งสำนวน มั่วนิ่ม เก่งสบประมาท เก่งด่า เก่งโกงกิน เก่งลามก เก่งฆ่าคน ฆ่าสัตว์
ยังมีอวดเก่ง อีกแบบหนึ่งนะ เก่งวิชาการแบบผิดๆ เก่งไสยศาสตร์ เก่งพลังกาย ก็อวดโม้กันไปเรื่อยๆ
ยังมีอวดเก่งอีกเยอะแยะมากมาย
ก็แค่อวด
ไม่ได้เก่งจริง หลอกลวง ซะมากกว่า

 

เป็นคนดี ทำดี ขยันการ
หนักก็เอา ซื่อสัตย์ ตรงเวลา
งานถูกต้อง ประณีต บรรจงทำ
สามัคคี ช่วยกัน สำเร็จชัย

 

ใครจักเก่ง เก่งได้ ก็ย่อมดี.....ขอให้เก่ง ทางดี ทางสร้างสรรค์
เก่งในทาง ช่วยเหลือ เอื้อแบ่งปัน.....ความเก่งนั้น ปราชญ์เพรียก เรียกเก่งดี

หากว่าเก่ง ฉกาจก้อง จ้องทำลาย.....ให้ฉิบหาย ปี้ป่น หม่นหมองศรี
ปั่นกระบวน ห้ำหั่น ผันความดี.....ความเก่งนี้ เราเพรียก เรียกเก่งเลว

 

เราจักเก่ง หรือเปล่า เราลืมจด.....กระดาษหมด อดดู กูเก่งไหม
ได้แต่อยู่ และทำ ตามหัวใจ.....ที่มันใกล้ จากไกล ไร้กลับมา

 

กระทำเถิด กระทำ ตามหน้าที่.....ที่มันมี สุมกอง อยู่ในอก
กระทำไป เรียนรู้ เรื่องบนโลก.....อย่าอยู่รก โลกไป ในวันวัน