นิทาน เรื่อง "พญานาค"

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 5 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </TD><TD class=thead width="14%"><CENTER">[ แนะนำเรื่องเด่น ] </TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>ดาว*, nouk, mukmik


ค่อยดีขึ้นหน่อย..แสดงตัวตนหมดแล้ว....ฮ่า..ฮ่า ว่าจะแว๊บ.บบบบ แล้วนะเนี่ยะ..นู๋กลัว.วววว
</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

นู๋นุ๊ก..จะตะโกนทำไมจ๊า... ครูต๊กกะใจหมดเลยนะเนี่ยะ...:'(

ป.ล. นู๋ก็ไม่ได้หายไปไหน.นนนนน แค่ไม่อยากมีตำแหน่งเท่านั้น เอง.งงงงงง (เสียงแอ๊คโค่ว.ววววว )

 

ขอโทษค่ะคุงคู...นู๋...เก็บกด....คร้าาาาา

สงสัย...สังสัย...ใครก็ได้ มาเฉลยหน่อยจิ...นู๋เห็นใครๆ เค้าก็ชวนกัน พากันไปกราบไหว้พระสงฆ์ อาจารย์ดัง

เค้าบอกว่าพระองค์นั้น องค์นี้ องค์โน้น เป็นพระสุปฏิปันโน ควรไปกราบนะ

ที่นี้ ความสงสัยของนู๋ ก็อยู่ตรงที่ว่า เวลาที่ไปกราบเนี่ย เค้ากราบอะไรกัน???

 

ตามความคิดเห็นของครูนะจ๊ะ.. ทุกคนมีหนทางมีเส้นทางเดินของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แตกต่างกัน แต่ที่หมายปลายทาง..เหมือนกัน
การใช้เวลาของแต่ละคน..ไม่รู้ว่ากี่ปี กี่ชาติภพ
เค้าเห็นควรอย่างนั้น เช่นนั้น มันเป็นเรื่องของการเพิ่มพลังใจ ที่เค้ามีความศรัทธา มีความเชื่อ..จ้ะ

ถ้าเรามีโอกาสได้แนะนำ หรือพาเค้าไป ให้เค้ามีพลังใจ มีความอิ่มเอมใจ ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ควรยินดี.เป็นอย่างยิ่ง

 

ตอบไม่ตรงประเด็นคำถามค่ะ คุงคู

นู๋ถามว่าไปกราบอะไรกัน เวลาที่ก้มลงกราบน่ะ กราบที่อะไร และเพราะอะไรถึงกราบ???

 

.....กราบความเชื่อ..ความศรัทธา กราบด้วยกาย..เพื่อแสดงอาการแทนใจ
ที่เค้ารู้สึกอย่างนั้น
เหตุที่เชื่อหรือศรัทธา เพราะใจต้องการที่พึ่งที่ระลึก..
พึ่งแค่ไหน..ขึ้นอยู่กับปัจจุบันกาลของคนนั้น ว่าทางเดิน..ได้มาถึงตรงจุดไหน
ศีล สมาธิ ปัญญา หรือสนองกิเลส ตัณหาของตน..
ครูก็แสดงความคิดเห็นส่วนตัวเท่านั้น..นะจ๊ะ
อาจจะตอบไม่ตรงคำถามเท่าไร..เพราะครูพูดกลางๆ
ด้วยว่า...ครูไม่มีพื้นฐานเรื่องราวของบุคคลที่นู๋กล่าวถึง..จ้ะ

 

คนที่ครูรู้จัก..มีอยู่คนหนึ่ง ที่เค้าพากเพียรไปกราบพระสายปฏิบัติ(ธรรมยุติ) เป็นเวลานาน ๕-๖ ปี ได้มั้ง
ไปครั้งหนึ่ง..ก็จะได้ความอิ่มเอมปีติใจมา หรือได้ข้อคิดข้อปฏิบัติมาไม่มากก็น้อย แต่ส่วนใหญ่จะได้มาน้อย
เค้าก็บอกว่า..เค้าเป็นคนมีกรรมเยอะ ไม่เคยได้อะไรมาโดยง่าย..แต่เค้าก็ไม่ย่อท้อ ไปทั่วประเทศไทยก็ว่าได้ ยกเว้นภาคใต้..
ปัจจุบัน ความรู้สึกตรงนั้นของเค้าเต็มแล้ว ก็จะไปเฉพาะในโอกาสพิเศษ..แต่ก็ยังติดพระสายป่าอย่างเดียว เหมือนเดิม..

 

อ้าว..! แล้วนู๋เงียบไป..จะดัย หลับเหรอจ๊า...ครูยังไม่ได้อบรมซักกะหน่อย
แค่คุยเฉยๆ นะเนี่ยะ...

 

ก่อนที่จะวิสัชนาต่อไป ขอนำเรื่องอริยมรรค มาเล่าสู่กันฟังก่อนนะจ๊ะ

อริยสัจจ์ข้อที่ 4 คือ หนทางที่จะนำไปสู่ความดับทุกข์ (ทุกฺข-นิโรธคามินีปฎิปทา-อริยสจฺจ) หนทางสายนี้เรียกว่า "ทางสายกลาง (มชฺฌิมา ปฏิปทา) เพราะงดเว้นจากข้อปฏิบัติที่เอียงสุด 2 ประการ

ข้อปฎิบัติเอียงสุดอย่างแรก ได้แก่ การแสวงหาความสุขด้วยกามสุข อันเป็นของต่ำทราม เป็นของธรรมดา ไม่เป็นประโยชน์ และเป็นทางปฏิบัติของสามัญชน

ข้อปฎิบัติเอียงสุดอีกอย่างหนึ่ง คือการแสวงหาความสุขด้วยการทรมานตนเองให้เดือดร้อน ด้วยการบำเพ็ญทุกกรกิริยาในรูปแบบต่างๆ อันเป็นการทรมานร่างกาย เป็นสิ่งไม่มีค่า และเป็นสิ่งไม่มีประโยขน์ ในเบื้องแรกนั้น

พระพุทธองค์ได้ทรงทดลองปฏิบัติข้อปฏิบัติที่เอียงสุดทั้งสองประการนี้มาแล้ว ทรงพบว่าเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ จึงได้ทรงค้นพบทางสายกลางนี้ด้วยประสบการณ์ของพระองค์เอง ซึ่งเป็นทางที่ให้ทัศนะและปัญญาอันนำไปสู่ความสงบ ญาณ การตรัสรู้ และนิรวาณะ (พระนิพพาน) ทางสายกลางนี้โดยทั่วไปหมายถึง ทางมีองค์แปดประการอันประเสริฐ (อริยอฏฐคิกมคฺค)

เพราะประกอบด้วยองค์ หรือส่วนประกอบ 8 ประการคือ
1.เห็นชอบ (สัมมาทิฏิฐิ) (ปัญญา) ได้แก่ ความรู้อริยสัจจ์ 4 หรือ เห็นไตรลักษณ์ หรือ รู้อกุศลและอกุศลมูลกับกุศลและกุศลมูล หรือเห็นปฏิจจสมุปบาท โดยการเข้าใจชอบหรือเห็นชอบนั้นมีอยู่ 2 ประเภท คือ
1.1 ความเข้าใจคือความรู้ ความเป็นพหูสูตร ความมีสติปัญญา สามารถรอบรู้สิ่งใดสิ่งหนึ่งตามข้อมูลที่ได้มา ความเข้าใจประเภทนี้เรียกว่า "ตามรู้" (อนุโพธ) เป็นความเข้าใจที่ยังไม่ลึกซึ้ง
1.2 ส่วนความเข้าใจที่ลึกซึ้งซึ่งเรียกว่า"การรู้แจ้งแทงตลอด" (ปฏิเวธ) หมายถึงมองเห็นสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ตามสภาวะที่แท้จริง โดยไม่คำนึงถึงชื่อ และป้ายชื่อยี่ห้อของสิ่งนั้น การรู้แจ้งแทงตลอดนี้จะมีขึ้นได้ เมื่อจิตปราศจากอาสวะทั้งหลาย และได้รับการพัฒนาอย่างสมบูรณ์ด้วยการปฏิบัติสมาธิเท่านั้น

2.ดำริชอบ (สัมมาสังกัปปะ) (ปัญญา) ได้แก่ ความตรึกที่เป็นกุศล ความนึกคิดที่ดีงาม กุศลวิตก 3 ประกอบด้วย
2.1 ความตรึกปลอดจากกาม ความนึกคิดในทางเสียสละ ไม่ติดในการปรบปรือสนองความอยากของตน
2.2 ความตรึกปลอดจากพยาบาท ความนึกคิดที่ประกอบด้วยเมตตา ไม่ขัดเคือง หรือ เพ่งมองในแง่ร้าย
2.3 ความตรึกปลอดจากการเบียดเบียนด้วยกรุณาไม่คิดร้าย หรือมุ่งทำลาย)

3.เจรจาชอบ (สัมมาวาจา) (ศิล) ได้แก่ วจีสุจริต 4 ประกอบด้วย
3.1 ไม่พูดเท็จ
3.2 ไม่พูดส่อเสียด
3.3 ไม่พูดหยาบ
3.4 ไม่พูดเพ้อเจ้อ

4.กระทำชอบ (สัมมากัมมันตะ) (ศิล) ได้แก่ กายสุจริต 3 ประกอบด้วย
4.1 ไม่ฆ่าสัตว์ 4.2 ไม่ลักทรัพย์ 4.3 ไม่ประพฤติผิดในกาม

5.เลี้ยงชีพชอบ (สัมมาอาชีวะ) (ศิล) ได้แก่ เว้นมิจฉาชีพ ประกอบสัมมาชีพ

6.พยายามชอบ (สัมมาวายามะ) (สมาธิ) ได้แก่ สัมมัปปธาน 4 ประกอบด้วย
6.1 เพียรระวัง หรือเพียรปิดกั้น คือ เพียรระวังยับยั้งบาปอกุศลธรรมที่ยังไม่เกิดมิให้เกิดขึ้น
6.2 เพียรละ หรือเพียรกำจัด คือเพียรละบาปอกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้ว
6.3 เพียรเจริญ หรือเพียรก่อให้เกิด คือ เพียรทำกุศลธรรมที่ยังไม่เกิด ให้เกิดมีขึ้น
6.4 เพียรรักษา คือ เพียรรักษากุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วให้ตั้งมั่น และให้เจริญยิ่งขึ้นไปจนไพบูลย์

7.ระลึกชอบ (สัมมาสติ) (สมาธิ) ได้แก่ สติปัฏฐาน 4 ประกอบด้วย
7.1 การตั้งสติกำหนดพิจารณากาย
7.2 การตั้งสติกำหนดพิจาณาเวทนา
7.3 การตั้งสติกำหนดพิจารณาจิต
7.4 การตั้งสติพิจารณาธรรม

8.ตั้งจิตมั่นชอบ (สัมมาสมาธิ) (สมาธิ) ได้แก่ ฌาน 4 ประกอบด้วย
8.1 ปฐมฌาณ 8.2 ทุติยฌาน 8.3 ตติยฌาน 8.4 จตุตถฌาณ

ทางปฏิบัตินั้น คำสอนทั้งหมดของพระพุทธองค์ที่ทรงอุทิศ พระองค์สั่งสอนในช่วงเวลา 45 ปีนั้น มีส่วนเกี่ยวข้องกับทางสายกลางนี้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง พระองค์ทรงอธิบายทางสายนี้ โดยวิธิการ และใช้คำพูดที่แตกต่างกันไปตามความแตกต่างของบุคคลโดยให้สอดคล้องกับระดับ การพัฒนา และศักยภาพในการเข้าใจ และตามได้ทันของบุคคลเหล่านั้น แต่สาระสำคัญของพระสูตรหลายพันสูตรที่กระจายอยู่ในคัมภัร์ต่างๆ ของพุทธศาสนา ล้วนแต่มีเรื่องเกี่ยวกับมรรคซึ่งประกอบด้วยองค์แปดอันประเสริฐนี้ทั้งนั้น

จะต้องไม่เข้าใจว่า องค์ หรือส่วนประกอบ 8 ประการของทางสายกลางนี้ ต้องนำไปปฏิบัติทีละข้อ โดยเรียงตามลำดับหมายเลขดังรายการที่ให้ไว้ข้างต้นนั้น องค์ต่างๆ เหล่านั้นจะต้องพัฒนาให้มีขึ้นพร้อมๆกันมากบ้าง น้อยบ้าง ตามแต่ขีดความสามารถของแต่ละบุคคลที่จะให้เป็นไปได้ องค์เหล่านี้ล้วนแต่เกี่ยวโยงกัน และแต่ละองค์ก็ช่วยส่งเสริมองค์อื่นๆไปด้วย

 

1.2 ส่วนความเข้าใจที่ลึกซึ้งซึ่งเรียกว่า"การรู้แจ้งแทงตลอด" (ปฏิเวธ) หมายถึงมองเห็นสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ตามสภาวะที่แท้จริง โดยไม่คำนึงถึงชื่อ และป้ายชื่อยี่ห้อของสิ่งนั้น การรู้แจ้งแทงตลอดนี้จะมีขึ้นได้ เมื่อจิตปราศจากอาสวะทั้งหลาย และได้รับการพัฒนาอย่างสมบูรณ์ด้วยการปฏิบัติสมาธิเท่านั้น

ดวงตาเห็นธรรม..แสงสว่างทางปัญญา ไม่เหมือนกัน ไม่เท่ากัน...มากบ้าง น้อยบ้าง หรือแทบไม่มีเลย..
นั่นเป็นหนทางของแต่ละคน บางคนตกกระแสมรรค บางคนเพิ่งเริ่ม บางคนไม่คิดเริ่ม บางคนเดินทางแล้วแต่ยังไม่รู้ ฯลฯ
นั่นเป็นหนทางเฉพาะตน..ที่หมายเดียวกัน...
(ครูว่า..ปล่อยให้เป็นเรื่องธรรมดา เรื่องธรรมชาติ ไปละกัน..เนอะ)

 

นู๋มุกมิก..ไม่มีอะไรคุยบ้างเหรอจ๊ะ..
วันนี้พี่ดาวไม่รู้ว่าหยิบหัวโขน...อะไรมาใส่ ใจเย็น....เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ ซะทีเดียวเชียว..
(พี่เพิ่งรู้สึกว่า..หัวโขนรอบตัวเยอะเหลือเกิน ทั้งของตัวเอง และของคนอื่นที่มาสวมฉับเข้าให้ โดยที่ไม่รู้สึกตัว..)

 

ทีนี้ ก็มาพูดเรื่องการกราบพระสงฆ์กันนะ พระสงฆ์สาวกเราเชื่อกันว่าเป็นผู้สืบทอดพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ เวลาที่กราบ...เรากราบอะไร และได้อะไรในการกราบ

พิจารณาตามความเป็นจริง ทุกคนล้วนเสาะแสวงหาที่ยึดเหนี่ยวทางใจ ในขณะที่จิตยังไมแข็งแรง ต้องมีหลักเพื่อไม่ให้เตลิดเปิดเปิง ไปในความหลุ่มหลง (อวิชชา) ก็เลยตระเวณหา ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ ดีทีเดียวเลยหละ ถ้าหาแล้วเจอ หาแล้วได้พบสมมติสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ไ้ด้ทำบุญให้ทาน ได้แสดงสัมมาคารวะ

เมื่อก่อนเราก็มีความคิดเหมือนกันที่จะต้องดั้นด้นค้นหาพระสุปฏิปันโน เื่พื่อไปกราบท่านให้ได้ ตามความเชื่อและศรัทธาทั้งของตนและกัลยาณมิตร แต่ทุกองค์ที่ตั้งใจพอไปถึงเหลือเีพียงสังขารของท่านเพราะได้มรณภาพไปแล้ว เช่น หลวงปู่บุดดา ถาวโร ถามว่ากำลังใจหายไปมั้ย สำหรับเราไม่ได้หายไปไหนเลย เราก็เข้าไปกราบสรีระอังคารของท่าน พร้อมทั้งน้อมจิตอธิษฐานว่า "ธรรมใดที่ท่านได้เข้าถึงแล้ว ขอให้ข้าพเ้จ้าได้เข้าถึงธรรมนั้น"

จะเห็นได้ว่าเราจะเอ่ยถึงธรรมตลอด แล้วย้อนกลับมาถามว่า "แล้วธรรมเหล่านั้น อยู่ที่ไหน" ธรรมเหล่านั้นอยู่ที่สงฆ์ แล้วสงฆ์จริงๆ นั้นอยู่ที่ไหน? ถ้าตอบว่าอยู่ที่ "ใจ" จะพากันงงซะเปล่าๆ

ทีนี้ อยากให้มองให้เห็นตามจริงขึ้นมาอีก ทุกครั้งที่กราบแต่ยังยึดติดตัวตนบุคคล รูปนาม นั่นผิดวัตถุประสงค์ของหลักพระพุทธศาสนา หากกราบแล้วระลึกน้อมนึกถึงธรรมแห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงถูกหลักนะคุงคู

คำสวดบูชาพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ ทั้ง 3 คุณนี้ ล้วนหมายถึงองค์สัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งสิ้น พิจารณาให้ดีๆ ซิ

 

คนเรามีสิทธิ์ที่จะมีหัวโขนได้มากอันค่ะพี่ดาว เพียงแต่...เวลาจะหยิบมาใส่นั้น
ขอให้ใส่ทีละอันเป็นพอ (ห้ามใส่พร้อมกันเน้อ เดี่ยวยุ่ง อิอิ)

ที่สำคัญ...ควรรู้ว่า เมื่อไหร่ควรสวม...และเมื่อไหร่ควรถอด (ห้ามใส่ข้ามคืน
เพราะอาจทำให้ผมร่วงได้)

 

นู๋นุ๊ก..มีปัญญาระลึกรู้เช่นนั้นได้ ก็เป็นสิ่งประเสริฐ..ขออนุโมทนาสาธุ ด้วยค่ะ..

 

ช่วงนี้พี่กำลังปรับตัว(กายและใจ)..อยู่ ก็ด้วยเหตุที่ว่า..
เริ่มจะมีหัวโขน..ของคนอื่น มาใส่ร่วมด้วยช่วยกัน..ซะแล้ว นี่สิ...

ขออนุญาต..แว๊บ.บบบบ ก่อนละกัน...

 

มิกกี้ ฮาาาาา แตกจร้า...าาา ทุกวันนี้ไม่ได้สวม ผมยังร่วงเลยเพราะแ้พ้ยาสระผม อิอิ

 

วันอาทิตย์...ปิดถ้ำ งดรับแขกนะจ๊ะ

ใครที่เข้ามากรุณาฝากข้อความ....ฮ่าฮ่า

 

555...มีแต่แขกที่ไม่เปิดเผยตัวตน แวะเอาเรื่องราวมาฝาก...พอดีผ่านไปเห็นภาพน่ารักๆ ก็เลยร้อยเรื่องราวมาให้อ่านกันคร้า..าา

นกน้อยทำรังเเต่พอตัว

ความหมาย
บุคคลที่กระทำการพอสมควรแก่ฐานะ หรือว่าความสามารถของตน

ธรรมปฏิบัติ
คน ที่ประพฤติตนเช่นนี้ ชื่อว่าปฏิบัติตาม "ทิฏฐธัมมิกัตถะประโยชน์" ข้อที่ว่า "สมชีวิตา" มีความเป็นอยู่เหมาะสม คือรู้จักกำหนดรายได้และรายจ่ายเลี้ยงชีวิตแต่พอดี มิให้ฝืดเคือง หรือใช้จ่ายมากเกินกว่ารายได้ รู้จักประหยัดเก็บออม

 

สวัสดียามเที่ยงคร้าบ
มีความฝันมาเล่า ครับ เมื่อคืนฝันว่าได้ซื้อ นม และ ขนม ตักบาตรพระภิกษุและสามเณรน่าจะ 6-7 รูปได้ เมื่อตักบาตรเสร็จ ปรากฏว่าเหลือ นม อีกหนึ่งกล่องอยู่ในกระเป๋าเสื้อ เลยถวายให้ สามเณรอีกหนึ่งรูป แล้วก็อธิฐาน จบแล้วคร้าบ

 

สวัสดีทุกท่าน ทุกนามค่ะ...

สมาธินิ่งและดีมาได้สองวันติดแล้ว สงบ ว่างเปล่า มีบ้างที่วอกแวก แต่น้อยมากค่ะ

ไม่โงกเหมือนเมื่อก่อน ก้าวหน้าขึ้นมานิดนึงค่ะ ฝันแต่จำไม่ได้อีกแล้ว มันจำได้แบบไม่ปะติดปะต่อ ไม่สามารถเล่าได้ค่ะ