ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

นิพพานัง ปรมัง สุขัง

พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง

เราหมดกิเลสแล้ว
เราก็สุขอย่างยิ่งในพระนิพพาน

หากเราไม่สุขอย่างยิ่งในพระนิพพาน
แล้วใครเล่าสุขอย่างยิ่งในพระนิพพาน

 

ข้ามห้วงมหาสมุทร
ต้องอาศัยเรือและเสบียง
ข้ามห้วงวัฏฏะสงสาร
ต้องอาศัย.
ทาน.ศีล.ภาวนา.สติ.สามธิ.และปัญญา

 

กิเลสจะระงับก็ต่อเมือ.เห็นภัย
ใจจะระงับก็ต่อเมื่อ.เห็นธรรม

 

คนที่บวกเลขเป็นแล้ว
อยู่ท่าไหนก็บวกเลยเป็น
คนที่ปฏิบัติธรรมเป็นแล้ว
ไม่จำกัดท่าไม่จำกัดวิธี

 

กฏฟิสิกส์ภายนอกนักวิทย์รู้แล้ว
แต่กฏฟิสิกส์ภายใน
ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสรู้
นักวิทย์ยังไม่ได้ศึกษาคนคว้าทดลอง

 

พวกนักวิทย์เค้ามีจิตที่ละเอียดบ้าง เค้าถึงสามารถค้นพบ บางสิ่งได้ แต่จุดประสงค์ต่างกัน
ของเค้าคิดไปทางพลังงาน จะต่อเติมเพิ่มอะไรไปได้อีก

เราคิดเรื่องอารมณ์ที่เกิด ทวนเข้าไปหาสาเหตุ แล้วเรียนรู้เพื่อไม่ให้เหตุเกิด
แล้วจึงสะสางเหตุที่เกิดไปแล้ว แล้วจึงเรียนรู้ที่จะดับเหตุ

เหมือนจะตรงกันข้ามนะครับ

 

สร้างเชื้อโรคพัฒนาเชื้อโรค
กับสร้างยารักษาโรค
มันย่อมตรงข้ามกัน

 

โยนิโสแปลว่า.การรวบรวม
เช่นรูปทั้งปวงรวบรวมลงที่ตา
รสทั้งปวงรวบรวมลงที่ลิ้น
เสียงทั้งปวงรวบรวมลงที่หูเป็นต้น.

มนสิการแปลว่าการยกขึ้นวิจัยวินิจฉัย
พิจารณาจนเห็นชัดแจ้งแล้วเกิดปัญญา
เมื่อมีปัญญาจึงจะเกิดกระบวนการ
ตัดกิเลสเป็นสมุทเฉทประหาร
จะตัดแบบชั่วคราวหรือตัดแบบสมุทเฉท
ก็สามารถเลือกเองได้ตามปราถนา

 

รสแห่งกิเลสราคะตัณหา
แม้เลิศรสสักเพียงใด
ย่อมนำพาไปสู่ทุกข์ใหญ่.ราชาแห่งทุกข์

รสแห่งการสิ้นกิเลสราคะตัณหา
ชนะราชาแห่งรส.ราชาแห่งทุกข์ทั้งปวง

 

รสสัมผัสที่หอมหวาน
เป็นเหยื่อล่อให้ติดใจ
ใจที่ติดแล้วพอไม่ได้ดั่งใจมันเลยทุกข์

ติดใจในรสแห่งกิเลส
เปรียบเหมือนการถูกล่อลวง
เข้าไปติด.กับดักใจ

หลุดพ้นจากกับดักกายว่ายากแล้ว
หลุดพ้นออกจากกับดักใจยากยิ่งกว่า

 

เหยื่อล่อและกับดักในวัฏฏะสงสาร
มีอยู่ทุกที่มีอยู่ทุกมุม

 

กับดักใจ.ชอบสิ่งใด.
ก็ใช้สิ่งนั้น.เป็นเหยื่อล่อ

กับดักว่าง.แม้ไม่มีสิ่งใด
ก็ยังหลงเข้าไปติดกับดักว่างๆ

 

ผู้มีธรรมเป็นแก่นสาร
จะทนทานต่อการขนาบ


ผู้ไม่มีธรรมเป็นแก่นสาร
จะทนทานการขนาบมิได้

 

พระธรรมแต่ละตัวอักษร
ของพระผู้มีพระภาค
พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
ทรงแสดง.ยิ่งเข้าถึงยิ่งมีปัญญามาก

ผู้มีปัญญาทราม
ปัญญาเข้าไม่ถึง
เอะอะว่างลูกเดียว

 

พูดน้อย.แล้วเข้าใจ.
ไม่จำเป็นต้องพูดมาก

แต่หากพูดน้อยแล้วไม่เข้าใจ
การอธิบายขยายความ
คือสิ่งที่จำเป็น.

พูดมากหรือพูดน้อย
สำคัญอยู่ที่พูดแล้วเป็นประโยชน์
ต้องรู้จักพูดให้ถูกที่ถูกเวลา
ส่วนผู้ปัญญาทรามเอะอะพูดน้อยลูกเดียว

แม้คนตาดีที่หลงติดกับดักความมืดสนิท
ก็หลงเข้าใจผิดคิดว่า
ความมืดสนิทนี่แหล่ะ
คือความว่างที่แท้จริง

 

เมื่อใดหมดความโลภ
โอกาสที่จะผิดศีลข้ออทินนาทานา
โดยเจตนา.มันก็ไม่มี

 

เมื่อหมดความโกรธ
โอกาสที่จะผิดศีลข้อมุสาวาทา
โอกาสที่จะผิดศีลข้อปานา
โดยเจตนา.มันก็ไม่มี

 

เมื่อหมดความรักแบบโลกีย์
โอกาสที่จะผิดศีลข้อกามาสุมิฉา
โอกาสที่จะผิดศีลข้อสุราเม
โดยเจตนา.มันก็ไม่มี


หมดความโลภ
หมดความโกรธ
หมดความรักแบบโลกีย์
เท่านั้นมันก็หายหลง

 

ปฏิบัติธรรมระวังกันให้ดี
ประเดี๋ยวมันจะหลงทาง
ใครที่เข้าใจผิดคิดว่าเราไม่มี
มันก็จะหลงเป็นมิจฉาทิฐิ
กลายเป็นสำนักลัทธิตายแล้วสูญ

 

ปฐมขันธ์แรกคือจิต
จิตคือปฐมเหตุของอีกสี่ขันธ์
วิณญาณเป็นปัจจัยให้มีครบทั้งห้าขันธ์
มีแต่จิตขันธ์เดียวไม่มีวิณญาณ
อีกสี่ขันธ์ก็เกิดปรากฏมีไม่ได้

ขันธ์ห้าไม่ครบ
ก็เป็นใส้เดือนมุดดินอย่างเดียว
ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย