ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

สุดยอดมากเลยคับ

 

รู้ว่าต้องสูญเสีย
แต่สูญเสียแบบมีความสุข
คือคำตอบที่เราต้องค้นหาครับ

 

คุณชาย สูญเสียอะไรเหรอ
ที่มีความสุข

 

สูญเสีย กิเลส ราคะ ตัณหา อุปาทาน
ยิ่งสุญเสียยิ่งมีความสุข

ตรงกันข้าม
กิเลส ราคะ ตัณหา อุปาทาน
ยิ่งมีมากยิ่งทุกข์มากครับ

 

อย่าเรียกว่าเป็นการสูญเสีย เลยคับ
เรียกว่าปล่อยของเสีย

 

ปล่อยเฉพาะของเสีย
ปล่อยจนตายมันก็ไม่หมด
ปล่อยเหตุที่ทำให้เกิดของเสียด้วย
ปล่อยเหตุแห่งของเสียได้
ก็ไร้ของเสียครับ
แค่สำคัญตรงที่ของเสียมาจากไหน?
ใครทำให้ของเสียจนเสียของ?

 

แลอยู่ จนกระทั่ง ฮู้ ว่าหนี สัญญา ยังไม่ได้ จะเอาอะไรมาเปน ขนมยาย

12:30 สัญญาหนึ่งเกิดขึ้น
16:30 สัญญาหนึ่งลบไป เอร้ย!! ดับไป

 

มิตรหรือศรัตรู
ดูได้จากคำพูดและการกระทำ

จากมิตรกลับกลายเป็นศรัตรู
จากศรัตรูกลายกลับเป็นมิตร

ชีวิต วน วก หมุนไปตามวัฏจักร
การกระทำของแต่ละคน

 

เชยระเบิด ระเบ้อ

ตั้งแต่วันแรก ถึงวันนี้ ก็จะพูดอย่างเดิมว่า

ถ้า อยาตนะไม่ดับ หู ตา ตมูก กาย ฯ อีกทั้ง "ใจ"
ไม่ดับ ในทางพุทธศาสนา จะถือว่า ยังมี "เพื่อนสอง"
มี "อันเตวาสิก" มีวรรณะ ความแตกต่าง มี บะเจ้า
ก็มี บุบุก บะจิ ลดหลั่นกันเรียกว่า มี "อันเตวาสิก"

วัฏจักร ย่อมอาศัย อาการ ยังมีเพื่อนสอง

อยู่คนเดียว เอา อตายตนะ6ออกไม่เป็น ดับไม่สนิท
ก็ชื่อว่า มีเพื่อนสอง วัฏจักร ย่อมลากไป

แต่ถ้า สำรวมอินทรีย์ ปิดอนายตนะ จิตก็ไม่ฝุ้ง
ซ่านไปตามอยาตนะ ย่อมเกิด ปราโมช ปราโมช โชย

สรรพธรรม ย่อมเกิด (หมุนให้ดู อยู่ห่างๆ )

เมื่อเห็น สรรพธรรม จะแจงแวงก็ดี ไม่แจงแวงก็ดี
บ่อยๆ ก็ จะ สรุปการเห็น ตามสัจจนั้นได้ว่า

สิ่งใดสิ่งหนึ่ง เกิด ดับ ทั้งสิ้น แม้นการรู้นี้ ก็ยกเป็น "สัญญาอย่างหนึ่ง"

"สัญญาอย่างหนึ่ง" เกิดขึ้น
"สัญญาอย่างหนึ่ง" ดับไป

กิจเดียว(พินาสัญญาอย่างเดียว)
รสเดียว เกิดดับ

วัฏจักรก็จะหมุนไปตาม อำนาจ เนื้อนาบุญ สมควรแก่ธรรม

 

อสอง

คำว่า กัลยาณมิตร หาก ขยันอ่าน จะเห็น วลีแบบคำกลอน

เริ่มจากการใช้ กัลยาณมิตร เพื่อลำดับธรรม ให้เข้าใจง่าย
พอเข้าใจแล้ว ก็จะแทนคำ กัลยณมิตร ว่า กัลยณธรรม

เพื่อให้ปิดอยาตนะ6 สำรวมอินทรีย์

พอ สำรวมได้ดี ก็จะเปลี่ยนคำว่า กัลยาณธรรม
เป็น หญ้า8มัด ไว้ปูนั่ง

พอนั่งได้มั่นคง ก็จะ เอกังนามกิง มีหนึ่งเดียว
ไม่มีเพื่อนสอง ตลบกลับไปที่ต้นเรื่อง

พระศาสดา จึง อุปมา การร้อยคำสอน
ของ สัพพัญญูที่จะทำให้ ศาสนาคงอยู่
ได้นาน คือ ศาสดาองค์นั้น ต้อง ร้อยมาลัย
ให้ครวบวงรอบ

ถ้าคำสอนของ สัพพัญญูใด ร้อยมาลัย
ไม่ครบวงรอบ พอ ศาสดาปรินิพพาน
ศาสนาก็อันตรธาน ทันที อรหันตสาวก
ไม่มีสิทธิสืบสาน เป็น อฐานะ

 

ทุกสัญญาย่อมมีมาแต่เหตุครับ
เหตุแห่งสัญญามาจากไหนมาจากใคร?

 

สัญญา จัดเป็น อันเตวาสิก ของสิ่งที่เรียกว่า จิต
( พอ เอาคำว่า "อันเตวาสิก" มา เขียนร่วมกับคำว่า
"จิต" ไวยกรณ์บาลี จะได้ อักขระใหม่ว่า "เจตาสิก" )

จิต แม้นจะไม่จัดว่าเป็น อันเตวาสิก ของ มหาภูตรูป
แต่ถ้า ไม่มี มหาภูตรูปแปรปรวนแล้ว จิต ก็ไม่สามารถ
แสดงอาการ ตั้งขึ้นเป็น จิต เพื่อรองรับการแปรปรวน
ของรูป เพื่อนำขบวนหนองกี่ สัญญา เวทนา ขึ้นเป็น
ความ วิจิตร ได้

 

ก็ในเมื่อมีทุกข์
ไม่หาเหตุแห่งทุกข์
ว่าทุกข์มาจากไหน
ทุกเกิดจากอะไร
ไม่หาเหตุแห่งทุกข์
จะพ้นทุกข์ได้อย่างไรครับ

 

สัญญา เมื่อเกิดแล้ว จะทำให้เกิด วรรณะ หรือ พรรณะ หรือ พรรณนา

เกิดความแตกต่าง

เมื่อเกิดความต่าง มีการลดหลั่น บะกล้วย บะบุก บะจิ หรือ เกิดอันเตวาสิก

ก็ย่อมทำให้เกิด สิ่งที่เรียก อสมิมานะ ตามอำนาจ ปัจจัย ไม่ใช่
ใครดำริจะเป็น มีเจตจำนงค์ กะเกณฑ์อะไรได้ เรียกว่า เป็น ขนมยาย

เข้าใจ บ่

 

ไม่ต้องไปหา เหตุแห่งทุกข์ เพราะ ล่วงเลยปัญหา ไปนิดนุง

ให้ ย้อนกลับมา สังเกตุว่า ทุกข มันเป็น สัจจ ก็พอ

พอกำหนดรู้ว่า รูปธรรมด้วยความเป็นของแปรปรวน
จิตย่อมแปรปรวนตามรูปนั้น พอเห็น ทุกข(ความตั้งคงที่ไม่ได้)
ด้วยเหตุเพียงแค่นี้ ก็ พอแล้ว ที่จะเกิด การละสมุทัย เหตุแห่งทกุข์
โดยไม่ต้องไป เก่งกระเด้ง อ้างว่า เอาออก หรือยังไม่เอาออก

เรียกว่า หมดอุปทาน ( ทวนกระแส ไปสองขั้น ไม่ใช่
แค่ละสมุทัย แต่ละเหตุของสมุทัย คือละ ตัณหา
ทวนไปอีกขั้นคือ เหตุของตัณหา ซึ่งก็คือ ฮุปปลาทาน อะฮับ
-- จี ทวนไปมากกว่านั้น แต่ เอาเท่าที่ พอจะรับฟังได้
พูดไกลเกิน เดียว ขนหน้าแข้งพี่ซื่อ จะติ ปากป๋ม อะฮับ )

 

ถามเหตุ แต่ตอบผล
ยังงัยคนอ่านกะบ่อเข้าใจครับ

 

ไม่ต้องหาเหตุแห่งทุกข์
ก็เหลือแค่อริยะสัจจสาม
บิดเบือนคำสอนหรือครับ

 

ธรรม มันเป็นเรื่อง สมาทานไป ทดลองในใจ ฮับ

ธรรม จะไม่เรียนด้วย วิธี ประพจน์ พอกล่าวไม่ ครบ เอ้ย ขาด

ธรรม จะไม่เรียนด้วย ปรัชญา พอกล่าวขาดๆ เทห์ กินขาด

 

พุทธภาษิตก็เป็นปรัชญา
ผม ขน หนัง ฟัน เล็บ
เรียนทุกคำสอนของพระพุทธเจ้า
ไม่ได้ตัดทิ้งเหมือนท่านเหล้าปี่ครับ

 

เหล้าปัง ฮับ จะ ปุริเย่ เก่ากว่า นิดนุง