ทำไมยิ่งปฏิบัติ ยิ่งรู้สึกแย่ๆ กับตัวเอง ขอคำแนะนำด้วยค่ะ

น้อมรำลึกพระคุณของพระพุทธองค์ที่ได้มาพบกระทู้นี้

กำลังอยู่ในสภาวะนี้เหมือนกัน ทำสมาธิและเดินจงกรมได้ไม่เหมือนเคย อึดอัดและท้อใจมาได้ 2 เดือนกว่า แล้ว ยังเคยนึกว่าตัวเรานี้คงปฏิบัติธรรมไม่ขึ้น ทำไม่กิเลสมันหนาขนาดนี้.. วันก่อนเราเห็นคนอื่นมายา วันนี้เราดันมายาเสียเอง.. เพราะเรายังรักตน หวงตน ขอบคุณทุกกระทู้มาก ๆค่ะที่ชี้แนะ

น้อมรำลึกถึงพระคุณของพระบรมศาสดา องค์พระปฐมถึงองค์ปัจจุบัน รำลึกถึงพระคุณของพระรัตนตรัย ครูบาอาจารย์ที่น้อมนำคำสอนของพระบรมศาสดามาเผยแผ่ให้สัตว์โลกตนนี้ได้มีโอกาสเข้าถึงพุทธรรม

 

ถ้างั้น เรามาเป็นกำลังใจกันสู้ สู้ สู้ ต่อไปนะคะ

 

ขอสอบถามผู้รู้เพิ่มเติมด้วยค้า....

คือ ในเวลาที่ขับรถอยู่ แล้วมีรถมาปาดหน้ากระทันหัน เราก้อจะเหยียบเบรค... ที่สงสัยก้อคือ พิจารณาเห็นว่ากายมันเหยียบเบรคเอง ไม่มีความคิดมาสั่งกาย เพราะมันเกิดขึ้นกระทันหันมาก เลยสงสัยว่า อาการที่กายมันเหยียบเบรคเอง คือ สัญชาติญาณ ใช่หรือเปล่าค่ะ แล้ว สัญชาติญาณ นี้มันคืออะรัยค่ะ

ขอความกรุณาผู้รู้ทุกท่านช่วยให้คำชี้แนะด้วยนะคะ

 

พระอาจารย์ของผม นิยามไว้ว่าเป็น "ความชำนาญ ในการใช้กิเลส" ครับ
ความคิดว่าวัตถุรถ เป็นของเรา -> เราต้องรักษาของๆ เรา -> ตาเรามองเห็นรถปาดหน้า -> แปลงเป็นสัญญา -> กำหนดเห็นอันตรายในสิ่งที่เราคิดว่าเป็นของๆ เรา -> เราไม่อยากให้เกิดอันตรายนั้นขึ้น -> เราคิดหาทางไม่ให้เกิดอันตรายนั้น -> เราได้คำตอบว่า เราต้องทำให้รถของเราหยุด -> เราเหยียบเบรค

 

...คือ สังเกตุสภาวะธรรมของคำว่า สัญชาติญาณ ไม่ทันเลยค่ะ"........

 

อิอิ ว่าจาแพล่ม แจมกาทู้นี้ตั้งน้านนาน มาแระ
แต่มัวแวะ ตอบจม. แควนขับ ระหว่างทาง เรยม่ะได้โพสซ้าที
ไหน ๆ วันนี้ ฤกษ์งามยามดี แวะมาปล่อยผี ที่เวบพังจิต
ตอบหั้ย จขกท.จั๊กดอกส์ ก็แระกัน เอิ๊ก ๆ

อาการของคุณ อิฉันเรียกมันว่า

การถูก หิริโอตตัปปะ มัน ทิ่มแทง อ่า


อืม...สมัยเข้าสู่วงการปฏิบัติใหม่ ๆ
อิฉันเก๊าะเคยโดน อิเจ้หิฯ มันซ้อมเอาซะสะบักสะบอม เหมือนกันนะ
กว่า อิอ่อน มันจะ ทำใจยอมรับ ความระย่ำตำบอน ของตัวเองได้อ่ะ อิอิ


ว่าแต่ ช่วงที่คุณ ลู้สึกแย่ ๆ นั่น
มันเป็นช่วงที่คุณใกล้เป็น เมนส์ป่ะ
บางที ฮอร์โมนที่ กระพร่องกระแพร่ง
มันก็ทำให้สติสัมปชัญะ ของเรา เว้า ๆ แหว่ง ๆ
อ่อนไหว และ บอบบาง ซะจน
โดน อิเจ้หิ มันแอบแทงข้างหลัวได้ง่าย ๆนะ


เฮ่ย ม่ะได้พูดเล่นนะ เคยมาแระ
อารมณ์ซึมเศร้าเหงาแฮ้งค์ แบ่บเนี๊ยะ
แค่ ทำให้ชาวบ้านรู้สึกไม่พอใจ นิด ๆ หน่อย ๆ
ก็รู้สึก ผิดมากมายบานตะไท จนจิตตกเรยมั้ง
แถม ยังต้องย้อนกลับมาตั้ง คำถามกับตัวเองว่า


เฮ้ยย ทำไมยิ่งปฏิบัติ แล้วจิตมันถึง ได้เปราะบาง
และ อ่อนไหวง่ายงี้นะ ? ช่างไม่เอาไหน จิง ๆ เรย กรู
อืม...รู้ไหม อารมณ์ ตอนนั้น มันแย่มากมาย
ถึงขนาดที่คิดเลยเถิดไปว่า การปฏิบัติ ที่ทำ ๆ อยู่นี้
มันทำหั้ย อิฉันมี จุดอ่อน มากขึ้น ว่ะ
และ จุดอ่อน พวกนี้ มันก็สมควรที่ จะกำจัดทิ้ง
แบ่บขุดรากถอนโคน ด้วย


ชั่วขณะหนึ่ง เคยคิดจะหันหลังให้การปฏิบัติ
แล้วกลับมาเป็น ผู้หญิงลั้ลลา ที่ใช้ชีวิตแบ่บ ชิล ๆ
สามารถ หัวเราะแล้วขำกลิ้ง ได้กับทุก ๆ เรื่อง เหมือนสมัยก่อนนะ
ดีนะที่ ไม่บ้าจี้ ทำตามที่ใจคิดไว้ แต่ยอมกัดฟันถูลู่ถูกัง
ปฏิบัติต่อ ไปอย่างเรื่อยเปื่อย เมื่อยก็พัีก
เด๋วนี้ ไอ้เจ้าอาการ โดนอิเจ้หิฯ มันแว้งกัด ก็ลดลงแล้วนะ


อืม...เวลาที่โดนโดนอิเจ้หิฯ มันแว้งกัดเนี่ย
อิฉันมักจะปลอบใจ ตัวเอง เวลา ทวนศีลทวนจิต ว่า

เป็นไปไม่ได้หรอกที่ ทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่าง
ที่เราทำจะถูกใจคนทั้งโลก
และเป็นไปไม่ได้หรอก ที่ ทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่าง
ที่คนทั้งโลกทำ จะถูกใจเรา
แม้แต่ ทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่างที่เราทำ
บางที ก็ยังไม่ถูกใจตัวเองเรย

แต่เราก็สามารถยืนหยัดอยู่บนโลกนี้อย่างสงบสุขได้
เพราะเรา รู้จัก ...

ปรับปรุง เปลี่ยนแปลง และ ปล่อยวาง อัตตา ตัวเอง




ปอลิง

มามะ อิฉันจะให้ คาถา ป้องกันอิเจ้หิ มันชกใต้เข็มขัด
นี่ ๆ ท่องไว้น้าาาาาาาาาาาาาาาา


การปฏิบัติธรรม ม่ายช่าย การประกวดมิสยูนิเวิร์ส นะจ๊ะเธอว์
ฉะนั้น ไม่ต้องงามเลิศเลอ ตลอด 24 ชม ! ก็ด้ายยยยยย เหอ...เหอ...

 

แจ้งผลการปฏิบัติหลังจากนำคำแนะนำของผู้รู้ทุกท่านค่ะ

ก้อยอมรับมุมมืดของตัวเองได้มากขึ้นกับตัวตนที่ไม่ได้ดีอย่างที่เคยหลงคิด และมองออกไปถึงคนอื่นๆ ก้อคงจะเป็นเหมือนๆ กันอยู่ที่ว่ายังมีโมหะบดบังอยู่หรือเปล่า ทำให้จิตสงบเมื่อถูกกระทบได้มากขึ้น และเร็วขึ้น แรงกระเพื่อมของจิตเวลาถูกกระทบจะน้อยลงค่ะ

 

ต้องไปเริ่มนับอีกครั้งนะครับ

เริ่มที่ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา ครับหากท้อเริ่มใหม่หมายถึงว่าทางที่เราเลือกเดินนี้เราพบความจริงแล้ว แต่ยังไปไม่หมดหรือยังมาไม่ถึง
ดังนั้น ศรัทธาอย่าเสื่อมครับ

ขอทุกท่านเจริญในธรรมครับ

 

มาถึง ณ วันนี้ ก็ 6 ปีแล้วที่เคยตั้งกระทู้ถาม พี่ๆ เพื่อน กัลยาณมิตรกัลยาณธรรมในเว็ปพลังจิตนี้ มีความรู้สึกว่าหากไม่ได้ ตั้งกระทู้ถาม ณ วันนั้น ก็คงจะท้อแท้และถอยห่างจากการปฏิบัติไปแล้ว
ต้องน้อมกราบขอบพระคุณในคำชี้แนะของพี่ๆ เพื่อน กัลยาณมิตรกัลยาณธรรมในเว็ปพลังจิตนี้ ที่ทำให้ ณ วันนี้ ทางชีวิตก็ยังยืนอยู่บนเส้นทางแห่งการภาวนา ไม่ท้อไปซะก่อนค่ะ
กราบขอบพระคุณมากๆ ค่ะ
_/\_ _/\_ _/\_

 

พร้อมทั้ง กราบขอบพระคุณคณะผู้จัดทำเว็ปพลังจิตนี้ที่ยังประโยชน์ในการเป็นศูนย์กลางความรู้ให้ให้ผู้ที่เกิดปัญหาในการภาวนาได้มีโอกาสที่จะได้รับความรู้ และแนวทางแก้ไขปัญหาในการภาวนาค่ะ

กราบขอบพระคุณมากๆ ค่ะ
_/\_ _/\_ _/\_

 

ปกติจิตเรามันก็โดนกิเลสชวนให้คิดไปต่างๆนานาอยู่แล้วครับ เพียงแต่เราไม่ทันสังเกตุเท่านั้น พอมาเริ่มฝึกสมาธิได้สักพักก็ทำให้สติของเรามีความเร็วสามารถตามรู้สภาวะของจิตได้ คือ สติรู้เท่าทันจิตมากขึ้น ทีนี้เมื่อรู้แล้วก็ปล่อยไป รู้สักแต่ว่ารู้ เห็นสักแต่ว่าเห็น เรามีหน้าที่ภาวนาไปอย่างเดียว นอกนั้นรู้แล้วก็ปล่อยมันไป คือ รู้อะไรขึ้นมาก็ ช่างมันๆ

 

กราบขอบพระคุณในคำแนะคำค่ะ คุณ Apinya Smabut

_/\_ _/\_ _/\_

 

นั่นแสดงว่าท่าน รู้ตัวการใหญ่แล้ว ว่าจิตเป็นผู้แล่นไป
ในกุศล และ อกุศล หากท่านรู้สึกจิตท่านแล่นออกไม่ในด้านที่คิดไม่ดี
อย่าได้ตกใจไป จิตของท่านกำลังขัดเกลากิเลสในส่วนหยาบให้หลุดออก
ขบวนการชำระล้างทางจิต จึงทำให้ท่านไม่สบายกายไม่สบายใจเมื่อมาเห็น
ความชั่วในตน พยายามละต่อไป ละให้มาก แล้วจิตจะเบากายเบาผู้บำเพ็ญเป็นแบบนี้แทบจะทุกคน มีอาการยากเลิกปฏิบัติธรรมไปเลย รับไม่ได้จริงๆ
เมื่อเห็นความชั่วในตนมีแต่เพิ่มขึ้น ไม่เห็นจะลดลง ขอบอกให้ท่านรู้ไว้เลยนะว่า ธรรมชาติของอารมณ์เมื่อขึ้นถึงที่สุด ถึงจะขึ้นไปมากกว่านั้น ก็จะเป็นอารมณ์ ที่ลดลง ลดลง ตามความเป็นจริง

 

สติ

 

ผมว่า ที่่คุณเห็นจิตตัวเอง
เป็นอกุศลได้นั่้น
ถือว่า ปฏิบัติมาถูกทางแล้ว

เพราะว่า คนส่วนมาก ไม่อาจมองเห็นจิตในจิตได้
ต้องเป็นคนที่ปฏิบัติมาอย่างโชกโชนเท่านั้น
ที่มีสิทธิ์จะเห็น เมื่อคุณเห็นแล้ว

ต่อไปก็ลอง มองดูจิต
ตอนที่มันปรุงแต่งดู
คือ เมื่อโดนโลกกระทำมากระทบ แรกๆ
เราจะไม่รู้สึกอะไรกับมัน
มันมีอาการเฉยๆ
แต่พอเรามี อยาก ขึ้นมา
จิตมันก็ปรุงแต่งต่อไป
ให้เป็นอย่างนั้น อย่างนี้

วิธีการฝึกต่อไปก็คือ
จับความรู้สึกเฉยๆ นั้นไว้
หรือ ใช้อุเบกขาจากการฝึกสมาธิ
มาวางลง ตรงที่จิตถูกกระทบ
พอถูกกระทบปุ๊บ
ให้ท่องว่า อุเบกขาหนออุเบกขา

เมื่อฝึกจนชำนาญในการใช้อุเบกขาแล้ว
ต่อไป ให้ฝึกยิ้ม เมื่อโลกกระทำมากระทบ
ก็ยิ้มใส่มันทันที
ใครชมก็ยิ้ม ใครด่าก็ยิ้ม
ใครบ่นก็ยิ้ม ใครนินทาใครก็ยิ้ม

ฝึกคิดอยู่ในใจเสมอๆว่า
ตัวนี้ ไม่ใช่ตัวเรา ตัวเรามีแค่จิตเท่านั้น
ตัวนี้เป็นแค่เปลือกเท่านั้น
จะไปใส่ใจอะไรกับเปลือก
มันก็ไม่ต่างอะไรกับเปลือกหอย

 

การที่มันยังอึดอัดอยู่
เพราะกาย ยังมีอยู่
กายยังไม่ถูกตีแตก
คุณยังคิดว่า กายนี้ เป็นของคุณร้อยเปอร์เซนต์

คุณจะต้องตีกายนี้ให้แตกด้วย
การฝึก มองดูกายในกาย
ฝึกแยกอวัยวะต่างๆ ในร่างกายดู
ฝึกบ่อยๆก็จะชิน
ความคิดที่ว่า กายเป็นเราร้อยเปอเซนต์
ก็จะลดลง ไปเรื่อยๆ
เพ่งอสุภะในกายของเราเท่านั้น ให้บ่อยๆ

 

ให้ฝึก กายานุปัสสนา หรือ การแยกกาย
ให้พอๆ กับการทำสมาธิ
ฝึกอย่างเดียวพอ

ต่อไปให้กราบผู้ใดผู้หนึ่ง ที่สอน การแยกกายได้ ให้เป็นอาจารย์ของเรา
เมื่อมีปัญหา หรือ ข้อข้องใจก็จะสามารถซักถามได้
เมื่อท้อแท้ ก็จะได้มีคนคอย ให้กำลังใจ

 

การเจริญปัญญา ตามที่ท่านสอนคือ
วิปัสสนา ฝึกมองให้เห็นทุกสิ่งว่า
มันก่อทุกข์ ไม่เที่ยง ไม่มีตัวตน
ฝึกบ่อยๆ ปัญญาในไตรลักษณ์ ก็จะเกิดเอง

 

ให้พิจารณาอยู่เนื่องๆ ว่า
กายนี้เป็นทุกข์
ต้องสู้กับกายก่อน

ศีล ย่อมรักษา ผู้ที่มีศีล
ศีล ย่อมประหาร ผู้ที่ทุศีล
ศีล ย่อมประหาร กิเลสอย่างหยาบด้วย
แต่การตัดกิเลสด้วยศีล
เต็มที่ก็ได้เฉพาะ ชาตินี้ เท่านั้น
ชาติหน้าก็ต้องมาเริ่มใหม่อีก

ทำสมาธิ ดุจเร่งความเพียร ประหาร ความเกียจคร้าน
ย่อมประหาร กิเลสอย่างกลางด้วย ด้วยการข่มทับไว้
เต็มที่ ก็ทำได้ตั้งแต่ ชาตินี้ จนถึงชั้น อรูปพรหม
เมื่อหมดบุญแล้ว ก็ต้องกลับมาเริ่มใหม่อีก

ปัญญาในไตรลักษณ์ ย่อมประหาร ความเป็นตัวตนของเราลงได้
ย่อมประหาร กิเลสอย่างละเอียดด้วย
คือ กิเลสที่มันแอบซ่อนอยู่ในสันดานเรา

เมื่อประหารเสร็จสิ้นแล้ว
ไม่ใช่ว่าตัวเราจะ หมด กิเลสไป
แต่กิเลสทำร้ายเราไม่ได้อีกแล้ว
เพราะเราไม่ปรุงแต่ง ตามมันอีกแล้ว
เราวางมันลงแล้ว
มันเกิดเมื่อไหร่
เราก็วางมันลงทันที

 

สู้ๆๆ ครับ

ตอนนี้คุณกำลังต่อสู้โรมรัม กับ พญามาร อยู่ครับ
หากพ้นด่านท้อแท้ ไปได้
ต่อไปก็เป็น ด่านลำพอง ครับ
ต้องระวังให้ดี ทั้งสองด่าน