คุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ประสบการณ์พระพุทโธน้อยและของอธิษฐาน

กราบแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ครับ
สวัสดียามบ่ายวันอาทิตย์ครับ น้องเชษ และเพื่อนๆ ลูกหลานคุณแม่
ขอธรรมรักษาทุกๆ ท่านให้มีโชคชัย ลาภสักการะ ปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวงนะครับ

 

สวัสดีครับพี่ Hermitt99 ^^

 

กราบคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ครับ

สวัสดีครับคุณเชษฐ์ และ สวัสดีลูกหลานคุณแม่ทุก ๆ ท่านด้วยครับ

สุขสันต์วันอาทิตย์ทุก ๆ ท่านครับ เข้าพรรษาแล้วช่วงต่อไปนี้ฝนก็อาจจะตกชุกขึ้น ระมัดระวังสุขภาพกันด้วยนะครับ

 

สวัสดีครับพี่เล็ก ^^

 

๖ ตุลาคม ๒๔๙๕ คุณแม่บุญเรือนไปปักษ์ใต้
มีประจวบคีรีขันธ์ ชุมพร สุราษฎร์ธานี ทุ่งสง นครศรีธรรมราช​

การเดินทางไปภาคใต้ ได้เริ่มขึ้นเมื่อวันที่ ๖ ตุลาคม ๒๔๙๕ เป็นการเดินทางโดยรถไฟ โดยคณะที่เดินทางประกอบด้วย คุณแม่บุญเรือน คุณนายบ๊วย ศิวพฤกษ์ คุณนายหล้า ศักดาธร คุณนายลำไย กลางสุข นางสาวฉวี ศิวพฤกษ์ บุตรสาวคุณนายบ๊วย และมีผู้ติดตามช่วยเหลืออีก ๑ คน บนรถไฟได้พบกับข้าราชการกระทรวงการคลังชื่อนายสะอาด ซึ่งเดินทางจะไปเยี่ยมญาติที่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ได้คุยกันถึงเรื่องปูนอธิษฐานของคุณแม่บุญเรือน คุณสะอาดบอกว่า เคยได้ยินชื่อคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม มานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยม เมื่อถึงสถานีประจวบคีรีขันธ์ ลงรถไฟแล้วเดินทางไปพักที่กองบิน ซึ่งเป็นบ้านพักของบุตรชายของคุณนายบ๊วย ศิวพฤกษ์ รุ่งขึ้น จึงพากันไปที่วัดเกาะหลัก อยู่นอกกองบินไปประมาณ ๑ ก.ม. ได้อาศัยกุฏิพระองค์หนึ่ง ทราบว่า เป็นพระปลัดของวัด ได้แจ้งความจำนงให้ท่านทราบ ครั้งแรกท่านจะให้ใช้ศาลาอีกแห่งหนึ่ง ไกลจากที่นั่น แต่คุณแม่บุญเรือนไม่ยอมไป ณ ที่นั้นได้อธิษฐานรักษาโรคให้กับประชาชนเป็นจำนวนมากที่ทราบข่าวและกิติศัพท์ของคุณแม่บุญเรือนจากนายสะอาด ที่ได้ไปเที่ยวบอกญาติและเพื่อนบ้านใกล้เคียงในประจวบฯ ให้นำเอาปูน ไพล น้ำ มาให้คุณแม่บุญเรือนอธิษฐาน เพื่อใช้เป็นยารักษาโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ เช้าวันรุ่งขึ้น ๘ ตุลาคม ๒๔๙๕ ได้ไปที่บ้านญาติของนายสะอาด ที่ตลาดใกล้สถานีรถไฟ เพราะได้รับเชิญให้ไปรับประทานอาหารกลางวันด้วย พอไปถึงก็มีคนเอาปูน ไพล น้ำ มาให้คุณแม่บุญเรือนอธิษฐานหลายสิบคนรออยู่แล้ว คุณแม่บุญเรือนต้องอธิษฐานให้เรื่อยไปเป็นชุดๆ ละหลายสิบคนเพราะบ้านคับแคบ จากนั้น ก็เดินทางไปขึ้นรถไฟที่สถานี เพื่อเดินทางต่อไปยังจังหวัดชุมพร ถึงสถานีชุมพรเวลา ๒ ทุ่ม นางสาวปราณี ธนวัฒน์ และคุณสุดใจ ซึ่งทั้งสองเป็นเพื่อนของนางสาวฉวี บุตรสาวคุณนายบ๊วย ที่ได้ร่วมเดินทางไปด้วย ได้มาคอยรับ และเดินทางไปพักที่บ้านคุณปราณี คณะคุณแม่บุญเรือนได้พักอยู่ที่จังหวัดชุมพร ๔ คืน ระหว่างนี้ ได้ข้ามแม่น้ำท่าตะเพาไปที่วัดสุบรรณนิมิตรทุกวัน ในวันแรกมีประชาชนมาหลายสิบคน วันที่ ๒ มีคนมาหาคุณแม่บุญเรือนประมาณ ๑ พันคน วันที่ ๓ มีประมาณ ๒ พันคน พอครบ ๔ คืนแล้ว คณะคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ก็ออกเดินทางไปสุราษฎร์ฯ ถึงเวลาบ่าย ๔ โมงเศษ (เข้าใจว่าพักที่โรงแรมแหลมทอง) รุ่งเช้าวันต่อมา คณะคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ได้เดินทางต่อไปยังนครศรีธรรมราช ถึงเวลา ๕ โมงเย็น พักที่โรงแรมนคร วันรุ่งขึ้นได้ไปที่วัดท่ามอญ (ปัจจุบันคือ วัดศรีทวี) มีประชาชนมารอให้คุณแม่บุญเรือนช่วยอธิษฐานรักษาโรคหลายสิบคน ตอนบ่ายคุณแม่บุญเรือน ไปไหว้พระธาตุ แล้วเลยไปวัดท่ามอญอีก เพื่อรักษาโรคให้ประชาชน วันรุ่งขึ้น เดินทางกลับพักที่สถานีทุ่งสงหนึ่งคืน พอรุ่งเช้าก็จับรถด่วนมาถ่ายรถที่สุราษฎร์ฯ

รายละเอียดของการเดินทาง คุณนายบ๊วย ศิวพฤกษ์ ได้บันทึกไว้ดังนี้

"ดิฉันอยู่บ้านเลขที่ ๒๕๓ ถนนดำรงรักษ์ อำเภอป้อมปราบ พระนคร เคยป่วยเป็นโรคลำไส้ในท้องมีลมเป็นก้อน รับอาหารไม่ได้ ร่างกายซูบผอมมาก ปากก็เบี้ยว เริ่มป่วยมาตั้งแต่เดือนมีนาคม ๒๔๙๕ เคยไปรักษาหมอจีน หมอไทย รวมทั้งแพทย์แผนปัจจุบัน รวมเวลา ๓ เดือน มีอาการทรงกับทรุดลงไป เสียเงินไปมาก คุณอุษา ไวคะกุล แนะนำบุตรสาวของดิฉัน ให้พาดิฉันมาหาคุณแม่บุญเรือน เพื่อทำการรักษา คุณแม่บุญเรือนให้ดิฉันทาปูนอธิษฐาน รับประทานไพลและดื่มน้ำอธิษฐาน อาการป่วยค่อยหายขึ้น และไม่ถึง ๓ สัปดาห์ ก็หายเป็นปกติทั้งหมด ท้องสบาย หายปากเบี้ยว การที่ดิฉันหายจากโรคครั้งนี้ รู้สึกเป็นพระคุณยิ่ง ดิฉันจึงถือโอกาสพาคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ไปเที่ยวเพื่อพักผ่อนทางปักษ์ใต้ ออกเดินทางเมื่อวันที่ ๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๔๙๕ โดยทางรถไฟ ในการเดินทางคราวนี้ มีผู้ร่วมทางไปด้วย คือ คุณนายหล้า ศักดาธร คุณนายลำไย กลางสุข นางสาวฉวี บุตรสาวของดิฉันและมีผู้ติดตามช่วยเหลืออีก ๑ คน วันแรก ลงรถไฟที่สถานีประจวบคีรีขันธ์ แล้วเดินทางไปพักที่กองบินเป็นบ้านพักของบุตรชายของดิฉัน รุ่งขึ้น จึงพากันไปที่วัดเกาะหลัก นอกกองบินไปประมาณ ๑ ก.ม. ได้อาศัยกุฏิพระองค์หนึ่ง ทราบว่า เป็นพระปลัดของวัด ได้แจ้งความจำนงให้ท่านทราบ ครั้งแรกท่านจะให้ใช้ศาลาอีกแห่งหนึ่ง ไกลจากที่นั่น แต่คุณแม่บุญเรือนไม่ยอมไป ในตอนเช้าวันนี้ มีคนนำปูนและน้ำมาให้อธิษฐานประมาณ ๑๐ กว่าคน ประชาชนพวกนี้ทราบ(เรื่องคุณแม่บุญเรือน)จากข้าราชการกระทรวงการคลังผู้หนึ่งชื่อสะอาด ซึ่งเดินทางไปโดยรถไฟขบวนเดียวกัน เพื่อไปเยี่ยมญาติที่ประจวบฯ ได้สนทนากันถึงเรื่องปูนอธิษฐาน คุณสะอาดบอกว่า เคยได้ยินชื่อคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม มานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยม จึงได้ไปเที่ยวบอกญาติและเพื่อนบ้านใกล้เคียงในประจวบฯ ให้นำเอาปูน ไพล น้ำ มาให้คุณแม่บุญเรือนอธิษฐาน เพื่อใช้เป็นยารักษาโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ

มาแต่ไหนล่ะ…ไปๆ

ในจำนวนคนที่มาครั้งแรก มีหญิงผู้หนึ่งอายุประมาณ ๔๐ ปี บอกคุณแม่บุญเรือนว่า ในท้องเป็นลำแข็งปวดเหลือทน แล้วก็พูดพล่ามไปเรื่อยๆ คล้ายคนขาดสติ คุณแม่บุญเรือนไม่ยอมพูดด้วย แต่ได้สังเกตดูอยู่ ต่อมามีเด็กคนหนึ่งได้นำปูนมา ๑ กะละมัง คุณแม่บุญเรือนจึงขอปูนจากเด็กหน่อยหนึ่ง แล้วเอานิ้วจิ้มปูนไปทาที่บริเวณข้อมือขวา ของหญิงที่บ่นว่าท้องเป็นลำแข็ง พอทาได้ประมาณ ๒ อึดใจ ผู้หญิงคนนั้นร้องว่า “ปวดกระดูกๆ ปวดกระดูกจนจะแตกอยู่แล้ว” ดิฉัน เห็นเส้นเลือดที่ข้อมือปูดขึ้นมา แกยิ่งร้องว่าปวดๆ เหลือเกิน เอามือขวาตบกระดานอย่างแรงอยู่เรื่อยๆ คุณแม่บุญเรือนจึงสั่งว่า ไม่ให้ทุบตีกระดาน ให้ยกแขนขึ้นๆ คนเจ็บก็ยกมือขึ้น แต่ยังตีอากาศอยู่เรื่อยๆ ส่วนมือซ้ายทุบอกแรงๆ ปากก็ร้องว่า “ปวดกระดูกจะแตกแล้ว” ลั่นกุฏิ คุณแม่บุญเรือนจึงลุกขึ้นไปจับมือไว้ไม่ให้ทุบอกแล้วได้ถามว่า

“มาแต่ไหนล่ะ ไป ไป”

คนเจ็บก็บอกว่า “ไป ไป”

แล้วคุณแม่บุญเรือนก็ปล่อยมือ คนเจ็บ ก็ล้มตัวลงกับพื้นไปนอนตะแคงและนิ่งเฉยอยู่สักครู่ คุณแม่บุญเรือนก็บอกว่า “ลุกขึ้นเสียทีซี มันไปแล้ว” แล้วคุณแม่บุญเรือนได้หันมาบอกดิฉันว่า “ผีแม่ลูกอ่อนมันแฝงอยู่ มันกินกระดูกหัวไหล่และสะโพกเป็นรูหลายแห่ง” คนป่วยลุกขึ้นนั่งเช็ดหน้าซึ่งเหงื่อออกโชกมีลักษณะเหมือนน้ำมัน เมื่อเช็ดเหงื่อแห้งแล้ว ก็บอกว่า รู้สึกเบาตัว และว่าเคยถูกน้ำมันพรายมาตั้งแต่สาว หาหมอรักษาเรื่อยมาแต่ไม่หาย มีปวดเมื่อยอยู่ตามเดิม โดยเฉพาะที่หัวไหล่ และตะโพกปวดมาก พวกที่เดินทางไปด้วยรู้เห็นเหตุการณ์ รวมทั้งท่านปลัดเจ้าของกุฏิด้วย ต่อมาอีกสักครู่หญิงคนป่วยผู้นั้นก็กลับ ต่อจากนั้น ก็มีประชาชนหลั่งไหลมา เอาปูน ไพล น้ำ มาให้คุณแม่บุญเรือนอธิษฐานเพิ่มขึ้นจำนวนมาก เช้าวันรุ่งขึ้น ๘ ตุลาคม ๒๔๙๕ ได้ไปที่บ้านญาติของคุณสะอาด ที่ตลาดใกล้สถานีรถไฟ เพราะได้รับเชิญให้ไปรับประทานอาหารกลางวันด้วย พอไปถึงก็มีคนเอาปูน ไพล น้ำ มาให้คุณแม่บุญเรือนอธิษฐานหลายสิบคนรออยู่แล้ว คุณแม่บุญเรือนต้องอธิษฐานให้เรื่อยไปเป็นชุดๆ ละหลายสิบคนเพราะบ้านคับแคบ จากนั้น ก็เดินทางไปขึ้นรถไฟที่สถานี ก็ยังมีคนวิ่งตามไปให้อธิษฐานปีนอีกหลายคน คนหนึ่งบอกว่า เดินทางมาไกลตั้ง ๗ กิโลเมตร

 

กิจกรรมในจังหวัดชุมพร

พวกเราเดินทางต่อไปยังจังหวัดชุมพร ถึงสถานีชุมพรเวลา ๒ ทุ่ม นางสาวปราณี และคุณสุดใจ เพื่อนของบุตรสาวดิฉัน ได้มารับที่สถานีรถไฟ แกขึ้นไปรับบนรถและคุณปราณี หันให้ดูเสื้อผ้าบอกว่า “ดิฉันวิ่งมารับ ฝนตกและลื่นไปหมดจนหกล้ม ผ้าซิ่นเปื้อนไปแถบหนึ่ง” จากนั้น ก็ลำเลียงของออกจากรถไฟ คุณแม่บุญเรือนสะพายกระเป๋าใบหนึ่งกับหิ้วกระเป๋าเสื่อบรรจุศิลากรวดและหนังสือแดนมธุรส และใบตั้งน้ำอธิษฐานรักษาโรคเต็มกระเป๋า พากันออกเดินไปทางหลังสถานีรถไฟมีคุณสุดใจเป็นคนนำทาง ดิฉัน เดินตามหลังคุณแม่บุญเรือนไปติดๆ เพราะมืดมาก คุณสุดใจคิดจะช่วยถือกระเป๋าเสื่อให้คุณแม่ เพราะเห็นว่าหนัก คุณแม่บุญเรือนไม่ยอมบอกว่าจะถือเอง ขอให้คุณสุดใจเดินนำหน้าไปที่รถ พอถึงทางตอนหนึ่งมืดมาก ทางเดินแฉะเลอะเทอะ คุณสุดใจส่งมือมาให้คุณแม่บุญเรือน จะจูงท่านไป แต่คุณแม่บุญเรือนบอกว่า ไม่ต้อง แล้วพวกเราก็เดินต่อไป จนถึงรถยนต์ที่คุณปราณีและคุณสุดใจนำมาคอยรับ พอขึ้นนั่งบนรถ และขนของตามขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว

คุณแม่บุญเรือนจึงถามว่า “ใครเท้าเปื้อนบ้าง?”

ทุกคนก็บอกว่าเปื้อนทั้งนั้น แต่ของดิฉันไม่เปื้อนแต่ไม่บอกใคร พอถึงบ้านใครๆ ก็เข้าห้องน้ำล้างเท้ากัน แต่คุณแม่บุญเรือนและดิฉันขึ้นบนเรือนเลยทีเดียว พอขึ้นบนเรือนแล้วดิฉันจึงเห็นว่า เท้าของดิฉันเปื้อนเล็กน้อย จึงได้กลับลงมาล้างเท้า พอดีพบคุณลำไย ซึ่งมีหน้าที่ปฏิบัติคุณแม่บุญเรือน ในการเดินทางคราวนี้ กำลังยกรองเท้าคุณแม่บุญเรือนขึ้น จะนำไปล้าง

คุณลำไยร้องขึ้นว่า “รองเท้าคุณแม่ไม่เปื้อน”

ดิฉัน เห็นรองเท้าของคุณแม่บุญเรือนที่คุณลำไยยกขึ้นให้ดู ไม่เปื้อนจริงๆ เหมือนกับเดินบนถนนแห้งๆ รู้สึกอัศจรรย์มาก ดิฉัน ซึ่งตามติดหลังคุณแม่บุญเรือนมาก็พลอยได้พึ่งบารมี ไม่เปื้อนเปรอะเหมือนคนอื่นๆ

นางบ๊วย ศิวพฤกษ์ ได้เล่าต่อไปว่า

ให้นึกเอาเอง

คืนวันนั้นที่บ้านคุณปราณี มีผู้มาเยี่ยมเยือนหลายคน ในจำนวนนั้น มีครูสตรีของโรงเรียนชุมพรคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย ครูสตรีผู้นี้ เป็นโรคลมก้อนในท้องจนท้องใหญ่เหมือนคนมีครรภ์ คุณแม่บุญเรือนได้ประกาศิตว่า “ให้มันยุบ แล้วทาปูนก็หาย” หญิงอีกคนปวดบวมที่ข้อศอก คุณแม่บุญเรือนก็ประกาศิตเป็นส่วนรวมอีกครั้งว่า “ผู้ที่นั่งอยู่ที่นี่ ให้นึกว่า เป็นโรคอะไรให้หายโรคทุกชนิด ให้นึกเอาเอง” เช้าวันรุ่งขึ้น ครูสตรีคนนั้นมาเอาเชือกวัดท้องให้ดู แล้วบอกว่า ท้องยุบไปนิ้วกว่า ส่วนหญิงที่แขนบวมก็บอกว่าหายบวมหายปวดไปแล้ว พวกเราได้พักอยู่ที่จังหวัดชุมพร ๔ คืน ระหว่างนี้ ได้ข้าม (แม่น้ำท่าตะเพา) ไปที่วัดสุบรรณ (วัดสุบรรณนิมิตร) ทุกวัน ในวันแรกมีประชาชนมาหลายสิบคน วันที่ ๒ มีคนมาหาคุณแม่บุญเรือนประมาณ ๑ พันคน วันที่ ๓ มีประมาณ ๒ พันคน

แข็งแรงแล้ว

ในตอนเย็นบ่ายประมาณ ๕ โมงเศษ พากันกลับจากวัดสุบรรณ ระหว่างที่ข้ามสะพาน ได้พบกับนางสมบูรณ์ สวัสดี บ้านอยู่ตำบลทุ่งคา จังหวัดชุมพร อายุ ๗๒ ปี มีอาชีพเป็นหมอนวด มีอาการปวดหัว และปวดตามเนื้อตามตัวเป็นกำลัง ได้มาให้คุณแม่บุญเรือนรักษาให้ในวันที่ ๒ ซึ่งคุณแม่บุญเรือนได้เอามือลูบหัวให้แล้วสั่งว่า ขอให้หายให้แข็งแรง ดังนั้น เมื่อเจอคุณแม่บุญเรือนกลางสะพาน นางสมบูรณ์จึงบอกว่า นางหายเป็นปกติและแข็งแรงดีแล้ว

“แข็งแรงมากวิ่งข้ามสะพานได้ไหม” คุณแม่บุญเรือนถาม

นางสมบูรณ์ สวัสดี จึงออกวิ่งเหยาะๆ ข้ามสะพานให้ดูตลอดสะพานทั้งหมด เมื่อวิ่งแล้ว นางสมบูรณ์ก็บอกว่า ไม่เหนื่อยเลย ซึ่งแต่ก่อนวิ่งข้ามสะพานไม่ได้เลย จะขึ้นสะพานต้องค่อยๆ จับราวสะพานเดินขึ้นไป

บ้ามาก

พอครบ ๔ คืนแล้ว คณะคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ก็ออกเดินทางไปสุราษฎร์ฯ ถึงเวลาบ่าย ๔ โมงเศษ พอรับอาหารเย็นแล้ว เจ้าของโรงแรมแหลมทองได้ขึ้นมาหา เอาปูนมา ๑ ขวด บอกว่า พี่ชายของเขาเป็นบ้า ไปรักษาที่โรงพยาบาลก็ไม่หาย และอาละวาดด้วยต้องล่ามโซ่ไว้

“รู้มาจากใครว่า คุณแม่บุญเรือนอธิษฐานน้ำรักษาโรคได้” นางบ๊วยถาม
“รู้มาจากคุณคเณย์” เจ้าของโรงแรมแหลมทองตอบ

คุณแม่บุญเรือนจึงบอกว่า “เอาน้ำและปูนมามากๆ หน่อย เพราะเป็นมาก” แต่เขาก็ไม่กลับไปนำน้ำและปูนมาเพิ่มอีก คุณแม่บุญเรือนจึงอธิษฐานให้เฉพาะปูน ๑ ขวดเท่านั้น และกำชับว่า “บ้ามาก ต้องทาปูนที่หน้าอกและท้ายทอยถึงสันหลัง”

เท้าบวม

รุ่งเช้าวันต่อมา คณะคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ได้เดินทางต่อไปยังนครศรีธรรมราช ถึงเวลา ๕ โมงเย็น พักที่โรงแรมนคร วันรุ่งขึ้นได้ไปที่วัดท่ามอญ มีคนมาหลายสิบคน มีหญิงคนหนึ่งเท้าบวมทั้งสองข้าง เดินไม่สะดวก เอาปูนมาขอให้คุณแม่บุญเรือนอธิษฐาน คุณแม่บุญเรือนได้ให้ล้างเท้าให้สะอาด แล้วจึงทาปูนให้ จากนั้น คุณแม่บุญเรือนก็สั่งให้ลุกขึ้นเดินลองดู และให้นึกในใจว่า ไม่ให้เจ็บๆ ปรากฏว่า หญิงคนนั้นสามารถเดินได้คล่องแคล่ว อาการบวมก็เหี่ยวลงไปด้วย

ด้วยเคารพ

ตอนบ่ายคุณแม่บุญเรือน ไปไหว้พระธาตุ แล้วเลยไปวัดท่ามอญอีก เพื่อรักษาโรคให้ประชาชน วันรุ่งขึ้น เดินทางกลับปรากฏว่า มีคนนำปูนมาคอยที่สถานีรถไฟอีกมากมาย เพื่อจะให้คุณแม่บุญเรือนอธิษฐานให้ และท่านก็อธิษฐานให้ พักที่สถานีทุ่งสงหนึ่งคืน พอรุ่งเช้าก็จับรถด่วนมาถ่ายรถที่สุราษฎร์ฯ พอข้ามฟากก็พบกับเจ้าของโรงแหลมทองคอยอยู่แล้ว แกเชิญคุณแม่บุญเรือนไปที่หน้าห้องแถว เพื่ออธิษฐานปูนอีก มีคนนำปูนกันมาเป็นถังๆ จำนวนมาก แกเล่าให้ฟังว่า พี่ชายที่เป็นบ้า หลังจากทาปูนอธิษฐานแล้วก็หายเป็นบ้าในวันรุ่งขึ้น ไม่ต้องล่ามโซ่ ไปตลาดได้ ไปตัดผมเองคนเดียวได้ เพราะเหตุนี้ คนจึงมาคอยคุณแม่บุญเรือนกันแยะ คุณแม่ก็อธิษฐานปูนให้สมปรารถนา พอจะเดินมาขึ้นรถไฟก็มีคนนำปูนและน้ำมาคอยอยู่อีกเป็นจำนวนมาก คุณแม่บุญเรือนก็อธิษฐานให้อีก พอขึ้นรถไฟแล้วก็ยังมีคนนำปูนมาตั้งที่ข้างรถไฟอีกหลายคน เมื่ออธิษฐานให้เสร็จ รถไฟก็เคลื่อนขบวนออกจากสถานี รถแวะที่สถานีชุมพร มีคนมารับจำนวนมาก มีข่าวว่า มีคนหายโรคไปแล้วหลายคน ชายคนหนึ่งแกบอกกับคุณแม่บุญเรือนว่า “ผมไม่เคยไหว้ใครเลย เปิดหมวกก็พอแล้ว แต่ผมไหว้คุณแม่บุญเรือนด้วยความเคารพ เพราะได้ผลมาก”

๑๗ ต.ค. ๒๔๙๕ พวกเราทุกคนกลับมาถึงกรุงเทพโดยสวัสดิภาพ

 

บันทึกยืนยันในเรื่องเท้าไม่เปื้อนโคลน

ในเรื่องที่คุณแม่บุญเรือนได้เดินจากสถานีรถไฟจังหวัดชุมพรไปยังรถที่มาคอยจอดรับ ซึ่งทางที่เดินเฉอะแฉะไปด้วยโคลนเลน เพราะฝนตกหนัก แต่ปรากฎว่ารองเท้าคุณแม่บุญเรือนไม่มีดินโคลนเปรอะเปื้อนเลยนั้น มีบันทึกของคุณนายลำไย กลางสุข และบันทึกของนางสุดใจ สุนทรวิภาต โดยบันทึกของนางสุดใจนั้นได้บันทึกไว้โดยมีผู้ลงนามเป็นพยานอีกสามท่านคือ นางฉวี ศิวพฤกษ์ นางปราณี ธนวัฒน์ และคุณนายบ๊วย ศิวพฤกษ์ ยืนยันปรากฏการณืดังกล่าว ดังมีใจความต่อไปนี้

บันทึกของคุณนายลำไย กลางสุข

คุณนายลำไย กลางสุขที่มารักษาโรคไทรอยด์ที่คอ ที่เล่าไว้ในหัวข้อ “โรคที่คอ” เมื่อปลายปี ๒๔๙๔ จนหายนั้น พอปลายปี ๒๔๙๕ วันที่ ๖ ตุลาคม ก็ร่วมคณะคุณนายบ๊วย ศิวพฤกษ์ พาคุณแม่บุญเรือน ไปปักษ์ใต้ และได้บันทึกเรื่องน่าอัศจรรย์เกี่ยวกับคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติมไว้ดังนี้

"เมื่อโรคหายแล้ว ดิฉันได้มีโอกาสติดตามคุณแม่บุญเรือนไปปักษ์ใต้ มีประจวบคีรีขันธ์ ชุมพร สุราษฎร์ธานี ทุ่งสง นครศรีธรรมราช

มีเรื่องหนึ่งน่าอัศจรรย์มาก เมื่อรถไฟถึงสถานีชุมพรเวลา ๒ ทุ่ม คุณปรานีและญาติพี่น้อง มารับที่สถานีรถไฟ คุณปราณี ขึ้นไปบนรถไฟบอกว่า หกล้มเปื้อนหมด เพราะฝนตกหนักเฉอะแฉะ พวกเราลงจากรถไฟไปขึ้นรถยนต์เพื่อไปบ้านคุณปราณี พวกเราก็เข้าห้องน้ำล้างเท้ากันทุกคน นอกจากคุณแม่บุญเรือนและคุณนายบ๊วย ศิวพฤกษ์ ซึ่งขึ้นไปบนเรือนก่อน แต่คุณนายบ๊วยต้องกลับลงมาล้างเท้า บังเอิญดิฉัน มาหยิบรองเท้าของคุณแม่บุญเรือนจะไปล้างโคลน แต่เห็นว่า ไม่เปื้อนเลย ดิฉันจึงชูรองเท้าให้คุณนายบ๊วยดูว่า รองเท้าของคุณแม่บุญเรือนไม่เปื้อนโคลนเลย แสดงว่า จะต้องเดินลอยตัวเหนือพื้นดิน ซึ่งเต็มไปด้วยโคลนเฉอะแฉะแน่ๆ"

บันทึกของนางสุดใจ สุนทรวิภาต

"ดิฉัน นางสุดใจ สุนทรวิภาต ขอเขียนถ้อยคำบันทึกไว้ว่า ดิฉันได้พบเหตุการณ์ที่แปลกประหลาด อย่างที่ไม่นึกว่าจะเป็นไปได้ เรื่องมีดังนี้ คือ

ดิฉันได้ทราบจากคุณปราณีว่า คุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม จะมาพักที่บ้าน และจะถึงชุมพรวันที่ ๘ ดิฉันจึงไปรับพร้อมคุณปราณี รถไฟถึงชุมพรประมาณ ๒ ทุ่ม ระหว่างที่รอรับอยู่นั้น ดิฉันและคุณปราณีได้เดินดูทางกันไว้เพราะคืนวันนั้นฝนตกมาก ทางเดินที่สถานีเฉอะแฉะมาก จึงเกรงว่า จะเปื้อนเปรอะคุณแม่บุญเรือน เพราะท่านไม่เคยมาชุมพรเลย พอรถไฟมาถึง คุณแม่บุญเรือนก็ลงมา ดิฉันเห็นท่านเป็นผู้มีอายุมาก สะพายกระเป๋าถือขนาดใหญ่ ๑ ใบ ในมือท่านถือกระเป๋าเสื่อ ซึ่งดิฉันเห็นว่า เป็นของที่หนักมากเกินไป สำหรับผู้ที่มีอายุขนาดท่านไม่น่าจะยกไหว ดิฉันจึงขอเป็นผู้ถือให้ท่าน แต่ท่านไม่ยอมบอกให้ดิฉันเดินไปก่อน ขณะนั้น ทางเดินมืดมากเฉอะแฉะเพราะฝนตก บางแห่งลื่นมาก ดิฉันจึงส่งมือให้คุณแม่บุญเรือนจับ เพื่อจะได้จูงท่าน แต่คุณแม่บุญเรือนไม่ยอมให้จูง ท่านเดินของท่านเอง และสั่งให้ดิฉันเดินนำไปที่รถยนต์ พอถึงรถยนต์ทุกๆ คนประมาณ ๑๐ คน ขึ้นรถหมดแล้ว ทุกคนพร้อมทั้งดิฉันก็ดูเท้าปรากฏว่า เท้าเปื้อนกันทุกคนและเปื้อนกันคนละมากๆ ด้วย เว้นแต่เท้าของคุณแม่บุญเรือนคนเดียวที่ไม่เปื้อน ส่วนคุณนายบ๊วย ซึ่งเดินตามติดหลังคุณแม่บุญเรือนเปื้อนตรงส้นเท้าเล็กน้อย รองเท้าของคุณแม่บุญเรือนไม่เปื้อนดินโคลนอะไรเลย เหมือนกับท่านเดินไปบนพื้นดินแห้งๆ ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะใครๆ ทุกคนที่ไปสถานีชุมพรในวันนั้นและเวลานั้นดิฉันกล้ายืนยันได้ว่า เท้าทุกคนจะต้องเปื้อนดินโคลน แต่เท้าคุณแม่บุญเรือน ไม่เปื้อนดินโคลนเฉอะแฉะเลย จึงเป็นเรื่องแปลกประหลาดมาก"

 

อธิษฐานให้ลมหยุดพัด

ในปลายปี ๒๔๙๕ ในพิธีลอยกระทงที่ได้จัดขึ้นที่ปากน้ำ โดย นาวาเอกหลวงสุภีอุทกธาร (สุภี จันทมาศ) ผู้อำนวยการองค์การท่าเรือกรุงเทพฯ คนแรก และเป็นสามีคุณแกมแก้ว จันทมาศ ลูกศิษย์คุณแม่บุญเรือน เป็นผู้ให้ความสะดวกเรื่องเรือพาหนะ และได้ร่วมเดินทางไปด้วย ในครั้งนั้น คุณแม่บุญเรือนได้แสดงการอธิษฐานให้ลมหยุดเพื่อที่จะให้สามารถจุดธูปเทียนที่กระทงได้ เหตุการณ์ในครั้งนั้น นางสาววรณี สุนทรเวช บุตรีพระยาแพทยพงษาวิสุทธาธิบดี แพทย์ประจำพระองค์ล้นเกล้ารัชกาลที่ ๖ ได้บันทึกเหตุการณ์ไว้ดังนี้

"เมื่อวันที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๔๙๕ ดิฉันเลิกจากเรียน แล้วก็ไปไหว้พระที่บ้านคุณยาย ๆ ชวนไปลอยกระทงด้วยกันที่ปากนำในวันรุ่งขึ้น เช้าวันที่ ๒ พฤศจิกายน คุณยายและดิฉันก็ไป คุณแม่ได้ช่วยกันแต่งกระทงซึ่งสำหรับลอยในวันนั้น คุณถนอมเป็นคนเย็บกระทงเจิม ๙ ใบ นำไปลอยที่ปากน้ำ ๘ ใบ ส่วนอีกใบหนึ่งนั้น คุณยายให้คุณหมอปรีดา (ล้วนปรีดา) ไปลอยที่คลองเทเวศม์ กระทงใหญ่ทำเป็นรูปเรือ แต่งด้วยดอกไม้สด ถึงเวลาเย็นประมาณ ๑๗.๐๐ น. ออกจากบ้านสามัคคีวิสุทธิพร้อมกัน ไปปากน้ำโดยทางรถยนตร์ มีรถไปด้วยกัน ๘ คัน เมื่อถึงปากน้ำแล้วพบพวกที่ไปอยู่ก่อนอีกหลายคน รวมคนที่ไปด้วยกันทั้งหมด ๒๖ คน ได้ลงเรือยนต์ที่ท่าเรือปากน้ำ เวลาประมาณ ๑๘.๐๐ น. ออกเรือบ่ายหน้าลงไปทางปากอ่าวเลยกระโจมไฟออกไปแล้ว ก็กลับหันหัวเรือขึ้นมาทางกรุงเทพฯ คุณยายสั่งให้จุดกระทง กระทงนั้นช่วยกันจุดหลายคน ลมพัดแรงมากจึงจุดไม่สำเร็จ ส่วนกระทงนั้นดิฉันช่วยคุณยายจุด พอจุดติดลมก็พัดดับหมด คุณแกมแก้ว (จันทมาศ) เรียกให้คนเอาผ้าใบมากั้นข้างเรือเพื่อบังลม คุณยายไม่ยอมให้บัง ให้นำผ้าไปเสียที่อื่น คุณยายได้ยืนขึ้นอธิษฐานขอให้ลมสงบสักครู่ เพื่อจะได้จุดเทียนบูชาแม่พระกาพรหม ชั่วครู่ลมก็สงบอย่างขนาดจุดเทียนได้ทุกกระทง เมื่อจุดเทียนเสร็จแล้วก็ช่วยกันลอยกระทง กระทงที่ดิฉันจุดนั้นดับหมด ส่วนกระทงที่คุณยายจุดไม่ดับเลย ลอยนำหน้ากระทงรูปเรือซึ่งจุดไฟสว่าง ลอยไปสู่ปากอ่าว ดิฉันได้เฝ้ามองดูกระทง เห็นไฟสว่างเป็นดวงเล็กๆ จนลับสายตา"

ในงานเดียวกันนั้น คุณบุญเสม มีหลีสวัสดิ์ ได้บันทึกไว้เช่นกันแต่มีรายละเอียดที่แตกต่างกันไปบ้างดังนี้

"ถึงเดือนพฤศจิกายน เป็นเดือน ๑๒ ขึ้น ๑๕ ค่ำ คุณแม่บุญนาคได้ไปทำบุญบ้านคุณแม่บุญเรือนที่วิสุทธิกษัตริย์ และกลางคืนได้ไปลอยกระทง นั่งเรือใบไปที่ช่องนนทรีย์ คนไปร่วมลอยกระทงประมาณร้อยกว่าคน มีลมคลื่นแรงมาก อากาศก็หนาวมาก ลงเรือใบออกไปกลางแม่น้ำเจ้าพระยา คุณแม่บุญเรือนสั่งให้คุณหลวงสุภี พูดว่า ขอให้ลมหยุด ข้าพเจ้าจะจุดเทียนบูชาสักการะแม่เทวพรหมา แม่พระคงคา พอหยุดพูด ลมก็หยุดนิ่ง ไม่พัด พวกข้าพเจ้าทั้งหลายก็จุดเทียนลอยกระทงบูชาแม่พระคงคาได้ พอปล่อยกระทงถึงน้ำเป็นเสร็จพิธี ลมก็เริ่มพัดแรงอย่างเดิม"

 

ปูนอธิษฐาน คุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม
ศักดิ์สิทธิ์มากและสำคัญมาก





จากบันทึกการรักษาหรือการเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆของลูกศิษย์คุณแม่ฯที่ได้ลงบันทึกรวบรวมไว้ จะเห็นว่าสิ่งหนึ่งที่ลูกหลานและศานุศิษย์คุณแม่ฯจะนำมาให้คุณแม่ฯทำการอธิษฐานให้เป็นยารักษาโรคนั้น คือ ปูนแดง คุณแม่ฯใช้น้ำอธิษฐานและปูนเสกในการรักษาโรคภัยทั้งเล็กน้อยหรือร้ายแรงให้หายขาดเป็นที่ประจักษ์มามากมาย ลูกศิษย์เก่าๆต่างรับรู้เรื่องราวและความศักดิ์สิทธิ์ของปูนแดงนี้ดีจึงได้หวงแหนและเก็บรักษาไว้อย่างดีหลังจากที่นำมาให้คุณแม่ฯเมตตาอธิษฐานให้แล้ว ปัจจุบันลูกหลานรุ่นใหม่อาจจะไม่รู้ข้อมูลนี้ บางคนอาจจะรู้แต่ละเลยหลงลืมไปถึงความศักดิ์สิทธิ์ของปูนอธิษฐานของคุณแม่ฯ อาจเพราะได้รับข้อมูลเรื่องของอื่นมากกว่านั่นเอง หากรับรู้แล้วขอให้ท่านที่มีปูนอธิษฐานที่ทันคุณแม่ฯได้รู้ค่าและเก็บรักษาไว้อย่างดีครับ แล้ววันหนึ่งท่านอาจจะได้รับประสบการณ์ที่ไม่คาดคิดสามารถช่วยเหลือท่านได้อย่างน่าอัศจรรย์โดยที่ไม่มีอะไรช่วยท่านได้นอกจาก ปูนอธิษฐาน คุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม นี้ก็เป็นได้ครับ

 

มีประสบการณ์ดีดีที่ได้จากการอธิษฐานขอจากคุณแม่ฯ 2 เรื่อง เดี๋ยวจะหาเวลาเรียบเรียงมาลงให้อ่านกันครับ ^^

 

วันนี้ขอตัวพักผ่อนก่อนนะครับ ขอบารมีคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม คุ้มครองรักษาทุกท่านให้แคล้วคลาดปลอดภัยจากภยันตรายนานา มั่งคั่ง มั่งมีด้วยเงินทองโภคทรัพย์โดยทั่วหน้ากันเทอญ

sleeping_rbsleeping_rbsleeping_rbsleeping_rb

sleeping_rbsleeping_rbsleeping_rbsleeping_rbsleeping_rb​

 

กราบคุณแม่บุญเรือนด้วยความเคารพครับ
สวัสดีพี่เชษฐ์ พี่น้องทุกท่านครับ
สุขสดชื่นทุกท่านนะครับ

 

กราบคุณแม่บุญเรือน

สวัสดียามเช้าพี่st-antiqueและทุกๆท่านครับ

 

กราบคุณย่าบุญเรือน โตงบุญเติม ที่เคารพยิ่ง
สวัสดีเพื่อนสมาชิกและศิษย์คุณย่าบุญเรือน โตงบุญเติม ทุกๆๆท่าน..





<a href="http://image.ohozaa.com/view2/wy8TNcl3zIAjLbCg" target="_blank"><img border="0" src="http://image.ohozaa.com/i/c9d/2wdrY3.jpg" /></a>











๙๙.สุข เพราะเหตุใด สุขเพราะใจสงบ ทุกข์เพราะเหตุใด เพราะใจไม่สงบ มันไปก่อกรรมก่อเวรไม่หมดซักที กรรมเก่าก็ไม่หมด กรรมใหม่ก็เติมเรื่อยไป มันจะหมดซักทีเรอะ

 

กราบคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติมครับ สวัสดีพี่st-antique, พี่รุ่ง และลูกศิษย์คุณแม่ทุกๆท่านครับ ขอให้โชคดีมีแต่ความสุข ร่ำรวย ร่ำรวย กันทุกคนนะครับ

 

กราบคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ที่เคารพยิ่ง
สวัสดีครับลูกหลานและศานุศิษย์คุณแม่ฯทุกท่าน​

เริ่มต้นการทำงานวันแรกของสัปดาห์กันอีกแล้วนะครับ บางท่านอาจจะหยุดอีก 1 วัน ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการทำงานหรือการได่หยุดพักผ่อนนะครับ ขอบารมีคุณแม่บุญเรือน โตงบุญเรือน คุ้มครองรักษาและอนุเคราะห์ให้ทุกท่านทำงานได้อย่างราบรื่นไร้อุปสรรคปัญหานานา การงานทุกอย่างให้คล่องตัว ค้าขายมากมีลูกค้า ให้มากมีกำไร ราชการนั้นไซร้ให้เป็นที่รักของหัวหน้าและประชาชน พนักงานบริษัทฯให้ได้รับข่าวดีเรื่องงานที่รับผิดชอบ ให้คิดการรอบคอบไม่เผลอไผล ไม่ว่าจะประกอบธุรกิจการงานใดใด ให้มั่งมีด้วยโภคทรัพย์เรื่อยไปไม่หมดเลย

 

สวัสดีครับน้องไชยยันต์

 

สวัสดีครับน้อง kengeg

 

กราบหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ด้วยความเคารพยิ่ง
สวัสดีครับพี่ออโต้ สบายดีนะครับพี่ หยุดหลายวันไปเที่ยวพักผ่อนที่ไหนบ้างครับ

 

สวัสดีครับน้องแควใหญ่ พรใดมอบให้มาขอพรนั้นสำเร็จแก่น้องและครอบครัวเช่นกันครับ