@@..คำครู ผู้ชี้-นำ-อุปถัมภ์ สู่พระโพธิญาณ & เรื่องเล่าจากกัลยาณมิตร.@@

แต่ละคนก็มีช่วงเวลา
มีกระบวนการของการเพาะบ่ม
กระบวนการของการเรียนรู้
ที่แตกต่างกันไป
#ธรรม7ประการ เป็นหลักของใจ
แต่เดี๋ยวมันล้มลุกคลุกคลานอีก
ผิดพลาดอีก...ก็ดึงกลับ
อะไรที่ผ่านไปแล้ว ก็ปล่อยไป
อะไรที่ยังมาไม่ถึง ก็กังวลไปต่าง ๆ นานา
ก็ดึงกลับ อยู่กับปัจจุบันธรรมให้ต่อเนื่องกันไป
ความเป็นธรรมชาตินั้น
...มีแต่ปัจจุบันล้วน ๆ
...ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต
เพราะ อดีต อนาคต เป็นเรื่องของ
สมมุติมายาทั้งหมดทั้งสิ้นนั่นเอง
.
ธรรมบรรยาย โดย พระมหาวรพรต กิตฺติวโร
ค่ำวันที่ 31 มีนาคม 2565

 

วาระจิต อภิญญา

เรื่องราวที่เกี่ยวกับหลวงปู่ และหลวงพ่อเกษมที่อาจารย์ ศุภรัตน์ประสบมานั้น คือเมื่อประมาณปี ๒๕๒๓ อาจารย์ศุภรัตน์กับเพื่อนต้องการไปไหว้หลวงพ่อเกษม ที่ลำปาง จึงไปกราบเรียนหลวงปู่ขอบารมีให้ได้พบหลวงพ่อเกษม หลวงปู่บอกว่า "อย่าไปลองให้ไปจริงๆไปขอพรท่าน ท่านเป็นพระอรหันต์"อาจารย์กับเพื่อนนมัสการลาเพื่อไปลำปาง เมื่อไปถึงลำปางและสำนักสุสานไตรลักษณ์ หลวงพ่อเกษมสั่งคนรับใช้ว่า "วันนี้เปิดโอกาสให้คน เข้านมัสการได้เวลา ๑๖.๐๐ น. อาจารย์และพรรคพวกไปถึงก่อน ๕ นาที บังเอิญในวันนั้นท่านเจ้าคณะจังหวัดลำปางจะมาเยี่ยมหลวงพ่อเกษมด้วย พอเวลา ๑๖.๐๐ น. อาจารย์ก็ได้เข้าไปพร้อมกับมีคนทะลักเข้าไปหลายคน ประมาณ ๓๐ คน หลวงพ่อเกษมกำลังนั่งโมทนาทาน ที่เขามาถวายเป็นพวกขนมปัง เมื่อท่านกล่าวภาษาบาลี เสร็จสิ่งที่ทำให้อาจารย์ศุภรัตน์อัศจรรย์ใจคือ หลวงพ่อเกษมถามว่า " สี่คนนี่มาจากไหน" ท่านมองหน้าอาจารย์ อาจารย์ ตอบท่านว่า "มาจากอยุธยาครับ" หลวงพ่อเกษมจึงพูดขึ้นว่า "พวกอยุธยาให้เข้ามาข้างในไหว้พระ นอกนั้นหมดธุระกลับกันได้" อาจารย์ขนลุกนึกในใจว่าท่านรู้ได้อย่างไรว่ามากัน ๔ คน ทั้งที่เรา ก็อยู่ห่างๆกันเมื่อเข้าไปแล้ววันนั้น หลวงพ่อเกษมคุยเสียงดังมาก ท่านกราบท่านเจ้าคณะจังหวัด ด้วยอาการนอบน้อมอย่างยิ่ง แล้วท่านพูดออกมาจากกุฎิว่า "พวกอยุธยาที่มากัน ๔ คน ให้ขนมปังคนละ ๙ อัน ตะกรุดคนละ ๑ ดอก ตะกรุดในที่นี้ คือ ก้านธูปกรรมฐานที่หลวงพ่อท่านนั่งภาวนา ในใจอาจารย์ขณะนั้นได้แต่อธิษฐานว่า " ที่มานี้เพื่อขอพรและขอบารมีไม่ได้คิดจะมาเอาหวย" ทั้งที่รู้ว่าหลวงพ่อเกษมมีญานในอนาคต คือ อนาคตังสญาน รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะแม้แต่กิเลสซึ่งเป็นเสี้ยนหนามของหัวใจ ที่ร้ายกว่าเสือท่านยังกำจัดได้แล้วอะไรเล่าที่จะมาปิดบังท่าน หรือหลวงพ่อเมตตา ต้องการโปรดให้พวกเราได้ทราบว่า ของสิ่งนั้นมีจริงไม่เหลือวิสัยของพระอรหันต์จะรอบรู้ แต่ท่านไม่ได้สนใจ เพราะท่านอยู่เหนือโลก แล้วปรากฏว่าล็อตเตอรี่เลขรางวัลที่ ๑ ข้างท้ายออก ๑๔๙ ส่วนข้างล่างออก ๕๙ ตามที่เราคาดเดาไว้ แต่ไม่มีใครเล่นสักคนเดียว
เมื่อคณะเรากลับมาจากลำปางได้ไปกราบหลวงปู่ดู่ท่านกำลังเอนนอนหน้ากุฏิและกราบขอบพระคุณที่หลวงปู่ได้ช่วยส่งบารมีให้เราได้เข้าพบหลวงพ่อเกษม หลวงปู่พูดว่า "พอแกมาขอข้า ข้าก็นึกในใจว่า จะมีศิษย์จากอยุธยาต้องการไปนมัสการท่าน ขอให้ช่วยรับรองด้วย ข้าก็นึกๆเอาเท่านั้นแหละ " สิ่งเหล่านี้แสดงถึงโทรจิต ที่ท่านผู้ปฏิบัติถึงจุดแล้ว สามารถกระทำได้
อาจารย์ท่านเล่าต่อไปว่า หลวงปู่ท่านเคยสอน การดูวาระจิตคน คนที่เข้ามาหาเรานี่คิดยังไง ถ้าดีข้างในจะขาว ถ้าไม่ดีข้างในจะดำ โดยหลวงปู่ท่านให้ทำสมาธิ ให้จิตนิ่ง นิ่งมากความเป็นทิพย์จะยิ่งมาก รวมพลังภูติพระเจ้า(พุทธนิมิต) กำหนด ๕ จุด ฝึกบ่อยๆจะรู้

หลวงปู่ดู่ หลวงตาม้า อาจารย์ศุภรัตน์

 

เรื่องนี้เรื่องจริง คณะหลวงพ่อจิตโตก็จะไม่ใส่รองเท้าเข้าพระอุโบสถเหมือนกัน เพราะรู้ว่าเป็นกรรม หลวงพ่อจิตโตก็เคยบอกเหมือนกันว่า ใครจะใส่รองเท้าเข้าเขตพัทธสีมาพระอุโบสถก็แล้วแต่เขา แต่พวกเธออย่าทำเป็นอันขาด เวลาเราไปงานกับหลวงพ่อจิตโตตามวัดต่างๆ ถ้าพวกเราเห็นพระอุโบสถก็จะถอดรองเท้าไว้ข้างนอก
หลวงพ่อบอกว่า สมัยนี้ไม่ค่อยมีแล้ว ส่วนใหญ่ก็ใส่รองเท้าเข้ามากันหมด สิ่งที่พวกเราทำนี่เป็นส่วนน้อย ตั้งแต่เขตที่เขาฝังลูกนิมิตก็ไม่ควรที่จะใส่รองเท้าเข้าไปแล้ว เพราะนั่นเป็นที่สำคัญ และเป็นที่สังฆกรรม เป็นที่ทำพิธีสำคัญต่างๆ พระพุทธเจ้าซึ่งเป็นพระประธานพระอุโบสถก็อยู่ตรงนั้น รวมถึงพระอัครสาวก และพระอรหันต์
ขนาดพระเจ้าพิมพิสารเป็นถึงพระโสดาบันแล้วยังหลีกหนีกรรมนี้ไม่พ้น ต้องโดนกรีดเท้าทั้งสองข้างเพราะกรรมที่ใส่รองเท้าเข้าไปในพระอุโบสถหรือเขตพัทธสีมา
เขตพัทธสีมาก็คือเขตที่พระสงฆ์ได้ทำสังฆกรรมและพิธีสำคัญต่างๆ เช่นบวช พระกฐิน ทำวัตรเช้า-เย็น สังเกตตรงใบสีมาที่วางรอบพระอุโบสถ เขาได้วางลูกนิมิตไว้ทั้ง 8ทิศ ไม่ควรจะใส่รองเท้าเข้าไปในเขตนั้นเพราะว่าถือว่าเป็นพื้นที่สำคัญ
.

 

ลืมบรรยายเหตุการณ์ ๓๐ เมษายน ๒๕๔๙
เป็นวันที่พายุเข้าเชียงใหม่ฝนตกหนักมาก เวลาใกล้ที่จะหล่อสมเด็จองค์ปฐมแล้วถ้าฝนยังตกหนักอยู่จะไม่สามารถหล่อพระได้ก่อนใกล้ถึงฤกษ์ราว 30 นาทีทางเจ้าหน้าที่เริ่มวิตกกังวล เรื่องร้อนถึงหลวงตาเชาว์ท่านได้ไปบอกกับอาจารย์ศุภรัตน์ว่าทางคนเทบอกอาจต้องเลื่อนเวลาออกไปจนกว่าฝนจะเบาหรือหยุด อาจารย์ก็ได้ไปในพิธีแล้วกล่าวขอบารมี หลวงปู่ดู่ หลวงปู่ทวด สมเด็จองค์ปฐม กล่าวไปได้ซัก 10 นาทีฝนที่ตกเริ่มซาลงมีลักษณะเป็นหลุมตรงกลางตอนนั้นได้มีการถ่ายรูปตรงจุดนั้นก็ปรากฏภาพดังกล่าวเรื่อยมาจนฝนหยุดและมีแสงจากดวงอาทิตย์ลอดลงมา ทางพราหมณ์ที่บรวงสรวงกับคนเทพระต่างบอกกันเป็นเสียงเดียวกันว่า พราหมณ์องค์นี้เก่งจริงๆและกล่าวสาธุดังทั่วทั้งงานเป็นที่ประจักษ์กับคนหลายร้อยคน งานนี้ไม่ใช่มีเพียงอาจารย์ศุภรัตน์ หลวงตาม้าก็รับนิมนต์มางานด้วย ทางด้านผู้ติดตามหลวงตาก็บอกว่า ตอนที่หลวงตาม้าเดินทางมาตั้งแต่ถ้ำเมืองนะฝนก็ตกแต่ไม่เปียก
บารมีของครูบาจารย์ทั้ง ๒ ยิ่งใหญ่นัก
ปัจจุบันรูปน่าจะยังอยู่ที่ศาลาใหญ่วัดสมณะ

 

อย่างพวกนักแสดง แหม..เวลาออกมาข้างนอกแต่งตัวโก้ เป็นเจ้าเป็นนายคนเป็นขี้ข้า ท่าทางหมอบราบคาบแก้วกลัวกันเหลือเกิน ออกคำสั่งปฏิบัติตามกัน แต่พอเข้าไปในโรงดีไม่ดีไอ้ตัวนายเป็นลูกไล่ของตัวขี้ข้า นี่มันเที่ยงที่ไหน มันไม่เที่ยง นี่เขาต้องใช้ใจอย่างนี้..

ตอนนี้ก็มาพูดกันถึงว่าเราจะเดินสายทิพพจักขุญาณ ค่อยๆ ว่ากันทีละขั้น ถามว่าท่านจะฝึกมโนมยิทธิหรือ นอนภาวนา นั่งภาวนา เดินภาวนาไปเลย ..นะ มะ พะ ธะ.. ว่ากันไปเลย อย่าให้เวลามันว่าง อย่าให้จิตมันว่าง จะได้เลิกกันเสียที ไอ้ความเห็นผิด ไอ้การรู้ผิด ไอ้การเข้าใจผิดน่ะเลิกกันเสียที ถ้าได้มโนมยิทธิน่ะ เขาแก้อารมณ์กันข้างบนโน่น เขาขึ้นไปเที่ยวกันบนสวรรค์ เที่ยวกันบนพรหม เที่ยวกันบนนิพพาน ถ้าจิตเข้าถึง แล้วแก้อารมณ์มันง่ายใช้อารมณ์แว๊บเดียว เดี๋ยวเดียวเป็นขั้นนั้นขั้นนี้ไปเลย

ตอนนี้มาว่าถึงคนที่มีกำลังใจไม่เข้าถึงมโนมยิทธิ มาว่ากันถึงทิพพจักขุญาณผมสอนไว้แล้วว่า

พุทธัง เมฆะนิมิต จิตตัง มะอะอุ
ธัมมัง เมฆะนิมิต จิตตัง อุอะมะ
สังฆัง เมฆะนิมิต จิตตัง อะมะอุ

นี่เป็นแบบลัด คลุมหมดวิชชาแปด ที่สมาทานกันนี่ ถ้าทำอันนี้ได้ทำได้หมด.....

(((( โปรดติดตาม หมวดอภิญญา ตอนที่ ๒-๘ ))))

อ้างอิง - หนังสือคู่มือปฏิบัติคู่วัดท่าซุง เล่ม ๒ หน้า ๑๘๑_๑๘๒ โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดจันทาราม (ท่าซุง) จ.อุทัยธานี

 

#หลวงปู่หมุนพระเถระผู้มีความเพียรเป็นเลิศ
แม้ว่าหลวงปู่หมุนท่านจะมีอายุถึง 109 ปี แต่ท่านก็ยังมีร่างกายที่แข็งแรง สามารถเดินจงกรมและเดินไปทำธุระไปไหนต่อไหน โดยไม่ชอบให้ใครมาพยุง ท่านยังมีสติสัมปชัญญะบริบูรณ์ สามารถพูดคุยกับแขกที่มาแวะเวียนไปนมัสการท่านได้อย่างปกติ
หลวงปู่บอกว่าเสียเวลาวิปัสสนาธรรมฐาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสมาธิหรือกระแสจิตที่ท่านแก่กล้ามาก ทั้งนี้เป็นผลสืบเนื่องมาจากที่ท่านได้ปฏิบัติวิปัสสนาธุระมาตั้งแต่เป็นสามเณรอายุ 14 จนถึงปัจจุบัน

 

พระสยามเทวาธิราชคือใคร

พระสยามเทวาธิราช นี่นะ เริ่มมีเมื่อสมัยก่อน รัชกาลที่ ๔ มีนะ
แต่ก่อนพระเจ้าแผ่นดินสมัยนั้นก็บูชาเทวาชื่อนั้นชื่อนี้ ที่เป็น
ญาติผู้ใหญ่เป็นคนสำคัญ ขออย่างนั้นอย่างนี้ต่อมา
สมัยรัชกาลที่ ๔ ท่านเป็นนักปราชญ์ เป็นนักบาลี
ก็มาตั้งชื่อใหม่ว่า พระสยามเทวาธิราช หมายถึงว่า
เทวดาทั้งหมดที่รักษาประเทศสยาม ทีนี้ที่ถามว่า
ให้คุณให้โทษทางไหน ให้โทษนี้ก็ไม่ทราบ ให้คุณนี่ก็ไม่รู้
แต่ท่านเป็นเทวดาเอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะ

เมื่อปี ๒๕๑๘ ปีนั้นพระเจ้าอยู่หัวนิมนต์เข้าไป ที่พระที่นั่ง
ไพศาลทักษิณ พอเข้าไปทำบุญ วันจักรี พอเข้าไปนั่งปั๊บ
ไม่ต้องคุยกับใครละ บรรดาพระสยามเทวาธิราชมากัน
เยอะแยะเลย โอ้โฮ้ไม่ใช่องค์เดียว ๒ องค์นะ ไม่ทราบว่า
จะมากเท่าใดในบริเวณเต็มไปหมด ไม่ใช่เฉพาะในวังนะ
เราก็ชักสงสัยว่าองค์ไหนชื่อ พระสยามเทวาธิราช

พอถามว่าองค์ไหนชื่อ พระสยามเทวาธิราช ให้บอก
ชี้องค์นั้นก็ไม่ใช่ ชี้องค์นี้ก็ไม่ใช่ ต่างคนต่างบอกชื่อ
ของตัวหมด ก็เลยนึกขึ้นมาว่า เออ ยังไงเทวดานี่
เลยบอกว่า ถ้าไม่ใช่ พระสยามเทวาธราช แล้วมาทำไมล่ะ
พระเจ้าอยู่หัวก็ดี พระราชินีก็ดี ท่านทำบุญเพื่อ
พระสยามเทวาธิราช ท่านก็บอกว่า เขาอยากเรียกผม
อย่างนั้นทำไมล่ะ ผมไม่ได้ชื่อนั้นนี่ ก็รวมความว่า
พระสยามเทวาธิราช จริงก็เป็นเทวดาที่รักษาประเทศไทย
ทั้งหมด สมัยก่อนเรียกประเทศสยามใช่ไหมถ้าถามว่า
ให้คุณแบบไหน ก็ต้องถือว่า เทวดามีความดีอะไรบ้าง
แต่ละคนมีความสามารถไม่เสมอกัน อันนี้ตอบไม่ได้
เกินวิสัย

หนังสือโอวาทหลวงพ่อ เล่ม 3 โดย หลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง

 

คำสอนครั้งสุดท้ายของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต…..
พระอาจารย์ทองคำ จารุวัณโณ
ซึ่งเป็นผู้หนึ่งที่ได้อุปัฏฐากหลวงปู่มั่น อย่างใกล้ชิด
ได้บันทึกไว้ว่า
ในยามรุ่งสางของวันที่ ๑๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๙๒ (หนึ่งวันก่อนวันมรณภาพของหลวงปู่มั่น)ท่านได้เปิดหน้าต่างกุฏิของหลวงปู่มั่นออก และพบว่ามีชาวบ้านนับเป็นร้อยๆ คนมานั่งเฝ้าอาการของหลวงปู่มั่นอยู่ หลวงปู่มั่นจึงได้กล่าวอบรมญาติโยมว่า
“…พวกญาติโยมพากันมามาก มาดูพระเฒ่าป่วย ดูหน้าตาสิ! เป็นอย่างนี้ละ
ญาติโยมเอ๋ย!..ไม่ว่าพระ ไม่ว่าคน พระก็มาจากคน มีเนื้อมีหนังเหมือนกัน
คนก็เจ็บป่วยได้ พระก็เจ็บป่วยได้
สุดท้ายก็คือตาย…
ได้มาเห็นอย่างนี้แล้วก็จงพากันไปพิจารณา เกิดมาแล้วก็ แก่ เจ็บ ตาย
แต่ก่อนจะตาย
ทานยังไม่มีก็ให้มีเสีย
ศีลยังไม่เคยรักษาก็ให้รักษาเสีย
ภาวนายังไม่เคยเจริญก็เจริญเสียให้พอ
จะได้ไม่เสียทีที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา
ด้วยความไม่ประมาทนั้นล่ะ จึงจะสมกับที่ได้เกิดมาเป็นคน
เท่านี้ล่ะ พูดมากก็เหนื่อย!!…”
Cr. จาก ภูริทตฺต ธมฺโมวาท.หนังสือ ภูริทตฺต มหาเถรานุสรณ์.คติพจน์ คำสอนครั้งสุดท้ายของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต