ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)(ปิดกระทู้)

นี่ก็เข้าฉากที่สนามบินสุวรรณภูมิ 7 คนเหมือนกันนะ...ตามที่ระบบล๊อคไว้ มีพี่อภิชาติอีกคนที่ไม่ได้อยู่ในรูป (เป็นคนถ่ายภาพน่ะ) แต่เป็นฉากภายหลังจากที่คุณ Digital เข้าไปในช่องผู้โดยสารขาออกแล้ว เรียกว่าไปไม่ทันแบบเฉียดฉิว

ดูๆแล้วเหมือนกับว่า ท่านผู้อาวุโสเดินทางไปส่งผมเหมือนกันนะ
แตไม่ได้ไปต่างประประเทศ.....ไปต่างจังหวัดน่ะ 555

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 15 คน ( เป็นสมาชิก 8 คน และ บุคคลทั่วไป 7 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>vijit_j, SHARK2009, A.41, Chayutt, Bizan, juksawat, Digital </TD></TR></TBODY></TABLE>
<!-- currently active users -->

ยืนยันว่าเดินทางไปถึงแล้ว


<!-- popup menu contents -->

 

ภาพบรรยากาศการรับรองหมายเลขคุณธนวรรณ(Digital)โดยผู้อาวุโสทั้ง4แผนก ณ มูลนิธิจ่าเชิด 8-3-52

 

ภาพบรรยากาศในระหว่างรอผู้อาวุโสทั้ง4แผนก เดินทางมาจากนครสวรรค์

 

ถึงบ้านที่อเมริกาได้ประมาณ ๕ ชั่วโมงแล้วค่ะ มีคุณลูกชาย และคุณลูกสาวของคุณ Alex มารับที่สนามบินอย่างอบอุ่น และให้กำลังใจอย่างเกินคาดหมาย พอมาถึงบ้าน ก็ได้คุยกันสักพักหนึ่ง คุณลูกสาวต้องกลับไปดูแลครอบครัว พรุ่งนี้จะมาปรึกษากันเรื่องการจัดงานศพคุณAlex ส่วนคุณลูกชายซึ่งเดินทางมาจาก LA. ได้พักที่บ้านเป็นเพื่อนจนกว่าจะเสร็จงานศพของคุณพ่อ
รายงานเพื่อนๆแค่นี้ก่อนอย่างสั้นๆ และมีเรื่องราวระหว่างการเดินทางด้วย ว่างๆ จะมาเล่าสู่กันฟัง ตอนนี้ขอไปพักผ่อนก่อนค่ะ

 

เข้ามาเล่าเรื่องระหว่างเดินทางกลับอเมริกาค่ะ

ขณะที่อยู่บนเครื่องบิน ซึ่งเดินทางจากสุวรรณภูมิ ไป นาริตะ โตเกียว ก็มีน้องผู้ชายคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่แถวทางเดิน คนละข้าง เขาให้ช่วยกรอกใบเข้าญี่ปุ่น จากนั้นจึงได้มีโอกาสสนทนากัน เล็กน้อย ถามเขาว่า น้องมาเที่ยวญี่ปุ่นหรือคะ เขาตอบ ครับ ผมมาหาแฟน ถามเขาต่อเป็นคนไทยหรือเป็นญี่ปุ่น เขาบอกว่า แฟนเป็นคนไทยมาทำงานที่ญี่ปุ่น

ส่วนในใจเราคิดๆ น้องเขาเดินทางมาพบแฟน นั่นคือเป็นสิ่งที่ยินดีและตื่นเต้นที่จะได้เจอแฟน ส่วนเราเดินทางเหมือนกัน แต่เรากำลังเดินทางมาที่จะไม่เจอสามีอีกต่อไป ตรงจุดประสงค์ของเขาและเรา ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

จึงได้เอ่ยปากบอกเขาว่า พี่เดินทางกลับอเมริกาก่อนกำหนดกลับจริง เพราะว่าสามีเพิ่งเสียชีวิต จึงต้องรีบเดินทางกลับอเมริกา รวมเวลาอยู่ที่เมืองไทยได้เพียง ๑๑ วัน

เขาบอกทันทีว่า ผมก็จะมาพักที่ญี่ปุ่น ๑๑ วัน แล้วจึงกลับประเทศไทย

มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญนะคะที่ต้องได้มาคุยกับน้องผู้ชายคนนี้ ระบบยืนยันเลข ๑๑ ให้รู้ว่า ระบบเขาได้ส่งเวปนี้มาให้จริงไหมคะ

 

ครอบครัวของวรรณที่เดินทางมาส่งที่สนามบินในภาพนี้ มีทั้งหมด ๘ คน แต่มีอีก ๒ คน คือน้องสาวและลูกสาว อายุ ๔ ขวบ ซึ่งกำลังเดินทางมา ตอนแรกคิดว่าจะไม่รอ เพราะกลัวไม่ทันเครื่องบิน แต่ก็ต้องรอด้วยระบบโฟล เป็นอันว่า ในที่สุดก็รอจนกระทั่งน้องสาวและลูกสาวของน้องสาวมาถึง จึงรวมจำนวนญาติทีมาส่งเป็น ๑๐ คน




ระบบล็อคฉากนี้ไว้ให้ได้จำนวนคน 7คน

จารย์จุกรอแก้ตัวฉากใหม่ก็แล้วกัน

ที่แน่ๆ ใครจะโกอินเตอร์น้า..


เมื่อนับรวมผู้ที่มาส่ง ซึ่งเป็นกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัยที่เป็นผู้อาวุโส และอาจารย์นีโม่ อีก ๗ท่าน จึงเป็น ๑๗ ท่าน ตามตัวเลขยืนยันของระบบที่ได้กำหนดไว้แล้ว

ส่วนอาจารย์จุก จึงไม่ได้มาเข้าฉากนี้แต่ระบบเขาให้มาเข้าฉากต่อจากนี้ รวมจำนวนคนในฉากของอาจารย์จุก ก็มี ๗ ท่านเช่นกัน เอาไว้เจออาจารย์จุกในฉากต่อไปแล้วกันนะคะ

 

เรื่องของเลขระบบที่ได้ยืนยันยังมีอีกเรื่องหนึ่งคือ เงินในลิ้นชัก ซึ่งเราจะวางไว้ในกรณีที่วรรณหรือคุณAlex ต้องการใช้เงินสด ก็ไปเอาที่ลิ้นชัก นี้ ซึ่งลูกสาวของคุณAlex นับไว้ บอกว่ามีจำนวน $1700

ซึ่งตามปรกติแล้ว จะวางไว้ไม่มากขนาดนี้ บางครั้งไปเบิกมาวางไว้เพียง $300 หรือ $500 เท่านั้น

 

หลังจากถวายสังฆทานแล้ว ญาติๆของวรรณและกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย ซึ่งมีทั้งหมด ๑๗ คน มารับประทานสุกี้ เอ็ม เค สาขาอะไรจำไม่ได้ค่ะ และมีคุณพ่อของวรรณ และผู้ดูแล ๒ คน ซึ่งมีหลานกวางขับรถพาคุณปู่ไปหาหมอแล้ว มาร่วมสมทบรับประทานสุกี้ด้วยกัน รวมทั้งหมดเป็น ๒๑ คน


<!-- / message --><!-- attachments -->


<FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND></FIELDSET>




หลังจากรับประทานสุกี้เสร็จแล้ว จึงแยกย้ายกันกลับ แต่คณะของญาติวรรณไปจอยกันอีกที่บ้านของน้องสาวชื่อจุง

ระหว่างที่อยู่ที่บ้าน อยู่ๆ ก็มีน้องสาวชื่อมิ้นท์ บอกว่าทั้งหมดมี ๑๗ คน ที่มาจอยกัน ซึ่งน้องสาวพูดขึ้นมาโดยที่เขาไม่เคยรู้เรื่องระบบ เพราะไม่เคยเปิดเผยตัวเองกับครอบครัวค่ะ

และวรรณได้มีโอกาสโทรหาลูกสาว เพื่อที่จะบอกว่า แม่คงไม่ได้ไปรับลูกในวันอาฑิตย์นี้นะ เพราะต้องเดินทางกลับอเมริกาอย่างกระทันหัน ลูกสาวถามทำไม บอกว่า Alexเขาอยู่โรงพยาบาล แต่ไม่ได้บอกว่า Alex เสียชีวิตศพอยู่ที่โรงพยาบาล ลูกสาวบอกว่าไม่เป็นไร

และลูกสาวจึงคุยให้ฟังว่า วันนี้ไปสอบ อาหารที่โรงเรียนที่ไปสอบ ถูกมาเลยแม่ จานละ ๑๗ บาทเอง

ที่ต้องการเล่าให้ฟังเกี่ยวกับตัวเลขทั้งหมดนี้ คนระบบจะเข้าใจดีและรู้ดีกันทั้งนั้น ซึ่ง ณ กาลนี้ คนระบบเจอบ่อยมากๆ จนกระทั่งอาจารย์นีโม่ เรียกตัวเลขระบบว่า เลขระบบเฮี้ยน

 

ไม่ได้เจอนานนะค่ะ ตอนนี้กำลังพิมพ์หนังสือธรรมะสำหรับบริจาคทาน นึกได้ ราคาเล่มละ 17 บาท (แอบมาแซวนิดหนึง)

สำหรับ พี่ digital ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ (แม้จะไม่เคยเห็นหน้ากันค่ะ)

 

ขอแสดงความเสียใจกับคุณวรรณด้วยครับ...สวัสดีครับ

 

มีเรื่องตัวเลขอีกนิดหน่อยครับ
เจ้ากล้องdove ที่ผมนำไปถ่ายวันที่6-7
ฟิล์มที่ล้างมา ทั้งหมด ได้ 40 ภาพ มีภาพที่ถ่าย
เป็นภาพมัวๆ ทั้งหมด 7 ภาพ ในคืนวันที่6
คาดว่าน่าจะเป็นภาพดอกบัวอาจารย์ไก่
ที่วัดหลิวจิงซาน กับ ภาพในร้านอาหาร

โฟลเดอร์ภาพที่ร้านเค้าใส่ตัวเลขมาให้ 3251
ภาพที่มัวเริ่มจากภาพที่32510032
ภาพสุดท้าย32510038

เปิดดูไฟล์ 533735
เป็นแบบเนี๊ย ครับ 7 ภาพ คืนวันที่ 6

 

คุณวรรณ ได้เดินทางจากประเทศไทย ไปถึงอเมริกาเรียบร้อยแล้ว.....เพื่อปฏิบัติภารกิจทางโลกที่รออยู่

ภารกิจดังนี้ ทุก ๆ คนได้เคยพานพบ ได้เคยผ่านมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน หลายภพ หลายชาติ ความโศกเศร้าเสียใจ ความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่สบายใจ ความทุกข์ ความสุข คละเคล้าปะปนกันหลายหมื่นหลายแสนชาติ นับภพนับชาติไม่ถ้วน จนน้ำตามากมายกว่าน้ำในมหาสมุทรแล้ว

จึงมิใช่เป็นการเสียใจ เป็นการร้องไห้ครั้งแรกของคุณวรรณ หรือของพวกเราทุกคน

หากมองด้วยสายตา เสมือนว่านี่เป็นของใหม่ เหตุการณ์ใหม่ เราพบเจอความเสียใจครั้งใหม่

หากมองด้วยปัญญา จะเห็นว่า มันไม่ใช่เรื่องใหม่เลย มันเป็นอย่างนี้มานานแล้ว มันซ้ำซากจำเจ มันหมุนเวียนเปลี่ยนไป ไม่เคยมีชาติไหน ภพไหน ที่ไม่ทุกข์ เพียงแต่ว่าสัญญามันไม่ต่อเนื่องข้ามภพข้ามชาติมาด้วยเท่านั้น

จึงมีเราคนใหม่ เขาคนใหม่ ครอบครัวใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นของใหม่ ที่น่ายึดถือ น่ายินดีปรีดาทั้งสิ้น

แต่เปล่าเลย ภพชาติที่ผ่านมา ก็มีเรา ก็มีเขา มีครอบครัวของเรา ที่ให้อารมณ์ความรู้สึกเยี่ยงนี้เหมือนกัน

แล้วภพชาติก่อนหน้านั้น ก็มีเรา มีเขา มีครอบครัวของเรา มีความสำคัญ มีความรู้สึกห่วงหาอาทรเหมือนขณะนี้ เช่นกัน

แล้วย้อนไปในชาติภพที่ลึกลงไปกว่านั้น ก็ยังมีเรา มีเขา มีครอบครัวของเราที่ให้ห่วงหาอาทรอยู่อีก หรือหากลึกลงไปอีก ก็ยังคงมีอยู่อีก มีอีก มีอีก เพราะได้ผ่านมาแล้วมากมายจนนับไม่ถ้วน

หากเราเกิดมาแสนชาติ ก็ต้องมีพ่อแม่แสนคน มีพี่น้องหลายแสนคน มีสามี ภรรยา นับแสน ๆ คน ต้องมีความทุกข์ โศกเศร้าเสียใจ ร่ำไรรำพันเช่นนั้นนับเป็นแสน ๆ ล้าน ๆ ครั้ง เพราะคนที่เรารักย่อมจากเราไปในทุกชาติ

ชาตินี้ก็จริง ชาตินั้นก็จริง ชาติโน้นก็จริง ทุกชาติจริงหมด จริงในจิตของผู้ที่ยังมีความยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ห้า ที่ยังต้องเวียนเกิด เวียนตาย หาที่สิ้นสุดมิได้

มีชาติไหนบ้าง ที่เกิดเป็นมนุษย์แล้วไม่ห่วงหาอาทร ไม่รัก ไม่ห่วงใย ไม่เสียใจกับสิ่งที่ต้องสูญเสียไป

ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกภพ ทุกชาติ หากยังไม่จางคลายจากอุปาทานขันธ์ห้า ย่อมให้ความรู้สึกสุขทุกข์เช่นนี้เสมอมา

ตลอดระยะทางอันยาวไกล การเดินทางในสังสารวัฏที่นับไม่ถ้วนผ่านมาแล้ว แต่ทางที่จะต้องเดินต่อไปอีกยาวไกลไปในสังสารวัฏนั้น....ก็ยังไม่เห็นจุดหมายปลายทางเสียที จึงยังต้องวนเวียนเดินกันต่อไปอีกนับภพนับชาติไม่ถ้วนเช่นกัน

ตราบใดที่ยังไม่ละจากอุปาทาน การยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ห้า ก็ยังจะต้องมีการเกิดมา มีการดำรงอยู่ แล้วมีการตายไป เพื่อที่จะเกิดมาใหม่ แล้วหมุนเวียนไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนั่นเอง

ขอให้ระลึกถึงธรรมะขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งที่อาศัย อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา คือความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และไม่ใช่ตัวตนของตน เพราะเป็นธรรมโอสถ เป็นยาที่ใช้รักษาโรคอุปาทานขันธ์ห้า ซึ่งเป็นโรคร้ายให้หายขาดได้

เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาเวียนเกิดเวียนตายกันต่อไปอีก

ขออนุโมทนากับคุณธนวรรณ เกาะเรียนไชย ที่เพียรใช้ธรรมโอสถเยียวยารักษามานานหลายเดือนด้วยความมุ่งมั่น เพียรเพื่อละวางอัตตาตัวตน จนจางคลายจากอุปาทานขันธ์ห้า ได้ในระดับที่เรียกว่า ความทุกข์กินได้ยาก

ดังนั้น แม้พบเจอความทุกข์ที่ดูเหมือนจะหนักหนามากมายในความรู้สึกของปุถุชนทั่วไป แต่กลับมีสติระลึกรู้เท่าทันขันธ์ห้า เห็นความเป็นอย่างนั้นเองของทุกสรรพสิ่งที่ล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุปัจจัยนั้น ๆ

ความทุกข์จึงเบาบาง ตามการยึดมั่นถือมั่นที่เบาบางนั่นเอง

ขออนุโมทนาค่ะ

 

จากที่พบเจอกันครั้งแรก ในวันที่ 4 มีนาคม 2552

จนถึงวันเดินทางกลับไป ในวันที่ 9 มีนาคม 2552

ระยะเวลาเพียงสั้น ๆ แต่มากด้วยความประทับใจ ทุกวินาทีมีความหมาย ในการสนทนา และไตร่ตรองในธรรม เพื่อนำไปพัฒนาความสามารถในการเห็นความว่าง ว่างจากการยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ห้า ละวางอัตตาตัวตน เพื่อหลุดพ้นจากอุปาทานทั้งปวง

พี่สุดใจขอขอบคุณ ในไมตรีจิต และการดูแลด้วยความจริงใจที่คุณวรรณมอบไว้ให้ระลึกถึง

พี่สุดใจ และเพื่อน ๆ สมาชิกทุกท่าน ขอเป็นกำลังใจให้คุณวรรณ จงมีความเข้มแข็ง และมีปัญญาในการเห็นสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริงของกฏธรรมชาติ

คุณวรรณ ยังมีภารกิจมากมายรออยู่ และไม่ได้อยู่โดดเดี่ยวเพียงลำพัง เพื่อน ๆ ทุกคนยังคิดถึงคุณวรรณเสมอ และหากมีปัญหาใด ๆ ที่พบเจอ ขอให้เขียนมา...เล่าสู่กันฟัง...บ้างนะคะ

แทนความคิดถึง.... และแทนคำขอบคุณ
ในระยะเวลาสั้น ๆ ที่ได้เที่ยวด้วยกันที่บึงบอระเพ็ดค่ะ

<EMBED id=flash name=flash pluginspage=http://www.macromedia.com/go/getflashplayer src=http://video.nationchannel.com/player.swf?file=http://video.nationchannel.com/data/1/2009/03/10/7begcjbb5kba55hhbc9i6.flv&image=http://video.nationchannel.com/thump/1/2009/03/10/7begcjbb5kba55hhbc9i6.jpg&autostart=false&showfsbutton=false width=425 height=355 type=application/x-shockwave-flash wmode="transparent" loop="false" quality="high" allowscriptaccess="always">​

 

MV.จารย์ป้า ได้ใจ จิงๆๆๆๆ

บรรดาสมาชิก ดูแล้วปิดกันให้แซด

รหัสใหม่เลข 7 ช่วงนี้มาแรงมากๆๆ


ขอบอก..คนบันทึกภาพฝีมือใช้ได้เลยนะ

 

ขออนุโมทนา กับทุกความตั้งใจและการกระทำ
ที่เป็นกุศล ได้ประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน ในขณะมาเยี่ยมเยือนบ้านเกิดเมืองนอน ของคุณ ธนวรรณ (Digital) ด้วยครับ

 

วรรณอยากจะบอกกับพี่สุดใจว่า คิดถึงพี่มากๆ และขอขอบคุณพี่ที่เป็นกำลังใจให้ตลอด
โดยการขยายระบบให้หลังจากสามีของวรรณจากไป ซึ่งทำให้ไม่ทุกข์จนเกินไป โดยเห็นความเป็นจริงของกลไกในการทำงานของขันธ์ ๕ ว่ามันเป็นยาขมหม้อใหญ่ ที่ขมกว่าบอระเพ็ดเลยเชียวล่ะ เผลอทีไรดื่มมันทุกที

จริงอยู่ที่ได้มีเวลาอยู่กับพี่สุดใจเพียง ๕ วัน แต่เป็นช่วงเวลาที่มีความหมายทุกขณะที่อยู่ด้วยกัน และประทับใจมากที่ได้เจอพี่สุดใจ รู้สึกมีความอบอุ่น เสมือนเคยรู้จักกันมานานแสนนาน และวรรณดีใจที่ได้กอดได้กราบพี่สุดใจอย่างสมใจตามที่ได้ตั้งใจไว้

พี่สุดใจให้ความสนิทสนมเป็นกันเองมาก ขณะที่อยู่ใกล้ชิดพี่ ไม่มีเวลาไหนเลยที่ทำให้วรรณต้องอึดอัดใจ เพราะพี่คุยสนุกสนานเป็นกันเองมาก จนเกือบจะยึดติดกับขันธ์ ๕ ของพี่สุดใจเลยล่ะ

ก่อนหน้าที่สามีของวรรณจะจากไป เมื่อมีโอกาสเมื่อไร พี่สุดใจก็จะขยายระบบให้ฟังอยู่เรื่อยไป ทั้งในรถ ร้านอาหาร หรือที่ไหนๆ นอนหลับไปแล้ว ก็ยังลุกขึ้นมาขยายระบบกลางดึกอีก และวรรณก็ไม่เคยเบื่อหน่าย ชอบฟังเป็นที่สุด ดูเหมือนว่า ระบบเขาต้องการให้วรรณละวางตัวตนให้มากขึ้น เพราะจะได้รองรับกับความโศกเศร้าเสียใจที่กำลังมาถึงอย่างกระทันหัน

เพราะมิฉะนั้นแล้ว ถ้าไม่ได้สภาวะการละวางตัวตนที่พอเพียง ก็จะมีความเศร้าโศกเสียใจอย่างแรง เพราะการจากไปของสามีที่แสนดีของวรรณ มันไม่ใช่เรื่องเล็ก เพราะการจากไปครั้งนี้ ในขณะที่วรรณและสามีอยู่ห่างกันคนละซีกโลก ไม่สามารถทำอะไรได้อย่างทันใจ

ในทริปบึงบอระเพ็ด นอกจากพี่สุดใจแล้ว ก็ยังมีพี่สมจิตรที่วรรณคิดถึง ที่พูดคุยกับวรรณอย่างเป็นกันเองมากทีเดียว รวมทั้งคิดถึงคุณUkrin คุณแตงโม ที่ชอบพูดตลกๆขำๆ เป็นที่หัวเราะกัน และคิดถึงท่านโนนายที่เจอคราวนี้ ใบหน้าอ่อนกว่าที่เจอกันครั้งแรก ที่อุตส่าห์ขับรถมาจอยด้วยเพียงไม่กี่ชั่งโมง แล้วก็ขับกลับ เลยไม่ได้พักเรือนกัลปพฤษ์ ๒ ที่ได้ยกป้ายจองไว้ล่วงหน้าเมื่อหลายเดือนก่อนหน้านี้แล้ว