ใครทำน้ำแกงส้มหก

ในโรงอาหารมีคนที่นั่งก่อนหน้าที่ผมจะมานั่งทำน้ำแกงส้มหก ผมดูแล้วก็คิดขึ้นมาในใจ อันน้ำแกงที่มันหกไปแล้ว ทำไมคนที่มานั่งทีหลังต้องพยายามหาว่าใครทำน้ำแกงหกว่ะ มันกินยังไงของมัน ไม่ระวัง หกเลอะเทอะ
คนเรานี้ถ้ามองน้ำแกงที่หกอย่างเข้าก็คงไม่คำถามมากมาย ทั้งที่เรารู้อยู่แล้วว่ามีคนทำน้ำแกงหก มันหกไปแล้ว เราจะไปหาคำตอบจากมันอีกทำไม
ผมพูดให้น้องที่นั่งข้างๆฟังว่า เดี๋ยวดูนะจะมีคนมาถามเรื่องน้ำแกงที่หกนี้ แล้วมันก็มีจริงๆเหมือนนัดกับคนที่มาทีหลังว่าให้พูดแบบนี้นะ
ผมกำลังคิดว่า ถ้าเรามองโดยใช้ปัญญา เราคงไม่ต้องเสียเวลากับคำถามที่เรารู้คำตอบอยู่แล้ว เรารู้ เราเห็น เราได้ยิน เราสัมผัส แต่เราไม่ตีความ เราก็ไม่ทุกข์
เกล็ดธรรมะที่ดูเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่สำหรับผม เพราะมันผุดขึ้นมาเอง ผมจะตื่นเต้นกับมันนิดหนึ่งเวลาที่ตัวเองคิดอะไรบ้าๆบอๆได้ พระพุทธองค์สอนเรื่องการไม่ตีความ ผมก็ปฏิบัติจนตอนนี้เป็นปรกติจิต แต่ก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์ไหนที่ผมที่จะสามารถเอาไว้เปรียบเปรยให้เพื่อนหรือใครฟังการไม่ตีความ ตอนนี้ได้เรื่องน้ำแกงส้มนี่แหละดูจะเข้าท่า


"อันว่าชีวิต เมื่อเกิดมาก็ได้ชื่อว่าพลัดตกจากที่สูง วันคืนล่วงไปๆ ก็ได้ชื่อลิ่วๆ
ธรรมดาว่าคนตาบอดตกจากยอดไม้อันสูง เมื่อตกมาแล้ว ก็ลิ่วๆ ต่ำลงๆหาที่แตกที่ตาย ก็หารู้ตัวว่าจะกระทบกระเทือนอันใดไม่"
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

คือการรู้ด้วยจิตที่เป็นกลาง ไม่ปรุงแต่งนั่นเอง
ขออนุโมทนา