เมื่อฉันท้าพนันกับพยายม

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อปี 2548 ขณะนั้นฉันรับกุมารทองมาเลี้ยง โดยนำมาจากวัดแห่งหนึ่ง ฉันตัวคนเดียว และกำลังอกหัก ก็หิ้วกุมารทองใส่เป้ไปเที่ยวตามห้างสรรพสินค้า และสถานที่ต่างๆ รักเหมือนลูกแท้แท้ กุมารทองของฉันยังชีพด้วย ไข่ต้มวันละหนึ่งใบและน้ำแดงเท่านั้น

เหตุการณ์แปลกเกิดขึ้นกับฉัน ฉันเริ่มมีแฟน และแต่งงาน จากนั้นฉันฆ่าตัวตายโดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นเช่นนี้หลายครั้ง ฉันสลบไปแล้วฟื้นขึ้นมาเจ็ดวันในภายหลัง สามีเล่าให้ฟังว่า สามารถล้างท้องได้ทัน ทั้งทั้งที่หมอถอดใจแล้ว

 

จากนั้น ฉันมีครอบครัวนกกระจอกน้อยที่น่ารัก พวกเรามีบ้านกระจุ๋มกระจิ๋ม และรถยนต์คันเล็กๆ สมฐานะ พวกเรามีปัจจัยสี่พอตัว ลูกชายของฉันอายุได้ 1.5 ขวบ ฉันเริ่มฆ่าตัวตายอีกรอบ

ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ฉันมีพร้อมทุกอย่างแล้ว ทั้งลูกทั้งสามี ทั้งครอบครัวที่อบอุ่น ทั้งบ้านทั้งรถ และปัจจัยสี่ ทำไมฉันถึงทำแบบนี้ เพียงเพราะอ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่มีชื่อว่า ”จะเป็นคนดี“

 

และเมื่อฉันฟื้นจากความตายมาอีกรอบหนึ่ง ฉันหนีออกจากบ้านไปเมื่อปี 2557 เพื่อไปสมัครงานทีเขมรซึ่งเจ้าของหนังสือเล่มนั้น(จะเป็นคนดี)แนะนำให้ไปสมัครงานที่นั่น ฉันมีอาการความจำเสื่อม ต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาลนานถึงหกเดือน เมื่อกลับมาประเทศไทยฉันกลับมาได้อย่างไรก็ไม่ทราบ มีหลักฐานเพียงแค่ตั๋วเครื่องบินและพาสปอร์ตที่ประทับวีซ่าของเมืองเสียมราฐเท่านั้น

 

ปรากฎว่า ทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะ เมื่อตอนปี 2548 ตอนที่ฉันเสียชีวิตนั้น ฉันไปท้าพนันกับพยายมว่า หากนำกุมารทองหรือเด็กวัดมาเลี้ยงให้ดีแล้วนั้น เขาจะเติบโตเป็นทรัพยากรบุคคลที่ดีของชาติได้

ซึ่งพยายมบอกว่าเป็นไปไม่ได้ เด็กวัดก็คือเด็กวัด แต่ฉันไม่เชื่อ และท้าพนันกับท่าน

เมื่อฉันแพ้พนันฉันจะเสียตาทิพย์ให้แก่ท่านเป็นการแลกเปลี่ยน ซึ่งฉันก็โอเค

ท่านเลยทำให้ฉันสูญเสียกายทิพย์หลายชั้น เพื่อจะได้เกิดมาเป็นแม่ลูกกับกุมารทองของฉัน เพื่อทดสอบทฤษฎีของฉันว่า ฉันคิดได้ถูกต้องหรือไม่

ปัจจุบันลูกชายของฉัน ดื้อและเลี้ยงยากมาก เอาแต่เล่นฟุตบอล แทงสนุ้กเกอร์ และทานข้าวนอกบ้าน

ฉันพอจะเห็นผลการพนันลางลางแล้ว

แต่ฉันไม่เสียใจ เพราะการได้เป็นแม่คน คือโอกาสและ ประสบการณ์ที่ดีที่สุดของการเป็นลูกผู้หญิง การได้มอบความรักที่ไม่หวังผลตอบแทนใดใดเลยเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งใหญ่ที่สุดเกินกว่าใครจะเข้าใจได้ ฉันขอเพียงให้ลูกได้มีความสุขในแต่ละวันของการใช้ชีวิตก็เพียงพอแล้ว ถึงแม้ฉันจะแพ้พนันและสูญเสียตาทิพย์ฉันก็มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว

บันทึกโดย เนเฟอตารี่ บำรุงผล
ป.ล. พยายมที่ฉันท้าพนันคือเสด็จในกรมฯ ท่านได้สอนบทเรียนชีวิตที่สำคัญที่สุดให้แก่ฉันคือ วิชั่นสำคัญกว่าตาทิพย์ ถึงแม้ว่าตาของฉันจะบอดเพราะสายตาของฉันสั้น 650 จึงเสมือนตาบอด แต่ฉันก็มีประสบการณ์ที่ไม่มืดบอดตลอดชีวิตของฉัน นั่นคือ มีวิชั่นสำคัญกว่ามีตาทิพย์ค่ะ ฉันไม่เหมาะที่จะมีตาทิพย์เลยค่ะเพื่อนๆ สรุปจึงตาบอดค่ะในท้ายที่สุด