ร่างกายไม่ใช่เรา จิตนี่ก็ไม่ใช่เราแล้วอะไรล่ะที่เป็นเรา

เมื่อร่างกาย และจิตใจเป็นรูปขันธ์นามขันธ์รวมๆ แล้วก็.....ไม่ใช่เรา
แล้วอะไรล่ะที่ทำให้เราดำรงความเป็นเราอยู่ได้ทุกวันนี้
ใช่โมหะ โลภะ โทสะหรือเปล่าที่เป็นเรา??

 

มันเป็น ภาษาปฏิบัติ ไม่ใช่ กล่าวออกมาเพื่อเป็น โวหาร ตรรกศาตร์ ปรัชญา โชวภาวความรู้

การพิจารณากายไม่ใช่เรา จิตไม่ใช่เรา หากเล็งได้ขณะปฏิบัติ โมหะจะเป็นตน
โลภะจะเป็นตน โทษะเป็นตน ของตน หรือไม่ มันจะทราบได้
ขณะปฏิบัติ

และหากมั่นใจ มรรคว่าพระพุทธองค์ไม่ได้หลอก พูดแบบเฮียไปวันๆ
การเพียรปรารภจะกำจัดกิเลส จะทำให้ไม่ต้องถามอีกว่า กิเลสเป็นตนอยู่หรือไม่อย่างไร

แล้วจะไม่ไปทำหน้าเฮียๆ อ้างบุญ ทานสันตี ว่าคนอื่นมีอย่างกู หรือไม่มี


พวกรายาม เวลากล่าว กายไม่ใช่เรา จิตไม่ใช่เรา ไม่เอานัยปฏิบัติมากล่าว
ไม่เอาความเพียรมากล่าว มันจะคิดว่า พระพุทธองค์สอนให้มโนด้นเด้า
โลภะโกรธหลงเมาธรรมปฏิบัติ ด่าพระพุทธองค์ว่า สอนให้ละเมอเพ้อเจ้อ

 

มะโนไปตามเรื่องนะจ๊ะข้างบนน่ะ

 

จะมะโนเหน็บแนมยังไง
ก็ไม่ปี๊ดแตกเหมือนเจอด่าน ตร.เรียกหาเรื่อง
เอาผิดกะเราหรอกฮะ....มีแต่จะเล่นเราแบบไม่เคย
สืบประวัติการทำผิดบ่อยกรือไม่ทุกที....และเดือดทุกทีเช่นกัน

 

เมื่อเราจะพิจารณาธรรม มันจะมาจากสัญญา
ที่ได้รับสดับมาจากที่โน่นที่นั่น จากพระอริยสงฆ์
ต่างๆ ที่กล่าวไว้ในเรื่องเดียวกันซ้ำๆ หลายๆครั้ง
เราก็เชื่อว่านี่เป็นพระอริยสัจจ์แท้ๆ โดยไม่จำเป็น
ต้องไปพาพิงถึงจอมศาสดาทุกครั้งก็ได้....

เนื่องพระอริยสงฆ์ หรือพระอริสัจจ์ ก็คือพระรัตนตรัยอยู่แล้ว จะไปกล่าวพาดพิงถึงองค์ศาสดาบ่อยๆโชว์อะไรหรือ
ควรยกไว้สูงสุดและเคารพด้วยจิตใจดีกว่านะจ๊ะ

 

กล้วยไข่เอง ไม่เคยคิดเอาความโง่
ของตัวเองไปสงสัย ในความเป็นไป
ของจอมปราชญ์ใดๆ เลยสักคน
อย่ามาตู่ดีกว่าเจ้าปราชญ์ลามก

 

วิธีตอบกระทู้นี้แค่บอกว่าใช่หรือไม่ใช่เพาาะอะไร???
ซึ่งจริงๆตัวตนเรามีขึ้นมาก็เนื่องจากกิเลสหยาบๆทั้ง 3
ขบวนนั่นแหละหนา....
ก็ควรตอบว่า.....ใช่....จากนั้นจะยกอรรถาธิบายขยายความให้ลึกซึ้ง
น่าศรัทธาเลื่อมใสขนาดไหนก็ได้
ดังนี้ ก็จะมีแต่คนโมทนาสาธุ

 

ในเมื่อวิบากกรรมมันยังมี ก็ต้องชดใช้ไปตามสภาพ
ขณะเดียวกันก็เรียนรู้วิถีทางที่จะออกจากทุกข์ไปด้วย
จนกว่า..จะรู้แจ้งแทงตลอดในอริยสัจ ๔ อย่างแท้จริง
เลิกก่อกรรม ใช้หนี้หมด ก็พ้นเหตุเกิดเอง

 

มันไม่ใช่เป็นแค่ภาษาปฏิบัติ แต่มันเป็นพระอริยสัจจ์เลยทีเดียวล่ะ.....นี่แหล่ะโวหารมั่ว กลัวคนจะว่าตัวเองไม่เก่ง
ด่าคำโตโม้เกินกำลัง

 

กั๊กๆ

ธรรมสันติ !! ภาวนาด้วยตรรกศาสตร์ มันก็ ภาวนาแล้วไป โทษ โลภะ โทษะ โมหะ
ว่าเป็นเหตุให้เกิด อัตตา

คนที่เขาภาวนาเป็น เอาแค่เห็นหนทางเนี่ยะ เขาจะเลิก โทษปี่ โทษกลอง โทษ
นั่นโทษนี่ โทศเข้าไปได้ โลภะ โทษะ โมหะ เป็นเหตุให้เกิด อัตตา

เพราะอะไร

เพราะต่อให้ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง จิตเป็นกุศล ก็ไม่พ้นฮาอะไรจากสังสารวัฏ

เพราะต่อให้ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง จิตเป็นกุศลก็ไม่ใช่ เป็นอกุศลก็ไม่ใช่
ก็ไม่พ้นฮาอะไรจากสังสารวัฏ

อ้างธรรมสันติ พ่อแม่ รหัสพ่อรหัสแม่ จาติงาว มัวแต่ เอะอะ เอ้ย นั่คือ อัตตาแท้
ตัวตนแท้ ตัวดั้งเดิมแท้

พระพุทธองค์ตรัสสอน แม้นเจอะเจอ นิพพาน ก็ไม่ให้ สำคัญเป็นตน ของตน แล้ว
จะหา ตัวเดิมแท้ ตัวตนแท้ ทำสันติ อะไร .....!!!

ต้องอ้าง คำสอนของพระพุทธองค์สิคร้าบ ถ้าไม่อ้าง ไปเจอ ครูสันติ มัวแต่ ติดอาการ
สำคัญตน เป็นมิจฉาทิฏฐิ หลอกแหลก หลอกไปทำทาน เรี่ยไร ถวายข้าวแกง ส้มตำ
ปราบคอมมิวนิสต์ ทำโรงวิชา ปัดระเบิดไปลงญี่ปุ่นแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้า จับแปลงเพศ สันติ !!!

 

คำว่า เป็นภาษาปฏิบัติ

หากภาวนาเสียหน่อย เวลาไปเจอ สภาพธรรมอะไรก็ตาม ที่เป็น " ปัจจัยการ "

อะไรก็ตามที่เป็น ปฏิจสมุปบาท อะไรก็ตามที่ตกภายใต้ ปฏิจสมุปบาท
หากภาวนาด้วยนัยปฏิบัติ มันจะเห็น สิ่งนั้นเป็น ธรรมอันเกิดจากปัจจัยการ

คำว่า นัยปฏิบัติ จะต้องมีการ แยบคายในการพิจารณา ว่า แล้วอะไรหละ
ที่เป็น ธรรมพ้นปัจจัยการ ไม่มีอาหาร เจอไหม [ หากจงใจ ชะเง้อหานิดเดียว เป็นธรรมอันเกิดจากปัจจัยการ สันติ !! ทันที ]

เจอแล้ว ก็ไม่ให้สำคัญว่าเป็นตน ของตน เพราะหากไปเจอ ธรรมพ้นปัจจัยการ
แล้วสำคัญว่า เจอตน ก็เท่ากับ ไปเห็น "ธรรมคู่" ไม่เจอ " ธรรมหนึ่ง " แล้ว
จะเอาอะไรไปเป็นการเห็น สัมมาสมาธิ

 

ยกตัวอย่าง บรรทัดเนี่ยะ เข้าทำนอง กล่าวออกมาว่า " เท่านี้ใช่ อย่างอื่นเปล่า "

ยกออกมาแล้ว สังเกตสิ มันเกิด มรรคผลนิพพาน เกิดมัคสมังคี ไหม หรือว่า
พูดสัจจ อ้างเห็นสัจจแท้แล้ว มันก็ได้แต่ กล่าวเป็นบัญญัติ แต่ การเห็น
ไม่มี !!!

ต่อให้คำพูดมันดูเหมือนจริง แต่หากมันออกมาจาก ปราศจาก "พยาน"

ร้อยละร้อย มันเป็นอาการ " สำคัญว่าเห็น " ซึ่ง เพื่อนนักปฏิบัติ จะต้อง
กระทืบ ตื๊บให้แรงๆ เพื่อให้หลุดออกมา

อย่าบัญญัติ อย่าภาวนาเพื่อการทำการบัญญัติ เด็ดขาด

ต้องภาวนาแล้ว กล่าวไปตาม เท่าที่จะเป็น มุขนัย เป็นประโยชน์
ต่อการปฏิบัติ


คำสอนใดแม้นจะเป็นจริง แต่กล่าวไปแล้วไม่เกิดประโยชน์อะไร ก็ไม่กล่าว

 

การสืบต่อของจิต ด้วย การอุปาทาน ว่าเป็นเรา อันมีที่มาจาก อวิชชา จึงเป็น มิจฉาทิฏฐิ

 

ด่าคำโตโม้เกินกำลัง
ฟังแล้วรำคาญ พูดเพ้อระส่ำไปทั่ว
แขวะสำนักโน่นนี่
อ้างพระศาสดาเสริมบารมีตนเองซ้ำซาก
เขียนมา3พันกว่าโพสต์เพิ่งหมดเม็ดแดง
ได้เม็ดเขียวมา ๑ เมล็ด เลยเป็นสิงห์คะนอง
ยกใหญ่

 

กั๊กๆๆ นี่ก็พอกัน บาซูซู บาเยซูซู มาแทงกั๊ก ไม่ใช่ โลภะ โทษะ โมหะ
งั้น อุปาทาน งั้นตัณหา งั้นอวิชชา ไปเรื่อยเปื่อยแหละ หากเรียน
ธรรมะแบบจับบัญญัติไปกระเดียด เดี๋ยวก็ไปโทษ แอปเปิ้ล โทษงู

หากภาวนาเสียหน่อย จะไม่โทษนั่น โทษนี่ จะเห็นแต่เพียงว่า

เพราะไม่กำหนดรู้ หรือ ไม่แยบคายในการเพียรพิจารณา ไม่มีโยนิโสมนสิการ

เพราะไม่คบกัลยาณมิตร เลยไม่ได้ยิน มรรคสักกะที มีแต่บัญญัตินั่น มรรค
โน้นมรรค เชื่อตามๆกันไป

เพราะประมาท ก็ว่า

 

คำกล่าวนี้ได้ยินมานานมาก วันนี้จะชึ้ให้ท่านพิจารณาเองก็แล้วกันครับ
ร่างกายไม่ใช่เรานั้นน่าจะพอเข้าใจกันได้บ้างแต่จะอธิบายให้พิจารณากันอีกตามกำลังที่จะกล่าวได้ ร่างกายมันก็แค่ธาติทั้ง4รวมกัน มันไม่รู้ไม่ชี้อะไรกับใครทั้งนั้น มันไม่รู้ร้อนรุ้หนาว มันไม่รุ้อิ่มรุ้หิว มันเปรียบเสมือนตัวถังรถ แล้วอะไรคือกายละ จริงๆกายมันอยู่ตรงไหน? อยุ่ตรงแขนรึตรงขารึตรงหัวรึตรงตัวรึ ล้วนไม่ใช่ มันไม่เห็นมีกายสักที่ แต่พอรวมๆกันทั้งหมดมันเลยเรียกว่ากาย จริงใหมครับ. ด้วยระบบการทำงานที่ประสานกันเข้าคือธาติทั้ง4คือดิน น้ำ ลม ไฟ ต่างก็มีหน้าที่ให้ความสมดุลย์ต่อกันจึงมีกายรึธาตขันต์นี้ดำรงอยู่ได้ ที่นี้ถ้าธาติใดธาติหนึ่งในกายผิดปกติมันก็ไม่สามารถดำรงขันธ์ได้ต้องแตกสลายไปตามสภาพ จึงเรียกว่าตาย ที่กล่าวว่ากายมันไม่รุ้ไม่ชึ้ไม่ร้อนไม่หนาวไม่อิ่มไม่หิว นั้นคือสาเหตุนี้ เพราะถ้ามันร้อนคนตายก็ต้องร้อน ถ้ามันหนาวคนตายก็ต้องหนาวถ้ามันหิวคนตายก็ต้องกิน ไม่เห็นมันทำอะไรได้เลย มันได้แต่แข็งทื้อ นิ่งๆแล้วก็เน่าสลายไปตามกาล แล้วกายคือเราตรงไหนละครับ...
ที่นี้มาที่จิต จิตก็ไม่ใช่เราอีก เพราะอะไรเหตุปัจจัยก็คือจิตมันก็เหมือนกายนั้นแหละ ผมจะยกอุปมาให้ฟังนะครับ.
มีน้ำฝนที่ใส่อยู่หนึ่งแก้ว. เราเอาผงกาแฟใส่เข้าไปแล้วค้นๆให้กาแฟมันละลาย น้ำมันจะกลายเป็นกาแฟที่มีสีดำ อ้าวแล้วน้ำฝนใสๆไปไหนละ มันหายไปไหนมันทำไมกลายมาเป็นกาแฟสีดำละ. ? น้ำฝนมันไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ เพียงแต่มันถูกกาแฟที่ใส่เข้าไปไปย้อมให้มันเป็นสีดำ เราเลยเห็นสีดำแทน. ก็เสมือนกับจิตนั้นแหละ มันถุกความโลภ ความโกรธ ความหลง ย้อมจนมันไม่สามารถเห็นจิตใสๆเดิมๆได้ คงพอจะเข้าใจนะครับ ทีนี้มันไม่ใช่เราเพราะว่าเราไม่สามารถไปบังคับบัญชามันได้ ไม่สามารถไปกำหนดกฏเกณ์ทมันตามที่เราต้องการให้มันเป็นไปตามใจดวงนี้ได้ นี่คือเหตุที่ทำไม มันไม่ใช่เรา. และไอ้เราที่เราคิดว่าเป็นเรานั้นแท้ที่จริงมันก็ไม่มีอีกเหมือนกัน55555 มีคำถามถามได้ครับ
ป.ล.นี่แค่คราวๆพอเข้าใจเท่านั้น จริงๆมันลึกลงไปมากกว่านี้ แต่มันจะยาวมากเกิน เพราะแต่ละอย่างมันมีหน้าที่ของมัน ถ้าเราเข้าใจ ขบวนการของมันเราจะสามารถถอดออกและรุ้มันได้แล้วประกอบมันกลับเข้าไปที่เรียกว่า สามารถพิจารณากลับไปกลับมา เป็นพิศดารยิ่งนัก5555

 

พูดอาราย .....ฉลาดแบบไหนเอาเรื่องระดับพีเอชดี
มาสอนเด็กม.ปลาย
กล้วยไข่แค่ ม.ปลายอย่ามาบ้า ด่ามั่วไปหมด

 

พูดเยอะมาก เลยได้เม็ดถั่วเขียวเม็ดเดียวเพราะ
น้ำมากผักบุ้งนิดเดียว

 

สังคมมันไม่พัฒนาไปไหนหรอกนะ
ถ้ามีแต่คนชอบจ้อให้คนอื่นฟังโดย
ไม่เคยจับกระแสคนอื่นเลย
ต่อให่เป็น ดร.คนก็รำคาญ
หัดฟังบ้างเจ้าแมวอัตตาบ้าแต่เทดไม่ลืมตาดูผู้ฟังเลย

 

กั๊กๆๆๆ

ธรรมนัยปฏิบัติ มันเป็น ธรรมที่พ้นการชี้ได้ตรงๆ มันเป็นสิ่งที่ผู้ปฏิบัติ
จะได้ยินได้ฟังในชนิดที่ไม่มีคนแสดง เป็นธรรมพ้นการได้ยินได้ฟังจากผู้อื่น

เป็นธรรมที่อยู่ตรงปากคอก อยู่กับเจ้าตัว ผู้มีโยนิโสมนสิการ มีมรรค มีความ
ไม่ประมาท มัวแต่เอา ขันธ์5มาประดับเป็นตัวธรรม อ้างขั้นอนุบาล มัดยม อุดม
ดร สันติ !!!

หากสนทนาธรรม เพื่อการ ฟังธรรมจากปากคนอื่น ฟังให้ตายก็ไม่ใช่ธรรม

ตถาคตอยู่ในทุกสรรพสิ่ง แต่ไม่ใช่หาเอาจากสิ่งที่เกิดด้วยขันธ์5 อยาตนะ6

ตถาคตไม่เคยหายไปไหน ไม่เคยเป็นของใคร ไม่มีความเป็นใคร หรืออะไร

ปฏิบัติจิฮับ แล้ว นมสิการสิ่งที่ตนยินตนฟังภายในโน้น ไม่ใช่ มาโทษคนข้างนอก
มันจะพ้น ขั้นเขิ้น สัญญาอันเป็นปัจจัยให้เกิดความต่าง