บาปในใจแม่

ก่อนอื่นขออุทิตการแบ่งปันประสบการณ์นี้ ให้แก่หัวหน้างานของผมเอง ซึ่งเป็นผู้เล่าเหตุการณ์ให้ผมฟัง และอนุญาตให้ผมนำมาเผยแพร่ เป็นวิทยาทานได้โดยไม่รู้สึกอับอาย หากการแบ่งปันนี้ก่อเกิดผลบุญ ก็ขอให้ผลบุญนั้นช่วยแผ่ไปยังหัวหน้างานของผมเถอะครับ...

หัวหน้าของผมเป็นผู้หญิงทำงานคนหนึ่ง ซึ่งปัจจุบันเรียกได้ว่าอยู่ใน "วัยทอง" แล้ว ด้วยอายุ 40 ปลายๆของเธอ ทำให้เธอเผชิญโลกมาแล้วหลายรูปแบบเหลือเกิน ทั้งความทุกข์ ความสุข ความสมหวัง-ผิดหวัง ความชื่นชมยินดี และความเจ็บปวดทรมานต่างๆ เธอผ่านมาแล้วหลายรูปแบบ แต่เรื่องหนึ่งที่เธอถือเป็นบาปติดตัวเธอไปตลอดกาล คือ เมื่อประมาณปี 2540 เธอเคยไล่ลูกชายของเธอออกจากบ้าน เพราะลูกชายของเธอเกเรเหลือเกิน ทั้งเสพยา ติดเหล้า ติดเที่ยว ติดเพื่อน ติดผู้หญิง ฯลฯ เป็นวัยรุ่นอายุ 17 ที่กำลังคะนองในความร้อนรุ่มของเลือดวัยหนุ่ม ตีรันฟันแทงกับคนอื่นบ่อยครั้ง จนบาดแผลเต็มตัวไปหมด หัวหน้าของผมตัดสินใจไล่ลูกชายคนนี้ออกไปจากบ้าน เมื่อความโมโหก่อนตัว จนเกินกว่าจะกลั้นไว้ได้ ทันทีที่เธอเห็นลูกชายของเธอ กำลังเสพยาอย่างโจ่งครึ่มในห้องนอน...

ลูกชายของเธอก็ใช่ย่อย หุนหันฮึดฮัดออกจากบ้านไป โดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย แล้วก็ไม่หยิบอะไรติดมือไปด้วย เดินด้วยสองขาออกจากบ้าน ทิ้งให้หัวหน้าของผมนั่งร้องไห้อยู่ในบ้านคนเดียว สามีของเธอก็เสียชีวิตไปนานแล้ว จึงมีเพียงลูกชายคนนี้เท่านั้นที่อยู่กับเธอ และเป็นกำลังใจเดียวของเธอในตอนนั้น ร้องไห้ได้ไม่นานเธอก็ออกจากบ้าน ขับรถตามหาลูกชายอย่างไร้จุดหมาย ในใจนึกให้อภัยลูกแล้วในตอนนั้น อยากให้ลูกกลับมาแล้วว่าจะพาไปเลิกยา อยากเปลี่ยนชีวิตของลูกให้ดีขึ้น และหวังว่ามันยังคงไม่สายเกินไป...

แต่ตามหาไม่รู้กี่ที่ก็ไม่เจอ ตามหาเป็นชั่วโมงก็ยังไม่เห็นวี่แวว จะขับไปบ้านเพื่อนของลูกชาย ก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนบ้าง เลยได้แต่จอดรถลงไปถามคนแถวนั้นเอา ว่าเห็นลูกชายของตนบ้างมั๊ย แต่ตอนนั้นก็ดึกแล้ว ไม่มีใครสังเกตเห็นเลย เธอจึงขับกลับไปที่บ้าน เพราะคิดว่าลูกคงเหนื่อยแล้วกลับมาบ้าน แต่ก็ไม่เห็นวี่แววเหมือนกัน จึงโทษตัวเองว่า "เป็นเพราะเราไล่เขาออกจากบ้านแท้ๆ ถึงได้เป็นแบบนี้" แต่โทษตัวเองไปก็เท่านั้น เพราะซักพักหนึ่งก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามา พอรับโทรศัพท์ได้ยินเสียงลูกชายเรียกว่า "แม่..." แค่นั้นก็บอกว่า เธอตื่นเต้นดีใจทั้งน้ำตา ถามว่าอยู่ไหน อย่างไร ก็ได้ความว่า

ลูกของเธอถูกอริตามล่า ตอนนี้วิ่งหนีมาที่ตู้โทรศัพท์หน้าหมู่บ้าน ซึ่งก็เป็นระยะทางที่ไกลพอสมควร จึงอยากให้แม่มารับกลับบ้าน หัวหน้าของผมรีบออกรถไปที่จุดนัดพบ ด้วยความดีใจและกังวลอยู่ลึกๆ แต่พอไปถึงก็เห็นลูกชายนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น... เธอจึงลงจากรถไปพาลูกชายขึ้นรถแล้วไปส่งโรงพยาบาล เธอพยายามเรียกชื่อลูกชายตลอดทาง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ พอถึงมือหมอได้ไม่นาน หมอก็บอกมาว่า "ลูกชายได้เสียชีวิตแล้ว" ! ...เนื่องจากบาดแผลฉกรรจ์มาก ทั้งถูกฟัน ถูกทุบตีด้วยของแข็ง ฯลฯ เกินกว่าจะเยี่ยวยารักษาได้

ทุกวันนี้หัวหน้าของผมก็ยังเอาแต่โทษตัวเอง ว่าเป็นสาเหตุให้ลูกชายต้องตาย คิดว่าเป็นผลจากวจีกรรมของตน ที่เคยด่าลูก แช่งลูกสารพัดเวลาโมโห แม้ว่าทุกวันนี้เธอจะแต่งงานใหม่ และมีลูกใหม่แล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังคงถูกหลอกหลอนด้วยภาพความหลังที่ฝังใจ เธอบอกว่าพยายามทำบุญมาตลอด ถือศีล บวชชีพราหมณ์ ก็ไม่สามารถลบล้างความเจ็บปวดในใจครั้งนั้นไปได้ ผมรู้สึกสงสารและเห็นใจหัวหน้า หัวอกของคนเป็นพ่อ เป็นแม่ ไม่สามารถรับได้จริงๆกับเรื่องแบบนี้ จึงได้แต่หวังว่า เธอจะได้รับอานิสงส์จากการเผยแพร่อุทาหรณ์นี้ เพื่อช่วยดลให้เธอมีกำลังใจที่เข้มแข็งขึ้น... และพร้อมจะสู้กับอนาคตต่อไปครับ

 

น่าสงสารและเห็นใจจริงๆๆ บางครั้งคนเรา
มัวแต่ทำมาหากินจนลืมละเลยดูแลเอาใจใส่ลูก จนกลายเป็นเด็กเกเรา มาคิดได้
ก็สายไปเสียแล้ว อีกอย่างคำด่าสาปแช่งของพ่อแม่นั้น ย่อมเป็นไปตามปากจริงๆๆ
สมัยตอนเด็กๆๆ ในตรอกบ้านเราเป็นบ้านตึกแถว 3ชั้นจะอยู่เรียงกัน 20 กว่าหลัง
เรียกได้ว่าโตกันขึ้นมาก็มีเพื่อนบ้านอยู่แถวนั้น ทั้งหมด ส่วนมากจะเป็นคนจีนกันหมด
มีอยู่บ้านหนึ่ง แม่เขาเช้าขึ้นมาชอบด่าลูกชาย คนเล็กว่า "จาสีเกียก" แปลได้ว่า
เช้าๆๆก็ไปตายซะ เป็นอยู่อย่างนี้บ่อยๆๆ วันหนึ่งลูกแกโดนรถเมล์ชนอยู่หน้าปากซอย
เอาไปส่งโรงพยาบาลยังพูดคุยได้ แต่วันรุ่งขึ้นก็เสียชีวิต เพราะเลือดคลั่งในสมอง
จบชีวิตด้วยวัยเพียง 15 ปี...

 

กรรมของคนเป็นลูกชายหนักกว่าผู้เป็นแม่เยอะครับ ถีงต้องไปแบบนั้น ขอให้คุณแม่มีดวงตาที่เห็นธรรมด้วยเถิด

 

มันแปลกแต่จริงครับเรื่องแบบนี้ (คำพ่อ-แม่) ญาติผมก็มีแบบนี้ครับ ชอบด่าลูกว่าไอ้โง่ เพราะลูกเขาเรียนไม่เก่ง ไม่มีความมั่นใจ แต่พ่อแม่เคร่งครัดมาก ถ้าสอบได้คะแนนไม่ดีก็จะถูกด่า ถูกตี สารพัด ผมเลยมานั่งคิดว่า ที่ลูกเขาเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะการเลี้ยงดูของเขาทั้งสองนั่นแหละ... แทนที่จะให้กำลังใจลูกไม่มีหรอก กลัวซักวันลูกเขาจะเครียดจนฆ่าตัวตายนี่สิครับ

 

ผมและคนอื่นๆที่ใกล้ชิดเธอ ก็อยากให้เธอได้ปลงเสียบ้างเหมือนกันครับ ใครพูดเรื่องลูกขึ้นมา ก็ดูเธอจะนิ่งๆไปเลย เวลาพนักงานพาลูกเข้ามาในออฟฟิศ เธอก็จะเข้าห้องไปซะดื้อๆ ไม่รู้จะใช้ธรรมะข้อไหนไปแนะนำเหมือนกันครับ ด้วยเธอเองก็เข้าวัดเข้าวาบ่อยๆ ฟังเทศน์จากพระดีๆมาก็เยอะ แต่เธอก็บอกว่าช่วยให้สบายใจขึ้นแค่ชั่วคราวเท่านั้นเอง ลำพังผมเองก็ปัญญาทราม จะปลอบเธอก็คงยากมากๆสำหรับผม ก็ได้แต่หวังว่าบุญกุศลที่ผมได้เผยแพร่เรื่องราวไปนี้ จะส่งผลให้เธอดีขึ้นน่ะครับ