บทปลงสังขาร

บทปลงสังขาร บทที่ 1<o></o>​

<o> </o>​

มนุษย์เราเอ๋ย เกิดมาทำไม นิพพานมีสุข อยู่ใยมิไป
ตัณหาหน่วงหนัก หน่วงชักหน่วงไว้ ฉันไปมิได้ ตัณหาผูกพัน
ห่วงนั้นพันผูก ห่วงลูกห่วงหลาน ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร จงสละเสียเถิด<o></o>
จะได้ไปนิพพาน ข้ามพ้นภพสาม<o></o>
ยามหนุ่มยามสาว หน้าตาแช่มช้อย งามแล้วทุกประการ แก่เฒ่าหนังยาน<o></o>
แต่ล้วนเครื่องเหม็น เอ็นใหญ่เก้าร้อย เอ็นน้อยเก้าพัน มันมาทำเข็ญ<o></o>
ให้ร้อนให้เย็น เมื่อยปวดทั้งตัว ขนคิ้วก็ขาว นัยน์ตาก็มัว<o></o>
เส้นผมบนหัว ดำแล้วกลับหงอก หน้าตาเว้าวอก ดูหน้าบัดสี<o></o>
จะลุกก็โอย จะนั่งก็โอย เหมือนดอกไม้โรย ไม่มีเกสร<o></o>
จะเข้าที่นอน พึงสอนภาวนา พระอนิจจัง พระอนัตตา<o></o>
เราท่านเกิดมา รังแต่จะตาย ผู้ดีเข็ญใจ ก็ตายเหมือนกัน<o></o>
เงินทองทั้งนั้น มิติดตัวไป<o></o>
ตายไปเป็นผี ลูกเมียผัวรัก เขาชักหน้าหนี เขาเหม็นซากผี<o></o>
เปื่อยเน่าผุพอง หมู่ญาติพี่น้อง เขาหามออกไป เขาวางลงไว้<o></o>
เขานั่งร้องไห้ แล้วกลับคืนมา อยู่แต่ผู้เดียว ป่าไม้ชายเขียว<o></o>
เหลียวไม่เห็นใคร เห็นแต่ฝูงแร้ง เห็นแต่ฝูงกา เห็นแต่ฝูงหมา<o></o>
ยื้อแย่งกันกิน ดูน่าสมเพช<o></o>
กระดูกกูเอ๋ย เรี่ยราดแผ่นดิน แร้งกาหมากิน เอาเป็นอาหาร<o></o>
เที่ยงคืนสงัด ตื่นขึ้นมินาน ไม่เห็นลูกหลาน พี่น้องเผ่าพันธุ์<o></o>
เห็นแต่นกเค้า จับเจ่าเรียงกัน เห็นแต่นกแสก ร้องแรกแหกขวัญ<o></o>
เห็นแต่ฝูงผี ร้องไห้หากัน<o></o>
มนุษย์เราเอ๋ย อย่าหลงนักเลย ไม่มีแก่นสาร อุตส่าห์ทำบุญ<o></o>
ค้ำจุนเอาไว้ จะได้ไปสวรรค์ จะได้ทันพระพุทธเจ้า จะได้เข้านิพพาน<o></o>
<o> </o>

อะหัง วันทามิ สัพพะโส อะหัง วันทามิ นิพพานะปัจจะโย โหนตุ<o></o>​

<o> </o>​

<o> </o>​

<o> </o>​

บทปลงสังขาร บทที่ 2<o></o>​

<o> </o>​

สังขารร่างกาย ต้องตายเป็นผี อยู่ในโลกนี้ ไม่มีแก่นสาร<o></o>
ทรัพย์สินเงินทอง เป็นของสาธารณ์ ไม่ใช่ของท่าน ลูกหลานต้องลา<o></o>
อย่ามัวประมาท โอกาสยังมี อย่าหลงโลกีย์ จะมีปัญหา <o></o>
โลกนี้แท้จริง เป็นสิ่งลวงตา เป็นของมายา ใช่ว่าจีรัง<o></o>
สังขารร่างกาย อยู่ไม่กี่ปี ก็ตายเป็นผี ไม่มีความหวัง<o></o>
เกิดแก่เจ็บตาย ร่างกายผุผัง ทุกวันเดินทาง สู่ยังกองฟอน<o></o>
จะห้ามไม่ฟัง จะรั้งไม่หยุด เป็นสิ่งสมสุติ ตามพุทธสอน<o></o>
อำนาจใด ๆ อย่าไปวิงวอน ให้ช่วยเราตอน ที่วันสิ้นใจ<o></o>
สังขารเรานี้ เป็นสิ่งที่น่าสังเวช มันเป็นสาเหตุ สังเกตเอาไว้<o></o>
เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ปวดร้าวอาลัย หิวอิ่มเกินไป ก็ไม่อยู่นาน<o></o>
หนาวก็จะตาย ร้อนไปก็จะแย่ ลำบากแท้ ๆ นี่แลสังขาร<o></o>
ต้องกินต้องถ่าย ทนไปทุกวัน ดูน่าสงสาร คิดกันให้ดี<o></o>
สังขารร่างกาย ทั่วไปเน่าเหม็น มีของกากเดน มองเห็นทุกที<o></o>
ไหลเข้าไหลออก ย้อนยอกมากมี ล้วนเป็นสิ่งที่ มีอยู่ทั่วกัน<o></o>
น้ำเลือดน้ำหนอง ล้วนของปฏิกูล ไหลมาเป็นมูล พอกพูนหลายชั้น<o></o>
ข้างนอกเน่าเหม็น มองเห็นทุกวัน อีกข้างในนั้น ล้วนขันไม่งาม<o></o>
สังขารร่างกาย ไม่ใช่ตัวตน เกิดมาเป็นคน ไม่พ้นโดนหาม<o></o>
ต้องนอนเปลือยกาย ให้ไฟลุกลาม เมื่อเจ้าโดนหาม สู่เชิงตะกอน<o></o>
ผู้ดีเข็ญใจ ก็ตายเหมือนกัน อย่าหลงสังขาร ปลงกันไว้ก่อน<o></o>
ลูกหลานชายหญิง ส่งได้แน่นอน ก็แค่กองฟอน แล้วย้อนกลับมา<o></o>
สังขารร่างกาย ล้วนตายเป็นศพ ถูกแผ่นดินกลบ อยู่ในป่าช้า<o></o>
หมู่หนอนชอนไช ตอมไต่กายา เป็นเหยื่อนกกา หมู่หมาในดง<o></o>
กระดูกเกลื่อนกลาด เรี่ยราดทั่วไป เอ็นเล็กเอ็นใหญ่ ไร้จุดประสงค์<o></o>
ต้องถูกทอดทิ้ง นอนกลิ้งไปในดง เป็นป่ารกพง เฝ้าดงกันดาร<o></o>
กระทำให้แจ้ง จะแทงตลอด ไม่หลงสังขาร ทั่วกันด้วยเถิด<o></o>
จะได้หยุดเกิด มันไม่ประเสริฐ ตราบใดยังเกิด อยู่ในสงสาร<o></o>
รีบภาวนา เพื่อละอัตตา ข้ามพ้นมายา ทั่วหน้ากันเทอญฯ <o></o>

 

ฟังเสียงร้องบทปลงสังขารได้ที่
http://www.geocities.com/buddhistmantra/page015.htm