...:ชัยชนะ..อันยิ่งใหญ่:...

เมื่อหลายปีก่อนมีคดีหนึ่งที่เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา
วัยรุ่นอายุสิบสี่ยิงเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งถึงแก่ความตาย
เพียงเพื่อต้องการพิสูจน์ตัวเองให้เพื่อนๆในแก๊งเห็น
ทุกนัดที่มีการสืบพยานในศาล
แม่ของผู้ตายนั่งฟังการพิจารณาอย่างนิ่งเงียบ
หลังจากที่ศาลสั่งจำคุกวัยรุ่นผู้นั้น แม่ขอผู้ตายเดินเข้าไปหาเขา
จ้องหน้าและพูดว่า "ฉันจะฆ่าเธอ"

ผ่านไปครึ่งปี หญิงคนนั้นก็ไปเยี่ยมคนที่ฆ่าลูกชายเธอ
เธอเป็นคนแรกและคนเดียวที่ไปเยี่ยมเขา
เพราะเขาเป็นเด็กข้างถนน ไม่มีญาติพี่น้อง
ก่อนที่จะจากไป เธอให้เงินเขาเป็นค่าบุหรี่
และเธอก็เริ่มไปเยี่ยมเขาบ่อยขึ้น แต่ละครั้งก็เอาอาหารและของฝากไปให้
เมื่อใกล้กำหนดจำคุกสามปี หญิงผู้นั้นก็ถามว่า เขาจะทำอะไรเมื่อพ้นโทษ
เขาตอบไม่รู้ เธอจึงหางานให้เขาทำในบริษัทของเพื่อน
ครั้นถามว่าเขามีที่พักไหม ก็ได้คำตอบว่าไม่มี เธอจึงชวนเขามาพักในบ้านของเธอ
บ้านของเด็กที่เขาฆ่ากับมือ

ตลอดแปดเดือนเขาพักบ้านเธอ กินอาหารที่เธอทำ
และเย็นวันหนึ่งเธอก็เรียกเขาเข้าไปคุยในห้อง เธอนั่งประจันหน้าเขา
นิ่งเงียบพักใหญ่แล้วพูดขึ้นว่า
"เธอจำได้ไหมตอนที่อยู่ในศาล ฉันพูดว่าจะฆ่าเธอ?"
"จำได้ครับ"
"ฉันไม่ต้องการเห็นคนที่ฆ่าลูกฉันยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ฉันต้องการให้เขาตาย
เพราะเหตุนี้แหละฉันจึงไปเยี่ยมเธอและเอาของไปให้
เพราะเหตุนี้แหละฉันจึงหางานให้เธอ และให้เธออยู่บ้านฉัน"

ถึงตรงนี้ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

แล้วแม่ของผู้ตายก็พูดต่อไปว่า
"ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเธอ ตอนนี้เจ้าวัยรุ่นคนนั้นก็จากไปแล้ว
ฉันจะถามเธอล่ะที่นี้ว่า ลูกของฉันจากไปแล้ว เจ้าฆาตกรก็จากไปแล้วเช่นกัน
เธอยังจะอยู่ที่นี้อีกหรือเปล่า ฉันอยากรับเธอเป็นลูกหากเธอไม่ว่าอะไร"

ในที่สุดเธอได้กลายเป็นแม่ของคนที่ฆ่าลูกเธอ
ส่วนฆาตกรผู้หลงผิด ก็ได้แม่ซึ่งเขาไม่เคยมีมาก่อนในชีวิต

เรื่องนี้เริ่มต้นด้วยความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหญิงคนหนึ่ง
แต่เธอก็ได้พลิกเปลี่ยนเหตุการณ์ให้กลายเป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่
ชัยชนะอันสำคัญไม่ได้อยู่ที่เธอ ได้ลูกคนใหม่มาแทนคนเก่าที่จากไป
หากได้แก่การกำจัด"ศัตรู" ของเธอโดยไม่มีใครเป็นฝ่ายสูญเสียแต่อย่างใด
ทุกคนเป็นผู้ชนะ ทั้งตัวเธอเองและชายหนุ่มผู้หลงผิด


ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ มิได้เกิดจากการแก้แค้น
แต่เกิดจากการให้อภัย การให้อภัยมีอานุภาพอันยิ่งใหญ่
เพราะนอกจากกำจัดคนชั่วร้ายให้หมดไป
โดยปราศจากการสูญเสียเลือดเนื้อแล้ว
ยังสามารถฉุดรั้งชีวิตให้พ้นจากความตกต่ำ เข้าสู่หนทางที่ดีงาม
มิใช่ชีวิตของฆาตกรผู้หลงผิดเท่านั้น หารวมถึงชีวิตของหญิงผู้เป็นแม่ด้วย

ชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไร หากจิตใจถูกเผาลนด้วยความโกรธ
หรือหมกมุ่นอยู่กับความเคียดแค้นพยาบาทวันแล้ววันเล่า
ทั้งนี้โดยหวังลมๆ แล้งๆ ว่า
ความวิบัติของฆาตกรเท่านั้น ที่จะทำให้เธอถูก "ปลดปล่อย"จากความทุกข์ทั้งมวล
แต่ก่อนที่วันนั้นจะมาถึง คนที่ย่ำแย่เป็นคนแรกก็คือตัวเธอนั่นเอง

ไม่มีอะไรที่จะปลดปล่อยเราจากความทุกข์เพราะถูกทำร้าย ไดัดีไปกว่าการให้อภัย
การให้อภัยจะช่วยให้เราเป็นอิสระ จากกรงขังที่เราสร้างขึ้นไว้เอง
อันได้แก่กรงขังแห่งความเคียดแค้นพยาบาท
ต่อเมื่อสลัดความเคียดแค้นออกไป อิสรภาพจึงจะบังเกิดขึ้น

ถึงที่สุดแล้วชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่สุดในเหตุการณ์ครั้งนี้
มิได้อยู่ที่การชนะใจฆาตกรผู้หลงผิด
หากได้แก่การที่ผู้เป็นแม่สามารถเอาชนะ ความเคียดแค้นพยาบาทในใจเธอ
แล้วให้เมตตากรุณามาแทนที่ ชัยชนะเช่นนี้ต้องอาศัยความกล้า
ความเข้มแข้ง และความมั่นคงในจิตใจอย่างมาก

แน่ละ..การให้อภัยคนที่ทำร้ายดวงใจพ่อแม่นั้นเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้ง่ายๆ
แต่เป็นสิ่งที่บ่มเพาะได้ หากสนใจ

ใยไม่เริ่มจากการ..ให้อภัยคนที่ชอบนินทาเรา
พูดจาไม่ถูกหู หรือไม่ซื่อต่อเรา
ใช้ความรัก ความจริงใจ เข้าหาเขา
แล้วดูสิว่า...จะได้ผลดีกว่าการแก้แค้นตอบโต้เขาไหม !?!


การขอที่ไม่ต้องละอายคือ...ขอโทษ
การให้ที่ไม่ต้องเสียอะไรเลยคือ...ให้อภัย


​

*ขออนุญาตินำบทความนี้มาเผยแพร่*​

​