โมเย

คิดถึงพ่อเหลือเกิน อาลัยในพ่อเหลือเกิน [IMG]

[IMG] [IMG][IMG] [IMG] [IMG] [IMG]

เจ้าน้อย...ชอบป่ะ เดี๋ยวธันวาคม ขึ้นไป จะเอาไปฝาก...

พันธุ์นี้เชื่องเจ้าค่ะ
ตามประวัติจริงๆแล้ว
จำไม่ได้แม่นว่าในรัชกาลที่เท่าไร เคยมีพระบรมราชโองการ
มิให้ผู้ใดนำมาเลี้ยงนอกวัง ถ้าผู้ใดนำมาเลี้ยงจะต้องส่งคืนให้กับวังเจ้าค่ะ
แต่ปัจจุบัน ไม่ทราบว่ายังยึดถือกันอยู่หรือเปล่า..

คุณครู จะทำสร้อยฟ้าฯ ร้องไห้ด้วยแล้วนะเจ้าคะ
สร้อยฟ้าฯ อุตสาห์กลั้นใจทำใจแข็งมานาน
ขนลุกแล้ว

ขอโทษเจ้าค่ะ ช้าไปหน่อย มัวแต่ไปตามจับ
กว่าจะจับมาได้ อย่างคุณครูโมเย ต้องนี้เลย
ขาวมณีเจ้าค่ะ
[IMG]

[IMG] [IMG]
[IMG][IMG]

มอบให้เจ้าน้อย... และแม่ของหนูจ๊ะ แม่หนู ได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่สุด เพื่อมอบถวายแด่พระองค์ท่านล้ว...

แม่จาเอาเพลงนี้ ถวายให้ มหาจุฬาลงกรณ์ ด้วยจ้า [IMG]

เช่นกัน...ฮือ..ฮือ..ฮือ....

ใช่เจ้าน้อย...อ๊ะเป่า... ออกมาเล่นคอมกะมานุด ได้ด้วยเหยอ...หือ หือ หือ...

[IMG]

ขอมอบเข็มกลัด ไว้ให้ แทนใจ...

[IMG]

[IMG] [IMG]

[IMG]

เธอมาพร้อมพระจันทร์เต็มดวง.... ขึ้น 15 เดือน 11...

[IMG]

อ้าแอร่มสคราญโฉม โลมเมือง ไฝฝ้าบ่ให้เคือง นวลพร้อม ละออทอง จับต้อง ผิวอ่อน หวังเป็นภมรซ้อน คู่ชื่น เชยสมาน
-
-
-
-
-

ทติยะทรงต้อง ตรงตะวัน ต่างเพี้ยงจิตถึงกัน บ่เที่ยง
มินับวันจักโบก เลยจาก เลือนร้างสิ้นซากเรื่อ ดั่งฟ้า แรมคืน
-
-
-
-
-
กรุ่นรักฝังจิต ฤทัยหวง ผิใจจักหมายลวง บ่ซื่อ ขอรับธะระณีโทษ ชีวัน จันทร์บ่พ้นข้ามวัน ก่อนรุ่ง
-
-
-
-
-
-

โอมเทวะลิขิต ฤดีสมร กายมิอาจจากจร หลีกได้ หทัยแจ้ง จริงแท้ มาสู่ จักเคียงวางเป็นคู่ ตราบสิ้น ชีวา

[IMG]

ใจสลาย เป็นเรื่องของวันเวลาที่มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป เหลือไว้แต่เพียงร่องรอย

เป็นธรรมดา ของการสลายไปของบางสิ่ง แต่สิ่งที่กำลังก่อเกิดขึ้นใหม่คือ กุศลจิตในภพนี้

อนุโมทนา

ฟังเพลงล่าสุดแล้ว.... เสียงปี่.... ทำให้ใจสลาย เจ็บปวด...
ตอนที่พี่ร้องให้น้องฟัง... ไม่มีเสียงปี่นี่....

[IMG]

[IMG]

[IMG]