เรื่องเล่า และ จุดเริ่มต้น ของผม

ในช่วงวัยเด็ก คำว่า " พระโพธิสัตว์ " เป็นคำที่ผมไม่เข้าใจว่าคืออะไรจนกระทั่ง ผมอยู่ช่วงวัยรุ่น ขึ้น ม.4 ได้ไปค้างบ้านเพื่อนสนิทคนนึง พ่อเพื่อนชอบมาคุยเรื่องผีให้ฟังบ้าง เรื่องเทวดาบ้าง ผมเองก็สนใจเรื่องทำนองนี้อยู่แล้วรวมไปถึงการทำสมาธิ เลยทำให้คุยกันถูกคอกับพ่อเพื่อนพอสมควร จนกระทั่งช่วงท้ายของบทสนทนา พ่อเพื่อนถามผมและถามเพื่อนว่า "เอ็ง ตายไปแล้วอยากเป็นอะไร "
เพื่อนผมตอบก่อนไปว่า "พระพรหม" แล้วก็หันมาถามผมอีกครั้งว่า " แล้วเอ็งล่ะ"
ผมตอบทันทีโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียวว่า " พระโพธิสัตว์ ครับพ่อ " เท่านั้นล่ะ พ่อเพื่อนถึงกับ อุทานเสียงดังมาเลย บอกขนลุกซุ่ไปหมดทั้งตัว "งั้นข้าขอลานะ ถ้าปราถนาแบบนี้ " ในตอนนั้นผมเองก้ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงตอบไปเช่นนั้นเหมือนกัน ผ่านมาได้หลายเดือน พอดีมีหนังฝรั่งอยู่เรื่องนึงที่ผมต้องยกความดีให้จริงๆเข้ามาฉายในไทย คือเรื่อง " little buddha "
ผมได้มีโอกาสดูถึง3รอบ เพื่อที่จะฟังช่วงท้ายของหนัง ในช่วงที่หลังลามะ ได้ตายไป จะมีเสียงของลามะกล่าวถึง อารมณ์ต่างๆ ในการดูรอบที่สามนี่เอง อาศัยในโรงหนังไม่ค่อยมีคน ผมหลับตา และฟังตาม บทที่ลามะกล่าวมาทั้งหมดอย่างตั้งใจ พอฟังจบ หนังจบพอดี อารมณ์ผมในตอนนั้นว่างมาก คือแทบจะว่างเปล่าในความรู้สึกของผม ผมเดินออกจากโรงหนัง ข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อที่จะบ้าน ก้าวแรกที่แตะฟุตบาทได้ จู่ๆมี อารมณ์นึงก่อเกิดขึ้นมาภายในใจ
"เราตัดสินใจแล้ว เราจะปราถนาเป็นพระพุทธเจ้า " เท่านั้นเอง อารมณ์ปีติยินดีทั้งหลายหลั่งไหลท่วมท้นมากจน ผมรู้สึกว่า ตัวแทบจะปริแตกออกจากกัน
การย่างเท้าเดินไปแต่ละก้าวยากลำบากมากๆ ไม่รู้สึกรับรู้ถึง น้ำหนักเลยแม้แต่นิดเดียว คล้ายตัวจะลอยๆตลอดเวลาที่ก้าวเดิน ต้องทิ้งน้ำหนักลงมากเวลาเดินไปแต่ละก้าวได้ จนถึงสี่แยก ที่ผมจะต้องข้ามถนนอีกครั้ง
ผมกำลังยืนอยู่บนฟุตบาทห่างจากถนนราวๆฟุตนึงได้ จู่ๆมีรถบรรทุกตีวงเลี้ยวโค้งเข้ามากินเข้ามาบนฟุตบาทที่ยืนอยู่และกำลังจะประทะกับร่างผมแน่ๆ ในเวลาแค่เสี้ยวกระพริบตานั้นเอง
สิ่งเดียวที่ผมรับรู้ได้คือเหมือนเวลารอบๆตัวเดินช้าลง ช้าลง และช้าลง จนผมเห็นแม้กระทั่งสีหน้าคนขับรถบรรทุกและคนนั่งคู่กันมาว่ากำลังอ้าปากร้องด้วยความตกใจ ไม่มีเสียงใดๆที่ได้ยินผ่านหูผม ผมแค่โยกตัวไปด้านหลังเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพื่อที่จะหลบส่วนหน้าของกันชน ของตัวรถบรรทุก ที่เฉียดผ่านผมไปในระยะเหลือเชื่อมาก พอเฉียดผ่านตัวผมไปเท่านั้นเอง เวลาก็กลับมาเดินตามปกติ อาการปิติทั้งหลายยังคงอยู่ แต่ลดลงบ้าง พอเดินกลับบ้านได้อย่างสะดวก

** แล้วจะทะยอยเล่า เรื่องหลังจากนี้ต่อนะครับ เผื่อบางอย่าง มีคุณประโยชน์
เป็นแนวทาง สำหรับ ท่านที่ ปราถนาคล้ายคลึงกัน
*** คงจะใกล้ถึง วาระของผม ใกล้ถึง อายุขัย ผมถึงตัดสินใจเริ่มเล่าเรื่องของผม นะครับ

 

ขอโมทนาบุญด้วยครับ มารอฟังเล่าต่อต่อนะครับ ^_^

 

ถ้าคุณปรารถนาพุทธภูมิจริง ก็ขอให้มีจิตตั้งมั่นแบบนี้ต่อไปจนถึงวันที่บำเพ็ญบารมีเต็ม30ทัศ
แม้จะต้องเจอความทุกข์มากมาย แม้จะต้องถูกกลั่นแกล้ง แม้จะต้องให้ลูกเมียเป็นทาน แม้จะต้องถูกตัดแขน ถูกตัดขาด ถูกเฉือนเนื้อไปทีละชิ้นได้รับความทุกข์ทรมารอย่างแสนสาหัสจนตาย

ก็ขอให้จิตอย่าได้หวั่นไหว เพื่อโปรดสัตว์ที่โปรดได้ให้บรรลุมรรคผลนิพพานนะครับ

 

มารออ่านครับ ......

 

จิตพึงไว้เสมอว่า... เราจะโปรดสัตว์โลกให้พ้นซึ่งทุกข์ทั้งหลายทั้งปวง
อย่าท้อ ตั้งมั่น คงไว้ ผมขออนุโมทนาด้วยนะครับ