แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

อ่านแล้วเวียนหัวมาก มึนเลยค่ะ
อาจจะคิดไปเอง

 

นิยายวนดุจเหมือนมนต์ซ่อนรัก
ให้ประจักษ์รักแท้แม้ไม่สิ้น
ถึงต้องพรากต้องลาต้องอาจิญ
ใยไม่สิ้น ยังติดภพยลรักเอย...

จบไปแล้ว ผ่านไปแล้ว กับนิทานสะเทือนอารมณ์ เรื่องต่อไปเขาอยากรู้เรื่องตำนานเต่าพันปี ศาลเจ้าที่ตั่งอยู่จังหวัดขอนแก่น ท่านมีที่มาที่ไปอย่างไร ท่านพอล่วงรู้บ้างไหมเอ่ย ???

 

อ่ะ..ขอรู้ด้วยคนหนอ

 

เค้าห่างหายไปนาน ขอมาติดตามอ่านด้วยคน

 

บายศรีฉัตรมงคล 9 ชั้น ตั้งเด่นเป็นสง่าขนาบสองข้างโต๊ะปะรำพิธี บายศรีเทพพรหมเทวา พร้อมพานบารมีบายศรีธรรมจักรถูกจัดเรียงไว้อย่างเหมาะสม พิธีบวงสรวงสมโภชน์พุทธสถานแดนธรรมกำลังดำเนินไปด้วยดี เสียงแตรสังกังวานลั่น ดังจะตรึงมหาชนผู้มาร่วมงานให้ตกอยู่ภายใต้มนต์สะกด พ่อพราหมณ์ชุดขาวเจ้าพิธีอ่านโองการเชิญชุมนุมเทวดาไปโดยลำดับ ผู้มีสัมผัสสื่อเร้นลับส่งกระแสจิตผ่านเครื่องพลีกรรม ในห้วงสมาธิจิตนั้นพลันปรากฎภาพนิมิตรพญานาคราชเก้าเศรียรขนาดมหึมาแผ่ปกคลุมเหนือเมฆากาศ ภูมิที่ราบสูงแห่งนี้ล้วนเป็นที่สถิตอยู่ของเหล่านาคเทพชั้นสูงผู้บำเพ็ญกิจรักษารอยพระพุทธบาทและบ่อน้ำทิพย์ อันเป็นจุดเชื้อมต่อระหว่างโลกมนุษย์กับแดนสวรรค์

ท่านผู้เฝ้าดูแลอยู่ในถ้ำอุโมงค์ใหญ่ใต้พื้นพิภพ กำลังจะหมดวาระลง

"แม้นคืนวันจะผันผ่านเนิ่นนานนับกัลป์ หม่อมฉันเฝ้ารอคอยการกลับมาของท่าน ผู้เป็นมิ่งขวัญของเหล่านาคราช บัดนี้ถึงกาลเวลาอันเหมาะสมแล้ว น้องแก้วขอจรจาก อำลาพี่ยาไปก่อน ด้วยจิตอาวรณ์ ด้วยใจมิเสื่อมคลอนตลอดกาล!"

น้ำบุษ หญิงสาวผู้ได้อัตภาพเป็นมนุษย์ นิมิตเห็นนางนาคผู้เป็นสหายรักในครั้งอดีตชาติ นางนั้นได้จับมือฝากความหวังไว้กับน้ำบุษ คล้ายดังจะมอบหมายภาระหน้าที่สำคัญบางอย่างฝากให้ดูแล ตั้งแต่เธอได้ย่างกรายเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ น้ำบุษสัมผัสได้ถึงกระแสความผูกพันที่มีมายาวนาน มันเป็นกระแสแห่งความรักความอบอุ่นที่มีพลานุภาพสุดประมาณ ภาพกษัตริย์หนุ่มเดินจูงมือประคับประครองพระชายาพร้อมด้วยลูกน้อย ขึ้นจากเมืองบาดาล มันช่างเป็นภาพที่ประทับใจอะไรเช่นนี้ เมื่อถอนจิตออกจากสมาธิ สัมผัสแรกที่ปราศจากการปรุ่งแต่งใดๆบอกให้รู้ว่า หญิงสูงศักดิ์ผู้นั้นคือตัวเธอเองเมื่อครั้งอดีตชาติ

"โอ้ โห นี่เรางดงามได้ถึงเพียงนี้เชียวรึ! อิอิอิ..."

ยิ่งแสวงหายิ่งไกลห่าง ยิ่งไขว่คว้ายิ่งไกลเกินเอื้อม แต่ครั้นพอหยุดสิ้นทิ้งทุกสิ่งอย่างมันกลับเข้ามาทำให้ใจหวั่นไหว แม้หลบเลี่ยงเพียงใด พันธนาการยังตราจิตตรึงใจให้ถวิลอยู่มิรู้วาย!

แมวเหมียวมงคลฟีล์มภูมิใจเสนอ

"พันธนาการรัก มันตาเทวี"

 

ไม่ตามใจคนอ่านเลย เฮ้อ!! แต่เรื่องใหม่น่าติดตามมากค่ะ

ปล.หายไปนานจนลืมเลยอะ

 

ความรักแรกอุบัติมาแต่ใด
ครั้นสถิตจิตใคร ให้เพ้อหลงพะวงหา
แรกลองรักกลับเป็นมายา
สะอื้นหนักช้ำอุราเจียนตาย

ทุกข์เข็ดเก็บใจไว้ในลิ้นชัก
มุ่งปฎิบัติชำระกายใจผ่องศรี
รักกลับมาทำหวั่นไหวเต็มที
ด้วยบุญบารมีบำเพ็ญร่วมกันมา

จักหนีอย่างไรใครใคร่ตอบ
รักแท้มิลวงหลอกเป็นฉะนี้
ยิ่งระลึกรู้อยู่กลับยิ่งคูณทวี
ผูกพันด้วยหน้าที่และสัญญาปางบรรพ์

คู่แท้ในทางธรรมมิห่างเหิน
เคียงดำเนินตราบลมหายใจสุดท้าย
น้องจะมั่นคงรักพี่ตลอดไป
แม้นานแสนนานเพียงไหนขอตามติด พิตรบุญญา!

น้ำบุษถามตอบใจตนเองยามแรกพบสบพักตร์ ท่านพี่ผู้เป็นคู่บุญบารมีแต่ปางก่อน เธอรู้ในนิมิตอยู่ก่อนแล้วว่าจะได้เจอเขาคนนั้น และยิ่งเพิ่มความแน่ใจมากขึ้นเมื่อเธอได้รับคำพยากรณ์จาก ท่านย่าตาทิพย์หมอดูทางในผู้มีจิตสัมผัสอันละเอียดอ่อน "เหมือนตายแล้วเกิดใหม่นะ เธอจะได้เจอคู่บุญบารมีแต่ครั้งอดีตเขาจะมีอายุแก่กว่าเธอไม่กี่ปี แต่แลดูยังเด็กอยู่ จากนั้นขอให้เธอจงตั้งใจประพฤติปฎิบัติธรรมให้มาก แล้วชีวิตจากนี้จะพบเจอแต่สิ่งที่ดีงาม"

บุคคลย่อมเข้ากันได้ลงกันได้โดยธาตุ ธาตุที่ดีย่อมเข้ากับธาตุที่ดีได้ง่ายเหมือนน้ำกับน้ำนม ธาตุที่เลวย่อมเข้ากับธาตุที่ดีได้ยากเหมือนน้ำกับน้ำมัน ธรรมดาของบุคคลผู้ประพฤติธรรมกับบุคคลผู้มิได้ประพฤติธรรมก็ไปด้วยกันได้ยาก ด้วยเหตุธาตุแท้ของแต่ละบุคคลย่อมต่างกันไปตามกำลังบุญบาปกุศลและอกุศลที่สั่งสมอบรมมาทั้งในอดีตและปัจจุบัน ไม่ต่างอะไรกับคู่สมรสที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน หากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดประพฤติอยู่ในศีลธรรม แต่อีกฝ่ายกับประพฤติผิดศีลธรรมถ้าไม่ปรับตัวเข้าหากันแล้ว ทางดำเนินที่จะเคียงข้างกันไปต่อจากนี้คงมาถึงทางตันในไม่ช้า!

มีหญิงชายจำนวนไม่น้อยที่ประสบปัญหาเรื่องคู่ครอง น้ำบุษเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ถูกมรสุมรุมเร้าแล้วผันชีวิตตนเองเข้าสู่การปฎิบัติธรรม มีคำถามว่าทำไมผู้มีนิสัยวาสนาทางธรรมถึงไม่เริ่มปฎิบัติดีปฎิบัติชอบตั้งแต่แรก? เรื่องกฎแห่งกรรมเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนซับซ้อนยากที่จะทำความเข้าใจทั้งหมดได้อย่างถ่องแท้ก็จริงอยู่ แต่คุณผู้อ่านเชื่อหรือไม่ว่า การชดใช้กรรมตามวาระและการสั่งสมคุณงามความดี(สั่งสมบารมี) บางครั้งก็เป็นหน้าที่ที่ผู้มีอธิฐานจิตมั่นคงต้องประสบพบเจอในชาติปัจจุบัน! เปรียบเสมือนบททดสอบกำลังใจ ว่าจะหยุดหรือก้าวดำเนินต่อไป บนเส้นทางสายการบำเพ็ญ ปริมาณความทุกข์จะเป็นครูสอบและสอนเราทุกครั้งที่ตั้งใจจริง

แท้จริงแล้วท่านผู้มีปณิธานมั่นคงทางดำเนินชีวิตมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสอมไป! แต่มันกลับเป็นขวากหนามกิ่งก้านอันแหลมคม พร้อมที่จะทิ่มแทงใจให้ปวดร้าวได้เสมอ

"แกจะบ้าไปถึงไหน เอาแต่นั่งหลับหูหลับตาแล้วได้อะไรเห็นอะไร ขนาดลืมตายังไม่เห็นอะไร...ไป!รีบไปหางานหาการทำซะ พ่อแม่จะได้สบายใจ"

คำตัดพ้อจากคนในครอบครัวทำให้รู้สึกเสมือนว่าอยู่ตัวคนเดียว "แม่ไม่เข้าใจหนูเลย"(เสียงอุทานในห้วงความคิด) ตั้งแต่เธอเรียนจบเริ่มออกเดินทางไปหางานทำที่กรุงเทพฯ น้ำบุษเปลี่ยนงานมานับครั้งไม่ถ้วน จนในที่สุดได้กลับมาแต่งงานที่บ้านเกิดตนเอง เธอเริ่มสนใจการปฎิบัติสายกินเจและนั่งวิปัสสนากรรมฐาน เหมือนโชคชะตาถูกกำหนดไว้ เธอหย่ากับสามีที่อยู่กินกันไม่ถึงปี ด้วยเหตุผลดังกล่าวข้างต้น บทเรียนชีวิตทำให้เธอเข้มแข็งและแกร่งขึ้นในที่สุด เริ่มเห็นคุณค่าของการอยู่อย่างสันโดษ เมื่อมีโอกาสได้เดินทางไปปฎิบัติธรรมสายวัดเขาสมโภชน์และวิปัสสนาสายท่านโกเอ็นก้า ทำให้เธอรู้ว่าตนเองมีหน้าที่อะไรเพื่อสิ่งใดและจะได้พบเจออะไรในวิถีทางธรรมนับจากนี้ การได้พบเจอกันในสังคมนั้นไม่มีคำว่าบังเอิญ หากเป็นกลไกเรื่องกรรมจัดสรรคตามวาระ อยู่ที่เรารู้ เข้าถึงและเข้าใจหน้าที่ในวิถีชีวิตของตนเองได้มากน้อยเพียงใด ซึ่งบางคนนั้นก็อาจมีหน้าที่และสัญญาบางอย่างที่พิเศษต่างจากบุคคลอื่น!

"สาวิกา"เพื่อนรุ่นพี่ของน้ำบุษเธอมีสัญญาเก่าในทางธรรมมาแต่ครั้งอดีต สัญญานั้นมีอยู่ว่า "เมื่อได้อัตภาพความเป็นมนุษย์ฉันจะไม่มีครอบครัว ฉันจะมุ่งมั่นอุทิศตนเพื่อพระศาสนา" ทว่ากำลังแห่งความมุ่งมั่นนั้นยังไม่แรงกล้าพอ เมื่อกรรมผูกพันธ์ทางโลกมีอานุภาพเหนือกว่า เธอจึงมีครอบครัวพร้อมด้วยพยานรักถึงสามคนด้วยกัน แต่ในอนาคตอันใกล้นี้สัญญาที่เคยให้ไว้กับครูบาอาจารย์และสถานแดนศักดิ์สิทธิ์ จะนำพาเธอเข้าสู่ทางธรรมอย่างเต็มรูปแบบ การแยกตัวจากครอบครัวที่แสนรักแสนผูกพันธ์ เพื่อบำเพ็ญกิจตามคำมั่นสัญญานั้นมิใช่สิ่งที่ใครจะกระทำได้โดยง่าย ขึ้นชื่อว่าบ่วงสิเนหาความอาลัยรัก ย่อมรัดรึงหมู่สัตว์ผู้ข้องแวะอยู่ในข่ายตัณหา ให้สยบติดอยู่ในวิบากภพมายาชั่วกาลนาน!...

"นานหนอ กว่าจะพบเห็นนางผู้มีปณิธานแรงกล้าบำเพ็ญกิจสั่งสมบุญญาบารมี ท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุมหุ้มห่อใจ จะมีแสงใดส่องสว่างเข้าถึงดวงจิตทำลายความโง่เขลาแห่งใจให้ปลาสนาการไป ครั้นได้พบเห็นท่านผู้มั่นในสัจจาทิฐานบำเพ็ญกิจเดียวดายกลางไพรพรรณาสณฑ์ ให้เหมือนแสงอรุโณทัยงามเด่นฟ้ากระจ่างแจ้ง ด้วยบุญสัมพันธ์ก่อนเคยเกื้อกูลกันมา ไฉนเลยจักลาร้างไกลห่างมิควรแท้ แม้เราก็จะคอยส่งกำลังใจผ่านสายธาราทิพย์สถานสรวง ให้ปวงชนผู้ทรงคุณทุกท่านได้รับพลังงานมงคลล้ำ นำทุกข์ขจัดโศกออกจากใจเพื่อนผองสรรพสัตว์ด้วยมหาเมตตาจิตอันไพบูลย์ตามกำลังกาลอันควร" (เสียงโมทนาจากท่านแม่พวงทองธาราทิพย์ ผู้ดูแลรักษารอยพระพุทธบาทและบ่อน้ำทิพย์สถานธรรม)

ภายหลังจากพิธีกรรมได้ผ่านพ้นไป ถ้ำทองวังวารี ได้เปิดออกแล้วจากที่ถูกผนึกไว้ ด้วยคำขอขมากรรมและถอนอธิษฐานในมนต์แห่งพันธนาการนั้น...

 

เรื่องบางอย่างเห็นว่าเกินกำลังยากที่จะไขให้กระจ่างแจ้งได้ครับ...บางภูมิที่เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเขาก็ปิดกั้นมิติของเขาไว้ ยากที่คนนอกจะเข้าถึง...แต่เหมือนกำลังรอคอยการกลับมาของศิษย์รัก(ที่มีความเอ็นดูเป็นพิเศษมากกว่าลูกหลาน)เพื่อแสดงออกให้เห็นว่ายังไม่ลืมกันแค่นั้นก็ชื่นใจมากพอแล้ว จึงแสดงฤทธิ์อภินิหารย์ต่างๆ เพื่อดึงดูดความสนใจ ส่วนจะถ่ายทอดวิชาอะไรให้กันนั้น คงต้องไปสืบจากคนวงในที่เกี่ยวข้องเอาเอง ^_^

 

รออ่านอยู่นะคะ อย่าหายไปนานละ แฟนคลับรออยู่

 

เหมือนมีกระแสพลังงานบางอย่างกำลังดึงดูดจิตให้เข้าไปใกล้ทุกทีๆ ห้วงน้ำใหญ่ลึกสุดประมาณกำลังนำพาจิตดวงหนึ่งดิ่งลงสู่ก้นบึ้ง! เมื่อเท้าแตะสัมผัสถูกพื้นหินทรายขาวงามระยับ แสงประกายเพชรส่องสะท้อนผืนน้ำเกิดเป็นแสงสว่างขึ้นโดยรอบ จนสามารถมองเห็นทุกสิ่งอย่างได้ถนัดตา ความรู้สึกราวกับอยู่ในอุโมงสูญญากาศขนาดมหึมา รอบทิศทางปรากฎภาพเหตุการณ์เรื่องราวต่างๆกำลังฉายอยู่ ทั้งในอดีต อนาคต และปัจจุบัน คล้ายกับกำลังเลือกดูกล้องวงจรปิดในโทรทัศน์หลายจอมอนิเตอร์

"ที่นี่มันที่ไหนกัน เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"
อุทานถามในจิตตนเอง พลันก็ได้รับคำตอบในบัดดล!

"ลูกแก้วไง ถูกดูดเข้ามาอยู่ในลูกแก้ว จะไปทางไหนอยากรู้อะไร ก็ให้เลือกภาพนิมิตนั้นแล้วเดินเข้าไปเลย"

"ให้มันได้อย่างนี้สิ!...พอกันทีกับเรื่องราวความรักไม่อยากรับรู้รับฟังอีกต่อไปแล้ว...แก้วทิพยเนตรวังวารีช่วยนำทางข้าที"

แล้วเรื่องราวต่างๆก็พลันปรากฎขึ้น! เหมือนเรากลายเป็นวิญญานล่องลอยเข้าไปสัมผัสภาพเหตุการณ์ในขณะนั้นๆ แต่ไม่สามารถจับต้องหรือตอบสนองแก้ไขเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆที่กำลังดำเนินอยู่ได้!...

บนท้องฟ้าเมฆากาศสว่างนัก แสงจรัสเจิดจ้าประกายเพชรเคลื่อนลอยคล้อยต่ำ ปรากฎร่างบุรุษลักษณงามงด นามมหาพรหมปฐมกาลกัลป์ บันลือสุรเสียงใสกังวาลก้องไป "ผู้ใดอยากธำรงคงไว้ซึ่งธาตุสังขารขันธ์เป็นอยู่ชั่วกาลกัลป์อุบัติโลก จงรักษาพรหมจรรย์ของตนไว้ให้งามงด ทั้งผองเพศหญิงชายหากบรรลุ ธาตุของตนจักเป็นผลไพบูลย์แท้ สถิตคงอยู่คู่ฟ้าอนันตสุขตราบชั่วฟ้าดินมลาย"

ครั้งกระนั้นโลกปราศจากสิ่งอันเป็นพิษ ไร้ซึ่งโทษมนทิลใด มองไปทิศทางไหนล้วนแล้วแต่บังเกิดเห็นเป็นความสุขเอิบอิ่มใจ อายุขัยสรรพสัตว์ยืนยาวนัก แดนโลกดุจสรวงสวรรค์น่าชื่นชมภิรมณ์แท้ เพราะได้มหาพรหมปฐมกาลกัลป์บรมครูชี้แนะ เหล่าสัตว์ที่ตายไปจึงได้อุบัติในพรหมโลกเป็นอันมาก(นัยหนึ่งว่าท่านเพ่งฌานสุขมาแสนยาวนานเมื่อโลกแตกสลายดับไป ก็ครบกำหนดถึงกาลเวลาออกจากฌานสมาบัติพอดี ครั้นพอโลกใหม่อุบัติขึ้น จึงลงมาชี้แนะแนวทางให้เข้าถึงสภาพที่ตนเป็นอยู่ กระแสบุญจึงหล่อเลี้ยงให้ทรงธาตุขันธ์ไว้ไม่เคลื่อนจากพรหมโลก ท่านทำกิจอยู่อย่างนี้ไม่รู้ยาวนานแสนนานขนาดไหนแล้ว นัยสองว่าท่านน้อมนำเอาโลกมาเป็นอารมณ์ โลกนี้ช่างงามหนอ! โลกนี้น่าอภิรมณ์หนอ! ครั้นพอถอนจิตออกจากฌานแต่ละครั้งจึงพบเห็นแต่โลกที่น่ารื่นเริงบันเทิงใจอยู่เสมอ ไม่เคยพบเห็นโลกที่น่ารังเกียจเลย...แต่หารู้ไม่ว่าโลกได้เปลี่ยนแปลงแตกดับมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ด้วยเหตุนี้ท่านจึงมีชื่อว่ามหาพรหมปฐมกาลกัลป์)

แต่จิตมนุษย์ไม่เหมือนกัน บางพวกยังอาลัยในถิ่นสถานที่ตนอยู่ บางพวกยังอาลัยในเผ่าพันธุ์ของตน ฯลฯ บางพวกถึงแม้จะตัดอาลัยสุขจากความรักระหว่างหญิงชายได้ แต่จิตยังข้องแวะอยู่ในโลกจึงไม่สามารถไปบังเกิดยังแดนพรหมโลกได้ แม้จะประพฤติพรหมจรรย์ก็ตาม กาลเวลาผ่านไปจึงเกิดเป็นสายฤาษี ฤาษิณีออกบำเพ็ญพรต สรรพสัตว์ยุคนั้นต่างล้วนสื่อภาษาทางจิตได้เหมือนกัน จึงพูดคุยกันรู้เรื่อง มีการแข่งขันระหว่าฤาษีฝ่ายชาย และฤาษิณีฝ่ายหญิงว่าใครจะมีลูกศิษย์ลูกหาบริวารสาวก สาวิกามากกว่ากัน ธาตุดินให้ชื่อว่า"พ่อ" ธาตุน้ำให้ชื่อว่า"แม่" สมัยใดโลกมีบริมาณพื้นน้ำมากกว่าพื้นดินให้สำคัญว่ามีผู้ประพฤติพรหมจรรย์ฝ่ายหญิงมากกว่า สมัยใดโลกมีปริมาณพื้นดินมากกว่าพื้นน้ำให้สำคัญว่ามีผู้ประพฤติพรหมจรรย์ฝ่ายชายมากกว่า (แต่สมัยใดโลกลุกเป็นไฟด้วยราคะ โทสะ โมหะ คงถึงกาลแตกสลายในไม่ช้า!)

เมื่อโลกเปรียบเสมือนแดนสวรรค์ จิตของสรรพสัตว์ที่มาอุบัติยังโลกจึงเป็นแบบโอปะปาติกบุญ คือเกิดแล้วโตเลย ไม่ต้องมีพัฒนาการของการเจริญเติบโตตามวัย ไม่ต้องอาศัยท้องใครเกิดไม่เสียแรงเบ่งกันให้ยุ่งยาก หากลูกเป็นชายก็ ชูแว๊ป๛~ไปอยู่ใกล้ๆตัวผู้ หากลูกเป็นหญิงก็ ชูแว๊ป๛~ไปอยู่ใกล้ๆตัวเมีย เพราะต่างก็มีเซนส์ว่าใครจะมาเกิดเป็นลูกหลานในตระกูลของตน ลักษณะที่บ่งบอกถึงความต่างทางเพศอย่างเห็นได้ชัดคือความใหญ่โตแข็งแรงของร่างกายอันเป็นคุณลักษณะที่สำคัญทางฝ่ายชายและความบอบบางนิ่มนวลอันเป็นคุณลักษณะที่สำคัญทางฝ่ายหญิง ส่วนอวัยวะสืบพันธุ์นั้นมีก็เหมือนไม่มีเพราะไว้สำหรับขับถ่ายของเสียจากร่างกายเท่านั้น ^_^

แต่ก็เป็นอยู่มิได้นานเมื่ออยู่ใกล้ชิดกัน ความสัมพันธ์ที่มีชื่อเรียกว่าความใคร่สิเน่หาก็บังเกิดขึ้น เป็นเหตุให้จิตไม่ประภัสสรเมื่อเริ่มเสพสมอารมณ์หมายอยู่ร่วมกัน อายุขัยจึงลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ การถือกำเนิดแบบโอปะปาติกะบุญในหมู่มนุษย์จึงหมดไป มหาปู่ทวดฤาษี และฤาษีย่าทวดษิณี จึงใช้ฤทธิ์ของตนเนรมิตสร้างแดนโลกทิพย์ไว้ภายในแก้ววิเศษของตน เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกกระแสโลกภายนอกลบกวนผู้บำเพ็ญจะได้ง่ายต่อการประพฤติพรหมจรรย์ จำต้องกางอาณาเขตรักษาไว้...

จริงอยู่ที่สายนี้จุดมุ่งหมายมิใช่เพื่อความพ้นทุกข์ แต่ก็เป็นทางผ่านเป็นบันไดให้ก้าวดำเนินต่อไป รอคอยกาลเวลาอันควรก็จะมีผู้มาชี้แนะทางสว่างให้อีกทีนึง!

แก้วทิพย์แดนวิเศษนั้นมิได้มีแค่ดวงเดียว หากท่านอธิฐานจิตประดิษฐานไว้ทั่วตามสถานที่สำคัญๆต่างๆรอคอยผู้มีบุญสัมพันธ์เข้ามาปฎิบัติแล้วจะไม่รู้สึกกำหนัดในราคะอันกล้าแข็ง หรืออีกนัยหนึ่งเป็นลักษณะของดีของวิเศษที่ช่วยเสริมสร้างให้จิตมีกำลังมีความมั่นคงหนักแน่นไม่หวั่นไหวไปตามกระแสโลก ช่วยเจริญสมาธิได้ดีมากทีเดียว

แก้วทิพยเนตรวังวารีก็เป็นอีกหนึ่งแก้ววิเศษสำคัญของปู่มหาฤาษีเช่นกัน(แก้วดวงใหญ่ที่สามารถดึงดูดจิตเข้าไปได้) ทำให้ไม่รู้สึกอยากรู้เรื่องราวความรัก พญานาคราชท่านดูแลรักษาอยู่ในเวียงวังของตน

ตอนต่อไปจะได้โม้ถึงเรื่องการประพฤติพรหมจรรย์ของเหล่าพญานาคราชในถ้ำทองน้ำทิพย์วังวารี ตามแบบฉบับของมหาปู่ฤาษีผู้เป็นศิษย์โดยตรงของมหาพรหมปฐมกาลกัลป์ ซึ่งเขามีการแบ่งเขตแดนกันอย่างชัดเจน ฝ่ายหญิงมีท่านแม่ย่าพวงทองธาราทิพย์ดูแล ฝ่ายชายรักษาถ้ำทองน้ำทิพยเนตรวังวารีนั้น มีท่านปู่ตนไหนรักษาดูแลอยู่จะเปิดเผยได้มั้ย? แล้วชื่อนั้นสำคัญไฉน ถ้ำนี้สมบัติแยะเสียด้วยสิ มีทั้งของกษัตริย์ของพญานาคให้มั่วกันไปหมด ใครมีสัมผัสดีๆก็เพ่งเล็งกันเอาเองเพราะได้ผ่านพิธีบวงสรวงใหญ่คลายมนต์สะกดผนึกออกแล้ว ฝั่งใครฝั่งมัน ถ้าเป็นชายไปแดนฝ่ายหญิงก็ต้องแปลงเพศเป็นหญิงถึงจะเข้าไปได้ ถ้าเป็นหญิงจะไปเที่ยวฝั่งชายก็ต้องจำแลงเพศเป็นชายถึงยอมให้ผ่านไปได้...แต่มิวายสุดท้ายกลับหนีไม่พ้นเรื่องราวความรักถึงไม่อยากเล่าก็จำต้องเล่า เพราะได้จั่วหัวเรื่องไว้ว่า"พันธนาการรัก มันตาเทวี" แต่จะยิ้มหรือเศร้าสรุปก็ยังน้ำเน่าเหมือนเดิม...เฮ้อ!!! ^_^

 

รออ่านนะคร้า

 

อ่ะ! ว่าแต่ไม่อยากไปเที่ยวเล่นในลูกแก้วบ้างรึ? ในหมอกมุงเมืองที่มีผลึกสีขุ่นๆอยู่ข้างใน! เขามีฤทธิด้านไหน? ใช้ทำอะไรได้บ้าง? ลองอธิษฐานแล้วนั่งสมาธิดูสิ เพื่อได้ไปเยือนแดนสายหมอก!

 

อ่ะ..ขืนไป แล้วกลับออกมาไม่ได้ เดี่ยวงานเข้าอ่ะจิ :''(
ช่วงนี้ เค๊าก็ยังเที่ยวทุกคืนแหระ ขนาดนอนแค่ 3 ชม
ก็ยังฝันเรย..อิอิ

จะว่าไป ที่ห้องก็มีหมอกมุงเมืองอันนึงเหมือนกันน๊ะคร้า

 

อันนี้ฝัน..เมื่อนานมาแระ

"เห็นรูปปั้น...แต่เหมือนคนมาก จนเกือบคล้ายคนจริงๆ...ในท่านั่ง...บนเรือนไม้
หนึ่งนั้น...เรารียกว่า "ปู่" ส่วนอีกหนึ่ง...เราเรียกว่า "ย่า" ปู่ยังหนุ่ม...ย่ายังสาว...
ปู่ไว้ผมยาว ย่าก็ไว้ผมยาว...ทั้งสองถอดเครื่องทรงอยู่ในแบบฉบับคนธรรมดา

******
ว่างๆ ฝากตามหา "หัวใจ..มุณีโชติ" หรือ "หัวใจ..มณีโชติ" ให้หน่อยนจร้า

 

จะไหวเหรอะ ขนาดหัวใจตัวเองยังหาไม่ค่อยเจอเลยนิ ลอยไปลอยมาอยู่ตลอด (tm-love)

 

คุยไรกัน??? ขำอะ ...

 

สมัยหนึ่งภัยแล้งมาเยือนทั่วทุกสารทิศ บรรดาสรรพสัตว์น้อยใหญ่ต่างแสวงหาอาหารแหล่งน้ำเพื่อการดำรงชีพ ในเมื่อทุกปัจจัยมีจำนวนจำกัด การแก่งแย้งจึงบังเกิดขึ้น ผู้คนล้มตายเป็นอันมาก เดือดร้อนถึงแดนสถานถิ่นลี้ลับมิอาจทนเห็นชนผู้บริสุทธิ์ต้องมาบาดเจ็บล้มตายเป็นที่น่าสลดสังเวชใจนัก ก็เมตตาธรรมเป็นคุณธรรมค้ำจุนโลก บรรดาเหล่าท่านผู้บำเพ็ญกิจจึงพร้อมใจกันหลั่งน้ำทิพย์ชโลมใจให้เขาได้รับกระแสแห่งความสงบร่มเย็น เอิบอิ่มทั้งกายและใจ...

"บัดนี้ถึงกาลเวลาอันเหมาะสมแล้ว แต่นี้ไปเราจะสลายม่านบังตาเปิดฟ้าเบิกไพร ให้เหล่าชนผู้ทุกยากได้ใช้สถานที่พำนักอาศัย"(มหาฤาษีใหญ่ประกาศก้องกังวาลไพร)

"แต่ความเสื่อมจะตามมาหากไร้ซึ่งกติกาในการอยู่ร่วมกัน(มหาฤาษิณีนางแก้วทัดทานชวนให้คิดอ่านกาลไกล)

"จักกังวลไปไย เราจะแบ่งเขตบำเพ็ญใจมิให้สองฝั่งได้พานพบประสบเจอ"

กาลบัดนั้นชนผู้มีวาสนาต่างเห็นนิมิตแสงรุ่งอรุณสีเขียวขึ้นทางเบื้องทิศบูรพา ให้รู้แน่ในจิตญาณถึงแดนดินถิ่นสถานอันอุดมสมบูรณ์ ก่อนหน้านั้นเหล่าอำมาตย์โหราจารย์ได้ทำพิธีบวงสรวงต่อเหล่าเทพเทวา ซึ่งก็ได้ประจักษ์เป็นที่แน่ชัดแล้ว จึงทูลเกล้าต่อพระมหากษัติริย์เอกทัสบรมราชาธิราชเจ้า แม้พระองค์ท่านก็บังเกิดสุบินนิมิตมงคลตามนั้น แต่ให้แปลกประหลาดตรงแดนดินถิ่นนั้นไร้ซึ่งสตรีเพศ มีแต่บุรุษล้วน ฝ่ายพระมเหสีจอมเจ้ามันตาเทวีคู่พระบุญญา ก็เล็งเห็นแต่สตรีเพศล้วนไร้ซึ่งบุรุษเช่นกัน พระจอมเจ้าเอกทัสจึงปลอบพระขวัญแก้วจอมใจพร้อมด้วยเหล่าข้าราชบริพารว่า "เพียงชั่วคราวหรอกหนา เมื่อภัยอุบาทว์มลทินแล้งสลายแล้วเราจักกลับแดนดินถิ่นมาตุภูมิ" แต่เหตุการณ์มิได้เป็นเช่นนั้น เมื่อย่างกรายเข้าสู่เขตแดนเขาวงกรต แม้สัมผัสแห่งมือจะเกาะเกี่ยวพันธนาการเหนียวแน่นสักปานใด ก็มีอันผะหลุดออกจากกันในบัดดล!...

เสียงระงมเรียกหากันในสายหมอก
บังอรปลอบมันตาแก้วจอมขวัญ
มหาราชสะกดใจฉับพลัน
พระมิ่งขวัญอธิษฐานร่ายมนต์ตรา

ทัสนาวิสัยเอกจักษุทิพย์
เรืองเดชฤทธิ์เด่นประจักษ์พรตฤาษี
เกิดศรัทธาเลื่อมใสบารมี
จึงน้อมเกล้าสักการะนับอาจารย์

แม้มันตาน้องญาก็พานพบ
แม่สงบเสงี่ยมแท้แผ่รังสี
รัศมีธรรมเจิดจรัสบารมี
เรียกพระลูกเจ้ามานี้แม่คอยอยู่นาน

สองทัพแบ่งบำเพ็ญจิตนับแต่นั้น
อยู่ใกล้กันเพียงแต่กายหรอกหนา
อุบายท่านหากสำเร็จกฤษฎา
จักได้อยู่คู่กันตราบฟ้าดินมลาย!

แต่ดวงจิตที่ยังเจือปนด้วยราคะมิอาจบำเพ็ญให้เข้าถึงมิติแดนเทพพรหมวิสุทธิ เมื่อกายแตกสังขารดับจึงไปบังเกิดเป็นพญานาคราช สำเร็จในฤทธิ์กฤษฎาได้อัตภาพสามเศียรสุวรรณมรกต(เขียวทอง) เป็นต้นตระกูลสายพรหมฤาษีนับแต่นั้น

ธรรมดาสังขารทั้งหลายย่อมเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ข่ายมนต์ของมหาปู่ทวดฤาษี และแม่ย่ามหาฤาษิณีก็มีอันสลายดับไป หลังจากท่านทั้งสองได้ละสังขารจากแดนโลกมนุษย์แล้ว พญานาคราชอดีตพระเจ้าเอกทัสและพระมันตาเทวีผู้เป็นศิษย์ ต่างระลึกชาติถึงกันได้ จึงใคร่จะได้พบเจออดีตคนรักเก่าและอยากได้อยู่ร่วมกันอีกครั้ง แม้เหล่าบริวารก็คิดเห็นเช่นนั้น แต่จะทำอย่างไรในเมื่อเป็นกฎท่านอาจารย์มหาฤาษีผู้ล่วงลับ

แต่ยังมิทันที่จะได้ตัดสินใจอะไร เสียงทิพย์ก็ดังแว่วกังวานขึ้นสยบความคิดฟุ้งซ่านนั้นให้อันตรธานไป

"พระลูกเจ้านาคราชและแม่นาคีนาคราชเอย ต่อไปภายภาคหน้าจะมีผู้มาบำเพ็ญในสถานที่แห่งนี้ เจ้าทั้งสองจงทำกิจรักษาระเบียบแดนพรหมจรรย์ต่อไปอีกสักระยะนึงเถิด จะบังเกิดเป็นมหามงคลบุญกุศลใหญ่ เมื่อเจ้าทั้งสองละสังขารจากอัตภาพนี้ไปจะได้พานพบกันอีกตามกาลอันควรหลายวาระ เมื่อท่านพระมหาบุรุษเจ้าจอมมุนีตรัสรู้ธรรมแล้วจักประสิทธิ์พรแก่เหล่าพญานาคราชตระกูลเอราปัถทั้งหลาย พรนั้นเป็นมงคลสถิตถึงสถานแห่งนี้ เจ้าทั้งสองจักได้อยู่ร่วมกันนับแต่นั้นในมิติลี้ลับใต้พื้นพิภพนามว่า ถ้ำทองน้ำทิพย์วังวารี...แต่บททดสอบจักมีขึ้นทุกเพ็ญเดือนสิบสอง แดนพรหมจรรย์จะเชื่อมถึงกัน ใครรักษาไว้มิได้จักเป็นโทษแก่ผู้นั้นมิควรเลย!"

ผองเหล่าพญานาคราชสดับโองการสวรรค์ ให้เกิดจิตสงบเย็นใจนัก ต่างเฝ้ารอวันเวลานั้นที่จะได้พบคนรักของตนแม้มิอาจอยู่ร่วมกัน ขอเพียงแค่ได้พานพบประสบพัตร์ก็เป็นสุขใจยิ่งแล้ว...

นับแต่นั้นมาทุกเพ็ญเดือนสิบสอง จึงเกิดเป็นสัญญารัก"สายน้ำแสงเดือน"ของเหล่าพญานาคราชผู้มีอาลัยในรักจักได้พร่ำพรรณนาซึ่งกันและกัน ^_^ บางพวกถือโอกาสทำสัญลักษณ์ไว้ตามโขดหิน ตามถ้ำ ตามหินผา ฯลฯ เพื่อจักได้เป็นที่เตือนจิตสะกิดใจหากแม้นอุบัติภพชาติใดหวนคืนกลับมา จะได้จดจำกันได้มิลืมเลือน บางพวกอธิษฐานในฤทธิ์ของตนสถิตเป็นเสียงแว่วขับบทกลอนไพรเราะฝากไว้ ซึ่งถ้าใครมีบุญสัมพันก็จะได้ยิน เสียงพญานาครำพันเพ้อถึงคนรักของตน (โดยเฉพาะหากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไปเกิดใหม่แล้ว แต่อีกฝ่ายยังไม่ไปไหนเขาจะยิ่งถวิลหาคร่ำครวญหนัก...แต่ถ้ามาเกิดใหม่ด้วยกันทั้งคู่เจอกันอีกครั้งจะยิ่งทวีความรักกันมากมายถึงมากที่สุดอย่างไม่มีประมาณ เป็นพลังแห่งความรักไร้ขีดจำกัด ซึ่งในชีวิตนี้หากใครไม่เคยพบรักแท้ก็ยากที่จะเข้าใจได้!!)

สัมผัสแรกยังเหมือนคราวนั้น
เธอฉันส่งผสานความหมาย
หนีร้อนพึ่งเย็นผ่อนคลาย
มิแหนงหน่ายรักมั่นเพียงเธอ

กาลเวลาอาจหมุนเวียนเปลี่ยนสรรพสิ่ง
แต่มิอาจเปลี่ยนรักแน่แท้จริงเพื่อเธอเสมอ
วิบากหนุนนำเราพบเจอ
ใช่พลั้งเผลอเป็นเพราะใจตรงกัน

ด้วยภาระหน้าที่พันผูก
สัมพันธ์ถูกสลักไว้ประดิษฐาน
จารึกนั้นเป็นดั่งสักขีพยาน
เชื่อมจิตญาณยั่งยืนนานตลอดไป

เมื่อกลับมาเธอฉันจักได้รู้
ได้มองดูอยู่ทุกคราวชั่วกัลปาวสาน
บารมีสร้างบำเพ็ญร่วมมายาวนาน
รักสองเราผสานตราบฟ้าดินมลาย!

รักสองเราผสานตราบฟ้าดินมลาย!

 

มิน่า..เหล่านาคราช จึงเจ้าบทเจ้ากลอนยิ่งนัก
สัมผัสนอก สัมผัสใน ร้อยเรียงเป็นถ้อยคำ สละสลวย
อิอิ

 

ชัดเลยที่แท้ก็อดีตนางพญางูเขียว ตระกูลเอราปัถนาคราช

นิทานสั้น
ลำน้ำสายหนึ่งออกสู่ทะเล อยู่ในตระกูลใหญ่ใช่อบอุ่นเสมอไป มีการแข่งขันชิงดีชิงเด่นกัน นางผู้ระหกระเหินทอดอาลัยในหมู่ญาติ ทะเลกว้างใหญ่คงมีที่ให้พำนักพักพิง คืนนั้นท้องทะเลคลั้งสายฟ้าอสุนีบาตสั่นสะเทือนไปทั่ว ปีติดีใจได้เล่นน้ำฝนกลางสายฟ้าแสนสวย คงถึงคราวหมดอายุขัย รามสูรผ่าแก้วมณีคู่กายก่อนหน้านั้นเห็นครอบครัวมนุษย์ช่างอบอุ่นแท้ในอ้อมกอดแม่ ทารกน้อยสิ้นบุญเพราะกรรมบางอย่าง ด้วยกำลังปีติค้างอยู่นาคราชพลันอุบัติแทนที่เด็กน้อย...จำเดิมแต่นั้นชอบเล่นน้ำฝน ชอบดูสายฟ้า มีตำหนิคล้ายรอยไหม้ ไม่ชอบแก่งแย้งชิงดีชิงเด่นกะใคร จึงไม่โดดเด่นในหมู่ญาติเพราะวิบากในภพนาคราชยังตามให้ผล นางพญานาคีตนนั้นต้องฝึกสงบใจไม่วุ่นวายเรื่องความรักมากนัก เพราะจะช้ำชอกระกำใจอีกยาวนาน ทางที่ดีอ่านนิทานแมวเหมียวให้เกิดสติปัญญาปลงสลดสังเวช เบื่อหน่ายการเวียนว่ายตายเกิดได้แล้ว ปรารภการปฎิติจะได้ดีมากครับ ^_^

 

คงประมาณนี้มั๊งครับเลยหาไม่เจออ่ะ...ขำๆ อย่าคิดไรมาก :VO