ความกตัญญูทางจิต...ทางแก้สำหรับลูกอกตัญญู

= แม่ พี่และน้อง ประนามว่า ข้าพเจ้าอกตัญญู =

ข้าพเจ้าเป็นลูกที่แม่ไม่รัก และไม่เคยภูมิใจ ตั้งแต่เด็กจนโตข้าพเจ้าสอบเข้าที่ไหนไม่เคยติด
พ่อแม่ต้องจ่ายค่าแป๊ะเจี๊ยะให้เข้าโรงเรียนเอกชนตลอด
ตอนสมัยที่ข้าพเจ้าสอบเข้า ม.1 ไม่ติด แม่ก็ต้องไปหาหลาน (พี่ชาย-ลูกพี่ลูกน้องของข้าพเจ้า)
เขาร่ำรวย เป็นเจ้าของโรงสีข้าว และรักข้าพเจ้ามาก เขาเป็นเพื่อนกับลูกสาวเจ้าของ รร.เขมะสิริอนุสรณ์ (รร.สตรีล้วนตรงสะพานกรุงธน)
เขาฝากข้าพเจ้าเข้าไปเรียน โดยจ่ายค่าแป๊ะเจี๊ยะไป 30,000 บ.
สนิทกันเก็บไม่เยอะ ปกติเก็บเป็นแสน (นี่ราคาเพื่อนสนิทกันนะ)
สมัยนู้นเงินสามหมื่น น่าจะเทียบได้กับเงินแสนในสมัยนี้
และข้าพเจ้าก็ไม่เคยคิดจะตั้งใจเรียน เลยเรียนตกๆ ห่วยๆ เฮงซวยมาตลอด


จนปริญญาตรี ก็เอนทรานซ์ไม่ติด ที่บ้านก็ส่งไปเรียนมหาลัยเอกชนต่อ
(ค่าเทอมก็แพงมากอยู่ ในสมัยนั้น ถ้าที่บ้านไม่มีเงินนี่ต้องได้ไปเข้าราชภัฎแน่
เพราะสมัยนั้นราชภัฎจะเป็นที่ๆ คนเอนทรานซ์ไม่ติดแล้วก็แห่กันไปเข้า ค่าเทอมถูกสุดๆ)


จบปริญญาตรีคณะบริหารธุรกิจ เอกวิชา คอมพิวเตอร์ธุรกิจ จบมาด้วยเกรดเฉลี่ย 3.23
แต่ที่บ้านด่าโง่มาก เรียนเอกชนแสนแพง ทำไมไม่ได้ GPA เกิน 3.50 เลยได้คำว่าโง่มาซะชุดใหญ่


หลังจากนั้นทำงานได้เงินเดือน 7,000 มีให้ที่บ้านแค่เดือนละ 1,500 ที่เหลือต้องเก็บไว้กินระหว่างวัน ขึ้นรถเมล์ ค่าเสื้อผ้า จิปาถะที่จำเป็นอื่นๆ
จำได้ว่าให้แม่แบบนี้มาหลายปี ก็โดนด่ามาหลายปีว่า => เศษเงิน เขาไม่อยากได้หรอก


ในขณะที่พี่สาวข้าพเจ้าตั้งแต่เด็กจนโต เธอสอบติดโรงเรียนของรัฐมาตลอด
ตอนนั้นเธอติด รร.สามเสนวิทยาลัย เรียนได้เกรด 3 กว่าทุกเทอม
จนจบม.ปลาย แล้วเธอยังเอนทรานซ์ติดด้วยคะแนนสูงสุดอันดับหนึ่งที่ สถาบันพระจอมเกล้าธนบุรี (บางมด) ในคณะคอมพิวเตอร์ เอกคณิตศาสตร์
และจบมาทำงานได้เงินเดือนหลายหมื่น ให้ที่บ้านขั้นต่ำ 10,000-15,000 เลยกลายเป็นลูกที่กตัญญูไปซะงั้น


นี่ คือ ตัวเปรียบเทียบที่เห็นได้ชัดเจน ข้าพเจ้าทุกข์ทรมานมาหลายปี
บางทีแม่เห็นเงินที่ดิฉันให้ โยนทิ้งบ้างก็มี บอกแค่นี้อย่าให้เลย เศษเงิน ไม่พอใช้
ข้าพเจ้าก็จะเดินไปเก็บแล้วไปยื่นให้พ่อแทน พ่อได้แต่เงียบ และรับเงินของข้าพเจ้าไว้


พี่สาวบอกข้าพเจ้าว่า...
" เธอรู้ไหมถ้าจะกตัญญูกับแม่ เธอต้องให้เงิน เธอไม่มีเงิน เธอมันก็อกตัญญู
เพราะฉะนั้นชั้นเนี่ยกตัญญู ชั้นให้เงินเค้าใช้ได้เยอะ แต่เธอนะอกตัญญูอยู่ หัดรู้ตัวไว้ซะนะ "


ข้าพเจ้าร้องให้ทุกวัน เพราะ ไม่มีวันไหนไม่โดนด่า แต่เป็นคนที่ทุกข์แล้วจะนั่งสมาธิตลอด
จนพ่อตาย เริ่มโดนแม่ และพี่ด่าหนักขึ้น โดนเขาตบก็มีบ้าง
มีวันนึงความทุกข์มันถึงจุด นั่งสมาธิไป น้ำตาไหลออกตลอด เลยกำหนดจิตถามในสมาธินั้นว่า...

" หากสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ตอบลูกหน่อย ความกตัญญูที่ถูกต้อง จะต้องทำยังงัย
ลูกไม่มีเงิน มีแค่นี้จริงๆ เงินที่เก็บไว้ยังไม่พอจะกินเลย ท่านก็เห็นอยู่ ลูกโดนด่า ดูถูก ทุกวัน
โดนแม่ตบลูกเจ็บนะ ลูกไม่มีแรงจะเดินแล้ว แล้วตอนนี้พ่อของลูกก็มาตายอีก ลูกยังไม่ได้เลี้ยงดูเขาเลย แล้วลูกจะกตัญญูอย่างไรดี "


ปาฎิหารย์ดันเกิดซะนี่ ข้าพเจ้าเห็นภาพพระพุทธรูปใหญ่เทียมฟ้า
ข้าพเจ้าก็เลยก้มลงกราบ พระพุทธรูปองค์นั้นตอบข้าพเจ้ากลับมาว่า
" ลูกสาวมนุษย์เราจะตอบสิ่งที่เจ้าสงสัยให้กระจ่าง เราเห็นการกระทำของเจ้าอยู่ตลอดเวลา
ได้ยินทุกอย่าง จงฟังแล้วเอาไปพิจารณานะ
มนุษย์สามารถทำความกตัญญูทำได้ทุกขณะจิต การให้ที่ถูก คือ การให้ทางจิต


แต่มนุษย์นั้นช่างโง่เขลา เบาปัญญา คิดว่าวัตถุนั้นสำคัญ หวังสิ่งที่จับต้องได้ ตายไปก็เอาไปไม่ได้ แต่มนุษย์ย่อมต้องเดินไปตามกรรม
ผลของการให้ทางจิตนั้น มันมหาศาลเหลือคณา
เจ้ายังสามารถกตัญญูต่อพ่อของเจ้าได้ ตราบที่เจ้ายังมีลมหายใจ เมื่อใดที่เจ้าหมดลมหายใจ ความกตัญญูของเจ้าจะสิ้นสุดลง
เอาไปพิจารณานะ แล้วเจ้าจะเข้าใจ จงหมั่นทำตั้งแต่วันนี้ อีกหน่อยเจ้าจะเริ่มเข้าใจมากขึ้น นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น "


หลังจากนั้น ข้าพเจ้าได้กราบลา และถอนออกจากสมาธิ
ความอิ่มใจอย่างอธิบายไม่ถูกมันล้นเต็มอก และข้าพเจ้าเลยก้มหน้าปฎิบัติและอุทิศให้กับบุพการีเรื่อยๆ มา เกือบยี่สิบปีแล้ว


จนทุกวันนี้ให้เงินแม่ แม่กลับไม่รับ แล้วบอกข้าพเจ้าว่าเก็บไว้ใช้ก่อนเถอะลูก แม่ไม่ลำบาก ไม่ต้องให้นะ
แต่ข้าพเจ้าก็ร้องให้หลายๆ ครั้งบอกว่า...
แม่รับเถอะ หนูไม่ได้ลำบากเหมือนแต่ก่อนแล้ว ตอนนี้เหลือกิน เหลือใช้แล้ว แม่ไม่รับหนูจะเสียใจนะ
และทุกครั้งที่ไปเยี่ยมแม่ พาแม่ไปกินข้าว และให้เงินแม่หลายๆ ครั้ง ตอนข้าพเจ้าลากลับ แม่จะไม่ลืมอวยพรทุกๆ ครั้งว่า

" ขอให้สุขกาย สบายใจ กินอิ่ม นอนหลับ นะลูก ทำอะไรก็ให้รวยๆ ยิ่งๆ ขึ้นไป "


= ตอนพิมพ์อยู่นี่ ก็มีน้ำตาไหลบ้างขณะพิมพ์ เพราะกว่าจะแก้กรรมตนมาได้ บอกว่ามันเหนื่อย แต่ผลของมันข้าพเจ้าขอการันตีว่า คุ้มค่าที่ได้แก้ไข และไม่เสียชาติเกิดจริงๆ = ^ ^


ที่มา: เฟสบุค

 

ผมว่าแม่รักคุณมาก ขนาดสอบเข้า รร.รัฐ ไม่ได้ก็อุตส่าห์จ่ายแป๊ะเจี๊ยแพงๆ ให้เข้าเรียนโรงเรียนดี ๆ สอบเข้ามหา'ลัยรัฐไม่ได้ ก็ให้เข้า ม.เอกชน ค่าหน่วยกิตแพงนะ และการที่เค้าไม่รับเงินที่คุณให้แม่เดือนละ 1,500 บาท ก็เพราะเห็นว่าเงินเดือนคุณน้อย ไม่อยากให้คุณลำบาก ให้คุณเก็บไว้ใช้เอง แต่คุณแม่อาจจะพูดไม่เพราะ ทำให้คุณเสียใจ คุณโชคดีแล้ว ที่มีแม่เช่นคุณ

 

555 ไม่ใช่เรื่องของจขกท.หรอกค่า
แต่พลอตเรื่องได้อยู่

 

ซะงั้น อ่านตั้งนาน