ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

อย่ามาเรียกผมว่า อาจารย์ วอนเรียก จานหรือกะละมัง ก็ได้ครับ ผมเข็ดขยาดการมีลูกสิดแล้วครับ...สอนให้เอาดี ยากจริงๆ อิอิ

ผมมีพระใหม่ๆ ผมไม่ไส่แล้ว เพราะ ไม่อยากให้ผีกลัว

 

คร้าฟฟฟฟฟ ใครอยากเป็นครูก็ต้องย่อมรู้ตัวว่าต้องเหนื่อยมากกว่าปกติเยอะ...เป็นเรื่องปกตินี่ครับ อิอิ...เอางี้...งั้นเรียกสั้นๆ ว่า "จารย์ sianns" เหมือนเดิมละกัน... เชิญๆ ท่านไปสนทนากับ จขกท. ต่อเถอะครับ ผมขอตัวก่อน บายๆ (kiss)(kiss)(kiss)

 

ณ เพลานี้ เราจักไปกินหมูกะทะ ก่อนหนา เชิญทุกท่านอ่านๆ ที่เขียนไปแล้วรอ
หลังจากอิ่มหมีพีมันแล้ว จักเร่งกลับมาเขียนกระทูต่อ ชะเอิงเอย

โบราณว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง

 

ใกล้วันแห่งความรัก พรุ่งนี้แล้วสินะ
ที่จริงตั้งใจจะโพสพรุ่งนี้ 14 กุมภา วันวาเลนไทน์
แต่พรุ่งนี้งดไม่ดูละคร สามารถดูย้อนหลังได้
เพราะดูทุกวันเดี๋ยวติด ไม่เป็นอันทำอย่างอื่น
ถ้าหนักมาก ไม่เป็นอันกินอันนอน

ก็ขออนุญาตเจ้าของกระทู้ เนื่องในวันแห่งความรัก
เพราะในกระทู้นี้มีเรื่องราวของความรัก
ที่สำคัญ กลัวตกเทรนด์ วันวาเลนไทน์

*******************************************************

ความรักและความใคร่ มีผู้เปรียบเทียบไว้ว่า

ความรัก เปรียบเหมือนการมองดูน้ำในแก้ว ด้วยความทะนุถนอม
ค่อยๆ ประคองแก้วน้ำขึ้นมาเชยชมอย่างปราณีตบรรจง
หากประสงค์จะดื่ม ก็จิบดื่มด้วยความภิรมย์ละเมียดละไม
และดูเหมือนน้ำในแก้วจะไม่พร่องไป ไม่ว่าเราจะดื่มสักกี่ครั้ง

ส่วนความใคร่ เปรียบเหมือนการมองดูน้ำในแก้วด้วยกระหายที่อยากจะดื่ม
พอได้ดื่มหมด สมความอยากแล้ว ก็วางแก้วลงแล้วผละหนีไป ไม่ใยดี

*******************************************************

หญิงชายแต่ละคนนั้น ต่างผ่านทุกข์ภัยของสังสารวัฏฏ์มานานแสนนาน ต่างผ่านการครองคู่มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ละคนจึงมีเนื้อคู่มากมาย บางคนเป็นคู่กันแล้วก็มีความสุข จึงอยากพบเจอและได้อยู่เป็นคู่กันอีกในชาติภพต่อไป แต่บางคนก็เบื่อหน่ายไม่ถูกใจคู่ของตน ไม่ปรารถนาจะกลับมาพบเจอกันอีก

เหตุที่จะทำให้คู่หญิงชายมีโอกาสได้อยู่ร่วมกันในชาติภพต่อไปนั้น พระพุทธองค์ได้ทรงแสดงเหตุปัจจัยไว้ในสมชีวิสูตรที่ ๑ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๓ อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต ดังนี้

"ดูกร คฤหบดีและคฤหปตานี ถ้าภรรยาและสามีทั้งสองหวังจะพบกันและกันทั้งในปัจจุบันทั้งในสัมปรายภพไซร้ ทั้งสองพึงเป็นผู้มีศรัทธาเสมอกัน มีศีลเสมอกัน มีจาคะเสมอกัน มีปัญญาเสมอกัน ภรรยาและสามีทั้งสองนั้น ย่อมได้พบกันและกันทั้งในปัจจุบัน ทั้งในสัมปรายภพ"

"ดูกร คฤหบดีและคฤหปตานี ถ้าภรรยาและสามีทั้งสองเป็นผู้มีศรัทธา รู้ความประสงค์ของผู้ขอ มีความสำรวม เป็นอยู่โดยธรรม เจรจาคำที่น่ารักแก่กันและกัน ย่อมมีความเจริญรุ่งเรืองมาก มีความผาสุก"

"ดูกร คฤหบดีและคฤหปตานี ถ้าทั้งสองฝ่ายมีศีลเสมอกัน รักใคร่กันมาก ไม่มีใจร้ายต่อกัน ประพฤติธรรมในโลกนี้แล้ว ทั้งสองเป็นผู้มีศีลและวัตรเสมอกัน ย่อมเป็นผู้เสวยกามารมณ์ เพลิดเพลินบันเทิงใจอยู่ในเทวโลก"

ดังนั้น เมื่อหญิงชายปรารถนาจะได้พบกัน เป็นคู่ครองกันอีกในชาติภพต่อๆ ไป หญิงชายทั้งสองนั้นต้องปฏิบัติตามพุทธพจน์ และมีการตั้งจิตปรารถนา ดังนี้

๑. รักษาศีลให้เสมอกัน
บุคคลที่มีศีลเสมอกันย่อมอยู่ร่วมกันได้ในปัจจุบัน เมื่อสิ้นชีวิตแล้วก็สามารถไปเสวยกรรมดีร่วมกัน แต่หากฝ่ายหนึ่งทรงศีล แต่อีกฝ่ายทุศีล ฝ่ายหนึ่งย่อมไปสู่สุคติภูมิ ส่วนอีกฝ่ายต้องไปสู่อบายภูมิ โอกาสที่จะได้กลับมาพบกันนั้นยากยิ่งนัก

๒. ให้ทานและยินดีในการบริจาคเสมอกัน
หากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดให้ทานและบริจาค แต่อีกฝ่ายไม่ชอบใจก็จะเกิดความขัดแย้งไม่ลงรอยกัน นำไปสู่ความบาดหมางและเอาใจออกห่างกันในที่สุด

๓. ทำปัญญาให้เสมอกัน
การทำปัญญาให้เสมอกัน มีการปฏิบัติสมาธิภาวนาจะทำให้ทั้งสองมีความเข้าใจในโลกธรรมเสมอกัน มีความเข้าใจในสุขและทุกข์จากการอยู่ร่วมกันและยอมรับกันได้

๔. ตั้งจิตอธิษฐาน
อธิษฐานนั้นมีผลทั้งอธิษฐานที่เป็นกุศลและอกุศล การอธิษฐานเป็นเหมือนการตั้งหางเสือเรือทำให้เรือมุ่งหน้าสู่จุดหมายที่กำหนดไว้ ในการครองคู่ก็เช่นกัน อธิษฐานจะเป็นตัวชักนำให้หญิงชายได้กลับมาพบกัน และได้ครองคู่กันได้ในที่สุด ดังเช่น อธิษฐานของสุมิตตาพราหมณี ซึ่งอธิษฐานเป็นคู่บารมีให้พระโพธิสัตว์ จากนั้นมาอีกหลายชาติ ทั้งสองก็ต้องใช้เวลาปรับศีล ทาน และปัญญา ให้มาเสมอกัน และได้เป็นคู่บารมีกันสมคำอธิษฐานนั้น

*******************************************************

ขอโมทนา สาธุ ครับ

 

ซาบซึ้ง

 

มาแล้วจ๊ะ เพลียเลยเผลอหลับไป ฝันไปถึงทุ่งนักรบ

แต่คราวนี้ไม่เห็นผี เห็นชายคนหนึ่งยืนหันหลังให้

ท่านยืนเอามือไพล่หลัง แต่งกายด้วยชุดเหมือนพวกราชวงค์

ใส่เสื้อสีม่วงหม่น ขลิบทอง

ท่านหันหน้ามา มองเรา

แล้วพูดว่า ข้าเหนื่อยเหลือเกิน กับสงครามที่ไม่มีวันจบ

ใยเจ้ายังเล่นอยู่เยี่ยงนี้

สายตาดูผิวหวังและแค้นใจด้วย



....แล้วก็ตื่น

ในฝันก่อนตื่น ท่านชักดาบออกมาด้วย เย็นคอวาบเลย

 

สงครามในใจคน สัญญาในใจคน...กรรมผูกพันในใจคน ...ไม่ไช่แค่สงตรามอย่างเดียว

ความรัก ความหลง ความพยาบาทอาฆาต จงเวร คำสัญญา คำสาบาน...ก็ไช่

 

กลับมาที่ถ้ำ เมืองบังบด

ตรียันต์ ยันต์ที่สาม หลังจากยันต์เก้ายอด และยันต์โสฬสมงคล

ขรัวอินทร์กล่าวว่า ยันต์นี้คือยันต์ เกราะเพชร

กล่าวถึงพุทธคุณ คือ อิติปิโลแลเป็นเช่นนี้

จักคุ้มครองลูกทั้งแปดทิศ พ่อจักจารหมึกให้ลูกก่อน

แล้วจักเป่าคาถาให้ลูกซ้ำ ให้หมึกที่จารลงไป

เป็นเครื่องอยู่แห่งพุทธคุณ แต่ยันต์ฝังในใจลูก

จงหลับตา และท่องตามพ่อ

อิ ระ ชา คะ ตะ ระ สา

ติ หัง จะ โต โร ถิ นัง

ปิ สัม ระ โล ปุ สัต พุท

โส มา ณะ กะ ริ ถา โธ

ภะ สัม สัม วิ สะ เท ภะ

คะ พุท ปัน ทู ทัม วะ คะ

วา โธ โน อะ มะ มะ วา

อะ วิ สุ นุต สา นุส ติ

สิงห์หลับตา ขรัวอินทร์ก็สักลงที่ไหล่ขวาของสิงห์

คราวนี้รู้สึกอาการแปลกไป ราวกับ คันคะเยอไปทั้งตัว

เหมือนโดนไฟจี้ ไปทั่วร่าง

จากนั้น ขรัวอินทร์ มายืนตรงหน้าสิงห์ ก้มหน้า

แล้วร่ายคาถาในจิตเป่าลงไปที่หน้าตรงๆ

รูปประกอบจากอินเตอร์เน็ต แต่ทำไมไม่เห็นมีคนสัก

ป.ล.รูป 2 โดยใจมั้ยจ๊ะ คุณนพการ

ยันต์ที่สาม หรือ ตรียันต์นี้ ในตอนทำศึกกับอิระวดี ในจิตของสิงห์ เห็นยันต์นี้
แผ่อานุภาพบารมี ออกไปรอบทิศ ทั้งภูติผี แลคนต่างครั่นคร้าม

 

ปกติเวลาสักยันต์ต้องเว้นว่าง ให้ร่างกายปรับธาตุขันธ์
แต่สิงห์นั้น กลับได้รับการยกเว้น
เพราะอานุภาพจิตของขรัวอินทร์

และอานุภาพเดชะบารมี
และตบะบารมีที่สะสมมาหลายชาติ
ครูบาอาจารย์ ปู่ฤาษีทั้งหลาย
จึงรับเป็นศิษย์ทางจิต แบบไม่ต้องครอบ ต้องยก
เป็นกรณีที่ไม่เคยมีมาไม่รู้กี่พันปี

ธรรมดาพิธีเหล่านี้ ต้องไหว้เทพทั้ง 16 ชั้นฟ้า
เป็นพิธีใหญ่ ต้องมีครูสายฤาษี
คือไหว้แยก มิปะปน แต่สามารถลงพร้อมกันได้

แต่หากจิตใจไม่เข้มแข็ง ขาดสมาธิ ครูบาอาจารย์ไม่มีคุณธรรม
รอยสักนั้นจะเป็นโทษ เป็นวิชาที่ไม่ควรนำไปเขียนเล่น
หากได้รับยันต์จากวัด ควรนำไปบูชาที่หิ้งหน้าพระเสียให้สิ้น
อีกทั้งยันต์ที่อยู่ในตะกรุด มิเช่นนั้น ครูบาอาจารย์ท่านจักไม่พอใจได้

 

ในเวลาทีมีการศึกสงคราม ธงชัยนั้น หรือธงศึกเป็นศูนย์รวมจิตใจ
เพียงผ้ายันต์ก็มีคุณค่าทางจิตใจ ตะกรุดทั้งหลายที่แจกแก่ทหาร
ยามที่ต้องใช้ความกล้าบ้าบิ่น หรือจะเรียกว่า กล้าตาย หรือ สู้แบบหลังพิงกัน เช่นตีแหกฝ่าวงล้อมข้าศึก
เพราะอโยธยานั้น กำลังศึกน้อยกว่ามาก ขุนนางก็อ่อนแอ
ในกาลศึก มีทหารพวกพ้องเท่านั้นที่ร่วมเป็นร่วมตาย
หากมองย้อนกลับไป ถึงแม้จะผ่านพ้นมาได้ ไทยยังเป็นไทย
แต่แทบไม่น่าเชื่อว่าจะรอดมาเช่นนี้ได้
ในเวลานั้น ขอสดุดี แก่ทหารทุกท่าน แม้ไม่ใช่ทหารด้วยยศตำแหน่ง
ไม่ว่าจะไพร่หรือผู้ดี ท่านนั้นมีหัวใจแห่งนักรบ

กูจักยอมพลี เลือดเนื้อแลชีวิต ขอให้ชาติกูไม่สิ้นสูญ

นับว่าเป็นอีกวิชา ที่ทรงคุณค่าทั้งทางประวัติศาสตร์
และเป็นอีกวิชาที่ทำให้ไทยเรายังเป็นชาติทุกวันนี้

หากท่านมองการสักเป็นไสยศาสตร์ ขอให้มองเสียใหม่

เป็นวิชาที่เรียกว่าสูง สำหรับจารุ
กว่าจะเรียนมนต์คาถา กว่าจะสัก กว่าจะรู้เข้าใจความหมายอักขระ
หากไม่มีศรัทธา ใจรัก ไม่เป็นที่พอใจของเทพแลฤาษี คงจะเจริญในวิชายากนัก

ส่วนการสักที่แปลกประหลาดในสมัยนี้ เช่นสักรูปชายหญิงสมสู่ ไม่ขอออกความเห็น
แต่ใจไม่ชอบ

 

ขอเล่าย้อนหลังอีกนิด ถึงจุดเริ่มต้นที่มาเขียนเรื่องนี้

ในเวลานั้น เราก็ฝัน ฝัน ฝัน มาประมาณ สองปี

วันหนึ่งก็ได้ไปไหว้พระบรมรูปที่ค่ายทหารแห่งหนึ่ง

ด้วยคิดถึงแลรักยิ่ง

กลับมาที่บ้าน กำลังเคลิ้มลงไปจะหลับ แต่ยังรู้สึกตัวอยู่

ท่านมากันในนิมิต สามท่าน มาครบองค์ประชุม

ท่านแรกนั้น ใส่ชุดสีม่วง ในวัยปลายๆสี่สิบ

สายตาดุดันเหลือเกิน

ท่านสอง ราวสามสิบปลาย งามราวเทพบุตร หน้ายาว อย่างเทพ สวมชุดราชวงค์
ท่านนี้ยิ้มให้ นัยน์ตาหวานดูอบอุ่น ฟันท่านงามมาก
ไม่ได้งามอย่างพระเอกหนัง ไม่คมเข้ม แต่ผิวท่านซิ
นึกถึงคำโบราณว่า อย่างกับทองทา ไร้ฝ้าราคี เคลิ้มเลย
ท่านใส่ชุดเหลือง เดินดิ้นทอง ยิ่งเปล่งรัศมี แห่งเมตตา

ท่านสามเป็นหญิงผมยาว ยิ้มให้เรายิ้มท่านช่างเยือกเย็น อ่อนละมุน
คำเดียวในใจเราเลย นางฟ้ามาจุติ รูปร่างท่านงามมาก เหมือนเล่มเทียน
อันกลมกลึง ดวงตาหวาน คิ้วโก่ง เหมือนภาฟฝันมากกว่าคนจริงๆ

สองท่านที่เป็นชาย นั่งอยู่บนตั่งทอง ท่านที่เป็นหญิง ยืนอยู่

แล้วท่านนั้น ผู้มีผิวเหลือง แต่ไม่ยักกะดำ เหมือนที่คนเล่าขาน
และมีหนวดและผมดำมาก

ที่ไม่เหมือนใครจริงๆ รัศมีนัยน์ตา ดุดัน เปล่งพลัง
อธิบายไม่ถูก ท่านก็พูดเหมือนกัดฟันพูด
เสียงท่านซิ ทีสุดกว่า มันก้องกังวาน มีพลัง
ไม่รู้เหมือนเป็นแบบเสียงรอบทิศทาง


ไอ้สิงห์ มึงเรียกกูพ่อทุกคำ ใยมึงจักพลิกพริ้วกับกู
กูรักมึงที่สุด ใยมึงหักน้ำใจกู
กูให้การมึงไป ใยมึงไม่แล

ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเรียกกูว่า พ่อ
มึงจักไปไหนก็ไป
ชังน้ำหน้ามีงนัก
หากมึงไม่ไปกูจะกุดหัวมึงเสีย

ขนลุก และ ตื่นมาร้องไห้

 

แต่เราก็ยังไม่เขียนเรื่องนี้

...จนกระทั่ง

ท่านมาอีก
แต่มาท่านเดียว

คราวนี้ มาแบบชักดาบมาเลย

มึงดื่มน้ำพิพัฒน์สัตยา ต่อให้ตายไปกี่ภพกี่ชาติ
มึงก็ต้องมารับใช้กู

กูเป็นเจ้าชีวิตมึง

หากมึงไม่อยากมีชีวิต
กูก็จักให้มึงตาย

แต่มึงคงไม่กลัว คนดื้นด้านอย่างมึง
งั้นกูจักสาบแช่งมึง
ให้ครอบครัวมึง ลูกมึง ไม่มีแผ่นดินอยู่
ให้ชิบหาย วิบัติ สมบัติใดที่มึงกินใช้
จากแผ่นดิน ที่กูเอาเลือกเอาเนื้อแลกมา
กูจักริบเสียสิ้น

มึงจงรับคำกู หาไม่ ในเจ็ดวัน มึงจักเห็น

 

แล้วจากนั้น ไม่เกินเจ็ดวัน พี่สาวก็มาบอกว่า

โดนโกงงานประมูลทำเขื่อนไป (เงินเยอะ)
ทำให้ต้องเกิดวิกฤติกับครอบครัว

เลยรีบไปจุดธูปบอกท่าน
ที่พระบรมรูป คือขออภัยโทษ
ชาตินี้เกิดเป็นหญิงม่าย
มีความกลัวหลายอย่าง

และเริ่มเขียนในบอร์ดนี้
ไม่รู้ทำไม
เหมือนโดนดลจิตใจ

ในวันนั้น ที่ค่าย พระอาทิตย์ อยู่ด้านหลัง พระบรมรูป
เหมือนเห็นว่าท่าน ยิ้มให้

หลังจากนั้น เหตุการณ์ก็ดีขึ้น เริ่มฟื้นตัว
ตอนนั้นเกือบล้มละลาย

คิดถึงคำแช่งนั้น ขนหัวลุกเลย

ท่านมีวาจาสิทธิ์ และบารมีมากเหลือเกิน

 

ถ้าอ่านแล้วขนลุกขอโทษด้วย

มันขนพองสยองเกล้าเลยในฝัน

ไม่กล้าสบตาท่านเลย มองแต่รองเท้าท่านตลอด

ตอนไปที่พระบรมรูปวันนั้น

ได้ยินเสียงเต็มสองหู

แบบไม่ได้ฝัน

กูคุ้มครองลูกกูทุกคน หากไม่ได้บารมีกู มึงคงไม่ได้อยู่ถึงทุกวันนี้
มึงจงอย่าลืมสัจจะของมึง

บอกได้คำเดียว แทบจะจับไข้ กลางวันแสกๆ

 

เพิ่งเขียนไม่ครบเดือน ก็เกิดเรื่องประหลาดกับเรามากมาย

เรานั้นรู้แก่ใจว่ายากนัก แต่เราก็เต็มใจ และไม่คิดกำแหงกับท่าน

เกิดอีกกี่ชาติ ก็ไม่รู้จะใช้หนี้หมดมั้ย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

มันไม่มีเรื่องบังเอิญ มีแต่กฏแห่งกรรม

ป.ล.ที่ฮากว่านั้น ไม่ชอบวิชาประวัติศาสตร์
ขี้เกียจท่อง เพราะฉะนั้นเรื่องที่เขียน ก็เขียนตามภาพที่เห็น

 

คืนนี้ ขอพอก่อน อารมณ์หลั่งไหลเกิน
ท่านใดอยากพูดจา ก็เชิญนะจ๊ะ

 

"บทกลอนถวายพระนเรศวรมหาราช"

อันอังคารสังขาร ของกูนี้
บัดนี้ผ่านสี่ร้อยกว่าปี หามีไม่
ถึงกายกูตัวกู จะจากไป

วิญญาณไซร้ยังอยู่ คู่แผ่นดิน

ก็แผ่นดินผืนนี้ หรือมิใช่
ที่กูสู้กู้ไว้ ให้ลูกหลาน
บัดนี้เหลนโหลนอยู่ สุขมานาน
ถึงปราศปราณญาณยังอยู่ คู่พวกมึง

กู...สู้กู้แผ่นดินไว้ ให้อิสระ
นำคนไทยสู่ชัยชนะ มิรู้สิ้น
ถึงตัวตาย(ไป)รักษ์ไว้ ซึ่งแผ่นดิน
ปณิธานนี้มิเลือน ถึงสิ้นปราณ

แผ่นดินผืนนี้มี ความศักดิ์สิทธิ์
แม้นมันผู้ใดคิดมุ่งร้าย ต้องตายสิ้น
เหตุเพราะกูผู้กอบกู้ กู้แผ่นดิน
ยังดูแลตราบสิ้น ชั่วกาลนาน

กรุงศรีฯเคยคลุกคลี ด้วยสีเลือด
แผ่นดินเดือด เลือดโลมไหล
แต่ไทยต้องคงนาม ความเป็นไทย
ถึงไม่มีใครวิญญาณกู จะสู้เอง ฯ

คัดลอกจากแผ่นหินอ่อนหน้าพระสถูปเจดีย์สมเด็จพระนเรศวรมหาราชานุสรณ์,อำพล ฐาปนพันธ์นิติกุล แต่งถวาย ๒๖ เมษายน ๒๕๔๗
รูปประกอบ : อนุสาวรีย์สมเด็จพระนเรศวรมหาราช วัดโลกโมฬี อ.เมือง จ.เชียงใหม่

ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต

 

ติดตามอ่านอยู่เหมือนกัน เพราะตอนแรกก็กะจะเขียนถึงนายทหารคนหนึ่ง แต่ความขี้เกียจมีมาก เพราะคิดว่าเขียนประวัติท่านตรงๆจะไม่เหมือนที่ชาวบ้านเรียน มุมมองของบุคคลอาจแตกต่าง แม้อุดมการณ์เดียวกัน คุณจารุเขียนก็ดีแล้ว ส่วนข้าพเจ้าก็ใช้กระทู้ทหารองค์ดำเขียนแนววิเคราะห์ จากสิ่งที่อ่าน ที่มโน ที่สัมผัส หลายท่านเขาก็รู้กว่าข้าพเจ้าก็มี ไม่ได้คิดอะไรถ้ามีคนถามก็ตอบถ้ารู้ ถ้าไม่รู้ไม่อยากกล่าว เพราะถึงเรามีชีวิตอยู่ในยุคนั้นก็ใช่ว่าจะรู้ทุกเรื่อง เหมือนปัจจุบัน นายสั่งก็ทำ แต่ไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่า บางครั้งคิดว่าดีอาจไม่ดีก็ได้เพราะเขาอาจมองไกลกว่าเรา

 

ถึงไม่มีใคร วิญญาณกู จะสู้เอง =ประโยคนี้สุดๆคับไม่รุ้จะหาตำไหนมาอธิบาย

 

14 กุมพา รักนะ จุ๊บุ๊ๆ
อนุโมทนาสาธุกับท่านในฝัน
กรรมทั้งหลายที่เคยร่วมเกี่ยวพันกัน
ขอให้มันเป็นอโหสิ....กรรมนำอิสระภาพ แก่ทุกคน