ทะเลาะกะแม่

ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่จะต้องพูดให้เครียดมากขึ้นด้วย ในเมื่อทุกวันนี้ก็แก้ปัญหาไม่ได้อยู่แล้ว เรียนก็จะไม่รอด โดนเพื่อนที่เรียนเก่งแกล้งให้คนในคณะพากันไม่ชอบหน้าผม หลายๆคนก็เออออยอมตามมันเพราะต้องพึ่งพามัน มันเรียนเก่งมากเรียกได้ว่าเป็นที่1ของห้องก็ว่าได้ ชอบนินทา กลั่นแกล้งผม เห็นจะๆได้เรื่อยๆในเฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ บางทีเพื่อนก็แอบบอกมา ทำมา5ปี มีเล่าให้รุ่นน้องฟัง ผมก็เครียดจะตาย หาข้อสอบเก่าก็ไม่ได้ จะถามการบ้านใครก็ยาก จะคุยกะใครก็ยาก ถ้าใครมายุ่งกะผม ไอนั่นมันเห็นเข้าเค้าอาจจะซวยได้ ไม่ได้พึ่งพิงมัน ผมก็เรียนได้ยาก เพราะใครไม่มีข้อสอบเก่าคนนั้นจะคะแนนทิ้งท้าย ตกจากรุ่น การเรียนผมก็แย่เลย อ่านหนังสือแค่ไหน ไม่มีแนวข้อสอบ ก็แย่ คนอื่นถ้าไม่พยายามหาแนวข้อสอบก็เป็นแบบผมนี่แหละ พยายามแทบตายตั้งแต่ตอนมัธยม ทุกวันนี้ก็พยายามหน้าด้านไปมหาลัย อดทน พยายามถึกอ่านหนังสือ แต่จิตใจย่ำแย่ เพราะคุยกะใครก็ได้รับการตอบสนองที่ไม่ค่อยดีเสมอ แล้วถ้าเราทำการบ้านไม่ได้ เราจะเอาอะไรไปอ่าน ไปฝึกทำ อาจารย์ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ตามตัวก็ยากมาก วิชานึงอาจารย์สอนเจ็ดคน บางวิชาก็ห้าคน อาจารย์ไม่มีเวลาสอนโจทย์ทุกข้อหรอก แล้วเรียนหลายวิชา ผมเรียนสายแพทย์ กว่าจะสอบเอนท์เข้ามาได้ก็พยายามเรียนอย่างหนัก เรียกได้ว่าคะแนนเข้าได้ทุกคณะ เรียนสอบได้ที่หนึ่งของ รร. แทบทุกวิชา ผมก็ยังพยายามอดทน อะไรที่อยากทำก็ไม่ทำ เด็กอายุเท่ากันไปเที่ยวห้างก็ไม่ไป ดูหนังโรงก็ไม่ดู ชอบเล่นดนตรีก็ทิ้งมันไปเลย ชอบวาดรูปก็เลิกขาด ชอบเล่นเนตก็ตัดเนตทิ้ง มาตั้งใจสอบเอนท์ พยายามมาตลอดแบบนี้ ไม่เคยตามใจแต่อารมณ์ตัวเองเลย ควบคุมตัวเองเสมอ อดทน ทำสม่ำเสมอ แต่การเรียนมหาลัยต้องพึ่งเพื่อนจริงๆ แล้วแม่ก็มาว่า ว่าคนอื่นเค้าจบไปหมดแล้ว ถ้าผมตั้งใจเรียนขนาดนี้แล้วยังมาโดนว่าอีกจะทำไปทำไม คนอื่นๆทั่วไปที่จบมหาลัยมันขยัน อดทน ทิ้งทุกอย่างเหมือนผมมั้ย มันขี้เกียจ มันเที่ยว มันเดินห้าง มันดูหนังโรง มันทำทุกอย่าง มันก็จบได้ เพราะมันไม่ได้เรียนสายแพทย์ หลายมหาลัยก็พึ่งพาแต่ตัวเองได้ หลายๆคณะก็เช่นกัน อย่างวิศวะเรียนคนเดียวไม่พึ่งเพื่อนเลยได้มั้ยให้ลองนึกดู(ผมไม่ได้เรียนวิศวะหรอกแต่วิศวะมันเรียนหนัก ไม่เกาะเพื่อนก็ตายเหมือนกัน) ลุงผมก็เรียนสายแพทย์คณะเดียวกะผมนี่ล่ะ จบดอกเตอร์แล้ว เป็นอาจารย์มหาลัยอยู่ ลุงก็บอกแม่แล้วว่าเรียนแบบนี้ต้องพึ่งพากัน ถ้าลุงไม่ได้เพื่อนดีๆสมัยเรียนลุงเองก็ลำบากมาก บอกแม่ขนาดนี้แล้ว แม่ก็ยังมาบอกว่าอย่าทำให้แม่เสียใจ แม่เสียใจมามากละ ถ้าผมทั้งตั้งใจเรียน ถ้าเทียบกับคนรุ่นเดียวกันผมก็ตั้งใจเรียนกว่าคนอีกจำนวนมากที่สอบเอนท์ปีเดียวกัน เรียนรุ่นเดียวกัน หลายคนก็ไม่เอาเรียนเลย แม่บอกว่าคนอื่นๆจบหมดละ ความขยันหลายๆคนมที่เรียนจบยังไม่ได้ครึ่งของผมเลย พ่อแม่เค้ายังบอกว่าแล้วแต่ลูกอยากเรียนอะไรอยากเป็นอะไร นี่ผมมีเป้าหมายเอง อดทนไปเรียนเอง เลือกที่เรียนพิเศษเอง เลือกคณะเอง อ่านหนังสือเอง ให้กำลังใจตัวเอง เดินตามเป้าหมายเอง แถมชวนคนอื่นให้ตั้งใจเรียนมาด้วยอีกตะหาก มีแต่ปลุกปลอบใจคนอื่นให้ตั้งใจเรียนเพื่ออนาคต แต่แม่บอกว่าเสียใจ ผิดหวัง คนอื่นเรียนจบหมดแล้ว เพื่อนผมคนนึงเรียนโทมันยังเรียนหนักได้ไม่เท่าหนึ่งในสี่ของที่ผมเรียนแทบจะบ้าอยู่แล้วทุกวันนี้ ถ้าผมขยันแล้วแม่เครียด ท้อ ผิดหวังเสมอ ผมสู้ขี้เกียจ เอนท์ไม่ติดคณะดีๆ เรียนแบบคนขี้เกียจๆ คนทั่วๆไป ไม่ทรหดอดทนบากบั่น ไม่ควบคุมตนเอง แล้วก็เรียนจบแบบคนอื่นๆ แม่คงจะดีใจใช่ปะ แม่จะเอาปะ เจอเรื่องเพื่อนแย่ๆแบบนี้แก้ปัญหาก็ไม่รอดแล้วแม่ยังมานั่งพูดอยู่นั่นล่ะว่าเสียใจๆ ท้อใจ ผิดหวัง ผมเป็นต้นเหตุ ปัญหาเกิดมาไม่เคยมาช่วยแก้ ผมอดทนกัดฟันสู้บากบั่นหน้าด้านแต่เหตุการณ์ก็แย่ลงทุกวันตลอด5ปีมานี้ แม่ท้อแท้ หมดหวังมากขึ้นทุกวันไงครับ งั้นแม่งผมไม่น่าตั้งใจเรียนจนสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียน เข้าเอกชนเลยตั้งแต่แรกแล้วเรียนจบ กลับมาบ้านเล่น กิน นอน อ่านหนังสือก่อนสอบ เลิกเรียนไปเดินห้าง ใช้ตังค์ โทรศัพท์ เฟสบุ๊ค จะดีกว่าปะคับ

 

เห็นคุณไปตั้งกระทู้"อยากมีเพื่อนคุย อยากมีที่ปรึกษาครับ"ไว้
ตั้งแต่วันที่ 27 เมษายน 2556
แล้วมีเพื่อนๆในเว็บมาตอบหลายคน แต่คุณเงียบหายไปเลยค่ะ

 

พี่ติงตามเป็นห่วงอยู่เสมอนะครับ

เข้าใจในความรู้สึกและเห็นใจกับเรื่องต่างๆที่เกิดกับน้องsedd123..

อ่านเเล้ว เข้าใจว่าน้องsedd123เป็นผู้มีธาตุแห่งความมีปัญญาที่หาไ้ด้ไม่ง่ายในหมู่ชนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เพราะเป็นคนรู้ประโยชน์ แยกแยะได้ว่าสิ่งใดควรไม่ควร ทั้งมีวินัยอดทนอดกลั้นต่อเรื่องชวนสนุกที่คนทั่วไปอดทนได้ยากที่จะไม่ไปเกี่ยวข้อง น่าสรรเสริญนัก..

ปัญหาเรื่องแม่ที่บ่นนั้น ได้เคยแสดงไว้ในpostก่อน ที่น้องsedd123เคยpost หาเพื่อนคุยว่า พ่อแม่มีปกติรักและหวังดีกับลูกมาก เมื่ิอห่วงใยอาทรในใจจนมากเข้าก็ล้นออกมาทางคำพูด..แต่เพราะไม่เเยบคาย ไม่ควบคุมความห่วงใยไว้ในความพอดี จึงกลายเป็นปัญหามากดดันลูกได้มาก..ส่วนลูกเมื่อได้ฟังคำบ่นของแม่ก็เข้าถึงความขุ่นเคืองน้อยใจ ถึงกับเถียงออกไปบ้าง ในที่สุดก็เป็นการทะเลาะทุ่มเถียงกัน หาสันติภาพในใจของแต่ละฝ่ายไม่ได้เลย....

ขอแนะนำให้น้องพูดคุยปรึกษากับแม่ด้วยเหตุผล ไม่เอาอารมณ์มาใส่กัน คิดให้ได้ว่าแม้แม่จะบ่นว่า แต่มือก็ทำอาหารให้ ซักผ้าให้ หายามารักษาเวลาเราป่วย etc..etc.. แม่มีคุณแก่เรามาก พยายามอธิบายให้ท่านทราบว่าเราเองก็ขวนขวายไม่ได้ทอดธุระในการเรียนเลย..เมื่อแจ้งเรื่องจริงให้แม่ทราบแล้ว พึงปลงวางลงว่า หากแม่ยังคงบ่นว่าเราอยู่ ก็จะทำหูเหมือนหูกระทะ คือสักแต่ได้ยินเสียง ไม่เอาความหมายนั้นมาทับถมใจให้เกิดโทสะ..ไม่ตอบโต้ พูดตอบไปด้วยเสียงปกติ และขวนขวายในกิจต่างๆที่ตนมีหน้าที่ทำอย่างดีที่สุด แม้จะไม่ได้รับผลตามที่หวัง ก็ไม่เสียใจเพราะ"เราทำดีที่สุดแล้ว"....ไม่ตำหนิใครๆรวมทั้งตนเองไม่ว่าด้วยอาการไรๆ ..หากผลดีที่ออกมาสมใจก็ให้นึกว่า เมื่อตนพยายามด้วยดี ความสำเร็จย่อมปรากฏเช่นนี้ ่ต่อไปเราจะเพียรให้มากในสิ่งดีเพื่อความสำเร็จเช่นนี้อีกเรียกว่าเตรียมใจเผื่อไว้ถ้าผลเป็นลบ และกระตุ้นตนให้ไม่ประมาทเมื่อผลเป็นบวก...

สำหรับกรณีปัญหาเพื่อนที่เป็นพาล แม้จะมีสมองดีในการเรียนแต่กลับก่อบาปเวรภัยแก่ตนด้วยการยุยงเพื่อนๆให้ไม่คบกัน บาปกรรมที่ทำไว้นี้ย่อมมีผลตั้งขึ้นรอส่งผลให้เขาได้เข้าถึงฐานะเช่นน้องsedd123ที่อึดอัดคึบข้องในปัจจุบัน..น้องsedd123คงไม่ใช่เพื่อนคนเดียวที่เขาทำเช่นนั้นแน่ เพราะคนเช่นนี้ย่อมคิดเบียดเบียนคนอื่นๆได้ตลอดเวลาเป็นปกติ..เข้าใจว่าคงมีเพื่อนคนอื่นๆที่ไม่ตามเขาคนเก่งตลอดหรอกนะครับ คนที่เก่งมากๆมักมีมานะอวดตัวถือดี ชอบแข่งขันและริษยาคนอื่น...

น้องsedd123เลือกคบเพื่อนในระดับที่ไม่เก่งก็ได้นะครับ น่าจะสบายใจกว่า หรือน้องลองตรวจสอบตามจริงว่าเราเองทำอะไรผิดที่เป็นชนวนก่อให้พวกเขาanti เราหรือเปล่า..ถ้ามีก็แก้ไขปรับปรุงตัวเสีย ..

เมื่อมีปัญหา ลองปรึกษษอาจารย์ที่ปรึกษาด้วยดีใหม?..เผื่อท่านอาจหาวิธีแก้ไขให้หนักผ่อนเป็นเบาได้..

เอาใจช่วยขอให้อดทนผ่านปัญหาด้วยดีครับ..

 

สาธุ... คุณDD กล่าวแนะประโยชน์ไว้ได้ควรยิ่งแล้ว ลองไตร่ตรองพิจารณาอีกทีเถิด...

การเรียนสายแพทย์แม้จะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ทว่า มันก็ไม่ใช่เรื่องยากไปเสมอ
ความอดทน ความตั้งใจ มุ่งมั่น จะเป็นแรงผลักดันให้เราก้าวไปสู่ความสำเร็จได้
วันนี้...ไม่เป็นไร พรุ่งนี้...ก็ไม่เป็นไร เหนื่อย... ก็ไม่ท้อ ต่อให้ล้ม ก็พร้อมที่จะลุก
แม้เราจะไม่ได้รับกำลังใจจากผู้อื่น แต่ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร...
ลองเอามือแตะที่อกข้างซ้ายเราดูสิ เรายังมีใจหนึ่งดวงอยู่ใช่ไหม
เราจะแบ่งส่วนหนึ่งออกมา เพื่อเป็นแรงเป็นกำลัง ให้ตัวเองได้ไหม ได้ใช่ไหม?

หรือว่า... เราจะยอมแพ้จริง ๆ อนาคตของเราจะหยุดไว้ตรงนี้จริง ๆ หรอ
ดูสังคมบ้านเราสิ ทุกวันนี้น่าสงสารและน่าเป็นห่วงนะ บางคนอยากจะเรียนจบสูง ๆ
อยากมีฐานะดี ๆ อยากมีงานที่มั่นคง ก็เพื่ออยากให้ตนเอง และ พ่อแม่ได้สบาย
อยากให้ผู้ที่อยู่ข้างหลังไม่ต้องเหน็ดเหนื่อย บางคนต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย
ส่งเสียตัวเองเรียนจบได้ ถามว่าเขาเหนื่อยไหม? เขาไม่ใช่ว่าเหนื่อยอย่างเดียวนะ!
บางวันต้องกินข้าวมื้อ อดมื้อ บ้างก็อ่านหนังสือทำการบ้านส่งอาจารย์ หลังเลิกงานสี่ห้าทุ่ม

ดูเด็ก ๆ ชาวเขาตามภาคเหนือของเราสิ น่าสงสารไหม ดูคุณครูที่ไปสอนสิ น่ายกย่องไหม
บางคนจบครูมา แต่ก็ยอมเสียโอกาสเป็นครูได้เงินเดือนสูง ๆในกรุงเทพฯ เลือกที่อยู่ไกลบ้าน
เลือกที่จะเสียสละบางสิ่ง เลือกที่ยอมได้เงินดือนอันน้อยนิด ทั้งหมดนั้นเพื่ออะไร?
ก็เพื่อความสุขทางใจของเขาเอง สุขที่ได้สร้างรอยยิ้ม สร้างเสียงหัวเราะให้แก่เด็ก ๆ
สุขที่จะได้เห็นเด็กที่ด้อยโอกาสเหล่านั้น ได้เติบโตมาเป็นความหวังของอนาคตชาติ
นี่ล่ะ มันคือความสุขที่เงินก็หาซื้อไม่ได้เลยจริง ๆ

คุณน่าจะให้คำตอบตนเองได้ว่า ที่เลือกเรียนสายนี้ เพราะอะไร เพื่ออะไร...?
อาชีพแพทย์ หมอ พยาบาล เป็นอาชีพแห่งการเสียสละ ต้องเสียความสุขส่วนตน
ทิ้งเวลาส่วนตัว พร้อมที่จะช่วยเหลือ ต่อเวลาให้แก่หนึ่งชีวิต ได้มีลมหายใจอีกครั้ง
เป็นผู้ที่พร้อมจะปลดเปื้องความทุกข์ของผู้อื่น ให้เขาได้พ้นซึ่งความเจ็บปวด ทรมานจากทุกข์นั้น ๆ
เป็นอาชีพที่แสดงไว้ซึ่งถึงหลักพรหมวิหารสี่ นั่นคือ การเจริญไว้ซึ่ง เมตตา กรุณา มุทิตา และ อุเบกขา
ผมเชื่อนะครับว่า วันหนึ่งคุณจะได้รับและสัมผัสถึงความสุขที่ไม่มีราคา
ที่ไม่สามารถหาซื้อได้ด้วยเงินตราใด ๆ ซึ่งมันจะเป็นความสุขอันล้ำค่าทางใจอย่างยิ่ง
และ และ และ วันหนึ่ง... คุณจะสัมผัส เข้าใจถึงความรักอันบริสุทธิ์จาก คุณพ่อ คุณแม่
ที่มีให้คุณมาเสมอได้แน่นอน วันนี้ท่านยังอยู่กับเรา ก็ขอเชื่อในรักที่ท่านมีต่อเราเถิด...

สิ่งรุมเร้าต่าง ๆ เข้ามาก็เพื่อทดสอบจิตใจของเรา ช่วงชีวิตยังมีหลายสิ่งอย่าง
ที่รอจะให้เราออกไปเรียนรู้ จงลุกขึ้นเพื่อเดินต่อ และจงทำสิ่งที่หวังไว้ให้สำเร็จ

ที่นี้ เรามีทั้งเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่พร้อมจะเป็นกำลังใจให้คุณเสมอ...
ก็ขอให้คุณได้โปรด เปิดใจและรับมันไว้ นะครับ

 

ลองเข้าไปอ่านสนทนาภาษาธรรมในเว็บกัลยานธรรมของดร.สนอง วรอุไรดูค่ะ ปัญหาแบบนี้มีถามมาเยอะมาก และท่านดร.สนองท่าตอบได้ดีมากๆเลยค่ะ ลองเข้าไปศึกษาดูนะคะ

 

เห็นจะไม่เข้ามาตอบคงไม่ได้แล้วละ! ใจเย็นขึ้นบ้างหรือยังคะ? น้อง Sedd123

ดิฉันคงต้องบอกว่าก็เป็นคุณแม่ของลูกชายเรียนแพทย์เช่นหนูเหมือนกัน จึงเข้าใจถึง

เข้าใจอย่างมากที่สุดทั้งฝั่งน้อง Sedd นะลูก และเข้าใจในหัวอกของความเป็นแม่ด้วย

ขออนุญาติมุมเล็ก ๆ ตอบได้ไหมเอ่ย! หากจะเป็นประโยชน์กับหนูนะคะ อย่างนี้คะ

1.สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับน้อง Sedd นะลูก มาถึงขึ้นนี้แล้วอย่านำทุกข์มาสุมในหัวเลยนะ

คะเพราะเรียนดิฉันเชื่อว่ามันหนักหนาสาหัสอยู่แล้ว หากยังนำเรื่องที่เป็นดั่งขยะเข้ามาใส่

สมองเยอะๆ นะ เราจะหาพื้นที่ในการเก็บข้อมูลการศึกษาได้ละหรือคะ? เอาใหม่ี นั่ง

นิ่งๆ อาบน้ำอาบท่าให้สบายใจ สวดมนต์ไหว้พระ(บทย่อ) ก็ได้นะคะ อย่าลืมแผ่เมตตา

ให้ตัวเองทุกครั้งก่อน และให้บิดามารดา เทวดาที่ีคุ้มครองดูแลหนู เจ้ากรรมนายเวรทุก

ครั้ง และทำใจให้สบายผ่อนคลาย นั่งนิ่ง ๆ อย่างมีสติและลองวางแผนการเรียนทบทวน

ใหม่อีกทีดีไหม (ไม่ทราบว่าน้อง Sedd เคยทำสมาธิมาก่อนหรือไม่หากเคยจะดีที่สุด)

ก่อนทำต้องใจเย็นและทำให้สมองเรากลวง ๆ(เน้นว่างเปล่า)เพื่อพร้อมทำความเข้าใจกับ

บทเรียนทั้งหลายในแต่ละบทแต่ละ Part ดิฉันเชื่อว่าด้วยความเป็นเด็กดีมีเชื้อพันธ์มาแต่

ก่อนแต่ไรที่ทราบว่าเป็นคนเรียนดีด้วยจะทำให้น้อง Sedd มองปัญหาได้ออกเมื่อเรามอง

ปัญหาและวิเคราะห์อย่างใจเย็นและรู้สึกเย็นใจนะลูก ปัญหามีไว้ให้แก้เสมอนะ บอกตัว

เองว่าเรื่องเล็ก มันตัองสำเร็จและผ่านไปได้แน่นอนค่ะ ดิฉันมัี่นใจ ........ เกือบลืมน้อง

Sedd ยังไงต้องมีเพื่อนนะลูกอันนี้สำคัญมาก เพราะไม่ว่า สนามไหน นักรบตัองมีกำลัง

พลเสริมเสมอ ยิ่งหนูเรียนแพทย์แบบนี้ด้วยแล้ว การพึี่งพากันเป็นสิ่งสำคัญ เอาน่าอย่าง

น้อยดิฉันเชื่อว่า น้อง Sedd จะต้องมีเพื่อนที่ไง...ดี O.K ถึงแม้จะไม่ปึ๊ก!ก็เหอะ เอา

ที่เราคิดว่า่เอาละคนเนี่ย โอสุดละ ก็ต้องพยายามเพราะการเรียนมันต้องช่วยเหลือกัน

และกันเพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคมนะลูก เราต้องอยู่ร่วมกันพึ่งพากันสำคัญมากลูก ส่วน

ใครจะเรียนเก่งสุด ๆมักเรียกตัวเองว่า1 เทพ? 2 หรือเป็นมนุษย์ธรรมดา 3 หรือเป็นลูก

แกะน้อย? อย่าได้แคร์ น้อง Sedd เรียนเข้ามาได้อย่างนี้ดิฉันเชื่อว่าหนูนะที่หนึ่งเลยนะ

แต่ เรียนต้องมีความเข้าใจ นี่สิสำคัญ! หากจะได้แ่ค่ผ่านก็ไม่เห็นเป็นไรนะคะ ว่างก็

ไปเตะบอล สวดมนต์(ต้องทำ) ทบทวนบทเรียน ทำใจสบายๆ ไม่เก็บขยะมารกสมอง

เพราะเมื่อมันว่างเปล่าไม่คิดเรื่องไร้สาระของคน อะไร ไหน ๆ จะทำให้หนูจำการเรียน

การสอนได้แม่นขึ้น รวมถึง การติวทบทวนกับเพื่อน ๆ หาหนังสือมาอ่านสำึคัญมาก

2.ส่วนเรื่องคุณแม่ (แหมทำให้เห็นตัวเองเลย) ปล่อย ๆ ไปลูกตอนนี้ หากมีเวลา

ว่างๆ ก็หาโอกาสกอดเอวคุณแม่แล้ว ค่อย ๆ เล่า ไปนะคะว่า คุณแม่อย่าทุกข์ร้อนไปเลย

ยิ่งแม่เป็นทุกข์น้อง Sedd ทุกข์ยิ่งกว่านะ ผมรู้ตัวดีมาป่านนี้แล้วขอคุณแม่วางใจเถอะ

ตอนนี้การเรียนก็เข้มมากขึ้นทุกทีสิ่งที่ น้อง Sedd อยากได้ที่สุดจากแม่คือ กำลังใจ และ

พรจากคุณแม่นะครับ ผมขอแค่นี้ละ แล้วก้มกราบที่ตักคุณแม่นะลูก ดิฉันเชื่อว่าๆๆ

คุณแม่น่าจะเข้าใจหนูนะลูก เพราะคนเป็นแม่นั้นพร้อมที่จะเข้าใจและที่สำคัญเรารักลูก

เสมอและที่สุดด้วย ขอน้อง Sedd123 จงเป็นผู้สำเร็จสมหวังแคล้วคลาดปลอดภัยจาก

ศัตรูหมู่คนพาลนะลูก ดิฉันขอเป็นกำลังใจหน่วยหนึ่ีงให้ น้อง Sedd จงมีความสุขและได้

รับกำลังใจมากมายจากคุณแม่ และแรงใจอีกมากจากหลาย ๆ ท่านใน Web นี้ที่ล้วน

เข้าใจหนูและให้คำแนะนำที่ดียิ่ง ในวาระที่ีดิฉันได้ทำบุญสร้่างเสาหงส์ 1 ต้น ทีีจังหวัด

อุตรดิสถ์ ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยอันศักสิทธิ์ยิ่งและบุญที่ดิฉันกำลังทำจงมีพลานุภาพ

เพียงพอช่วยให้หนูผ่านพ้นวิบากกรรมช่วงนี้ไปได้เร็วพลันและมีความสมัครสมานฉันท์ใน

หมู่เพื่อนฝูงเป็นที่ียอมรับและให้เกียรติด้วยเทอญ

 

ธรรมชาติของคนเมื่อเจอสิ่งใดๆที่ไม่พอใจยินดีก็จะเกิดเป็นกิเลสต่างๆคือ โทสะ โมหะ นั่นเอง หากคุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำอยู่วันนี้แม้ใครไม่เห็นค่าแต่วันหนึ่งมันจะเป็นประโยชน์อย่างสูงแก่ตนเองและครอบครัว และ คนหมู่มาก คุณก็ควรจะทำต่อไป

พระตถาคตให้พิจารณาเนืองๆสั่นๆ ง่ายๆดังนี้
1. ธรรมดาจิตใจเป็นดวงแก้วสว่างไสว อาศัยกิเลาโคจรมาทำให้มัวมอง (นี่คือหากมีสติรู้เห็นตามจริงจะเห็นว่าจิตดั้งเดิมนั้นประภัสสรอยู่ เมื่อมีความปรุงแต่งๆใดมาเกิดประกอบกับจิตจึงเกิดเป็นความมัวหมอง ร้อนรนไป)
2. ให้ตั้งมั่นเจริญใน ศีล พรหมวิหาร๔ กระทำให้ กาย วาจา ใจ สุจริต จิตจะแจ่มใสเบิกบาน
3. อย่านึกถึงอกุศลกรรมใดๆที่เคยทำมาก่อนหน้านี้เพราะจะทำให้จิตใจมัวหมอง ให้พึงระลึกถึงกุศลกรรมใดๆที่ไำด้กระทำมาแล้วจะช่วยให้จิตใจเรา แจ่มใส เบิกบาน มีความปราโมทย์ เมื่อเกิดความปราโมทย์ จิตก็มีปิติ เมื่อมีปิติ จิตก็เข้าสู่ความสงบปัสสัทธิ เมื่อจิตสงบ ก็จะทำให้จิตมีความสุข เมื่อจิตมีความสุขจิตก็จะตั้งมั่น
4. ดังนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นให้พึงระลึกถึงกุศลกรรมใดๆที่ได้ทำมาแล้วนั้นจะทำให้จิตใจแจ่มใสเบิกบานเป็นสุข

ลองพิจารณาระลึกเจริญในธรรม 4 ข้อนี้อยู่เนืองๆ จิตใจคุณจะไม่ทุกข์อีก

 

โมทนา เจริญในธรรมค่ะ

 

พระพุทธเจ้าท่านมีความอดทน สูง เด้ ธรรมหลวงปู่..ลองศึกษาเอา. ความดีในพระพุทธศาสนา4อย่าง พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์

 

วิริเยน ทุกขขมเจติ คนล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร

 

พระพุทธเจ้าท่านบารมีมากนะคับ ท่านยังตามไปเทศน์ให้มารดาของท่านฟังเพื่อตอบแทนคุณมารดา พระนางสริมหามายา สวรรค์ชั้นดาวดึง ซึ้งตอนนี้เป็นเทพบุตร

 

ลองฟังบทสวดที่หาฟังได้ยาก ของหลวงปู่บุญมี โชติปาโล ในยูทูปดูคับ[ame="http://www.youtube.com/watch?v=nW3t8ELWaQc"]???????????? ???????? - YouTube[/ame]