พ่อแม่ไม่รัก

หนูเป็นคนต่างจังหวัด ที่บ้านทำไร่ ทำสวน และได้มาทำงานอยู่กรุงเทพจนถึงตอนนี้ก็10 กว่านี้ปีแล้ว ตั้งแต่อายุ 22 บอกตรงๆว่ารายได้มีไม่มาก แค่พออยู่พอกินไม่มีเงินเก็บเป็นก้อนใหญ่ๆเลยคะ การที่มาอยู่กรุงเทพตัวคนเดียว บางครั้งก็เหงา ต้องคิดต้องตัดสินใจเองทุกอย่าง ถึงแม้จะมีเพื่อนแต่ก็มีความสุขบ้างเป็นครั้งคราว ในใจลึกๆคิดว่ามาอยู่นานแล้ว ด้วยความสามารถในด้านงานไม่ได้มีมาก เงินเดือนจึงได้ไม่เยอะเท่าไหร่ ไม่สามารถให้เงินแม่ได้ครั้งละเยอะๆ นานๆให้ที เพราะค่าครองชีพสูง ถึงแม้หนูจะประหยัดมากที่สุดก็ตาม บางครั้งต้องอดมื้อกินมื้อ อยากจะได้อะไรต้องคิดแล้วคิดอีก เงินเก็บก็ไม่มีเท่าไหร่ หนูก็เลยคิดที่จะกลับไปอยู่บ้าน อยากอยู่กับพ่อ กับแม่ เพราะตลอดเวลาที่อยู่กรุงเทพ กลับบ้านปีละครั้งด้วยหน้าที่การงาน หยุดได้แค่3-4 วันเท่านั้น ที่บ้านตอนนี้เปิดร้านขายของชำ พ่อกับแม่อยู่กัน2คน หนูมีน้องชาย2คน ซึ่งมีครอบครัวแล้วคนนึง แม่เปิดร้านขายของให้น้องที่บ้านใกล้ๆบ้านแม่ ส่วนน้องอีกคนกำลังเรียนอยู่ ใกล้จบแล้ว บอกตรงๆฐานะทางบ้านแม่ก็ถือว่าดี ไม่ได้ลำบากเท่าไหร่ หนูก็เลยขอแม่กลับมาอยู่บ้านจะให้ทำไร่ ทำสวน หรือขายของก็ได้ อยากอยู่กับครอบครัวเหมือนแม่ก่อน อยากกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ น้องๆ อยากดูทีวีด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน อยากอยู่ดูแลพ่อแม่ เพราะไม่รู้ว่าท่านจะอยู่กับเราได้อีกนานเท่าไหร่ และหนู่ไม่รู้ว่าชีวิตของหนูจะอยู่รอดกลับไปบ้านทุกปีหรือไม่ แต่พอแม่รู้ ว่าจะย้ายมาอยู่บ้าน แม่ก็บอกว่า ให้หาเงิน เก็บเงินให้ได้เยอะๆก่อน ประมานหลายๆแสน ตอนนี้ยังไม่เห็นจะมีเท่าไหร่เลย บอกว่าอยู่กรุงเทพก็นานทำไมเก็บเงินได้น้อย คนอื่นๆเขายังมีมากกว่านี้เลย แม่บอกว่ายังไม่ต้องกลับหรอก อยู่ไปก่อน หนูรู้สึกน้อยใจ เสียใจ ที่ไม่ได้เป็นดังที่หวังไว้ ต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกนาน กว่าจะได้เก็บเงินได้เยอะๆ ซึ่งเงินเดือนน้อยอย่างนี้ จะเก็บเงินให้ได้เยอะๆต้องรออีกหลายปี ซึ่งไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ แต่ใจมันไม่สู้แล้ว มันท้อแท้ หมดหวัง คิดว่าท่านไม่รักเราหรือ ไม่อยากจะอยู่เห็นหน้าเราทุกวันหรือ นานๆจะได้กลับบ้านที แค่ได้โทรศัพท์คุยกัน มันก็แค่นั้น เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อปลายปี54 ตอนนี้ก็อยู่ที่กรุงเทพอยู่เหมือนเดิม แต่ในใจรู้สึกเคว้งคว้างมาก แต่ก็เข้าใจว่าแม่คงอยากให้เราได้ดี แต่หนู่ก็ไม่อยากจะได้เงินเยอะๆตามที่แม่บอกตรงไหนเลย มันไม่มีความสุขเลย .. พอปลายปี55 หนูก็เลยมีความคิดอยากจะเปิดร้านขายของที่กรุงเทพกับเพื่อนๆ ซึ่งหนูคิดว่า เป็นลูกจ้างเขาไม่ได้เงินเยอะ เครียดกับงาน เป็นทุกข์กับงานด้วย ก็เลยลองมาทำธุรกิจดู อาจจะดีก็ได้ เพราะหนูก็เคยขายของมา จะได้มีเงินเก็บเยอะๆ จะได้กลับไปอยู่บ้านซักที จะเปิดร้านมันต้องใช้เงินทุนด้วย หนูก็เลยนำเงินเก็บบางส่วนของหนู ก็ยังน้อยไป มีไม่กี่พัน หนูก็เลยยืมเงินแม่ดู แต่แม่บอกว่า อยากได้เงินก็ต้องหาเอาเอง แม่พูดว่าเงินแม่ แม่หามาได้ แม่ก็ต้องใช้เอง หนูเสียใจมาก ตลอดมาที่อยู่กรุงเทพไม่เคยขอเงินแม่เลยซักครั้ง ซึ่งเงินที่จะเอามานี้ก็นำมาเป็นทุนเพื่ออนาคต ไม่ได้เอามาทำอะไรเสียหายซักหน่อย เปรียบเทียบกับลูกคนอื่น ทำไมไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย อยากกลับบ้านก็ยังไม่ได้ ขอยืมเงินก็ยังไม่ได้ มาถึง ตอนนี้รู้สึกเครียดมาก นอนก็ฝันร้ายทุกคืนนึกถึงแต่คำพูดของแม่ตลอด มันไม่ลืมเลย คิดอยู่ในหัวตลอดเวลา น้อยใจสารพัด เมื่อเปรียบเทียบกับน้อง เหมือนแม่ไม่รัก ไม่แคร์เราเลย ตอนที่หนูพูดเรื่องนี้ แม่ก็พูดห้วนๆกับหนู เหมือนจะโกรธหนูด้วย หนูรู้สึกได้ อยากบอกว่าแม่คิดยังไง พ่อก็คิดยังงั้น .............ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าเล่ายาวไป พอดีตอนที่พิมพ์รู้สึกไม่ค่อยมีสมาธิ อาจจะเขียนวกไปวนมา หนูอยากจะปรึกษา อย่างนี้ก็คงแก้อะไรไม่ได้แล้ว จะทำยังไงดีคะ พยายามๆไม่คิดมาก ไมนึกถึง แต่บางครั้งก็เผลอคิดอีก มันเหมือนหายใจไม่ออก ใจหวิวๆ เหมือนคนกำลังจะจมน้ำ จะทำยังไงดีคะ ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าคะ

 

ท่านจขกท พึงพิจารณาด้วยความแยบคายว่า ท่านเองมีความสามารถมากทีเดียวจึงได้มีโอกาสทำงานเลี้ยงตนเองได้มาจนถึงบัดนี้..การที่แม่พยายามสนับสนุนให้ท่านพยายามทำงานเก็บเงินให้ได้นั้น พึงเห็นว่านี้เป็น"ความปรารถนาดี"อย่า งที่สุดที่แม่จะพึงมีแก่เราได้ นั่นเพราะเหตุใด..?..เพราะเเม่ต้องการให้เรา"พึ่งตนเองได้และเป็น"นั่นเอง...อย่าได้คิดลบว่าแม่ไม่อยากให้เงินท่าน เพราะไม่รักท่านเลย ความคิดเช่นนี้มีแต่จะนำพาท่านไปสู่ความไม่เจริญ..


...ท่านจขกทเองก็ไม่ใช่เด็กเล็กที่ยังต้องพึ่งพ่อแม่อีก พึงฝึกคิดที่จะ"ยืนด้วยลำแข้งของตน" ไม่เพ่งเล็งหวังว่าจะกลับไปให้แม่เลี้ยงดูหรือแม้แต่สนับสนุนเรื่องเงินทองอีก เวลานี้ ธุระหน้าที่ของพ่อแม่ต่อท่านนั้น.."จบไปแล้ว"...ท่านเองต่างหากที่ต้องคิดดิ้นรนที่จะต้องหาเลี้ยงท่านตอบแทนคุณ.....

คนส่วนมากิมักมีความอยากไม่หยุดหย่อน อยากด้วยตัณหาติดข้องในสิ่งที่ตนเคยมีเคยได้เคยรู้สึกดี แต่ไม่เคยพิจารณาเลยว่า สิ่งที่ตนอยากได่ใคร่มีนั้นมันสมเหตุสมควรหรือไม่...

ท่านจขกท พึงตระหนักว่า กาลเวลานั้นเปลี่ยนแปลงไปแล้ว จริงอยู่ในอดีต ท่านมีประสบการณ์น่ารื่นเริงกับกิจกรรมร่วมกับครอบครัว แต่บัดนี้กิจกรรมเช่นนั้นอาจไม่สอดคล้องกับวิถีชีวิตอย่างเดิมเพราะเงื่อนไขด้านอาชีพการงานและ ความรู้สึกนึกคิดของคนเปลี่ยนแปลงไป ท่านพึงรับทราบในอาการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเป็นปรกติธรรมดานี้เสีย...ท่านประสงค์สิ่งใดกันแน่ในชีวิต?..การพึ่งพาตนได้ด้วยลำแข้ง หรือการพึ่งพาคนอื่นเพียงเพื่อได้อยู่พร้อมหน้า ?.ช.ีวิตในอดีตนั้นจบไปแล้ว ใยท่านยังยึดติดข้องอยู่เล่า..ความยึดติดนี้จะทำลายความสุขความพยายามของท่าน จะทำท่านให้เป็นคนไม่สู้โลก เข้าถึงความทอดอาลัย เพราะไม่สมปรารถนาในสิ่งที่หวัง......

ท่านอ้างว่าจะไปดูแลแม่ แต่ท่านกลับคิดจะพาตัวกลับไป"เป็นภาระ"ให้แม่อีก ท่านควรมองจุดนี้ให้ออก...จริงอยู่ความคิดดูลแม่นั้นประเสริฐยิ่งนัก แม้ข้าพเจ้าก็ขออนุโมทนาด้วยอย่างยิ่ง .. แต่บัดนี้ แม่ยังไม่ประสงค์การดูแลจากท่านเลย ท่านจขกท พึงขวนขวายไปดูแลแม่ทันทีที่มีเรื่องให้ต้องดูแลในโอกาสอันควร แม้การเยี่ยมเยือนครั้งสองครั้งตามที่ท่านทำอยู่ก็ดีมากแล้ว..บางที่ การกลับไปอยู่ที่บ้านกับแม่ อาจเป็นทางมาของข้อขัดแย้งอื่นๆที่คาดไม่ถึง..แม้เวลานั้น จิตที่เคยคิดจะดูและอาจตกพลัดพรายกระจายไปก็ได้...ยังเอาแน่อะไรๆไม่ได้ทั้งนั้น จึงอย่าพึงเชื่อจิตไปเสียทุกอย่าง..

ต่อไปนี้ พึงหันกลับมาพิจารณาใจตนให้ดีว่า เรากำลังริษยาน้องหรือเพ่งเล็งอยากได้ทรัพย์ของแม่เพราะเห็นว่าท่านรวยหรือเปล่า ใจเรานั้นคนอื่นไม่ทราบได้แน่ แต่สำหรับตนแล้ว ใจจะบอกความจริงแก่ตนเสมอ หากเราริษยาน้องและเพ่งเล็งอยากได้ทรัพย์ของแม่ ตรงนี้เสียหายนัก พึงเร่งกำจัดความคิด อันเป็นบาปนี้เสีย หันมาฟื้นฟูจิตใจให้เข้มแข็ง หันหน้าเข้าศึกษาพระธรรมของพระพุทธเจ้าบ้างย่อมได้ปัจจัยแห่งปัญญา อันเปรียบเสมือนแสงสว่าง ส่องทางที่ถูกและควรให้ดำเนินไปได้อย่างปลอดภัย แม้เมื่อต้องเผชิญปัญหาใดๆิ จะด้วยเหตุจากภายนอก หรือเหตุจากภายในคือจิตใจตน ก็ย่อมรู้และเข้าใจได้ถึงเหตุผลต้นปลายอย่างทะลุปรุโปร่ง สามารถทำใจรับและแก้ไขไปได้ด้วยดี บรรเทาทุกข์ได้ทั้งปัจจุบันและสัมปรายภพเีีรียกว่าได้รับความคุ้มครองด้วยดีอย่างยิ่งตลอดกาล..

อย่ามัวคิดติดยึดกับอดีตหรือคนนอกตัวอยู่เลย สิ่งทั้งปวงไม่เที่ยง ไม่นาน เราทั้งหลายต่างต้องตายจากกัน ในเวลานั้น แม้มีพี่น้องพ่อแม่ ญาติหรือคน ทั้งโลกรายล้อมตัวอยู่...ก็ไม่อาจมีใครไปเป็นเพื่อนเลยในยามที่ลมหายใจหมดลง พึงฝึกการอยู่กับตนเองให้เป็นให้มากให้ชิน..ไม่งั้นจะต้องทุรนทุรายเพราะเอาความสุขใจของตนไปขึ้นอยู่กับการที่ต้องมีหรืออาศัยคนอื่นตลอดเวลา ช่างไม่มีอิสระเลยในสภาวะนั้น..

ขอให้ท่านจขกท เข้มแข็ง และยืนได้ด้วยตนเองอย่างมั่นคง ไม่หวั่นไหวแม้ต้องอยู่คนเดียวในทุกที่นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ..

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมนะ ไม่ได้เป็นไปตามคนอื่น คนเรามักจะเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น แล้วสงสัยว่าทำไมเขามี ทำไมเราไม่มี แบบนี้มันไม่ได้หรอก เพราะสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ทุกคนมีกรรมเป็นของตนทั้งนั้น ขนาดพี่น้องคลานตามกันมานะ อยู่ในสภาพแวดล้อมเดียวกัน พ่อแม่เดียวกันก็ไม่มีพี่น้องคนไหนเหมือนกันเลย นิสัยต่างกัน ความชอบต่างกัน ความคิด ความเห็นต่างกัน เพราะกรรมนั้นจำแนกสัตว์ให้ดี เลว ประณีตแตกต่างกัน ถ้ามองเป็นเรื่องของกรรมได้ ก็จะไม่พยายามเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นนะ และจะไม่ให้คุณค่าของความต่างมากกว่าความเหมือน เพราะคนเราต่างกันอยู่แล้ว ต่างกันตามกรรมที่ทำเอาไว้ ถ้ามองแบบนี้ได้จะไม่้อยใจว่าทำไมพ่อแม่แสดงออกกับเราไม่เหมือนกับน้องๆ เพราะมันไม่มีอะไรเหมือนกันเลยในโลก ไม่มีคนสองคนที่เหมือนกัน ไม่มีสองสิ่งไหนที่เหมือนกัน การแสดงออกกับคนสองคนไม่มีทางที่จะเหมือนกันเลยตลอดกาล พ่อแม่แสดงออกกับเราไม่เหมือนกับน้องก็ถูกต้องแล้ว ไม่หนีกฎแห่งกรรม ยังเป็นไปตามกฎแห่งกรรม เมื่อมองได้อย่างนี้ก็จะไม่น้อยใจที่พ่อกับแม่แสดงออกกับเราไม่เหมือนกับน้อง เมื่อเรามองเป็นเรื่องของกรรมได้แล้วก็หมั่นสร้างกรรมดี หยุดที่สร้างกรรมชั่ว เพราะเราจะรู้ว่าไม่ว่าเราทำกรรมอะไรไว้ ดีหรือชั่วก็ตามเราจะย่อมได้รับผลของกรรมนั้น ถ้าเราปรารถนาความสุขก็หมั่นประกอบกรรมดี ถ้าอย่างมีชีวิตที่ปกติสุขก็หมั่นรักษาศีล สมาทานศีล เพราะศีลนั้นเป็นเครื่องนำความสุข และความปกติสุขในชีวิตมาให้กับเรา สิ่งเหล่านี้อาจจะไม่เห็นผลในทันที เพราะถ้าทำความดีแล้วเห็นผลในทันทีคนทั้งโลกก็ทำความดีกันหมดแล้วคงไม่มีคนทำชั่ว แต่ความจริงผลนั้นมีอยู่แต่ต้องทำให้ต่อเนื่อง รักษาความดีให้ได้ตลอด แต่ถ้าทำได้ในระยะยาวดีแน่นอน การจะทำได้ต้องมีศรัทธาด้วย ควรถือพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งที่ระลึก เพราะถ้าไม่มีศรัทธา ทำความดีไปพอไม่เห็นผลก็เลิกทำความดีก็มีอยู่เยอะแยะ ในระยะสั้นเราอาจจะไม่เห็นผล แต่ถ้ามองกันยาวๆ จะเห็นผลแน่นอน

 

พ่อแม่ไม่รักก็ดีแล้ว
วางง่ายกว่าเยอะ

 

พ่อแม่ก็มีเหตุผลของท่าน และปราถนาดีกับลูกทุกคน แต่การปฎิบัติต่อลูกแต่ละคนมันไม่มีทางเท่าเทียมกันหรอกต้องพยายามเข้าใจพ่อแม่ด้วย จะได้ไม่ทุกข์และตั้งใจทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ผลดีก็จะได้แก่เราเอง การพึ่งพาตนเองและอยู่คนเดียวได้ดีที่สุดแล้ว

บางที่ถ้าไปถามน้องเขาก็อาจจะอยากมีชีวิตอิสระแบบหนูก็ได้ อย่าไปเปรียบเทียบกัน
เลย

ร้านค้าสมัยนี้ก็อาจจะเจอปัญหาอุปสรรค์ต่างๆนาๆ คนที่ไม่ได้อยู่ในจุดนั้นก็ไม่อาจเข้าใจ
และบางที่แม่เขาก็ไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้ลูกไม่สบายใจก็เป็นได้

ถ้าลูกทุกข์แม่ก็จะทุกข์ไปด้วยอย่าคิดมากเลยทำใจให้สบายดีกว่า

 

ดิฉันเองหลายต่อหลายครั้งที่ไม่เข้าใจแม่ เคืองแม่ โกรธแม่ ร้องไห้เสียใจก็เพราะแ่ม่ การแสดงออกซึ่งความรัก ความห่วงใยที่แม่มีกับเรา แทบทุกครั้งไม่เคยพอดี บางทีก็มากเกิ๊น บางครั้งก็น้อยจังเลย น้อยใจแม่ก็หลายหน หากแต่เราเข้าใจแม่ มองและคิดให้ลึกเข้าไปในเหตุผลนั้น เราจะรู้ว่า ถ้าไม่มี..แม่..ผู้หญิงคนที่ทำงานอย่างหนักอยู่เบื้องหลังการเติบโตของเรา ชาตินี้..ก็ไม่มีเรา เพราะพลังของแม่นั้นยิ่งใหญ่ พลังของแม่ ทำให้ลูกรอด ถ้าลูกรอด โลกก็รอด..

ดิฉันรักแม่..แม้ว่าทุกวันนี้จะยังมีเรื่องที่แม่ทำให้ดิฉันเสียใจอยู่ก็ตาม เวลาที่ดิฉันไกลกับพ่อหรือแม่ ดิฉันก็จะอยู่ไกลจากความชั่ว..เพื่อใก้ลท่าน เหมือนท่านทั้งสองอยู่ในใจของดิฉันตลอดเวลา...

 

ไม่ต้องน้อยใจครับ ให้เข้มแข็งเข้าไว้ และให้รู้ว่ามีคนที่เป็นแบบคุณในสังคมมากพอสมควร หลายคนถูกพ่อแม่ทิ้ง บางคนถูกพ่อแม่พาไปทำมิดีมิร้าย แต่นี่เรายังดีกว่าคนเหล่านั้นเป็นไหนๆ ให้เราระลึกว่า เราพอใจแล้วที่ได้เกิดมา มีปัญญามีสมองสองมือ สองเท้า วันนี้เรายังไม่รวยมากมาย อาจจะต้องเหนื่อยจากการทำงานมากหน่อย แต่ให้คิดเสียว่า ทุกคนเกิดมาชีวิตมันไม่ได้โปรยด้วยกลีบกุหลาบ ตั้งใจทำงาน หาความสุขกับที่ทำงาน หรืออาจจะลองหาหนทางอื่นๆทำไปด้วย ลองถามคนที่เขามีประสบการณ์ทำมาค้าขาย ทำธุรกิจ อาจจะเริ่มจากเล็กๆ แล้วค่อยๆเก็บเล็กผสมน้อย ทำแต่ความดี ทำบุญบ้าง บุญกุศลรอจังหวะเวลาที่เหมาะสม แล้วเราจะสมหวังครับ
เป็นกำลังใจให้

 

- นี่น่ะ เธอเอาความสุขของตนเองไปผู้กขึ้นไว้กับผู้อื่นนะ
หวังอยากให้บุคคลที่เธอเอาใจไปผูกสำคัญมั่นหมายไว้นั้นจะต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้กับเธอ
อยากให้บุคคลนั้นๆ คิดอย่างนี้ พูดอย่างนี้ ทำกับเธออย่างนี้ ตามที่ใจเธอมีความปารถนาพอใจยินดี เธอถึงจะมีความสุขได้

- แล้วมันสุขไหมล่ะ การที่เอาความสุขสำเร็จของตนไปผูกขึ้นไว้กับผู้อื่น
เมื่อเอาไปผูกและให้ความสำคัญมั่นหมายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งปารถนามากเท่านั้น เมื่อไม่เป็นไปตามปารถนาแล้วเธอทุกข์ไหม

- เมื่อรู้ว่าทุกข์เพราะเหตุนี้ๆ เธอก็จงละการเอาความสุขของเธอไปผูกขุึึ้นไว้กับผู้อื่นเสีย
เพราะมันหาประโยชน์ใดๆไม่ได้นอกจากทุกข์
ทุกข์เพราะไปตั้งความปารถนาไว้แล้วไม่เป็นตามความปารถนานั้น
ทุกข์เพราะสำคัญมั่นหมายเอาไว้ว่า...
หากแม่นั้นคิดอย่างนี้ พูดอย่างนี้ ทำกับเธออย่างนี้ ตามที่ใจเธอมีความปารถนาพอใจยินดี เราก็จะไม่ทุกข์จะเป็นสุขมาก
นี่เรียกว่า..ทุกข์เพราะมีความพอใจยินดีใดๆที่คุณสำคัญมั่นหมายเอาไว้

- ทีนี้มามองย้อนดูที่กายใจคุณนะว่าคุณนั้น คิดดี พูดดี ทำดีกับแม่ของคุณแล้วหรือยัง
หรือ คุณได้ทำเพียงพอในฐานะหน้าที่ของคำว่าลูกแล้วหรือไม่
ไม่ควรพึงไปปารภผู้อื่นว่าเขามีความคิด พูด ทำที่ไม่ดีต่อเรา
แต่ควรมองย้อนดูว่าเรานั้น คิด พูด ทำในสิ่งที่ดีเป็นกุศลต่อตนเองและผู้อื่นแล้วหรือยัง

- ละความพอใจยินดีและไม่พอใจยินดีนั้นๆไปเสีย ให้พึงรำลึกในใจอยู่เนืองๆว่า..
ติดข้องใจใดๆจากการคิด-พูด-ทำใดๆของแม่ไป มันก็ไม่มีประโยชน์ไรๆไม่ได้นอกจากทุกข์แล้วพึงกำหนดลมหายใจเข้า-ออกดังนี้
หายใจเข้ายาวๆจนสุดใจ แล้วพึงรำลึกไว้ในใจเสียว่าเราจักละความติดข้องใจใดๆเหล่านี้ไปเสียเพราะมันเป็นทุกข์
หายใจออกยาวๆจนสุดใจ แล้วพึงรำลึกไว้ในใจเสียว่าเราจักละความติดข้องใจใดๆเหล่านี้ไปเสียเพราะมันเป็นทุกข์
แล้วพึงเจริญในใจว่าเราจักปล่อยมันไป เราจักไม่เอาใจไปปารถนาในสิ่งที่ไม่ใช่เรา-ไม่ใช่ของเราเหล่านี้อีก
ละความผูกใจขัดเคืองใจนี้ๆไปเสีย ละความคับแค้นใจจากสิ่งที่มากระทบนี้ๆที่ทำให้ทุกข์ทรมานนี้ไปเสีย
ยิ่งเราเอาใจไปคล้อยตามความขัดเคืองใจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งร้อนรุ่มใจ ร้อนรนใจ เศร้าหมองใจมากเท่านั้นหาความสุขใดๆไม่ได้เลย

- ปัจจุบันนี้คุณก็ควรรำลึกถึงกุศลธรรมใดๆที่คุณได้ทำให้แม่ และ กุศลธรรมใดๆที่แม่ได้มอบให้คุณ
แล้วพึงมีเจตนาตั้งมั่นไว้ ตั้งมั่นว่าเราจะต้องสู้ ขยัน อดทนไม่ย่อท้อ วันนี้โอกาสยังมาไม่ถึง
วันหน้าก็จะเป็นของเราได้เพียงแค่เราขยัน อดทน ประหยัดไม่ทิ้งความเพียรนี้ๆ
สิ่งที่ได้พานพบหรือพบเจอในขณะนี้ มันเป็นเพียงปัญหาเล็กที่เพิ่งเริ่มต้นเข้ามาให้เราได้ต่อสู้ฟันฝ่า
เพื่อที่เราจะได้เป็นผู้ที่ประสบผลสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ในวันข้างหน้า และ จะเป็นบทเรียนที่ใช้สอนลูกหลานในกาลต่อไป
ให้พึงเจริญปฏิบัติอย่างนี้ๆอยู่ทุกขณะจิต แล้วจิตใจคุณก็จะแจ่มใส เบิกบาน อิ่มเอม สงบ และ มีความสุขเป็นปกติ
ด้วยเดชแห่งความคิด-พูด-ทำที่เป็นกุศลและเจริญในสมถะนั้นๆ

- เรื่องของแม่คุณนั้นท่านอาจจะมีเหตุผลในส่วนหนึ่งของท่าน
ซึ่งคุณไม่สามารถไปบังคับยื้อดึงให้ท่านเป็นไปดังใจได้
ดังนั้นอย่าไปติดข้องใจในท่านละความผูกใจในท่านเสีย
สิ่งที่ผู้เป้นลูกนั้นควรทำอันเป็นหน้าที่คือ ความกตัญญูกตเวที
ให้พึงรำลึกไว้ในใจแล้วก็กระทำในความกตัญญูกตเวทีนั้นเป็นการทำแทนบุญคุณท่าน
ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่ไม่รักลูก แต่อยู่ที่ว่าท่านจะแสดงออกมาตรงๆหรือไม่
หากท่านไม่รักคุณ ท่านคงไม่เลี้ยงคุณให้เติบโตมาได้แน่นอน

- แนวคิดและหนทางการแก้ปัญหาและดำเนินชีวิตกับอาชีพนั้น
หลายๆท่านได้ตอบกระทู้ไว้ดีแล้วเป็นประโยชน์แล้ว อยู่ที่คุณจะน้อมไปพิจารณาปฏิบัติหรือไม่

- ในส่วนของผมนี้ที่บอกคุณ คือ ให้คุณเห็นทุกข์ และ สมุทัย(เหตุแห่งทุกข์) และ ทางออกจากทุกข์ที่คุณควรจะเจริญปฏิบัติ
หวังว่าข้อความเหล่านี้ จะช่วยให้คุณได้เห็นทางและปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์ได้

 

เท่าที่ฟังดูพี่จขคคงไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่หรือเปล่าคะ? เหมือนคุณแม่พี่ไม่รักพี่เท่าไรเลย หรือถ้าเป็นแม่จริงตีไปได้สองกรณี คือ พี่เคยไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจหรือเปล่าคะ? หรือเคยไปผิดพลาด ดื้อรั้น หรือทำให้ท่านผิดหวังมากๆจนตัดหางปล่อยวัดหรือเปล่า? เพราะเท่าที่ฟังดูถ้าแม่ของคุณพี่เป็นคนที่ แข็งและเฮี้ยบกับลูกอยู่ปกติแล้ว ดิฉันว่าท่านคงต้องปฏิบัติแบบเดียวกันกับน้องๆของคุณพี่อีกสองคน แต่นี้คุณพี่บอกแม่เปิดร้านให้น้องแต่ไม่ยอมให้คุณพี่ยืมเงินไปเปิดร้าน ดิฉันว่ามันยังไงๆอยู่ว่า ถ้าไม่เป็นเพราะคุณพี่มิใช่ลูกแท้ๆ ก็น่าจะเป็นเพราะคุณพี่เคยไปทำประวัติอะไรไว้หรือเปล่าจนท่านตัดหางปล่อยวัด

หรือ คุณพี่มีครอบครัวแล้ว แม่จึงคิดว่าคุณพี่คงพึ่งพาเรื่องเงินจากคนอื่นได้ มันก็ตีไปได้หลายแบบ ต้องเล่าลายละเอียดมาให้เยอะกว่านี้และความถนัด ความสามารถ ของคุณพี่จขคด้วยว่าทำอะไรมา จบอะไรมาจะได้แนะนำถูก

 

ขอโทษน่ะค่ะ เป็นคนไทยเชื้อสายจีนหรือเปล่าค่ะ หรือจีนแท้ๆๆ เพราะ ลูกสาวของคนจีน แทบไม่มีความหมายอันใดเลย ลูกชายเด่นทุกด้านได้ทุกอย่าง ฉะนั้น ในตอนนี้ ขอให้คุณ กิติมา เก็บเงิน และ หาทางเรียนให้สูงๆๆ เรียนทาง กศน น่ะค่ะ เพื่อจะได้มีความรู้มากขึ้น และเป็นหนทาง ทำมาหากินให้ไม่ต้องลำบากมากไปกว่านี้
คนที่ไม่เคยเป็นลูกสาวของคนจีน ไม่มีทางรู้หรอกว่า ทำงานให้พ่อแม่ ดีเลิศ เหนื่อยแทบตาย ก็ไม่มีทางสู้ ลูกชาย ได้

 

บุพการีเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดนะครับ

เป็นกำลังใจให้ อย่าคิดเล็ก คิดน้อย เลยครับ

สู้ๆ ครับ

 

อดกลั้น อดทน อดออม
รักคนอื่นให้มากเช่นรักตนเอง
พ่อ แม่คือพระอรหันต์ของลูก ดูแลท่านต่อไป อย่าท้อ เงินทองของนอกกาย
โมทนาสาธุ
ขอให้มีเมตตาและเจริญในธรรม
ข้าพเจ้าเกิดมาต้องตาย ชีวิตไม่เที่ยง ความตายเป็นของเทียง นิพพาเป็นสุขอย่างยิ่ง

 

ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกแต่การแสดงออกอาจแตกต่างกันไป

 

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=nW3t8ELWaQc"]หลวงปู่บุญมี โชติปาโล - YouTube[/ame]

 

ก่อนอื่นก็ขอส่งกำลังใจมาให้นะคะ ให้คุณเข้มแข็งสามารถเอาตัวรอดและชนะอุปสรรต่างๆที่เข้ามาแผ้วพานชีวิตได้ค่ะ
คนเรามักพบเจอปัญหาด้วยกันทุกคน แตกต่างกันที่ปัญหานั้นคืออะไร บางคนมีปัญหาสุขภาพ บางคนมีปัญหาอื่นๆ หนักบ้าง เบาบ้างคละเคล้ากันไป
เชื่อว่าชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน สักวันหนึ่งหากคุณไม่ย่อท้อ คุณจะประสบผลสำเร็จค่ะ
มั่นคงและเด็กเดี่ยวนะคะ