พระวังหน้า ที่หลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดรเสก ถ้าต้องการที่จะได้.....

แต่<WBR>ฉัน<WBR>เชื่อ<WBR>แน่<WBR>ว่า คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ เขา<WBR>คง<WBR>จำ<WBR>ฉัน<WBR>ได้<WBR>ไม่<WBR>กี่<WBR>คน เพราะ<WBR>ประวัติ<WBR>จริงๆ ที่<WBR>พระ<WBR>น้อง<WBR>ยา<WBR>เธอ ของ<WBR>ฉัน<WBR>จารึก<WBR>ไว้ ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>สลาย<WBR>หาย<WBR>สูญ ไป<WBR>กับ<WBR>กรุง<WBR>แตก<WBR>ครั้ง<WBR>หลัง<WBR>สุด<WBR>แล้ว ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่านห<WBR>วน<WBR>จิต คิด<WBR>ย้อน<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ดู ภาวะ<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>กำเนิด<WBR>เกิด<WBR>มา เป็น<WBR>ธิดา<WBR>องค์<WBR>ใหญ่ ใน<WBR>วงศ์<WBR>สุด<WBR>ท้าย<WBR>ของ<WBR>วงศ์สุ<WBR>โขทัย พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา ได้<WBR>ไป<WBR>ครอง<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา ได้<WBR>รับ<WBR>สมญา<WBR>ว่า เจ้า<WBR>ฟ้า<WBR>หญิง<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา มี<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>จาก<WBR>ทรัพย์<WBR>โภคา อย่าง<WBR>ล้น<WBR>เหลือ มี<WBR>ข้า<WBR>ทาส<WBR>บริวาร<WBR>นับ<WBR>ไม่<WBR>ถ้วน นับ<WBR>ว่า<WBR>ฉัน<WBR>เอง<WBR>ได้<WBR>สถิต อยู่<WBR>ในม<WBR>ไหย<WBR>สมบัติ อยู่<WBR>ใน<WBR>ดิน<WBR>แดน<WBR>เมือง<WBR>มนุษย์ มี<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>สุด<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>พรรณา แต่<WBR>ต่อ<WBR>มา พม่า<WBR>ตี<WBR>เมือง<WBR>ได้ ฉัน<WBR>กับ<WBR>น้อง<WBR>ชาย ต้อง<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เชลย ที่<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>ขี้<WBR>ข้า<WBR>เขา แล้ว<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เมีย<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง แล้ว<WBR>ถูก<WBR>จำ<WBR>จอง ด้วย<WBR>เครื่อง<WBR>พันธนาการ ฉัน<WBR>เอง<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>ทุกข์<WBR>ทรมาน ทั้ง<WBR>กาย<WBR>และ<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>ตลอด<WBR>มา จำ<WBR>เดิม<WBR>แต่<WBR>ได้<WBR>พลัด<WBR>พราก จาก<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>มา ข้าม<WBR>ภู<WBR>ผา<WBR>ที่<WBR>กันดาร ยัง<WBR>มา<WBR>ทุกข์ ทรมาน<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>จำ<WBR>จาก<WBR>น้อง<WBR>ทั้ง<WBR>สอง อัน<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>รัก<WBR>ที่<WBR>สุด ดุจ<WBR>กับ<WBR>ว่า<WBR>ดวง<WBR>ตา ดวง<WBR>ใจ มัน<WBR>หลุด<WBR>ลอย<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>จาก<WBR>ร่าง ออก<WBR>ไป



<DD>สุด<WBR>ท้าย<WBR>ก็<WBR>มา<WBR>ถูก<WBR>เจ้านันท<WBR>บุเ<WBR>รง บุตร<WBR>บุญ<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>นั้น<WBR>เอง เฆี่ยน<WBR>ตี<WBR>ทำ<WBR>โทษ จน<WBR>ถึง<WBR>แก่<WBR>ความ<WBR>ตาย อย่าง<WBR>ทรมาน<WBR>ที่<WBR>สุด ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>มนุษย์<WBR>คน<WBR>ใดๆ จะ<WBR>เหมือน<WBR>ฉัน แต่<WBR>ฉัน<WBR>ก็<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>ไป เพื่อ<WBR>ความ<WBR>อยู่<WBR>รอด ของ<WBR>ประเทศ<WBR>ชาติ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง ฉัน<WBR>เสีย<WBR>ใจ ที่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ลืม<WBR>ฉัน ฉัน<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ที่<WBR>เกิด<WBR>เป็น<WBR>กุลสตรี ที่<WBR>ได้<WBR>นั่ง<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>หัว<WBR>ใจ ของ<WBR>คน<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ โดย<WBR>ปราศ<WBR>จาก<WBR>การ<WBR>มี<WBR>ครอบ<WBR>ครัว แล้ว<WBR>ฉัน<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>หมด<WBR>เวร<WBR>ภัย ไป<WBR>สู่<WBR>สถาน<WBR>ที่ ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เกิด การ<WBR>ตาย<WBR>อีก<WBR>แล้ว แต่<WBR>เรื่อง<WBR>นั้น<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>ขึ้น<WBR>ได้<WBR>จริง ก็<WBR>ต้อง<WBR>พึ่ง<WBR>พิง<WBR>อาศัย กระแส<WBR>ดวง<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>จำนวน<WBR>มาก ช่วย<WBR>ค้ำ<WBR>จุน<WBR>หนุน<WBR>ส่ง<WBR>ให้ ดัง<WBR>นั้น จึง<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ขอ<WBR>ร้อง<WBR>ท่าน ช่วย<WBR>เอา<WBR>รูป<WBR>ลักษณ์<WBR>ของ<WBR>ฉัน ออก<WBR>ให้<WBR>ปรากฏ<WBR>แก่<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ทั่ว<WBR>ไป ที่<WBR>เขา<WBR>อยาก<WBR>รู้ อยาก<WBR>เห็น<WBR>ด้วย


นี้<WBR>แหละ<WBR>ท่าน<WBR>อัน<WBR>ชีวิต<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>ทุกๆ คน จะ<WBR>คละ<WBR>เคล้า<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>สุข และ<WBR>ทุกข์ เสียง<WBR>หัวเราะ<WBR>และ<WBR>น้ำ<WBR>ตา เสียง<WBR>สนุก<WBR>เฮ<WBR>ฮา และ<WBR>ร้อง<WBR>ไห้<WBR>โหยห<WBR>วน ชวน<WBR>ให้<WBR>คิด<WBR>ว่า นี่<WBR>แหละ<WBR>โลก นี่<WBR>แหละ<WBR>ชีวิต<WBR>คิด<WBR>ดู<WBR>เถิด ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เกิด<WBR>ถึง<WBR>ตาย<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>ผี ไม่<WBR>มี<WBR>อะไร<WBR>เที่ยง<WBR>แท้<WBR>แน่<WBR>นอน ทุก<WBR>ชีวิต<WBR>ก็<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>ทาส เพราะ<WBR>ตก<WBR>อยู่<WBR>ใต้<WBR>อำนาจ ของ<WBR>ความ<WBR>ปรารถนา ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ถูก<WBR>ความ<WBR>โง่<WBR>เขลา ปลูก<WBR>สร้าง<WBR>ขึ้น<WBR>มา แล้ว<WBR>ก็<WBR>ยึด<WBR>ถือ<WBR>หวง<WBR>แหน<WBR>ไว้ ด้วย<WBR>ความ<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ผิด คิด<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>กู ตัว<WBR>กู<WBR>ไป<WBR>ทุก<WBR>สิ่ง ได้<WBR>ครอบ<WBR>ครอง<WBR>สิ่ง<WBR>ใด<WBR>แล้ว ก็<WBR>ชื่น<WBR>ชม<WBR>ยิน<WBR>ดี เทิด<WBR>ทูน และ<WBR>ผูก<WBR>ติด<WBR>กับ<WBR>สิ่ง<WBR>นั้น ไว้<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>หลง<WBR>ผิด หา<WBR>รู้<WBR>ไม่<WBR>ว่า<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>กำลัง<WBR>บ้า แบก<WBR>ภาระ<WBR>อัน<WBR>หนัก<WBR>หน่วง เอา<WBR>ไว้<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>วาง ทาง<WBR>ออก<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>ก็<WBR>คือ การ<WBR>ไม่<WBR>เกิด<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ตาย และ<WBR>ท่าน<WBR>กล่าว<WBR>ต่อ<WBR>ไป<WBR>ว่า อัน<WBR>ความ<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ถือ<WBR>มั่น ใน<WBR>ตัว<WBR>กู<WBR>ของ<WBR>กู<WBR>นี่<WBR>เอง ที่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>โง่ ทำ<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>โง่<WBR>เขลา พา<WBR>กัน<WBR>มัว<WBR>เมา<WBR>หลง<WBR>ผิด คิด<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ไป ดวง<WBR>ใจ<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>ทุกข์

แต่<WBR>ฉัน<WBR>เอง<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>เสีย<WBR>ใจ<WBR>มาก ที่<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>หลายๆ แห่ง ได้<WBR>ถูก<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>เจ้า<WBR>พม่า มัน<WBR>ฆ่า<WBR>ทารุณ<WBR>ผู้<WBR>คน ขน<WBR>มา<WBR>เมือง<WBR>มัน จน<WBR>ไม่<WBR>เหลือ<WBR>อะไร<WBR>แล้ว มัน<WBR>ก็<WBR>สั่ง<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>ไทย จุด<WBR>ไฟ<WBR>เผา<WBR>บ้าน<WBR>เรือน ตลอด<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>ฐาน วัด<WBR>วา<WBR>อาราม<WBR>ที่<WBR>สวยๆ งามๆ ให้<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>ซาก<WBR>สลัก<WBR>หัก<WBR>พัง พินาศ<WBR>สัน<WBR>ตะ<WBR>โร แต่<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา ยัง<WBR>ไม่<WBR>สิ้น<WBR>คน<WBR>ดี ก็<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ยา<WBR>ตาก<WBR>มา<WBR>กู้<WBR>เอา<WBR>ไว้ ท่าน<WBR>องค์<WBR>นี้<WBR>มี<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ไกล ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>เอา<WBR>เมือง<WBR>หลวง<WBR>เก่า<WBR>เป็น<WBR>ราช<WBR>ธานี ท่าน<WBR>กลัว<WBR>ว่า<WBR>มวล<WBR>หมู่ ผี<WBR>ร้ายๆ จะ<WBR>ก่อ<WBR>กวน จึง<WBR>ชัก<WBR>ชวน<WBR>พวก<WBR>อพยพ ไป<WBR>ตั้ง<WBR>ราช<WBR>ธานี<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>บาง<WBR>กอก แต่<WBR>พวก<WBR>พม่า<WBR>นั้น มัน<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ผล<WBR>กรรม ตอบ<WBR>แทน<WBR>อย่าง<WBR>คุ้ม<WBR>ค่า เรียก<WBR>ว่า<WBR>กรรม<WBR>ตาม<WBR>ทัน ทำ<WBR>ให้<WBR>มัน<WBR>ต้อง<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน เพื่อ<WBR>แย่ง<WBR>ชิง<WBR>อำนาจ<WBR>กัน ไม่<WBR>มี<WBR>เวลา<WBR>สิ้น<WBR>สุด แต่<WBR>การ<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>นั้น จะ<WBR>ติ หรือ<WBR>ใส่<WBR>ร้าย แต่<WBR>พวก<WBR>พม่า<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ได้ ส่วน<WBR>มาก<WBR>ก็<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>นั่น<WBR>แหละ เป็น<WBR>ไส้<WBR>ศึก<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>การ ช่วย<WBR>เผา<WBR>ผลาญ บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ให้<WBR>พินาศ เพราะ<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>คิด<WBR>อาฆาต ที่<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม แล้ว<WBR>แบ่ง<WBR>พรรค<WBR>แบ่ง<WBR>พวก จน<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>คือ พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>ฉัน มา<WBR>เป็น<WBR>มหา<WBR>อุปราช


ผล<WBR>สุด<WBR>ท้าย ของ<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>ฉัน ก็<WBR>ได้<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>แทน เพราะ<WBR>พระ<WBR>เจ้าม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช ได้<WBR>มา<WBR>สิ้น<WBR>พระ<WBR>ชนม์<WBR>ชีพ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ ก็<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน<WBR>นั่น<WBR>เอง<WBR>แหละ ได้<WBR>รวบ<WBR>รวม<WBR>หมู่<WBR>เชลย<WBR>ไทย ช่วย<WBR>กัน<WBR>ถวาย<WBR>พระ<WBR>เพลิง<WBR>ศพ<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>เอา<WBR>พระ<WBR>อัฐิ<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>โน้น อัน<WBR>การ<WBR>เกิด<WBR>กุลี<WBR>ยุค เผา<WBR>ผลาญ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ใน<WBR>คราว<WBR>นั้น ผู้<WBR>ลง<WBR>มือ<WBR>เอง ส่วน<WBR>มาก<WBR>คือ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>เอง ที่<WBR>เขา<WBR>เคือง<WBR>แค้น ไม่<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม จาก<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>ใหญ่<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>อำนาจ ที่<WBR>หลง<WBR>อำนาจ บ้า<WBR>ยศ หลง<WBR>ตัว ถือ<WBR>ตัว มหา<WBR>ภัย<WBR>ยุค<WBR>เข็ญ มัน<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>เกิด ดัง<WBR>นี้ จะ<WBR>หา<WBR>โทษ<WBR>พม่า<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ทำลาย ไม่<WBR>ถูก<WBR>หรอก ท่าน<WBR>จง<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>บ้าง ก็<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>นั่น<WBR>แหละ เป็น<WBR>ตัว<WBR>การ<WBR>เผา<WBR>ผลาญ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ตัว<WBR>เอง เขา<WBR>เผา<WBR>เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น


ส่วน<WBR>พญา<WBR>ละแวก คือ<WBR>พวก<WBR>ขอม ขะแม มัน<WBR>ก็<WBR>ตัว<WBR>ศัตรู<WBR>คู่<WBR>แค้น คู่<WBR>อริ<WBR>กับ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>มา<WBR>ตลอด จิต<WBR>ใจ<WBR>มัน<WBR>มืด<WBR>บอด ไม่<WBR>เห็น<WBR>บาป<WBR>กรรม ที่<WBR>มัน<WBR>ทำลาย<WBR>ล้าง<WBR>ผลาญ สังหาร<WBR>คน<WBR>ไทย นับ<WBR>ครั้ง<WBR>ไม่<WBR>ถ้วน การ<WBR>ที่<WBR>มัน<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>นั้น<WBR>เอง จึง<WBR>เป็น<WBR>มรดก<WBR>ตก<WBR>ทอด มา<WBR>ถึง<WBR>ลูก<WBR>หลาน<WBR>ของ<WBR>มัน และ<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>ทารุณ<WBR>กัน<WBR>เอง เพื่อ<WBR>แย่ง<WBR>ชิง<WBR>อำนาจ ก่อ<WBR>ความ<WBR>วินาศ<WBR>ฉิบ<WBR>หาย จน<WBR>สูญ<WBR>สิ้น<WBR>ชาติ<WBR>ขอม มา<WBR>เป็นขะแม สิ้นขะแม<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เขมร เขมร<WBR>ก็<WBR>รบ<WBR>กัน เหลือ<WBR>แต่<WBR>หัว<WBR>กะโหลก<WBR>กอง<WBR>ไว้ ให้<WBR>ชาว<WBR>โลก<WBR>ได้<WBR>เย้ย<WBR>หยัน นี่<WBR>แหละ<WBR>คือ<WBR>ผล<WBR>ของ<WBR>ความ<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ บ้า<WBR>ยศ จำ<WBR>ไว้<WBR>เน้อ ผู้<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย อย่า<WBR>บ้า<WBR>นัก และ<WBR>อย่า<WBR>ลืม<WBR>ตัว


ส่วน<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย ไทย<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เปลี่ยน<WBR>แปลงครั้ง<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ ตก<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ยุค<WBR>ทั้ง<WBR>สิบ แบ่ง<WBR>เป็น<WBR>ยุค<WBR>ละ<WBR>ยี่<WBR>สิบ<WBR>ปี คือ<WBR>ยุค<WBR>พระ<WBR>กาฬ พาน<WBR>ยักษ์ รัก<WBR>บัณฑิต สถิต<WBR>ธรรม จำ<WBR>แขน<WBR>ขาด ราช<WBR>โจน นน<WBR>ทุกข์ ยุค<WBR>ทมิฬ ถิ่น<WBR>ตา<WBR>ขาว ยุค<WBR>ชาว<WBR>วิไล ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>ดู<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>แล้ว<WBR>กัน แต่<WBR>ดี<WBR>อย่าง<WBR>หนึ่ง ที่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>ศัตรู<WBR>กับ<WBR>ใคร ชอบ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>มิตร<WBR>กับ<WBR>คน<WBR>ทุก<WBR>ชาติ แต่<WBR>เสีย<WBR>อย่าง<WBR>เดียว ที่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>มี<WBR>นิสัย ไม่<WBR>ผิด<WBR>กับ<WBR>หมา<WBR>ไทย คือ<WBR>ถ้า<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>มา<WBR>รัง<WBR>แก มัน<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>แพ้ มัน<WBR>จะ<WBR>แห่<WBR>กัน<WBR>เล่น<WBR>งาน<WBR>ทัน<WBR>ที แต่<WBR>ยาม<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>มา<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>ราวี มัน<WBR>ก็<WBR>ตี<WBR>กัน<WBR>เอง คือ<WBR>พวก<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ บ้า<WBR>ยศ บ้า<WBR>จี้ มัน<WBR>นึก<WBR>ว่า<WBR>มัน<WBR>ดี<WBR>กว่า<WBR>ทุก<WBR>คน เมื่อ<WBR>ถึง<WBR>ยุค<WBR>ราช<WBR>โจน อาจ<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>นัก<WBR>ปก<WBR>ครอง<WBR>ปัญญา<WBR>อ่อน แต่<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ จะ<WBR>เอา<WBR>บ้าน<WBR>เอา<WBR>เมือง<WBR>ไป<WBR>ขาย<WBR>กิน ก็<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>มี<WBR>ได้<WBR>ดู<WBR>ไป<WBR>เถอะ

​

แต่<WBR>กรุง<WBR>รัตนโกสินทร์<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>สิ้น<WBR>คน<WBR>ดี คน<WBR>ไทย<WBR>เขา<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>แน่ เพราะ<WBR>เขา<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ดี หลวง<WBR>พ่อ<WBR>ดี หลวง<WBR>พ่อ<WBR>องค์<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>คือ<WBR>ท่าน ผู้<WBR>ประทับ<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>หัว<WBR>ใจ ของ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ยา<WBR>ธรรม<WBR>มิ<WBR>กราช คือ<WBR>พระ<WBR>บาท<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>อยู่<WBR>หัว<WBR>นั่น<WBR>เอง แต่<WBR>อยาก<WBR>ถาม<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า<WBR>จะ<WBR>กลับ<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>เมื่อ<WBR>ไหร่ ฉัน<WBR>จะ<WBR>ตาม<WBR>ไป<WBR>ด้วย ไป<WBR>ช่วย<WBR>สร้าง<WBR>บารมี มุณี<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย ท่าน<WBR>จึง<WBR>หา<WBR>ทาง<WBR>ออก<WBR>จาก<WBR>วัฏสงสาร ด้วย<WBR>การ<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>แก่<WBR>ตน และ<WBR>สั่ง<WBR>สม<WBR>ให้<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>จะ<WBR>มาก<WBR>ได้ แล้ว<WBR>ท่าน<WBR>จึง<WBR>ตรัส<WBR>ถาม<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ว่า เมื่อ<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>กุม ใน<WBR>ข้อ<WBR>หา<WBR>ที่<WBR>หนักๆ ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>มา<WBR>ตั้ง<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง หลาย<WBR>คราว<WBR>นั้น ท่าน<WBR>มี<WBR>ทุกข์<WBR>ใจ<WBR>มาก<WBR>ไหม เพราะ<WBR>เท่า<WBR>ที่<WBR>ฉัน<WBR>รู้<WBR>มา<WBR>ว่า ท่าน<WBR>โดน<WBR>เขา<WBR>เล่น<WBR>งาน<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>สี่<WBR>ครั้ง<WBR>แล้ว ก็<WBR>ตอบ<WBR>ท่าน<WBR>ว่า ทุก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>อาตมา<WBR>เจอ<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ เรา<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>แพ้<WBR>มัน คือ<WBR>เรา<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>วิธี<WBR>ฝึก ให้<WBR>จิต<WBR>อยู่<WBR>เหนือ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ ไม่<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>ทุกข์<WBR>อยู่<WBR>เหนือ<WBR>จิต สร้าง<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด ประดิษฐ์<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ร้าย ให้<WBR>เป็น<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>เอา<WBR>ไว้ (เรา<WBR>เอ๋ย<WBR>เรา) อด<WBR>รน<WBR>ทน<WBR>ไว้<WBR>เถิด นานๆ ไป<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ชิน<WBR>ไป<WBR>เอง


ผู้<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ฉลาด มี<WBR>ปัญญา ย่อม<WBR>ไม่<WBR>สร้าง ทุกขเวทนา<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>ใจ ใน<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ทาง<WBR>แก้ ฉัน<WBR>ก็<WBR>ดี โยม<WBR>ก็<WBR>ดี ก็<WBR>มี<WBR>ทุกข์<WBR>ไม่<WBR>แพ้<WBR>กัน แต่<WBR>ตัว<WBR>ฉัน<WBR>นี้<WBR>เอง เป็น<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ขยัน<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ล่วง<WBR>รู้<WBR>อะไร<WBR>ได้ ก็<WBR>เพราะ<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>เจอ<WBR>ท่าน ท่าน<WBR>หญิง<WBR>เป็น<WBR>มัคคุเทศก์ อย่าง<WBR>วิเศษ<WBR>ใน<WBR>ดวง<WBR>ใจ และ<WBR>ดวง<WBR>ตา<WBR>ของ<WBR>ฉัน ที่<WBR>ได้<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>ให้<WBR>ฉัน กลับ<WBR>ไป<WBR>รู้<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>ว่า ฉัน<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>อะไร อยู่<WBR>ที่<WBR>ไหน ทำ<WBR>อะไร ที่<WBR>บอก<WBR>ท่าน<WBR>ว่า เป็น<WBR>คน<WBR>ขยัน<WBR>นั้น<WBR>คือ ขยัน<WBR>เกิด แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขยัน<WBR>ตาย ท่าน<WBR>หญิง<WBR>ยัง<WBR>สบาย เสวย<WBR>สุข<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ทิพย์วิ<WBR>มาน อัน<WBR>แสน<WBR>จะ<WBR>สำราญ<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นี้ ที่<WBR>โลก<WBR>ทิพย์<WBR>นี่ สอง<WBR>สาม<WBR>ราตรี<WBR>เท่า<WBR>นั้น<WBR>ใน<WBR>พิภพ<WBR>นี้ แต่<WBR>โลก<WBR>มนุษย์ ปา<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ห้า<WBR>ร้อย<WBR>ปี<WBR>แล้ว ตัว<WBR>อาตมา<WBR>เอง<WBR>ได้<WBR>ดับ<WBR>ชีวี จาก<WBR>เมือง<WBR>ผี<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>คน วน<WBR>เวียน<WBR>อยู่<WBR>หลาย<WBR>ชาติ<WBR>แล้ว

แต่<WBR>ชาติ<WBR>ก่อนๆ สมัย<WBR>ท่าน ฉัน<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เชลย เป็น<WBR>ขี้<WBR>ข้า<WBR>เขา ต่อ<WBR>มา<WBR>อีก<WBR>ชาติ เป็น<WBR>นาย<WBR>ทวาร เป็น<WBR>ขุน<WBR>คลัง เขา<WBR>สั่ง<WBR>ประ<WBR>หาร<WBR>หนี<WBR>ตาย ขน<WBR>เอา<WBR>สมบัติ<WBR>ไป<WBR>ฝัง<WBR>ดิน<WBR>ไว้ เข้า<WBR>ร่วม<WBR>วงศ์<WBR>ไพบูลย์ กู้<WBR>เมือง<WBR>ช่วย<WBR>พระ<WBR>ยา<WBR>ตาก แล้ว<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>ฝรั่ง ไป<WBR>ตาย<WBR>ที่<WBR>กรุง<WBR>โรม และ<WBR>ก่อน<WBR>ตาย ก็<WBR>ไป<WBR>สร้าง<WBR>กรรม หา<WBR>ความ<WBR>ร่ำ<WBR>รวย สร้าง<WBR>ความ<WBR>มั่ง<WBR>มี เอา<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>ฝรั่ง แล้ว<WBR>มา<WBR>เกิด<WBR>เมือง<WBR>ไทย กลับ<WBR>ไป<WBR>เอา<WBR>ใน<WBR>สมบัติ<WBR>เก่า เข้า<WBR>บวช<WBR>ใน<WBR>ศาสนา<WBR>คริสต์ เป็น<WBR>ถึง<WBR>บัณฑิต<WBR>ครู<WBR>สอน แล้ว<WBR>ย้อน<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>บวช ใน<WBR>ศาสนา<WBR>พุทธ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>ไทย อะไร<WBR>กัน<WBR>นี่<WBR>สนุก<WBR>เหลือ<WBR>เกิน เรา<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>เพลิดเพลิน ใน<WBR>เรื่อง<WBR>เวียน<WBR>ว่าย<WBR>ตาย<WBR>เกิด<WBR>อยู่<WBR>หรือ<WBR>ไง เป็น<WBR>เพราะ<WBR>ไอ้<WBR>ตัว<WBR>กิเลส ตัณหา<WBR>บ้า<WBR>บอ<WBR>แท้ๆ ที่<WBR>ได้<WBR>จอง<WBR>จำ นำ<WBR>พา<WBR>ให้<WBR>เรา ต้อง<WBR>มา<WBR>เวียน<WBR>ว่าย<WBR>ตาย<WBR>เกิด เทียว<WBR>ไล้<WBR>เทียว<WBR>ขื่อ

พอ<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>ตอน<WBR>นี้ ท่าน<WBR>หญิง<WBR>ก็<WBR>หัวเราะ เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>รู้ ตระ<WBR>หนัก<WBR>ดี<WBR>ว่า เรา<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ขยัน คือ<WBR>ขยัน<WBR>เกิด แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขยัน<WBR>ตาย แต่<WBR>ใน<WBR>โลก<WBR>ทิพย์ เขา<WBR>อยู่<WBR>กัน<WBR>เพียง<WBR>สอง<WBR>วัน เพราะ<WBR>มัน<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สุข วัน<WBR>คืน<WBR>ก็<WBR>เลย<WBR>ยาว จึง<WBR>ได้<WBR>ความ<WBR>ว่า เวลา<WBR>เร็ว คือ<WBR>เวลา<WBR>ที่<WBR>ต้อง<WBR>การ แต่<WBR>เวลา<WBR>นาน คือ<WBR>เวลา<WBR>ที่<WBR>รอ<WBR>คอย คือ<WBR>โลก<WBR>มนุษย์<WBR>นี้<WBR>ร้อย<WBR>ปี มี<WBR>เวลา<WBR>เท่า<WBR>กับ หนึ่ง<WBR>วัน<WBR>ของ<WBR>โลก<WBR>ทิพย์ มัน<WBR>ห่าง<WBR>กัน<WBR>เหลือ<WBR>เกิน เรา<WBR>ได้<WBR>สัมผัส<WBR>ทาง<WBR>ฝัน คุย<WBR>กับ<WBR>ท่าน<WBR>หญิง<WBR>จน<WBR>เพลิน ท่าน<WBR>ก็<WBR>บอก<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า<WBR>อย่า<WBR>ลืม<WBR>นะ เรื่อง<WBR>ฉัน<WBR>ร้อง<WBR>ขอ<WBR>คือ ให้<WBR>ท่าน<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>รูป<WBR>ลักษณ์ ที่<WBR>ประจักษ์<WBR>อยู่<WBR>ใน มโน<WBR>ทวาร<WBR>ของ<WBR>ท่าน ให้<WBR>ปรากฏ<WBR>แก่<WBR>สาย<WBR>ตา ของ<WBR>ผู้<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>คิด<WBR>ถึง<WBR>ฉัน ให้<WBR>ฉัน<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>เขา<WBR>ด้วย และ<WBR>ก็<WBR>รับ<WBR>ปาก<WBR>ท่าน เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เชื่อ<WBR>แน่<WBR>ว่า เรา<WBR>ทำ<WBR>ได้


จึง<WBR>มา<WBR>คิด<WBR>ดู<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>ดี กับ<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ให้<WBR>สัญญา<WBR>ท่าน<WBR>ไว้ หาก<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>เขียนสเ<WBR>ก็ต ให้<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ร่าง<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>จากกิ๊ฟ (Give) ให้<WBR>ใกล้<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>จริง เรา<WBR>ทำ<WBR>ได้ เพราะ<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>ช่าง<WBR>เขียน เรียน<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>เมือง<WBR>ฝรั่ง ฝั่ง<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>แชร์ ที่<WBR>กรุง<WBR>ปารีส แต่<WBR>นั่น<WBR>มัน<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>จาก<WBR>ฝี<WBR>มือ<WBR>เรา มิ<WBR>ใช่<WBR>เงา หรือ<WBR>ภาพ<WBR>จริง<WBR>ของ<WBR>ท่าน ที่<WBR>มา<WBR>ปรากฏ<WBR>ให้<WBR>เห็น<WBR>อย่าง<WBR>จริง<WBR>จัง ฝรั่ง<WBR>เขา<WBR>ถือ<WBR>มาก ถือ<WBR>ว่า<WBR>รูป<WBR>ใด ที่<WBR>เรา<WBR>รับ<WBR>จ้าง<WBR>เขียน<WBR>ให้ เขา<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>นั่ง<WBR>ให้<WBR>ดู ใน<WBR>เวลา<WBR>เขียน เขา<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>เอา เพราะ<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>เงา<WBR>ของ<WBR>เขา เข้า<WBR>ไป<WBR>ติด<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>มโน<WBR>ภาพ แล้ว<WBR>ภาพ<WBR>นั้น จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ชีวิต<WBR>ชี<WBR>วา ถือ<WBR>ว่า<WBR>ไม่<WBR>ขลัง ดัง<WBR>นั้น อัน<WBR>การ<WBR>สร้าง<WBR>รูป<WBR>ท่าน<WBR>ขึ้น<WBR>มา จะ<WBR>ด้วย<WBR>วิธี<WBR>การ<WBR>อย่าง<WBR>ใด ก็<WBR>ต้อง<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>สัมผัส ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ให้<WBR>ได้



<DD>อัน<WBR>การ<WBR>สัมผัส<WBR>ได้ ด้วย<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>นั้น แบบ<WBR>เรา<WBR>รู้<WBR>เอง เรา<WBR>เห็น<WBR>เอง<WBR>เป็นปัจจัต<WBR>ตัง รู้<WBR>เฉพาะ<WBR>ตน คน<WBR>อื่นๆ เขา<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>สัมผัส เขา<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เห็น เขา<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>เชื่อ จึง<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>ความ<WBR>พินิจ<WBR>พิเคราะห์<WBR>ดู<WBR>ว่า เรา<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>หนอ เรา<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>ด้วย<WBR>ตา<WBR>ใจ ให้<WBR>มา<WBR>เห็น<WBR>ด้วย<WBR>ตา<WBR>จริง เพื่อ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>สิ่ง<WBR>อ้าง<WBR>อิง ให้<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ธรรม ได้<WBR>ปรากฏ<WBR>แก่<WBR>สาย<WBR>ตา คน<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>ได้ จึง<WBR>มา<WBR>ค้น<WBR>คิด<WBR>ขึ้น<WBR>ได้<WBR>ว่า เรา<WBR>ต้อง<WBR>ใช้<WBR>วิธี<WBR>การ ถึง<WBR>สอง<WBR>ระบบ ได้<WBR>แก่ ระบบ<WBR>นาม<WBR>ธรรม คือ<WBR>ทาง<WBR>จิต ไสย<WBR>ศาสตร์<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ และ<WBR>ทาง<WBR>รูป<WBR>ธรรม คือ<WBR>เครื่อง<WBR>มือ<WBR>ทาง<WBR>วิทยา<WBR>ศาสตร์ ซึ่ง<WBR>ได้<WBR>แก่<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>รูป จึง<WBR>หา<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>รูป<WBR>มา<WBR>สอง<WBR>ตัว สอง<WBR>ยี่ห้อ คือ กล้อง<WBR>โอ<WBR>ลิมปัส Olimpus ของ<WBR>เยอรมัน (ตาม<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>บาง<WBR>ท่าน โต้<WBR>แย้ง<WBR>มา<WBR>เรื่อง<WBR>กล้อง Olympus ของ<WBR>เยอรมัน ว่า<WBR>เขียน<WBR>ผิด ผู้<WBR>เขียน<WBR>เอง<WBR>รู้<WBR>ที่<WBR>มา ที่<WBR>ไป<WBR>ของ<WBR>กล้อง<WBR>ยี่ห้อ<WBR>นี้ เพราะ<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>เอง<WBR>อยู่<WBR>เยอรมัน ก่อน<WBR>คน<WBR>ค้าน<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>อีก คือ<WBR>เมื่อ พ.ศ. 2496 ที<WBR>แรก<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>เยอรมัน แต่<WBR>ญี่ปุ่น<WBR>ลอก<WBR>แบบ<WBR>มา<WBR>ทำ เมื่อ พ.ศ. 2479 เพราะ<WBR>กฎหมาย<WBR>ลัก<WBR>ลอบ ลอก<WBR>เรียน<WBR>ทาง<WBR>ปัญญา ของ<WBR>ประชา<WBR>คม<WBR>โลก ยัง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใน<WBR>ยุค<WBR>นั้น แต่<WBR>กล้อง<WBR>ที่<WBR>ถ่าย<WBR>นั้น เป็น<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ชาติ<WBR>เยอรมัน เขา<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>ด้วย เขา<WBR>เขียน<WBR>ไว้<WBR>ว่า MADE IN GERMANY เพราะ<WBR>เขา<WBR>ถือ<WBR>ว่า ต้น<WBR>ตระกูล<WBR>เขา ออก<WBR>แบบ<WBR>มา แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขาย<WBR>ลิขสิทธิ์<WBR>ให้<WBR>ญี่ปุ่น เรื่อง<WBR>ก็<WBR>เท่า<WBR>นั้น<WBR>เอง <DD><DD><DD><DD>ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>เขียน<WBR>อย่าง<WBR>นั้น ขอบ<WBR>อก<WBR>ตรงๆ ว่า ถ้า<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>อ่าน ก็<WBR>อย่า<WBR>อ่าน<WBR>เลย<WBR>ดี<WBR>กว่า ไม่<WBR>ต้อง<WBR>เอา<WBR>มา<WBR>อ่าน ให้<WBR>รก<WBR>สมอง<WBR>ของ<WBR>ตน ด้วย<WBR>โดย<WBR>ไร้<WBR>เหตุ<WBR>ผล) และ<WBR>กล้อง<WBR>โพ<WBR>โต<WBR>ลอง Potolon ของ<WBR>ฝรั่งเศส ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>กล้อง<WBR>เก่า<WBR>แก่<WBR>ที่<WBR>สุด มา<WBR>ดัด<WBR>แปลง ติด<WBR>ตั้ง<WBR>อันเด็บ<WBR>เตอร์ พ่วง<WBR>เข้า<WBR>ใส่<WBR>นาฬิกา ตั้ง<WBR>เวลา<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>ออ<WBR>โตเ<WBR>มติก ให้<WBR>ถ่าย<WBR>ได้<WBR>เอง<WBR>ทุก<WBR>สิบ<WBR>นาที การ<WBR>ดัด<WBR>แปลง<WBR>ทางอิเล็คท<WBR>รอ<WBR>นิกส์ อย่าง<WBR>นี้<WBR>เรา<WBR>ถนัด<WBR>มาก เพราะ<WBR>เรา<WBR>เรียนอิเล็คท<WBR>รอ<WBR>นิกส์<WBR>มา<WBR>แล้ว แล้ว<WBR>จัด<WBR>หา<WBR>เครื่อง<WBR>พลี<WBR>กรรม<WBR>ทาง<WBR>ไสย<WBR>ศาสตร์ ซึ่ง<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>บูชา<WBR>มี<WBR>อาหาร<WBR>หวาน<WBR>คาว ผล<WBR>หมาก<WBR>ราก<WBR>ไม้ และ<WBR>เครื่อง<WBR>แต่ง<WBR>ตัว<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>หญิง<WBR>มี เครื่อง<WBR>ขัด<WBR>แป้ง<WBR>แต่ง<WBR>ตัว น้ำ<WBR>อบ<WBR>น้ำ<WBR>หอม<WBR>ผ้า<WBR>ถุง<WBR>เสื้อ<WBR>นุ่ง เป็น<WBR>สี<WBR>ทอง ดัง<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>มอง<WBR>เห็น จาก<WBR>มโน<WBR>ภาพ<WBR>ทาง<WBR>ฝัน เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ทาง<WBR>ไสย<WBR>ศาสตร์ เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>เตรียม<WBR>ตัว เตรียม<WBR>ใจ ใน<WBR>อัน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>พิธี<WBR>การ ใน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ถูก<WBR>กัก<WBR>บริเวณ ที่<WBR>เรา<WBR>ฝัน<WBR>เห็น<WBR>นั้น<WBR>เอง <DD>
เพราะ<WBR>ตอน<WBR>นั้น<WBR>เรา<WBR>เข้าๆ ออกๆ ได้<WBR>แล้ว หมด<WBR>เรื่อง<WBR>กับ<WBR>ผู้<WBR>ต้อง<WBR>หา การ<WBR>ถ่าย<WBR>รูป<WBR>เอา<WBR>ดวง<WBR>วิญญาณ อัน<WBR>หลัก<WBR>การ<WBR>อย่าง<WBR>นี้ ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>และ<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>ฟัง ฟัง<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>เชื่อ<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>ได้ แต่<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>แล้ว ใน<WBR>หลัก<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ก็<WBR>มี<WBR>มา<WBR>ใน<WBR>บาลี<WBR>ว่า ยังกัมมั<WBR>งก<WBR>ริส<WBR>สันติ กัลยานัง<WBR>วา ปา<WBR>ปะ<WBR>กัง<WBR>วา ตัส<WBR>สะ<WBR>ทา<WBR>ยา<WBR>ทาภวิส<WBR>สา<WBR>มิ ได้<WBR>ใจ<WBR>ความ<WBR>ว่า ไม่<WBR>ว่า<WBR>กรรม<WBR>ใดๆ ที่<WBR>บุคคล<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>แล้ว กรรม<WBR>นั่น<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>ไหน และ<WBR>จะ<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>ให้<WBR>ผล แก่<WBR>ผู้<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>ตลอด<WBR>ไป ไม่<WBR>เร็ว<WBR>ก็<WBR>ช้า ไม่<WBR>ชาติ<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>ชาติ<WBR>หน้า และ<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>วิทยา<WBR>ศาสตร์ ฟิสิกส์ ก็<WBR>มี<WBR>หลัก<WBR>ยืน<WBR>ยัน<WBR>ว่า E=MC2 สสาร ย่อม<WBR>ไม่<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>จาก<WBR>โลก ทุก<WBR>สิ่ง<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น มี<WBR>ขึ้น<WBR>แล้ว<WBR>ใน<WBR>โลก เมื่อ<WBR>ถึง<WBR>คราว<WBR>แตก<WBR>ดับ<WBR>ไป สลาย<WBR>ตัว<WBR>ไป ก็<WBR>จะ<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>สสาร ยืน<WBR>ยง<WBR>คง<WBR>อยู่<WBR>ตลอด<WBR>ไป เพราะ<WBR>อุณหภูมิ คือ<WBR>ความ<WBR>ร้อน<WBR>รักษา<WBR>ไว้
</DD>

 

เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>จัด<WBR>แจง อุปกรณ์<WBR>ภาย<WBR>นอก ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>แล้ว หัน<WBR>หน้า<WBR>กล้อง<WBR>ทั้ง<WBR>สอง เข้า<WBR>หา<WBR>พาน<WBR>เครื่อง<WBR>เส้น<WBR>ทำ<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>สงบ หัน<WBR>หน้า<WBR>ตัว<WBR>เอง ไป<WBR>แนว<WBR>เดียว<WBR>กับ<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>รูป แล้ว<WBR>สวด<WBR>คาถา<WBR>ว่า เอหิ<WBR>ภู<WBR>โต มหา<WBR>ภู<WBR>โต สะ<WBR>มะนุสโส สะ<WBR>เท<WBR>วะ<WBR>โก กะ<WBR>โรหิ เท<WBR>วะทิ ตานั<WBR>งอาคัจ<WBR>เฉ<WBR>ยะ อาคัจฉาหิ เอหิวิญญา<WBR>นะ<WBR>สุพรรณกัล<WBR>ละ<WBR>ยา เท<WBR>วะทิ<WBR>ตา อาคัจ<WBR>เฉย<WBR>ยะ อาคัจฉาหิ มา<WBR>นิ<WBR>มา<WBR>มา ภาวนา<WBR>ได้<WBR>เจ็ด<WBR>ครั้ง แล้ว<WBR>ก็<WBR>หยุด เอา<WBR>สติ<WBR>ตาม<WBR>ลม เข้า<WBR>ออก เข้า<WBR>ออก เข้า<WBR>รู้ ออก<WBR>รู้ จน<WBR>ลม<WBR>ที่<WBR>ออกๆ เข้าๆ มี<WBR>ความ<WBR>ละเอียด<WBR>ลง ละเอียด<WBR>ลง ใช้<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>อย่าง<WBR>แรง ใน<WBR>ขณะ<WBR>หาย<WBR>ใจ<WBR>เข้า ดึง<WBR>เอา<WBR>ภาพ<WBR>ลักษณ์ ของ<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ให้<WBR>มา<WBR>ปรากฏ แล้ว<WBR>จิต<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>ว่าง อัน<WBR>รูป<WBR>ภาพ<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง ก็<WBR>ปรากฏ<WBR>ขึ้น<WBR>ใน มโน<WBR>ภาพ<WBR>เห็น<WBR>ชัดเจน อัน<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง มัน<WBR>ก็<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>ตาม<WBR>ที่<WBR>กำหนด<WBR>ไว้ ใช้<WBR>เวลา<WBR>อยู่<WBR>สาม<WBR>ชั่ว<WBR>โมง<WBR>ก็<WBR>หยุด เอา<WBR>ฟิล์ม<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ล้าง<WBR>ดู ล้าง<WBR>ด้วย<WBR>มือ<WBR>เอง เพราะ<WBR>เรา<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>ช่าง<WBR>ถ่าย<WBR>รูป<WBR>มา<WBR>ก่อน ได้<WBR>รูป<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>พอ<WBR>ใจ ไม่<WBR>ผิด<WBR>อะไร<WBR>กับ<WBR>ที่<WBR>เห็น ใน<WBR>สัมผัส<WBR>ทาง<WBR>ฝัน


แต่<WBR>รูป<WBR>อื่นๆ ก็<WBR>ติด<WBR>มา<WBR>บ้าง ที่<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>มา ถึง<WBR>ตรง<WBR>นี้<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>คง<WBR>สงสัย<WBR>ว่า มี<WBR>รูป<WBR>คน<WBR>อื่น ผี<WBR>อื่น วิญญาณ<WBR>อื่น<WBR>บ้าง<WBR>หรือ<WBR>เปล่า ขอ<WBR>ตอบ<WBR>ว่า<WBR>มี<WBR>โลก<WBR>เมือง<WBR>ผี กับ<WBR>โลก<WBR>เมือง<WBR>คน มัน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>สับ<WBR>สน วุ่น<WBR>วาย<WBR>พอๆ กัน แบบ<WBR>ไทย<WBR>มุง<WBR>ก็<WBR>มี ผี<WBR>มุง<WBR>ก็<WBR>มาก มัน<WBR>อยาก<WBR>ดู อยาก<WBR>เห็น<WBR>เหมือน<WBR>กัน เรา<WBR>มี<WBR>พร้อม<WBR>แต่<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>ลง<WBR>มา<WBR>ที่<WBR>นี่ เรา<WBR>ก็<WBR>เลือก<WBR>เอา<WBR>เฉพาะ ที่<WBR>เรา<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>เท่า<WBR>นั้น เมื่อ<WBR>ได้<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>แล้ว ก็<WBR>เก็บ<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ดู อยู่<WBR>มา<WBR>อีก<WBR>หลาย<WBR>สิบ<WBR>ปี เมื่อ<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>งาน อะไร<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>งาน<WBR>ใหญ่ และ<WBR>เป็น<WBR>งาน<WBR>ท้า<WBR>ทาย เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>สังคม ก็<WBR>ระลึก<WBR>นึก<WBR>ถึง<WBR>ท่าน เพราะ<WBR>เรา<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>เทพ<WBR>ธิดา ผู้<WBR>ซึ่ง<WBR>เคย<WBR>ปวารณา อาสา<WBR>กับ<WBR>เรา<WBR>ไว้ ดัง<WBR>งาน<WBR>ค้น<WBR>หา<WBR>เสา<WBR>หลัก<WBR>เมือง จังหวัด<WBR>พิจิตร เขา<WBR>คิด เขา<WBR>ค้น<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>นาน<WBR>ไม่<WBR>พบ เขา<WBR>บอก<WBR>ว่า ถ้า<WBR>ได้<WBR>เสา<WBR>หลัก<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>มา จาก<WBR>ตรง<WBR>ไหน ก็<WBR>จะ<WBR>ขอม<WBR>อบ<WBR>ที่<WBR>ดิน<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ให้<WBR>ทาง<WBR>ราช<WBR>การ เขา<WBR>ควาน<WBR>หา<WBR>กัน<WBR>หลาย<WBR>สมัย<WBR>ผู้<WBR>ว่า ก็<WBR>ไม่<WBR>พบ พอ<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>ร้อง<WBR>ขอ<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>เดิน<WBR>ดู นั่ง<WBR>ดู นอน<WBR>ดู สอง<WBR>วัน<WBR>เจอ<WBR>เลย จึง<WBR>ได้<WBR>ลง<WBR>มือ<WBR>ก่อ<WBR>สร้าง ศาล<WBR>เสา<WBR>หลัก<WBR>เมือง และ<WBR>อุทยาน<WBR>เมือง<WBR>เก่า<WBR>ไว้ ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ แต่<WBR>ปี พ.ศ. 2510 มา<WBR>แล้ว และ<WBR>ที่<WBR>เสา<WBR>หลัก<WBR>เมือง จังหวัด<WBR>น่าน อีก<WBR>เช่น<WBR>กัน ท่าน<WBR>ก็<WBR>ชี้<WBR>บอก<WBR>ให้<WBR>ว่า<WBR>อยู่<WBR>ตรง<WBR>ไหน เสา<WBR>จริง<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ไม้ เขา<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ใต้<WBR>โบสถ์




<DD>และ<WBR>ต่อ<WBR>มา<WBR>ทาง<WBR>ราช<WBR>การ กระทรวง<WBR>ศึกษาธิการ มีน<WBR>โย<WBR>บาย<WBR>ให้<WBR>โรง<WBR>เรียน ทุก<WBR>โรง<WBR>เรียน ต้อง<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>หมาย<WBR>ทาง<WBR>ศาสนา ไว้<WBR>หน้า<WBR>เสา<WBR>ธง และ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>ทั่ว<WBR>ประเทศ ไม่<WBR>เกิน<WBR>ห้า<WBR>ปี ถ้า<WBR>ไม่<WBR>รีบ<WBR>ทำ<WBR>อะไร<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น ก็<WBR>ไม้<WBR>กางเขน<WBR>ละ<WBR>สิ มัน<WBR>ง่าย<WBR>ดี เมื่อ<WBR>ใน<WBR>โรง<WBR>เรียน มี<WBR>เครื่อง<WBR>หมาย<WBR>ของ<WBR>ศาสนา<WBR>อื่น เด็ก<WBR>ชาว<WBR>พุทธ ก็<WBR>ถูก<WBR>กลืน<WBR>หมด<WBR>แน่<WBR>นอน ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>รีบ<WBR>ร้อน<WBR>จัด<WBR>ทำ จัด<WBR>สร้าง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>วิโมกข์ ขนาด<WBR>หน้า<WBR>ตัก 19 และ 29 นิ้ว ขึ้น<WBR>แจก<WBR>ฟรีๆ โดย<WBR>ไม่<WBR>คิด<WBR>มูล<WBR>ค่า<WBR>ใดๆ ร่วม<WBR>แสน<WBR>กว่า<WBR>องค์ ใช้<WBR>ทุน<WBR>รอน<WBR>ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ไป หมด<WBR>ไป<WBR>หลาย<WBR>ล้าน โดย<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>รับ บริจาค<WBR>เงิน<WBR>ทุน ไม่<WBR>ยอม<WBR>บอก<WBR>บุญ เอา<WBR>ทุน<WBR>เอา<WBR>รอน<WBR>จาก<WBR>ใคร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>มี<WBR>พร้อม<WBR>แล้ว เรื่อง<WBR>นี้<WBR>งาน<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ยก<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา เมื่อ<WBR>เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ทึ่ง<WBR>ใจ เพราะ<WBR>งาน<WBR>คราว<WBR>นี้ เป็น<WBR>งาน<WBR>ท้า<WBR>ทาย<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>สามารถ<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>มนุษย์<WBR>ดีๆ เขา<WBR>ทำ<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>ได้ แต่<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ทำ<WBR>ได้ ทำ<WBR>ให้<WBR>สังคม สร้าง<WBR>ให้<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ใคร<WBR>จะ<WBR>ไหว้ จะ<WBR>ไม่<WBR>นับ<WBR>ถือ เรา<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>คุ้ม<WBR>กัน กัน<WBR>ศาสนา<WBR>อื่น ไม่<WBR>ให้<WBR>ยื่น<WBR>มือ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ยุ่ง<WBR>กับ<WBR>นัก<WBR>เรียน <DD>

<DD>
<DD>เมื่อ<WBR>ครบ<WBR>กำหนด จำนวน<WBR>หนึ่ง<WBR>แสน<WBR>หนึ่ง<WBR>หมื่น<WBR>องค์ ดัง<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>บอก<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>ไว้ ก็<WBR>จัด<WBR>ปั้น<WBR>การ<WBR>หล่อ เรา<WBR>ลง<WBR>มือ<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>ปี พ.ศ. 2535 แล้ว แต่<WBR>ขณะ<WBR>นั้น ยัง<WBR>มี<WBR>งาน<WBR>เรื่อง<WBR>สร้าง<WBR>เสา<WBR>ศาล<WBR>หลัก<WBR>เมือง ให้<WBR>จังหวัด<WBR>สระ<WBR>แก้ว กับ<WBR>จังหวัด<WBR>พิษณุโลก<WBR>อยู่ และ<WBR>ตอน<WBR>หลัก<WBR>เมือง<WBR>จะ<WBR>เสร็จ ก็<WBR>ได้<WBR>ปรารภ<WBR>กับ ท่าน<WBR>สวัสดิ์ ส่ง<WBR>สัมพันธ์ ซึ่ง<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ว่า<WBR>ราช<WBR>การ<WBR>จังหวัด<WBR>พิษณุโลก ใน<WBR>สมัย<WBR>นั้น แต่<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>อัน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ต้อง ไป<WBR>รับ<WBR>ราช<WBR>การ<WBR>เป็น<WBR>รอง<WBR>ปลัด<WBR>มหาดไทย เสีย<WBR>ก่อน ท่าน<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>เรียน<WBR>บอก<WBR>ท่าน พล<WBR>โท<WBR>ถนอม วัชร<WBR>พุทธ แม่<WBR>ทัพ<WBR>ภาค<WBR>สาม ท่าน<WBR>แม่<WBR>ทัพ<WBR>ก็<WBR>รับ<WBR>ปาก<WBR>ทัน<WBR>ที ตก<WBR>ลง<WBR>กัน<WBR>ว่า เรา<WBR>จะ<WBR>อัญเชิญ<WBR>พระ<WBR>รูป<WBR>ของ<WBR>ท่าน ให้<WBR>ไป<WBR>ประดิษฐาน<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>ที่<WBR>ท่าน จะ<WBR>ทอด<WBR>พระ<WBR>เนตร<WBR>เห็น น้อง<WBR>ยา<WBR>เธอ<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>ของ<WBR>ท่าน ที่<WBR>ท่าน<WBR>ร่ำ<WBR>ร้อง ต้อง<WBR>การ<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ทัศนา<WBR>ทอด<WBR>สาย<WBR>ตา ดู<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ของ<WBR>ท่าน ตลอด<WBR>ไป<WBR>อีก<WBR>นาน<WBR>เท่า<WBR>นาน ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>ไกล<WBR>จาก<WBR>วัง<WBR>จันทร์<WBR>เกษม ซึ่ง<WBR>ถือ<WBR>เป็น<WBR>ถิ่น<WBR>กำเนิด<WBR>ของ<WBR>ท่าน


รูป<WBR>หล่อ<WBR>นี้ เรา<WBR>หล่อ<WBR>ด้วย<WBR>เนื้อ<WBR>ทอง<WBR>เหลือง และ<WBR>ทอง<WBR>แดง ส่วน<WBR>มาก<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ทอง<WBR>ของ<WBR>เก่า ที่<WBR>ขุด<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>จาก<WBR>อยุธยา<WBR>เป็น<WBR>ส่วน<WBR>มาก แล้ว<WBR>ลง<WBR>รัก ปิด<WBR>ทอง ประดับ<WBR>ด้วย<WBR>อัญมณี ที่<WBR>เป็น<WBR>สมบัติ<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>เอง แต่<WBR>อดีต<WBR>ชาติ แล้ว<WBR>ก็<WBR>ลง<WBR>มือ หล่อ<WBR>รูป<WBR>บูชา<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>อีก และ<WBR>ทำ<WBR>รูป<WBR>เหรียญ ของ<WBR>ท่าน<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>อีก<WBR>ด้วย หลาย<WBR>พัน<WBR>เหรียญ เพื่อ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>แม่<WBR>ทัพ จะ<WBR>ได้<WBR>แจก<WBR>จ่าย แก่<WBR>ผู้<WBR>เคารพ<WBR>นับ<WBR>ถือ ใน<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>อีก<WBR>ต่อ<WBR>ไป เท่า<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>สัมผัส มา<WBR>ด้วย<WBR>ตน<WBR>เอง<WBR>เป็น<WBR>เวลา ล่วง<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>สี่<WBR>สิบ<WBR>ห้า<WBR>ปี<WBR>แล้ว รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>ได้<WBR>อาศัย บารมี<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>ตลอด<WBR>มา เฉพาะ<WBR>งาน<WBR>ที่<WBR>เสี่ยงๆ และ<WBR>ท้า<WBR>ทาย ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย ที่<WBR>ได้<WBR>อ่าน<WBR>หนังสือ<WBR>นี้<WBR>เข้า ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ว่า เอา<WBR>เข้า<WBR>แล้ว<WBR>หลวง<WBR>ตา<WBR>โง่น แก<WBR>จะ<WBR>บ้า<WBR>หรือ<WBR>ไง ไป<WBR>เลื่อม<WBR>ใส<WBR>กับ<WBR>ผี กับ<WBR>วิญญาณ<WBR>ไม่<WBR>เข้า<WBR>เรื่อง

​

<DD><DD>ขอบ<WBR>อก<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>อย่าง<WBR>ตรงๆ ว่า อัน<WBR>ข้า<WBR>เอง ก็<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>สำเร็จ<WBR>อรหันต์ อร<WBR>หล<WBR>อะไร<WBR>นี้<WBR>หว่า ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>เดิน<WBR>ไป ตก<WBR>หลุม<WBR>เลน<WBR>โดย<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ตัว กลัว<WBR>จะ<WBR>จม<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>ลึก<WBR>กว่า<WBR>นั้น มี<WBR>อะไร<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ค้ำ<WBR>ยัน<WBR>ไว้<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>เอา หรือ<WBR>กำลัง<WBR>ลอย<WBR>ตุ๊บป่องๆ อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>ทะเล<WBR>อัน<WBR>กว้าง<WBR>ไกล จะ<WBR>จม<WBR>ตาย<WBR>แหล่<WBR>มิ<WBR>ตาย<WBR>แหล่ เห็น<WBR>อะไร<WBR>ลอย<WBR>มา ถึง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ซาก<WBR>ศพ<WBR>ของ<WBR>ผี<WBR>ตาย<WBR>โหง แต่<WBR>พอ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>เกาะ<WBR>ไว้<WBR>กัน<WBR>ตาย<WBR>ได้<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>ละ ขอ<WBR>ให้<WBR>พ้น<WBR>จาก<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>ได้<WBR>ก็<WBR>พอ อัน<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า จะ<WBR>ได้<WBR>ติด<WBR>ต่อ<WBR>สัมผัส กับ<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ โลก<WBR>ลี้<WBR>ลับ<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>แล้ว ก็<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>บังเอิญ ที่<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ ไม่<WBR>ได้<WBR>คิด<WBR>ฝัน<WBR>มา<WBR>ก่อน แต่<WBR>เรื่อง<WBR>บังเอิญ<WBR>เรื่อง<WBR>นี้ เวลา<WBR>ร่วม<WBR>ห้า<WBR>สิบ<WBR>ปี ก็<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ลืม<WBR>เลือน จะ<WBR>ลืม<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>ไร เพราะ<WBR>ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>เข้า เรา<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>ติด<WBR>คุก<WBR>อ้าย<WBR>หม่อง<WBR>จน<WBR>หัว<WBR>โต ตาย<WBR>ใน<WBR>ที่<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>กัก<WBR>ขัง ป่าน<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ตาย<WBR>โหง อยู่<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค<WBR>ไป<WBR>แล้ว และ<WBR>ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>เจอ<WBR>ท่าน เรา<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>ศึกษา เรื่อง<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ โลก<WBR>ลี้<WBR>ลับ และ<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>โง่<WBR>เง่า<WBR>ดักดาน คัด<WBR>ค้าน<WBR>เรื่อง<WBR>โลก<WBR>ลี้<WBR>ลับ ตลอด<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>เดิม <DD><DD><DD>เพราะ<WBR>เคย<WBR>โง่<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เวลา<WBR>ครึ่ง<WBR>ชีวิต และ<WBR>เมื่อ<WBR>เรา<WBR>จับ<WBR>ทาง ที่<WBR>ท่าน<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>ให้<WBR>รู้<WBR>แล้ว จิต<WBR>ใจ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ผ่อง<WBR>แผ้ว<WBR>สงบ<WBR>เย็น และ<WBR>เห็น<WBR>เหตุ<WBR>การณ์<WBR>ต่างๆ ทาง<WBR>ฝัน จึง<WBR>ถือ<WBR>ว่า พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>สหาย เป็น<WBR>มิตร อยู่<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>ตลอด<WBR>มา และ<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>สด<WBR>ชื่น<WBR>อุรา ใน<WBR>เวลา<WBR>หงอย<WBR>เหงา เป็น<WBR>ผู้<WBR>ช่วย<WBR>แบ่ง<WBR>เบา ใน<WBR>คราว<WBR>เจอ<WBR>กับ<WBR>งาน<WBR>หนักๆ เป็น<WBR>ผู้<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>พิทักษ์ ปก<WBR>ป้อง<WBR>ใน<WBR>คราว<WBR>เกิด<WBR>อันตราย และ<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>เจอ<WBR>กับ<WBR>อุบัติ<WBR>เหตุ ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>อากาศ ทาง<WBR>น้ำ ทาง<WBR>รถ<WBR>ยนต์ เรา<WBR>ได้<WBR>รอด<WBR>พ้น<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>อภินิหาร คน<WBR>อื่นๆ ที่<WBR>ประสบ<WBR>พร้อม<WBR>กับ<WBR>เรา เขา<WBR>เหล่า<WBR>นั้น ก็<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย<WBR>โรง<WBR>เรียน<WBR>ผี<WBR>กัน<WBR>หมด เหลือ<WBR>แต่<WBR>เรา<WBR>คน<WBR>เดียว ต้อง<WBR>ขึ้น<WBR>ศาล<WBR>เป็น<WBR>พยาน<WBR>โจทก์ และ<WBR>พยาน<WBR>จำเลย มา<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง ครั้ง<WBR>ที่<WBR>ห้า และ<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>หก ที่<WBR>ศาล<WBR>จังหวัด<WBR>พิจิตร<WBR>นี้<WBR>เอง เพราะ<WBR>ทาง<WBR>ศาล หา<WBR>ใคร<WBR>เป็น<WBR>พยาน<WBR>บุคคล<WBR>ไม่<WBR>ได้ มัน<WBR>ตาย<WBR>หมด


ดัง<WBR>นั้น<WBR>ข้าพเจ้า จึง<WBR>อด<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>เรื่อง<WBR>ราว ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>กล่าว ให้<WBR>ผู้<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>ไม่<WBR>ได้ ได้<WBR>ใช้<WBR>ดุลยพินิจ<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>คง<WBR>มี สาระ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>ไม่<WBR>มาก<WBR>ก็<WBR>น้อย แต่<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>ยืด<WBR>ยาว<WBR>นี้ ก็<WBR>มิ<WBR>ใช่<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>เจตนา ที่<WBR>จะ<WBR>ชัก<WBR>นำ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>หลงใ<WBR>หล งม<WBR>งาย ใน<WBR>เรื่อง<WBR>ผี เรื่อง<WBR>วิญญาณ<WBR>อะไร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>เรื่อง<WBR>อะไร ทุก<WBR>อย่าง<WBR>มัน<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>เรา อัน<WBR>อิทธิ<WBR>ฤทธิ์<WBR>ก็<WBR>ดี และ<WBR>อภินิหาร<WBR>ก็<WBR>ดี มัน<WBR>ไม่<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>อื่น แต่<WBR>มัน<WBR>มี<WBR>ราก<WBR>ฐาน<WBR>อยู่<WBR>ที่ กำลัง<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>ท่าน แต่<WBR>ละ<WBR>คน<WBR>เท่า<WBR>นั้น แต่<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ตั้ง<WBR>มั่น ก็<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>ยึด คน<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>ปฏิเสธ และ<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>เชื่อ<WBR>ถือ<WBR>อะไร<WBR>ง่ายๆ คือ<WBR>คน<WBR>ฉลาด เพราะ<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>หา<WBR>เหตุ<WBR>ผล เท่า<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ค้น<WBR>คว้า<WBR>ทาง<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ<WBR>มา<WBR>มาก<WBR>ต่อ<WBR>มาก คือ<WBR>ตลอด<WBR>เวลา<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>บวช ทาง<WBR>ศาสนา<WBR>พุทธ<WBR>ร่วม<WBR>หก<WBR>สิบ<WBR>ปี ได้<WBR>ใช้<WBR>สติ<WBR>ปัญญา เวลา<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ค้น<WBR>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ของ<WBR>จิต<WBR>ใจ เรื่อง<WBR>ของ<WBR>วิญญาณ เพราะ<WBR>คำ<WBR>สั่ง<WBR>สอน ใน<WBR>ทาง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ก็<WBR>กล่าว<WBR>ว่า จิตเ<WBR>ตน<WBR>นิ<WBR>ยติโล<WBR>โก โลก<WBR>อัน<WBR>จิต ย่อม<WBR>นำ<WBR>ไป<WBR>ทั้ง<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>วิญญาณ<WBR>เฝ้า และ<WBR>วิญญาณ<WBR>แฝง

​

แต่<WBR>ก่อน<WBR>อื่น ที่<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>อื่นๆ ได้<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>ฝึกหัด<WBR>ให้<WBR>รู้ ให้<WBR>เห็น<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>ตัง<WBR>เอง<WBR>เสีย<WBR>ก่อน อัน<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>นี้ มัน<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>เรา แต่<WBR>เรา<WBR>มอง<WBR>ไม่<WBR>เห็น<WBR>มัน ข้อ<WBR>สำคัญ<WBR>คือ ให้<WBR>เห็น<WBR>เรา<WBR>ก่อน ตัว<WBR>จิต<WBR>ตัว<WBR>เรา<WBR>คือ<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด จิต<WBR>ใจ<WBR>ตัว<WBR>นี้<WBR>เห็น<WBR>มัน<WBR>ยาก พระ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ภาค พระ<WBR>องค์<WBR>ทรง<WBR>ตรัส<WBR>ว่า ผู้<WBR>ใด<WBR>เห็น<WBR>ธรรม ผู้<WBR>นั้น<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า<WBR>เห็น<WBR>ตถาคต อัน<WBR>การ<WBR>ค้น<WBR>คว้า หา<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>นั้น มัน<WBR>อยู่<WBR>เลย<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>ไป<WBR>อีก เรา<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>พบ จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ได้ ก็<WBR>ต้อง<WBR>กำหนด<WBR>จิต<WBR>กับ<WBR>กาย ให้<WBR>อยู่<WBR>คน<WBR>ละ<WBR>ส่วน ฝึก<WBR>จิต<WBR>ใจ ไม่<WBR>ให้<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ถือ<WBR>มั่น ใน<WBR>ตัว<WBR>กู<WBR>ของ<WBR>กู จิต<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ที่<WBR>ว่าง วาง<WBR>แล้ว<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>สงบ มัน<WBR>จะ<WBR>หลบ<WBR>เข้า<WBR>สู่<WBR>อีก<WBR>มิติ<WBR>หนึ่ง ซึ่ง<WBR>เป็นภะ<WBR>วัง ภะ<WBR>วัง<WBR>คือ<WBR>ภพ<WBR>ของ<WBR>จิต ร่าง<WBR>ของ<WBR>จิต ติด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>อุปทย<WBR>รูป คือ<WBR>รูป<WBR>แฝง มัน<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ร่าง<WBR>ที่<WBR>เบา ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>เห็น<WBR>ได้ นอก<WBR>จาก<WBR>ตัว<WBR>เอง เรื่อง<WBR>นี้ ขอ<WBR>ยก<WBR>ไป<WBR>อธิบาย ราย<WBR>ละเอียด<WBR>ไว้<WBR>ตอน<WBR>ต่อ<WBR>ไป

<DD>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ของ พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>นี้ เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>มี<WBR>บุญ มี<WBR>พระ<WBR>คุณ แก่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>คน<WBR>เดียว<WBR>เท่า<WBR>นั้น เมื่อ<WBR>กล่าว<WBR>ถึง<WBR>ส่วน<WBR>รวม<WBR>แล้ว พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน มี<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>อย่าง<WBR>เหลือ<WBR>หลาย เหลือ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>บรรยาย เป็น<WBR>ภาษา<WBR>มนุษย์ ทรง<WBR>มีปิย<WBR>คุณ<WBR>ท่วม<WBR>ท้น ล้น<WBR>ฟ้า<WBR>ชลา<WBR>ธาร ท่วม<WBR>วิญญาณ<WBR>ทวย<WBR>ราช<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ<WBR>ไทย เมื่อ<WBR>กล่าว<WBR>ถึง เชื้อ<WBR>พระ<WBR>วงศ์<WBR>แล้ว พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ระดับ เจ้า<WBR>ฟ้า<WBR>หญิง<WBR>ผู้<WBR>สูง<WBR>ศักดิ์ คือ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ธิดา ของ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา ซึ่ง<WBR>ต้น<WBR>ตระกูล<WBR>ของ<WBR>ท่าน ก็<WBR>ได้<WBR>จัด<WBR>สร้าง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ชิน<WBR>ราช ซึ่ง<WBR>งาม<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ใน<WBR>โลก ไว้<WBR>ให้<WBR>ชาว<WBR>พุทธ<WBR>ได้<WBR>บูชา <DD><DD><DD>แต่<WBR>ต่อ<WBR>มา ก็<WBR>เป็น<WBR>กษัตริย์<WBR>องค์<WBR>สุด<WBR>ท้าย ของ<WBR>วงค์สุ<WBR>โขทัย ที่<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>ครอง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา ซึ่ง<WBR>นับ<WBR>ว่า เป็น<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>ธิดา ของ<WBR>ต้น<WBR>ตระกูล<WBR>ไทย พระ<WBR>องค์<WBR>หนึ่ง ตอน<WBR>ที่<WBR>ยัง<WBR>ทรง<WBR>พระ<WBR>เยาว์<WBR>วัย ก็<WBR>ได้<WBR>สถิต<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ไอศูรย์<WBR>สมบัติ อัน<WBR>น่า<WBR>รื่น<WBR>รมย์ ประทับ<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>ชื่น<WBR>ชม น่า<WBR>ทัศนา กาล<WBR>ต่อ<WBR>มา บ้าน<WBR>เมือง<WBR>พัง<WBR>พินาศ พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>นิราศ<WBR>รอน<WBR>แรม<WBR>ไกล ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย ได้<WBR>ใช้<WBR>ชีวิต<WBR>แบบ<WBR>ทาส อยู่<WBR>ใต้<WBR>เบื้อง<WBR>บาท<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>นาย แล้ว<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง ได้<WBR>ประ<WBR>คับ<WBR>ประคอง<WBR>จน<WBR>เติบ<WBR>ใหญ่ ขึ้น<WBR>เป็น<WBR>จอม<WBR>ไทย<WBR>มหาราช คือ<WBR>พระ<WBR>นเรศวร กับ<WBR>พระ<WBR>เอ<WBR>กา<WBR>ทศ<WBR>รถ มี<WBR>พระ<WBR>นาม<WBR>ปรากฏ<WBR>ขจร<WBR>ไกล แก่<WBR>ชาว<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ ผู้<WBR>เป็น<WBR>เหตุ ใน<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>นี้<WBR>คือ<WBR>พระ<WBR>นาง ท่าน<WBR>ทำ<WBR>คุณ<WBR>ประ<WBR>โยชน์ ไว้<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ คือ<WBR>ต้อง<WBR>ยอม<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>ความ<WBR>สุข ตลอด<WBR>พระ<WBR>ชนม์<WBR>ชีพ<WBR>ส่วน<WBR>ตัว เพื่อ<WBR>ความ<WBR>อยู่<WBR>รอด<WBR>ของ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง สยาม<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>วีรสตรี หรือ<WBR>วีรบุรุษ<WBR>ท่าน<WBR>ใด ใน<WBR>อดีต<WBR>ถึง<WBR>ปัจจุบัน ที่<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>อย่าง<WBR>นั้น


ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>วีรสตรี<WBR>บาง<WBR>ท่าน ที่<WBR>ซึ่ง<WBR>ผู้<WBR>อยู่<WBR>เบื้อง<WBR>หลัง ได้<WBR>ก่อ<WBR>สร้าง<WBR>รูป<WBR>เป็น<WBR>อนุสาวรีย์<WBR>ไว้ แต่<WBR>ท่าน<WBR>เหล่า<WBR>นั้น ก็<WBR>ยอม<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>ให้ เฉพาะ<WBR>บ้าน<WBR>นั้น เมือง<WBR>นั้น<WBR>เท่า<WBR>นั้น นับ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>วง<WBR>แคบ ส่วน<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา<WBR>นี้ ท่าน<WBR>ยอม<WBR>เสีย<WBR>สละ พระ<WBR>ชนม์<WBR>ชีพ<WBR>ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>ความ<WBR>สุข เพื่อ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ และ<WBR>เพื่อ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>สยาม<WBR>ไทย อัน<WBR>กว้าง<WBR>ไกล<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ ที่<WBR>เราๆ ท่านๆ ได้<WBR>มี<WBR>ผืน<WBR>แผ่น<WBR>ดิน ที่<WBR>อุดม<WBR>สมบูรณ์ อัน<WBR>กว้าง<WBR>ใหญ่<WBR>ไพศาล ซึ่ง<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>สุข ความ<WBR>สำราญ<WBR>กัน<WBR>ทั่ว<WBR>หน้า<WBR>นี้ มิ<WBR>ใช่<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>พระ<WBR>เมตตา และ<WBR>การ<WBR>เสีย<WBR>สละ ของ<WBR>ท่าน<WBR>นะ<WBR>หรือ แล้ว<WBR>สม<WBR>ควร<WBR>ไหม ที่<WBR>ชาว<WBR>ไทย<WBR>จะ<WBR>ลืม<WBR>ท่าน<WBR>ลง ลืม<WBR>กัน<WBR>หมด<WBR>แล้ว<WBR>จะ<WBR>บอก<WBR>ให้ แต่<WBR>ถ้า<WBR>ได้<WBR>อ่าน<WBR>เรื่อง<WBR>นี้<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>กตัญญู<WBR>กตเวทิตา<WBR>ธรรม คง<WBR>ไม่<WBR>ลืม<WBR>แน่
</DD>

 

<TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>ตามรอยกรรมนำเที่ยวโลกวิญญาณ กัมมุนา วัตตะตี โลโก

(สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม)</TD></TR></TBODY></TABLE>



<CENTER></CENTER>


<DD>อัน<WBR>เวร<WBR>กรรม<WBR>ที่<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>เอา<WBR>ไว้ จะ<WBR>ให้<WBR>ผล<WBR>แน่<WBR>นอน จึง<WBR>ขอ<WBR>ย้อน<WBR>กล่าว<WBR>ไป<WBR>ถึง บุพกรรม<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>เขียน เพื่อ<WBR>เรียน<WBR>เจริญ<WBR>พร ให้<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>เรื่อง<WBR>ย้อน<WBR>รอย ถอย<WBR>หลัง<WBR>อีก<WBR>นาน อัน<WBR>ประวัติการณ์<WBR>ย้อน<WBR>รอย<WBR>กรรม ที่<WBR>ไป<WBR>เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>ประวัติ ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา ซึ่ง<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าได้<WBR>ทราบ เรื่อง<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>นั้น

<DD>
<DD>อัน<WBR>เรื่อง<WBR>พื้น<WBR>เพ<WBR>เดิม<WBR>ของ<WBR>มารดา โยม<WBR>แม่<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>เอง มี<WBR>ภูมิลำเนา อยู่<WBR>แถบ<WBR>รัฐ<WBR>ฉาน<WBR>ไทย<WBR>ใหญ่ ได้<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>เขต เมือง<WBR>โย<WBR>นก เชียง<WBR>ใหม่ และ<WBR>แม่<WBR>มา<WBR>เกิด<WBR>ที่<WBR>จังหวัด<WBR>ลำ<WBR>พูน แถว<WBR>บ้าน<WBR>ปาง อำเภอ<WBR>ป่า<WBR>ซาง ส่วน<WBR>ตระกูล<WBR>ของ<WBR>โยม<WBR>บิดา เป็น<WBR>คน<WBR>อยุธยา มี<WBR>อาชีพ<WBR>รับ<WBR>จ้าง เป็น<WBR>หัว<WBR>หน้า<WBR>ล่อง<WBR>แพ<WBR>ไม้<WBR>สัก ให้<WBR>กับ<WBR>บริษัท<WBR>บาง<WBR>กอกด๊<WBR>อก แล้ว<WBR>ไป<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สัมพันธ์ ความ<WBR>รัก<WBR>กัน<WBR>แล้ว<WBR>แต่ง<WBR>งาน เมื่อ<WBR>ตั้ง<WBR>ท้อง<WBR>ได้<WBR>สาม<WBR>เดือน คุณ<WBR>โยม<WBR>มารดา เข้า<WBR>วัด<WBR>จำ<WBR>ศีล<WBR>อุโบสถ<WBR>อยู่<WBR>วัด<WBR>บ้าน<WBR>ปาง เมื่อ<WBR>ท้อง<WBR>แก่<WBR>ได้<WBR>เก้า<WBR>เดือน คุณ<WBR>พ่อ<WBR>ก็<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>รับ ล่อง<WBR>แพ<WBR>มา<WBR>ตาม<WBR>ลำ<WBR>น้ำ<WBR>แม่ปิง ใช้<WBR>เวลา<WBR>ร่วม<WBR>เดือน จึง<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>ปาก<WBR>น้ำ<WBR>โพ จอด<WBR>แพ<WBR>ไว้<WBR>แบบ<WBR>เอา<WBR>แพ<WBR>เป็น<WBR>บ้าน ข้าพเจ้า<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>เกิด<WBR>ลืม<WBR>ตา<WBR>ดู<WBR>โลก ใน<WBR>กลาง<WBR>สาย<WBR>น้ำ<WBR>นี้<WBR>เอง
<DD>
<DD>
<DD>ดัง<WBR>นั้น<WBR>ชีวิต<WBR>เบื้อง<WBR>ต้น<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>เขียน จึง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>บ้าน<WBR>เลข<WBR>ที่<WBR>เกิด คือ<WBR>เกิด<WBR>ใน<WBR>แม่<WBR>คือ<WBR>แม่<WBR>น้ำ และ<WBR>แม่<WBR>จริง<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>แปลก ที่<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>สอง<WBR>แม่ ระหว่าง<WBR>แม่ปิง กับ<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>น่าน<WBR>รวม<WBR>กัน และ<WBR>เวลา<WBR>เกิด<WBR>ก็<WBR>เกิด<WBR>โดย<WBR>อุบัติ<WBR>เหตุ คือ<WBR>แม่<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ตัว<WBR>ว่า<WBR>ลูก<WBR>จะ<WBR>ออก เพราะ<WBR>อุ้ม<WBR>ท้อง<WBR>มา<WBR>ได้ 11 เดือน<WBR>กว่า เมื่อ<WBR>ปวด<WBR>ท้อง<WBR>ปัสสาวะ แม่<WBR>ก็<WBR>ถ่าย<WBR>ปัสสาวะ<WBR>บน<WBR>ร่อง<WBR>แพ<WBR>นั่น<WBR>เอง เจ้า<WBR>ลูก<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>คือ ผู้<WBR>เขียน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>หลุด<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ตก<WBR>ลง<WBR>ใน<WBR>น้ำ ขณะ<WBR>นั้น<WBR>สุนัข<WBR>ชื่อ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>เพื่อน<WBR>รัก<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>เอง ก็<WBR>กระโจน<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>คาบ<WBR>ขา<WBR>เอา<WBR>ไว้ พา<WBR>ว่าย<WBR>น้ำ<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>ออก<WBR>เสียง<WBR>ว่า อุแว๊ อุแว๊ โยม<WBR>พ่อ<WBR>กระ<WBR>โดด<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>เอา<WBR>ไว้ ถ้า<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>สุนัข<WBR>ชื่อ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>แล้ว ผู้<WBR>เขียน<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>มรณัง มร<WBR>ณา<WBR>เป็น<WBR>เยื่อ<WBR>ปลา<WBR>ไป<WBR>แล้ว แม่<WBR>จึง<WBR>สั่ง<WBR>ไว้<WBR>ว่า ให้<WBR>รัก<WBR>หมา<WBR>เลี้ยง<WBR>หมา เพราะ<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>คุณ<WBR>แก่<WBR>เรา<WBR>เอง แม่<WBR>ก็<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ให้<WBR>ว่า เจ้า<WBR>เก่ง ชื่อ<WBR>เดียว<WBR>กับ<WBR>หมา ตก<WBR>ลง<WBR>ว่า หมา<WBR>กับ<WBR>ฉัน<WBR>มี<WBR>ชื่อ<WBR>เดียว<WBR>กัน


<DD>เมื่อ<WBR>อายุ<WBR>ได้<WBR>สิบ<WBR>กว่า<WBR>ปี<WBR>ท่าน Dermonsh (เ<WBR>ดียร์<WBR>มอง<WBR>เซ) ผู้<WBR>มี<WBR>หุ้น<WBR>ใหญ่<WBR>ใน<WBR>บริษัท และ<WBR>ใหญ่<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง ใน<WBR>ด้าน<WBR>เอเซีย<WBR>ตะวัน<WBR>ออก<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ขอ<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>บุตร<WBR>บุญ<WBR>ธรรม แล้ว<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ศาสนา<WBR>คริสต์ จน<WBR>เติบ<WBR>ใหญ่<WBR>อายุ<WBR>ได้ 25 ปี



<DD>เมื่อ<WBR>กลับ<WBR>เมือง<WBR>ไทย แม่<WBR>ก็<WBR>ขอ<WBR>ร้อง<WBR>ให้<WBR>ถือ<WBR>ศาสนา<WBR>พุทธ ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ฝืน<WBR>ความ<WBR>นึก<WBR>คิด เพราะ<WBR>ติด<WBR>พระ<WBR>คริสต์<WBR>เสีย<WBR>แล้ว แต่<WBR>นี่<WBR>แม่<WBR>ขอ ขอ<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ศึกษา<WBR>ทาง ศาสนา<WBR>พุทธ จึง<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>เหนือ<WBR>ถิ่น<WBR>เดิม<WBR>ของ<WBR>แม่ ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>น่า<WBR>ศึกษา<WBR>ใน<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>มา<WBR>ของ<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>หนึ่ง<WBR>คือ ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย เพราะ<WBR>ใน<WBR>ชีวิต<WBR>ของ<WBR>ท่าน มี<WBR>แต่ การ<WBR>ต่อ<WBR>สู้ ท่าน<WBR>สู้<WBR>เพื่อ<WBR>ความ<WBR>เจริญ<WBR>รุ่ง<WBR>เรือง<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา วัฒนธรรม สังคม แต่<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>กุม<WBR>คุม<WBR>ตัว<WBR>มาส<WBR>อบ<WBR>สวน<WBR>ที่<WBR>กรุง<WBR>เทพ<WBR>ถึง 5 ครั้ง อัน<WBR>นี้<WBR>เอง<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>น่า<WBR>เลื่อม<WBR>ใส เพราะ<WBR>ปฏิปทา<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>องค์<WBR>นี้ จะ<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>ยอม<WBR>รับ<WBR>ของ<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ทาง<WBR>ฝ่าย<WBR>คริสต์ เพราะ<WBR>พระ<WBR>คริสต์<WBR>ท่าน<WBR>สอน<WBR>ว่า พระ<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>เจ้า ท่าน<WBR>เกิด<WBR>มา<WBR>เพื่อ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>สุข<WBR>ของ<WBR>ชาว<WBR>โลก ผู้<WBR>ได้<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ส่วน<WBR>ตัว เพื่อ<WBR>ความ<WBR>อยู่<WBR>รอด ของ<WBR>สังคม<WBR>ของ<WBR>มวล<WBR>มนุษยชาติ เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ค่า จึง<WBR>ตัด<WBR>สิน<WBR>ใจ<WBR>บวช ปี<WBR>แรก<WBR>ใน<WBR>ฝ่าย<WBR>มหา<WBR>นิกาย<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย ได้<WBR>รับ<WBR>โอวาท<WBR>จาก<WBR>ท่าน<WBR>ว่า ชีวิต<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ค่า<WBR>แก่<WBR>สังคม เรา<WBR>ต้อง<WBR>ฆ่า<WBR>ตัว<WBR>เอง คือ<WBR>ฆ่า<WBR>ความ<WBR>เห็น<WBR>แก่<WBR>ตัว ฆ่า<WBR>กิเลส ต่อ<WBR>ไป คุณ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ร่ำ<WBR>รวย มั่ง<WBR>มี<WBR>ศรี<WBR>สุข แต่<WBR>คุณ<WBR>อย่า<WBR>ติด<WBR>มัน ทรัพย์<WBR>สมบัติ<WBR>คือ ตัว<WBR>ทุกข์ ยศ<WBR>คือ<WBR>ตัว<WBR>ผี ผี<WBR>ร้าย ผี<WBR>หลอก สังคม<WBR>เขา<WBR>หลอกใหั<WBR>ติด<WBR>มัน สรรเสริญ<WBR>คือ<WBR>ตัว<WBR>มาร สุข<WBR>อัน<WBR>เป็นโลกี<WBR>ยะ คือ<WBR>ตัว<WBR>หลุม<WBR>เลน<WBR>ใน<WBR>ส้วม พระ<WBR>อริย<WBR>เจ้า<WBR>ท่าน<WBR>เบื่อ<WBR>หน่าย เหม็น<WBR>เน่า<WBR>เจ้า<WBR>จง<WBR>จำ<WBR>ไว้<WBR>เน้อ แต่<WBR>อย่า<WBR>ลืม<WBR>เรื่อง<WBR>เวร<WBR>กรรม<WBR>ที่<WBR>ทำ<WBR>ไว้<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>เงา<WBR>ตาม<WBR>ตัว ตาม<WBR>สนอง<WBR>ผล

​

<DD>เมื่อ<WBR>ปี พ.ศ. 2481 ข้าพเจ้า<WBR>ได้ 1 พรรษา ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย<WBR>ก็<WBR>มร<WBR>ณ<WBR>ภาพ ไป<WBR>สู่<WBR>อนาคามี<WBR>นี้ ท่าน<WBR>กล่าว ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>สิ้น<WBR>ใจ<WBR>ว่า อนาคามีๆ ผู้<WBR>ไม่<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เกิด<WBR>อีก<WBR>แล้ว ตัว<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>เร่<WBR>ร่อน<WBR>รอน<WBR>แรม เป็น<WBR>พระ<WBR>ธุดงค์<WBR>ทรง<WBR>กลด พระ<WBR>ธุดงค์<WBR>ทรง<WBR>รถ<WBR>ยนต์<WBR>บ้าง ทรง<WBR>รถ<WBR>ไฟ<WBR>บ้าง พระ<WBR>ธุดงค์<WBR>ทรง<WBR>เรือ<WBR>ไฟ ไป<WBR>ทุก<WBR>แห่ง<WBR>จน<WBR>ถึง<WBR>ธิเบต และ<WBR>ทั่ว<WBR>เมือง<WBR>ไทย อีก<WBR>ใจ<WBR>หนึ่ง<WBR>นึก<WBR>อยาก<WBR>เป็น<WBR>หมอ<WBR>สอน<WBR>ศาสนา<WBR>เข้า<WBR>หา<WBR>คริสต์<WBR>อีก จึง<WBR>ไป<WBR>เจอ หลวง<WBR>พ่อ<WBR>ครู<WBR>บา<WBR>วัง ที่<WBR>วัด<WBR>บรม<WBR>นิวาส เห็น<WBR>ท่าน สั่ง<WBR>สอน เข้า<WBR>หลัก<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ<WBR>ประยุกต์<WBR>เข้า<WBR>กับ<WBR>วิทยา<WBR>ศาสตร์<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>ศึกษา<WBR>มา<WBR>ก่อน พระ<WBR>เถระ<WBR>องค์<WBR>นี้ มี<WBR>พุทธัง สะ<WBR>ระณัง คัจฉา<WBR>มิ จริงๆ ไม่<WBR>เหมือน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เห็น<WBR>มา<WBR>มาก ต่อ<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>บอก<WBR>แต่<WBR>ปาก ส่วน<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>กับ<WBR>ไป<WBR>เป็น พุทธัง เอา<WBR>สะ<WBR>ตัง<WBR>สะ<WBR>ระณัง และ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>อยู่<WBR>มาก ยาก<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>พระ<WBR>นัก<WBR>ปฏิบัติ<WBR>สมัย<WBR>นั้น<WBR>เหมือน<WBR>ท่าน เรื่อง<WBR>ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข อัน<WBR>เป็นโลกี<WBR>ยะ ท่าน<WBR>ลด<WBR>ละ<WBR>แทบ<WBR>ทั้ง<WBR>หมด มี<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ถึง<WBR>ภาวะ<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เรียก<WBR>ว่า มโนมยิทธิ<WBR>ญาณ <DD><DD>เพราะ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>ชอบ<WBR>ทด<WBR>สอบ ทด<WBR>ลอง ท่าน<WBR>ทาย<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>อะไร<WBR>เป็น<WBR>อะไร คิด<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ใจ ท่าน<WBR>รู้<WBR>หมด แล้ว<WBR>เรียก<WBR>ให้<WBR>เข้า<WBR>พบ ท่าน<WBR>จะ<WBR>แก้<WBR>ไข แก้<WBR>ความ<WBR>ข้อง<WBR>ใจ ใน<WBR>เรื่อง<WBR>เรา<WBR>คิด<WBR>แบบ<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ กับ<WBR>หลัก<WBR>วิทยา<WBR>ศาสตร์ ทั้ง<WBR>ฟิสิกส์<WBR>และ<WBR>เคมี<WBR>มา<WBR>อธิบาย<WBR>ให้<WBR>ฟัง<WBR>จน<WBR>หาย<WBR>สงสัย อัน<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ทั่วๆ ไป ที่<WBR>ได้<WBR>พบ<WBR>มา<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>อย่าง<WBR>นั้น จึง<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>ท่าน<WBR>ไป ท่าน<WBR>ชวน ให้ยั<WBR>ติ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>ยุต<WBR>เมื่อ พ.ศ. 2485 ที่<WBR>วัด<WBR>ศรี<WBR>เทพ จังหวัด<WBR>นคร<WBR>พนม แล้ว<WBR>ขึ้น<WBR>เขา<WBR>รัง<WBR>กา เพราะ<WBR>เห็น<WBR>ว่า ปฏิปทา<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>อาจารย์<WBR>วัง ใกล้<WBR>ชิด<WBR>กับ<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย เพราะ<WBR>นิสัย<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>ลาภ ยศ สรรเสริญ และ<WBR>สุข<WBR>ทางโลกี<WBR>ยะ<WBR>วิสัย ไม่<WBR>เหมือน<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย<WBR>บาง<WBR>ท่าน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เห็น<WBR>มา
</DD>

 

<DD>ต่อ<WBR>มา<WBR>ภาย<WBR>หลัง เมื่อ<WBR>ปี พ.ศ.2489 ข้าพเจ้า<WBR>ไป<WBR>ธุดงค์<WBR>ทาง<WBR>ภาค<WBR>เหนือ<WBR>อีก<WBR>หลาย<WBR>แห่ง ใน<WBR>เขต<WBR>เมือง<WBR>โย<WBR>นก เชียง<WBR>ราย เชียง<WBR>ใหม่ ลำ<WBR>พูน แล้ว<WBR>มา<WBR>ปัก<WBR>กลด อยู่<WBR>ที่<WBR>วัด<WBR>พระ<WBR>บาท<WBR>ตาก<WBR>ผ้า ใน<WBR>คืน<WBR>วัน<WBR>หนึ่ง<WBR>ได้<WBR>ฝัน<WBR>นิมิต<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย ท่าน<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>โอวาท<WBR>ว่า ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อุปสรรค ไม่<WBR>มี<WBR>เรื่อง เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>บท<WBR>เรียน ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>ผ่าน<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>โง่ เรา<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>คุณ ไป<WBR>แสวง<WBR>หา<WBR>ต้น<WBR>กรรม<WBR>ของ<WBR>คุณ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา<WBR>โน่น จะ<WBR>ได้<WBR>รู้ ได้<WBR>สู้<WBR>กับ<WBR>กรรม<WBR>เวร ที่<WBR>คุณ<WBR>ทำ<WBR>มา<WBR>แต่ อดีต<WBR>ชาติ จึง<WBR>ขึ้น<WBR>รถ<WBR>ไฟ จาก<WBR>ลำ<WBR>พูน<WBR>ถึง<WBR>อยุธยา<WBR>ลง<WBR>จาก<WBR>รถ<WBR>ไฟ แล้ว<WBR>เดิน<WBR>ต่อ<WBR>เข้า<WBR>เมือง<WBR>เก่า ที่<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>วัด<WBR>วา<WBR>อาราม เวียง<WBR>วัง<WBR>เก่าๆ ที่<WBR>ชำรุด<WBR>ทรุด<WBR>โทรม เพราะ<WBR>ถูก<WBR>เผา ทำลาย<WBR>มา<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง จาก<WBR>น้ำ<WBR>มือ<WBR>อัน<WBR>โหด<WBR>ร้าย<WBR>ของ<WBR>ข้าศึก<WBR>ใน<WBR>สมัย<WBR>ก่อน เรา<WBR>พัก<WBR>นอน ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นั่น 7 วัน ซึ่ง<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>วัน<WBR>เมื่อ<WBR>จิต<WBR>ฝัน<WBR>ไป ก็<WBR>เห็น<WBR>แต่ พวก<WBR>มนุษย์<WBR>มี<WBR>เวร<WBR>มี<WBR>ภัย รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>จบ<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>สิ้น <DD><DD>อีก<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>ต่อ<WBR>มา<WBR>จึง<WBR>เดิน<WBR>ธุดงค์<WBR>ข้าม<WBR>ทุ่ง<WBR>นา ไป<WBR>ปัก<WBR>กลด<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>ทอง ใน<WBR>คืน<WBR>แรก<WBR>นั้น<WBR>เอง ฝัน<WBR>ไป<WBR>ว่า ตัว<WBR>เอง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ แต่<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>เคย<WBR>สู้<WBR>รบ<WBR>กับ<WBR>ข้าศึก<WBR>มา<WBR>ครั้ง<WBR>แล้ว<WBR>ครั้ง<WBR>เล่า แล้ว<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ก็<WBR>แพ้<WBR>เขา แล้ว<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน<WBR>ทาง ทิศ<WBR>ตะวัน<WBR>ตก แล้ว<WBR>มอง<WBR>เห็น<WBR>ภาพ<WBR>ชัดเจน<WBR>ว่า<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ไหน เขา<WBR>ทำ<WBR>ทารุณ<WBR>กรรม<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>กับ<WBR>เรา และ<WBR>กับ<WBR>คณะ<WBR>ของ<WBR>เรา ว่า<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ ความ<WBR>ทรมาน อย่าง<WBR>แสน สาหัส<WBR>สา<WBR>กัน<WBR>อย่าง<WBR>ไร ขณะ<WBR>นั้น ได้<WBR>ยิน<WBR>เสียง<WBR>ก้อง<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ใน<WBR>โสต<WBR>ประสาท<WBR>ว่า ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>รีบ<WBR>ไป ไป<WBR>ตาม<WBR>รอย<WBR>กรรม ไม่<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>แก้<WBR>ไข ใน<WBR>ภาวะ<WBR>วิกฤต<WBR>อย่าง<WBR>นี้ จึง<WBR>รีบ<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค คือ<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>โน้น เพราะ<WBR>ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ไป<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>มิ่ง<WBR>ขวัญ ดวง<WBR>ตา ดวง<WBR>ใจ ของ<WBR>คน<WBR>ไทย จะ<WBR>มา<WBR>ไม่<WBR>ได้ และ<WBR>มี<WBR>ท่าน<WBR>องค์<WBR>เดียว<WBR>เท่า<WBR>นั้น ที่<WBR>จะ<WBR>ช่วย ให้<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ให้<WBR>พ้น<WBR>ภัย


<DD>เมื่อ<WBR>ตื่น<WBR>เช้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา หลัง<WBR>จาก<WBR>ฉัน<WBR>ภัตตาหาร<WBR>แล้ว ก็<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>เมื่อ<WBR>วัน<WBR>ศุกร์<WBR>ที่ 2 เมษายน 2490 ขึ้น 12 ค่ำ เดือน<WBR>ห้า ปี<WBR>กุล ซึ่ง<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>บริขาร ของ<WBR>พระ<WBR>ธุดงค์ ทั้ง<WBR>สะพาย แบก หิ้ว<WBR>พะรุงพะรัง เดิน<WBR>รอบ<WBR>ประ<WBR>ทักษิณ พระ<WBR>เจดีย์<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>ทอง แล้ว<WBR>ก็<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง มุ่ง<WBR>สู่<WBR>เมือง<WBR>วิเศษ<WBR>ชัย<WBR>ชาญ ศรี<WBR>ประจันต์ จังหวัด<WBR>สุพรรณ<WBR>บุรี ล่อง<WBR>ใต้<WBR>สู่<WBR>เขา<WBR>พนม<WBR>ทวน จังหวัด<WBR>กาญจนบุรี เรา<WBR>ไป<WBR>พัก<WBR>ค้าง<WBR>คืน<WBR>อยู่<WBR>วิเวก<WBR>ที่<WBR>นั้น เรา<WBR>พัก<WBR>ปัก<WBR>กลด อยู่<WBR>ระหว่าง<WBR>เจดีย์<WBR>สาม<WBR>องค์ ซึ่ง<WBR>นับ<WBR>ว่า เป็น สถาน<WBR>ที่<WBR>ท้อง<WBR>ถิ่น<WBR>ดิน<WBR>แดน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>การ<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด ใน<WBR>พื้น<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>สยาม เพราะ<WBR>ใน<WBR>นิมิต ฝัน<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>ผู้<WBR>คน<WBR>ล้ม<WBR>ตาย เกลื่อน<WBR>กลาด<WBR>ตลอด<WBR>สัตว์ คือ<WBR>ช้าง ม้า ก็<WBR>ล้ม<WBR>ตาย<WBR>กัน น่า<WBR>สยด<WBR>สยอง<WBR>ยิ่ง<WBR>นัก หาก<WBR>นัก<WBR>ประวัติศาสตร์ และ<WBR>นัก<WBR>ธรณี<WBR>วิทยา พา<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ขุด<WBR>ค้น<WBR>หา<WBR>กัน<WBR>จริงๆ ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เจอ<WBR>กอง<WBR>กระดูก<WBR>ของ<WBR>คน และ<WBR>สัตว์<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด และ<WBR>จะ<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>ทุกๆ แห่ง ใน<WBR>พื้น<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>สยาม<WBR>ไทย <DD>
แต่<WBR>ใน<WBR>นิมิต<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>เอง ก็<WBR>ยัง<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>ถึง<WBR>ที่<WBR>สุด รุ่ง<WBR>ขึ้น<WBR>วัน<WBR>หลัง<WBR>ก็<WBR>เดิน<WBR>ธุดงค์<WBR>ต่อ<WBR>แบบ เอ<WBR>กะจา<WBR>ริ<WBR>โก (เดิน<WBR>คน<WBR>เดียว) ใช้<WBR>เวลา 3 วัน ถึง<WBR>ถ้ำ<WBR>มะเกลือ เมืองปิล๊<WBR>อก ซึ่ง<WBR>เคย<WBR>มา<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว พัก<WBR>ค้าง<WBR>คืน<WBR>ได้<WBR>สอง<WBR>วัน แล้ว<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ ผ่าน<WBR>อำเภอ<WBR>ไทร<WBR>โยค เข้า<WBR>เมืองสังข<WBR>ละ<WBR>บุรี ใช้<WBR>เวลา<WBR>เดิน<WBR>ทาง จาก<WBR>เขา<WBR>พนม<WBR>ทวน จึง<WBR>ด่าน<WBR>เจดีย์<WBR>สาม<WBR>องค์ ใช้<WBR>เวลา 7 วัน แล้ว<WBR>พัก<WBR>เอา<WBR>แรง<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นั่น 7 วัน เพราะ<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>แบบ<WBR>ไม่<WBR>รีบ<WBR>ร้อน ไป<WBR>ตาย<WBR>เอา<WBR>ดาบ<WBR>หน้า โดย<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>จุด<WBR>หมาย<WBR>ปลาย<WBR>ทาง แต่<WBR>ที่<WBR>ฝัน<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ว่า จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พม่า<WBR>ให้<WBR>ได้ ตาม<WBR>นิมิต<WBR>ฝัน นี่<WBR>แหละ<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน อัน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>ชอบ<WBR>เชื่อ<WBR>ความ<WBR>ฝัน สัก<WBR>วัน<WBR>หนึ่ง<WBR>จะ<WBR>เจอ<WBR>เรื่อง<WBR>ดี แถม<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>ชีวี<WBR>ไม่<WBR>รอด ดัง<WBR>จะ<WBR>กล่าว<WBR>ต่อ<WBR>ไป คือ ได้<WBR>ตั้ง<WBR>ปัญหา<WBR>ถาม<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ว่า มัน<WBR>เรื่อง<WBR>อะไร ที่<WBR>ต้อง<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พม่า อัน<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ไร้<WBR>ค่า ล้า<WBR>หลัง ไร้<WBR>อิสระ<WBR>ภาพ ต้อง<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>ของ<WBR>มหา<WBR>อำนาจ<WBR>ตะวัน<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>ร้อยๆ ปี เพราะ<WBR>ความ<WBR>ระยำ อัปรีย์<WBR>ของ<WBR>มัน<WBR>ที่<WBR>มา<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>ทารุณ<WBR>คน<WBR>อื่น แล้ว<WBR>เผา<WBR>ผลาญ เมืองอ<WBR>โยธ<WBR>ยา ซึ่ง<WBR>แต่<WBR>ก่อน<WBR>รุ่ง<WBR>เรือง<WBR>มั่ง<WBR>คั่ง ดัง<WBR>เมือง<WBR>ฟ้า เมือง<WBR>สวรรค์ มัน<WBR>มา<WBR>เผา<WBR>ผลาญ ให้<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>ซาก


เรา<WBR>ผ่าน<WBR>อุทยานเ<WBR>มื่อ<WBR>ไร มัน<WBR>ดล<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>น้ำ<WBR>ตา<WBR>ไหล<WBR>ทุก<WBR>ที เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น แค้น<WBR>ที่<WBR>มัน<WBR>มา<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า ราวี<WBR>พี่<WBR>น้อง<WBR>ไทย ให้<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>กระดูก ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ใต้<WBR>พื้น<WBR>พสุธา ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา<WBR>ใน<WBR>ชีวิต เรา<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>อยู่ ไป<WBR>รู้ ไป<WBR>เห็น เมือง<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>เจริญ รุ่ง<WBR>เรือง<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>ทุก<WBR>มุม<WBR>โลก คือ<WBR>ยุโรป อเมริกา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ เรา<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>มา<WBR>แล้ว และ<WBR>อยู่<WBR>มา<WBR>แล้ว แห่ง<WBR>ละ<WBR>หลาย<WBR>ปี นี้<WBR>มัน<WBR>เมือง<WBR>พม่า<WBR>เมือง<WBR>ล้า<WBR>หลัง เพราะ<WBR>คง<WBR>เป็น<WBR>เวร<WBR>กรรม<WBR>ของ<WBR>มัน<WBR>แท้ๆ ที่<WBR>ยก<WBR>ทัพ<WBR>มา<WBR>รัง<WBR>แก<WBR>คน<WBR>ไทย ละ<WBR>ลอก<WBR>แล้ว<WBR>ละ<WBR>ลอก<WBR>อีก นี้<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ทำไม ไป<WBR>แล้ว<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>อะไร<WBR>มา แต่<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>เพราะ<WBR>ฝัน (ก็<WBR>ฝัน<WBR>บ้า<WBR>ละ<WBR>ซิ) ฝัน<WBR>ไป<WBR>หา<WBR>เหตุ ดี<WBR>ไม่<WBR>ดี<WBR>ตาย<WBR>เอา<WBR>กลาง<WBR>ทาง




<DD>จึง<WBR>มา<WBR>คิด<WBR>ได้<WBR>ว่า นาน<WBR>เหลือ<WBR>เกิน<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>กลาง<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ ทั้ง<WBR>ล้ม<WBR>ลุก<WBR>คลุก<WBR>คลาน<WBR>ซม<WBR>ซาน<WBR>ขวัญ ใจ<WBR>รอนๆ อ่อน<WBR>ล้า<WBR>มา<WBR>นิ<WBR>รันดร์ เหลือ<WBR>แต่<WBR>ฝัน<WBR>พอ<WBR>แฝง เลี้ยง<WBR>แรง<WBR>ใจ จึง<WBR>ตก<WBR>ลง<WBR>ว่า เอ๊า<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>ไร<WBR>เป็น<WBR>กัน ก็<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ไป<WBR>ใช้<WBR>กรรม ใช้<WBR>เวร<WBR>ที่<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ก่อ<WBR>ไว้<WBR>แต่<WBR>ปาง<WBR>ก่อน มัน<WBR>คง<WBR>ย้อน<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เวรานุ<WBR>เวร มัน<WBR>หนี<WBR>ไม่<WBR>พ้น<WBR>ต้อง<WBR>ตาม<WBR>สนอง<WBR>ไม่<WBR>เร็ว<WBR>ก็<WBR>ช้า นับ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>แน่<WBR>นอน<WBR>ที่<WBR>สุด เท่า<WBR>ที่<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>เรื่อง<WBR>ว่า ใน<WBR>อดีต<WBR>ชาติ เรา<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>ฝี<WBR>มือ และ<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>ช่าง เป็น<WBR>หมอ<WBR>ผี หมอ<WBR>ยา หมอ<WBR>เทวดา สารพัด ยอด<WBR>ตลบ<WBR>ตะ<WBR>แลง เมื่อ<WBR>แพ้<WBR>สงคราม<WBR>สมัย<WBR>พระ<WBR>เจ้าม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช<WBR>ครอง<WBR>เมืองอ<WBR>โยธ<WBR>ยา เมื่อ<WBR>เขา<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป ทั้ง<WBR>พระ<WBR>ประยูร<WBR>ญาติ เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>คือ พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช ก็<WBR>สิ้น<WBR>พระ<WBR>ชนม์<WBR>ชีพ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ เรา<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>พิธี<WBR>กร<WBR>เผา<WBR>พระ<WBR>ศพ<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>อัฐิ ไป<WBR>ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>พระ<WBR>ธาตุ เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>จึง<WBR>แต่ง<WBR>ตั้ง<WBR>ให้<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา ซึ่ง<WBR>เดิม<WBR>เป็น<WBR>เพียง<WBR>มหา<WBR>อุปราช<WBR>เท่า<WBR>นั้น ขึ้น<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>แทน เจ้า<WBR>หม่อง<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>เอา<WBR>ไป และ<WBR>เขา<WBR>จัด<WBR>เรา ไป<WBR>อยู่<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>กับ<WBR>หน่อ<WBR>กษัตริย์<WBR>ทั้ง<WBR>สาม<WBR>พระ<WBR>องค์ ที่<WBR>ยัง<WBR>ทรง<WBR>เป็น<WBR>ทารก เขา<WBR>ยก<WBR>ให้<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>รักษา เวลา<WBR>ท่าน<WBR>เจ็บ<WBR>ไข้<WBR>ได้<WBR>ป่วย และ<WBR>รับ<WBR>ภาระ<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ใน<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>การ <DD>เขา<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>แต่ง<WBR>ตั้ง<WBR>ให้<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เป็น (ขุน<WBR>อนุรักษ์ ศักดิ์<WBR>เสนา) มี<WBR>หน้า<WBR>ที่<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>รักษา<WBR>ทุกๆ คน<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>เชลย แล้ว<WBR>ชาติ<WBR>นี้ ก็<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ใช้<WBR>กรรม นำ<WBR>เอา<WBR>ทุก<WBR>สิ่ง<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ที่<WBR>ตก<WBR>ค้าง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค คือ<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>หมด และ<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>กุม<WBR>ตัว<WBR>ใน<WBR>สมณะ<WBR>เพศ<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา ก็<WBR>เพราะ<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>การ<WBR>วาง<WBR>แผน ให้<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง ผู้<WBR>เป็น<WBR>บิดา กับ<WBR>เจ้ามัง<WBR>ไชย<WBR>สิงหะ<WBR>ราช (นันท<WBR>บุเ<WBR>รง) ทะเลาะ<WBR>กัน ถึง<WBR>กับ<WBR>สั่ง<WBR>ลูก<WBR>น้อง<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>กัน<WBR>ตาย<WBR>เป็น<WBR>ใบ<WBR>ไม้<WBR>ร่วง นึก<WBR>ว่า<WBR>เพื่อ<WBR>แก้<WBR>ลำ<WBR>มัน จน<WBR>ถึง<WBR>กับ<WBR>มัน<WBR>ต้อง<WBR>เปลี่ยน แผ่น<WBR>ดิน<WBR>กัน เพราะ<WBR>เรา<WBR>วาง<WBR>แผน<WBR>แท้ๆ แล้ว<WBR>กรรม<WBR>นั้น ก็<WBR>มาส<WBR>นอง<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ต้อง<WBR>ถูก<WBR>จอง<WBR>จำ เพราะ<WBR>โทษ<WBR>ทัณฑ์ ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>ใน<WBR>ชาติ<WBR>นี้ เมื่อ<WBR>ปี 2490 อย่าง<WBR>แสน<WBR>สาหัส แทบ<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>ไม่<WBR>รอด แต่<WBR>ถ้า<WBR>ทวย<WBR>เทพ<WBR>เท<WBR>วา ไม่<WBR>มา<WBR>เข้า<WBR>ฝัน ให้<WBR>หัน<WBR>เข้า<WBR>หา<WBR>ตัว<WBR>แฝง เรา<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>แย่ แพ้<WBR>เขา<WBR>ไป<WBR>เลย หรือ<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>ถูก<WBR>เก็บ<WBR>เงียบ<WBR>ไป<WBR>เลย ใคร<WBR>จะ<WBR>รู้
<DD><DD><DD>


</DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. " ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา " .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 31)

<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>
พบพระวิญญาณของผู้สูงศักดิ์ ร้องขอให้เดินทางต่อไป


</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

​

<DD>เรา<WBR>พัก<WBR>ค้าง<WBR>อ้าง<WBR>แรม อยู่<WBR>ที่<WBR>ด่าน<WBR>พระ<WBR>เจดีย์<WBR>สาม<WBR>องค์ เป็น<WBR>เวลา<WBR>เจ็ด<WBR>วัน เพราะ<WBR>ต้อง<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต อย่าง<WBR>อุกฤษฏ์<WBR>แบบ<WBR>เอา<WBR>เป็น<WBR>เอา<WBR>ตาย เพราะ ใจ<WBR>หนึ่ง<WBR>อยาก<WBR>ไป แต่<WBR>อีก<WBR>ใจ<WBR>หนึ่ง<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>ไป ยัง<WBR>ตัด<WBR>สิน<WBR>ใจ<WBR>ไม่<WBR>ถูก ว่า<WBR>จะ<WBR>เอา อย่าง<WBR>ไร<WBR>ดี แต่<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>ลาง<WBR>สังหรณ์ ใน<WBR>เวลา<WBR>ลืม<WBR>ตา<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>ไป พอ<WBR>เวลา<WBR>หลับ<WBR>ตา ก็<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>ได้ เรา<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ใช้<WBR>กรรม ไป<WBR>แก้<WBR>กรรม ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ไป<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>ทาง<WBR>แก้ แน่<WBR>นอน<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>คือ<WBR>ต้อง<WBR>ไป <DD><DD>

<DD>ใน<WBR>ราตรี<WBR>คืน<WBR>วัน<WBR>ที่ 29 เมษายน 2490 เรา<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต เพื่อ<WBR>อุทิศ<WBR>บุญ<WBR>กุศล ไป<WBR>ให้<WBR>คุณ<WBR>บิดา มารดา ผู้<WBR>บัง<WBR>เกิด<WBR>เกล้า เพราะ พรุ่ง<WBR>นี้<WBR>เช้า เป็น<WBR>วัน<WBR>ศุกร์<WBR>ที่ 30 เมษายน เป็น<WBR>วัน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>อุบัติ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>มา ลืม<WBR>ตา<WBR>ดู<WBR>โลก คือ วัน<WBR>เกิด<WBR>ของ<WBR>เรา รัตติ<WBR>กาล<WBR>ผ่าน<WBR>เข้า<WBR>สอง<WBR>ยาม ไป<WBR>แล้ว <WBR>ก็<WBR>ปรากฏ<WBR>เห็น<WBR>นิมิต ใน<WBR>ฝัน<WBR>ว่า มี<WBR>ผู้<WBR>สูง<WBR>ศักดิ์<WBR>สอง<WBR>ท่าน แต่ง<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>ระดับ<WBR>สูง พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>บริวาร<WBR>จำนวน<WBR>มาก เข้า<WBR>มา<WBR>พบ ด้วย<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>นอบ<WBR>น้อม พร้อม<WBR>ด้วย เอ่ย<WBR>ปาก<WBR>ว่า พวก<WBR>กระ<WBR>ผม<WBR>โชค<WBR>ดี ที่<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>พบ<WBR>ท่าน เพราะ<WBR>แต่<WBR>กาล<WBR>ก่อน ท่าน<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>ขุน<WBR>อา<WBR>รักษ์ ศักดิ<WBR>เสนา แต่<WBR>นี้<WBR>ท่าน<WBR>เป็น นัก<WBR>บวช<WBR>แล้ว แต่<WBR>ก่อน<WBR>ได้<WBR>ช่วย<WBR>อภิบาล ดู<WBR>แล<WBR>พวก<WBR>เรา ให้<WBR>พ้น<WBR>ภัย และ<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>รีบ<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>พวก<WBR>เรา ที่<WBR>ตก<WBR>ยาก<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน ที่<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>โน้น พวก<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>จัด<WBR>แจง ให้<WBR>มี<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า นำ<WBR>พา<WBR>ท่าน<WBR>ไป โดย<WBR>สวัสดิภาพ ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>เป็น<WBR>ห่วง แล้ว<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ก็<WBR>ชี้<WBR>มือ<WBR>ให้<WBR>ดู<WBR>ว่า ทาง<WBR>โน้น<WBR>ครับ<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า เขา<WBR>จะ<WBR>นำ<WBR>ท่าน<WBR>ไป<WBR>เอง ไป<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>พวก<WBR>เรา ที่<WBR>ถูก<WBR>จอง<WBR>จำ ตก<WBR>ยาก และ<WBR>รับ<WBR>รอง<WBR>ว่า ท่าน<WBR>คน<WBR>เดียว<WBR>เท่า<WBR>นั้น ที่<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>ได้ เพราะ<WBR>เป็น<WBR>บุพเพสันนิวาส เคย<WBR>เป็น<WBR>ทาส<WBR>รับ<WBR>ใช้<WBR>มา<WBR>แล้ว แต่<WBR>ปาง<WBR>หลัง <DD><DD><DD>พอ<WBR>รุ่ง<WBR>สาง<WBR>ขึ้น<WBR>วัน<WBR>ใหม่ เรา<WBR>มา<WBR>ทบ<WBR>ทวนห<WBR>วน<WBR>จิต คิด<WBR>ถึง<WBR>นิมิต<WBR>ฝัน<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา เมื่อ<WBR>ราตรี<WBR>กาล<WBR>คืน<WBR>นั้น<WBR>ว่า ใคร<WBR>หนอ<WBR>ที่<WBR>แต่ง<WBR>ตัว แบบ<WBR>จอม<WBR>ทัพ กับ<WBR>บริวาร มา<WBR>ไหว้<WBR>วาน<WBR>ให้<WBR>เรา ต้อง<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>ตะวัน<WBR>ตก แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขึ้น<WBR>เหนือ เพื่อ<WBR>ช่วย<WBR>คน อัน<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ผู้<WBR>สูง<WBR>ศักดิ์<WBR>นั้น คือ<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ จะ<WBR>เป็น<WBR>เทวดา ผี หรือ<WBR>คน หรือ<WBR>ทวย<WBR>เทพ เทวดา ผู้<WBR>ที่<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>รบ แพ้<WBR>เขา<WBR>แล้ว<WBR>เป็น<WBR>เชลย และ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>ก่อน จึง<WBR>กำหนด<WBR>จิต คิด<WBR>ย้อน<WBR>สู่<WBR>อดีต<WBR>กาล จึง<WBR>พอ<WBR>จะ<WBR>รู้<WBR>ว่า ท่าน<WBR>คือ<WBR>องค์<WBR>มหาราช ที่<WBR>ได้<WBR>กอบ<WBR>กู้ เอา<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ไว้ แต่<WBR>เรา<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>รู้ ว่า<WBR>เป็น<WBR>ใคร<WBR>อีก<WBR>เช่น<WBR>กัน เพราะ<WBR>ความ<WBR>ฝัน ก็<WBR>คือ<WBR>ฝัน<WBR>เอา<WBR>จริง<WBR>ไม่<WBR>ได้ จิต<WBR>จะ<WBR>ฝัน ก็<WBR>เพราะ<WBR>จิต<WBR>ใต้<WBR>สำนึก<WBR>ไม่<WBR>สงบ แต่<WBR>ใน<WBR>ชั้น<WBR>กาม<WBR>ภพ ก็<WBR>ควร<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>การ<WBR>นอน<WBR>ฝัน นี้<WBR>เรา<WBR>นั่ง<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>นี่<WBR>นา แล้ว<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>จริง<WBR>อะไร<WBR>เล่า แต่<WBR>การ<WBR>นั่ง<WBR>ฝัน<WBR>ของ<WBR>เรา เรา<WBR>เคย<WBR>เชื่อ<WBR>ตน<WBR>เอง ถึง<WBR>ร้อย<WBR>เต็ม<WBR>ร้อย<WBR>มา<WBR>แล้ว เพราะ<WBR>ได้<WBR>ศึกษา<WBR>เรื่อง<WBR>ตัว<WBR>ฝัน ตัว<WBR>แฝง<WBR>มา<WBR>บ้าง </DD>

 

<TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>นายพรานป่าที่น่าหวาดกลัวเข้ามาหา

</TD></TR></TBODY></TABLE>

​

<DD>เวลา<WBR>อัสดง<WBR>ของ<WBR>วัน<WBR>นั้น เรา<WBR>กำลัง<WBR>เดิน<WBR>จง<WBR>กรม อยู่<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>สงบ เดิน<WBR>ไป<WBR>เดิน<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>ช้า ได้<WBR>ยิน<WBR>แต่<WBR>เสียง<WBR>วิหค นก<WBR>กา<WBR>มา<WBR>ส่ง<WBR>เสียง<WBR>เจื้อย<WBR>แจ้ว หา<WBR>ที่<WBR>นอน<WBR>ตาม<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ<WBR>ของ<WBR>มัน ใน<WBR>ขณะ<WBR>นั้น<WBR>เอง เรา<WBR>เห็น<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า ที่<WBR>น่า<WBR>สะ<WBR>พรึง<WBR>กลัว เพราะ<WBR>บน<WBR>หัว แก<WBR>โพก<WBR>ผ้า<WBR>สี<WBR>แดง มือ<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ถือ<WBR>ปืน<WBR>ยาว แบก<WBR>ปืน<WBR>โบราณ ใช้<WBR>เหล็ก<WBR>นก<WBR>นับ<WBR>หิน คง<WBR>เป็น<WBR>ปืน<WBR>ที่<WBR>ใช้<WBR>ล่า<WBR>เนื้อ สะพาย<WBR>ย่าม<WBR>ใบ<WBR>ใหญ่ ด้าน<WBR>หลัง<WBR>มี<WBR>มีด<WBR>เล่ม<WBR>ใหญ่ ใส่<WBR>ฝัก ออก<WBR>ปาก<WBR>ทัก<WBR>คำ<WBR>เดียว<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>แก<WBR>ก็<WBR>คุก<WBR>เข่า เอา<WBR>ปืน<WBR>วาง<WBR>ไว้<WBR>ข้างๆ ถอด<WBR>มีด<WBR>อี<WBR>โต้ ออก<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>เอว<WBR>ข้าง<WBR>หลัง แล้ว<WBR>ยก<WBR>มือ<WBR>ไหว้<WBR>แบบ<WBR>โบราณ คือ ยก<WBR>มือ<WBR>ขึ้น<WBR>ใส่<WBR>เกล้า<WBR>บน<WBR>หัว แล้ว<WBR>กราบ<WBR>ลง<WBR>สาม<WBR>ครั้ง แล้ว<WBR>ออก<WBR>ปาก<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน ผม<WBR>ชื่อ<WBR> หิรัญ<WBR>พนา<WBR>สูร ผม<WBR>มา<WBR>ตาม<WBR>คำ<WBR>สั่ง ของ<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว ผู้<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่ ให้<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>อารักขา พา<WBR>เป็น<WBR>มัคคุเทศก์ ช่วย<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>เหตุ<WBR>ร้าย ที่<WBR>จะ<WBR>มาก<WBR>ล้ำ<WBR>กลาย ทำ<WBR>ร้าย<WBR>ท่าน ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่ท่าน จะ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>สู่<WBR>แดน<WBR>อันตราย และ<WBR>เรียบ<WBR>ผ่าน<WBR>ป่า<WBR>เขา<WBR>ลำเนา<WBR>ไพร ไป<WBR>ทาง<WBR>ทิศ<WBR>ตะวัน<WBR>ตก แล้ว<WBR>วก<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>เหนือ

<DD><DD><DD>ที่<WBR>ท่าน จะ<WBR>ต้อง<WBR>ลัด<WBR>เลาะ เข้า<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>เขต<WBR>ทุรกันดาร ผ่าน<WBR>มนุษย์<WBR>หลาย<WBR>เผ่า หลาย<WBR>ชาติ หลาย<WBR>ศาสนา แม้<WBR>แต่<WBR>พวก<WBR>คน<WBR>เงาะ คน<WBR>ป่า<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>ไม่<WBR>น้อย เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>ให้<WBR>ข้า<WBR>ไป<WBR>ด้วย ดู<WBR>แล<WBR>เพื่อ<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>ช่วย<WBR>แก้<WBR>ไข ภาวะ<WBR>วิกฤต<WBR>ที่<WBR>พี่<WBR>น้อง<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>ท่าน ยัง<WBR>ตก<WBR>ติด<WBR>ค้าง<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน เป็น<WBR>เชลย<WBR>ยัง<WBR>ติด<WBR>อยู่ ท่าน<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ใช้<WBR>เวลา<WBR>เดิน<WBR>ทาง อย่าง<WBR>น้อย 1 เดือน ผม<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ด้วย เพื่อ<WBR>ช่วย<WBR>นำ<WBR>บอก<WBR>ทาง และ<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>อันตราย ไม่<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>ได้ คอ<WBR>ขาด<WBR>แน่ เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>สั่ง<WBR>มา ผม<WBR>จะ<WBR>รับ<WBR>อาสา ไป<WBR>ส่ง<WBR>และ<WBR>กลับ<WBR>พร้อม<WBR>ท่าน ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>ถาม<WBR>แก<WBR>ว่า โยม<WBR>จะ<WBR>พา<WBR>ฉัน<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>หละ ก็<WBR>ไป<WBR>ตาม<WBR>ทาง ที่<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>สั่ง<WBR>นั่น<WBR>แหละ ผม<WBR>จะ<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>ท่าน<WBR>ไป<WBR>เอง เรา<WBR>ก็<WBR>ตอบ<WBR>เขา<WBR>ว่า มัน<WBR>จะ<WBR>เหมาะ<WBR>หรือ คุณ<WBR>โยม ฉัน<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>บวช เป็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ<WBR>สงฆ์ จะ<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>กับ<WBR>ท่าน ที่<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า ผู้<WBR>มี<WBR>อาวุธ<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>มือ ใน<WBR>พระ<WBR>วินัย<WBR>สงฆ์ ก็<WBR>ห้าม<WBR>พูด<WBR>คุย<WBR>กับ<WBR>บุคคล ผู้<WBR>มีศัส<WBR>ตราวุธ<WBR>ใน<WBR>มือ<WBR>นะ<WBR>โยม ถ้า<WBR>ฝ่า<WBR>ฝืน อาตมา<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>อาบัติ และ<WBR>ฉัน<WBR>เอง<WBR>บวช<WBR>เข้า<WBR>มา ก็<WBR>มิ<WBR>ใช่<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>อย่าง<WBR>คน<WBR>อื่นๆ เขา


<DD><DD>พอ<WBR>แก<WBR>ได้<WBR>ฟัง<WBR>แล้ว ก็<WBR>ท่า<WBR>งงๆ แล้ว<WBR>ออก<WBR>ปาก<WBR>ถาม<WBR>ว่า พระ<WBR>นัก<WBR>รบ เป็น<WBR>อย่าง<WBR>ไร พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน เออ<WBR>คุณ<WBR>โยม พระ<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>ก็<WBR>คือ พวก<WBR>รบ<WBR>กวน<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>นะ<WBR>ซิ<WBR>โยม ได้<WBR>แก่ นัก<WBR>บวช<WBR>ที่<WBR>ชอบ<WBR>ขอ ที่<WBR>ชอบ<WBR>เรี่ย<WBR>ไร<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>พอ ขอ<WBR>ตะบัน<WBR>ยันเต คือ<WBR>เมื่อ<WBR>หลาย<WBR>วัน<WBR>มา<WBR>แล้ว ฉัน<WBR>เดิน<WBR>ธุดงค์ มา<WBR>หยุด<WBR>พัก<WBR>ตาม<WBR>ห้าง<WBR>ไร่<WBR>ห้าง<WBR>นา ได้<WBR>อาศัย<WBR>เอา<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>บรรเทา<WBR>ความ<WBR>ร้อน ได้<WBR>ถาม<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>เขา<WBR>ว่า เป็น<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>บ้าง<WBR>โยม ข้าว<WBR>นา<WBR>ข้าว<WBR>ไร่ มี<WBR>พอ<WBR>ใช้<WBR>พอ<WBR>กิน<WBR>ตลอด<WBR>ปี<WBR>หรือ<WBR>เปล่า เขา<WBR>ตอบ<WBR>ว่า เออ<WBR>ถ้า<WBR>ปี<WBR>ไหน หนู<WBR>ไม่<WBR>กัด วัด<WBR>ไม่<WBR>ขูด ก็<WBR>พอ<WBR>กิน<WBR>เจ้า<WBR>ข้า พอ<WBR>อาตมา<WBR>ได้<WBR>ฟัง<WBR>เขา<WBR>ตอบ<WBR>อย่าง<WBR>นั้น แล้ว<WBR>ก็<WBR>รู้<WBR>สึก อาย<WBR>ตัว<WBR>เอง และ<WBR>อาย<WBR>แทน<WBR>พระ<WBR>นัก<WBR>รบ คือ<WBR>รบ<WBR>กวน<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>ด้วย ดัง<WBR>นั้น จึง<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>รบ<WBR>กวน<WBR>ใคร คราว<WBR>นี้<WBR>ถ้า<WBR>คุณ<WBR>โยม<WBR>ไป<WBR>กับ<WBR>ฉัน ครอบ<WBR>ครัว<WBR>โยม<WBR>จะ<WBR>ลำบาก<WBR>อีก อาตมา<WBR>กับ<WBR>โยม<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>ได้ แต่<WBR>จะ<WBR>พูด<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>ได้ ถ้า<WBR>หา<WBR>ไม่ อาตมา<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>อาบัติ อาตมา<WBR>ขอ<WBR>ที<WBR>เถอะ คุณ<WBR>โยม<WBR>อย่า<WBR>ไป<WBR>เลย ถึง<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว ท่าน<WBR>ตรัส<WBR>ถาม หรือ ทำ<WBR>โทษ<WBR>โยม ก็<WBR>ต้อง<WBR>กราบ<WBR>เรียน<WBR>ท่าน อย่าง<WBR>ที่<WBR>อาตมา<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>นี้ ขอบใจ<WBR>นะ<WBR>คุณ<WBR>โยม


<DD><DD><DD>เรา<WBR>คุย<WBR>สนทนา<WBR>กัน จน<WBR>ตะวัน<WBR>ลับ<WBR>ขอบ<WBR>ฟ้า แล้ว<WBR>แก<WBR>ก็<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>ไป ก่อน<WBR>ไป<WBR>นาย<WBR>พราน ยก<WBR>สอง<WBR>มือ<WBR>ขึ้น แบบ<WBR>ประนม<WBR>มือ<WBR>ขึ้น<WBR>เหนือศีรษะ กราบ 3 ครั้ง แล้ว<WBR>บอก<WBR>ว่า ผม<WBR>ขอ<WBR>ถวาย<WBR>หัว<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า เอา<WBR>มือ<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ถอด<WBR>ผ้า<WBR>แดง ที่<WBR>พัน<WBR>หัว<WBR>แก<WBR>อยู่<WBR>ถวาย<WBR>ให้ แล้ว<WBR>บอก<WBR>ว่า<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>ตัว เมื่อ<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>จาก<WBR>ไป<WBR>แล้ว เรา<WBR>เอา<WBR>ผ้า<WBR>นั้น<WBR>มา<WBR>คลี่<WBR>ดู เห็น<WBR>เป็น<WBR>ผ้า<WBR>ยันต์ เขียน<WBR>ด้วย<WBR>อักษร<WBR>ไทย<WBR>เหนือ ใน<WBR>คำ<WBR>นำ<WBR>บอก<WBR>ว่า เป็น<WBR>พระ<WBR>คาถา ที่<WBR>พระ<WBR>พล<WBR>รัตน์ วัด<WBR>ป่า<WBR>แก้ว ได้<WBR>ประสิทธิ์<WBR>ประสาท<WBR>ให้ พระ<WBR>นเรศวร กับ<WBR>พระ<WBR>เอ<WBR>กา<WBR>ทศ<WBR>รถ พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>ทหาร<WBR>หาญ ใน<WBR>การ<WBR>กู้<WBR>บ้าน<WBR>กู้<WBR>เมือง เป็น<WBR>คาถา<WBR>ที่<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์<WBR>มาก ภาวนา<WBR>บ่อยๆ เนือง<WBR>นิจ<WBR>จะ<WBR>พิชิต<WBR>หมู่<WBR>ไพรี ไล่<WBR>ความ<WBR>อัปรีย์ จัญไร<WBR>ได้<WBR>หมด


<DD><DD>ข้าพเจ้า<WBR>อ่าน<WBR>แล้ว ก็<WBR>พับ<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>อย่าง<WBR>เดิม เพราะ<WBR>คาถา<WBR>นี้ ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>สวด<WBR>ทุก<WBR>เช้า<WBR>เย็น และ<WBR>ตอน<WBR>กลาง<WBR>คืน คือ วัน<WBR>ศุกร์<WBR>ที่ 30 เมษายน<WBR>นั่น<WBR>เอง นาย<WBR>พราน<WBR>คน<WBR>นั้น ก็<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>อีก มา<WBR>คราว<WBR>นี้<WBR>แก<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>แท่ง<WBR>เงิน แท่ง<WBR>ทอง<WBR>คำ มา<WBR>ให้<WBR>จำนวน<WBR>มาก บอก<WBR>ว่า กลัว<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>ลำบาก ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง เมื่อ<WBR>ท่าน<WBR>อด<WBR>อยาก ก็<WBR>ขาย<WBR>เงิน<WBR>แท้ๆ ทอง<WBR>คำ<WBR>แท้ๆ เพื่อ<WBR>ประทัง<WBR>ชีพ<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง เพราะ<WBR>ทาง<WBR>เปลี่ยว ต้อง<WBR>ข้าม<WBR>เขา ลง<WBR>ห้วย ลำบาก ก็<WBR>ปฏิเสธ<WBR>แก<WBR>ไป<WBR>ว่า ไม่<WBR>หรอก<WBR>โยม ขอบใจ<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ห่วง ขอ<WBR>ให้<WBR>คุณ<WBR>โยม<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>เถิด อาตมา<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>ติด<WBR>ตัว<WBR>ไป ไม่<WBR>ว่า<WBR>ทรัพย์<WBR>สมบัติ<WBR>ชนิด<WBR>ใด ที่<WBR>เขา สมมุติ<WBR>ว่า<WBR>มี<WBR>ค่า สิ่ง<WBR>นั้น<WBR>จะ<WBR>นำ<WBR>ทุกข์<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง อาตมา<WBR>เอง มา<WBR>แสวง<WBR>หา<WBR>ทรัพย์<WBR>ภาย<WBR>ใน คือ อริย<WBR>ทรัพย์ ส่วน<WBR>ทรัพย์<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>คือ ข้าว<WBR>ของ<WBR>เงิน<WBR>ทอง ที่<WBR>จะ<WBR>ต้อง ใช้<WBR>จ่าย เพื่อ<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ของ<WBR>ชีวิต<WBR>ทาง<WBR>โลก<WBR>นั้น อาตมา<WBR>ไม่<WBR>ถือ<WBR>เงิน<WBR>ทอง<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>เลย มี<WBR>ก็<WBR>แต่<WBR>เสื้อ<WBR>ผ้า ที่<WBR>จะ<WBR>นำ<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>จน

<DD><DD><DD>อาตมา<WBR>จึง<WBR>ขอ<WBR>ขอบใจ เจตนา<WBR>ดี<WBR>ของ<WBR>คุณ<WBR>โยม อย่าง<WBR>มาก เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>รับ แก<WBR>ก็<WBR>กลับ<WBR>ไป และ<WBR>ก่อน<WBR>ไป<WBR>แก<WBR>ถวาย<WBR>ไม้<WBR>เท้า<WBR>ไว้<WBR>หนึ่ง<WBR>ท่อน แก<WBR>บอก<WBR>ว่า<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>ได้<WBR>สารพัด อัน<WBR>ตัว<WBR>หนอน ตัว<WBR>ทาก มัน<WBR>ชุก<WBR>ชุม มัน<WBR>รุม<WBR>กัน ไต่<WBR>ขึ้น<WBR>ขา มา<WBR>ดูด<WBR>กิน<WBR>เลือด ตัว<WBR>มัน<WBR>คล้าย<WBR>ตัว<WBR>ปลิง ปลิง<WBR>บก<WBR>เรา<WBR>เรียก<WBR>ทาก หาก<WBR>มัน<WBR>เกาะ เอา<WBR>ไม้<WBR>นี้<WBR>แตะ<WBR>เข้า มัน<WBR>จะ<WBR>หลุด<WBR>ไป และ<WBR>กัน<WBR>ภัย<WBR>ได้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>เลย อัน<WBR>ไม้<WBR>เท้า<WBR>ที่<WBR>แก<WBR>ให้<WBR>นั้น บัด<WBR>นี้<WBR>เรา<WBR>ยัง<WBR>รักษา และ<WBR>ถือ<WBR>ประจำ<WBR>อยู่ จึง<WBR>นึก<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>ว่า ผู้<WBR>ชาย<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>คน<WBR>นี้ เป็น<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ แต่<WBR>ที่<WBR>แก<WBR>บอก<WBR>ว่า ชื่อ<WBR>หิรัญ<WBR>พนา<WBR>สูร<WBR>นั้น คือ<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ และ<WBR>แก<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ไหน เรา<WBR>ก็<WBR>ลืม<WBR>ถาม<WBR>แก<WBR>ด้วย เมื่อ<WBR>พิเคราะห์<WBR>ดู ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เป็น <WBR>เจ้า<WBR>ป่า คือ<WBR>ท้าว<WBR>หิรัญ ซึ่ง<WBR>มี<WBR>รูป<WBR>ปั้น<WBR>หล่อ อยู่<WBR>ที่<WBR>โรง<WBR>พยาบาล<WBR>พร<WBR>ะมง<WBR>กุฎ<WBR>นั้น<WBR>เอง จึง<WBR>มา<WBR>เชื่อ<WBR>มั่น<WBR>ว่า คิด<WBR>ดี พูด<WBR>ดี ทำ<WBR>ดี ผี<WBR>ช่วย เรา<WBR>จึง<WBR>มี<WBR>รูป<WBR>ท้าว<WBR>หิรัญ ไว้<WBR>ดู<WBR>เป็น<WBR>ขวัญ<WBR>ตา<WBR>มา<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ </DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. " ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา " .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 37-42)

<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>ได้เทพสุนัขแสนรู้เป็นเพื่อนใจ


</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

​

<DD>ใน<WBR>ตลอด<WBR>รัตติ<WBR>กาล<WBR>คืน<WBR>นั้น เรา<WBR>มุ่ง<WBR>มั่น<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต แบบ<WBR>เอา<WBR>ชีวิต<WBR>เป็น<WBR>เดิม<WBR>พัน ไม่<WBR>ขบ<WBR>ฉัน<WBR>อะไร มา<WBR>ได้<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>แล้ว แต่<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>หิว<WBR>ไม่<WBR>เหนื่อย เพราะ<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ<WBR>ว่า อีก<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>ข้าง<WBR>หน้า ก็<WBR>จะ<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ<WBR>ไป หรือ<WBR>ถ้า<WBR>จะ<WBR>อยู่<WBR>ไป<WBR>อีก คง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>แน่ คน<WBR>ชัก<WBR>จะ<WBR>รู้<WBR>ว่า มี<WBR>พระ<WBR>ปฏิบัติ<WBR>มา<WBR>พำ<WBR>นัก<WBR>อยู่ แล้ว<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>เฮโล<WBR>หลั่ง<WBR>ไหล<WBR>มา<WBR>หา ขอ<WBR>ของ<WBR>ดี ของ<WBR>ขลัง ฟัง<WBR>เทศน์ ฟัง<WBR>ธรรม ให้<WBR>ยุ่ง<WBR>อีก พอ<WBR>รุ่ง<WBR>สาง<WBR>แดด<WBR>อ่อนๆ ตอน<WBR>เช้า มอง<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>ชาย<WBR>ป่า เห็น<WBR>หมา<WBR>ตัว<WBR>โต<WBR>ตัว<WBR>หนึ่ง<WBR>วิ่ง<WBR>ตาม<WBR>ทาง อัน<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>ที่ นาย<WBR>พราน<WBR>หิรัญ ออก<WBR>มา<WBR>นั่น<WBR>เอง มัน<WBR>วิ่ง<WBR>มา<WBR>หา<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อย่าง<WBR>รีบ<WBR>ร้อน พอ<WBR>มา<WBR>ถึง มัน<WBR>ก็<WBR>ทำ<WBR>กิริยา<WBR>ท่า<WBR>ทาง เหมือน<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>มัก<WBR>คุ้น กัน<WBR>มา<WBR>ก่อน แสดง<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>มิตร ชิด<WBR>ชอบ มัน<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ใจ ทำ<WBR>เสียง<WBR>ครึ่ง<WBR>เห่า<WBR>ครึ่ง<WBR>ร้อง ใช้<WBR>ลิ้น<WBR>เลีย<WBR>แข้ง เลีย<WBR>ขา เลีย<WBR>หน้า เลีย<WBR>หัว และ<WBR>เลีย<WBR>ไป<WBR>ทั่ว<WBR>ตัว เรา<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ว่า ไม่<WBR>ห้าม<WBR>มัน เพราะ<WBR>นิสัย<WBR>เรา<WBR>รัก<WBR>หมา<WBR>อยู่<WBR>แล้ว และ<WBR>รัก<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>คน<WBR>เสีย<WBR>อีก เพราะ<WBR>ชีวิต<WBR>เรา อยู่<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>เพราะ<WBR>หมา <DD><DD><DD><DD><DD>



<DD>

แต่<WBR>ตอน<WBR>เล็กๆ ยัง<WBR>เป็น<WBR>เด็ก โยม<WBR>แม่<WBR>เล่า<WBR>ให้<WBR>ฟัง<WBR>ว่า เอ็ง<WBR>ต้อง<WBR>รัก<WBR>หมา เลี้ยง<WBR>หมา<WBR>เน้อ เพราะ<WBR>หมา<WBR>มัน<WBR>มี บุญ<WBR>คุณ<WBR>กับ<WBR>เอ็ง ตั้ง<WBR>แต่<WBR>วัน<WBR>แรก<WBR>เกิด คือ<WBR>วัน<WBR>แม่<WBR>คลอด<WBR>เอ็ง<WBR>ออก<WBR>มา แต่<WBR>แม่<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>ว่า มี<WBR>พญา<WBR>กา<WBR>เผือก กา<WBR>ขาว<WBR>บิน<WBR>มา<WBR>จับ<WBR>บ่า<WBR>แม่ หลาย<WBR>ครั้ง ซึ่ง<WBR>แม่<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>เห็น แต่<WBR>เจ้า<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>แม่<WBR>นาน แม่<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ตัว เพราะ<WBR>อุ้ม<WBR>ท้อง<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>สิบ<WBR>สอง<WBR>เดือน มี<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>เขา<WBR>ถาม<WBR>แม่<WBR>ว่า นี่<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>สร้าง<WBR>บ้าน สร้าง<WBR>เรือน<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>ของ<WBR>แม่<WBR>หรือ<WBR>อย่าง<WBR>ไร ทำไม<WBR>ไม่<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>สัก<WBR>ที แม่<WBR>ก็<WBR>ตอบ<WBR>เขา<WBR>ว่า มัน<WBR>ก็<WBR>ดิ้น<WBR>ทุกๆ วัน วัน<WBR>ละ<WBR>หลายๆ ครั้ง แต่<WBR>ก็<WBR>ชอบ<WBR>กล<WBR>นะ<WBR>ลูก ตอน<WBR>แก<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>นั้น แม่<WBR>สุข<WBR>ภาพ<WBR>ดี เงิน<WBR>ทอง<WBR>ไหล<WBR>มา<WBR>เท<WBR>มา แม่<WBR>ค้า<WBR>ขาย<WBR>อะไร มี<WBR>คน<WBR>รัก และ<WBR>เมตตา คน<WBR>ซื้อ<WBR>ของ<WBR>เกือบ<WBR>ทุก<WBR>ราย ไม่<WBR>เอา<WBR>เงิน<WBR>ทอน แม่<WBR>จึง<WBR>เก็บ<WBR>หอม<WBR>รอม<WBR>ริบ<WBR>ไว้<WBR>ได้<WBR>หลาย<WBR>สิบ<WBR>ชั่ง แม่<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>นั่ง<WBR>ปัสสาวะ<WBR>บน<WBR>แพ เพราะ<WBR>บ้าน<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>เรือน<WBR>แพ อยู่<WBR>บน<WBR>กระแส<WBR>น้ำ สอง<WBR>สาย<WBR>มา<WBR>รวม<WBR>กัน แม่<WBR>น้ำปิง กับ<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>น่าน<WBR>ที่<WBR>ปาก<WBR>น้ำ<WBR>โพ<WBR>นี่<WBR>เอง ​

<DD>ขณะ<WBR>ที่<WBR>น้ำปัส<WBR>สาว ะ<WBR>มัน<WBR>ไหล<WBR>ออก แก<WBR>ก็<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ด้วย ตก<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>น้ำ จุ๋ม<WBR>ไป<WBR>เลย<WBR>โดย<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ตัว ขณะ<WBR>นั้น<WBR>สุนัข<WBR>คู่<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>เจ้า ชื่อ<WBR>อ้าย<WBR>เก่ง มัน<WBR>กระโจน ลง<WBR>ไป คาบ<WBR>ขา<WBR>เจ้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา ด้วย<WBR>ความ<WBR>รวด<WBR>เร็ว ได้<WBR>ยิน<WBR>เสียง<WBR>เจ้า ร้อง<WBR>อุแว้ อุแว้ อยู่<WBR>ใน<WBR>ปาก<WBR>หมา พ่อ<WBR>เจ้า<WBR>กระโจน<WBR>มา<WBR>รับ<WBR>เอา<WBR>ไว้ ดัง<WBR>นั้น เจ้า<WBR>จึง<WBR>มี<WBR>แผล<WBR>เป็น อยู่<WBR>ที่<WBR>โคน<WBR>ขา<WBR>ข้าง<WBR>ขวา เพราะ<WBR>รอย<WBR>แผล จาก<WBR>เขี้ยว<WBR>หมา<WBR>อ้าย<WBR>เก่ง<WBR>นั้น<WBR>เอง มัน<WBR>เก่ง<WBR>สม<WBR>ชื่อ ถ้า<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>มัน ลูก<WBR>ก็<WBR>จม<WBR>น้ำ<WBR>ตาย<WBR>ไป<WBR>แล้ว ดัง<WBR>นั้น<WBR>เจ้า<WBR>อย่า<WBR>รัง<WBR>เกียจ<WBR>หมา<WBR>นะ ให้<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>หมา<WBR>ช่วย<WBR>ชีวิต<WBR>เจ้า<WBR>ไว้ หมา<WBR>หนึ่ง อี<WBR>กา<WBR>หนึ่ง<WBR>ลูก<WBR>ต้อง<WBR>รัก<WBR>มัน

อัน<WBR>สุนัข<WBR>ตัว<WBR>ที่<WBR>วิ่ง<WBR>มา<WBR>หา แล้ว<WBR>เลีย<WBR>แข้ง ขา หน้า<WBR>ตา<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>พันธุ์<WBR>ใหญ่ ดู<WBR>แล้ว<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>พันธุ์<WBR>ผสม ระหว่าง เก<WBR>รด<WBR>เดน กับ<WBR>รอด<WBR>ไว<WBR>เล่อร์ เพราะ<WBR>ความ<WBR>โต<WBR>ของ<WBR>มัน<WBR>นั้น<WBR>เอง หมา<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>จึง<WBR>ไม่<WBR>กล้า<WBR>แหยม เพราะ<WBR>มัน<WBR>ใหญ่<WBR>โต สูง<WBR>เกือบ<WBR>เพียง<WBR>สะ<WBR>เอว แต่<WBR>ไม่<WBR>ดุ<WBR>ร้าย ซึ่ง<WBR>เว้น<WBR>ไว้<WBR>แต่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>มา<WBR>วุ่น<WBR>วาย กับ<WBR>เจ้า<WBR>ของ<WBR>มัน ใน<WBR>เรื่อง<WBR>ไม่<WBR>ชอบ<WBR>มา<WBR>พา<WBR>กล มัน<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ขวาง ทำ<WBR>ตา<WBR>เขม็ง<WBR>ใส่ แล้ว<WBR>คำรามหื่อ<WBR>ๆ ใส่<WBR>ทัน<WBR>ที แล้ว<WBR>ก็<WBR>นอน<WBR>ขวาง<WBR>ไว้ ทำ<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>มิตร<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>เลย


เรา<WBR>พา<WBR>มัน<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นั่น<WBR>ต่อ<WBR>อีก<WBR>สอง<WBR>วัน ก็<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ ทำ<WBR>การ<WBR>ประ<WBR>ทักษิณ บูชา<WBR>พระ<WBR>ธาตุ<WBR>เจดีย์ พระ<WBR>แม่<WBR>ธรณี แล้ว<WBR>อธิษฐาน<WBR>ว่า ถ้า<WBR>สุนัข<WBR>คือ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง ที่<WBR>ข้า<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ให้<WBR>ใหม่<WBR>นี้ มัน<WBR>มี<WBR>ชีวิต จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า ที่<WBR>ใช้<WBR>ให้<WBR>มา โดย<WBR>ท่าน<WBR>มี เจตนา<WBR>ดี<WBR>กับ<WBR>เรา สิง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ ของ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>นี่<WBR>แล้ว ให้<WBR>มัน<WBR>นำ<WBR>พา ช่วย<WBR>อารักขา<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ถูก<WBR>เส้น<WBR>ทาง ที่<WBR>ท่าน<WBR>นัก<WBR>รบ ผู้<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่ ได้<WBR>ผ่าน<WBR>มาส<WBR>มัย<WBR>ก่อน<WBR>เถิด และ<WBR>อย่า<WBR>เกิด<WBR>อุปสรรค<WBR>ใดๆ ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>เลย


อัน<WBR>ความ<WBR>อธิษฐาน<WBR>ก็<WBR>สม<WBR>ความ<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ เจ้า<WBR>หมา<WBR>แสน<WBR>รู้<WBR>คู่<WBR>ใจ นำ<WBR>พา<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง ข้าม<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>ตะ<WBR>นาว<WBR>ศรี ขึ้น<WBR>ภู<WBR>ผา<WBR>ที่<WBR>สูง<WBR>ชั้น ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>ดู<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ทาง<WBR>เก่า สมัย<WBR>โบราณ<WBR>ท่าน<WBR>เดิน<WBR>ผ่าน หรือ<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>แนว<WBR>ทาง<WBR>ยก<WBR>ทัพ<WBR>มา เพื่อ<WBR>มา<WBR>ติด<WBR>ต่อ<WBR>ค้า<WBR>ขาย หรือ<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>กัน หลัง<WBR>จาก<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>กัน สมัย<WBR>โบราณ เจ้า<WBR>เก่ง สุนัข<WBR>แสน<WBR>รู้ มัน<WBR>เดิน<WBR>และ<WBR>วิ่ง<WBR>ออก<WBR>หน้า เพื่อ<WBR>ตรวจ<WBR>ตรา<WBR>ดู<WBR>ความ<WBR>ปลอด<WBR>ภัย ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ของ<WBR>เรา ถ้า<WBR>เห็น<WBR>ว่า ไม่<WBR>น่า<WBR>ไว้<WBR>ใจ มัน<WBR>ก็<WBR>รีบ<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เตือน ยืน<WBR>ขวาง<WBR>ทาง<WBR>เอา<WBR>ไว้ บาง<WBR>แห่ง<WBR>ต้อง<WBR>เดิน<WBR>ผ่าน<WBR>ป่า<WBR>ลึก ใช้<WBR>เวลา<WBR>เป็น<WBR>วันๆ จึง<WBR>จะ<WBR>ถึง<WBR>บ้าน<WBR>คน เมื่อ<WBR>เรา<WBR>เหนื่อย เมื่อย<WBR>ล้า มัน<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>หา เดิน<WBR>วน<WBR>ไป<WBR>วน<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>รอบๆ ตัว<WBR>เรา บาง<WBR>แห่ง<WBR>เรา<WBR>นอน<WBR>พัก<WBR>เอา<WBR>แรง<WBR>กลาง<WBR>วัน มัน<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>หา แล้ว เกลือก<WBR>กลั้ว<WBR>ไส<WBR>ไป<WBR>มา ด้วย<WBR>ปลาย<WBR>คาง มัน<WBR>ชำเลือง<WBR>มอบ<WBR>รัก ด้วย<WBR>สาย<WBR>ตา มัน<WBR>เห็น<WBR>ว่า เรา<WBR>เปล่า<WBR>เปลี่ยว และ<WBR>ว้า<WBR>เหว่ มัน<WBR>เดิน<WBR>เร่ ทำ<WBR>เริง<WBR>ร่า<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>หา มัน<WBR>ส่ง<WBR>รัก<WBR>ประจักษ์<WBR>จิต ด้วย<WBR>สาย<WBR>ตา ให้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>รู้<WBR>ว่า ตัว<WBR>ข้า<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>มัน (คือ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง) เรา<WBR>เดิน<WBR>ผ่าน<WBR>ป่า เข้า<WBR>ป่า พวก<WBR>สัตว์<WBR>ป่า<WBR>ก็<WBR>มาก จึง<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>แต่<WBR>เสียง<WBR>วิหค<WBR>นก<WBR>ร้อง<WBR>อยู่<WBR>ทั่ว<WBR>ไป เสียง<WBR>จักจั่น เรไร ไก่<WBR>ขัน<WBR>สนั่น<WBR>ดง ผ่าน<WBR>ไพร<WBR>พง<WBR>ดง<WBR>ใหญ่<WBR>ไกล จาก<WBR>บ้าน จิต<WBR>เบิก<WBR>บาน<WBR>วิเวก<WBR>ใจ<WBR>ใน<WBR>ไพร<WBR>สณฑ์


ผ่าน<WBR>หมู่<WBR>บ้าน<WBR>ของ<WBR>ชาว<WBR>เขา<WBR>เผ่า<WBR>ต่างๆ เช่น กระ<WBR>เห<WBR>รี่<WBR>ยง แม้ว มอญ เหย้า ข<WBR>มุ มูเซอ ไทย<WBR>ใหญ่ กระทั่ง<WBR>เจอ<WBR>คน<WBR>ป่า ที่<WBR>เขา<WBR>เรียก<WBR>ว่า เงาะ<WBR>ป่า ตัว<WBR>เตี้ย ตัว<WBR>เล็ก ผม<WBR>หยิก และ<WBR>ผ่าน<WBR>โขลง<WBR>ช้าง สัตว์<WBR>ป่า<WBR>นานา<WBR>ชนิด เดิน<WBR>ข้าม เขา<WBR>ลง<WBR>ห้วย ลง<WBR>เหว<WBR>ลูก<WBR>แล้ว<WBR>ลูก<WBR>อีก คน<WBR>ชาว<WBR>เขา<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>กลุ่ม เขา<WBR>จะ<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ลัทธิ<WBR>ศาสนา<WBR>ต่างๆ กัน เช่น<WBR>พวก<WBR>แม้ว เหย้า ข<WBR>มุ เขา<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ผี วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>บรรพบุรุษ จะ<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เซ่น<WBR>ไหว้ มี<WBR>บรรพบุรุษ เป็น<WBR>การ<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>จง<WBR>รัก<WBR>ภักดี เรา<WBR>เชียร์<WBR>เขา<WBR>ว่า<WBR>ดี เพราะ<WBR>ได้<WBR>กตัญญู ต่อ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>คุณ บาง<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ผี<WBR>ฟ้า ผี<WBR>แถน ก็<WBR>โอ<WBR>เค<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ว่า ผี<WBR>ฟ้า<WBR>เขา<WBR>อยู่<WBR>สูง เขา<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>ฟ้า เขา<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>สุข เพราะ<WBR>ให้<WBR>ฝน<WBR>ตก<WBR>ลง<WBR>มา ให้<WBR>พสุธา<WBR>ชุ่ม<WBR>ชื่น


ส่วน<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>คริสต์ ก็<WBR>สรรเสริญ<WBR>เขา<WBR>ว่า พระ<WBR>ผู้<WBR>ให้<WBR>กำเนิด<WBR>ของ<WBR>คริสต์ นั้น<WBR>คือ<WBR>พระ เป็น<WBR>เจ้า พระ<WBR>ยะ<WBR>โฮ<WBR>วา ผู้<WBR>ทรง<WBR>มี<WBR>เมตตา แก่<WBR>สัตว์<WBR>โลก และ<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>สร้าง<WBR>โลก มา<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>อาศัย<WBR>ดี<WBR>แล้ว พระ<WBR>คริสต์<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>พระ นัก<WBR>เสีย<WBR>สละ อัน<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ศาสนาอิ<WBR>สลาม ก็<WBR>อนุโมทนา ใน<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>คำภีร์อัล<WBR>เลาะ ท่าน<WBR>สอน<WBR>นัก<WBR>สอน<WBR>หนา<WBR>ว่า การ<WBR>ใส่<WBR>ร้าย ป้าย<WBR>สี ติ<WBR>ฉิน นินทา<WBR>คน<WBR>อื่น เป็น<WBR>บาป<WBR>หนัก ตก<WBR>นรก<WBR>หมก<WBR>ไหม้ และ<WBR>อย่าง<WBR>อื่น ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>เอา<WBR>รัด<WBR>เอา<WBR>เปรียบ<WBR>กัน ออก<WBR>เงิน<WBR>ตก<WBR>ดอก<WBR>เบี้ย ไม่<WBR>ได้ เล่น<WBR>แชร์ เล่น<WBR>หวย<WBR>ไม่<WBR>ได้ รับ<WBR>สิน<WBR>บน<WBR>ไม่<WBR>ได้ ผิด<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>เป็น<WBR>เจ้า บาป<WBR>หนัก<WBR>อีก<WBR>เช่น<WBR>กัน ให้<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>ต้อง<WBR>ถือ<WBR>ศีล<WBR>บวช บวช<WBR>เพื่อ<WBR>ถือ<WBR>ศีล<WBR>อด ให้<WBR>อด<WBR>ข้าว อด<WBR>น้ำ<WBR>ไม่<WBR>ดื่ม ไม่<WBR>กิน<WBR>อะไร<WBR>เลย ให้<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>ความ<WBR>อด<WBR>อยาก<WBR>โหย<WBR>หิว ไม่<WBR>มี<WBR>อัน<WBR>จะ<WBR>กิน<WBR>นั้น ก็<WBR>เป็น<WBR>เช่น<WBR>กัน<WBR>กับ<WBR>คน<WBR>อื่น จะ<WBR>ได้<WBR>เสีย<WBR>สละ สงเคราะห์<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>ที่<WBR>ตก<WBR>ยาก นับ<WBR>ว่า<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ของ<WBR>พระอัล<WBR>เลาะ ใน<WBR>คำภีร์อัล<WBR>กุ<WBR>ระ<WBR>อ่าน<WBR>นั้น ประเสริฐ<WBR>แท้ ที่<WBR>สอน ให้<WBR>มนุษย์<WBR>โลก อยู่<WBR>ร่วม<WBR>กัน<WBR>โดย<WBR>สันติ<WBR>สุข ไม่<WBR>ให้<WBR>เอา<WBR>รัด<WBR>เอา<WBR>เปรียบ<WBR>กัน


ส่วน<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ผี<WBR>ป่า ผี<WBR>ฟ้า ผี<WBR>แถน ตลอด<WBR>สารพัด<WBR>ผี ตาม<WBR>ประเพณี และ<WBR>ลัทธิ<WBR>ของ<WBR>ชุม<WBR>ชน<WBR>เผ่า<WBR>ต่าง<WBR>นั้น ก็อนุโมทนา<WBR>ตาม<WBR>เขา เรา<WBR>ไม่<WBR>ห้าม แถม<WBR>ยัง<WBR>ยก<WBR>ยอ<WBR>เขา<WBR>อีก<WBR>ว่า คบ<WBR>กับ<WBR>ผี บูชา<WBR>ผี ดี<WBR>กว่า<WBR>คบ<WBR>กับ<WBR>คน พวก<WBR>เนรคุณ เพราะ<WBR>ผี<WBR>เชื่อ<WBR>ง่าย สอน<WBR>ง่าย กิน<WBR>ง่าย ดู<WBR>แต่<WBR>เรา<WBR>เอา<WBR>แกลบ เปลือก<WBR>ข้าว<WBR>ใส่<WBR>กระบอก ใส่<WBR>ไห แล้ว บอก<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>สุรา มัน<WBR>ยัง<WBR>เชื่อ เอา<WBR>ดิน<WBR>เหนียว<WBR>มา<WBR>ปั้น เป็น<WBR>รูป<WBR>ม้า รูป<WBR>ช้าง รูป<WBR>คน<WBR>ไป<WBR>เซ่น<WBR>ไหว้<WBR>มัน มัน<WBR>ก็<WBR>เอา รวม<WBR>ความ<WBR>ว่า พวก<WBR>ผี พวก<WBR>วิญญาณ เทวดา<WBR>เป็น<WBR>พวก<WBR>ที่<WBR>ซื่อ<WBR>สัตย์ น่า<WBR>รัก น่า<WBR>เอ็น<WBR>ดู คบ<WBR>ง่าย จึง<WBR>ให้<WBR>กราบ<WBR>ไหว้<WBR>ไป<WBR>เถอะ จะ<WBR>ได้<WBR>มี<WBR>ที่<WBR>พึ่ง<WBR>ทาง<WBR>ใจ บาง<WBR>แห่ง<WBR>ก็ พบ<WBR>กับ<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>พระ<WBR>ศิวะ (ศิวลึงค์) ก็<WBR>เชียร์<WBR>เขา<WBR>ว่า<WBR>ดี ถ้า<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อ้าย<WBR>เจ้า<WBR>นี่ โลก<WBR>มนุษย์<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี และ<WBR>บาง<WBR>ที่ บาง<WBR>แห่ง ก็<WBR>ต้อง<WBR>โง่ ว่า<WBR>เขา<WBR>มี<WBR>วิธี<WBR>การ<WBR>อย่าง<WBR>ไร เขา<WBR>จึง<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>ปลุก<WBR>เสก เจ้า<WBR>ปลัด<WBR>ขิก<WBR>นี้<WBR>ให้<WBR>ลอย<WBR>น้ำ วิ่ง<WBR>ไล่<WBR>กัน<WBR>ได้ เขา<WBR>ก็<WBR>สอน<WBR>ให้ แต่<WBR>ต้อง<WBR>ยก<WBR>ครู ให้<WBR>เขา คิด<WBR>เป็น<WBR>เงิน<WBR>ไทย<WBR>หนึ่ง<WBR>เฟื้อง คือ<WBR>สิบ<WBR>สอง<WBR>สตางค์ บาง<WBR>แห่ง<WBR>เขา<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>เจ้า<WBR>แม่<WBR>กาลี (คือ<WBR>อี<WBR>เป๋อ) ก็<WBR>ทำ<WBR>การ<WBR>ศึกษา<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ไป โดย<WBR>ทำ<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ใบ้<WBR>ก็<WBR>ได้ โง่<WBR>ก็<WBR>เป็น โดย<WBR>ถือ<WBR>คติ<WBR>ว่า (โง่<WBR>ไม่<WBR>เป็น เป็น<WBR>ใหญ่<WBR>ยาก โง่<WBR>ไม่<WBR>เป็น จะ<WBR>ฉลาด<WBR>ยาก) เรา<WBR>ไป<WBR>แบบ<WBR>เข้า<WBR>เมือง ตา<WBR>หลิ่ว ก็<WBR>ต้อง<WBR>หลิ่ว<WBR>ตา<WBR>ตาม เข้า<WBR>เมือง<WBR>คน<WBR>งาม ก็<WBR>ต้อง<WBR>สงบ<WBR>เสงี่ยม เจียม<WBR>ตัว<WBR>หัวเราะ และ<WBR>ยิ้ม<WBR>เอา<WBR>ไว้ จะ<WBR>ไป<WBR>ได้<WBR>ปลอด<WBR>ภัย
</DD>

 

<DD>

พระธาตุอินทร์แขวน​

<DD><DD><DD>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ข้าม<WBR>เทือก<WBR>เขา<WBR>ตะ<WBR>นาว<WBR>ศรี อัน<WBR>สลับ<WBR>ซับ<WBR>ซ้อน ลูก<WBR>แล้ว<WBR>ลูก<WBR>เล่า ใช้<WBR>เวลา<WBR>ถึง<WBR>ห้า<WBR>วัน จึง<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>ทา<WBR>นบ<WBR>ยู<WBR>ซา<WBR>ยัด (Thanbyuzat) อยู่<WBR>ตอน<WBR>เหนือ ของ<WBR>เมือง<WBR>ตะ<WBR>นาว<WBR>ศรี เลียบ<WBR>ชาย<WBR>ฝั่ง<WBR>ทะเล<WBR>อัน<WBR>ดา<WBR>มัน อีก<WBR>สาม<WBR>วัน<WBR>ถึง<WBR>เมืองมู<WBR>ดอน (Mudon) จาก<WBR>เมืองมู<WBR>ดอน ถึง<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง<WBR>ใช้<WBR>เวลา 5 วัน (ที่<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง<WBR>นี้<WBR>เอง มี<WBR>พระ<WBR>ธาตุ<WBR>อินทร์ แขวน<WBR>ตั้ง<WBR>อยู่) แต่<WBR>ภาษา อังกฤษ<WBR>เขา<WBR>เขียน<WBR>ว่า (Moulmein) เรา<WBR>พัก<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง 10 วัน<WBR>เพื่อ<WBR>พิสูจน์ ค้น<WBR>คว้า<WBR>ด้าน<WBR>วิญญาณ ประวัติศาสตร์<WBR>ว่า พระ<WBR>เจ้า<WBR>อุทุมพร<WBR>มา<WBR>สวรรคต<WBR>ที่<WBR>นี้ จาก<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง ตาม<WBR>สาย<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน ร่วม<WBR>กับ<WBR>แม่<WBR>น้ำส<WBR>โตง อีก<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>บา<WBR>อัน (Pa An) จาก<WBR>บา<WBR>อัน ข้าม<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน ไป<WBR>เมือง<WBR>ท่า<WBR>ทอง (Thaton) แต่<WBR>ต้อง<WBR>เปลี่ยน<WBR>แผน เพราะ<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค เป็น<WBR>อ่าว<WBR>ปาก<WBR>น้ำ มี<WBR>อาวุธ<WBR>ของ<WBR>ข้าศึก<WBR>มหา<WBR>เอเซีย ยัง<WBR>ไม่<WBR>ยก<WBR>กลับ จึง<WBR>ต้อง<WBR>ขึ้น<WBR>เหนือ Pequ (เมือง<WBR>พะ<WBR>โค คือ<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี) ที่<WBR>เรา จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>นั้น<WBR>เอง <DD>อัน<WBR>ชื่อ<WBR>เมือง<WBR>ต่างๆ ใน<WBR>ประวัติศาสตร์<WBR>ของ<WBR>ชาติ<WBR>เมียนม่า แต่<WBR>เก่า<WBR>ก่อน<WBR>นั้น ฝรั่ง<WBR>มัน<WBR>เปลี่ยน<WBR>ชื่อ<WBR>ใหม่<WBR>หมด ให้<WBR>ใกล้ กับ<WBR>ภาษา<WBR>ของ<WBR>มัน แต่<WBR>บาง<WBR>ที<WBR>ไม่<WBR>ถนัด ทั้ง<WBR>ภาษา<WBR>อังกฤษ และ<WBR>ฝรั่งเศส เรา<WBR>จะ<WBR>อ่าน<WBR>ไม่<WBR>ออก เช่น<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง มัน<WBR>เรียก<WBR>ว่า moulmein คือ<WBR>ถ้า<WBR>มัน<WBR>เอา<WBR>ตัว น. หนู<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>งอ<WBR>งู ดูๆ<WBR>แล้ว น่า<WBR>ขัน ดัง<WBR>นั้น ท่าน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>เมียนม่า<WBR>ใน<WBR>ยุค<WBR>นั้น ต้อง<WBR>อ่าน<WBR>ได้<WBR>ทั้ง ภาษา<WBR>ไทย<WBR>ใหญ่ พม่า รามัญ อังกฤษ และ<WBR>ฝรั่งเศส จึง<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>รอด เมื่อ<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค คือ เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>แล้ว ก็<WBR>ได้<WBR>พบ เพื่อน<WBR>เก่า<WBR>ทั้ง 4 ชาติ ที่<WBR>เคย<WBR>ตก<WBR>ทุกข์<WBR>ได้<WBR>ยาก จาก<WBR>แดน<WBR>ไกล คือ ทวีป<WBR>ยุโรป<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>กัน คือ ท่าน<WBR>มหา<WBR>คุรุปิ<WBR>ตะโก พระ<WBR>พม่า ท่าน<WBR>คุนู<WBR>กุ<WBR>รูเถ<WBR>รา จาก<WBR>ศรี<WBR>ลัง<WBR>กา ท่า<WBR>นอ<WBR>ะมะ<WBR>รา<WBR>ตะนันท จาก<WBR>เนปาล และ<WBR>ข้าพเจ้า แบบ<WBR>สี่<WBR>เกลอ<WBR>เก่า อภิทะ<WBR>ชะ<WBR>มหา<WBR>อัตตะ<WBR>คุรุ การ<WBR>เข้า<WBR>ไป อยู่ เขา<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>แบบ<WBR>อิสระ เขา<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>บูรณะ<WBR>ของ<WBR>เก่า ให้<WBR>เหมือน<WBR>เดิม ตรง<WBR>นั้น<WBR>เท่า<WBR>ที่<WBR>สืบ<WBR>รู้ ก็<WBR>คือ<WBR>คุ้ม หรือ<WBR>หมู่<WBR>บ้าน ของ<WBR>พวก<WBR>เชลย ที่<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ไทย ซึ่ง<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป และ<WBR>ไม่<WBR>ไกล<WBR>กับ<WBR>วัด มี<WBR>บริเวณ<WBR>เดียว<WBR>กัน ที่<WBR>กว้าง<WBR>ขวาง<WBR>เป็น<WBR>ร้อยๆ ไร่


รอบ<WBR>กำแพง<WBR>อัน<WBR>เก่าๆ เรา<WBR>ช่วย<WBR>ปลูก<WBR>ต้น<WBR>มะพร้าว<WBR>เต็ม<WBR>หมด จึง<WBR>เป็น<WBR>เครื่อง<WBR>บด<WBR>บัง เป็น<WBR>หลัง<WBR>คา<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>ตัว เรา<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>ชอบ<WBR>อย่าง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>วิเวก<WBR>ดี มี<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ของ<WBR>ศรี<WBR>ลัง<WBR>กา เนปาล และ<WBR>อินเดีย<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>รวม<WBR>กัน 4 รูป ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>เคย<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>มัก<WBR>คุ้น<WBR>กัน<WBR>มา เมื่อ 10 ปี<WBR>มา<WBR>แล้ว ที่<WBR>ยุโรป<WBR>ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>คง<WBR>แก่<WBR>เรียน และ<WBR>ชอบ<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>สัญจร<WBR>รอบ<WBR>โลก<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น ใน<WBR>สมัย<WBR>นั้น มหา<WBR>อำนาจ<WBR>เริ่ม<WBR>ยก<WBR>ให้<WBR>สหภาพ<WBR>พม่า เป็น<WBR>อิสระ<WBR>แล้ว แต่<WBR>เจ้า<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>ของ<WBR>พม่า คือ อังกฤษ เขา<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>อยู่ แบบ<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>ปรึกษา และ ข้าหลวง<WBR>ใหญ่ ก็<WBR>รัก<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>ดี ยัง<WBR>มี<WBR>ชาว<WBR>ต่าง<WBR>ประเทศ ชาว<WBR>ยุโรป<WBR>อยู่<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>เป็น<WBR>ส่วน<WBR>มาก จึง<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>สะดวก<WBR>สบาย ที่<WBR>เรา<WBR>สี่<WBR>สหาย ได้<WBR>เคย<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ไว้<WBR>ก่อน ตอน<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน พวก<WBR>เรา<WBR>จึง<WBR>ขอ<WBR>สถาน<WBR>ที่ อยู่<WBR>พัก<WBR>อาศัย<WBR>ได้ ตาม<WBR>ความ<WBR>ต้อง<WBR>การ เขา<WBR>จึง<WBR>จัด<WBR>ให้<WBR>อยู่ อย่าง<WBR>อิสระ<WBR>แบบ<WBR>พระ<WBR>ต่าง<WBR>แดน



<DD>
อัน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>จัด<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>นั้น ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>วัง<WBR>เวียง<WBR>เก่า เท่า<WBR>ที่<WBR>สืบ<WBR>ดู ก็<WBR>เป็น<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ของ เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง หรือ<WBR>อะไร<WBR>ดู<WBR>ไม่<WBR>ออก เมือง<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ใหญ่ มี<WBR>ปูชนีย<WBR>สถาน<WBR>อัน<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ และ<WBR>อีก<WBR>ข้าง<WBR>ติด<WBR>กัน ก็<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>ของ นันท<WBR>บุเ<WBR>รง แต่<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>ทำลาย ไป<WBR>ด้วย<WBR>กาล<WBR>เวลา และ<WBR>ภาวะ<WBR>สงคราม<WBR>โลก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่ 2 พวก<WBR>เรา<WBR>จึง<WBR>ร่วม<WBR>กัน ปลูก<WBR>ต้น<WBR>มะพร้าว<WBR>รอบๆ บริเวณ ได้<WBR>สี่<WBR>ร้อย<WBR>เก้า<WBR>สิบ<WBR>ต้น เป็น<WBR>ที่<WBR>ระลึก แต่<WBR>ก็<WBR>น่า<WBR>เสีย<WBR>ใจ เมื่อ<WBR>เรา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>คราว<WBR>หลัง เมื่อ<WBR>ปี 2510 เจ้า<WBR>หม่อง<WBR>ตัด<WBR>ทิ้ง<WBR>หมด เพื่อ สร้าง<WBR>วัง<WBR>ใหม่ ป่าน<WBR>นี้<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อะไร<WBR>เหลือ<WBR>แล้ว เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>อยู่ เป็น<WBR>ที่<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย<WBR>แล้ว ก็<WBR>มี<WBR>จด<WBR>หมาย<WBR>ถึง<WBR>คุณ<WBR>เกษม ล่ำซำ ที่<WBR>เรา เคย<WBR>รัก<WBR>กัน และ<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>บัญชี<WBR>การ<WBR>เงิน ไว้<WBR>ให้<WBR>เขา<WBR>ส่ง<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>จำนวน 5 แสน<WBR>บาท เป็น<WBR>เงิน<WBR>ของ<WBR>ส่วน<WBR>ตัว เรา<WBR>มา<WBR>รับ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>แรง<WBR>กูน เพราะ<WBR>อยู่<WBR>ทาง<WBR>ใต้<WBR>ของ<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค ลง<WBR>ไป<WBR>ประมาณ 50 กิโลเมตร อัน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ธุดงค์ แสวง<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>รอย<WBR>กรรม ก็<WBR>เป็น อัน<WBR>จบ<WBR>ลง<WBR>เท่า<WBR>นี้ และ<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>กรรม<WBR>เก่าๆ ที่<WBR>เรา<WBR>สร้าง<WBR>ไว้ ทำ<WBR>ไว้ จะ<WBR>ตาม<WBR>มาส<WBR>นอง<WBR>อีก โปรด<WBR>อ่าน<WBR>ต่อ<WBR>ไป
</DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. " ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา " .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 43-46)
<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>

พบอาคันตุกะพระมหามิตรเดิม




</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>
<DD>เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>อาศัย แบบ<WBR>ต่าง<WBR>แดน<WBR>แล้ว และ<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>จัด<WBR>สร้าง<WBR>อาศรม อัน<WBR>กระ<WBR>ทัด<WBR>รัด<WBR>ชั่ว<WBR>คราว โดย<WBR>เอา<WBR>ต้น<WBR>หมาก ต้น<WBR>ตาล<WBR>เป็น<WBR>เสา เอา<WBR>ใบ<WBR>ตอง<WBR>มุง<WBR>หลัง<WBR>คา กั้น<WBR>ฝา<WBR>ด้วย<WBR>เสื่อ<WBR>ลำ<WBR>แพน ให้<WBR>คน<WBR>ละ<WBR>หลัง<WBR>ยาว 5 ศอก<WBR>กว้าง 4 ศอก พอ<WBR>อยู่<WBR>กัน อย่าง<WBR>สบายๆ แบบ<WBR>สมณะ นับ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>อาศรม<WBR>หลัง<WBR>น้อยๆ แต่<WBR>มัน<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>สุข ทาง<WBR>ใจ<WBR>อย่าง<WBR>เหลือ<WBR>หลาย ยิ่ง<WBR>กว่า<WBR>เวียง<WBR>วัง อัน<WBR>กว้าง<WBR>ใหญ่<WBR>ไพศาล แสน<WBR>สง่า<WBR>งาม ของ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>จักร<WBR>พรรดิ์<WBR>เสีย<WBR>อีก เรา<WBR>อยู่<WBR>รวม<WBR>กับสห<WBR>ธรรมิก ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>กัน แต่<WBR>ก็<WBR>รัก<WBR>กัน ฉัน<WBR>พี่<WBR>น้อง เพราะ<WBR>มี<WBR>พรรษา<WBR>ที่<WBR>บวช<WBR>มา<WBR>พร้อม<WBR>กัน คือ<WBR>ได้<WBR>แค่ 10 พรรษา<WBR>เท่า<WBR>นั้น ท่าน<WBR>มหา<WBR>คุรุปิ<WBR>ตะโก เจ้า<WBR>ของ<WBR>บ้าน<WBR>ท่าน<WBR>กรุณา ได้<WBR>นำ<WBR>เที่ยว แสวง<WBR>บุญ<WBR>ไป<WBR>นมัสการ สถาน<WBR>ที่<WBR>สำคัญๆ ทั่ว<WBR>ทุก<WBR>แห่ง ใน<WBR>ประเทศ<WBR>พม่า <DD>แต่<WBR>ท่า<WBR>นอ<WBR>ะมะ<WBR>รา<WBR>ตะนันท พระ<WBR>เนปาล สังขาร<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>แข็ง<WBR>แรง จึง<WBR>อยู่<WBR>เฝ้า<WBR>อาศรม เป็น<WBR>เพื่อน เจ้า<WBR>เก่ง หมา<WBR>คู่<WBR>บารมี<WBR>ของ<WBR>เรา การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>โดย<WBR>รถ<WBR>ไฟ รถ<WBR>ยนต์ เรือ ใช้<WBR>เวลา 15 วัน<WBR>ก็<WBR>กลับ นับ<WBR>ว่า<WBR>ได้<WBR>ไปอภิ<WBR>วาท กราบ<WBR>ไหว้<WBR>สิ่ง<WBR>ศักดิ์ แทบ<WBR>ทุก<WBR>แห่ง<WBR>ใน<WBR>พม่า ใน<WBR>ยุค<WBR>ก่อน<WBR>นั้น พม่า<WBR>เขา<WBR>มี<WBR>สอง<WBR>เมือง<WBR>หลวง คือ เมือง<WBR>ย่าง<WBR>กุ้ง (แรง<WBR>กูน) เป็น<WBR>เมือง<WBR>หลวง<WBR>ของ<WBR>พม่า<WBR>ใต้ เมือง<WBR>มันฑะเล คือ เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ เป็น<WBR>เมือง<WBR>หลวง<WBR>ของ พม่า<WBR>เหนือ และ<WBR>รัฐ<WBR>เชียง<WBR>ตุง เป็น<WBR>เอก<WBR>ของ<WBR>รัฐ<WBR>ฉาน การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>คราว<WBR>นั้น ข้าพเจ้า<WBR>ถวาย<WBR>ค่า<WBR>ใช้<WBR>จ่าย<WBR>ให้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง พอ<WBR>กาล<WBR>เวลา<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>พรรษา คือ<WBR>เพ็ญ<WBR>ตรง<WBR>กับ<WBR>วัน<WBR>ที่ 20 กรกฎาคม 2491 เป็น<WBR>วัน<WBR>เข้า<WBR>พรรษา ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>องค์ คือ ท่า<WBR>นอ<WBR>ะมะ<WBR>รานันทะ ท่าน<WBR>เป็น<WBR>รอง<WBR>เจ้า<WBR>คณะ<WBR>ใหญ่ ใน<WBR>เนปาล ท่าน<WBR>ได้<WBR>ถูก<WBR>รัฐบาล<WBR>ประเทศ<WBR>ท่าน นิมนต์<WBR>ให้<WBR>กลับ ส่วน<WBR>ท่าน<WBR>มหา<WBR>เถระ ที่<WBR>ศรี<WBR>ลัง<WBR>กา<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>นิมนต์<WBR>ให้<WBR>กลับ เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง เป็น<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ผู้<WBR>ทรง<WBR>คุณ<WBR>วุฒิ ระดับ<WBR>ชาติ ท่าน<WBR>กลับ<WBR>ก่อน 5 วัน


เหลือ แต่<WBR>เรา<WBR>คน<WBR>เดียว เปลี่ยว<WBR>เอ<WBR>กา มี<WBR>หมา<WBR>แสน<WBR>รู้<WBR>เป็น<WBR>คู่<WBR>ใจ ส่วน<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>นิมนต์<WBR>เรา<WBR>ไป คือ<WBR>ท่าน<WBR>คุรุปิ<WBR>ตะโก ก็<WBR>ถูก<WBR>เรียก<WBR>ตัว นิมนต์<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>อาจารย์<WBR>สอน<WBR>วิชา อยู่<WBR>ที่อ๊<WBR>อกฟอร์ด เมือง<WBR>แคนดี้ เรา<WBR>อยู่<WBR>คน<WBR>เดียว ก็<WBR>เที่ยว<WBR>บริจาค ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>สงเคราะห์ ผู้<WBR>ยาก<WBR>ไร้ สงเคราะห์<WBR>คน<WBR>จน ทั้ง<WBR>ใกล้<WBR>และ<WBR>ไกล เขา<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ว่า เป็น<WBR>เทพเจ้า<WBR>ผู้<WBR>ใจ<WBR>บุญ ทั้ง<WBR>นี้<WBR>เพราะ ระยะ<WBR>นั้น เป็น<WBR>ระยะ<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ผู้<WBR>หนึ่ง ที่<WBR>มี<WBR>เหลือ<WBR>ใช้<WBR>เหลือ<WBR>กิน เงิน<WBR>ใกล้<WBR>จะ<WBR>หมด<WBR>อีก<WBR>แล้ว ก็<WBR>ให้<WBR>ส่ง<WBR>จาก<WBR>เมือง<WBR>ไทย สาม<WBR>ครั้ง<WBR>เป็น<WBR>เงิน 1 ล้าน<WBR>บาท ไป<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>วัด<WBR>วา<WBR>อาราม ทั่ว<WBR>ไป แต่<WBR>ก็<WBR>เหลือ<WBR>วิสัย<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้ ได้<WBR>ดี<WBR>อย่าง<WBR>เดิม เพราะ<WBR>ความ<WBR>เก่า<WBR>แก่ คร่ำ<WBR>คร่า<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>กาล<WBR>เวลา<WBR>มา<WBR>นาน หลาย<WBR>ร้อย<WBR>ปี และ<WBR>แถม<WBR>ยัง<WBR>ถูก<WBR>ทำลาย ด้วย<WBR>ภัย<WBR>สงคราม อีก<WBR>อย่าง<WBR>เหลือ<WBR>คณานับ เพราะ<WBR>เป็น<WBR>สมัย<WBR>หลัง<WBR>สงคราม<WBR>โลก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สอง<WBR>ไม่<WBR>กี่<WBR>ปี จึง<WBR>มี<WBR>คน<WBR>หลาย<WBR>ชาติ ตก<WBR>ค้าง<WBR>อยู่<WBR>จำนวน<WBR>มาก ของ<WBR>ดีๆ งามๆ จึง<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>ซาก ที่<WBR>ยัง<WBR>เหลือ<WBR>จริงๆ ก็<WBR>คือ<WBR>สิ่ง<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ ใน<WBR>ทาง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ผู้<WBR>คน<WBR>ก็<WBR>อด<WBR>อยาก ยาก<WBR>แค้น เศรษฐกิจ<WBR>ก็<WBR>ตก<WBR>ต่ำ คน<WBR>ว่าง<WBR>งาน แต่<WBR>พวก<WBR>โจร พวก<WBR>อันธพาล<WBR>ไม่<WBR>ค่อย<WBR>มี เพราะ<WBR>เขา<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ศาสนา<WBR>อย่าง<WBR>เคร่งครัด เรา<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>คน<WBR>งาน ช่วย<WBR>ปลูก<WBR>ต้น<WBR>ไม้<WBR>ผล คือ<WBR>ต้น<WBR>มะพร้าว<WBR>ได้<WBR>มาก ค่า<WBR>จ้าง<WBR>แรง<WBR>งาน ก็<WBR>ไม่<WBR>เกิน<WBR>วัน<WBR>ละ 5 บาท (คิด<WBR>เป็น<WBR>เงิน<WBR>ไทย)



ดัง<WBR>นั้น การ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>ของ<WBR>เรา จึง<WBR>สะดวก<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>คน<WBR>รัก<WBR>นับ<WBR>ถือ เพราะ<WBR>เรา<WBR>เอื้อ<WBR>เฟื้อ<WBR>เกื้อ<WBR>กูล<WBR>เขา ให้<WBR>พ้น<WBR>ภัย คือ<WBR>ความ<WBR>อด<WBR>อยาก<WBR>หิว<WBR>โหย แต่<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>มั่น<WBR>ใจ<WBR>ว่า อัน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>จัด<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>นั้น ไม่<WBR>ผิด<WBR>กับ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ตั้ง<WBR>ความ<WBR>หวัง<WBR>เอา<WBR>ไว้ เพราะ<WBR>มัน<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>สังหรณ์<WBR>ใจ<WBR>ว่า เคย<WBR>เป็น สถาน<WBR>ที่<WBR>เรา และ<WBR>พวก<WBR>พ้อง<WBR>เคย<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว แต่<WBR>ก็<WBR>เหลือ<WBR>วิสัย ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>ดี<WBR>อย่าง<WBR>เดิม เพราะ<WBR>ความ<WBR>เก่า<WBR>แก่ คร่ำ<WBR>คร่า ที่<WBR>ผ่าน<WBR>กาล<WBR>เวลา มา<WBR>นาน<WBR>หลาย<WBR>ร้อย<WBR>ปี และ<WBR>แถม<WBR>ยัง<WBR>ถูก<WBR>ทำลาย ด้วย<WBR>ภัย<WBR>สงคราม อีก<WBR>อย่าง เหลือ<WBR>คณานับ เพราะ<WBR>เป็น<WBR>สมัย<WBR>หลัง<WBR>สงคราม<WBR>ที่<WBR>สอง


เมื่อ<WBR>เพื่อนสห<WBR>ธรรมิก ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ท่าน ได้<WBR>กลับ<WBR>ภูมิลำเนา<WBR>ของ<WBR>ท่าน ยัง<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>ท่าน<WBR>มหา<WBR>คุรุปิฏะ<WBR>โก ซึ่ง<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>อยู่<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>ทาง คณะ<WBR>สงฆ์ อยู่<WBR>ที่<WBR>กรุง<WBR>แรง<WBR>กุน เหลือ<WBR>แต่<WBR>เรา<WBR>คน<WBR>เดียว เปลี่ยว<WBR>เอ<WBR>กา เหลือ<WBR>อยู่<WBR>แต่ หมา<WBR>คู่<WBR>ใจ<WBR>เท่า<WBR>นั้น แต่<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>การ<WBR>ดู<WBR>แล เยี่ยม<WBR>เยียน จาก<WBR>นัก<WBR>บวช นัก<WBR>บุญ<WBR>ชาว<WBR>พม่า<WBR>ตลอด<WBR>มา และ<WBR>ใน<WBR>ระยะ<WBR>นั้น ถึง<WBR>พม่า<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>อิสระ แต่<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>พึ่ง<WBR>พาม<WBR>หา<WBR>ประเทศ ผู้<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>อยู่<WBR>อย่าง<WBR>เคย เพราะ<WBR>พึ่ง<WBR>เสร็จ<WBR>สงคราม<WBR>โลก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สอง ไป<WBR>หมาดๆ ทุกๆ ชาติ แม้<WBR>แต่<WBR>ไทย<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>ย่ำ<WBR>แย่ ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>เศรษฐกิจ การ<WBR>เมือง และ<WBR>สังคม ทุกข์<WBR>ระทม<WBR>กัน<WBR>ไป<WBR>ทั้ง<WBR>เอเซีย ดัง<WBR>นั้น ผู้<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>สร้าง<WBR>มิตร<WBR>ได้<WBR>ดี<WBR>ที่<WBR>สุด ก็<WBR>คือ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>เงิน ที่<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ เพื่อน<WBR>มนุษย์ ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ขั้น<WBR>ที่ หา<WBR>มิตร<WBR>สหาย<WBR>พวก<WBR>พ้อง<WBR>ได้<WBR>ยาก ผู้<WBR>ตก<WBR>ยาก<WBR>จึง<WBR>ยื่น<WBR>มือ<WBR>รับ เพราะ<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>ให้<WBR>กับ<WBR>ให้ ช่วย<WBR>กับ<WBR>ช่วย ด้วย<WBR>ทุน<WBR>ทรัพย์<WBR>ของ<WBR>ตน<WBR>เอง แต่<WBR>สิ่ง<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ ทาง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ใน<WBR>เมือง<WBR>นี้<WBR>ชื่อ Dhammayancy Phocho ของ<WBR>เขา ยัง<WBR>มี<WBR>สภาพ<WBR>เหมือน<WBR>เดิม และ<WBR>ยัง<WBR>สวย<WBR>งาม<WBR>อร่าม<WBR>ตา น่า<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ อยู่<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้


และ<WBR>มี<WBR>อีก<WBR>อย่าง ที่<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>เขา<WBR>ยก<WBR>ย่อง ว่า<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>เสน่ห์<WBR>กับ<WBR>สัตว์<WBR>ปีก คือ<WBR>อี<WBR>กา พอ<WBR>ตื่น<WBR>เช้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา มัน<WBR>จะ<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>โผ<WBR>ผิน บิน<WBR>มา<WBR>ขอ<WBR>กิน บาง<WBR>ที<WBR>มัน จับ<WBR>หัว จับ<WBR>บ่า<WBR>ส่ง<WBR>เสียง<WBR>ร้อง เกรียว<WBR>กราว<WBR>ไป<WBR>หมด ไม่<WBR>ว่า<WBR>ไป<WBR>ที่<WBR>ไหน ณ เมือง<WBR>ใด ข้าพเจ้า<WBR>มี<WBR>นิสัย เข้า<WBR>ได้<WBR>กับ<WBR>อี<WBR>กา ตื่น<WBR>เช้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา ก่อน<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง ก็<WBR>ต้อง<WBR>ทำ<WBR>บุญ เลี้ยง<WBR>อี<WBR>กา<WBR>ทุก<WBR>วัน แล้ว<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>บิน<WBR>ออก<WBR>หน้า<WBR>ไป<WBR>ส่ง แม้<WBR>แต่<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>อยู่ ที่<WBR>บริเวณ<WBR>วัด<WBR>จำนวน<WBR>มาก หาก<WBR>ผู้<WBR>ใด<WBR>ไป<WBR>นั่ง<WBR>อยู่<WBR>นานๆ มัน<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>ขับ<WBR>ไล่ ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>โดน<WBR>แย่ง ขโมย<WBR>เอา<WBR>ของ<WBR>ให้<WBR>ได้ ยิ่ง<WBR>คราว<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค ยิ่ง<WBR>มาก<WBR>ใหญ่ ค่า<WBR>อาหาร<WBR>กา<WBR>สมัย<WBR>นั้น วัน<WBR>ละ<WBR>ไม่<WBR>ต่ำ<WBR>ร้อย<WBR>บาท ดัง<WBR>นั้น คน<WBR>พม่า และ<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ คือ<WBR>ภาษา<WBR>พม่า เขา<WBR>เรียก<WBR>เรา<WBR>ว่า ตั่ง<WBR>ข่า<WBR>แก ตั่ง<WBR>ข่า<WBR>แปล<WBR>ว่า<WBR>พระ ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>มัน<WBR>จึง<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>กา ถือ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>อัศจรรย์ ที่<WBR>เรียก<WBR>อี<WBR>กา มา<WBR>กิน<WBR>อาหาร<WBR>ใน<WBR>มือ<WBR>ได้ หา<WBR>ยาก นอก<WBR>จาก<WBR>อี<WBR>กา<WBR>แล้ว ยัง<WBR>มี<WBR>นก<WBR>ป่า ที่<WBR>รู้<WBR>ภาษา<WBR>ของ<WBR>เขา เรียก<WBR>มัน<WBR>บิน<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>ร้อยๆ แต่<WBR>ละ<WBR>วัน เช้า<WBR>เย็น<WBR>ต้อง<WBR>เลี้ยง<WBR>ข้าว<WBR>ฟ่าง ข้าวโพด ถั่ว และ<WBR>ผัก<WBR>ต่างๆ ก็<WBR>ต้อง<WBR>ซื้อ มา<WBR>เตรียม<WBR>ไว้ คติ<WBR>ภาษา<WBR>จีน<WBR>บอก<WBR>ว่า อี<WBR>กา<WBR>เป็น<WBR>สัตว์<WBR>ที่<WBR>เลี้ยง<WBR>ไม่<WBR>เชื่อง และ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใครๆ จะ<WBR>สามารถ<WBR>เรียก<WBR>อี<WBR>กา มา<WBR>กิน<WBR>ข้าว<WBR>ใน<WBR>มือ<WBR>ได้ เมื่อ<WBR>เขา<WBR>เห็น<WBR>เรา<WBR>เรียก<WBR>ได้ ทำ<WBR>ได้<WBR>จริง ซึ่ง<WBR>ฝืน<WBR>คำ<WBR>พังเพย เขา<WBR>จึง<WBR>เลื่อม<WBR>ใส<WBR>ว่า หา<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อีก<WBR>แล้ว


ใน<WBR>คืน<WBR>วัน<WBR>หนึ่ง เท่า<WBR>ที่<WBR>จด<WBR>บัน<WBR>ทึก<WBR>เอา<WBR>ไว้ คือ<WBR>เวลา<WBR>เที่ยง<WBR>คืน วัน<WBR>พุธ<WBR>ที่ 17 พฤศจิ<WBR>กายน 2491 ทาง<WBR>จันทรคติ คือ<WBR>เป็น<WBR>วัน<WBR>เพ็ญ เห็น<WBR>ดวง<WBR>จันทร์ เต็ม<WBR>ดวง บน<WBR>ท้อง<WBR>ฟ้า ได้<WBR>มอง<WBR>เห็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ<WBR>ผู้<WBR>เฒ่า เดิน<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>นั่ง<WBR>ลง<WBR>บน<WBR>แคร่ ที่<WBR>เรา<WBR>ทำ<WBR>ไว้ แสง<WBR>ไฟ<WBR>เทียน<WBR>หลาย<WBR>เล่ม ที่<WBR>เรา<WBR>จุด<WBR>ไว้ สว่าง<WBR>ไสว<WBR>รอบ<WBR>บริเวณ ทั้ง<WBR>นี้<WBR>เพราะ จิต<WBR>นิจสัย<WBR>ของ<WBR>เรา ชอบ<WBR>แสง<WBR>ไฟ ชอบ<WBR>มอง<WBR>ไฟ เพ่ง<WBR>ไฟ เอา<WBR>ไฟ<WBR>เป็น<WBR>อารมณ์ ซึ่ง<WBR>ภาษา<WBR>สมณะ<WBR>เขา<WBR>เรียก พวก<WBR>เพ่งเต<WBR>โชก<WBR>สิ<WBR>ณ และ<WBR>เพ่ง<WBR>มอง<WBR>แสง<WBR>ไฟ แสง<WBR>เดือน ใน<WBR>น้ำ (เงา<WBR>ไฟ<WBR>เงา<WBR>เดือน) ใน<WBR>น้ำ<WBR>เป็น<WBR>อารมณ์ มัน<WBR>จะ<WBR>ถึง<WBR>ให้<WBR>จิต<WBR>สงบ<WBR>ได้<WBR>ง่าย ใน<WBR>อารมณ์<WBR>เดียว



<DD>เมื่อ<WBR>พระ<WBR>ผู้<WBR>เฒ่า<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>เคารพ ท่าน<WBR>นั่ง<WBR>ลง<WBR>แล้ว ข้าพเจ้า<WBR>รีบ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>กราบ<WBR>นมัสการ การ<WBR>เรียน<WBR>ถาม<WBR>ท่าน เป็น<WBR>ภาษา<WBR>สมณะ<WBR>ว่า ข<WBR>ะมะ<WBR>นิ<WBR>ยังภันเต ท่าน<WBR>ตอบ<WBR>ทัน<WBR>ที คะ<WBR>มะ<WBR>นิ<WBR>ยัง<WBR>อาวุโส (คำ<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>ภาษา<WBR>พระ<WBR>ท่าน ถาม<WBR>กัน<WBR>เป็น<WBR>ภาษามคธ) ตาม<WBR>ธรรม<WBR>เนียม ท่าน<WBR>ถาม<WBR>ถึง<WBR>สาร<WBR>ทุกข์<WBR>สุก<WBR>ดิบ ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>การ<WBR>จำ<WBR>จาก พลัด<WBR>บ้าน<WBR>พลัด<WBR>เมือง<WBR>มา ผ่าน<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>เลา<WBR>กา ป่า<WBR>พง<WBR>ดง<WBR>ดอน<WBR>อัน<WBR>กันดาร อัน<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>นี้ บ้าน<WBR>นี้ สถาน<WBR>ที่<WBR>นี้ คุณ<WBR>ประสงค์<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>กรรม ใช้<WBR>เวร และ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ผู้<WBR>อื่น สัตว์<WBR>อื่น<WBR>นั้น คุณ<WBR>ทำ<WBR>ได้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ใน<WBR>ทาง<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ธรรม คือ<WBR>คุณ<WBR>เสีย<WBR>สละ ทุน<WBR>ทรัพย์<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>ไป<WBR>มาก<WBR>แล้ว ผล<WBR>ตอบ<WBR>แทน<WBR>ก็<WBR>คือ ได้<WBR>มิตร<WBR>ภาพ<WBR>ทั้ง<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>คน และ<WBR>สัตว์<WBR>จำนวน<WBR>มาก ยาก<WBR>ที่<WBR>มนุษย์<WBR>อื่นๆ เขา<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ได้ เลี้ยง<WBR>ได้ เป็น<WBR>เพื่อน<WBR>กับ<WBR>มัน<WBR>ได้ คือ<WBR>อี<WBR>กา เรา<WBR>มา<WBR>เห็น<WBR>เข้า รู้<WBR>สึก<WBR>ประทับ<WBR>ใจ ใน<WBR>พลัง<WBR>จิต<WBR>เมตตา<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>คุณ แต่<WBR>ขอ<WBR>เตือน<WBR>ว่า ตราบ<WBR>ใด<WBR>ที่<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>เรา ยัง<WBR>มอง<WBR>ไม่<WBR>เห็น<WBR>ตัว<WBR>ตน ของ<WBR>ตน<WBR>เอง ทั้ง<WBR>สาม<WBR>ตัว<WBR>แล้ว จิต<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>ยัง<WBR>มืด<WBR>บอด<WBR>อยู่ อัน<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>คน มี<WBR>ตน<WBR>มี<WBR>ตัว<WBR>อยู่<WBR>สาม<WBR>ชั้น สาม<WBR>ตัว คือ หนึ่ง<WBR>ตัว<WBR>จริง ที่<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>บิดา<WBR>มารดา<WBR>ผู้<WBR>สร้าง<WBR>มา สอง<WBR>ตัว<WBR>เป็น สาม<WBR>ตัว<WBR>แฝง อัน<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>ลึก<WBR>ลับ ที่<WBR>อิง<WBR>แอบ<WBR>แนบ<WBR>ซ้อน อยู่<WBR>กับ<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>ทุกๆ คน<WBR>นั้น อัน<WBR>ตัว<WBR>นี้<WBR>สำคัญ<WBR>มาก หาก<WBR>คุณ<WBR>ค้น<WBR>พบ และ<WBR>เอา<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>ได้<WBR>แล้ว เท่า<WBR>กับ<WBR>ได้<WBR>ที่<WBR>พึ่ง<WBR>อัน<WBR>ประเสริฐ<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>มนุษย์<WBR>ปุถุชน<WBR>คน<WBR>ธรรม<WBR>ดา ก็<WBR>ค้น<WBR>หา<WBR>ได้ เพราะ<WBR>มัน อยู่<WBR>ใน<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>นี้<WBR>เอง

แต่<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>ลืม<WBR>จะ<WBR>ใช้<WBR>ก็<WBR>แต่<WBR>ตัว<WBR>จริง คือ<WBR>ตัว<WBR>ตน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>รูป กาย แขน ขา ตีน มือ หู ตา จมูก ลิ้น รวม<WBR>กัน<WBR>เป็น<WBR>ร่าง<WBR>กาย<WBR>นี้ เรา<WBR>ใช้<WBR>งาน มัน<WBR>ทุก<WBR>วัน และ<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>รีบ<WBR>ใช้ ตาม<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>นึก ความ<WBR>คิด จิต<WBR>ใจ<WBR>จะ<WBR>สั่ง<WBR>ให้<WBR>ทำ ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ที่<WBR>สอง คือ<WBR>ตัว<WBR>เป็น อัน<WBR>ตัว<WBR>นี้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>มา จาก<WBR>การ<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>สมมุติ ให้<WBR>เป็น<WBR>โน่น<WBR>เป็น<WBR>นี่ เป็น<WBR>พระ เป็น<WBR>ชี เป็น<WBR>สตรี<WBR>บุรุษ เป็น<WBR>อะไร<WBR>ต่อ<WBR>มิ<WBR>อะไร<WBR>สารพัด ตาม<WBR>แต่<WBR>สังคม<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>เป็น อัน<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>นี้ เรา<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>สังคม ได้<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>คน<WBR>อื่น ผู้<WBR>อื่น เขา<WBR>สมมุติ<WBR>ให้ ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ที่<WBR>สาม<WBR>คือ ตัว<WBR>แฝง ร่าง<WBR>แฝง<WBR>นี้<WBR>เอง ที่<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>เตือน<WBR>คุณ ให้<WBR>รีบ<WBR>ค้น<WBR>คว้า<WBR>หา<WBR>ให้<WBR>พบ ให้<WBR>เร็ว<WBR>ที่<WBR>สุด เพราะ<WBR>มัน<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>อื่น มัน<WBR>อิง<WBR>แอบ<WBR>แนบ<WBR>ชิด ติด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>เอง อัน<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>นี้ เรา<WBR>จะ<WBR>รู้<WBR>เอง เห็น<WBR>เอง เป็นปัจจัต<WBR>ตัง รู้<WBR>เฉพาะ<WBR>ตน<WBR>เท่า<WBR>นั้น
<DD>

ถ้า<WBR>ท่าน<WBR>หา<WBR>ไม่<WBR>พบ<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>นี้<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>จะ<WBR>ลำบาก เพราะ<WBR>กรรม<WBR>เก่า จะ<WBR>มา<WBR>ตาม<WBR>สนอง<WBR>ท่าน<WBR>ใน<WBR>ไม่<WBR>ช้า<WBR>นี้ แต่<WBR>ขอบ<WBR>อก<WBR>ว่า ท่าน<WBR>ยัง<WBR>ค้น<WBR>คว้า<WBR>ไม่<WBR>เจอ<WBR>แน่ จะ<WBR>เจอ<WBR>ได้<WBR>ก็<WBR>เมื่อ<WBR>ชีวิต เผชิญ<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>วิกฤต<WBR>อย่าง<WBR>รุน<WBR>แรง<WBR>เท่า<WBR>นั้น นี่<WBR>เรา<WBR>มา<WBR>เตือน เตือน<WBR>คน<WBR>ใจ<WBR>บุญ เตือน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>คุณ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>ให้<WBR>สังคม ผม<WBR>ลา<WBR>ล่ะ ขัด<WBR>ข้อง<WBR>อะไร<WBR>ส่ง<WBR>ใจ<WBR>ถึง<WBR>เรา เรา<WBR>ชื่อโล<WBR>กุตโล-เถ<WBR>โร<WBR>คุณ เอา<WBR>ชื่อ<WBR>นี้<WBR>ขึ้น<WBR>ก่อน แล้ว<WBR>ก็<WBR>ใช้<WBR>คำ<WBR>พระ<WBR>อุปัชฌาย์<WBR>เรียก<WBR>นาค ก็<WBR>จะ<WBR>พบ<WBR>กัน<WBR>ได้<WBR>ทุก<WBR>เมื่อ ลา<WBR>ล่ะ<WBR>สวัสดี เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>พระ<WBR>เถระ<WBR>ผู้<WBR>เฒ่า ก็<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>ความ<WBR>มืด ท่ามกลาง<WBR>แสง<WBR>จันทร์ และ<WBR>แสง ประทีป<WBR>นั้น<WBR>เอง เรา<WBR>จึง<WBR>มา<WBR>คิด ท่าน<WBR>เมือง<WBR>ซา<WBR>ปัง<WBR>โก ระหว่าง<WBR>เมือง<WBR>ยาง<WBR>เซะ ต่อ<WBR>กับ<WBR>เมือง<WBR>ลา<WBR>ละ ที่<WBR>ประเทศ<WBR>ทิเบต ท่าน<WBR>ได้<WBR>เทศน์<WBR>ให้<WBR>ฟัง ขณะ<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ถูก<WBR>ขัง<WBR>ตัว ด้วย น้ำ<WBR>แข็ง<WBR>ที่<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>หิมาลัย เมื่อ พ.ศ. 2484 ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สอง<WBR>ท่าน<WBR>มาบ<WBR>อก<WBR>ที่<WBR>พัก<WBR>อาศัย คือ<WBR>ถ้ำ<WBR>ชัย<WBR>มงคล กับ<WBR>ท่าน<WBR>อาจารย์<WBR>วัง บน<WBR>เขา<WBR>ลัง<WBR>กา<WBR>ประเทศ<WBR>ไทย เมื่อ<WBR>ปี 2485

</DD>
<HR style="COLOR: #e0e0e0" SIZE=1>แก้ไขครั้งล่าสุดโดย แดดส่อง : 12-15-2005 เมื่อ 07:34 PM.

 

คัดมาจากหนังสือ .. " ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา " .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 47-62)




<HR>



<CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>
ก่อนกลับเมืองไทยยังมีจิตอาลัยเมืองพม่า


</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

​

<DD>อัน<WBR>ประเทศ<WBR>เมียนม่า ที่<WBR>ข้า<WBR>ได้<WBR>คาด<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ว่า<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ทำไม เพราะ<WBR>ความ<WBR>เจริญ ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>เศรษฐกิจ สังคม มัน<WBR>ต่ำ<WBR>ต้อย ด้อย<WBR>พัฒนา<WBR>ที่<WBR>สุด และ<WBR>มนุษย์<WBR>เมือง<WBR>นี้ สมัย<WBR>โบราณ มัน<WBR>เป็น<WBR>พาล<WBR>เกเร เข้า<WBR>ไป<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>ทารุณ<WBR>คน<WBR>ไทย ให้<WBR>ล้ม<WBR>ตาย<WBR>ไป เป็น<WBR>จำนวน<WBR>มาก<WBR>นับ<WBR>ไม่<WBR>ถ้วน แล้ว<WBR>ยัง<WBR>เผา<WBR>ผลาญ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง ที่<WBR>เจริญ<WBR>รุ่ง<WBR>เรือง<WBR>ให้<WBR>ย่อย<WBR>ยับ ดัง<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>คิด<WBR>เอา<WBR>ไว้ และ<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>เห็น<WBR>มา เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ผ่าน<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา<WBR>ที<WBR>ไร น้ำ<WBR>ตา<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ไหล<WBR>ทุก<WBR>ที เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น จึง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>แก่<WBR>ใจ<WBR>ใน<WBR>อัน<WBR>ที่<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>รู้ อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ดู อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>มัน<WBR>ไอ้<WBR>เจ้า<WBR>หม่อง เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ใจ แต่<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>เพราะ<WBR>บุพกรรม<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ทำ ที่<WBR>เรา<WBR>สร้าง<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>อดีต<WBR>ชาติ ที่<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>ลึก<WBR>ลับ<WBR>เหนือ<WBR>จิต<WBR>ใจ บังคับ<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ต้อง<WBR>มา แต่<WBR>การ<WBR>มา<WBR>ของ<WBR>เรา เรา<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>ทาง<WBR>มโน<WBR>ภาพ ฝัน<WBR>ความ<WBR>คิด<WBR>เห็น อาจ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>เวร<WBR>กรรม ที่<WBR>เรา<WBR>มอง<WBR>ย้อน<WBR>อดีต<WBR>ไม่<WBR>เห็น จึง<WBR>จำ<WBR>เป็น<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ตาม<WBR>คำ<WBR>ร้อง<WBR>ขอ ของ<WBR>ทวย<WBR>เทพ<WBR>เทวดา ให้<WBR>ข้า<WBR>ต้อง<WBR>ผ่าน<WBR>ป่า<WBR>ดง มา<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>ยาก<WBR>ลำบาก อย่าง<WBR>แสน<WBR>สาหัส แบบ<WBR>เสี่ยง<WBR>ตาย<WBR>เอา<WBR>ดาบ<WBR>หน้า ใช้<WBR>เวลา<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ด้วย<WBR>เท้า<WBR>เปล่า<WBR>ถึง 40 วัน รวม<WBR>เวลา<WBR>พัก<WBR>เอา<WBR>แรง<WBR>ถึง 50 วัน

เมื่อ<WBR>มา<WBR>ถึง และ<WBR>ได้<WBR>สัมผัส<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ทาง<WBR>ฝัน<WBR>แล้ว จึง<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>เรื่อง<WBR>ราว ความ<WBR>เป็น<WBR>มา<WBR>ของ<WBR>กรุ<WBR>งอ<WBR>โยธ<WBR>ยา แต่<WBR>ครั้ง<WBR>แรก<WBR>นั้น มี<WBR>เหตุ<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ลูก<WBR>น้อง<WBR>ลูก<WBR>แถว ของ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>สูง<WBR>สุด<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>เอง ที่<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>ตา<WBR>ดู หู<WBR>ฟัง ความ<WBR>ทุกข์<WBR>ร้อน<WBR>ความ<WBR>เห็น ของ<WBR>ประชา<WBR>ชน<WBR>ผู้<WBR>อยู่<WBR>ใต้<WBR>อำนาจ<WBR>บริวาร ผู้<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>ผู้<WBR>บริหาร<WBR>ชั้น<WBR>สูง ใช้<WBR>อำนาจ<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>ธรรม บ้า<WBR>อำนาจ บ้า<WBR>ยศ เห็น<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>เป็น<WBR>เทวดา นึก<WBR>ว่า<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>ให้<WBR>อำนาจ เห็น<WBR>ชาว<WBR>ประชา<WBR>เป็น<WBR>สัตว์<WBR>ดิรัจฉาน<WBR>เดิน<WBR>ดิน ใคร<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใช้<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>กิน<WBR>ข้า<WBR>ไม่<WBR>รู้ ขอ<WBR>ให้<WBR>กู<WBR>และ<WBR>พวก<WBR>พ้อง<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ก็<WBR>พอ<WBR>แล้ว ประชา<WBR>ชน<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>พึ่ง<WBR>ใคร ก็<WBR>หัน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>ไส้<WBR>ศึก<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ เข้า<WBR>มา<WBR>อาละวาด แย่ง<WBR>ชิง<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>กัน แบบ<WBR>เกลือ<WBR>เป็น<WBR>หนอน พม่า<WBR>ก็<WBR>ดี มอญ<WBR>ก็<WBR>ดี เขา<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ตี<WBR>มา<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า เฉพาะ<WBR>พวก<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ ของ<WBR>พวก<WBR>ลูก<WBR>แถว แล้ว<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>จำเลย ส่วน<WBR>ผู้<WBR>ที่<WBR>เคย<WBR>รับ<WBR>ใช้<WBR>เขา เขา<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ด้วย ก็<WBR>สม<WBR>น้ำ<WBR>หน้า<WBR>แล้ว ที่<WBR>พวก<WBR>บ้า<WBR>ยศ บ้า<WBR>ยอ พวก<WBR>ชอบ<WBR>ประจบ<WBR>สอพลอ คน<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>พอ<WBR>ใจ<WBR>ก็<WBR>ยก<WBR>พวก<WBR>มา เผา<WBR>บ้าน<WBR>เผา<WBR>เมือง ตลอด<WBR>เวียง<WBR>วัง<WBR>ให้<WBR>พินาศ ก็<WBR>คน<WBR>ไท<WBR>นี้<WBR>เอง



ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>ผิด<WBR>กับ<WBR>สมัย<WBR>พฤษภา<WBR>ทมิฬ เขา<WBR>เผา<WBR>เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น แค้น<WBR>ให้<WBR>พวก<WBR>หยิ่ง<WBR>ยะโส มัว<WBR>เมา<WBR>ใน<WBR>อำนาจ ไม่<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>นิวาส<WBR>ตน<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>ต่อ<WBR>ไป ก็<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>นี้<WBR>เอง<WBR>ช่วย<WBR>กัน<WBR>เผา ตัว<WBR>เรา<WBR>เอง<WBR>ยัง<WBR>ต้อง<WBR>โหม<WBR>โรง<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ไป<WBR>ด้วย เขา<WBR>จึง<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ดี มี<WBR>ไมตรี<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>กัน<WBR>แล้ว มัน<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ด้วย ไป<WBR>ช่วย<WBR>ทรมาน พวก<WBR>บ้า<WBR>ยศ<WBR>บ้า<WBR>อย่าง<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>จาก<WBR>โลก<WBR>มนุษย์ ผล<WBR>สุด<WBR>ท้าย เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>ของ<WBR>ไทย คือ<WBR>พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช พอ<WBR>หมด<WBR>อำนาจ<WBR>วาสนา ประกอบ<WBR>กับ<WBR>โรค<WBR>โรคา<WBR>มา<WBR>ประดัง สังขาร<WBR>สู้<WBR>ไม่<WBR>ไหว ก็<WBR>ไป<WBR>สิ้น<WBR>ใจ<WBR>สวรรคต<WBR>ที่<WBR>เขต<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ<WBR>นี้<WBR>เอง จึง<WBR>น่า<WBR>สงสาร<WBR>ท่าน บ้าน<WBR>เมือง<WBR>จะ<WBR>ฉิบ<WBR>หาย เพราะ<WBR>บริวาร<WBR>แท้ๆ อัน<WBR>คน<WBR>ชาว<WBR>พม่า<WBR>จริงๆ นั้น เขา<WBR>ใจ<WBR>บุญ<WBR>เป็น<WBR>ชาว<WBR>พุทธ<WBR>เต็ม<WBR>ร้อย จุด<WBR>เด่น<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ของ<WBR>เขา คือ<WBR>สิ่ง<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ ใน<WBR>ทาง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา เช่น วัด<WBR>วา<WBR>อาราม โบสถ์ วิหาร เจดีย์ วัตถุ<WBR>ที่<WBR>สวยๆ<WBR>งามๆ ตั้ง<WBR>แต่<WBR>สมัย<WBR>อดีต ก็<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ทรุด<WBR>โทรม<WBR>เลย หลายๆ เมือง ที่<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ธาตุ<WBR>เจดีย์ ทุก<WBR>ที่<WBR>ทุก<WBR>สถาน เขา<WBR>ช่วย<WBR>กัน<WBR>อภิบาล<WBR>ปก<WBR>ป้อง<WBR>ไว้<WBR>อย่าง<WBR>ดี เช่น<WBR>เจดีย์ชเว<WBR>ดา<WBR>กอง เดิม<WBR>ชื่อ<WBR>กุ<WBR>รุง<WBR>ตะเล เป็น<WBR>ของ<WBR>พวก<WBR>มอญ<WBR>สร้าง<WBR>ไว้<WBR>ก่อน อันศัพย์<WBR>คำ<WBR>ว่า<WBR>ตะเล ตะเล แปล<WBR>ว่า ภู<WBR>เขา ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>ผิด<WBR>กัน<WBR>เลย<WBR>กับ<WBR>ภาษา<WBR>สิงหล ที่<WBR>เขา<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ว่าม<WBR>หิน<WBR>ตะเล เพราะ<WBR>เป็น<WBR>สถาน<WBR>ที่ พระ<WBR>เจ้า<WBR>เท<WBR>วานัมปิ พบ<WBR>กับ<WBR>พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>เถระ<WBR>ที่<WBR>นั้น จึง<WBR>ได้<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า<WBR>มะ<WBR>หิน<WBR>ตะเล

​

<DD><DD>ส่วน<WBR>กรุง<WBR>ตะเล<WBR>ที่<WBR>ประเทศ<WBR>พม่า ก็<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ศัพท์<WBR>เดียว<WBR>กัน ส่วน<WBR>พะ<WBR>โค ซึ่ง<WBR>ก่อน<WBR>ชื่อ<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>นั้น ก็<WBR>มี Dhammayangi Temble เป็น<WBR>ภาษา<WBR>อังกฤษ แต่<WBR>ชาว<WBR>เมือง<WBR>เขา<WBR>เรียก ธรรมะ<WBR>ย่าน<WBR>จี Demmagangi ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>พุทธ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ใหญ่<WBR>โต น่า<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ และ<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>รูป สร้าง<WBR>ด้วย<WBR>หิน<WBR>อ่อน<WBR>หลาย<WBR>พัน<WBR>องค์ ตั้ง<WBR>เรียง<WBR>ราย<WBR>กัน<WBR>น่า<WBR>เลื่อม<WBR>ใส ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>แตะ<WBR>ต้อง ส่วน<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ คือ<WBR>บ้าน<WBR>ทะเล ปัจจุบัน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>เจดีย์<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด และ<WBR>อีก<WBR>แห่ง<WBR>คือ<WBR>พระ<WBR>ธาตุสัม<WBR>พุทธ<WBR>รูป ห้า<WBR>แสน<WBR>แปด<WBR>หมื่น สอง<WBR>พัน<WBR>ห้า<WBR>ร้อย ห้า<WBR>สิบ<WBR>เจ็ด<WBR>องค์ ซึ่ง<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>รูป<WBR>หิน<WBR>อ่อน<WBR>องค์<WBR>ใหญ่ ประทับ<WBR>อยู่<WBR>ถึง<WBR>แปด<WBR>หมื่น<WBR>สี่<WBR>พัน<WBR>องค์ รูป<WBR>พระ<WBR>อรหันต์<WBR>อีก<WBR>ห้า<WBR>พัน<WBR>องค์ พระ<WBR>เจดีย์<WBR>เล็ก<WBR>หุ้ม<WBR>ทอง<WBR>สอง<WBR>พัน<WBR>กว่า<WBR>องค์ ก็<WBR>ยัง<WBR>ทรง<WBR>ประดิษฐาน<WBR>อยู่<WBR>อย่าง<WBR>ดี และ<WBR>อย่าง<WBR>เดิม ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>เคลื่อน<WBR>ย้าย<WBR>แตะ<WBR>ต้อง พระ<WBR>สวยๆ อย่าง<WBR>นั้น
ถ้า<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ไทย เมือง<WBR>พุทธ<WBR>แต่<WBR>สำ<WBR>มโน<WBR>ครัว แต่<WBR>ส่วน<WBR>ตัว<WBR>นั้น หัว<WBR>ขโมย<WBR>พระ<WBR>ไป<WBR>ขาย พระ<WBR>พุทธ<WBR>รูป<WBR>เหล่า<WBR>นั้น<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>เหลือ<WBR>แล้ว ขน<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ขาย<WBR>หมด พม่า<WBR>เขา<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>การ<WBR>ค้า<WBR>ขาย ถ้า<WBR>ขาย<WBR>พระ<WBR>เป็น<WBR>สิน<WBR>ค้า ถือ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>บาป<WBR>หนัก เท่า<WBR>กับ<WBR>ขาย<WBR>พ่อ<WBR>กิน และ<WBR>มี<WBR>ถิ่น<WBR>อื่นๆ อีก<WBR>ทั้ง<WBR>เขต<WBR>พม่า เขา<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>สิ่ง<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ<WBR>บูชา คือ<WBR>พระ<WBR>ธาตุ<WBR>เจดีย์ ตั้ง<WBR>เป็น<WBR>ศรี<WBR>สง่า<WBR>น่า<WBR>เลื่อม<WBR>ใส<WBR>ไป<WBR>ทุก<WBR>แห่ง<WBR>หน ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>กล้า<WBR>ขุด<WBR>ค้น<WBR>ทำลาย เหมือน<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>เลย แล้ว<WBR>ยัง<WBR>จะ<WBR>เห็น<WBR>ว่า พม่า<WBR>ร้าย<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>แต่<WBR>ที่<WBR>มัน<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>อยู่<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ ก็<WBR>ไม่<WBR>เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>ศาสนา มัน<WBR>เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ ของ<WBR>คน<WBR>มี<WBR>กิเลส<WBR>หนา<WBR>เท่า<WBR>นั้น แม้<WBR>แต่<WBR>เขมร<WBR>ก็<WBR>ถือ<WBR>อำนาจ<WBR>อีก ส่วน<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>เรา เรา<WBR>มี<WBR>หลัก<WBR>ชัย<WBR>อัน<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่ คือ องค์<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>กษัตริย์ ผู้<WBR>ทรง<WBR>ตั้ง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ทศ<WBR>ธรรม<WBR>นิ<WBR>ราช ตั้ง<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>ดวง<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ ถ้า<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>แล้ว อะไร<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น ขอ<WBR>ให้<WBR>คิด<WBR>เอา<WBR>เถิด



นี้<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>เขียน<WBR>ขึ้น<WBR>มา เพราะ<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>มา<WBR>กับ<WBR>ตา เป็น<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>มา<WBR>กับ<WBR>หู ไป<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>พม่า<WBR>มา<WBR>นาน<WBR>ไป ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>สำราญ<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>ใจ ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>ผ่อง<WBR>ใส<WBR>ทาง<WBR>ปัญญา ที่<WBR>รู้<WBR>เรียน<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ของ<WBR>จริง จึง<WBR>เชียร์<WBR>ว่า<WBR>พม่า<WBR>เขา<WBR>ดี ข้าพเจ้า<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ทุก<WBR>ที่ ได้<WBR>รับ<WBR>การ<WBR>แซ่<WBR>ซ้อง<WBR>สาธุ<WBR>การ ถึง<WBR>กับ<WBR>หาม<WBR>แห่<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>เหยียบ<WBR>ดิน<WBR>เลย เพราะ<WBR>เรา<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>ให้<WBR>กับ<WBR>ให้<WBR>ช่วย<WBR>กับ<WBR>ช่วย ช่วย<WBR>เขา<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>เต็ม<WBR>ใจ ไม่<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>หน้า<WBR>ไหว้<WBR>หลัง<WBR>หลอก ขอบ<WBR>อก<WBR>ว่า<WBR>เขา<WBR>ดี<WBR>กว่า<WBR>เรา ใน<WBR>ด้าน<WBR>ศีล<WBR>ธรรม วัฒนธรรม สังคม ส่วน<WBR>เรื่อง<WBR>วัฒนธรรม<WBR>อัน<WBR>เก่า<WBR>แก่ ของ<WBR>ชาว<WBR>พม่า<WBR>นั้น เขา<WBR>ยัง<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ถือ<WBR>มั่น ใน<WBR>จริยธรรม<WBR>อัน<WBR>ดี<WBR>งาม<WBR>ของ<WBR>เขา มา<WBR>แต่<WBR>บุ<WBR>พกาล<WBR>นั้น ไม่<WBR>ต้อง<WBR>พูด<WBR>ถึง เขา<WBR>ยัง<WBR>ถือ<WBR>ประเพณี<WBR>อัน<WBR>ดี<WBR>งาม<WBR>ของ<WBR>เขา<WBR>ไว้ ทุก<WBR>คน<WBR>มี<WBR>ระเบียบ<WBR>วินัย มี<WBR>นิสัย<WBR>สมถะ ไม่<WBR>ชอบ<WBR>ความ<WBR>ฟู่ฟ่า<WBR>ฟุ่มเฟือย<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>ไทย ใจ<WBR>รัก<WBR>ธรรม ถึง<WBR>วัน<WBR>พระ<WBR>จะ<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ถือ<WBR>ศีล นั่ง<WBR>วิปัสสนา หา<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ทาง<WBR>ใจ คุก<WBR>ตะ<WBR>ราง<WBR>มี<WBR>ไม่<WBR>กี่<WBR>แห่ง ทั่ว<WBR>ประเทศ แต่<WBR>มี<WBR>ไว้<WBR>ขัง<WBR>นัก<WBR>โทษ<WBR>ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>เป็น<WBR>ส่วน<WBR>มาก


สังคม<WBR>เขา<WBR>อยู่<WBR>แบบ<WBR>เรียบ<WBR>ง่าย เขา<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>ตาย<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>ได้ แล้ว<WBR>ก็<WBR>กระ<WBR>เสือก<WBR>กระ<WBR>สน<WBR>หา<WBR>มา<WBR>ทำไม คน<WBR>จัญไร<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ภัย<WBR>ต่อ<WBR>ส่วน<WBR>รวม คือ<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>แล้ว<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>พอ ทรัพยากร<WBR>ของ<WBR>ชาติ<WBR>ของ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน เขา<WBR>มี<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>หลาย<WBR>เท่า<WBR>เช่น แร่ น้ำ<WBR>มัน ป่า<WBR>ไม้ ถ่าน<WBR>หิน พลอย เขา<WBR>มี<WBR>มาก แต่<WBR>เขา<WBR>หา<WBR>ใช้<WBR>หา<WBR>ขาย<WBR>เอง ไม่<WBR>ยอม<WBR>ให้<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>ไป<WBR>ลง<WBR>ทุน เพราะ<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ทำลาย<WBR>ของ<WBR>เขา ส่วน<WBR>ด้าน<WBR>ศาสนา<WBR>เขา<WBR>เคร่งครัด<WBR>ที่<WBR>สุด นัก<WBR>บวช<WBR>ของ<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>นำ ไม่<WBR>ให้<WBR>เห่อ<WBR>เหิม<WBR>ใน<WBR>ลาภ<WBR>ยศ พระ<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>เลย เพราะ<WBR>พระ<WBR>ระดับ<WBR>ผู้<WBR>บริหาร เขา<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เลือก<WBR>ตั้ง<WBR>กัน<WBR>ทุก<WBR>ห้า<WBR>ปี ทุก<WBR>ระดับ<WBR>ชั้น ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เจ้า<WBR>อาวาส ถึง<WBR>มหา<WBR>นา<WBR>ยะ<WBR>กะ เพราะ<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>กาว<WBR>ตรา<WBR>ช้าง ติด<WBR>ก้น<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>เหมือน<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย การ<WBR>เอา<WBR>รัด<WBR>เอา<WBR>เปรียบ<WBR>กัน<WBR>เป็น<WBR>บาป<WBR>หนัก เขา<WBR>จึง<WBR>อยู่<WBR>แบบ<WBR>สมถะ<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>คบ น่า<WBR>รัก น่า<WBR>นับ<WBR>ถือ ไม่<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>ไทย ที่<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>พระ<WBR>พรหม<WBR>สี่<WBR>หน้า พม่า<WBR>ก็<WBR>เหมือน<WBR>กัน แต่<WBR>ผิด<WBR>กัน<WBR>ด้วย<WBR>การ<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>คือ<WBR>ตัว<WBR>พระ<WBR>พรหม ท่าน<WBR>มี<WBR>เพียง<WBR>สี่<WBR>หน้า ชาว<WBR>พม่า<WBR>ก็<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>เลื่อม<WBR>ใส แต่<WBR>ชาว<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>บุรุษ<WBR>และ<WBR>สี<WBR>กา มี<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>ร้อย<WBR>หน้า<WBR>พัน<WBR>หน้า มาก<WBR>กว่า<WBR>พรหม


จึง<WBR>ขอ<WBR>สรุป<WBR>ว่า ด้าน<WBR>วัฒนธรรม ศีล<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>ชาว<WBR>พม่า เขา<WBR>ดี<WBR>กว่า<WBR>เรา แต่<WBR>เมื่อ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>ครั้ง<WBR>แรก<WBR>นั้น ได้<WBR>ประสบ<WBR>ทั้ง<WBR>สุข<WBR>ทั้ง<WBR>ทุกข์ ทั้ง<WBR>ชื่น<WBR>ชม<WBR>เศร้า<WBR>โศก หัวเราะ<WBR>และ<WBR>น้ำ<WBR>ตา อับ<WBR>เฉา<WBR>เบา<WBR>ปัญญา ทั้ง<WBR>แสง<WBR>เจิด<WBR>จ้า<WBR>แห่ง<WBR>ดวง<WBR>ธรรม มี<WBR>คละ<WBR>เคล้า<WBR>กัน<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ตลอด<WBR>เวลา ถ้า<WBR>สถาน<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>นี้<WBR>แหละ และ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>อาศัย<WBR>อยู่<WBR>นี้ มิ<WBR>ใช่<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เคย<WBR>มี<WBR>ส่วน ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>สร้าง<WBR>สรรค์ มา<WBR>แต่<WBR>อดีต<WBR>ชาติ ทวย<WBR>เทพ<WBR>เท<WBR>วา<WBR>อา<WBR>รักษ์<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย คง<WBR>ไม่<WBR>เอื้อ<WBR>อำนวย ให้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>รู้<WBR>แจ้ง<WBR>ใน<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ควร<WBR>รู้ ควร<WBR>เห็น<WBR>เป็น<WBR>แน่ ดัง<WBR>นั้น วัน<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>วันศุภ<WBR>มงคล อัน<WBR>ล้ำ<WBR>เลิศ<WBR>ของ<WBR>ชีวิต<WBR>ข้า จึง<WBR>ขอ<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>เท<WBR>วา<WBR>ฟ้า<WBR>ดิน<WBR>ทุก<WBR>ถิ่น<WBR>ฐาน ภูมิ<WBR>เทวสถาน<WBR>ทั่ว<WBR>ขอบ<WBR>เขต<WBR>ขัณฑสีมา ขอ<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>ท่า<WBR>นม<WBR>เห<WBR>ศักดิ์ ผู้<WBR>พิทักษ์<WBR>บ้าน<WBR>เมือง ขอ<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>ช่วย<WBR>ประเทือง<WBR>ปัญญา มา<WBR>แนะ<WBR>นำ<WBR>แนว<WBR>ทาง การ<WBR>เข้า<WBR>ถึง<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>ตัว<WBR>ลึก<WBR>ลับ ดับ<WBR>ความ<WBR>มืด<WBR>บอด<WBR>ทาง<WBR>ปัญญา คือ<WBR>หลวง<WBR>ปู่<WBR>พระ<WBR>ครู<WBR>โลก<WBR>อุดร ที่<WBR>มา<WBR>สั่ง<WBR>สอน<WBR>ให้<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>เมตตา และ<WBR>ขอ<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>รุกขเทวดา ตลอด<WBR>ชาว<WBR>ประชา<WBR>ที่<WBR>มา<WBR>อุด<WBR>หนุน ดู<WBR>แล<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>อบ<WBR>อุ่น<WBR>มา<WBR>ตลอด ทั้ง<WBR>เจ้า<WBR>บุญ<WBR>นาย<WBR>คุณ<WBR>ทุก<WBR>ประเภท ลา<WBR>ทั้ง<WBR>ผู้<WBR>มา<WBR>ก่อ<WBR>เหตุ<WBR>ให้<WBR>วุ่น<WBR>วาย ขอ<WBR>ขอบใจ และ<WBR>บอก<WBR>ว่า ถ้า<WBR>พวก<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ทำ<WBR>อย่าง<WBR>นั้น ข้า<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>บท<WBR>เรียน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ค่า<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ใน<WBR>ชีวิต ของ<WBR>ข้าพเจ้า จึง<WBR>ขอ<WBR>อุทิศ<WBR>กุศล<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ที่<WBR>ข้า<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>มี<WBR>ส่วน<WBR>ทั่ว<WBR>หน้า<WBR>กัน




<DD>ข้า<WBR>ขอ<WBR>ลา<WBR>หมู่<WBR>พฤกษา<WBR>ที่<WBR>อาศัย จะ<WBR>เลือน<WBR>ลับ<WBR>นับ<WBR>ปี<WBR>แต่<WBR>นี้<WBR>ไป จะ<WBR>มิ<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>พึ่ง<WBR>เย็น<WBR>อีก<WBR>เช่น<WBR>เคย เรา<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>สู้<WBR>ทุกข์ เป็น<WBR>สุข<WBR>เลิศ ให้<WBR>ใจ<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>ว่าง<WBR>จน<WBR>วาง<WBR>เฉย ของ<WBR>แผ่น<WBR>ฟ้า<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>ถิ่น<WBR>ที่<WBR>เคย เทพ<WBR>ไท้<WBR>เอ๋ย<WBR>ข้า<WBR>ขอ<WBR>ตั้ง<WBR>คำ<WBR>สั่ง<WBR>ลา ส่วน<WBR>ความ<WBR>สัมพันธ์<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ ที่ขัา<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ปฏิญาณ<WBR>กับ<WBR>ท่าน ยอด<WBR>สตรี<WBR>ศรี<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา<WBR>นั้น ขอ<WBR>อัญเชิญ<WBR>ท่าน<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>ทั้ง<WBR>หมด เพราะ<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>ทั้ง<WBR>ด้าน<WBR>นาม<WBR>ธรรม<WBR>คือ พระ<WBR>รูป<WBR>อันโสภิต<WBR>ที่<WBR>สถิต<WBR>ใน<WBR>ดวง<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>ข้า พร้อม<WBR>ด้วย พระ<WBR>รูป<WBR>อัน<WBR>ไฉไล<WBR>โสภา น่า<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ<WBR>ของ<WBR>ท่าน ที่<WBR>ข้า<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>พิธี<WBR>กรรม<WBR>ถ่าย<WBR>รูป<WBR>เอา<WBR>ไว้ ก็<WBR>ขอ<WBR>อัญเชิญ<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>เล่า<WBR>ให้<WBR>ฟัง ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ว่า คน<WBR>ไทย<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>เชลย<WBR>ผู้<WBR>แข็ง<WBR>แรง ถูก<WBR>เขา<WBR>ส่ง<WBR>เขา<WBR>ไล่<WBR>ให้<WBR>ขึ้น<WBR>ไป เป็น<WBR>สาย<WBR>สืบ<WBR>ตาม<WBR>ลุ่ม<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เหนือ<WBR>จรด<WBR>ใต้ แล้ว<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>ล้ม<WBR>ตาย<WBR>ไป<WBR>หมด ท่าน<WBR>ถึง<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>เหนือ ริม<WBR>ฝั่ง<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ฝั่ง เพื่อ<WBR>บอก<WBR>เล่า<WBR>และ<WBR>อวย<WBR>ทาน อุทิศ<WBR>ส่วน<WBR>กุศล<WBR>ให้<WBR>เขา<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>รู้ แล้ว<WBR>อนุโมทนา<WBR>ส่วน<WBR>บุญ แล้ว<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>ให้<WBR>เขา<WBR>ได้<WBR>กลับ<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย อัน<WBR>คน<WBR>เหล่า<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>ล้วน<WBR>เป็น<WBR>ทหาร<WBR>หาญ ของ<WBR>ไทย<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น แต่<WBR>เขา<WBR>ได้<WBR>ถูก<WBR>เป็น<WBR>เชลย ต้อง<WBR>ไป<WBR>สังเวย<WBR>ชีวิต<WBR>ให้<WBR>กับ<WBR>ปัจจามิตร ด้วย<WBR>ความ<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>สงสาร และ<WBR>บาง<WBR>คน<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>เกิด<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>ใหญ่<WBR>เป็น<WBR>โต<WBR>แล้ว ก็<WBR>มี<WBR>บาง<WBR>คน<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>ตก<WBR>ทุกข์<WBR>ได้<WBR>ยาก ฉัน<WBR>จึง<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>อวย<WBR>ทาน<WBR>ให้<WBR>เขา เมื่อ<WBR>เขา<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>แล้ว<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>ดี<WBR>ใจ และ<WBR>ได้<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>กับ<WBR>เรา เพื่อ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ต่อ<WBR>ไป และ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป ทัศนา<WBR>ภาวนา<WBR>อธิษฐาน<WBR>จิต ให้<WBR>พระ<WBR>น้อง<WBR>ยา<WBR>เธอ ที่<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ทรง<WBR>รัก<WBR>ทรง<WBR>โปรด<WBR>มาก คือ พระ<WBR>นเรศวร<WBR>มหาราช สวรรคต<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>หาง หรือ<WBR>เมือง<WBR>ฮาง เมือง<WBR>งอย เขต<WBR>รัฐ<WBR>ฉาน<WBR>ของ<WBR>พม่า<WBR>ด้วย ซึ่ง<WBR>มี<WBR>นคร<WBR>เชียง<WBR>ตุง<WBR>เป็น<WBR>ราช<WBR>ธานี
</DD>

 

<DD>ดัง<WBR>นั้น<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>รีบ<WBR>เปลี่ยน<WBR>แผน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>กลับ<WBR>ทัน<WBR>ที เพราะ<WBR>ครั้ง<WBR>แรก<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>กลับ<WBR>ทาง<WBR>ปาก<WBR>น้ำ<WBR>สะ<WBR>โตง<WBR>ข้าม<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน แล้ว<WBR>เข้า<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง ขึ้น<WBR>เขา<WBR>ตะ<WBR>นาว<WBR>ศรี ข้าม<WBR>บัน<WBR>จะ<WBR>คีรี<WBR>บรรพต ผ่าน<WBR>เมือง<WBR>แครง<WBR>แสน<WBR>หวี ตัด<WBR>ตรง<WBR>เข้า<WBR>จังหวัด<WBR>ตาก เส้น<WBR>ทาง<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ลำบาก เพราะ<WBR>ต้อง<WBR>ผ่าน<WBR>ดอย ภู<WBR>ฝอย<WBR>ลม ภู<WBR>เขา<WBR>กล้า ภู<WBR>ม้า<WBR>เก้า<WBR>ศอก ภูรเม็ง<WBR>ภูร ใช้<WBR>เวลา<WBR>เพียง<WBR>เจ็ด<WBR>วัน ก็<WBR>ถึง<WBR>ฝั่ง<WBR>น้ำเมย ซึ่ง<WBR>ติด<WBR>กับ<WBR>ฝั่ง<WBR>ไทย ใน<WBR>เขต<WBR>จังหวัด<WBR>ตาก แต่<WBR>ต้อง<WBR>กลับ<WBR>เปลี่ยน<WBR>แผน<WBR>ใหม่ ไป<WBR>ตาม<WBR>พระ<WBR>ประสงค์<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน ที่<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ร่ำ<WBR>ลา<WBR>และ<WBR>แจก<WBR>ทาน ก็<WBR>ต้อง<WBR>ยอม<WBR>เชื่อ เพราะ<WBR>การ<WBR>เชื่อ<WBR>เทวดา เรา<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>สร้าง<WBR>บารมี<WBR>ทาน<WBR>ต่อ<WBR>ท่าน เพื่อ<WBR>อุทิศ<WBR>ให้<WBR>บริวาร<WBR>เก่า<WBR>ของ<WBR>ท่าน ตาม<WBR>ลุ่ม<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน เอา<WBR>เข้า<WBR>แล้ว ข้า<WBR>หนัก<WBR>เหมือน<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>แบก<WBR>โลก<WBR>อีก<WBR>แล้ว แต่<WBR>พอ<WBR>ออก<WBR>จาก<WBR>แขวง<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค ต้อง<WBR>ใช้<WBR>ขบวน<WBR>ช้าง<WBR>บรรทุก<WBR>ของ เรา<WBR>ต้อง<WBR>จ่าย<WBR>เงิน<WBR>ซื้อ<WBR>สิ่ง<WBR>ของ ที่<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>ไป<WBR>แจก<WBR>ทาน<WBR>คือ เสื้อ<WBR>หนาว ผ้า<WBR>ห่ม<WBR>หนาว ยา<WBR>รักษา<WBR>โรค และ<WBR>สิ่ง<WBR>ของ<WBR>สารพัด ใช้<WBR>เงิน<WBR>ไป<WBR>จำนวน<WBR>แสน<WBR>ห้า<WBR>หมื่น<WBR>บาท สมัย<WBR>นั้น<WBR>ไม่<WBR>น้อย<WBR>เลย ค่า<WBR>จ้าง<WBR>ค่า<WBR>พาหนะ<WBR>และ<WBR>เงิน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>แจก อีก<WBR>จำนวน<WBR>ไม่<WBR>น้อย คราว<WBR>นี้<WBR>ต้อง<WBR>เข้า<WBR>ปาก<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน ทวน<WBR>กระแส<WBR>น้ำ<WBR>ขึ้น<WBR>เหนือ ใช้<WBR>เวลา<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>สาม<WBR>สิบ<WBR>ห้า<WBR>วัน </DD><DD>ก่อน<WBR>กลับ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>จ่าย<WBR>เงิน ซื้อ<WBR>สิ่ง<WBR>ของ<WBR>ที่ จะ<WBR>นำ<WBR>ไป<WBR>แจก<WBR>ทาน<WBR>แก่<WBR>คน<WBR>ยาก<WBR>จน<WBR>ตลอด<WBR>ทาง แต่<WBR>สิ่ง<WBR>ของ<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ประสงค์<WBR>นั้น ไม่<WBR>ให้<WBR>ลืม<WBR>นั้น<WBR>คือ พระ<WBR>รูป<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ทำ<WBR>พิธี<WBR>ถ่าย<WBR>เอา<WBR>ไว้ และ<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>เหลือ<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>โอ่ง ที่<WBR>เรา<WBR>ขุด<WBR>ได้<WBR>หลาย<WBR>ชิ้น<WBR>คือ ตะ<WBR>ว้า<WBR>แปล<WBR>ว่า<WBR>ฟัน คือ<WBR>ฟัน<WBR>ของ<WBR>ท่าน ยัง<WBR>มี<WBR>อยู่<WBR>หลาย<WBR>ซี่ ภาษา<WBR>พม่า แลกแต ภาษา<WBR>ไทย<WBR>แปล<WBR>ว่า เล็บ<WBR>มือ ได้<WBR>มา<WBR>ด้วย โป้ง<WBR>ต่อ แปล<WBR>ว่า รูป<WBR>ภาพ<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ถ่าย ซิน<WBR>ตุ๊<WBR>ต่อ แปล<WBR>ว่า รูป<WBR>วิเศษ คือ<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>เคารพ ปะ<WBR>ตีเซ๊ก แปล<WBR>ว่า ลูก<WBR>ประคำ<WBR>ทำ<WBR>ด้วย<WBR>นิล<WBR>สี<WBR>ดำ เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เกิด<WBR>วัน<WBR>เสาร์ คือ<WBR>พระ<WBR>รูป<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>พระ<WBR>สรีระ<WBR>ที่<WBR>เหลือ<WBR>อยู่ พอ<WBR>เก็บ<WBR>ได้<WBR>ใน<WBR>โอ่ง<WBR>ใหญ่ ที่<WBR>เขา<WBR>ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ใบ ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>เครื่อง<WBR>บูชา เครื่อง<WBR>ประดับ<WBR>อัน<WBR>ล้ำ<WBR>ค่า<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ข้าพเจ้า<WBR>ขอ<WBR>อัญเชิญ<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>พร้อม<WBR>กัน<WBR>หมด เรื่อง<WBR>ไม่<WBR>หน้า<WBR>เชื่อ<WBR>ก็<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>คือ จู่ๆ แดด<WBR>จ้า<WBR>เวลา<WBR>เที่ยง ฝน<WBR>กลาง<WBR>แดด<WBR>ก็<WBR>เท<WBR>ลง<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>หนัก สัก<WBR>ประเดี๋ยว<WBR>ก็<WBR>หยุด มวล<WBR>มนุษย์<WBR>ชาว<WBR>พม่า<WBR>เขา<WBR>สาธุ<WBR>กัน<WBR>ทั่ว<WBR>หน้า ก่อน<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง ก็<WBR>จุด<WBR>ธูป<WBR>เทียน<WBR>ร้อย<WBR>แปด<WBR>เล่ม<WBR>บูชา พระ<WBR>แม่<WBR>ธรณี<WBR>รอบ<WBR>สถาน<WBR>ที่ ที่<WBR>เรา<WBR>เคย<WBR>อาศัย<WBR>แห่ง<WBR>ละ<WBR>แปด<WBR>เล่ม ปัก<WBR>ไว้<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>แม่<WBR>ธรณี แล้ว<WBR>จึง<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง โดย<WBR>ขบวน<WBR>นำ<WBR>ส่ง<WBR>อย่าง<WBR>ล้น<WBR>หลาม เขา<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>หาม<WBR>มา<WBR>ส่ง อย่าง<WBR>เอิก<WBR>เกริก และ<WBR>ได้<WBR>อัญเชิญ<WBR>พระ<WBR>อัฐิ<WBR>และ<WBR>กำไร<WBR>แขน ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน ที่<WBR>ท่าน<WBR>รัก<WBR>และ<WBR>เคารพ<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>คือ รูป<WBR>พระ<WBR>แม่<WBR>อุ<WBR>มา<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ทอง<WBR>คำ แต่<WBR>เทวรูป<WBR>องค์<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ทอง<WBR>คำ<WBR>นั้น ตอน<WBR>หลัง<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>นำ<WBR>ไป<WBR>ฝาก<WBR>ไว้ กับ<WBR>เจ้า<WBR>คุณ<WBR>พระ<WBR>วิมล<WBR>เมธี เพราะ<WBR>เรา<WBR>เคารพ<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ท่าน<WBR>มาก เอา<WBR>ไป<WBR>ฝาก<WBR>ไว้<WBR>เฉยๆ ไม่<WBR>ได้<WBR>บอก<WBR>ว่า<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>ใคร



ภาย<WBR>หลัง<WBR>ต่อ<WBR>มา ท่าน<WBR>เจ้า<WBR>คุณ<WBR>ใหญ่<WBR>ถึง<WBR>แก่<WBR>มรณะ<WBR>ภาพ ทาง<WBR>วัด<WBR>ก็<WBR>เลย<WBR>ยึด<WBR>เป็น<WBR>สมบัติ<WBR>ของ<WBR>วัด<WBR>ทับค<WBR>ล้อ<WBR>ไป<WBR>เลย อย่าง<WBR>นี้<WBR>มัน<WBR>ยุติ<WBR>ธรรม<WBR>ไหม ใน<WBR>ปัจจุบัน<WBR>ทาง<WBR>วัด<WBR>มัน<WBR>เห็น<WBR>แก่<WBR>ได้ มัน<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>ลูก<WBR>เดียว หรือ<WBR>มัน<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ขาย<WBR>กิน<WBR>เสีย<WBR>แล้ว ใคร<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>รู้ แต่<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>พอ<WBR>มี<WBR>สักขี<WBR>พยาน<WBR>อยู่ คือ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>สำเนียง<WBR>เท่า<WBR>นั้น ที่<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>แบก<WBR>ไป<WBR>ถวาย<WBR>ฝาก<WBR>ไว้ และ<WBR>จะ<WBR>ยัง<WBR>ยืน<WBR>ยัน<WBR>ว่า เป็น<WBR>ของ<WBR>ฝาก<WBR>ไว้<WBR>เฉย ๆ มิ<WBR>ใช่<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>รับ<WBR>ฝาก และ<WBR>ของ<WBR>วัด<WBR>แม้<WBR>แต่<WBR>ประการ<WBR>ใด เอา<WBR>องค์<WBR>ท่าน<WBR>มัด<WBR>รัด<WBR>ติด<WBR>ตัว<WBR>เรา เดิน<WBR>ทาง<WBR>ไป<WBR>ลง<WBR>เรือ<WBR>ที่<WBR>ปาก<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน หัน<WBR>หลัง<WBR>ใส่<WBR>ทิศ<WBR>ทักษิณ<WBR>ผิน<WBR>หน้า ขึ้น<WBR>เหนือ<WBR>ทวน<WBR>กระแส<WBR>น้ำ จาก<WBR>แขวง<WBR>เมือง<WBR>ชาว<WBR>บุน (Schawnon) (หรือ<WBR>ชาวนัน ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ<WBR>แต่<WBR>ก่อน<WBR>มา) จาก<WBR>ชาว<WBR>บุน<WBR>ถึง<WBR>ทา<WBR>ดอง (Thadon) ใช้<WBR>เวลา 10 วัน เพราะ<WBR>ต้อง<WBR>แวะ<WBR>ตาม<WBR>ฝั่ง แจก<WBR>ทาน<WBR>ไป<WBR>ด้วย ส่วน<WBR>มาก<WBR>เป็น<WBR>ผ้า<WBR>ห่ม<WBR>กัน<WBR>หนาว เสื้อ<WBR>ผ้า และ<WBR>ยา<WBR>รักษา<WBR>โรค<WBR>ดัง<WBR>กล่าว<WBR>มา จาก<WBR>ทา<WBR>ดอง<WBR>ถึง<WBR>ลอย<WBR>กอ (Loikon) หรือ<WBR>บอ<WBR>ละ<WBR>เก (Bolake) อัน<WBR>เมือง<WBR>บอ<WBR>ละ<WBR>เก<WBR>นี้<WBR>เอง เป็น<WBR>ที่<WBR>สวรรคต<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>มเหสี และ<WBR>พระ<WBR>ประยูร<WBR>ญาติ<WBR>หลาย<WBR>พระ<WBR>องค์ ก็<WBR>เพราะ<WBR>ไข้<WBR>ป่า และ<WBR>โรค<WBR>ผิด<WBR>อากาศ และ<WBR>พระ<WBR>เจ้าม<WBR>หิน<WBR>ตราธิ<WBR>ราช ผู้<WBR>ครอง<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา แต่<WBR>ถูก<WBR>พม่า<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย

จาก<WBR>นั้น<WBR>จึง<WBR>แต่ง<WBR>ตั้ง<WBR>ให้ พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา เป็น<WBR>พระ<WBR>อุปราช<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>แทน จาก<WBR>บอ<WBR>ละ<WBR>เก<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>นาย (Noitow) ใช้<WBR>เวลา 10 วัน จาก<WBR>เมือง NOITOW (เมือง<WBR>นาย) ถึง<WBR>เมือง HANDITOW (เมือง<WBR>หาง) ใช้<WBR>เวลา<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ถึง<WBR>เจ็ด<WBR>วัน แบบ<WBR>ค่ำ<WBR>ไหน<WBR>นอน<WBR>นั่น พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>ขบวน<WBR>หาบ<WBR>ส่ง<WBR>ของ อัน<WBR>เมือง<WBR>หาง<WBR>นี้ ปัจจุบัน<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>เขา<WBR>เรียก เมือง<WBR>ฮาง หรือ<WBR>เมือง<WBR>งอย ท่าน<WBR>สวรรคต เมื่อ<WBR>ปี พ.ศ. 2150 พระ<WBR>ชน<WBR>มายุ<WBR>ได้ 50 พระ<WBR>ชันษา เสวย<WBR>ราช<WBR>สมบัติ<WBR>ได้ 15 ปี เป็น<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>พระ<WBR>นเรศวร<WBR>มหาราช เสด็จ<WBR>สวรรคต เพราะ<WBR>โรค<WBR>ไข้<WBR>ป่า และ<WBR>โรค<WBR>ฝี<WBR>ดาษ อัน<WBR>เมือง<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>อิสระ อยู่<WBR>ใน<WBR>หุบ<WBR>เขา ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>แหล่ง<WBR>ปลูก และ<WBR>ผลิต<WBR>ฝิ่น ที่<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด ดี<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ใน<WBR>โลก ซึ่ง<WBR>โลก<WBR>ภาย<WBR>นอก ไม่<WBR>สามารถ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>ได้<WBR>ใน<WBR>ปัจจุบัน ขบวน<WBR>เรา<WBR>พัก<WBR>ผ่อน<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นี่<WBR>ห้า<WBR>วัน เพื่อ<WBR>ทำ<WBR>บุญ<WBR>อุทิศ<WBR>ถวาย<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>ท่าน และ<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>เจดีย์<WBR>เล็ก ๆ ที่<WBR>ไทย<WBR>ใหญ่<WBR>เขา<WBR>สร้าง ครอบ<WBR>ที่<WBR>ฝัง<WBR>พระ<WBR>ศพ<WBR>ท่าน<WBR>ไว้<WBR>ด้วย เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ<WBR>ไป จะ<WBR>เข้า<WBR>เขต<WBR>แดน<WBR>ไทย ต้อง<WBR>ไป<WBR>ตาม<WBR>ทาง<WBR>คด<WBR>เคี้ยว เลี้ยว<WBR>ลด<WBR>ไป<WBR>มา<WBR>ทาง<WBR>ตอน<WBR>ใต้ (เทือก<WBR>เขา<WBR>ถนน<WBR>ธง<WBR>ชัย อัน<WBR>เทือก<WBR>เขา<WBR>นี้ ต่อ<WBR>จาก<WBR>เหนือ<WBR>สุด<WBR>ของ<WBR>รัฐ<WBR>ฉาน ผ่าน<WBR>พม่า<WBR>ตอน<WBR>เหนือ เขต<WBR>ภู<WBR>ฐาน<WBR>ถึง<WBR>เขา<WBR>ตะ<WBR>นาว<WBR>ศรี คิด<WBR>ดู<WBR>แล้ว<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ฝี<WBR>มือ<WBR>ของ<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ มาส<WBR>ร้าง<WBR>เขา<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ลูก<WBR>นี้ ได้<WBR>ยาว<WBR>เหยียด<WBR>ครึ่ง<WBR>ทวีป<WBR>เอเซีย) ทั้ง<WBR>เรือ<WBR>ทั้ง<WBR>คน<WBR>ขน<WBR>ส่ง<WBR>เรา<WBR>มาก<WBR>มาย สุด<WBR>ทาง<WBR>เมื่อ<WBR>ไห<WBR>ร่ม<WBR>อบ<WBR>เรือ ให้<WBR>เขา<WBR>พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>เงิน<WBR>ค่า<WBR>แรง<WBR>งาน ตาม<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>ต้อง<WBR>การ

</DD>

 

เรือ<WBR>พาย<WBR>ทวน<WBR>กระแส<WBR>น้ำ อัน<WBR>ไหล<WBR>เชี่ยว<WBR>กราก เห็น<WBR>บ้าน<WBR>คน<WBR>ต้อง<WBR>จอด เขา<WBR>ประกาศ<WBR>ว่า เจ้า<WBR>ตน<WBR>บุญ<WBR>มา<WBR>โปรด<WBR>เรา<WBR>แล้ว เรา<WBR>ก็<WBR>แจก<WBR>ของ<WBR>จน<WBR>หมด ถึง<WBR>เมือง<WBR>ที่<WBR>เจริญ<WBR>หน่อย ก็<WBR>ซื้อ<WBR>เพิ่ม<WBR>เติม<WBR>อีก ตอน<WBR>หลัง<WBR>มา<WBR>เรื่อง<WBR>เรือ<WBR>จ้าง<WBR>ต้อง<WBR>เลิก เรา<WBR>จัด<WBR>ซื้อ<WBR>ของ<WBR>และ<WBR>จ้าง<WBR>เรือ<WBR>เป็น<WBR>ราย<WBR>วัน ให้<WBR>เขา<WBR>เรียก<WBR>ค่า<WBR>จ้าง<WBR>ตาม<WBR>ชอบ<WBR>ใจ ไม่<WBR>เคย<WBR>ต่อ<WBR>เขา<WBR>เลย เรา<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>ให้<WBR>กับ<WBR>ให้<WBR>จำ<WBR>สุภาษิต<WBR>ว่า ผู้<WBR>ให้<WBR>ย่อม<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>รัก<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>ขอ พอ<WBR>ออก<WBR>จาก<WBR>เมือง<WBR>ปัน<WBR>เข้า<WBR>เมือง<WBR>ทน ต้อง<WBR>ใช้<WBR>ขบวน<WBR>หาบ<WBR>ต่อ ขน<WBR>ของ<WBR>กัน<WBR>ขึ้น<WBR>เขา<WBR>ลง<WBR>ห้วย ลูก<WBR>แล้ว<WBR>ลูก<WBR>เล่า อากาศ<WBR>ก็<WBR>เย็น<WBR>เพราะ<WBR>เป็น<WBR>ฤดู<WBR>หนาว ขบวน<WBR>หาบ<WBR>และ<WBR>แบก<WBR>ของ ต้อง<WBR>เดิน<WBR>ป่า<WBR>ผ่าน<WBR>ดง<WBR>กลาง<WBR>พง<WBR>ลึก จิต<WBR>รำ<WBR>ลึก<WBR>ถึงค<WBR>นึง<WBR>หลัง ตอน<WBR>เรา<WBR>นั่ง<WBR>ภาวนา<WBR>หา<WBR>ตัว<WBR>แฝง ที่<WBR>หลวง<WBR>ปู่<WBR>โลก<WBR>อุดร สอน<WBR>แสดง<WBR>ให้<WBR>รู้<WBR>แจ้ง<WBR>ประจักษ์<WBR>จิต อนิจจัง ตาม<WBR>โอวาท<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>โลก<WBR>อุดร<WBR>สอน<WBR>ไว้ ท่าน<WBR>ให้<WBR>รู้<WBR>ตัว<WBR>จริง<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>ตน จง<WBR>แยะ<WBR>แยก<WBR>ตน<WBR>ตัว<WBR>จริง กับ<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>ออก<WBR>ให้<WBR>หมด แล้ว<WBR>กำหนด<WBR>ที่<WBR>ผู้<WBR>รู้<WBR>เป็น<WBR>ครู<WBR>สอน สอน<WBR>ให้<WBR>รู้<WBR>อยู่<WBR>คู่<WBR>กับ<WBR>ดับ<WBR>นิวรณ์ อย่า<WBR>ให้<WBR>จิต<WBR>โยก<WBR>คลอน ผ่อน<WBR>อารมณ์<WBR>ข่ม<WBR>จิต<WBR>ใจ เมื่อ<WBR>จิต<WBR>เผลอ<WBR>ไป<WBR>ใจ<WBR>ก็<WBR>กลุ้ม<WBR>รุม<WBR>กิเลส ชัก<WBR>หา<WBR>เหตุ<WBR>รัก<WBR>ชัก<WBR>ฟัง<WBR>ไม่<WBR>ไหว




<DD>

​

<DD>ท่าน<WBR>สอน<WBR>ไว้<WBR>อย่าง<WBR>ไร ก็<WBR>เป็น<WBR>จริง<WBR>ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>รูป<WBR>ธรรม และ<WBR>นาม<WBR>ธรรม อัน<WBR>ทาง<WBR>รูป<WBR>ธรรม<WBR>นั้น<WBR>คือ เรา<WBR>โดน<WBR>ใส่<WBR>ความ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ตัว<WBR>การ ก่อ<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>ยุ่ง<WBR>เหยิง ใน<WBR>วง<WBR>การ<WBR>สงฆ์<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>พม่า เพราะ<WBR>เรา<WBR>ออก<WBR>ค่า<WBR>ใช้<WBR>จ่าย ถวาย<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ทั้ง<WBR>หมด<WBR>ที่<WBR>ไป<WBR>เดิน<WBR>ขบวน จึง<WBR>เจอ<WBR>เรื่อง<WBR>หนัก ถูก<WBR>กัก<WBR>ขัง<WBR>บริเวณ และ<WBR>โดน<WBR>สอบ<WBR>สวน<WBR>ทุก<WBR>วัน ส่วน<WBR>ด้าน<WBR>นาม<WBR>ธรรม<WBR>นั้น คือ<WBR>การ<WBR>ค้น<WBR>หา<WBR>ตัว<WBR>แฝง รูป<WBR>แฝง<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>ได้<WBR>ผล ก็<WBR>หลุด<WBR>พ้น<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ได้ และ<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>นี้<WBR>เอง ที่<WBR>ได้<WBR>ใช้<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ค้น<WBR>คว้า<WBR>เรื่อง<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ จน<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>พบ<WBR>พระ<WBR>วิญญาณ ของ<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>คุณ อัน<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่<WBR>แก่<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>สมัย<WBR>นั้น คือ<WBR>พระ<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา และ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>ฝัง<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว ของ<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>คือ พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>พระ<WBR>ประยูร<WBR>ญาติ<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>องค์ เรา<WBR>ได้<WBR>ค้น<WBR>เอา<WBR>สมบัติ<WBR>และ<WBR>สิ่ง<WBR>หวง<WBR>แหน<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ<WBR>ไว้<WBR>แล้ว ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>ได้<WBR>แก้<WBR>ไข<WBR>ทาง<WBR>ไสย<WBR>ศาสตร์ เวท<WBR>มนต์<WBR>กล<WBR>คาถา<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>หลุด<WBR>พ้น จาก<WBR>การ<WBR>ผูก<WBR>มัด<WBR>ด้วย<WBR>ภัย<WBR>เวร แล้ว<WBR>เชิญ<WBR>วิญญาณ<WBR>ท่าน<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>กลับ อัน<WBR>กิจ<WBR>ธุระ เรื่อง<WBR>แก้<WBR>เวร<WBR>แก้<WBR>กรรม<WBR>ของ<WBR>เรา และ<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>ต่อ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ ก็<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>หมด<WBR>แล้ว จิต<WBR>ใจ<WBR>ก็<WBR>ผ่อง<WBR>แผ้ว ด้วย<WBR>สม<WBR>ความ<WBR>ปรารถนา

จึง<WBR>มา<WBR>คิด<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>ว่า ก็<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>เถระ<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ ที่<WBR>มี<WBR>ชื่อ<WBR>เสียง<WBR>โด่ง<WBR>ดัง<WBR>หลายๆ ท่าน ทำไม<WBR>ดวง<WBR>จิต ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>ทวย<WBR>เทพ<WBR>เท<WBR>วา<WBR>ฟ้า<WBR>ดิน จึง<WBR>ไม่<WBR>ไป<WBR>สัมผัส ให้<WBR>ต้อง<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>บ้าง ส่วน<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เอง ก็<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ<WBR>สับ<WBR>ปะ<WBR>ลัง<WBR>เค<WBR>อย่าง<WBR>เรา ใน<WBR>ทัศนะ<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>องค์<WBR>อื่น ๆ ท่าน<WBR>ทำไม<WBR>จึง<WBR>ผูก<WBR>พัน หรือ<WBR>นิมนต์<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ช่วย จะ<WBR>เอา<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>หรือ ภาย<WBR>หลัง<WBR>จึง<WBR>มา<WBR>นึก<WBR>ได้<WBR>ว่า อัน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>นั้น มัน<WBR>ต้อง<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>บ้า<WBR>หลาย<WBR>ระดับ คือ<WBR>หนึ่ง<WBR>บ้า<WBR>ไม่<WBR>กลัว<WBR>ความ<WBR>ลำบาก<WBR>ยาก<WBR>เข็ญ ไม่<WBR>กลัว<WBR>ตาย เพราะ<WBR>เคย<WBR>ตาย<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง จาก<WBR>อุบัติ<WBR>เหตุ<WBR>ดัง<WBR>จะ<WBR>กล่าว<WBR>ไว้<WBR>ข้าง<WBR>หน้า<WBR>นี้ เพราะ<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>ตาย<WBR>โดย<WBR>มี<WBR>สติ<WBR>นั้น เรา<WBR>ได้<WBR>ฝึกหัด<WBR>ตาย<WBR>ก่อน<WBR>ตาย<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>ว่า ขณะ<WBR>ที่<WBR>จิต<WBR>มัน<WBR>ไม่<WBR>สัมผัส<WBR>กับ<WBR>ตัว<WBR>จริง และ<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>นั้น<WBR>มัน<WBR>มี<WBR>อาการ<WBR>อย่าง<WBR>ไร อัน<WBR>ภาวะ<WBR>ของภ<WBR>วังค<WBR>จิต กับ<WBR>วิถี<WBR>จิต<WBR>นั้น มัน<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>อาการ<WBR>อย่าง<WBR>ไร แล้ว<WBR>จับ<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>มาส<WBR>ร้าง<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>แฝง จึง<WBR>ไม่<WBR>กลัว<WBR>ตาย<WBR>บ้า<WBR>ไม่<WBR>กลัว<WBR>ตาย ยิ่ง<WBR>ตาย<WBR>บ่อย<WBR>ยิ่ง<WBR>ดี และ<WBR>บ้า<WBR>ไม่<WBR>กลัว<WBR>คน<WBR>ทุก<WBR>รูป<WBR>แบบ ใน<WBR>ทาง<WBR>ที่<WBR>ถูก<WBR>ต้อง



อย่าง<WBR>ที่<WBR>สอง ต้อง<WBR>บ้า<WBR>ระดับ<WBR>เห็น<WBR>เงิน<WBR>เห็น<WBR>ทอง เป็น<WBR>ของ<WBR>ส่วน<WBR>กลาง<WBR>มิ<WBR>ใช่<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>เอง และ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>มั่ง<WBR>มี<WBR>ร่ำ<WBR>รวย<WBR>เหลือ<WBR>ใช้<WBR>แล้ว จึง<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>เงิน<WBR>คือ<WBR>ตัว<WBR>ภัย<WBR>ร้าย เป็น<WBR>ไฟ<WBR>เผา<WBR>กิเลส<WBR>ให้<WBR>อยาก<WBR>ได้<WBR>มาก ๆ แต่<WBR>นี้<WBR>เรา<WBR>พร้อม<WBR>และ<WBR>มี<WBR>พร้อม<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ให้ เพราะ<WBR>พื้น<WBR>เพ<WBR>เดิม<WBR>มี<WBR>เหลือ<WBR>ใช้<WBR>เหล<WBR>กิน บ้า<WBR>ประเภท<WBR>ที่<WBR>สาม คือ<WBR>บ้า<WBR>แบบ<WBR>เดน<WBR>ผี<WBR>และ<WBR>เดน<WBR>คน เดน<WBR>มนุษย์<WBR>และ<WBR>ทั้ง<WBR>ผี<WBR>ทั้ง<WBR>มนุษย์<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>การ คือ<WBR>จะ<WBR>ตาย<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>ผี ผี<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>รับ เพราะ<WBR>เคย<WBR>มี<WBR>อุบัติ<WBR>เหตุ<WBR>ทาง<WBR>เครื่อง<WBR>บิน<WBR>ตก ใน<WBR>ต่าง<WBR>ประเทศ<WBR>มา<WBR>แล้ว ผู้<WBR>โดย<WBR>สาร<WBR>ตาย<WBR>หมด เหลือ<WBR>แต่<WBR>เรา<WBR>คน<WBR>เดียว เพราะ<WBR>ผี<WBR>มัน<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>รับ มัน<WBR>บอก<WBR>ว่า<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ได้<WBR>ผี<WBR>ไม่<WBR>เอา และ<WBR>เคย<WBR>ประสบ<WBR>อุบัติ<WBR>เหตุ ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>น้ำ<WBR>ทาง<WBR>บก<WBR>ไม่<WBR>ตาย<WBR>สัก<WBR>ที และ<WBR>บ้า<WBR>ประเภท<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>แคร์<WBR>กับ<WBR>ลาภ<WBR>ยศ สรรเสริญ ไม่<WBR>เพลิดเพลิน ใน<WBR>อามิส<WBR>สุข เรา<WBR>บวช<WBR>มา<WBR>แสวง<WBR>หา<WBR>ทุกข์<WBR>อย่าง<WBR>เดียว ถือ<WBR>ว่า<WBR>ทุกข์<WBR>คือ<WBR>บท<WBR>เรียน<WBR>บท<WBR>รู้<WBR>ของ<WBR>ชีวิต จึง<WBR>ยึด<WBR>เอา<WBR>ประสบการณ์<WBR>ของ<WBR>ชีวิต มา<WBR>เป็น<WBR>บท<WBR>เรียน และ<WBR>บ้า<WBR>ประเภท<WBR>ที่<WBR>สี่ คือ<WBR>บ้า<WBR>หนัง<WBR>เหนียว ปืน<WBR>ยิง<WBR>ไม่<WBR>เข้า<WBR>และ<WBR>ไม่<WBR>ตาย (ถ้า<WBR>ลูก<WBR>ปืน<WBR>ไม่<WBR>ถูก) ห้า .. <WBR>บ้า<WBR>ประเภท<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ทำ<WBR>อะไร<WBR>ทำ<WBR>จริง แบบ<WBR>บ้าระห่ำ ทำ<WBR>ไม่<WBR>เสร็จ<WBR>ไม่<WBR>หยุด<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>เลิก ดู<WBR>แต่<WBR>สร้าง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>รูป<WBR>แจก แจก แจก ฟรี ๆ ไป<WBR>เป็น<WBR>แสน<WBR>องค์ ยัง<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>เลิก แบบ<WBR>บ้า<WBR>ไม่<WBR>กลัว<WBR>ฉิบ<WBR>หาย
</DD>

 

ขอบ<WBR>อก<WBR>ว่า<WBR>ข้า<WBR>มัน<WBR>ครบ<WBR>ครัน<WBR>ใน<WBR>เรื่อง<WBR>บ้า บ้า<WBR>ระดับ<WBR>โลก<WBR>มนุษย์ และ<WBR>โลก<WBR>ผี ถือ<WBR>ว่า<WBR>ทรัพย์<WBR>สมบัติ<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย มิ<WBR>ใช่<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน ของ<WBR>ส่วน<WBR>กลาง ตาย<WBR>ไป<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>อะไร<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>สัก<WBR>อย่าง เกิด<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ท้อง<WBR>แม่ ก็<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>ตัว<WBR>เปลือย<WBR>เปล่า ล่อน<WBR>จ่อน ผ้า<WBR>ผ่อน<WBR>สัก<WBR>ชิ้น<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>มี แถม<WBR>ยัง<WBR>หลุด<WBR>จาก<WBR>ท้อง<WBR>แม่<WBR>ตก<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>น้ำ ถ้า<WBR>หมา<WBR>ไม่<WBR>ช่วย<WBR>ไว้<WBR>ก็<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย โรง<WBR>เรียน<WBR>ตาย ตาย<WBR>ไป<WBR>แล้ว ร้อน<WBR>ใจ<WBR>พา<WBR>ไป<WBR>นรก<WBR>ก็<WBR>เท่า<WBR>นั้น<WBR>เอง ดัง<WBR>นั้น<WBR>เอง<WBR>ทวย<WBR>เทพ<WBR>เท<WBR>วา เห็น<WBR>พระ<WBR>โง่<WBR>นองค์<WBR>นี้<WBR>แหล ะ<WBR>ที่<WBR>บ้า<WBR>หนัก<WBR>กว่า<WBR>ผี<WBR>กว่า<WBR>คน จึง<WBR>ดล<WBR>บันดาล<WBR>ให้<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ต่อ<WBR>สู้ และ<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>บุพกรรม ที่<WBR>ทำ<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ชาติ<WBR>ก่อน จึง<WBR>ย้อน<WBR>มาส<WBR>นอง<WBR>ผล เมื่อ<WBR>ถึง<WBR>เวลา<WBR>พลบ<WBR>ค่ำ ขบวน<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>พบ<WBR>ถ้ำ<WBR>ใหญ่ แห่ง<WBR>หนึ่ง ใน<WBR>ระหว่าง<WBR>ต่อ<WBR>เขต<WBR>แดน<WBR>พม่า<WBR>กับ<WBR>ไทย เป็น<WBR>ถ้ำ<WBR>ใหญ่<WBR>ที่<WBR>กว้าง<WBR>ขวาง<WBR>น่า<WBR>อยู่ และ<WBR>ภาย<WBR>ใน<WBR>ถ้ำ มี<WBR>แต่<WBR>หิน<WBR>สี<WBR>เขียว<WBR>เป็น<WBR>หยก<WBR>อย่าง<WBR>ดี ที่<WBR>มี<WBR>ค่าๆ (รู้<WBR>สึก<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>แหล่ง<WBR>หยก<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>ที่<WBR>สุด มาก<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ใน<WBR>โลก เพราะ<WBR>หิน<WBR>ทุก<WBR>ก้อน<WBR>ทั้ง<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>หยก<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น จึง<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>นั่ง<WBR>พัก<WBR>เอา<WBR>แรง)

ขณะ<WBR>นั้น<WBR>เอง<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>หมา<WBR>คู่<WBR>บุญ<WBR>ของ<WBR>เรา ล้ม<WBR>ลง<WBR>นอน<WBR>ยาว<WBR>หาย<WBR>ใจ<WBR>ระ<WBR>รวยๆ ลิ้น<WBR>ห้อย น้ำ<WBR>ลาย<WBR>ไหล เอา<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>กันว๊า จึง<WBR>เอา<WBR>ปรอท<WBR>วัด<WBR>ความ<WBR>ร้อน สอด<WBR>เข้า<WBR>ปาก<WBR>ก็<WBR>ปกติ หัว<WBR>ใจ<WBR>เต้น<WBR>ปกติ ช่วย<WBR>กัน<WBR>พยุง ให้<WBR>มัน<WBR>ลุก<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ยอม จึง<WBR>ประกาศ<WBR>ร้อง<WBR>ขอ ให้<WBR>พวก<WBR>ขบวน<WBR>หาบ<WBR>ว่า หยุด<WBR>พัก<WBR>กลาง<WBR>ถ้ำ<WBR>นี้<WBR>เอง เรา<WBR>ห่วง<WBR>เพื่อน<WBR>ตาย<WBR>ของ<WBR>เรา คือ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง ถึง<WBR>หา<WBR>ยา<WBR>สมุน<WBR>ไพร<WBR>แถว<WBR>นั้น<WBR>คือ เถา<WBR>หมาว้อ กำลัง<WBR>เสือ<WBR>โคร่ง กรุง<WBR>เขมา เถาวัลย์<WBR>เขียว มา<WBR>ต้ม<WBR>ให้<WBR>กิน<WBR>เป็น<WBR>ยา<WBR>แก้<WBR>ร้อน<WBR>ใน ช่วย<WBR>ให้<WBR>หัว<WBR>ใจ<WBR>เต้น<WBR>เป็น<WBR>ปกติ เพราะ<WBR>เรื่อง<WBR>ยา<WBR>แผน<WBR>โบราณ การ<WBR>สมุน<WBR>ไพร เรา<WBR>เรียน<WBR>มา และ<WBR>ช่วย<WBR>รักษา<WBR>ตัว<WBR>เอง และ<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>ได้<WBR>ผล<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>หมา อาหาร<WBR>ของ<WBR>มัน<WBR>ก็มัง<WBR>สะภักษ์<WBR>ไม่<WBR>ต่าง<WBR>กับ<WBR>คน ผล<WBR>ที่<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>หาย<WBR>มี<WBR>แน่ พวก<WBR>ลูก<WBR>หาบ ลูก<WBR>จ้าง<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>ดี<WBR>ใจ เพราะ<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>พัก<WBR>ผ่อน ได้<WBR>ค่า<WBR>จ้าง<WBR>ราย<WBR>วัน จึง<WBR>จัด<WBR>ที่<WBR>พัก<WBR>นอน<WBR>ให้<WBR>เรา ใน<WBR>คูหา<WBR>ใหญ่<WBR>นั้น<WBR>เอง อยู่<WBR>ใกล้ ๆ กับ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง ลูก<WBR>หาบ<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ดี รัก<WBR>เรา<WBR>มาก<WBR>หาก<WBR>พวก<WBR>นั้น เป็น<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>มัน<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>ร่วม<WBR>ใจ<WBR>กัน<WBR>ทุบ<WBR>หัว<WBR>ไป<WBR>แล้ว เขา<WBR>จัด<WBR>แจง<WBR>ที่<WBR>พัก<WBR>ของ<WBR>เขา<WBR>อีก<WBR>คูหา<WBR>หนึ่ง แล้ว<WBR>ก่อ<WBR>ไฟ<WBR>ไว้<WBR>ให้<WBR>สอง<WBR>สาม<WBR>จุด เพื่อ<WBR>เป็น<WBR>แสง<WBR>สว่าง ดับ<WBR>ความ<WBR>มืด<WBR>ใน<WBR>เวลา<WBR>กลาง<WBR>คืน ภาย<WBR>นอก<WBR>ถ้ำ<WBR>มี<WBR>ผา<WBR>สูง<WBR>ชัน ได้<WBR>ยิน<WBR>เสียง<WBR>วิหค<WBR>นก<WBR>ร้อง<WBR>ก้อง<WBR>ใน<WBR>ไพร เสียง<WBR>เรไร ไก่<WBR>ขัน<WBR>สนั่น<WBR>ดง เสียง<WBR>ลิง<WBR>ค่าง<WBR>บ่าง<WBR>ชะนี<WBR>ร้อง<WBR>โหวก<WBR>โหวย เสียง<WBR>โอ๋ย ๆ บน<WBR>กิ่ง<WBR>ไม้<WBR>มี<WBR>เหลือ<WBR>หลาย เสียง<WBR>ผัว ๆ ตัว<WBR>เมีย<WBR>ที่<WBR>โยน<WBR>กาย เห็น<WBR>คน<WBR>อาย<WBR>แอบ<WBR>อิง<WBR>กับ<WBR>กิ่ง<WBR>ยาง โอ้... น่า<WBR>เวทนา เจ้า<WBR>ชะนี<WBR>เรียก<WBR>หา<WBR>ผัว เหมือน<WBR>ตัว<WBR>เรา เรียก<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>ที่<WBR>เจ็บ<WBR>ป่วย<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>หาย เก่ง<WBR>เพื่อน<WBR>ตาย<WBR>จง<WBR>ได้<WBR>หาย<WBR>จาก<WBR>โรคา ไท้<WBR>เท<WBR>วา<WBR>จง<WBR>ช่วย<WBR>ขัด<WBR>กำจัด<WBR>ภัย



ใน<WBR>คืน<WBR>วัน<WBR>นั้น<WBR>ตอน<WBR>ดึก เห็น<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย<WBR>ใหญ่ รูป<WBR>ร่าง<WBR>สูง<WBR>โปร่ง<WBR>น่า<WBR>เคารพ ท่าน<WBR>เดิน<WBR>ผ่าน<WBR>แสง<WBR>ไฟ เข้า<WBR>มา<WBR>นั่ง<WBR>บน<WBR>แท่น<WBR>หิน<WBR>หยก ใน<WBR>ถ้ำ<WBR>ติด<WBR>กับ<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>นอน<WBR>อยู่ ท่า<WBR>ทาง<WBR>ท่าน<WBR>สังวร แบบ<WBR>สมณะ<WBR>เต็ม<WBR>ร้อย ท่าน<WBR>ออก<WBR>ปาก<WBR>ถาม<WBR>ข่าว<WBR>ว่า ข<WBR>ะมะ<WBR>นิ<WBR>ยัง อาวุโส เรา<WBR>ก็<WBR>ตอบ<WBR>ภาษา<WBR>พระ<WBR>ว่า ข<WBR>ะมะ<WBR>นิ<WBR>ยัง ภันเต ท่าน<WBR>ก็<WBR>ยิ้ม<WBR>รับ<WBR>แล้ว<WBR>บอก<WBR>ว่า ใน<WBR>ชีวิต<WBR>ของ<WBR>คุณ คุณ<WBR>คง<WBR>จำ<WBR>ได้<WBR>ว่า<WBR>ท่าน<WBR>กับ<WBR>ผม<WBR>พบ<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>สาม สี่ ห้า ครั้ง ครั้ง<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>ครั้ง<WBR>ที่ 4 แล้ว ผม<WBR>จะ<WBR>สนับสนุน<WBR>แต่<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ดี แล้ว<WBR>ไม่<WBR>หวัง<WBR>ผล<WBR>ตอบ<WBR>แทน คุณ<WBR>จำ<WBR>จาก<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>มา<WBR>คราว<WBR>นี้ คุณ<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>มาก และ<WBR>ได้<WBR>รู้<WBR>ได้<WBR>เห็น ได้<WBR>ศึกษา<WBR>หา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ทาง<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>ได้<WBR>ดี ยาก<WBR>ที่<WBR>บุคคล<WBR>ธรรม<WBR>ดา<WBR>สามัญ<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ได้ เพราะ<WBR>ต้อง<WBR>ฝ่า<WBR>ฟัน<WBR>อุปสรรค นา<WBR>นับ<WBR>ประการ แทบ<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>ชีวิต<WBR>ไม่<WBR>รอด<WBR>แบบ<WBR>เดน<WBR>ตาย และ<WBR>ยัง<WBR>ได้<WBR>บริจาค<WBR>ทาน<WBR>แก่<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>ตก<WBR>ยาก ใช้<WBR>เงิน<WBR>ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ไป<WBR>แล้ว<WBR>หลาย<WBR>ล้าน<WBR>บาท แล้ว<WBR>ยัง<WBR>ช่วย<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>ต่อ<WBR>ประเทศ<WBR>ชาติ


นั่น<WBR>คือ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>ได้<WBR>มี<WBR>ส่วน<WBR>สัมพันธ์<WBR>ทาง<WBR>บุญ<WBR>คุณ<WBR>กับ<WBR>ท่าน พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>พระ<WBR>ธิดา<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>มา<WBR>ด้วย คุณ<WBR>รู้<WBR>หรือ<WBR>เปล่า<WBR>ว่า พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ธิดา<WBR>องค์<WBR>แรก<WBR>เป็น<WBR>ทารก เขา<WBR>ปล่อย<WBR>ให้<WBR>อด<WBR>ตาย<WBR>ไป<WBR>ก่อน<WBR>แม่ แล้ว<WBR>เขา<WBR>จับ<WBR>ยัด<WBR>ใส่<WBR>ไห<WBR>ลูก<WBR>เล็ก ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ก่อน<WBR>ที่<WBR>คุณ<WBR>ขุด<WBR>ค้น<WBR>เอา<WBR>นี่<WBR>เอง และ<WBR>เรียก<WBR>เอา<WBR>วิญญาณ<WBR>มา<WBR>ด้วย ส่วน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>ได้<WBR>แปด<WBR>เดือน ถูก<WBR>ฆ่า<WBR>ตาย<WBR>ทั้ง<WBR>กลม ด้วย<WBR>น้ำ<WBR>มือ<WBR>ของ<WBR>เจ้ามัง<WBR>สะ<WBR>ไชย<WBR>สิงหะ<WBR>ราช หรือนันท<WBR>บุเ<WBR>รง ไป<WBR>พร้อม<WBR>กับ<WBR>แม่ ที่<WBR>เรียก<WBR>ว่า<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ตาย<WBR>ทั้ง<WBR>กลม ท่าน<WBR>ช่วย<WBR>ทาง<WBR>ไสย<WBR>ศาสตร์<WBR>ทาง<WBR>วิญญาณ เอา<WBR>มา<WBR>หมด และ<WBR>ทั้ง<WBR>หมด<WBR>นั้น เขา<WBR>จะ<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>บุตร<WBR>บุญ<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>ท่าน ใน<WBR>อนาคต และ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>คน เป็น<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>มาก มา<WBR>เกิด<WBR>ใน<WBR>สกุล<WBR>ทุกข์<WBR>ยาก แต่<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>มา<WBR>ช่วย<WBR>สังคม ท่าน<WBR>ดู<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>แล้ว<WBR>กัน คน<WBR>พี่<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า<WBR>สุริยัน คน<WBR>ที่<WBR>สอง<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า<WBR>บุญ<WBR>ชุ่ม อีก<WBR>ประมาณ<WBR>สัก<WBR>สาม<WBR>สิบ<WBR>ปี<WBR>ข้าง<WBR>หน้า ท่าน<WBR>จะ<WBR>เห็น<WBR>หน้า<WBR>เขา และ<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>รัก<WBR>และ<WBR>เคารพ<WBR>ท่าน เหมือน<WBR>บิดา<WBR>บัง<WBR>เกิด<WBR>เกล้า ท่าน<WBR>ดู<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>แล้ว<WBR>กัน สัก<WBR>วัน<WBR>หนึ่ง<WBR>ข้าง<WBR>หน้า เขา<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>หา<WBR>ท่าน<WBR>เอง และ<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>คน<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>เวียน<WBR>ว่าย<WBR>ตาย<WBR>เกิด เหมือน<WBR>ท่าน<WBR>เอง เพราะ<WBR>รีบ<WBR>มา สร้าง<WBR>บารมี ไม่<WBR>ยิน<WBR>ดี<WBR>ในทิพย<WBR>สมบัติ อย่าง<WBR>ผู้<WBR>อื่น เขา<WBR>นิยม<WBR>กัน


ก่อน<WBR>มา<WBR>เกิด<WBR>ใน<WBR>ชาติ<WBR>ปัจจุบัน เจ้า<WBR>สุริยัน เป็น<WBR>ผู้<WBR>กอบ<WBR>กู้<WBR>เอา<WBR>เมือง<WBR>ถลาง<WBR>เขต<WBR>ปักษ์<WBR>ใต้ เขา<WBR>จึง<WBR>เกิด<WBR>เมือง<WBR>ใต้ ส่วน<WBR>เจ้า<WBR>บุญ<WBR>ช่วย (บุญ<WBR>ชุ่ม) เขา<WBR>เกิด<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เจ้า<WBR>ตน<WBR>บุญ ผู้<WBR>โด่ง<WBR>ดัง<WBR>ใน<WBR>ภาค<WBR>เหนือ คือ<WBR>พระ<WBR>อุปัชฌายะ ของ<WBR>คุณ<WBR>เอง <WBR>ต่าง<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>เป็น<WBR>ครู เป็น<WBR>ศิษย์<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ตลอด แล้ว<WBR>ให้<WBR>คุณ<WBR>ภาวนา<WBR>ว่า ปุพ<WBR>เพ<WBR>วะ<WBR>สัน<WBR>นิ<WBR>วา<WBR>เสนะ ปัจ<WBR>จุ<WBR>ปัน<WBR>นะหิเ<WBR>ตนะ<WBR>วา เอ<WBR>วัน<WBR>ตัง ฉายะเตเปมัง อุ<WBR>ปะ<WBR>รัง<WBR>วา<WBR>ยะ<WBR>โถทะ<WBR>เก ถ้า<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>จิตสรัาง<WBR>จิต<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>ได้ ภาวนา<WBR>คาถา<WBR>นี้ จะ<WBR>รู้<WBR>ชัดเจน<WBR>ว่า<WBR>ชาติ<WBR>ปาง<WBR>ก่อน ย้อน<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>เกิด 5 ชาติ จะ<WBR>รู้<WBR>ได้<WBR>ด้วย<WBR>ตน<WBR>เอง จำ<WBR>ไว้<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>คำ<WBR>เตือน ของ<WBR>หลวง<WBR>พ่อ<WBR>โลก<WBR>อุดร จาก<WBR>นั้น<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>แนะ<WBR>นำ<WBR>เรื่อง การ<WBR>รักษาตัว<WBR>จริง คือ<WBR>ร่าง<WBR>กาย<WBR>ด้วย<WBR>การ<WBR>กิน<WBR>การ<WBR>นอน การ<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>ให้<WBR>สมดุลย์<WBR>อย่า<WBR>ใช้<WBR>มัน<WBR>มาก ส่วนตัว<WBR>เป็น ให้<WBR>ลด<WBR>ละ<WBR>ทิ้ง<WBR>ให้<WBR>เด็ด<WBR>ขาด อย่า<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ถือ<WBR>มั่น<WBR>ใน<WBR>ตัว<WBR>เป็น คือ<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>โน่น<WBR>เป็น<WBR>นี่ เป็น<WBR>อะไร<WBR>ต่อ<WBR>มิ<WBR>อะไร ตาม<WBR>วิสัย<WBR>ที่<WBR>โลก<WBR>เขา<WBR>สมมุติ<WBR>กัน อัน<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>นี่<WBR>เอง คือ<WBR>สมุทัย จะ<WBR>เป็น<WBR>ปัจจัย<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ทุกข์ เพราะ<WBR>ไป<WBR>ยึด<WBR>ติด<WBR>มัน อัน<WBR>คน<WBR>ส่วน<WBR>มาก<WBR>ชอบ<WBR>ยึด<WBR>ติด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>นี้<WBR>เอง มัน<WBR>จึง<WBR>ทุกข์ ส่วนตัว<WBR>แฝง ตัว<WBR>ทิพย์ ที่<WBR>เรา<WBR>รู้<WBR>เรา<WBR>เห็น<WBR>มา<WBR>นั้น<WBR>แหละ ให้<WBR>สร้าง<WBR>มัน<WBR>ขึ้น<WBR>มา ติด<WBR>ตา<WBR>ตรึง<WBR>ใจ<WBR>ไว้<WBR>ตลอด<WBR>เวลา<WBR>ได้<WBR>ยิ่ง<WBR>ดี อัน<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>นี้ ยิ่ง<WBR>ใช้<WBR>งาน<WBR>ยิ่ง<WBR>มี<WBR>พลัง ที่<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>และ<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>ได้ ส่วน<WBR>ตัว<WBR>เป็น ยิ่ง<WBR>นำ<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>ยิ่ง<WBR>ยุ่ง<WBR>ทั้ง<WBR>แก่<WBR>ตัว<WBR>เอง และ<WBR>สังคม ส่วน<WBR>ตัว<WBR>จริง<WBR>นั้น ยิ่ง<WBR>ใช้<WBR>งาน<WBR>ยิ่ง<WBR>เสื่อม<WBR>โทรม แก่<WBR>ง่าย<WBR>ตาย<WBR>เร็ว


อัน<WBR>ตัว<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>ให้<WBR>ตัว<WBR>จริง ได้<WBR>มี<WBR>อายุ<WBR>ยืน<WBR>ยาว<WBR>ไม่<WBR>แก่<WBR>เร็ว<WBR>ตาย<WBR>เร็ว<WBR>ได้ ก็<WBR>อาศัย<WBR>ตัว<WBR>ที่<WBR>สาม คือ<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>นี้<WBR>เอง จง<WBR>จำ<WBR>เอา<WBR>ไว้ และ<WBR>ผม<WBR>ขอ<WBR>อวย<WBR>พร<WBR>ให้<WBR>ท่าน ได้<WBR>ทำ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>ให้<WBR>สังคม<WBR>ไป<WBR>นานๆ และ<WBR>ขอ<WBR>เตือน<WBR>กรรม<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ทำ<WBR>เอา<WBR>ไว้ คือ<WBR>ไป<WBR>ยิง<WBR>ปืน<WBR>ขู่<WBR>ข้าศึก ให้<WBR>ผิด<WBR>ใจ<WBR>กับ<WBR>พวก<WBR>นาง<WBR>สนม<WBR>นาง<WBR>ใน<WBR>นั้น เขา<WBR>ไม่<WBR>พอ<WBR>ใจ จึง<WBR>ร้อง<WBR>ขอ<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว ให้<WBR>ประ<WBR>หาร<WBR>ชีวิต แต่<WBR>ท่าน<WBR>คิด<WBR>ทัน หลบ<WBR>หนี<WBR>ออก<WBR>เวลา<WBR>กลาง<WBR>คืน ขน<WBR>สมบัติ<WBR>ไป<WBR>ด้วย ไป<WBR>ฝัง<WBR>เอา<WBR>ไว้ ที่<WBR>ไม่<WBR>ไกล<WBR>จาก<WBR>วัด<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา ที่<WBR>พระ<WBR>พล<WBR>รัตน์<WBR>ไป<WBR>เกิด อัน<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>พล<WBR>รัตน์<WBR>นั้น คือ<WBR>ท่าน<WBR>ครัว<WBR>โต (สมเด็จ<WBR>โต พรหม<WBR>รังสี) อัน<WBR>วีร<WBR>กษัตริย์<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>อดีต<WBR>นั้น ท่าน<WBR>ได้<WBR>สืบ<WBR>สันติ<WBR>วงศ์ ทาง<WBR>บุญ<WBR>กุศล<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ตลอด คือ พ่อ<WBR>ขุน<WBR>ราม ก็<WBR>มา<WBR>อุบัติ<WBR>ใน<WBR>วงศ์<WBR>จักรี องค์<WBR>ที่ 5 คือ พระ<WBR>ปิยะ<WBR>มหาราช คุณ<WBR>อย่า<WBR>ลืม<WBR>ว่า วงศ์<WBR>กษัตริย์<WBR>ใน<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย<WBR>นั้น ท่าน<WBR>มี<WBR>การ<WBR>สืบ<WBR>สัน<WBR>ตะ<WBR>ติ<WBR>กัน<WBR>มา หลาย<WBR>ชาติ<WBR>หลาย<WBR>ภพ ซึ่ง<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>ท่าน<WBR>ทำ<WBR>คุณ<WBR>งาม<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>บ้าน<WBR>เมือง ที่<WBR>คน<WBR>ส่วน<WBR>มาก<WBR>ยอม<WBR>รับ<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>เอา<WBR>มากๆ


ท่าน<WBR>เหล่า<WBR>นั้น ก็<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>กำลัง<WBR>ของ<WBR>ชาติ ใน<WBR>ยุค<WBR>ปัจจุบัน คือ ระดับ<WBR>เจ้า ระดับ<WBR>ขุน<WBR>พล ขุน<WBR>ทัพ แม่<WBR>ทัพ ใน<WBR>ยุค<WBR>นี้<WBR>สมัย<WBR>นี้<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น ส่วน<WBR>ลูก<WBR>ชาย<WBR>บุญ<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>คน<WBR>นั้น เขา<WBR>มี<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>กำเนิด เขา<WBR>เลี้ยง<WBR>ตัว<WBR>ได้ และ<WBR>ท่าน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>รัก<WBR>เขา<WBR>จริงๆ เหมือน<WBR>ลูก<WBR>ใน<WBR>ไส้ และ<WBR>เขา<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>มา สนอง<WBR>กรรม<WBR>ไว้<WBR>ชาติ<WBR>นี้<WBR>เท่า<WBR>นั้น แล้ว<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>จิต ให้<WBR>ถึง<WBR>พระ<WBR>อนาคามี ไม่<WBR>มา<WBR>เกิด<WBR>อีก<WBR>แล้ว ผม<WBR>ขอ<WBR>ฝาก<WBR>ไว้<WBR>ด้วย เพราะ<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>สังคม และ<WBR>คน<WBR>ทั่ว<WBR>ไป<WBR>ตลอด<WBR>ชีวิต<WBR>ของ<WBR>เขา และ<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>ปราศ<WBR>จาก<WBR>คู่<WBR>ครอง ท่าน<WBR>ดู<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>แล้ว<WBR>กัน ผม<WBR>ไป<WBR>ละ<WBR>ลา<WBR>ก่อน พบ<WBR>กัน<WBR>ใหม่ ที่<WBR>เทือก<WBR>เขา<WBR>หิมาลัย ใน<WBR>อีก<WBR>ไม่<WBR>นาน<WBR>นัก เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ตาม<WBR>ถนอม<WBR>รัก ลูก<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>สอง ซึ่ง<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>หิมาลัย<WBR>ประเทศ

 

<DD>ใน<WBR>เวลา<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>นั่ง<WBR>ฟัง<WBR>มัน<WBR>เป็น<WBR>อาการ<WBR>ครึ่ง<WBR>หลับ ครึ่ง<WBR>ตื่น ครึ่ง<WBR>ฟื้น ครึ่ง<WBR>ฝัน และ<WBR>ก็<WBR>ฝัน<WBR>ดี<WBR>ด้วย ช่วย<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>กำลัง<WBR>ใจ คิด<WBR>อีก<WBR>อย่าง<WBR>ว่า<WBR>ก็<WBR>ทำไม<WBR>หนอ พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ท่าน<WBR>ไม่<WBR>บอก<WBR>เรา<WBR>ใน<WBR>เรื่อง<WBR>นี้ นี่<WBR>เรา<WBR>เอา<WBR>พระ<WBR>วิญญาณ ของ<WBR>ทั้ง<WBR>สาม<WBR>แม่<WBR>ลูก<WBR>มา<WBR>ด้วย ดี<WBR>เหมือน<WBR>กัน เรา<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>สัมผัส<WBR>กับ<WBR>แม่<WBR>ม่าย<WBR>ลูก<WBR>สอง ตอน<WBR>นั้น<WBR>รุ่ง<WBR>อรุณ เวลา<WBR>ฟ้า<WBR>สาง<WBR>พอ<WBR>ดี เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>หมา<WBR>คู่<WBR>บารมี มัน<WBR>ลุก<WBR>ออก<WBR>วิ่ง<WBR>อย่าง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อะไร<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>กับ<WBR>มัน เป็น<WBR>เพราะ<WBR>เรา<WBR>เอา<WBR>ยา<WBR>สมุน<WBR>ไพร<WBR>กรอก<WBR>ปาก และ<WBR>ยา<WBR>ปะ<WBR>คบ<WBR>ให้<WBR>มัน<WBR>จึง<WBR>หาย หรือ<WBR>อะไร<WBR>ชอบ<WBR>กล มัน<WBR>ร่า<WBR>เริง<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>หา ส่อ<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ฝาก<WBR>ความ<WBR>รัก<WBR>ประจักษ์<WBR>จิต ดี<WBR>กว่า<WBR>มิตร<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ล้น<WBR>เหลือ<WBR>หลาย จึง<WBR>มา<WBR>นึก<WBR>ว่า ถ้า<WBR>ไอ้เจัา<WBR>เก่ง<WBR>มัน<WBR>ไม่<WBR>ทำ<WBR>อาการ<WBR>ป่วย เรา<WBR>พร้อม<WBR>คณะ ก็<WBR>ผ่าน<WBR>ด่าน<WBR>ดง<WBR>พง<WBR>ป่า<WBR>เหล่า<WBR>นี้<WBR>ไป<WBR>แล้ว และ<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>เจอ<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>ปัญญา ผู้<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>มา<WBR>โปรด<WBR>เรา<WBR>อย่าง<WBR>นี้<WBR>เลย นี่<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>มัน<WBR>เป็น<WBR>หมา<WBR>แสน<WBR>รู้ รู้<WBR>ว่า<WBR>อะไร<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น กับ<WBR>เพื่อน<WBR>ของ<WBR>มัน คือ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>แต่<WBR>ตัว<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>สิ<WBR>โง่ และ<WBR>โง่<WBR>ยิ่ง<WBR>กว่า<WBR>หมา<WBR>เสีย<WBR>อีก เพราะ<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ล่วง<WBR>หน้า อะไร<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น ตก<WBR>ลง<WBR>เรา<WBR>ยอม<WBR>แพ้<WBR>หมา ยอม<WBR>ให้<WBR>หมา<WBR>ที่<WBR>ฉลาด<WBR>กว่า<WBR>เรา เข้า<WBR>ตำรา<WBR>ว่า โง่<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>เป็น<WBR>ใหญ่<WBR>ยาก โง่<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>ฉลาด<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เลย <DD>


การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ เรา<WBR>ข้าม<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>หลวง ที่<WBR>ขวาง<WBR>กั้น<WBR>พม่า<WBR>ตอน<WBR>บน กับ<WBR>ไทย<WBR>ตอน<WBR>เหนือ ได้<WBR>ใช้<WBR>เวลา<WBR>อีก<WBR>สิบ<WBR>ห้า<WBR>วัน ออก<WBR>ช่อง<WBR>ทาง<WBR>บ่อ<WBR>เบี้ย เพราะ<WBR>ต้อง<WBR>เดิน<WBR>อ้อม<WBR>ขุน<WBR>เขา<WBR>ที่<WBR>สูง<WBR>ชัน จาก<WBR>เหนือ<WBR>ล่อง<WBR>ใต้ จาก<WBR>เมือง<WBR>ปัน<WBR>เมือง<WBR>ทน<WBR>ล่อง<WBR>ใต้<WBR>ออก เขต<WBR>อำเภอ<WBR>ฝาง จังหวัด<WBR>เชียง<WBR>ใหม่ พวก<WBR>ขบวน<WBR>หาบ ส่ง<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>ลาก<WBR>ลับ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ของ<WBR>เขา เรา<WBR>จึง<WBR>โทรเลข<WBR>ถึง เจ้า<WBR>ทิพย์<WBR>วรรณ และ<WBR>นาย<WBR>พัน<WBR>เอก<WBR>ประภาส จา<WBR>รุ<WBR>เสถียร ผู้<WBR>ที่<WBR>เคย<WBR>เคารพ<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ตลอด ท่าน<WBR>จึง<WBR>ส่ง<WBR>รถ<WBR>สอง<WBR>คัน ขึ้น<WBR>ไป<WBR>รับ<WBR>กลับ<WBR>เชียง<WBR>ใหม่ เมื่อ<WBR>วัน<WBR>อาทิตย์<WBR>ที่ 2 มกราคม 2493 ส่วน<WBR>สิ่ง<WBR>ของ<WBR>ต่าง ๆ จำนวน 3 หาบ เรา<WBR>ฝาก<WBR>ไว้<WBR>กับ<WBR>บ้าน<WBR>เจ้า<WBR>ทิพย์<WBR>วรรณ เพราะ<WBR>ไว้<WBR>ใจ<WBR>ท่าน<WBR>มาก และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>เจ้า ระดับ<WBR>เจ้า<WBR>ฟ้า<WBR>หญิง แห่ง<WBR>นคร<WBR>เชียง<WBR>ตุง รัฐ<WBR>ฉาน สหภาพ<WBR>พม่า ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>สาย<WBR>ญาติ<WBR>ผู้<WBR>ใหญ่ ของ<WBR>โยม<WBR>มารดา<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>เอง ส่วน<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>กับ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง ก็<WBR>เข้า<WBR>ป่า<WBR>แสวง<WBR>หา<WBR>วิเวก พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>พระ<WBR>รูป<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา และ<WBR>ท่าน<WBR>สั่ง<WBR>ว่า รูป<WBR>พระ<WBR>น้อง<WBR>ยา<WBR>เธอ<WBR>ของ<WBR>ท่าน คือ<WBR>พระ<WBR>นเรศวร<WBR>มหาราช ก็<WBR>ให้<WBR>หล่อ<WBR>ไว้<WBR>พร้อม<WBR>กัน ท่าน<WBR>สั่ง<WBR>ว่า<WBR>อีก<WBR>ใน<WBR>ไม่<WBR>ช้า พม่า<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>รูป<WBR>ของ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง ไว้<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>ติด<WBR>แดน<WBR>ไทย<WBR>ใน<WBR>ภาค<WBR>เหนือ ของ<WBR>ประเทศ<WBR>เพราะ<WBR>เขา<WBR>ถือ<WBR>ว่า ผู้<WBR>เอา<WBR>ชัย<WBR>ชนะ<WBR>ไทย<WBR>ได้ มี<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>เดียว<WBR>เท่า<WBR>นั้น เขา<WBR>จึง<WBR>จะ<WBR>สร้าง<WBR>ไว้<WBR>เป็น<WBR>อนุสรณ์<WBR>ใกล้<WBR>เขต<WBR>แดน<WBR>ไทย และ<WBR>แล้ว<WBR>ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่าน อัญเชิญ<WBR>พระ<WBR>รูป ของ<WBR>พระ<WBR>นเรศวร ไป<WBR>ประทับ<WBR>ไว้<WBR>ฝั่ง<WBR>ไทย ให้<WBR>หัน<WBR>หน้า<WBR>ใส่<WBR>กัน อย่า<WBR>ให้<WBR>ห่าง<WBR>กัน<WBR>เกิน<WBR>กว่า 1,000 วา ให้<WBR>สอง<WBR>เสด็จ<WBR>ได้<WBR>ทัศนา เจริญ<WBR>สัมพันธมิตร<WBR>ไมตรี<WBR>ต่อ<WBR>กัน และ<WBR>ไทย<WBR>กับ<WBR>พม่า ก็<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>เสมือน<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>เดียว<WBR>กัน ทาง<WBR>จิต<WBR>ใจ และ<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>เจริญ<WBR>สิริ<WBR>วิไล ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ประเทศ


เรื่อง<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>แล้ว<WBR>คือ จู่ๆ เมื่อ<WBR>ปี 2540 นี้<WBR>เอง พม่า<WBR>ก็<WBR>สร้าง อนุสาวรีย์<WBR>ของ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง ขึ้น<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>ท่า<WBR>ขี้<WBR>เหล็ก ระยะ<WBR>ติด<WBR>ชิด<WBR>กับ<WBR>ฝั่ง<WBR>แม่<WBR>สาย หัน<WBR>หน้า<WBR>มา<WBR>ทาง<WBR>ฝั่ง<WBR>ไทย ใคร ๆ ไป<WBR>ระยะ<WBR>นี้ ก็<WBR>จะ<WBR>เห็น<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>จะ<WBR>อัญเชิญ<WBR>พระ<WBR>บรม<WBR>รูป ของ<WBR>พระ<WBR>นเรศวร ไป<WBR>ประทับ<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>ฝั่ง<WBR>ไทย ให้<WBR>อยู่<WBR>ตรง<WBR>ไหน<WBR>ก็<WBR>ได้ แต่<WBR>ต้อง<WBR>ให้<WBR>ไกล<WBR>กัน<WBR>เกิน<WBR>กว่า<WBR>สอง<WBR>พัน<WBR>เมตร ที่<WBR>อำเภอ<WBR>แม่<WBR>สาย หัน<WBR>พระ<WBR>พักต์<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>พม่า ให้<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>พระ<WBR>องค์ ได้<WBR>หัน<WBR>หน้า<WBR>ใส่<WBR>กัน<WBR>อีก เรื่อง<WBR>ก็<WBR>นับ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>จริง<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>แล้ว ที่<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>บอก<WBR>ไว้<WBR>เมื่อ 50 ปี<WBR>ก่อน<WBR>โน้น จึง<WBR>นับ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>ฝัน จะ<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>จริง<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>จน<WBR>ได้ เพราะ<WBR>พระ<WBR>รูป<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>หล่อ<WBR>ไว้<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว เป็น<WBR>พระ<WBR>รูป<WBR>ขนาด<WBR>เท่า<WBR>ตัว<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>จริง เพราะ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เชื่อ<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>ของ<WBR>ตัว<WBR>เอง จึง<WBR>ลง<WBR>มือ<WBR>ปั้น<WBR>หล่อ<WBR>ไว้<WBR>ก่อน ขณะ<WBR>นี้<WBR>พระ<WBR>รูป<WBR>ก็<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ข้าง<WBR>กระท่อม<WBR>ของ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เอง พร้อม<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>อัญเชิญ<WBR>ไป<WBR>ได้<WBR>ทุก<WBR>เมื่อ ขอบ<WBR>อก<WBR>ว่า อัน<WBR>พระ<WBR>วิญญาณ<WBR>อัน<WBR>บริสุทธิ์ ของ<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>ทาริกา<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>นั้น ตก<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>แล้ว ตั้ง<WBR>แต่วัน<WBR>ที่ 10 มกราคม พ.ศ.2491 และ<WBR>ได้<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ถึง<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>ไทย เมื่อวัน<WBR>ที่ 2 มกราคม 2493 และ<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>การ<WBR>หล่อ<WBR>รูป<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>เมื่อ พ.ศ. 2535 ปิด<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>ลับ<WBR>แต่<WBR>แรก<WBR>เริ่ม ครบ<WBR>ห้า<WBR>สิบ<WBR>ปี และ<WBR>ได้<WBR>เจอ<WBR>กับ<WBR>กุลสตรี บุตร<WBR>สาว<WBR>ของ<WBR>ท่าน เมื่อ<WBR>ปี 2520 คน<WBR>แรก<WBR>ที่<WBR>งาน<WBR>วาง<WBR>ศิลา<WBR>ฤกษ์<WBR>อาคาร ร่วม<WBR>กับ<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>ญาณ<WBR>สังวร


ตอน<WBR>นั้น<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>ท่าน ยัง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>สถาปนา<WBR>เป็น<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>สังฆราช เจ้า<WBR>หมอ<WBR>สุริยัน เขา<WBR>เป็น<WBR>เจ้า<WBR>พิธี<WBR>พราหมณ์ มี<WBR>คน<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>เขา<WBR>มาก เขา<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ขอม<WBR>อบ<WBR>ตัว เป็น<WBR>ลูก<WBR>บุญ<WBR>ธรรม<WBR>ตลอด<WBR>ชีวิต และ<WBR>เมื่อ<WBR>เขา<WBR>บวช<WBR>เป็น<WBR>บรรพชิต คือ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ จาก<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>ญาณ<WBR>สังวร และ<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สอง บวช<WBR>ที่<WBR>วัด<WBR>สระ<WBR>เกตุ เขา<WBR>บวช<WBR>วัน<WBR>นั้น<WBR>เสร็จ เขา<WBR>ก็<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ตลอด ลูก<WBR>คน<WBR>นั้น<WBR>คือ<WBR>คุณ<WBR>สุริยัน อริสังว<WBR>โร หมอ<WBR>หยอง<WBR>ที่<WBR>คุณ<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ ส่วน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>สอง<WBR>คือ เจ้า<WBR>บุญ<WBR>ชุ่ม เขา<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>กับ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เป็น<WBR>เด็ก เป็น<WBR>เณร ตอน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>สาม<WBR>เณร<WBR>นั่น<WBR>ซิ<WBR>เอา<WBR>เรื่อง มา<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>แทบ<WBR>จะ<WBR>บ้า<WBR>ตาย เรื่อง<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>สาม<WBR>เณร<WBR>รูป<WBR>หล่อ ข้อ<WBR>ปฏิบัติ<WBR>เคร่งครัด คน<WBR>ก็<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>มาก อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>หิมาลัย<WBR>ประเทศ คือ<WBR>เขต<WBR>ตอน<WBR>เหนือ ประเทศ<WBR>เนปาล ข้าพเจ้า<WBR>เอง กับ<WBR>คุณ<WBR>โยม<WBR>ประดิษฐ์ วิชา<WBR>พา<WBR>นิช คุณเม่ง นาย<WBR>ช่าง<WBR>ภาพ คุณ<WBR>บุญ<WBR>ไชย ใคร<WBR>อีก<WBR>บ้าง<WBR>ก็<WBR>จำ<WBR>ไม่<WBR>ได้ นำ<WBR>ขึ้น<WBR>เครื่อง<WBR>บิน<WBR>เหิน<WBR>ฟ้า พำ<WBR>นัก<WBR>ปฏิบัติ<WBR>ภาวนา ไป<WBR>หิมาลัย เอา<WBR>ไป<WBR>ฝาก<WBR>ไว้<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>อม<WBR>ริต<WBR>ตะ<WBR>เถระ เจ้า<WBR>คณะ<WBR>ใหญ่<WBR>ประเทศ<WBR>เนปาล ท่าน<WBR>สมภาร และ<WBR>เป็น<WBR>ประมุข<WBR>ของ<WBR>สงฆ์ ก็<WBR>ยอม<WBR>รับ<WBR>ลูก<WBR>บุญ<WBR>ธรรม ของ<WBR>เรา เพราะ<WBR>ก่อน<WBR>เรา<WBR>เคย<WBR>พบ<WBR>กัน<WBR>ที่<WBR>พม่า

พอ<WBR>ออก<WBR>พรรษา ข้าพเจ้า<WBR>กับ<WBR>คุณ<WBR>ประดิษฐ์ วิชา<WBR>พาณิชย์ คุณ<WBR>วิภา<WBR>วรรณ หมอพิ<WBR>ลา<WBR>ทั้ง<WBR>ครอบ<WBR>ครัว พา<WBR>กัน<WBR>ไป<WBR>เยี่ยม<WBR>ไป<WBR>ทอด<WBR>ผ้า<WBR>ป่า ถวาย<WBR>ค่า<WBR>อาหาร แล้ว<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ ไป<WBR>นมัสการ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ ใน<WBR>เมือง<WBR>นั้น<WBR>ประเทศ<WBR>นั้น ตอน<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>เหนือ<WBR>ติด<WBR>แดน<WBR>จีน คือ<WBR>เมือง<WBR>ยาลัม และอเวเลสต์ เชิง<WBR>เขา<WBR>หิมาลัย<WBR>นั้น ตรง<WBR>นั้น<WBR>เขา<WBR>เล่า<WBR>ว่า เป็น<WBR>เวียง<WBR>วัง<WBR>บ้าน<WBR>เกิด ให้<WBR>กำเนิด<WBR>ของ หลวง<WBR>ปู่<WBR>พระ<WBR>ครู<WBR>โลก<WBR>อุดร ชื่อ<WBR>จริง<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>คือ พระ<WBR>อุ<WBR>ตระ น้อง<WBR>ชาย<WBR>ชื่อ<WBR>พระโส<WBR>ณะ ที่<WBR>มี<WBR>กล่าว<WBR>ใน<WBR>อนุ<WBR>พุทธ<WBR>ประวัติ ที่<WBR>ท่าน<WBR>ถูก<WBR>ส่ง<WBR>เป็น<WBR>สมณะฑูต<WBR>ไทย เดิน<WBR>ทาง<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>กำเนิด<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา เผย<WBR>แพร่<WBR>ใน<WBR>แดน<WBR>สุวรรณ<WBR>ภูมิ คือ<WBR>แดน<WBR>ทอง ได้<WBR>แก่ พม่า ไทย ลาว และ<WBR>เขมร โดย<WBR>เฉพาะ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>หลงใ<WBR>หล<WBR>กัน<WBR>มาก จึง<WBR>มี<WBR>หลวง<WBR>พ่อ<WBR>โลก<WBR>อุดร<WBR>ปลอม ที่<WBR>คน<WBR>ผู้<WBR>ละโมบ<WBR>โลภ<WBR>หลง เอา<WBR>ชื่อ<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>ขาย<WBR>กิน<WBR>กัน ใน<WBR>สังคม<WBR>ไทย<WBR>หา<WBR>รู้<WBR>ไม่<WBR>ว่า หลวง<WBR>ปู่<WBR>โลก<WBR>อุดร<WBR>เกิด<WBR>ที่<WBR>ไหน จะ<WBR>สัมผัส<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>ไร เห็น<WBR>ก็<WBR>แต่<WBR>หลอก<WBR>ลวง<WBR>กัน<WBR>ทั่ว<WBR>ไป


ใน<WBR>คราว<WBR>นั้น เรา<WBR>ไป<WBR>กัน<WBR>หลาย<WBR>คน เพื่อ<WBR>นมัสการ<WBR>โบราณ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>นั่น และ<WBR>ทั่ว<WBR>หิมาลัย<WBR>ประเทศ จึง<WBR>ขอบ<WBR>อก<WBR>ตรง ๆ ว่า หลวง<WBR>พ่อ<WBR>โลก<WBR>อุดร คือ<WBR>พระอภิ<WBR>สมาน<WBR>กาย มี<WBR>กาย<WBR>ทิพย์ จะ<WBR>เกิด<WBR>จะ<WBR>ดับ<WBR>เมื่อ<WBR>ไร<WBR>ก็<WBR>ได้ ท่าน<WBR>จะ<WBR>เสด็จ<WBR>โปรด<WBR>ทุก<WBR>แห่ง แต่<WBR>แห่ง<WBR>ใด<WBR>มี<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>นัก<WBR>รบ คือ<WBR>รบ<WBR>กวน<WBR>ชาว<WBR>บ้าน เพื่อ<WBR>แสวง<WBR>หา<WBR>ลาภ<WBR>ผล ไม่<WBR>ว่า<WBR>คน ไม่<WBR>ว่า<WBR>พระ ท่าน<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>ด้วย และ<WBR>ไม่<WBR>ปรากฏ<WBR>ให้<WBR>เห็น<WBR>เลย ท่าน<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>แต่<WBR>ผู้<WBR>ที่<WBR>เสีย<WBR>สละ มี<WBR>แต่<WBR>ให้<WBR>กับ<WBR>ให้ และ<WBR>ช่วย<WBR>คน โดย<WBR>ไม่<WBR>หวัง<WBR>ผล<WBR>ตอบ<WBR>แทน<WBR>ใดๆ และ<WBR>ต้อง<WBR>ได้<WBR>ตัว<WBR>ใน<WBR>คือ ตัว<WBR>แฝง<WBR>ด้วย และ<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>เอา<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>ได้<WBR>ด้วย อัน<WBR>เจ้า<WBR>กู<WBR>ที่<WBR>หนา<WBR>ด้วย<WBR>กิเลส หา<WBR>ทาง<WBR>ร่ำ<WBR>รวย ฉวย<WBR>โอกาส<WBR>นั้น เมิน<WBR>เสีย<WBR>เถิด<WBR>อย่า<WBR>หลอก<WBR>เขา<WBR>ต่อ<WBR>ไป<WBR>เลย บ้าน<WBR>ช่อง<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>อยู่<WBR>ที่ เมือง<WBR>อุ<WBR>ตระ ยาลั<WBR>มอเ<WBR>วอเลสต์ เขต<WBR>ติด<WBR>ต่อ<WBR>กับ<WBR>แดน<WBR>จีน เชิง<WBR>เขา<WBR>หิมาลัย<WBR>โน้น
</DD>

 

​

<DD>ตอน<WBR>ไป<WBR>คราว<WBR>นั้น เรา<WBR>ได้<WBR>พำ<WBR>นัก<WBR>แสวง<WBR>บุญ<WBR>ไป<WBR>ชม ไป<WBR>นมัสการ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เก่า<WBR>แก่ และ<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์<WBR>หลาย<WBR>แห่ง เกือบ<WBR>ทั่ว<WBR>หิมาลัย<WBR>ประเทศ การ<WBR>ไป<WBR>เที่ยว<WBR>ที่<WBR>นั่น<WBR>วัน<WBR>นั้น เมื่อ<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>ชม<WBR>สถาน<WBR>ที่ ที่<WBR>พระ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>มา<WBR>เกิด พวก<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ดี<WBR>ใจ ทัน<WBR>ใด<WBR>นั้น<WBR>เอง สาม<WBR>เณร<WBR>เจ้า<WBR>บุญ<WBR>ชุ่ม ก็<WBR>ลอง<WBR>ภูมิ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ว่า พ่อ<WBR>ครับ หนังสือ<WBR>ใน<WBR>แผ่น<WBR>หิน<WBR>ป้าย<WBR>ใหญ่ๆ นี้ ลอง<WBR>อ่าน<WBR>ซิ<WBR>หลวง<WBR>พ่อ เรา<WBR>ก็<WBR>อ่าน<WBR>ดัง ๆ ให้<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>ได้<WBR>ยิน หนังสือ<WBR>นั้น<WBR>เขียน<WBR>เป็น อักษรฮิน<WBR>ดี และ<WBR>กูต๊าฟ มี<WBR>ประมาณ 30 แถว แล้ว<WBR>กำลัง<WBR>จะ<WBR>แปล<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ศิษย์<WBR>ฟัง ประเดี๋ยว<WBR>นั่น<WBR>เอง แทน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>น้ำ<WBR>ไหล<WBR>ออก<WBR>มา อย่าง<WBR>เจ้า<WBR>บุญ<WBR>ชุ่ม<WBR>บอก แต่<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>รูป<WBR>ร่าง<WBR>ใหญ่ เดิน<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ป้าย<WBR>หิน<WBR>อัน<WBR>นั้น ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>รั้ว<WBR>ทอง<WBR>แดง<WBR>สูง 2 เมตร กั้น<WBR>ไว้ ท่าน<WBR>เดิน<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ได้ เสมือน<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>รั้ว<WBR>กั้น<WBR>เลย ท่าน<WBR>เดิน<WBR>ยิ้ม<WBR>ออก<WBR>มา จับ<WBR>มือ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>แล้ว<WBR>กล่าว<WBR>ว่า จะ<WBR>มะ<WBR>นิ<WBR>ยัง<WBR>อาวุโส เรา<WBR>ก็<WBR>ตอบ<WBR>ท่าน<WBR>ว่า ข<WBR>ะมะ<WBR>นิ<WBR>ยังภันเต (เป็น<WBR>ภาษา<WBR>พระ<WBR>สงฆ์ ท่าน<WBR>ถาม<WBR>ข่าว<WBR>คราว กัน<WBR>ตาม<WBR>ธรรม<WBR>เนียม) ถ้า<WBR>แปล<WBR>เป็น<WBR>ไทย<WBR>ให้<WBR>ตรง ๆ ว่า ท่าน<WBR>ยัง<WBR>ทน<WBR>ไหว<WBR>หรือ (หรือ<WBR>ท่าน<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ตาย<WBR>หรือ) แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขอ<WBR>ถ่าย<WBR>รูป<WBR>รวม<WBR>กัน ข้าพเจ้า<WBR>ยืน<WBR>กลาง สาม<WBR>เณร<WBR>บุญ<WBR>ชุ่ม<WBR>ยืน<WBR>ด้าน<WBR>ซ้าย พระ<WBR>อาคันตุกะ<WBR>ยืน<WBR>ขวา วัน<WBR>นั้น<WBR>มือ<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>หลาย<WBR>ท่าน<WBR>ร่วม<WBR>กัน ถ่าย<WBR>เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>จาก<WBR>กัน พวก<WBR>โยม ๆ ก็<WBR>อยาก<WBR>รู้<WBR>ว่า ท่าน<WBR>เป็น<WBR>ใคร ทำไม<WBR>จึง<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>สนิท<WBR>สนม กับ<WBR>อี<WBR>ตา<WBR>โง่<WBR>นมาก<WBR>นัก ขนาด<WBR>จับ<WBR>มือ<WBR>ถือ<WBR>แขน<WBR>หยอก<WBR>ล้อ<WBR>กัน ถึง<WBR>กับ<WBR>เอา<WBR>มือ<WBR>ลูบ<WBR>หัว<WBR>โล้น<WBR>อี<WBR>ตา<WBR>โง่น<WBR>ได้ แต่<WBR>ท่าน<WBR>หัว<WBR>ล้าน<WBR>ใส ใน<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ท่าน<WBR>คม<WBR>สงบ<WBR>เสงี่ยม พระ<WBR>หัว<WBR>ล้าน<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>หัว<WBR>โล้น เจอ<WBR>กัน<WBR>มัน<WBR>แท้ ๆ

<DD>

​

แต่<WBR>รูป<WBR>ถ่าย<WBR>ที่<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>รูป<WBR>ท่าน<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>แขก มี<WBR>ผ้า<WBR>พัน<WBR>หัว<WBR>เอา<WBR>ไว้ มิ<WBR>ใช่<WBR>หัว<WBR>ล้าน<WBR>สัก<WBR>หน่อย พวก<WBR>โยมๆ จึง<WBR>ฮือ<WBR>ฮา<WBR>ถาม<WBR>ว่า ทำไม<WBR>ถึง<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>อย่างงี้ เรา<WBR>ก็<WBR>ตอบ<WBR>เขา<WBR>ว่า ก็<WBR>ฝาก<WBR>พนัก ที่<WBR>เป็น<WBR>ก้อน<WBR>หิน<WBR>ป้าย<WBR>นั้น<WBR>แหละ เป็น<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>ของ<WBR>หลวง<WBR>ปู่<WBR>โลก<WBR>อุดร<WBR>เกิด ถิ่น<WBR>กำเนิด<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>อยู่ ณ ที่<WBR>นี้ องค์<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>จำ<WBR>แลง<WBR>รูป ออก<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ก้อน<WBR>หิน<WBR>นี้ คือ<WBR>หลวง<WBR>พ่อ<WBR>โลก<WBR>อุดร ท่าน<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>อริย<WBR>เจ้า ระดับอภิ<WBR>สมา<WBR>รกาย คือ<WBR>กาย<WBR>ทิพย์ จะ<WBR>ปลอม<WBR>แปลง<WBR>ตัว ให้<WBR>เป็น<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>ก็<WBR>ได้ นี่<WBR>รู้<WBR>ไหม<WBR>ว่า<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ที่<WBR>นี่ มิ<WBR>ใช่<WBR>ที่<WBR>ราบ<WBR>เรียบ แต่<WBR>เรา<WBR>เดิน<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>สบาย ขึ้น<WBR>เขา<WBR>หิมาลัย<WBR>มา<WBR>ได้ อย่าง<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>มัน<WBR>สูง<WBR>ชัน ดู<WBR>โน้น<WBR>ซิ<WBR>โยม หิมะ<WBR>ที่<WBR>ปก<WBR>คลุม<WBR>เขาอเ<WBR>วอเลสต์ ขาว<WBR>โพลน<WBR>ไป<WBR>หมด แต่<WBR>ขาก<WBR>ลับ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>เดิน<WBR>สบาย เพราะ<WBR>ต้อง<WBR>เดิน<WBR>ลง<WBR>ได้<WBR>อานิสงส์<WBR>มาก ทุก<WBR>คน<WBR>ก้าว<WBR>หน้า<WBR>ร่ำ<WBR>รวย<WBR>สบาย<WBR>แล้ว รูป<WBR>นั้น<WBR>ถ่าย<WBR>ด้วย<WBR>กล้อง<WBR>โพโล<WBR>รอย รูป<WBR>จะ<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>เห็น<WBR>ทัน<WBR>ที แต่<WBR>ที่<WBR>ถ่าย<WBR>ด้วย<WBR>กล้อง<WBR>อย่าง<WBR>ดี<WBR>นั้น วัน<WBR>หลัง<WBR>เอาฟิลม์<WBR>จาก<WBR>กล้อง<WBR>อย่าง<WBR>ดี มา<WBR>ล้าง<WBR>ดู<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>อย่าง<WBR>ไร และ<WBR>เมื่อ<WBR>ล้าง<WBR>ดู<WBR>แล้ว ก็<WBR>เป็น<WBR>เหมือน<WBR>กัน<WBR>หมด ดัง<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>ใน<WBR>ภาพ<WBR>นี้<WBR>เอง ใคร<WBR>จะ<WBR>เชื่อ<WBR>หรือ<WBR>ไม่<WBR>เชื่อ ก็<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ของ<WBR>ท่าน ขอ<WBR>ให้<WBR>คิด<WBR>เอง แต่<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>เชื่อ<WBR>เต็ม<WBR>ร้อย เพราะ<WBR>เรา<WBR>ถ่าย<WBR>ใน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เกิด<WBR>ของ<WBR>ท่าน</DD>
http://www.agalico.com/board/showthread.php?t=2510
ผู้โพส
แดดส่อง<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_8341", true); </SCRIPT>
จากไปเราใฝ่หา







วันที่เป็นสมาชิก: Oct 2005
โพส: 87
กล่าวขอบคุณ: 47
สมาชิกขอบคุณ 22 ครั้งใน 18 โพส
กล่าวขอบคุณ: 47

 

http://www.powerlifecenter.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=264113&Ntype=2

Aura และ ออร่า พระเครื่อง




<TABLE cellSpacing=1 cellPadding=2 width="100%" border=1><TBODY></TBODY></TABLE>


ดูเพิ่มเติมใน สัมนาวิชาแพทย์ทางเลือก กองการแพทย์ทางเลือก 16-17 มีนาคม 2548
* ดูภาพถ่าย ออร่า, ออร่าพระเครื่อง และความหมายเพิ่มเติมได้จากอัลบั้มภาพ ออร่า *

 

http://www.dtam.moph.go.th/alternative/viewstory.php?id=112

วันที 20 - ธ.ค. - 50
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="98%" border=0><TBODY><TR><TD align=right> </TD><TD></TD></TR><TR><TD> </TD><TD align=right> </TD><TD> </TD></TR><TR><TD> </TD><TD align=right>

551: การสัมมนาวิชาการแพทย์ทางเลือก เรื่อง สมาธิบำบัด​

</TD><TD> </TD></TR><TR><TD> </TD><TD align=right> </TD><TD> </TD></TR><TR><TD width="6%"> </TD><TD align=right width="93%">โดย : อ.สถิตธรรม เพ็ญสุข</TD><TD width="1%"> </TD></TR><TR><TD vAlign=top> </TD><TD> </TD><TD> </TD></TR><TR><TD vAlign=top> </TD><TD> </TD><TD> </TD></TR><TR><TD vAlign=top> </TD><TD>

สรุปการบรรยายสัมมนาวิชาการด้านการแพทย์ทางเลือก
เรื่อง "สมาธิบำบัด"
โดย อ.สถิตธรรม เพ็ญสุข
วันที่ 16-17 มีนาคม 2548
เวลา 09.00-16.00 น.
ณ อาคาร DMS 6 ชั้น 1 กองการแพทย์ทางเลือก
​

<DD>“แสงออร่า”ของคน เป็นแสงรัศมีที่ล้อมรอบกายหยาบอยู่ทุกทิศทาง แสงออร่ามี 3 มิติ คนที่มีสุขภาพแข็งแรง แสงออร่าจะเป็นรูปกลมรี หรือรูปไข่ล้อมรอบกายหยาบ ซึ่งคนทั่วไปมีแสงออร่าล้อมรอบประมาณ 8-10 ฟุต ผู้นำศาสนาโบราณสามารถแผ่รัศมีได้หลายไมล์ เป็นเหตุให้เขาสามารถชังจูงสานุศิษย์ชุมนุมในบริเวณที่เขาเดินทางไป

<DD>- ยิ่งสุขภาพกาย สุขภาพใจดีเท่าไหร่ แสงออร่าก็ยิ่งมีความสั่นสะเทือนมาก และแผ่รัศมีได้ไกลขึ้น แสงออร่ายิ่งสั่นสะเทือนมาก เราจะยิ่งมีพลังทำสิ่งที่ต้องทำและอยากทำมากขึ้น และยิ่งได้รับผลกระทบจากพลังภายนอกน้อยลง

<DD>- แสงออร่ายิ่งอ่อน ก็ยิ่งทำให้พลังภายนอกเข้ามาก่อกวนง่ายขึ้น ทำให้เราถูกครอบงำและเหน็ดเหนื่อยมากขึ้น แสงออร่าที่อ่อนแออาจส่งผลให้เราล้มเหลว เจ็บป่วย และไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต

<DD>“แสงออร่า” หรือแสงรัศมีของคนมี 2 ลักษณะ แสงนั้นรวมถึงพลังจากกายทิพย์ด้วย กายทิพย์เป็นแนวพลังที่มีความเข้มแตกต่างกัน ล้อมรอบและแทรกซึมอยู่ในกายหยาบ มีหน้าที่สำคัญในการช่วยประสานและดูแลกิจกรรมกายวิญญาณในกายหยาบ กายทิพย์เป็นเพยงส่วนหนึ่งของแสงออร่าเท่านั้น
ลักษณะของแสงออร่า

<DD>1. แสงออร่าของแต่ละคนมีความถี่ไม่เหมือนกัน <DD>2. แสงออร่าของเราจะสัมพันธ์กับแสงออร่าของคนอื่น <DD>3. แสงรัศมีของคนสัมพันธ์กับแสงรัศมีของสัตว์ พืช แร่ธาตุ และสิ่งอื่นๆ ด้วย <DD>4. ยิ่งติดต่อกันใกล้ชิดและยาวนาน จะยิ่งมีการแลกเปลี่ยนพลังกันมากขึ้น <DD>5. แสงออร่าและการเปลี่ยนแปลง มีผลต่อร่างกาย อารมณ์ จิตใจ และวิญญาณของบุคคล
การอ่านแสงออร่า

<DD>1. สีที่อยู่ใกล้ร่างกายมากที่สุดมักบ่งบอกถึงสภาพและพลังของร่างกาย สีที่อยู่ห่างออกไปบ่งบอกถึงอารมณ์ จิตใจ และจิตวิญญาณที่ส่งผลกระทบต่อสีของร่างกายได้ <DD>2. สียิ่งสดใสและเย็นตาก็ยิ่งดี สียิ่งหนาทึบและขุ่นมัวก็ยิ่งแสดงถึงความไม่สมดุล การทำงานมากเกินไป และปัญหาที่เป็นไปได้อื่นๆ ตรงตำแหน่งที่สีนั้นปรากฏอยู่ <DD>3. สีเข้มๆ แต่สดใสก็บ่งบอกถึงระดับพลังที่สูงได้เช่นกัน การมีสีเข้มไม่จำเป็นต้องไม่ดีเสมอไป <DD>4. แสงออร่ามักมีมากกว่าหนึ่งสี โดยแต่ละสีจะบอกถึงเรื่องที่แตกต่างกันไป เราต้องเรียนรู้ว่าสีที่ต่างกันนี้ส่งผลอย่างไร และผลของสีที่ผสมกันเป็นอย่างไร <DD>5. เมื่อเรามองเห็นออร่าผู้อื่น ให้จำไว้ว่า เรากำลังมองผ่านแสงออร่าของเราเอง และการอ่านออร่าคนอื่น จำเป็นต้องรู้จักออร่าตนเองก่อน ถ้าแสงออร่าเรามีเหลืองเป็นส่วนใหญ่ คนอื่นสีน้ำเงินเราอาจเห็นเป็นสีเขียว ปรับเปลี่ยนไปตามจิตใต้สำนึก จึงอย่างด่วนสรุป <DD>6. อย่าตัดสินใจคนด้วยสิ่งที่เห็นจากแสงออร่า <DD>7. เรียนรู้การใช้จิตในการอ่านแสงออร่า สีและความชัดเจนบ่งบอกถึงสิ่งที่แตกต่างกันทั้งสิ้น <DD>8. แสงออร่าเปลี่ยนแปลงอยู่บ่อยครั้ง อารมณ์ การใช้ร่างกายและจิตอย่างหนัก ส่งผลต่อแรงสั่นสะเทือนของสีและแสงออร่า แสงออร่าเปลี่ยนแปลงไปเมื่อเราอายุมากขึ้น เมื่อเราพัฒนาความสามารถในการมองแสงออร่า เราจะพบว่า แต่ละคนจะมีสีเด่นเพียงสีเดียวหรือหลายสี (แม้โทนสีอาจเปลี่ยนไป) ที่ปรากฏอย่างต่อเนื่อง สีที่รองลงมาและความเกี่ยวข้องกันของสีหนักและสีรอง <DD>9. สีและโทนสีที่เราเห็นมักจะเป็นสีเทาหรือน้ำเงินอ่อน ฝึกไปเรื่อยๆ ก็จะมองเห็นเอง อย่ากำหนดเวลาให้ตนเอง แต่ควรฝึกทุกวัน จะเห็นความเปลี่ยนแปลงภายใน 4-6 สัปดาห์ อย่างน้อยที่สุดเราจะเริ่มมองเห็นแสงออร่า แม้ว่าจะยังไม่เห็นสี <DD>10. เมื่อเราพัฒนาความสามารถในการมองออร่า จำไว้ว่า เราไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งกับพลังของผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต เราต้องใช้ความสามารถในการมองออร่าอย่างมความรับผิดชอบ </DD></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="98%" border=0><TBODY><TR><TD><DD>แบบฝึกหัดให้เห็นแสงออร่า</U>

<DD>1. การมองยอดขอบไม้ตัดกับท้องฟ้า <DD><DD>1.1 นอนหงายบนสนามหญ้าที่ไร้เมฆหมอก <DD><DD>1.2 มองต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไป ไล่จากโคนไปยังยอดไม้ <DD><DD>1.3 เพ่งเส้นขอบยอดไม้ที่ตัดกับท้องฟ้า อย่าเพ่งให้มากนัก ให้ทำสบายๆ พยายามดูรายละเอียดท้องฟ้าให้มากที่สุด แล้วเปลี่ยนเป็นมองผ่านๆ <DD><DD>1.4 เราเริ่มรู้สึกถึงความสลัวลางๆ ตรงเส้นขอบยอดไม้ ให้สังเกตเฉยๆ จะเห็นสีที่อ่อนใสกว่าสีท้องฟ้าไกลโพ้น ล้อมเป็นกรอบ เห็นได้ชัดในฤดูใบไม้ผลิ เมื่อพลังชีวิตของต้นไม้ได้รับการกระตุ้น โดยมีพลังและการเติบโตจากรากถึงยอดไม้ เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของแสงออร่าของต้นไม้
<DD>2. การมองแสงออร่าของผู้อื่น <DD><DD>2.1 ให้เพื่อนยืนพิงพนังโล่งสีขาวๆ หากเริ่มฝึก ให้ใช้ห้องที่มีแสงสลัว จะเห็นผลมากกว่า เรายืนหรือนั่งห่างออกไป 8-10 ฟุต แต่ต้องเห็นเพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า รวมทั้งบริเวณรอบๆ ตัวเขาด้วย <DD><DD>2.2 เพ่งสายตาอยู่ที่หน้าผากของเพื่อน จากจุดนี้ให้มองรอบตัวเพื่อตามเข็มนาฬิกา ทำให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้หลายๆ ครั้ง เพื่อเป็นการกระตุ้นโคนและรอดในดวงตา <DD><DD>2.3 กลับมาเพ่งที่หน้าผาก หรือที่จุดที่สูงที่สุดนานอีกประมาณ 15-30 วินาที <DD><DD>2.4 เปลี่ยนการเพ่งมองมาเป็นการมองรอบตัวเพื่อน แล้วสังเกตนิ่งๆ แสงออร่าที่ศีรษะและที่หัวไหล่มักปรากฏชัดกว่าที่อื่น ให้ทำซ้ำๆ เท่าที่จำเป็น เราจะเริ่มมองเห็นแสงออร่าของผู้อื่น
การเสริมพลังออร่า

<DD>1. แสงแดด <DD>2. การออกกำลังกาย <DD>3. อากาศบริสุทธิ์ <DD>4. การรับประทานอาหารน้อยๆ แต่บ่อยๆ การรักษาลำไส้ให้สะอาด <DD>5. การทำสมาธิ <DD>6. ดนตรี / การร้องเพลง <DD>7. กลิ่นหอม – เครื่องหอม / น้ำมันหอม / หญ้าหางหนูผสมกับหญ้าหวาน / กำยาน / กลิ่นการ์ดิเนีย <DD>8. คริสตัล และหิน
การปกป้องแสงออร่า

<DD>เทคนิคที่ 1 การป้องกันไม่ให้สูญเสียพลัง
<DD>ปิดวงจรพลังของเรา ด้วยการนั่งไขว้ข้อเท้าและแตะนิ้วมือเข้าหากัน (เพียงแตะนิ้วโป้งและนิ้วชี้ก็ได้) วงจรพลังของเราก็จะปิดลง พลังก็ไม่ออกนอกตัวเรา <DD>เทคนิคที่ 2 การหายใจเพื่อพลัง
<DD>- อากาศบริสุทธิ์และการหายใจอย่างถูกต้องเป็นสิ่งสำคัญ <DD>- ฝึกหายใจ ที่เรียกว่า “ไอดา-พิงกาละ” และความสมดุลของการหายใจ เรียกว่า “สุสุมนา” ช่วยเพิ่มพลังให้แสงออร่าอย่างรวดเร็ว ทำขั้วแม่เหล็กร่างกายสมดุล เพิ่มความจดจำข่าวสาร ทำให้สมองสองซีกสมดุล และกระตุ้นพลังระหว่างกัน เป็นการหายใจเข้าด้วยจมูกข้างหนึ่งกลั้นไว้ หายใจออกทางรูจมูกอีกข้าง ทำอย่างน้อยข้างละ 4-5 ครั้ง การทำเช่นนี้จะทำให้พลังแทรกซึมไปทั่วร่างกายและแสงออร่าได้เร็วขึ้น <DD>เทคนิคที่ 3 กระแสวนเพื่อการชำระล้าง
<DD>ช่วยขจัดเศษซากพลังออกไป ทำให้ไม่มีการสะสมและสร้างความสมดุลขึ้นภายในแสงออร่า ใช้เวลาเพียง 5 นาที
<DD>1. นั่งลงและผ่อนคลายร่างกาย หายใจตามเทคนิคที่ 2 จะสวดมนต์ก่อนก็ได้ <DD>2. นึกถึงภาพดวงไฟเล็กๆ สีขาวใสหมุนวนเริ่มก่อตัวขึ้น เหมือนพายุทอนาโดลูกเล็กๆ ขณะที่เริ่มเป็นรูปกรวย ขยายดวงไฟให้ใหญ่ขึ้นพอที่จะล้อมรอบแสงออร่าของเราได้ ปลายกรวยเคลื่อนลงมาที่กระหม่อมไปตามฐานกลางของร่างกาย <DD>3. ต้องหมุนตามเข็มนาฬิกา เมื่อสัมผัสกับแสงออร่าของเรา ให้นึกว่ากระแสนั้นดูดซับและเผาไหม้เศษซากพลังที่สะสมอยู่ <DD>4. ให้มอง รู้สึกและจินตนาการว่า กระแสนี้ได้เคลื่อนลงมาผ่านแสงออร่าและตัวเราทั้งหมด เป็นการชำระล้างพลังจากภายนอกที่พอกพูนอยู่ตลอดวันให้หมดสิ้นไป <DD>5. เมื่อกระแสวนนี้เคลื่อนผ่านตัวเรา ให้ปล่อยให้พลังนี้ออกไปจากตัวเราทางเท้าลงไปยังใจกลางโลก มองตามกระแสวนที่นำเศษซากพลังลงไปยังภพที่อยู่ต่ำลงไป เพื่อเอาไปใช้ประโยชน์ในการชีวิตเบื้องล่างในโลกนี้

​

<DD>

ออราลิน (Auralin Therapy)</B>
<DD>เป็นการวมกันของ 2 ศาสตร์ ของวิถีตะวันออกและวิถีตะวันตก ศาสตร์แรกก็คือ ออร่า (Aura) ออร่า คือ การรักษาโรคด้วยการใช้แสง ใช้สมาธิ ใช้มือในการบำบัดคนด้วยรัศมีรอบๆ ที่เรียกว่า รักษาคลื่นแม่เหล็ก เพื่อให้เกิดความสมดุลของประจุบวก/ลบ ซึ่งมนุษย์เรามีรังสีแม่เหล็กอยู่ในตัวเอง แต่เราจะมองไม่เห็นแสงออร่าที่ว่านี้ หรือบางคนเขาเรียกว่า “กายทิพย์” นั่นเอง รักษากายทิพย์โดยการใช้มือ ซึ่งศาสตร์นี้ทำในยุโรป ในอเมริกา นิยมรักษากันมากเพื่อปรับความสมดุลของคลื่นแม่เหล็กและออร่า พอรวมอีกแบบหนึ่งที่เห็นพวกในอะบอริจินที่ออสเตรเลีย เห็นพวกทิเบต เห็นพวกลามะรักษาโรค คือ ใช้ดนตรี ก็เห็นว่าออราลิน หรือออร่า มารวมกับสิ่งที่เป็นเครื่องดนตรี คือ ไวโอลิน ทำให้เกิดศาสตร์ใหม่ขึ้นมา
วิธีการแสดงกลไกของออราลิน เธอราปี

<DD>โดยการใช้ดนตรีไวโอลิน บรรเลงกันสดๆ ในการรักษา ซึ่งไม่มีโน้ตเพลงเลย เล่นตามอารมณ์ ตามความรู้สึก แล้วก็รักษาคนด้วยการรวมวิธีของออร่าด้วย มีการรวมกันของพลัง 3 ส่วน คือ ส่วนแรก ส่วนของผู้รักษา คือนักออร่า เธอราปี ส่วนที่สองคือนักไวโอลินบำบัด ส่วนที่สามคือผู้ถูกรักษา เอาพลัง 3 ส่วนมารวมกัน ซึ่งจะมีการรับ/ส่ง คลื่นพลังเสียงดนตรีของนักออร่าบำบัดกับนักไวโอลิน และพลังสัญญาณมือของนักออร่าบำบัด มาถ่ายทอดเป็นเสยงอีกทีหนึ่ง เพราะว่าในขณะที่ทำการรักษา ผู้ที่ถูกบำบัดหลับตาอยู่ ไม่สามารถเห็นมือที่เคลื่อนไหวลูบไล้ไปรอบๆ ตัว เสียงดนตรีก็จะต้องเล่นสัมพันธ์กัน แต่จะรู้สึกเหมือนกับว่าเราได้รับการรักษาโดยตรง ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยนอกจากเสียงดนตรีกับตัวเรา และในขณะนั้นจิตวิญญาณของนักดนตรี นักออร่าบำบัด และผู้ถูกบำบัด จะรู้สึกว่ารวมเป็นพลังเดียวกัน และยังต้องใช้ความรัก ความเมตตา ใช้สมาธิส่งผ่านมายังผู้ที่ถูกรักษาพร้อมๆ กัน ทำให้เกิดการรักษาที่สมบูรณ์ขึ้น
ใช้รักษาโรคอะไรบ้าง

<DD>โรคพื้นฐานเกี่ยวกับประสาทอัตโนมัติ ความเครียด นอนไม่หลับ ความวิตกกังวล ภูมิแพ้ต่างๆ ภูมิคุ้มกันบกพร่อง ย้ำคิดย้ำทำ หงุดหงิดง่าย และอื่นๆ

เรียบเรียงโดย
งานถ่ายทอดเทคโนโลยี
กองการแพทย์ทางเลือก​

สร้างเมื่อ 08 - ส.ค.- 48
</DD></TD><TD> </TD></TR><TR><TD> </TD><TD><TD> </TD></TR><TR><TD> </TD><TD>เอกสารที่เกี่ยวข้อง
</TD></TR></TBODY></TABLE>​

 

http://www.powerlifecenter.com/index.php?lay=show&ac=photo_view&event_id=1442

ภาพถ่าย Aura คลิกที่ภาพเพื่อดูความหมายเพิ่มเติม

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow0() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=40467', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=747, height=810') } </SCRIPT>
พระไภสัชคุรุ</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow1() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84691', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=270, height=240') } </SCRIPT>
พลัง ออร่า ของพญานาค</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow2() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84694', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=262, height=240') } </SCRIPT>
ออร่า ของเนื้อคู่แท้ที่สร้างบุญมา</TD></TR><TR><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow3() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=44892', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=387, height=465') } </SCRIPT>
สมเด็จโต สร้างถวาย ร.5</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow4() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84690', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=262, height=235') } </SCRIPT>
ออร่า ที่มีมิติซ้อน</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow5() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84692', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=262, height=235') } </SCRIPT>
รัศมีแฝงเข้ามาของวิญญาณ</TD></TR><TR><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow6() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=44825', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=389, height=465') } </SCRIPT>
สมเด็จพระพุทธเจ้าองค์ปฐม</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow7() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84683', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=274, height=247') } </SCRIPT>
ออร่า ที่วิตกจริตแต่กําลังจะโชคดี</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow8() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84687', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=267, height=238') } </SCRIPT>
ออร่า ของผู้โชคดีรอดตายจากโรคมะเร็ง</TD></TR><TR><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow9() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=44891', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=384, height=463') } </SCRIPT>
เจ้าสัวปู่บุญ</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow10() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84686', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=258, height=238') } </SCRIPT>
กําลังเริ่มธุรกิจใหมและร่ำรวย</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow11() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84685', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=272, height=240') } </SCRIPT>
ออร่า ของผูที่กําลังเครียดและวุ่นวาย</TD></TR><TR><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow12() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=44823', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=384, height=463') } </SCRIPT>
น้ำเต้าหลวงพ่อสดวัดปากน้ำ</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow13() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84693', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=270, height=245') } </SCRIPT>
พลังงานของโรคภัยไข้เจ็บ</TD><TD style="PADDING-TOP: 5px" vAlign=top align=middle><SCRIPT> function openWindow14() { newWindow = window.open('/template/action_photo_enlarge.php?event_id=1442&pic_id=84688', '', 'toolbar=no, location=no, directories=no, scrollbars=yes, status=no, width=262, height=240') } </SCRIPT>
รัศมีผู้ป่วยเรื้อรังและทุกข์ใจ</TD></TR></TBODY></TABLE>

ส่วนรูปอื่นๆ ลองเข้าไปดูในเว็บนะครับ

.

 

เมื่อคืนได้คุยกับพี่ใหญ่ของคณะเรา เห็นตรงกันหลายเรื่อง(ที่ว่าเห็นตรงกันนั้นเนื่องจากต่างคนต่างทำไป แล้วมาคุยกันว่าเป็นแบบนี้ๆ หรือเปล่า ผลนั้นตรงกัน)ว่า "วาระ"ถูกจัดวางไว้หมดแล้ว หากยังไม่ได้วาระของเขา เขาจะเสาะหายังไงก็จะไม่ได้เรื่อง ไม่ได้ความ ไม่ถูกต้อง และที่สำคัญราคาจะแพงสุดๆ ส่วนผู้ที่ได้วาระนั้น เขาจะเหมือนมันง่าย มันโล่ง มันโปร่ง มันสะดวกไปหมด และที่สำคัญราคาจะถูกสุดๆ

ข้อความอื่นๆหลังจากนี้ ผมได้ PM ไปแล้วครับ