ของดีราคาถูก พระหลักร้อย พุทธคุณหลักล้าน

เรื่องของสำเร็จลุน

ผมได้รับหนังสือชีวประวัติเจ้าปู่สมเด็จลุน มาจากคุณธีรพร ฐานะนุศักดิ์ ที่ได้มาจากวัดเวินไชย บ้านเวินไชย เมืองปากเซ ประเทศลาว ขณะเข้าไปท่องเมืองลาวเมื่อไม่นานเดือนที่ผ่านมา

หนังสือเล่มนี้เป็นภาษาลาว ไม่ปรากฏนามผู้เขียน แต่ทราบจากเนื้อความข้างในเรื่องว่า ผู้เขียนมีฐานะเป็น รองสมเด็จพระสังฆราช แห่งประเทศลาว และมีศักดิ์เป็นหลานของเจ้าปู่สมเด็จลุน แต่ไม่ทราบเขียนขึ้นเมื่อไร ในหนังสือไม่ได้บอกเอาไว้

เรื่องของเจ้าปู่สำเร็จลุน เท่าที่เคยได้ยินได้ฟังมา ออกจะแหวกแนว สับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก เพราะว่าเล่าออกมาจากปากหลายปาก หลายรุ่น หลายสมัย ยากแก่การจัดเนื้อหาให้เป็นขบวนได้ แต่หนังสือเล่มนี้ดูจะมีเนื้อความชัดเจน มีที่มาที่ไป และเป็นตัวเป็นตนที่น่าฟังกว่าเรื่องทั้งหมดที่เคยได้ยินมาก่อน

เรียกว่าพอจะนำมาถ่ายทอดสู่กันฟังต่อไปได้

เมื่อจะต้องถ่ายทอดให้พวกเราได้อ่านถนัดก็ต้องแปลงสำนวนลาวให้เป็นสำนวนไทย โดยจะคงเค้าเรื่องเดิม และการลำดับเหตุการณ์ตามต้นฉบับภาษาลาวอย่างระมัดระวัง ถึงกระนั้นหากมีข้อผิดพลาดก็ขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วย

เจ้าปู่สมเด็จลุน เกิดอยู่บ้านหนองไฮท่า ตำบลเวินไชย เมืองโพนทอง แขวงจำปาศักดิ์ พ่อชื่อ เชียงหล้า แม่ชื่อ คำบู่
ก่อนเจ้าปู่จะเกิด นางคำบู่ ผู้เป็นแม่ฝันไปว่า มีดาวตกจากฟ้าลงใส่กลางเรือนแล้วกลายเป็นตู้หนังสือ
หลังจากฝันก็ตั้งครรภ์อยู่นานเกือบ 10 เดือน จึงคลอดลูกชายออกมาในปี 2376 และให้ชื่อว่า “ท้าวลุน”
ท้าวลุน เมื่อเจริญวัยขึ้นมา มีนิสัยเป็นคนเจ้าระเบียบ พูดจามีเหตุผล อะไรที่ดูแล้วเห็นว่าไม่เหมาะ ไม่ควร ไม่ทำ

ครั้นอายุได้ 12 ปีเศษ พ่อแม่ก็ฝึกงานให้เหมือนเด็กทั่วไปที่ต้องเริ่มหัดทำงาน และงานหลักก็คือทำนา
เด็กชายลุน เมื่อลงมือไถนาก็ทำเหมือนไม่ตั้งใจ คือไม่บังคับขู่เข็ญควายเพียงปล่อยควายเดินตามสบาย จะไปทางไหนก็ตามใจควาย

ผู้ใหญ่เห็นเช่นนั้นก็เอ็ดเอาว่า ถ้าขี้เกียจนักก็ไปบวชซะ
(แสดงว่าค่านิยมของคนสมัยนั้นเห็นว่า สังคมของคนออกบวชเป็นสังคมของคนเกียจคร้านโดยเฉพาะ หรือบางทีทุกวันนี้ก็ยังเห็นเช่นนั้น)

ต่อมาพ่อแม่ก็ได้นำเด็กชายลุนไปบวชเป็นสามเณร อยู่กับพระอาจารย์วัดหนองไฮท่า (ไม่ปรากฏว่าชื่ออะไร) เด็กชายลุนเมื่อบวชแล้วก็เป็นเณรเจ้าระเบียบ ฉันมื้อเดียวทำกิจของวัดเหมือนเณรอื่น ๆทั่วไป

มีจุดพิเศษอันหนึ่งคือเณรลุน ไม่เคยท่องบ่นสวดมนต์ ไม่อ่านหนังสือไม่เล่าไม่เรียน ในขณะที่เณรอื่นทำ เช่นว่า หลังจากฉันแล้วเณรทั้งหลายก็คว้าหนังสือไปท่องบ่นอย่างขมักเขม้น แต่เณรลุนกลับเอาหนังสือม้วนเสียบไว้ที่ธรรมาสน์ แม้เวลาเข้ากุฏิพักผ่อนก็คงทิ้งหนังสือไว้ที่ธรรมาสน์ไม่นำเอามาทองบ่นศึกษา

อาจารย์เจ้าวัด จึงเรียกตัวเณรลุนมาสอบสวนว่า ทำไมไม่เอาใจใส่ท่องบ่นศึกษาเล่าเรียนหนังสือเหมือนเณรอื่น อีกหน่อยคนเขาจะเห็นว่า ถ้ายังเป็นเช่นนี้ก็เลี้ยงไปเปลืองข้าวสุกเปล่า ๆ (สำนวนลาวว่า “เลี้ยงข้าวเสียข้าว เลี้ยงปลาเสียปลา”) หรือเจ้าเณรประพฤติตัวเช่นนี้เพราะว่าเจ้าพอรู้หนังสืออยู่บ้าง ฮึ?
“พอจะได้อยู่ขอรับ” เณรลุนตอบ
“ยังงั้นดอกรึ เอ้างั้นเจ้าลองดู” อาจารย์เจ้าวัดว่า “ลองสิว่าเจ้าท่องบ่นสวดมนต์อะไรได้มั่ง”
เณรลุนลงมือท่องบ่นสวดมนต์ถวายอาจารย์เจ้าวัด ตั้งแต่มูลน้อย มูลกลาง ยันปาติโมกข์ ก็ท่องได้หมดจนแม้แต่ตัวอาจารย์เองยังทำไม่ได้เท่าเณรลุน

อาจารย์เจ้าวัดก็ถึงแก่อาการ “งึด ง้อ อัศจรรย์” คือ แปลก ประหลาด มหัศจรรย์ใจอย่างที่สุด
ไม่รู้ไม่เข้าใจว่า เณรลุนไปแอบเรียนมาแต่ตอนไหน อย่างไร บทสวดแบบเรียนแนวไหนก็ไม่ข้องไม่คา

จากนั้นความคิด ความอ่านของเณรลุนก็ปรากฏชัดขึ้นทุกเมื่อเชื่อวัน

อยู่ต่อมา กาลเวลาล่วงเลยไปอีกหลายปี จนเณรลุนมีอายุได้ประมาณ 18-19 ปี ระหว่างนั้นอาจารย์ใหญ่วัดนาหล่ง (ชื่ออะไรไม่ทราบ) ได้มรณภาพลง วัดนาหล่งอยู่คนละฟากฝั่งแม่น้ำโขงกับวัดเวินไชย เป็นวัดประจำบ้านนาหล่ง เช่นเดียวกับวัดเวินไชย เป็นวัดประจำบ้านเวินไชย วัดนาหล่งอยู่ฟากตะวันออก วัดเวินไชยอยู่ฟากตะวันตก (ไม่ไกลกันนัก) แต่ก่อนอาจารย์ใหญ่ท่านนี้จะมรณภาพนั้น ท่านมีอาการเจ็บป่วยหนักจนถึงกับแน่ใจว่าคงไม่รอด จึงสั่งพระเณรรวมทั้งญาติโยมว่า เมื่อท่านมรณภาพไปแล้ว ห้ามไม่ให้ใครแตะต้องศพ ไม่ให้ล้างหน้าศพเป็นเด็ดขาด เมื่อท่านมรณภาพแล้ว พระเณรและญาติโยมก็ถือปฏิบัติตามคำสั่งของท่านอย่างเคร่งครัด ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเป็นแต่จัดหาหีบโลงศพท่านไว้ตามธรรมดา และจัดงานศพไปตามประเพณี

เณรลุนทราบข่าวมรณภาพของอาจารย์ใหญ่วัดนาหล่ง ก็ข้ามโขงมาคารวะศพตามจารีตประเพณี พอมาถึงก็ร้องขอแก่พระเณร และญาติโยมวัดนาหล่ง ให้เปิดฝาหีบศพเพื่อดูศพอาจารย์ ซึ่งก็ได้รับการอนุญาตตามคำร้องขอ

ครั้นเปิดฝาหีบศพแล้ว เณรจึงเห็น “หนังสือก้อม” เหน็บอยู่ซอกรักแร้ของศพอาจารย์ใหญ่ ก็ถือวิสาสะหยิบหนังสือก้อมไป (หนังสือก้อมคือหนังสือผูกโบราณ เป็นหนังสือที่บันึกตำราวิชาการต่าง ๆ รวมทั้งคาถาอาคม)

มีผู้เล่าขานกันว่า หนังสือก้อมเล่มนั้นเป็นตำราที่ตกทอดกันมาจากท่านเจ้าหลวงราชครูโพนสะเม็ก (ญาครูขี้หอม) ที่อาจารย์ใหญ่วัดนาหล่งได้มาจากเมืองจำปาศักดิ์

เณรลุนพอได้หนังสือก้อม ก็หายสาบสูญไปไม่มีใครรู้ข่าวคราวว่าไปที่ไหน อย่างไร จวบจนเวลาลวงผ่านไปปีเศษ เณรลุนได้กลับคืนมา

วันที่เณรลุนกลับมานั้นเป็นวันเข้าพรรษาพอดี โดยนั่งแพล่องมาจอดอยู่ท่าน้ำหน้าวัดเวินไชยใหญ่ ท่านได้กล่าวว่า จะมาจำพรรษาอยู่ที่นี่ และจะอยู่ต่อไป แม้จะออกพรรษาแล้วก็ตาม เหล่าครูบาอาจารย์ญาติโยมมีความยินดีจะให้เป็นไปตามความต้องการของเณรลุน แล้วพากันสร้างกุฏิถวาย แต่ท่านก็ได้ดำริว่า กุฏินั้นไม่ให้ทำใหญ่โต แค่ตูบน้อย ๆ ก็พอ (ตูบ คือ กระท่อม) ถ้าทำอย่างนี้จะเป็นที่พอใจ ญาติโยมทั้งหลายก็ได้ปฏิบัติตาม

ต่อจากนี้ เข้าใจว่าพวกญาติโยม พร้อมทั้งคณะสงฆ์จงจะได้พากันทำการอุปสมบทให้เณรลุนเป็นพระภิกษุตามจารีตทางพระวินัย
ไปแล้ว แต่ไม่ทราบว่าบวชวัดใด ใครเป็นพระอุปัชฌาย์ และได้เลื่อนสมณศักดิ์เป็นสมเด็จเจ้าปู่สมเด็จลุนอยู่ที่ไหน ในปีใด และใครเป็นเจ้าศรัทธาผู้ตั้งก็ไม่ทราบ

พูดถึงภาคปฏิบัติของท่านแล้ว ท่านเคร่งและแม่นในพระวินัย สิ่งของเงินทองไม่เอา ไม่สะสม เป็นพระที่ใครเห็นก็เลื่อมใสว่าเป็นพระที่แท้จริง

ความบกพร่องที่ถือว่าเป็นความผิดมีอยู่ข้อเดียวคือ กินเหล้า

แม้จะมีนักปราชญ์อาจารย์ผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้านเมืองมาสอบถาม เรื่องกินเหล้าของท่านบ่อย ๆ ท่านก็ตอบได้ไม่ติดขัดเลยสักครั้ง (เรื่องนี้จะปรากฏต่อไปว่า ท่านทำอย่างไรจึงเอาตัวรอดในเรื่องกินเหล้ามาได้)

เจ้าปู่สมเด็จลุน เมื่อยู่วัดเวินไชย ได้แสดงให้ผู้คนเห็นว่า ท่านเป็นผู้ฝักไฝ่ศึกษา, หาความรู้ มีหอไตรที่ไหน หนังสือตัวธัม ตัวขอมตามวัดต่าง ๆ ท่านไปค้นหามาดูหมดสิ้น

เกี่ยวกับเรื่องอภินิหารของท่าน เริ่มมีปรากฏขึ้นทีละน้อย จนถึงมากมายในที่สุด

ครั้งหนึ่งท่านแสดงความมหัศจรรย์ในพระเณรในวัดประจักษ์ ท่านให้เณรไปเอามะละกอมาทำส้มตำโดยท่านไปเอามะนาวกับกะปิจากเมืองกรุงเทพฯมาใส่ส้มตำ
ยังไม่เสร็จท่านก็เอามะนาวและกะปิมาใส่ได้ทัน

อีกคราวหนึ่ง ท่านไปงานบุญบั้งไฟที่บ้านด่านปากมูล (อ.โขงเจียม ในปัจจุบัน) ซึ่งมีระยะทางประมาณ 30 กว่ากิโลเมตร เวลาออกเดินทางจากบ้านเวินไชย คือ บ่าย 2 โมง ชาวบ้านด่านปากมูล ก็เห็นว่าท่านไปถึงที่นั่นเวลาบ่าย 2 โมงตรง
คณะญาติโยมที่จะต้องร่วมเดินทางกับท่านต่างเล่าว่า ท่านบอกให้ทุกคนเดินทางล่วงหน้าไปก่อน ส่วนท่านจะตามไปทีหลัง แต่ปรากฏว่าท่านไปถึงก่อน และถึงในเวลาเดียวกับที่เริ่มออกเดินทางจากจุดเริ่มต้น

การไปของท่านนั้นก็เดินไปตามปกติธรรมดา ไม่ได้เหาะเหินเดินอากาศไปแต่อย่างใด ไปทางน้ำก็นั่งเรือไปตามปกติเหมือนไปทางบก

ด้วยเหตุการณ์ดังกล่าวนี้ จึงเกิดเป็นข่าวเล่าลือกันไปทั่วทิศานุทิศอย่างกว้างขวาง จนข่าวลือไปถึงเมืองอุบล (จังหวัดอุบลราชธานี) เข้าถึงหูของ เจ้าคุณธรรมบาล (อาจารย์ของหลวงปู่พระครูวิโรจน์รัตโนบล) จึงคิดอยากจะไปสืบเอาความจริง และได้นำคณะออกเดินทางไปวัดเวินไชย ในเวลาต่อมา

การเดินทางสมัยนั้นรถราขาดเขิน ไม่มีความสะดวก ต้องใช้ช้างเป็นพาหนะ ด้วยเหตุว่า มีแต่ป่าดงพงไพร และภูเขาเท่านั้น
ท่านเจ้าคุณธรรมบาลและคณะเดินทางไปได้ประมาณครึ่งทาง (คะเนว่าจะเลยอำเภอพิบูลมังสาหารไปเล็กน้อย ประมาณว่าจะเป็นระหว่างวัดดอนธาตุซึ่งเจดีย์พิพิธภัณฑ์หลวงปู่เสาร์ กันตสีโล ประดิษฐานอยู่ทุกวันนี้) ก็ได้พบกับเจ้าปู่สมเด็จลุนอย่างน่าแปลกประหลาดใจ

เจ้าปู่สมเด็จลุนจะล่วงรู้ด้วยญาณวิถีใดไม่อาจทราบได้ ออกไปต้อนรับเจ้าคุณธรรมบาลด้วยตัวท่านเองผู้เดียว โดยไปรออยู่ระหว่างครึ่งทางนั้น (ระยะทางอุบลฯ ถึงบ้านเวินไชย ประมาณ 150 กม.) เจ้าคุณธรรมบาลและคณะในขณะนั้น ไม่ทราบว่าเป็นเจ้าปู่สมเด็จลุน เห็นเป็นพระแปลก ๆ ถือตะขอสับช้างเดินสวนมา ก็พากันหัวเราะและร้องทักท้วงไปว่า
“พระอะไรหว่า ถืออาวุธเว้ย”
เจ้าปู่สมเด็จลุน ตอบสวนกลับไปทันที
“มารับนายฮ้อยช้างก็ต้องทำแบบนี้แหละ”
พอพูดเสร็จก็หายตัวไปทางไหนไม่มีใครทันสังเกตเห็น
ท่านเจ้าคุณธรรมบาลเองก็แปลกใจ ถามว่า “ครูบาสะพายง้าว เมื่อกี้นี้หายไปไหน” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวว่าไม่ทราบ

ท่านเจ้าคุณธรรมบาลก็เข้าใจขึ้นได้ในทันทีว่า พระรูปนั้นคือ เจ้าปู่สมเด็จลุน ท่านได้บอกกับคณะของท่านว่า เราได้พบตัวสมเด็จลุนแล้ว สมเด็จลุนที่เขาเล่าขานกันทั่วไปที่พวกเรามีจุดประสงค์จงใจมาเพื่อสืบหาความจริง บัดนี้พวกเราเห็นตัวจริงท่านแล้ว พวกเราก็สมควรกลับ ขืนยังดันทุรังไปอีกก็เสียเหลี่ยมให้เขา เพราะเขาสะพายง้าวมา ง้าวเป็นวัตถุไม่มีจิตวิญญาณ ฝ่ายพวกเรากลับใช้ช้างเป็นพาหนะ ว่าแล้วก็พากันกลับเมืองอุบลฯ

ตอนนี้ย่อมแสดงให้เห็นบทบาทความรู้ ความสามารถ ความฉลาดของเจ้าปู่สมเด็จลุน เพียงใช้วาทะตอบคำทักท้วงสั้น ๆ ก็สามารถทำให้ผู้มีความสงสัยได้หายสงสัยในเวลาชั่วพริบตาเดียว
ที่มา:เว็ปอำพล เจน

ปล.เรื่องอัศจรรย์ของสำเร็จลุนนั้นมีมากมายเช่นเดินข้ามแม่น้ำโขง ก้าวขาจะขึ้นเรือขนาดใหญ่ก็ถึงกับทำให้เรือเอียง เป็นต้น แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเล่ากันปากต่อปากทำให้หลายเหตุการณไม่ตรงกัน

 

หลวงพ่อโสธร ปี33

 

สวัสดีคุณปู,คุณโญ,คุณวันและทุกๆท่าน ขอให้มีความสุขกาย สุขใจกันนะครับ
อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้วเพราะลมไม่มี หายใจคล่องขึ้นแล้วครับ

 

อรุณสวัสดิ์ครับพี่ปู พี่ตี๋ใหญ่

เช้านี้ 13 องศา หนาวมากกกกกกกก

 

พระไพรีพินาศ หลังภปร พิธีเดียวกับ สมเด็จจิตรลดา ๒ (ที่นำลงไว้แล้ว)และพระกริ่งปวเรศ ป๊๓๐

 

สวัสดีเช้าวันจันทร์ครับพี่ตี๋ นอร์ ขอให้อากาศคลายความเย็นลงเรื่อยๆนะคร๊าบบ หนาวเกิ๊นน

 

สวัสดีคร๊าบบบบบ

องค์นี้เห็นบอกว่าเริ่มแรงเลยต้องรีบเอารูปมาลงมั่ง (deejai)(deejai)(deejai)

 

หนาวๆแบบนี้คิดถึงกทม.เลยครับพี่ปู..อย่างน้อยน่าจะอุ่นกว่า13องศาที่ขอนแก่นนี้อะคับ

หนาวเหน็บแบบนี้แขวนพระอะไรคับพี่ปู ^^

 

ผมไม่ได้หยิบเสื้อกันหนาวมาใส่นานละ ปีนี้ได้ใส่หลายวันเลยยยย

 

พระเครื่องสายสมเด็จลุน

 

;aa44 อรุณสวัสดิ์ยามเช้าครับทุก ๆ ท่าน...

 

(k)(k)(k)(k)(k)

 

จะหมดหนาวหรือยังก็ไม่รู้

เสี่ยรักมีความสุขกับเสื้อกันหนาวแต่พี่ปูขอหนาวน้อยกว่านี้หน่อย catt3

 

โดนใจมากมายคร๊าาาาาบ...

 

เหมือนกับว่าเคยอ่านเจอว่าไม่ทันหลวงพ่อโตท่านครับพี่
แต่เป็นลูกศิษย์ท่านสร้าง และปลุกเสก เท่าที่จำได้มี

หลวงพ่อก้อน วัดห้วยสะแกราช
หลวงพ่อเพชร วัดหนองแฟบ
หลวงพ่อดัด วัดนกออก (ลูกศิษย์หลวงพ่อก้อน และหลวงพ่อเพชร)