ของดีราคาถูก พระหลักร้อย พุทธคุณหลักล้าน

พระกริ่งปทุม ออกวัดโพธิ์พฤกษาราม กลางแม่น้ำมูลที่ อ.ท่าตูม จ.สุรินทร์ สร้างปี 2538










ประวัติหลวงปู่ธรรมรังษี " ท่านเจ้าคุณสองแผ่นดิน "
วัดพระพุทธบาทพนมดิน อำเภอท่าตูม จังหวัดสุรินทร์
“ ฉบับสมบูรณ์ ”

หลวงปู่ธรรมรังษี “ พระมงคงรังษี ” มีนามเดิมว่า นายสุวัฒน์ เซ็ง เกิดเมื่อวันที่ ๖ เมษายน ๒๔๖๒ ณ ตำบลเกีย อำเภอโมงฤษี (อำเภอโมงรือแซ็ย ในปัจจุบัน) จังหวัดพระตะบอง ประเทศกัมพูชา เมื่อปฐมวัยได้ศึกษาจนจบการศึกษาภาคบังคับ (เทียบเท่าชั้น ป.๔ ของไทย) เมื่ออายุได้ ๑๔ ปี ได้บรรพชาเป็นสามเณร ๑ พรรษา แล้วลาสิกขาออกมาช่วยบิดา-มารดา ทำงานจนอายุครบ ๒๐ ปี บริบูรณ์ จึงได้อุปสมบทเมื่อวันที่ ๓ พฤษภาคม ๒๕๘๑ ณ วัดเวฬุวนาราม ตำบลเกีย อำเภอโมงรือแซ็ย จังหวัดพระตะบอง ประเทศกัมพูชา โดยมีพระสุวัณณเถระเป็นพระอุปัชฌาย์ พระสุวัณณปัญโญเป็นพระกัมวาจาจารย์ พระจันทัตตเถระเป็นพระอนุสาวนาจารย์ มีฉายาธรรมว่า “ ธรรมรังษี ” หลวง ปู่ธรรมรังษีเป็นพระที่มีใจใฝ่ปฏิบัติสมาธิภาวนา และกรรมฐาน ได้ศึกษาวิปัสสนากรรมฐานควบคู่กับการศึกษาพระเวทวิทยาคมจากพระเกจิอาจารย์ หลายรูปในประเทศกัมพูชาตลอด ๓๕ พรรษา จนมีวิชาแก่กล้าแตกฉานและเชี่ยวชาญหลายแขนงเป็นที่เคารพนับถือของชาวบ้าน และจังหวัดใกล้เคียงในประเทศกัมพูชาในสมัยนั้นเป็นอย่างมาก ในขณะนั้นหลวงปู่ได้รับสมณศักดิ์ เป็น “ พระครูธรรมรังษี “ เป็นเจ้าคณะอำเภอโมงรือแซ็ย

เมื่อ พ.ศ. ๒๔๑๘ ขณะที่สงครามกลางเมืองในประเทศกัมพูชาร้อนระอุถึงขั้นวิกฤตนั้น หลวงปู่ธรรมรังษีในฐานะทายาทผู้สืบต่ออายุพระพุทธศาสนาตกอยู่ในฝ่ายตรงข้าม เขมรแดง เนื่องจากวัดวาอารามในจังหวัดใกล้เคียงจังหวัดพระตะบอง ถูกทำลายเสียหายและถูกยึดเป็นค่ายทหาร พระสงฆ์องค์ใดไม่อ่อนน้อมยอมลาสิกขาเข้าเป็นพวกจะถูกทรมานถึงชีวิต ที่หนีรอดก็กระจัดกระจายไม่ทราบชะตากรรม

คืนวันหนึ่ง ในขณะที่หลวงปู่ท่านนั่งเจริญสมาธิภาวนาในกลางดึกสงัด เกิดนิมิตทางหู ได้ยินเสียงประกาศกึกก้องมาแต่ไกล และใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ท่านยังคงนั่งนิ่งดำรงสติมั่น และเกิดภาพนิมิตเบื้องหน้าปรากฏชัดเจน คือองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ของชาวไทย เสด็จยืนอยู่ใต้ร่มโพธิ์ใหญ่ มีข้าราชบริพารนั่งคุกเข่าเฝ้าถวายความเคารพอยู่เนืองแน่น หลวงปู่ท่านเพ่งมองภาพนั้นอยู่นานจนกระทั่งเลือนหายไป ภาพดังกล่าวยังคงติดตาหลวงปู่ธรรมรังษีมาโดยตลอด วันรุ่งขึ้นหลวงปู่ท่านได้เล่ามงคลนิมิตให้บรรดาญาติโยมและพระลูกวัดฟัง และเอ่ยบอกว่าประเทศไทยนี้ปลอดภัยที่สุด เพราะอยู่ภายใต้พระบรมโพธิสมภารพระบารมีองค์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ จะพาญาติโยมและพระลูกวัดทั้งหลายอพยพหนีร้อนมาพึ่งเย็น ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วจากนั้นหลวงปู่จึงพาคณะและพระ ๔ รูป เดินทางเช้าตรู่ วันที่ ๑๐ เมษายน ๒๕๑๘ คล้อยหลังเพียงหนึ่งวันอำเภอโมงรือแซ็ย ได้ถูกเขมรแดงยึดไว้ได้ใน วันที่ ๑๑ เมษายน ๒๕๑๘

หลวงปู่ธรรมรังษีและคณะใช้เวลาเดินทางธุดงค์มา ๕ วัน จนถึงด่านปอยเปต อยู่ติดกับชายแดน อำเภออรัญประเทศ จังหวัดสระแก้ว เข้าพำนักที่วัดป่าเลไลย์เพื่อขออนุญาตเข้าประเทศไทย ในที่สุดก็ได้รับการอนุญาตจากทางการไทย หลวงปู่ท่านโดยสารรถไฟจากสถานีอรัญประเทศเข้าสู่กรุงเทพมหานคร เมื่อเช้า วันที่ ๑๘ เมษายน ๒๕๑๘ หลังจากกรุงพนมเปญถูกเขมรแดงยึดได้เพียง ๑ วัน ระหว่างอยู่บนรถไฟหลวงปู่นั่งภาวนาขอพระบารมีองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เป็นที่พึ่งตลอดเวลาทุกลมหายใจเข้าออก

เมื่อถึงกรุงเทพมหานคร ได้เข้าพำนักอยู่กับพระอาจารย์วิโรจน์ เจ้าอาวาสวัดราชสิงขร ซึ่งเป็นสหธรรมิกกันมาก่อน และด้วยความที่หลวงปู่ธรรมรังษีมุ่งมั่นและใฝ่ในด้านวิปัสสนากัมมัฏฐาน พระอาจารย์วิโรจน์จึงได้พาหลวงปู่ให้ไปจำพรรษาอยู่ที่วัดเพลงวิปัสนา กรุงเทพมหานคร หลวงปู่ท่านได้ศึกษาปฏิบัติธรรมเพิ่มเติมจากสำนักวัดเพลงวิปัสสนา และวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎ์ เพราะสมัยอยู่ที่ประเทศกัมพูชานั้น หลวงปู่ธรรมรังษีท่านมุ่งเน้นเรื่องด้านวิทยาคมเป็นหลัก ในพรรษาถัดมาหลวงปู่ธรรมรังษีท่านจึงได้ปรารภกับสหธรรมิกรูปหนึ่งที่วัดเพลงวิปัสสนา ว่าการปฏิบัติสมาธิวิปัสสนาอยู่ในเมืองหลวงนั้นก้าวหน้าไปได้ช้าเพราะยังไม่สงบสงัดเพียงพอ น่าจะมีสถานที่อื่นที่จะไปบำเพ็ญเพียรให้ประสบความสำเร็จได้ สหธรรมิกรูปนั้นจึงนำพาหลวงปู่ท่านจาริกสู่ชนบทบ้านเกิดที่ อำเภอรัตนบุรี จังหวัดสุรินทร์ ได้พบกับ “ พระอาจารย์สิงห์ สุธัมโม ” (พระครูภาวนาประสุต) เจ้าอาวาสวัดบ้านขี้เหล็ก ตำบลหนองบัวทอง อำเภอรัตนบุรี จังหวัดสุรินทร์ ซึ่งเป็นพระนักปฏิบัติ เป็นที่เลื่อมใสศรัทธาของสาธุชนทั่วไปในละแวกนั้น เมื่อท่านได้พบอาจารย์สิงห์ก็รู้สึกต้องในอัธยาศัยไมตรี จึงได้พำนักอยู่ ณ วัดบ้านหนองเหล็ก ตามคำชักชวน ช่วงเวลาแห่งการได้อยู่จำพรรษา ณ วัดบ้านหนองเหล็กนี้เอง ทำให้หลวงปู่ธรรมรังษีได้มีโอกาสพบกับพระอาจารย์สายวิปัสสนาจากสำนักต่างๆ มากขึ้นได้เปิดตัวให้เป็นที่รู้จักเลื่อมใสศรัทธาของสาธุชนและเป็นที่ยอมรับ ในหมู่พระสงฆ์ที่สนใจการปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานเป็นอย่างมาก

พ. ศ. ๒๕๒๑ หลวงปู่ธรรมรังษี ท่านได้รู้จักกับพระครูปลัดขาว ฐิตธมฺโม เจ้าอาวาสวัดบุญศรีมุนีกร กรุงเทพมหานคร พระครูปลัดขาวยอมรับและนับถือหลวงปู่ธรรมรังษีเป็นอย่างมาก หลวงปู่ธรรมรังษีเป็นพระนักปฏิบัติที่กอรปด้วยคุณธรรมเปลี่ยมล้น และมีอภิญญาญาณสูง จึงได้อารธนาให้หลวงปู่ธรรมรังษีร่วมเป็นพระวิปัสสนาจารย์ ในสำนักของท่านซึ่งรับฝึกปฏิบัติธรรมให้กับพระภิกษุ สามเณร และคฤหัสถ์ผู้สนใจทั่วประเทศหลวงปู่ธรรมรังษีเห็นเป็นโอกาสที่จะได้เผยแพร่ แนวทางปฏิบัติให้กว้างขวางได้มากยิ่งขึ้น จึงได้รับปากไปปฏิบัติภารกิจในช่วงที่มีการฝึกอบรมที่สำนักวัดบุญศรีมุนีกร เป็นเวลา ๒ ปี จึงกลับมาจำพรรษาอยู่กับพระครูภาวนาประสุต อีกครั้ง

พ.ศ. ๒๕๒๓ พระมหาพันธ์ สีลวิสุทโธ ( พระครูภาวนาวิสุทธิญาณ ) เจ้าอาวาสวัดนิรมิตวิปัสสนา รองเจ้าคณะอำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย ซึ่งเดินทางมาเยี่ยมบ้านเกิดที่อำเภอรัตนบุรี โดยการแนะนำของพระครูภาวนาประสุต หลวงปู่ธรรมรังษีจึงได้มีโอกาสธุดงค์กัมมัฏฐาน ในป่าเขาที่อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย โดยลำพังสมดั่งที่ตั้งใจไว้ ได้มีโอกาสเพิ่มพูนบารมีให้แกร่งกล้ายิ่งขึ้นเป็นเวลาเกือบ ๓ ปี
พ.ศ. ๒๕๒๕ เจ้าคณะอำเภอคูเมือง ที่พยายามเสาะแสวงหาพระวิปัสสนาจารย์ที่มีอภิญญาญาณเพื่อไปอบรมเผยแผ่ธรรมให้กับคณะสงฆ์ในอำเภอคูเมือง จึงได้มาพบกับหลวงปู่ธรรมรังษี ก็เกิดความเลื่อมใสศรัทธาจึงได้อาราธนาให้ท่านมาเป็นพระวิปัสสนาจารย์ดังกล่าว นับเป็นโอกาสดี และประจวบเหมาะอย่างยิ่งท่านพิจารณาเห็นว่าการปฏิบัติธรรมตามแนวทางวิปัสสนา กัมมัฏฐาน หากไม่มีการเผยแผ่ก็จะไม่สามารถสืบต่ออายุพระพุทธศาสนาให้ยั่งยืนถาวรได้เลย เมื่อมีความคิดเห็นเช่นนี้หลวงปู่ธรรมรังษีท่านจึงรับคำอาราธนา ของท่านเจ้าคณะอำเภอคูเมือง โดยได้มาพำนักประจำที่สำนักวิปัสสนากัมมัฏฐานของอำเภอคูเมือง ณ วัดบ้านปะเคียบ อำเภอคูเมือง จังหวัดบุรีรัมย์ ในเวลาต่อมาทั้งคณะสงฆ์ และชาวบ้านต่างได้สัมผัสและรับปฏิบัติตามแนวทางของหลวงปู่ธรรมรังษี เกิดความเลื่อมใสและศรัทธามาฝึกปฏิบัติกันไม่ขาดสาย

พ.ศ. ๒๕๒๖ ท่านพระครูประภัศร์คณารักษ์ (จันทร์ ปภัสสโร) เจ้าคณะอำเภอท่าตูมในสมัยนั้น ได้พบหลวงปู่ธรรมรังษี หลังจากรู้จักกันไม่นานท่านพระครูประภัศร์คณารักษ์จึง นิมนต์หลวงปู่ท่านไปดูสถานที่ป่าหนาทึบแห่งหนึ่งห่างจากอำเภอท่าตูมไม่ไกลนัก เมื่อหลวงปู่ธรรมรังษีได้เดินทางมาถึงดูสถานที่แห่งนี้ท่านเกิดความปิติ โสมนัสเป็นอย่างมาก หลวงปู่ได้เอ่ยว่า “ สถานที่แห่งนี้มีความคุ้นเคยกันมาก่อน “ แล้วท่านก็ยิ้มแล้วพูดอีกครั้งว่า “ ฤาษีธรรมรังษี อาตมาเป็นฤาษีพนมดิน “ หลวงปู่ธรรมรังษีจึงรับปากกับพระครูประภัศร์คณารักษ์ โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะบุกเบิกสร้างป่าหนาผืนนี้ให้เป็น วัดพระพุทธบาทพนมดิน สถานที่ปฏิบัติธรรมให้รุ่งเรือง หลวงปู่ธรรมรังษีจึงได้อำลาญาติโยมชาวคูเมืองท่ามกลางความอาลัยของชาวบ้าน และจังหวัดใกล้เคียงเป็นอย่างมาก หลวงปู่ธรรมรังษีขอให้ความสัมพันธ์ของพี่น้องชาวบ้านอำเภอคูเมืองกับพี่น้อง อำเภอท่าตูม จงอย่าได้ขาดจากกันหลวงปู่ท่านขอเป็นผู้เชื่อมโยงสายสัมพันธ์ของพี่น้องทั้งสองนี้ การจากมาของหลวงปู่ธรรมรังษีในครั้งนั้นมีภิกษุสามเณร แม่ชี พราหมณ์ และอุบาสกอุบาสิกาติดตามมาด้วยความผูกพันเลื่อมใสศรัทธาเป็นจำนวนมาก แม้จะไม่มีกุฏิให้พักอาศัยเลยแม้สักหลัง จะมีก็เพียงผืนป่าที่มีงูและยุงมากมาย ศิษยานุศิษย์ทั้งหลายเหล่านั้นเต็มใจอยู่ปรนนิบัติรับใช้ปฏิบัติธรรม ร่วมเป็นร่วมตายกันต่อไป แม้กุฏิหลวงปู่ธรรมรังษีเองท่านก็ไม่มี ในสมัยนั้นยามค่ำคืนวันหนึ่งมีสามีภรรยาวัยชราคู่หนึ่งอาศัยอยู่หมู่บ้านลุงปุง ได้เดินทางตามถนนหลัก ท่าตูม-สุรินทร์ สองข้างฝั่งเป็นป่าหนาทึบ ได้เกิดสีลำแสงสว่างจ้าสีฟ้าครามบนท้องฟ้าพุ่งลงมาสู่ป่าหนาทึบนั้น ทั้งสองจึงตัดสินใจเดินเข้าไปดูที่ลำแสงนั้นที่ส่องลงมา บริเวณตำแหน่งที่ลำแสงส่องลงมาจากท้องฟ้านั้นมีพระสงฆ์รูปหนึ่งนั่งสมาธิ อยู่บนแคร่ไม้ไผ่เล็กๆ อยู่ในท่ามกลางป่าหนาทึบ ไม่มีอะไรเลยนอกจากเครื่องอัฏฐะบริขารเพียงน้อยนิด จึงทราบภายหลังว่าพระสงฆ์รูปนั้นท่านมีชื่อว่า หลวงปู่ธรรมรังษี ด้วยบารมีธรรมอันแกร่งกล้า และด้วยเมตตาธรรมอันเปี่ยมล้นของหลวงปู่ธรรมรังษี สามารถทำให้วัดพระพุทธบาทพนมดินได้สำเร็จดังเจตนารมณ์ของคณะสงฆ์ ข้าราชการ พ่อค้า และประชาชนอำเภอท่าตูม ได้ดังที่หวังไว้หลวงปู่ธรรมรังษีท่านได้ตั้งใจอยู่พัฒนาบุกเบิกเป็นสำนักวิปัสสนากรรมฐานสร้างศาลาการเปรียญ เสนาสนะและสิ่งก่อสร้างต่างๆ เพื่อเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมจนเจริญรุ่งเรืองดังที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน หลวงปู่ท่านได้ปรับปรุงก่อสร้างกุฏิสงฆ์ โดยมีกุฏิสงฆ์และผู้มาปฏิบัติธรรมไม่น้อยกว่า ๕๐ หลัง หอสวดมนต์ พระอุโบสถ รั้วคอนกรีตรอบวัด ประตูวัด บูรณปฏิสังขรณ์อาคารต่างๆ ทั้งของวัดและของส่วนราชการอีกมากมาย บริเวณวัดสะอาดเป็นระเบียบและดูร่มรื่นและสวยงาม

เป็นที่ทราบกันดีโดยทั่วไปในคนชาวสุรินทร์และจังหวัดใกล้เคียง เมื่อสงครามสงบทางการประเทศกัมพูชา ได้นิมนต์ขอให้หลวงปู่ธรรมรังษี กลับไปเป็นพระสังฆราช ประเทศกัมพูชา แต่ท่านได้ปฏิเสธไป เพราะหลวงปู่ท่านต้องการอยู่ที่ประเทศไทย และหลวงปู่ธรรมรังษีเป็นที่เลื่อมใสและศรัทธาของชาวอีสานใต้และภาคใกล้เคียง เป็นอย่างมาก หลวงปู่ธรรมรังษีท่านจึงขอรับสมณศักดิ์ทางการประเทศกัมพูชา ในพระยศสมณะศักดิ์ชั้นธรรมเพียงเท่านั้น

วันที่ ๒๙ มกราคม ๒๕๔๕ หลวงปู่ธรรมรังษี เข้าเฝ้าสมเด็จพระสังฆราช พระสมเด็จพระมหาสุเมธาธิบดี ที่ประเทศกัมพูชา รับพระมหากรุณาธิคุณพระราชทานสมณศักดิ์เป็น พระราชาคณะชั้นธรรม ที่ “ พระธรรมวิริยาจารย์ กัมพูชา ”

คณะสงฆ์จังหวัดสุรินทร์ โดยพระเดชพระคุณพระเทพปัญญาเมธี เจ้าคณะจังหวัดสุรินทร์ ได้เกื้อกูลหลวงปู่ธรรมรังษีอันเป็นเนื้อนาบุญของจังหวัดสุรินทร์ และจังหวัดใกล้เคียง จึงได้มอบความไว้วางใจให้กับหลวงปู่ธรรมรังษีเป็นพระฐานานุกรรมเจ้าคณะจังหวัด “ พระครูสังฆรักษ์ สุวัฒน์ จันทสุวัณโณ ”
วันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๔๕ เนื่องในวโรกาสอันเป็นวันมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลเดชมหาราช ด้วยความเมตตาของพระมหาเถระชั้นผู้ใหญ่ หลวงปู่ธรรมรังษีได้รับพระมหากรุณาธิคุณพระราชทานสมณศักดิ์เป็น พระครูสัญญาบัตร ที่ “ พระครูมงคลธรรมวุฒิ ” โดย สมเด็จพระพุฒาจารย์ เกี่ยว อุปเสโน

วันที่ ๘ เมษายน ๒๕๔๗ สถาบันราชภัฏสุรินทร์ ขอพระราชทานปริญญากิตติมศักดิ์ครุศาสตร์บัณฑิต โปรแกรมวิชาจิตวิทยาและการแนะแนว ถวายแด่ พระครูมงคลธรรมวุฒิ ในปีการศึกษา ๒๕๔๖

วันที่ ๑๒ สิงหาคม ๒๕๔๗ เนื่องในวโรกาสที่สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทรงเจริญพระชนมพรรษาครบ ๖ รอบ ๗๒ พรรษา ได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็น พระราชาคณะชั้นสามัญ ที่ “ พระมงคลรังษี ” สร้างความปลาบปลื้มใจให้แก่บรรดาศิษยานุศิษย์และผู้ที่เลื่อมใสศรัทธาอย่างมาก

วันที่ ๙ ตุลาคม ๒๕๔๙ เวลา ๒๒.๔๘ น เป็นวันที่ทุกคนต้องเศร้าสลดในการจากไปของท่านก็มาถึง หลวงปู่ท่านละสังขารด้วยโรคชรา ที่ รพ.วิชัยยุทธ ขณะเข้ามารักษาอาการอาพาธ สิริอายุ ๘๗ ปี ๖๘ พรรษา สังขารของหลวงปู่ธรรมรังษี บรรจุโลงแก้ว ในปราสาทศิลปะเขมร ณ วัดพระพุทธบาทพนมดิน อำเภอท่าตูม จังหวัดสุรินทร์ สังขารหลวงปู่ท่านไม่เน่าเปื่อย แม้สังขารของท่านจะดับขันธ์ไปแล้วก็ตามแต่ “ พระมงคลรังษี ” ยังคงส่องแสงรังสีธรรมแห่งมงคลอยู่ในใจของญาติโยมศิษยานุศิษย์ทั่วประเทศตลอดไป

จริยาวัตร หลวงปู่ธรรมรังษีเป็นผู้มีจิตใจดี ใฝ่ร่ำเรียนอยากที่จะศึกษาเรียนรู้เรื่องการปฏิบัติจิตอยู่เสมอ นอนน้อย ฉันน้อย เคร่งครัดในการปฏิบัติ ศึกษาพระธรรมวินัยสิกขาบทเจริญกรรมฐานอย่างสม่ำเสมอ หลวงปู่ท่านจึงมีชื่อเสียงในด้านวิปัสสนาเป็นอย่างมาก หลวงปู่ธรรมรังษีท่านเป็นพระที่เปรียบได้ว่ามีเมตตาธรรมชั้นสูง ไม่เลือกชั้นวรรณะ คนรวย คนจน ต่ำหรือสูงศักดิ์ ให้ความเมตตาเท่าเทียมกัน หลวงปู่ธรรมรังษีท่านฉันเจ มาตลอดทั้งชีวิตของท่าน มีจริยาวัตรอันงดงาม ตลอดชีวิตหลวงปู่ท่านไม่เคยดุว่ากล่าวผู้ใดแม้ต่อหน้าหรือลับหลัง ไม่รับเงินไม่ถือเป็นของท่าน ปฏิบัติดั่งสายวัดป่าอย่างเคร่งครัด ชาวบ้านและเหล่าศิษยานุศิษย์ต่างทราบกันดี รวมถึง สมเด็จพระพุฒาจารย์ เกี่ยว อุปเสโน ท่านมีความเคารพและศรัทธาเลื่อมใสในหลวงปู่ธรรมรังษีเป็นอย่างสูง เป็นพระสุปฏิปัณโณอย่างแท้จริง

ข้าพเจ้า พระอุดมเวทย์ คัดลอกจากหนังสือ " ธรรมรังษีส่องสว่างกลางพนมดิน " ไว้เพื่อเป็นวิทยาทานต่อไป
ขอบคุณข้อมูลจาก ร้านค้าพระเครื่อง ออนไลน์ - พระอุดมเวทย์ - 1 : เว็บ-พระ.คอม
__________________

 

สวัสดีครับพี่ช้าง พี่ช้างลงชุดนี้เต็มชุดเลย เดี๋ยวผมค้นมาลงด้วยครับ

 

สวัสดีครับคุณโย...ขอขอบคุณมากๆที่ช่วยนำข้อมูลประวัติของลป.มาให้ได้ความรู้พร้อมด้วยวัตถุมงคลของลป.ที่ได้อธิษฐาน

 

พระพุทธปัญจภาคี พระหลักร้อย พุทธคุณหลักล้าน

 

ใครมีอะไรดีๆ มาบอกต่อแบ่งปันกันบ้างนะครับ[/quote]

ได้เลยครับ แนะนำพระพุทธะปัญจะภาคี พระดีราคาถูก มีให้ชมที่ สำนักกษาปณ์ รังสิต และวัดพระแก้ว แนะนำครับ

 

พระพุทธปัญจภาคี พระหลักร้อย พุทธคุณหลักล้าน

 

แต่เดิมผมก็ไม่ทราบประวัติของหลวงปู่ครับพี่ตี๋ มีน้องคนหนึ่งส่งพระกริ่งมาให้

ก็เลยค้นหาประวัติของท่านมาอ่านถึงได้ทราบว่าบารมีท่านไม่น้อยเลย

 

พระพุทธปัญจภาคี พระหลักร้อย พุทธคุณหลักล้าน

 

พระพุทธปัญจภาคี พระหลักร้อย พุทธคุณหลักล้าน

 

พระพุทธปัญจภาคี พระหลักร้อย พุทธคุณหลักล้าน

 

พระพุทธปัญจภาคี พระหลักร้อย พุทธคุณหลักล้าน

 

ขออนุโมทนาด้วยครับ สาธุ

 

ชุดนี้ผมบูชาไว้ 3 ชุด และได้มอบให้ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ผมพิจารณาแล้วว่าเขาประพฤติดี และมุ่งมั่นในการทำงานเป็นรางวัลปลอบใจ ไป 2 คนยังเหลือเก็บไว้เป็นที่ระลึก 1 ชุด

 

มาแร้ว ....

ได้พระหลวงปู่หล้า วัดป่าตึง เนื้อโลหะสี่เหลี่ยม ปี 35 และ พระกริ่งหลวงพ่อโสธร ปี 30 ภปร. ที่พี่อ้วนแนะนำนักหนา ว่า สุดยอด มาแบบบังเอิญๆ ครับ เด่วลงภาพทีหลัง อิๆ

 

สวัสดีครับบบบบบบบบบ ทุกคน ^__^

 

ยินดีด้วยจ้าา หลวงปู่หล้าตาทิพย์ เป็นพระอริยสงฆ์องค์หนึ่งที่เคยประกอบพิธีสืบชะตาถวายในหลวงด้วย ต้องสุดยอดแน่นอนคร๊าบบ

 

ร่วมละม้ายด้วยคร๊าบบ​

 

มาคอนเฟิร์มอีกเสียงครับ

 

จนถึงวันนี้จากปี ๒๕๓๙ ถึง ๒๕๕๖ ก็ยังคงหลักร้อยอยู่ครับพี่ตี๋

 

เหรียญรุ่นแรก หลวงปู่จันทร์ คัมภีรปัญโญ








หลวงปู่จันทร์ คัมภีรปัญโญ เกิดเมื่อ ปี พ.ศ. 2437 ที่บ้านจานเขื่อง ต. เขื่องใน อ. เขื่องใน จ.อุบลราชธานี

เมื่ออายุย่างเข้า วัยแตกเนื้อหนุ่ม เป็นผู้ที่ชอบศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับเวทย์มนต์คาถาจากอาจารย์ ต่างๆ

สนใจเกี่ยวกับตำรับตำรายาแผนโบราณ ตลอดจนวิชาหมอดู และเป็นของธรรมดา เมื่อสนใจในทางไหน ก็มักจะเก่งในทางนั้น

ย่างเข้าวัยเบญจเพส จึงได้เดินทางจากบ้านเกิดเมืองนอน ไปตั้งหลักฐาน ทำมาหาเลี้ยงชีพอยู่ที่จังหวัดสระบุรี

โดยเดินทางด้วยเท้าจากจังหวัดอุบลฯ จนถึงนครราชสีมา แล้วจึงขึ้นรถไฟจากโคราชไปเมืองสระบุรี

ประกอบสัมมาอาชีวะอยู่สระบุรี มีหลักฐานครอบครัวเป็นปึกแผ่นโดยยึดอาชีพที่ถนัดคือ ดูหมอแผ่นผ้า รักษา ผู้ป่วย

ทำน้ำมนต์สะเดาะเคราะห์ ใช้ชีวิตอยู่ในเพศฆราวาสจนอายุได้ 58 ปี เกิดเบื่อความชุลมุนวุ่นวายของสังคม เพราะแต่ละคนที่ไปให้ดูหมอ ตรวจ ดวงชะตาให้ล้วนแล้วแต่มีวิถีชีวิตวุ่นวาย แก่งแย่งชีวิตชิงดีชิงเด่น

ท่านจึงตัดสินใจออกบวชเป็นพระภิกษุจันทร์ที่วัดในจังหวัดสระบุรีนั่นเอง และพระอุปัชฌาย์ตั้งฉายาให้ว่า “ คัมภีรปัญโญ”

พระภิกษุจันทร์ คัมภีรปัญโญ ปฏิบัติศาสนกิจ และศึกษาพระธรรมวินัยจากอาจารย์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังหลายสำนักจนเป็นที่แตก ฉาน

และในขณะเดียวกันท่านก็ได้เล่าเรียนวิชา เวทย์มนต์คาถาควบคู่ไปกับพระธรรมวินัยด้วย


ในปี พ.ศ. 2500 ทางวัดบ้านจานเขื่อง ต.เขื่องใน อ.เขื่องใน จ.อุบลฯ อันเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของท่านหลวงปู่เกิดขาดแคลน พระภิกษุ-สามเณร

ญาติโยมที่บ้านจานเขื่อง จึงได้แห่ขบวนพากันมานิมนต์ท่านหลวงปู่จันทร์ไปเป็นเจ้าอาวาส ในที่สุดท่านหลวงปู่ก็ได้กลับมาบูรณะวัดวาอาราม ที่บ้านเกิดของตนเอง

ตลอดเวลาท่านได้ปรับปรุงก่อสร้างกุฏิ วิหาร ซุ้มประตู กำแพงรอบวัด โดยรื้อของเก่าที่ชำรุด ปรักหักพังทั้งหมด แล้วบูรณะขึ้นมาใหม่เพื่อให้แข็งแรงทนทาน

เป็นมรดกตกทอดคู่กับพุทธศาสนาสืบต่อไป โดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยากลำบากเลยแม้แต่น้อย

เมื่อสร้างทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เป็นปูชณียสถานภายในวัดเป็นที่พอใจแล้ว

ท่านหลวงปู่ก็ได้สร้างเจดีย์ขนาดใหญ่ไว้สำหรับบรรจุกระดูกของตัวท่านเอง เมื่อถึงคราวที่จะมรณภาพ

ต่อมาเมื่อปี พ.ศ. 2515 หลวงปู่จันทร์ได้มีโอกาสไปเห็นวัดร้างแห่งหนึ่งเป็นวัดสมัยขอม ร้างมาหลายร้อยปีแล้วยังคงเหลือแต่ซากปรักหักพังทิ้งไว้พอให้รู้ว่าเป็นวัด เท่านั้น

วัดนี้ชาวบ้านแถบนั้นเรียกว่า “ วัดหนองพี่ หนองน้อง” อยู่เส้นทางสายยโสธร – เขื่องใน ขึ้นกับตำบลยางขี้นก อ.เขื่องใน จ.อุบลฯ

เนื่องจากถูกทอดทิ้งมานานหลายร้อยปี จึงกลายสภาพเป็นดง ป่าวัชพืชนานาพันธุ์ขึ้นเต็มไปหมด

และเป็นที่เล่าลือกันว่าผีดุมาก จึงไม่ใครกล้าเข้าไปแตะต้องของทุกอย่างในป่านี้แม้แต่ไม้ฟืนแห้งๆ ก็ไม่มีใครกล้าไปเอาเพราะกลัวผี

ท่านหลวงปู่จันทร์ คัมภีรปัญโญ พัฒนาเสียโล่งเตียน จดทะเบียนขึ้นต่อกรมศาสนาเป็นที่ถูกต้องเรียบร้อยเมื่อปี พ.ศ. 2519 โดยมีเนื้อที่บริเวณวัดทั้งหมด ประมาณ 25 ไร่ เป็นวัดสมบูรณ์แบบ

มีศาลาการเปรียญ กุฏิ วิหาร ความจริงเนื้อที่ทั้งหมดที่หลวงปู่บุกเบิกถากถางในการสร้างวัดนี้ประมาณ 50 ไร่ แต่ท่านหลวงปู่ได้มอบให้แก่ค่ายลูกเสือไปเสีย 25 ไร่

ท่านหลวง ปู่จันทร์ คัมภีรปัญโญ วัดหนองสองพี่น้อง อ.เขื่องใน จ.อุบลฯ ท่านทำน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์มาก สามารถเสกเป่าให้ผู้เจ็บป่วยหายได้ดังปาฏิหาริย์ ท่านมีอาจารย์องค์หนึ่งชื่อ หลวงปู่ห่าน วัดนาคำใหญ่ ตำบลนาคำใหญ่ อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี

หลวงปู่ห่านเป็นลูกศิษย์สายสำเร็จลุน เดิมชื่อห่าน นามสกุล พื้นผา เกิดเมื่อวันที่ ๒๕ เมษายน พ.ศ. ๒๔๓๑ ตรงกับวันพุธที่ ๑๕ ค่ำ เดือน ๕ ปีชวด ณ วัดนาคำใหญ่ ตำบลนาคำใหญ่ อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี

หลวงปู่จันทร์ อธิษฐานจิตปลุกเสกเหรียญอาจารย์ท่านรุ่นหนึ่งสร้างอภินิหารมากมาย