สำนึกผิดขอขมาที่ไปว่าๆตัวเองเป็นศรีอริยะเมตไตรย

เพราะโดนดีกัยตัวจึงขอฏทษคนในกระทู้
ปล.กระทู้นานแล้ว ถ้าไม่ขอโทษจะโดนกรรมตามทัน

 

ขอโทษที่ว่าๆตัวเองเป็นพระศรีอารย์ด้วยครับ
ขอโทษอีกครั้งครับ
เพราะไปพูดไว้2-3ครั้ง

 

ความหลง หรือโมหะ ที่เกิดขึ้นใน อตีตังคสญาณ ที่รู้เห็นอดีตชาติตนเองมาหลายภพชาติ ส่วนหนึ่ง หรือเกิดจากฌาณนิมิตรส่วนหนึ่ง หรือแม้ที่เกิดจากการประทับทรงก็ดี

สิ่งเหล่านี้กระผมผ่านมาหมดแล้วจึงขอกล่าวเป็นตัวอย่างให้ทราบว่า เมื่อเราเริ่มมีอภิญญา เริ่มสื่อจิต เริ่มก้าวเดินไปสู่โลกทิพย์ และเริ่มมีเทพพรหมประทับหรือสื่อจิตผ่านเราได้แล้วนั้น อันพยามารหรือโมหะความหลงผิดจักบังเกิดแก่จิตเราเสมอไม่เป็นอื่น
แม้กระผมในขณะนั้นก็ยังเคยหลงผิดว่าตนเองเป็นอวตาลแห่งท้าวมหาพรหมปรเมศวรหรือเท้ามหาพรหมเปิดโลก เพราะในนิมิตท่านและกระผมมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันหมด ต่างกันที่แวดตา กริยาท่าทางคำพูดและน้ำเสียง
แต่ก็ด้วยจิตที่ดีที่ไม่เคยก้าวร้าวหรือไฝ่สูงอะไรมากนัก ปกติจะเป็นคนสันโดษมักน้อย
เจียมตัว จึงเกิดปัญญา รู้แจ้งว่า
ความจริงแล้ว อัตตาหรือมานะทิฏฐิของตนนั้นไม่ได้มีจริง ไม่สำคัญหรอกว่าเราจะเคยเป็นใคร อะไร เราจะชื่ออะไร บุญปารมีมากแค่ไหน จงละทิ้งความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งเหล่านี้ให้หมดสิ้น

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ปัจจุบัน ตนกำลังทำอะไร ตนได้ยึดมั่นอยู่ในความดีหรือยัง ตนละบาปกรรมได้หมดหรือยัง ศีลของตนสะอาดหรือยัง จิตของตนขาวสะอาดหรือยัง นี่คือสิ่งที่ต้องรู้ต้องตรวจดู ต้องทำปัจจุบันของตนให้ดียิ่งๆขึ้นไปให้ได้ครับ สาธุ

 

ขอโทษครับ อย่าว่าผมพูดมากน่ะ ขอถามครับว่า

1. ทำไมตอนแรกถึงคิดว่าตัวเองเป็นศรีอริยะเมตไตรยล่ะครับ มีเหตุผลอะไร มีความรู้สึกแบบไหน

2. ทำไมตอนหลังถึงคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นศรีอริยะเมตไตรยล่ะครับ ที่ว่าโดนดีคืออะไรครับ

ในความเห็นผมน่ะ ถ้าคุณนำเรื่องราวตนเอง มาบอกให้ผู้อื่นได้รับรู้ น่าจะเป็นธรรมทานน่ะครับ

 

อโหสิกรรมครับ....ให้ท่านพบทางที่ถูกพบสิ่งที่ปรารถนา
ครับ..........ขอให้ท่านเจริญในธรรมครับ

 

คุณเหมือนเป็นคนไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่นะครับ อืม ถ้าตรงไปก็โทษทีแต่มันรู้สึกแบบนั้นอ่ะครับ

 

ในสมัยครั้งพุทธกาล บวชพระ เจริญสมาธิกรรมฐาน ได้ถึงฌาณ ๔ นึกว่าตัวเอง จบกิจเป็นพระอรหันต์ เพราะกำลังฌาณ มันกฎอารมย์ไว้ นึกว่ากิเลสหมด เข้าใจผิด เพียงกำลังของฌาณ ไปกฎอารมย์ไว้ ทำให้กิเลส หดหัวกะดองไป เมื่อ กำลัง ของฌาณเสื่อม อารมย์เกิดขึ้น จึงนึก สำนึกผิด ขอขมาโทษ คนที่ไม่ผิดไม่มีในโลก ไม่มี เมื่อรู้ตัว ว่าหลงผิด สำนึกได้ พระท่านบอกว่า เป็นคนน่ายกย่อง ถ้าผิด แต่ขืนทำต่อไป มันเป็นกรรมเวร นะโยม

 

น่าสนใจครับ

 

จริงๆ คิดว่าตนเองเป็นก็ดีนะ แต่เป็นให้สมบทบาท ท่านทำอะไร เพื่อบรรลุจุดประสงค์อะไร เราก็ทำแบบนั้น ศึกษาแบบนั้น เมื่อไหร่พร้อม เราก็จะหลุดออกจากกรอบที่ครอบเองว่าเราเป็นเขา มาสู่เราเป็นเรา

 

อย่าคิดมากเลยครับ เรื่องมันผ่านไปแล้ว
คราวหลังจะทำอะไรต้องตั้งสติก่อน คิดก่อน ว่าสิ่งที่ทำนั้นมันตั้งอยู่ในความเป็นไปได้ไหม...!!
แล้วค่อยทำ
เอาใจช่วยนะครับ

 

ไม่มีคำว่า สาย สำหรับการเริ่มต้นใหม่

อดีตผ่านมาแล้ว แก้ไขไม่ได้ ให้เป็นบทเรียน

สิ่งใดถ้ายังไม่ มั่นใจหรือแน่ใจ เก็ยไว้ในใจดีกว่า

 

บอกว่าตัวเองเป็น ก็ทุกข์
บอกว่าตัวเองไม่ได้เป็น ก็ทุกข์
มีความทุกข์ ก็ทรมาน
แม้ในยามมีสุข ก็ยังมีสุข
เพราะหวงสุขกลัวจะสลายไป

ทั้งหมดทั้งสิ้น ที่ทำให้เราทุกข์
มันก็คือ ความยึดมั่น ความปรุงแต่งของจิต ทั้งหมดทั้งสิ้นเอย