เกร็ดธรรมคำสอน..ครูบาอาจารย์

​

พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร)

วันนั้น.....ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 10 พุทธศักราช 2464
ตั้งสัจจาธิษฐานแน่นอนลงไปว่า ถ้าเรานั่งลงไปครั้งนี้
ไม่เห็นธรรมที่พระพุทธเจ้าต้องการ เป็นอันไม่ลุกจากที่นี้จน
หมดชีวิต เมื่อตั้งจิตมั่นลงไปแล้ว ก็เริ่ม ปรารภนั่ง จึงได้
แสดงความอ้อนวอน แต่พระพุทธเจ้าว่า ............

"ขอพระองค์ได้ทรงพระกรุณาโปรดข้าพระพุทธเจ้า
ทรงประทานธรรมที่พระองค์ได้ทรงตรัสรู้
อย่างน้อยที่สุด แลง่ายที่สุด
ที่พระองค์ได้ทรงรู้แล้วแด่ข้าพระพุทธเจ้า
ถ้าข้าพระพุทธเจ้ารู้ธรรมของพระองค์แล้ว
เป็นโทษแก่ศาสนาของพระองค์
ขอพระองค์อย่าทรงพระราชทานเลย
ถ้าเป็นคุณแก่ศาสนาแล้ว
ขอพระองค์ได้ทรงกรุณาโปรดพระราชทานแด่ข้าพระองค์
ข้าพระองค์รับเป็นทนายศาสนาของพระองค์จนตลอดชีวิต"


แต่พออ้อนวอนเสร็จแล้ว ก็เริ่มปรารภเข้าที่นั่ง
สมาธิต่อไป มานึกถึงมดคี่ที่ตามช่องของแผ่นหินที่ยาว ๆ
แลบนแผ่นหินบ้าง ไต่ไปมาอยู่บ้าง แต่ไม่มากนัก จึงหยิบ
เอาขวดน้ำมันก๊าดมา แล้วเอานิ้วจุกเข้าที่ปากขวด แล้ว
ตะแคงขวดให้เปียกนิ้วเข้าแล้ว เอามาลากเป็นทางให้รอบ
ตัว จะได้กันไม่ให้มดมาทำอันตรายในเวลานั่งลงไปแล้ว
แต่พอนิ้วที่เปียกน้ำมันนั้นไม่ ทันถึงครึ่งวงตัวที่นั่ง ความ
คิดอันหนึ่งเกิดขึ้นว่า ชีวิตสละได้ แต่ทำไมยังกลัวมดคี่อยู่
เล่า ก็นึกอายตัวเองขึ้นมา เลยวางขวดน้ำมันเข้าที่ในเดี๋ยว
นั้น

ประมาณครึ่งหรือค่อนคืน ไม่มีนาฬิกา ไม่แน่ก็
เห็นผังของจริงของพระพุทธเจ้า ซึ่งมีอยู่ในหนังสือธรรมกาย
ที่คุณพระทิพย์ปริญญาเรียบเรียงพิมพ์แจกไปแล้วนั้น
ในขณะนั้นก็มาปริวิตกว่า คัมภีร์โรจายังธรรมเป็นของลึก
เพียงนี้ ใครจะไปคิดคาดคะเนเอาได้พ้นวิสัยของความตรึก
นึกคิด ถ้ายังตรึกนึกคิดอยู่ก็เข้าไม่ถึง

ที่จะเข้าถึง ต้องทำให้รู้ตรึก รู้นึก รู้คิด
หยุดเป็นจุดเดียวกัน แต่พอหยุดก็ดับ แต่พอดับก็เกิด
ถ้าไม่ดับแล้วไม่เกิด
ตรองดูเถิด ท่านทั้งหลาย .......นี้เป็นของจริง
หัวต่อมีเป็นอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่ถูกส่วน ดังนี้ก็ไม่มี ไม่เป็นเด็ดขาด..