แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

เรื่องนางปทุมาฯก็น่าสนใจน่ะ ไว้คุณตาลแต่งกลอนเพราะๆให้ฟังก่อนซิ

 

พักผ่อนน่ะได้ แต่อย่าลืม ณ ที่แห่งนี้ละกัน (เน้อ) ^^

 

ลืมได้ไง ตราบใดที่ยังมีเรื่องให้โม้อยู่ ก็ต้องโม้ต่อไปเรื่อยๆ

 

กล่าวถึงนางพัทราพรนาคีนาคราชนั้นติดตามพระราชามาจนถึงถ้ำสุมนะแล้ว แต่นางมิอาจเข้าไปภายในถ้ำได้เนื่องจากมิได้มีเจตนามาเพื่อการบำเพ็ญ!
มิหนำซ้ำยังมีจิตคิดโกรธแค้นในตัวพระราชา ข่ายเพชรที่ฤาษีเกฬีผนึกไว้ปากถ้ำจึงป้องกันอันตรายจากฤทธิธานุภาพของนางพัทราพร...
"ออกมาเดียวนี้นะเสด็จพี่ เสด็จพี่อัมมรเทพพพพพพพ..."นางตะโกนร้องเรียกให้พระราชาออกไปพบนาง
แต่เพราะอัมมรเทพนั้นได้อธิษฐานจิตอย่างมั่นคงแล้วว่าจะไม่ขอออกไปยุ่งเกี่ยวโลกภายนอกอีก ดังนั้นเธอจึงมิอาจผิดสัตยาธิษฐานที่ให้ไว้กับตัวเองได้!

อมราวดีนาคีนาคราชทราบความดำริในพระองค์ท่านแล้ว นึกชื่นชมในตัวพระราชยิ่งนัก นางจำแลงกายเป็นหญิงทำนิมิตปรากฎกายให้เห็น ณ ปากถ้ำสุมนะ
เพื่อช่วยเจรจาให้นางพัทราพรคลายความอาลัยในตัวพระราชา...แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างที่นางคิด!
"ดูก่อนท่านนาคราชพัทราพร พระราชาอัมมรเทพนั้นบัดนี้เธอได้ทำพิธีอธิษฐานจิตเพื่อบำเพ็ญในถ้ำสถานแห่งนี้ จึงไม่สามารถเสด็จออกไปภายนอกได้
ขอท่านโปรดกลับไปใช้ชีวิตตามวิถีทางดำเนินของตนเถิด"
"นางหญิงไม่มียางอาย ปล่อยตัวพระสวามีของข้าออกมาเดียวนี้นะ!"เหมือนดั่งน้ำมันที่สาดเข้ากองไฟ นางพัทราพรให้นึกเห็นกรงจักรเป็นดอกบัว
เพลิงแค้นที่สั่งสมมานานก็ทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น...หรือนี้อาจเป็นเพราะวิบากกรรมของพระราชาในคราครั้งนั้น ที่พระองค์มิทรงเชื่อในตัวพระมเหสี
ว่าเป็นผู้บริสุทธิ์จนกระทั้งนางได้พิสูจน์ตนเองด้วยความตาย!

ดังนั้นพัทราพรจึงคิดไปว่าที่พระราชอัมมรเทพเสด็จมายังถ้ำแห่งนี้ เพราะต้องการจะสมสู่อยู่กินกับนางอมราวดีนั้นเอง!
จำเดิมแต่นั้นมานางพญานาคีทั้งสองจึงไม่ถูกกัน เจอกันวันไหนเวลาใดเป็นต้องมีเรื่องมีราวเกิดขึ้นทุกครั้ง...
(เมื่อรู้ดังนี้แล้วจะทะเลาะกันไปทำไม ดีดีกันซะเถอะ)

 

ถ้าพิจารณากันให้ดีๆ จริงๆแล้ว เรื่องตำนานรักสองหมื่นปีนาคฤาษี กับ ตำนานรักสามพันโบกนาคราชผู้ทระนง ก็เป็นเรื่องเดียวกันเพียงแต่ต่างกรรมต่างวาระกัน!

 

เมื่อมีขั้วบวก ย่อมมีขั้วลบเสมอนะจ๊ะ
รอฟังตอนต่อไปเน้อ

 

นางพัทราพรนาคีนาคราชนั้นยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ นางเดินทางติดตามพระราชามาตั้งไกลมีหรือที่จะยอมเลิกราง่ายๆ
นางจึงขุดสระโบขรณีไว้ ณ สถานที่แห่งหนึ่งไม่ห่างไกลจากถ้ำสุมนะ แล้วอาศัยสระแห่งนั้นเฝ้ารอคอยวันเวลาที่พระราชาจะออกมาจากถ้ำ
จากวันเป็นเดือน จากเดือนเคลื่อนไปเป็นปี จนผ่านไปหลายปีก็ยังไม่มีวี่แววว่าพระราชาอัมมรเทพจะเสด็จออกมา!

สุดท้ายนางจึงตัดสินใจประชดพระองค์ด้วยการมีสวามีคนใหม่ เพราะคิดว่าเมื่อพระองค์รับทราบแล้วจะทรงเจ็บแค้นและกลับออกมาหานาง
"เสด็จพี่อัมมรเทพ หากยังไม่ยอมเสด็จออกมาท่านจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตตตตต..."นางตะโกนเข้าไปในถ้ำด้วยใจที่แสนอ่อนล้า
แต่ก่อนเสด็จพี่มิได้ทรงเชื่อในความบริสุทธิ์ของหม่อมฉัน ซ้ำยังบีบให้หม่อมฉันต้องฆ่าตัวตาย...ก็ได้!วันนี้หม่อมฉันจะกระทำในสิ่งที่พระองค์ท่าน
เคยปรามาสหม่อมฉันไว้...

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งยังมีชาวบ้านป่า อาศัยหากินและเก็บของป่าอยู่ในเขตพื้นถิ่นนั้นในวันสำคัญชาวบ้านจะพร้อมใจกันขึ้นมาสัการะและทำความสะอาดถ้ำ
รวมถึงเจดีย์ฤาษีชัยสิทธิ์ภายในถ้ำสุมนะด้วย เล่ากันว่าหากปรารถนาสิ่งใดขอเพียงไปอธิษฐานจิตด้วยการนำผลไม้สามรสไปถวาย
ก็จักได้สำเร็จผลตามที่ตั้งใจไว้!หนุ่มชาวบ้านคนหนึ่ง เธออธิษฐานขอภรรยาที่งดงาม!...
และคำอธิษฐานนี้ได้ล่วงรู้ถึงนางพัทราพรนาคีนาคราชด้วย!

หลังจากเธอได้อธิษฐานจบแล้ว เธอก็ดำเนินไปสระโบขรณีนั้นโดยบังเอิญ นางพัทราพรจำแลงกายเป็นหญิงงามเล่นน้ำอยู่ริมสระ
หนุ่มน้อยผู้โชคดีคนนั้น(หรืออาจโชคร้ายก็ได้)มีจิตปฎิพัทธ์ในนางพัทราพร จนทั้งสองตกลงปลงใจอยู่กินกันฉันสามีภรรยา!

 

เฮ้อ...ในชีวิตจริงแล้วการประชดคนรักด้วยวิธีแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสมเลย
ผู้ที่ถูกไฟราคะ โทสะ โมหะ ครอบงำจิตใจย่อมตกอยู่ใต้อำนาจของอารมณ์มากกว่า เหตุผล!

 

ว้าย แมวน้อยกลับมาแล้ว
เรื่องราวกะลังเจ้มจ้น ถึงรสอุมามิล่วย
เอาใจช่วยจ้ะ

 

ดีใจจัง แมวเหมียวว่างนั่งเล่านิทานให้ฟัง
รอตอนต่อไปอยู่นะค๊า:z13

 

พระน้องนางพัทราพร!หากนี่เป็นความปรารถนาของน้อง พี่ก็ขอให้เธอจงมีความสุขอย่าได้มีความทุกข์เดือดเนื้อร้อนใจใดๆเลย
อมราวดีนาคีนาคราชนั้นอดีตชาติเธอเป็นสหายเก่าของพี่ หาใช่คู่ชีวิตพิศวาสอย่างที่น้องคิดไม่ ขอเธอจงลดแรงอาฆาตพยาบาทลงเสียเถิด
กรรมอันใดที่เราเคยกระทำล่วงเกินแก่เธอในกาลก่อน เพราะความประมาทเหตุสุดวิสัยขอน้องจงอภัยให้พี่นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
ขอเราทั้งสองจงเป็นอิสระในกรรมอันไม่งามนั้น เกิดภพใดชาติใดขออย่าได้มีเวรกรรมแก่กันและกันเลย
(อัมมรเทพนั้นภายหลังจากบำเพ็ญไม่นาน เธอก็เข้าสู่สภาวะจิตที่ละเอียด สามารถล่วงรู้เหตุการณ์ต่างๆได้เป็นอย่างดี)

ภาษิตของอัมมรเทพ ทำให้นางพัทราพรมีจิตใจที่อ่อนโยนขึ้น แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังไม่ละความอาลัยในพระสวามีเก่า
ถึงแม้ว่านางจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสามีชาวบ้านแล้วก็ตาม นั้นเพียงแค่ร่างกายเท่านั้น แต่ทั้งสี่ห้องหัวใจของนางพัทราพร
มอบอุทิศให้อัมมรเทพไปจนหมดสิ้นแล้ว ไม่เหลือความรักให้ชายใดได้อีกเลย!

แม้นางอมราวดีนาคีนาคราชก็เช่นเดียวกัน นางก็มีหัวใจอันจงรักภักดีเพียงหนึ่งเดียวมอบให้แก่ท่านชัยสิทธิ์ไปจนหมดสิ้นแล้ว
เมื่อได้ยินเรื่องราวความรักของนางพัทราพรกับอัมมรเทพในกาลก่อน ก็ให้นึกสงสารคนทั้งสองขึ้นมาจับขั้วหัวใจ
อัมมรเทพบำเพ็ญอยู่ในถ้ำสุมนะไปจนตลอดอายุไขแล้ว ไปอุบัติในเทวโลก!

หลังจากที่พระราชาล่วงลับนางพัทราพรจึงคิดได้ว่าชีวิตนี้เป็นของไม่แน่นอน เวลาที่ผ่านมาเป็นเพราะความอาลัยในพระสวามีเก่า
มากจนเกินไปทำให้ใจเป็นทุกข์ นางได้ให้กำเนิดบุตรชายกับหนุ่มชาวบ้านคนหนึ่ง แต่มิอาจทนอยู่กินกับคนที่นางมิได้รักไปจนตลอดชีวิตได้
ดังนั้นพัทราพรจึงตัดสินใจเดินทางไปเมืองคำชะโนดแต่เพียงลำพัง!(ช่างทำได้ขนาดมีลูกแล้วยังทิ้งได้ลงคอ)
ครั้นจะกลับบ้านเมืองเก่าก็เกรงจะเสื่อมเสียเกียรติอับอายไม่กล้าสู้หน้า อีกทั้งในขณะนั้นเมืองคำชะโนดเป็นเมืองที่เรืองอำนาจมาก
นางจึงทิ้งอดีตอันขมขื่นไว้เบื้องหลังแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยู่ที่เมืองคำชะโนดนั้นจนสิ้นอายุไข!

นางอมราวดีภายหลังได้สดับธรรมอันเป็นสาระจากอัมมรเทพ มีจิตผ่องใสยิ่งขึ้นแต่วิบากกรรมยังไม่ถึงกาลสิ้นสุด นางจึงต้องอยู่กับอิงออน
บริวารผู้ซื่อสัตย์ต่อไปอีกหลายพันปี ในระหว่างกาลเวลาอันยืดยาวนี้นางต้องประสบพบเจอกับผู้บำเพ็ญทั้งหญิงชายมากหน้าหลายตา
ด้วยวาสนาเดิมที่ติดตัวมานี้เองจึงทำให้นางคบหาเข้ากับผู้ประพฤติธรรมได้ง่าย ชอบที่จะรับฟังเรื่องราวต่างๆ
(แต่กลับไม่ตั้งใจปฎิบัติ จึงไม่ก้าวหน้าในจิตภาวนาเท่าใดนัก)
ถึงกระนั้นดวงจิตของท่านชัยสิทธิ์ฤาษีผู้วิทยาธรก็จะขอติดตามอบรมณ์เธอไปตลอด ตามคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้ว่า...

"ไม่เป็นไรน่ะ ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว!"
ยามใดที่นางส่งกระแสจิตไปยังมิติเร้นลับ ยามนั้นชัยสิทธิ์จะปรากฎอยู่ในห้วงมโนนึกของนางอมราวดีเสมอ ตลอดไปปปปปปปป!

จำใจ จากจร จอมขวัญ
จอมนาง ร้างลา ห่างเหิน
จำจร จากไกล ไกลเกิน
จำเดิน ลาลับ ลาไกล!

จบบริบูรณ์.​

 

ว้าววววววววววว สุดยอดเลยอ่ะ เหมียวน้อย...
ขอเรื่องอื่นต่อเลยนะ...ต้นทบดอก ดอกทบต้น...ค่าที่ห่างหายไปซะนาน อิอิ ^^

 

ว้า...จบซะแล้ว เศร้าอ่ะ แมวเหมียว ทำไมมีแต่เรื่องเศร้าๆ หนอ

 

จบแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะมีเรื่องต่อไปอีกหนอ...อออออ

 

จำใจ จากจร จอมขวัญ
จอมนาง ร้างลา ห่างเหิน
จำจร จากไกล ไกลเกิน
จำเดิน ลาลับ ลาไกล!

จำพราก จากไป ไกลหนา
จำลา มิ่งอนงค์ นับอสงไขย
จำจร จากแล้ว แก้วใจ
จำใจ จำจาก เจ้าจำจร

จวบจน สิ้นฟ้า มหาสมุทร
จวบจน สิ้นสุด แดนสิงขร
จวบจน สิ้นนภา ฟ้าสั่นคลอน
จวบจน สิ้นบังอร จำจรไกล

เจ้านั้นหรือ คือหนึ่งใน ใจของพี่
เจ้าสุขศรี พี่สุขสันต์ ไม่หวั่นไหว
เจ้าสดชื่น มีแต่สุข ไร้ทุกข์ใจ
เจ้าสุขใจ ไร้ทุกข์ พี่สุขตาม

 

ว้าววววว กลอนพี่เสือกินใจเหลือขน๊าดดด

 

เหมียวหง่าวกลายปรอท
เร็วไวรอดกับความร้อน
ปล่อยตามยถาซอน
เพี้ยนบ้าบอนไปคนเดียว....555555

 

คิดถึงเหมียว เหมียวอยู่ คู่กับเจ้า
กระทู้เน่าๆ คงอยู่ คู่เว็บหนา
แม้ไม่เห็นใคร ใคร่กด โมทนา
ก็ยังบ้า หานิทาน มาให้เธอ!

 

เรื่องราวของเทวีทั้งสี่จุติจากเทวโลก ลงมาทำหน้าที่รักษาสมดุลทางธรรมชาติ สมัยนั้นเป็นยุคที่พระธรรมคำสั่งสอน
ได้อันตรธานหายไปจนหมดสิ้นแล้ว จิตใจของมนุษย์เมื่อตกต่ำจนถึงขีดสุดก็ถึงกาลเวลาที่จะพัฒนาให้ศีลธรรมบังเกิดมี
ขึ้นในจิตใจของเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายอีกวาระหนึ่ง...

จนกว่าจะถึงยุคสมัยที่พระสัพพัญญูเจ้าทรงอุบัติ ในระหว่างนี้เทวนาคีทั้งสี่เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยจริยาวัตรอันงดงาม
บำเพ็ญกุศลจิตเยี่ยงนางแก้วผู้จงรักภักดีในพระมหาบุรุษ หวังคุณูปการในโพธิญาณของหน่อพุทธางกูลเจ้าทั้งหลาย
นางผู้เป็นบาทบริจาคของเอกองค์อัมริทร์เทวาธิราชเจ้าแต่กาลก่อน ถือธรรมปุจฉาคนละหนึ่งข้อรักษาสระโบกขรณี
อันตั้งอยู่ในทิศทั้งสี่ รอคอยการอุบัติมาของโพธิสัตว์เจ้าเพื่อมอบขุมทรัพย์ใหญ่พร้อมตำแหน่งราชามหากษัตริย์
ให้แก่ท่านผู้วิสัชนาธรรมได้อย่างแจ่มแจ้ง!...

ก็สมัยนั้นยังมิได้มีราชามหากษัตริย์เกิดขึ้นในหมู่มนุษย์ เหล่าเทพยดาจึงประชุมกันเพื่อหาผู้ที่เหมาะสมรักษาสมดุล
ทางธรรมชาติไว้รอคอยการอุบัติมาของท่านผู้มีบุญญาธิการ เพื่อเป็นผู้นำให้มวลหมู่มนุษย์มีศีลธรรมอันงามสืบต่อไป

ในช่วงระยะเวลาอันยืดยาวนี้จะมีภพภูมิใดอีกหรือ ที่จะสามารถเฝ้ารอคอยได้ดีเท่ากับ พญานาคราช!
ด้วยเหตุนี้เทวีทั้งสี่จึงจุติจากเทวโลก อุบัติในนาคาพิภพตระกูลวิรูปักษ์(สีทอง)ท่ามกลางสระโบขรณีนั้น
เรื่องราวความรักและความผูกพันอันมีมาแต่ครั้งปางบรรพ์ จึงถูกเชื่อมต่อความสัมพันให้เขาและเธอ
สร้างบารมีร่วมกันอีกครั้งหนึ่งแล้ว!

"บัวทอง ฐานรอง องค์พุทธะ
พระชินะ ศาสดา พระจอมศรี
พระบาทแรก ก้าวเหยียบ ธรณี
ปทุมเทวี รักษาบาท พระศาสดา"

แมวเหมียวมงคลฟีล์ม
ภูมิใจเสนอ


"ปทุมเทวีนาคีนาคราช"

เร็วๆนี้
​

 

แวะเวียนมา หาอ่าน นิทานเหมียว
แม้เธอเที่ยว เลี้ยวหาย ไปนานหนา
ก็ยังคง ตามอ่าน แต่นานมา
รออยู่จ้า เรื่องใหม่ เมื่อไหร่พิมพ์:z13