แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

สิ่งที่ไม่เคยพูด ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิด
แต่เพราะไม่จำเป็นต้องพูดในทุกคำที่คิดไง
เพราะงั้น...เอานางพญานาคีอมราวดีคืนมา

 

แหมถูกใจ จ๊วบที จุ๊บ ๆ (k)

 

กระทู้นี้สอนในเรื่องการอดทนและลอยคอ....รอคอย ^^

 

พาแมวเหมียวออกต่างจังหวัด รอนานหน่อยนะ ประมาณวันที่ 1 ที่ 2 ...

 

ให้แมวเหมียวทิ้งทวนก่อนไป อีกสักตอน ไม่ได้เหรอ...เดี๋ยวคิดถึงแย่ ^^

 

อยู่บ้านโฮ่งฮับ แต่มารออ่าน นิทานแมวเหมียว
แอบอ่านมานานตั้งแต่บ้านเดิมจนบ้านใหม่
รออ่านนานไป เลยโผล่หน้าให้เห็นว่า ยังมีคนแอบรออ่านอยู่นะค๊าchearr

วันนี้ ได้อุปาทานกลิ่นหอมเย็นๆแปลกๆประกอบการอ่านด้วยล่ะ
ได้อรรถรสเป็นอย่างยิ่ง อ่านไป สงสัยหนอไป กลิ่นมาจากไหนเนี่ย
ทำตัวเป็นโฮ่งฮับตามกลิ่นเลยทีเดียว (deejai)(deejai)
ช่างอุปาทานไปได้น๊อคนเรา

 

ด้วยวิทยาธรที่ตนสำเร็จแล้วใช้เวลาเพียงไม่นาน ชัยสิทธิ์พร้อมคณะฤาษีผู้น้อยก็สามารถนำพาเพื่อนสรรพสัตว์จำนวนมากอพยกออกไปจากเขต
พื้นที่อันตรายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...เหลือเพียงถ้ำแห่งหนึ่ง!

ชัยสิทธิ์ตรวจดูด้วยขายญาณก็ให้นึกประหลาดใจอยู่ว่า เหตุไฉนพญานาคราชตนนั้น ถึงไม่รีบอพยกหลบหนีออกไป เพราะธรรมดาสัญชาตญาณ
ของพญานาคราชนั้น สามารถล่วงรู้เหตุการณ์ต่างๆของดินฟ้าอากาศได้ดีมิใช่หรือ!

เนื่องจากพญานาคราชมีพิษอันรายแรง ชัยสิทธิ์ไม่ต้องการให้ฤาษีผู้น้อยต้องได้รับความลำบาก เธอจึงให้เหล่าบริวารหลีกไปอยู่ในทิศทางที่เหมาะสม
ฝนใหญ่เริ่มกระหน่ำเทลงมาแล้ว พร้อมเสียงสายฟ้าอสุนีบาตฟาดดังสนั่นขุนเขาคล้ายจักพังทลายทุกสรรพชีวิตให้ราบพนาสูญไปพร้อมกับสายน้ำ!

ชัยสิทธิ์มาหยุดยืนอยู่ตรงปากถ้ำ เป็นเวลาเดียวกันกับอมราวดีนาคราชทอดสายตาออกไปมองดูสายฟ้าที่ผ่าลงท่ามกลางหุบเขา
สายลมวูบหนึ่งได้พัดนำเอากลิ่นไอของบุรุษลึกลับ ผ่านมากระทบผัสสะนาง...
ชัยสิทธิ์สังเกตุเห็นข่ายเพชรผนึกปากทางเข้าไว้ ก็ให้รู้ทันทีว่าไม่มีอัตรายใดๆจะสามารถพังทลายถ้ำแห่งนี้ได้ มีเพียงดวงจิตที่ดีงามเท่านั้น
ถึงจะสามารถมองเห็นและผ่านเข้าออกได้โดยสวัสดีภาพ...ว่าแต่นางพญานาคีตนนั้นเป็นใครกันท่านฤาษีบรมครูถึงได้ผนึกนางไว้เดียวดาย
แบบนี้ จำเราจักต้องเข้าไปสนทนาให้รู้ถึงเหตุนั้น

เร็วเท่าความคิดชัยสิทธิ์เดินผ่านข่ายเพชรเข้าไปข้างในด้วยอาการปกติ แก้ววิเชียรชัยสิทธิ์ก็พลันเปล่งแสงสว่างขึ้นอีกครั้ง...!
มันเป็นจังหวะเดียวกับนางอมราวดีนาคราช ทะยานตัวพุ่งเข้าโอบรัดตรึงร่างของชัยสิทธิ์ไว้อย่างแน่นหนา ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น
ฤาษีผู้วิทยาธรก็ไม่สามารถขยับกายเคลื่อนไหวเป็นอิสระได้...

"นานเท่าไหร่แล้วท่านยังคงเหมือนเดิมมิมีเปลี่ยนแปลง ข้า ข้า ซาบซึ้งใจยิ่งนัก"
นางพญานาคราชส่งกระแสจิตกระทบผัสสะฤาษีหนุ่ม ทันทีที่กล่าวจบสายน้ำอุ่นๆก็พลันไหลหยดย้อยเปียกช่วงหัวไหล่จนถึงอุระเบื้องซ้าย
ซึมเข้าสู่จิตใจ!...ภาพของเด็กหญิงตัวน้อยๆก็พลันบังเกิดขึ้นในห้วงมโนทวาร

สมัยนั้นนางวิ่งเล่นอยู่ในระแวกบ้าน ด้วยความซุกซนจึงพลาดหกล้มกลิ่งลงกับพื้นดิน ชัยสิทธิ์ได้ยินเสียงนางร้องไห้ จึงวิ่งออกมาเข้าประครอง
ร่างนางให้ลุกขึ้น...
"โอ๋ โอ๋ นิ่งนะคนดีอย่าร้องไห้เลย ไม่เป็นไรข้าอยู่ตรงนี้แล้ว"

อีกครั้งหนึ่งนางเห็นผลมะม่วงสุกคาต้นกลิ่นมะม่วงนั้นหอมยวนใจ นางปีนป่ายขึ้นไปบนต้นไม้ด้วยความไม่ระวังจึงพลาดเหยียบกิ่งไม้แห้ง
โชคดีที่กิ่งไม่สูงนัก นางจึงพลัดตกลงมาขาเคล็ดแหกปากร้องไห้อยู่ใต้โคนไม้นั้น เราเดินผ่านมาพบเห็นแล้วปีนขึ้นไปปลิดผลมะม่วงสุก
ยื่นส่งให้นาง นางเป็นคนรูปร่างเล็กเราจึงอุ้มไปส่งจนถึงบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก นางซุกหน้ากับอกเราร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด
น้ำตาไหลนองอาบสองแก้ม เปียกปอนอุระเบื้องซ้าย...
"โอ๋ โอ๋ นิ่งนะคนดีอย่าร้องไห้เลย ไม่เป็นไรข้าอยู่ตรงนี้แล้ว"



"อมรา อมรา นี่เจ้าเองหรือ? เป็นเจ้าใช่มั๊ย?"...
"โอ๋ โอ๋ นิ่งนะคนดีอย่าร้องไห้เลย ไม่เป็นไรข้าอยู่ตรงนี้แล้ว"

ร่างอันเขื่องนั้นค่อยๆอันตรธานหายไป กลายกลับเป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ ยืนสะอื้นไห้กอดท่านชัยสิทธิ์ไว้ไม่ยอมให้ห่างไกล
บัดนี้อุระเบื้องซ้ายของท่านชัยสิทธิ์ เต็มเปี่ยมไปด้วยสายอุทกธาราที่หลั่งมาจากทุกห้วงความรู้สึกของนางอมราวดีนั้น ท่วมท้นทั้งสี่ห้องหัวใจ!
"ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊กกกก.."นานแค่ไหนแล้วที่นางมิได้ยินเสียงจังหวะการเต้นแบบนี้

"เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"ชัยสิทธิ์ค่อยๆประครองผลักร่างอันบอบบางให้ตั้งอยู่ในระยะที่เหมาะสม เขาเพิ่งสังเกตุเห็นร่างจำแลง
ของนางพญานาคีตนนั้น ซึ่งบัดนี้หาใช่เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆเหมือนสมัยอดีตครั้งวันวานอย่างที่เขาเคยรู้จักเสียแล้ว!...

"ข้า ข้า ผิดเอง"อมราวดีนาคีสาวเล่าถึงวีระกรรมที่ตนประหารชีวิตและบริโภคเนื้อสัตว์ในเขตแดนต้องห้าม ซ้ำยังระลึกได้ถึงกรรมนิมิตเก่า
ที่เคยใช้อุบายขับไล่สมณะผู้มีศีลาจารวัตรอันงดงามให้พ้นไปจากถ้ำสถานแห่งนี้ กรรมนั้นจึงส่งผลให้นางต้องได้รับความเดือดร้อนถูกจองจำ เป็นอยู่ด้วยความเดียวดายเพียงลำพังในถ้ำแห่งนี้มาช้านานแล้ว
"ช่วยข้าออกไปที ช่วยข้าออกไปด้วยนะ ท่านชัยสิทธิ์"นางเอื้อนเอ่ยอย่างมีความหวัง

 

ยินดีต้อนรับครับ
ขอให้มีความสุขในอรรถรสแห่งธรรมจากการได้อ่านนิทาน นะครับ

 

โห..กำลังสนุกอยู่เลยอ่ะ แมวเหมียว...ขอต่ออีกนิดได้ป่าว

 

เป็นเช่นนั้นจริงๆครับ สำหรับการรอคอยที่แสนจะยาวนาน อาจทำให้ใครหลายคนเปลี่ยนแปลงไป!(ถ้อใจ เหนื่อยหน่าย ลืมหลง ฯลฯ)

แต่สำหรับใครบางคนแล้ว การรอคอยเพื่อจะกลับมาสร้างบารมีร่วมกันคงไม่มีสิ่งใดที่จะผันแปรดวงจิตที่มั่นคงได้ แม้กาลเวลาจะยาวนานสักเพียงใดก็ตาม!...
"ฉันยังรอเธอเสมอ"อะไรประมาณนั้น

 

...ชัยสิทธิ์เห็นแววตาอันเศร้าหมองของนางอมราวดีแล้ว ทำให้นึกถึงอดีตเก่าสมัยเมื่อครั้งที่นางออกบวชบำเพ็ญพรตเป็นฤาษิณี เรื่องนี้ชัยสิทธิ์เองก็รู้สึกผิดมาโดยตลอด หากคราครั้งนั้นเขาเฉลียวใจสักนิด อธิฐานจิตเรียกดอกบัวสวรรค์ซึ่งมีสรรพคุณเป็นยาเย็นให้นางบริโภคแล้ว บางทีนางอาจมิต้องพบจุดจบด้วยความทรมาน....

จัดให้แล้วตามคำขอ

 

แว๊กกกกกกก...สั้นไปหน่อยอ๊ะป่าว...:'(

 

กระแสน้ำหลากพัดถล่มหน้าดินและผาหินบนยอดเขานันทมูละ พังทลายล่วงหล่นลงมากระทบ
ปากถ้ำสุมนะเสียงดังเป็นระยะๆ ชัยสิทธิ์เห็นดังนั้นเขาจึงต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง เพื่อมิให้ปากถ้ำถูกปิดสนิท!...เร็วเท่าความคิด ชัยสิทธิ์นั่งลงน้อมจิตลงสู่องค์ฌานรวบรวมพลังสมาธิทั้งหมดเท่าที่เขามีแผ่รัศมีครอบงำถ้ำสถานแห่งนี้ไว้ แล้วอธิษฐานจิตแยกแผ่นดินส่วนที่เป็นท้องถ้ำสุมนะทั้งหมดให้เคลื่อนย้ายออกไปห่างไกลจากเงื้อมเขานันทมูลกะ...

ที่เขาต้องทำเช่นนั้น เพราะต้องการให้ถ้ำสุมนะเป็นถ้ำเปิด ต่อไปในอนาคตเหล่าผู้มีบุญญาบารมีผ่านมาพบเห็น จะได้ใช้สถานที่แห่งนี้เพื่อประโยชน์ในการบำเพ็ญพรตสืบต่อไป

ซึ่งนั้นก็หมายความว่า นางอมราวดีจักได้รับกระแสเมตตาจิตจากผู้บำเพ็ญพรตอย่างต่อเนื่องทุกยุคทุกสมัยจนกว่าจะหมดวาระกรรม ซ้ำยังเป็นการช่วยให้นางแก้ไขตนเองในส่วนที่เคยได้กระทำผิดพลาดมาแล้วในกาลก่อน...(ต่อไปนางจักได้บำเพ็ญกุศลมีการอุปถัมภ์ค้ำจุนเหล่าผู้มาประพฤติธรรม ถึงแม้ว่าตนจะมิได้ออกไปสัมผัสโลกภายนอกก็ตาม)

"ข้าช่วยได้เท่านี้แหละนะ อมราเอย!" ชัยสิทธิ์ทุ่มเทพลังชีวิตทั้งหมดเท่าที่เขามี เพื่อใช้ในการเคลื่อนย้ายสถานที่ ทำให้อายุไขยสังขารของตนลดลง...!

 

แหม...ค่อยยิ้มออกได้หน่อยแระ...แต่ว่า..ยังกั๊กๆ ไว้อีกมั่งป่าวเนี่ย

 

ฝนใหญ่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสายถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน เช้าวันที่แปดถึงได้มีแดดออกท้องฟ้าแจ่มใส...
แรงของพายุฝนบวกกับกระแสลมที่ถาโทมเข้าทำความสะอาดเงื้อมเขานัททมูลกะนั้น ทำให้เกิดถ้ำและซอกหลืบอันวิจิตรพิศดาร!
ยอดเขาสูงเสียดฟ้าในกาลก่อน บัดนี้ถูกพังทลายลดลงไปมากแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงเป็นไปได้ยากที่บุคคลธรรมดาๆ
จะสามารถปีนป่ายขึ้นไปด้วยกำลังกาย!



กล่าวถึงชัยสิทธิ์ฤาษีผู้วิทยาธรถึงแม้เธอจะมีร่างกายไม่เปลี่ยนแปลงไปตามวัย แต่ก็มิอาจหลีกหนีมรณะภัยได้
เธอใช้พลังฌานสมาบัติ(พลังชีวิต)ซึ่งเป็นฝ่ายโลกียะฌานแบบเต็มกำลัง จึงทำให้อายุไขยของสังขารลดลง
(ถ้าเป็นฌานฝ่ายโลกุตระแบบอริยะชนแล้วจักไม่เป็นเช่นนั้น!)เมื่อฝนใหญ่ขาดสาย ลมหายใจของเธอก็มีอันขาดช่วงสิ้นสุดลงไปพร้อมกัน
ถ้ำสุมนะซึ่งแต่เดิมเคยเป็นส่วนหนึ่งของเงื้อมเขานันทมูลกะ บัดนี้ได้ถูกเคลื่อนย้ายไปอยู่ ณ สถานที่อีกแห่งหนึ่งแล้ว!



"อมรา แต่นี้ต่อไปขอเจ้าจงเร่งการบำเพ็ญพรตของตน และมีจิตอันเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่สมณะชีพราหมณ์ทั้งหลาย
ที่จักพึงมาสู่ถ้ำสถานแห่งนี้ต่อไปในภายภาคหน้า...เมื่อวิบากกรรมของเธอถูกชำระให้บรรเทาเบาบางจนถึงที่สุดแล้ว เธอจักได้อิสระภาพ
และถืออุบัติในภพภูมิที่ดีงาม สมดั่งมโนหมายทุกประการ"...ลำดับนั้นอมราวดีมีสีหน้าที่หม่นหมอง มีน้ำเอ่อนองอาบสองแก้มอีกแล้ว!
เพราะเธอก็สามารถรู้วาระการสิ้นสุดลงของสังขารท่านชัยสิทธิ์

"ข้า ข้ามิอาจอยู่โดยปราศจากท่าน...ไม่ว่าท่านจักอยู่แห่งหนใด ข้าขออธิษฐานจิตติดตามไป สร้างบารมีร่วมกับท่านในทุกภพทุกชาติ"
"ดูก่อน อมราเอย ชื่อว่าภพชาตินั้นอันใครก็มิอาจลิขิตให้เป็นไปได้ดั่งใจหมาย เพราะบุคคลเมื่อทำกรรมเช่นใดแล้วก็ย่อมได้รับผลเช่นนั้น
หากบางทีข้าถืออุบัติเกิดในภพภูมิที่เจ้ามิอาจเข้าถึง หรือบางทีเจ้าอาจถืออุบัติในภพภูมิที่ข้ามิอาจเข้าถึง
การอุบัติของเราทั้งสองนั้นต่างกรรมต่างวาระกัน หากธรรมไม่เสมอกันแล้ว ย่อมเป็นไปได้ยากที่เราจักเกิดมาสร้างบารมีร่วมกันไปตลอดทุกภพชาติ"
(คู่บารมี)...(เช่น เรื่องสาปอาริยา และอีกหลายๆเรื่องที่ได้เล่าผ่านไปแล้วก็จักเห็นว่า บางครั้งคู่บารมีนั้นอาจเปลี่ยนแปลงได้ตามวาระ
จนกว่าจะได้รับพุทธพยากร!คู่บารมีถึงจะมั่นคงชัดเจน)

"ก็แต่ว่า ธรรมอันใดเล่าที่เป็นจุดมุ่งหมายเป็นธงชัยของฤาษีเช่นท่าน?ของได้โปรดบอกกล่าวให้สัตว์ผู้โง่เขลาได้สดับทีเถิด
เพื่อข้าจักได้เข้าถึงปณิธาน ในธรรมที่เสมอกันกับท่านบ้าง?"
(5555...ไม่น่าเชื่อเลย นางเอกของเราเริ่มฉลาดขึ้นมาแล้ว เธอมักจะมีปัญญาเมื่อถึงคราวคับขันทุกทีซินะ)

"มหาการุณิโกนาโถ...มหาการุณิโกนาโถ อมราเอย!"
ลำดับนั้นท่านชัยสิทธิ์หยั่งกระแสในจิตตน เห็นธรรมข้อนี้ปรากฎขึ้น นัยว่าเธอสำเร็จวิชาจากเขตแดนที่แปดแล้ว ออกช่วยเหลือเพื่อนสรรพสัตว์
ยังเขตแดนที่เก้า(ป่าหิมพานต์)มาช้านาน กระแสจิตของเธอจึงโน้มไปเพื่อประโยชน์ในเพื่อนสรรพสัตว์ทั้งหลาย(มหาการุณิโกนาโถ)
และด้วยวาสนาเดิมนี้เอง จึงทำให้ชัยสิทธิ์ในกาลครั้งนั้น ถืออุบัติเกิดเป็นหมอคเชนทร์ ในท้องเรื่องสาปอาริยาในคราครั้งนี้...
เพียงแต่ว่านางเอกนั้นหาใช่คนเดิมไม่!!..ซึ่งเท่ากับว่านางเอกในแต่ละชาตินั้น มีบุญสัมพันธ์อันเกิดจากกรรมจัดสรรคให้มาเป็นคู่บารมี
ในช่วงระยะเวลาที่ต่างกันนั้นเอง!

ชัยสิทธิ์ค่อยๆหลับตาลงเหมือนคนกำลังใกล้จะหมดแรงเต็มที เมื่อเธอกล่าวปณิธานในจิตตนให้อมราได้สดับแล้ว นางก็มีอันสะอื้นไห้ออกมาอีกครั้งหนึ่ง
เสียงนั้นลอยเข้ามากระทบโสตประสาทอันเลือนลางของชัยสิทธิ์ เธอจึงรวบรวมกำลังใจครั้งสุดท้ายกล่าวถ้อยคำนี้ออกไปว่า...?

(ปล.เพื่อกระทู้จะได้ไม่เงียบเหงาให้ทายกันเล่นๆว่าชัยสิทธิ์จะพูดอะไรเป็นครั้งสุดท้าย...ทายผิดไม่เป็นไร
ทายถูกเดี๋ยวเล่าตอนอวสานให้ฟัง หากไม่มีผู้ร่วมสนุกแสดงว่านิทานฮ่วยไร้คนสนใจ ผู้เขียนก็หมดกำลังใจเล่าต่อแล้ว!) :'(

 

อ๊ะ...ขอตัวเลือกหน่อยสิจ๊ะ เหมียวน้อย...
(ปล...ทั้งภูเขา ทั้งถ้ำ...คุ้นๆ นะเนี่ย ^^ )

 

ไม่มีตัวเลือก ง่ายๆเองลองตอบดูซิ

 

ไม่ตอบได้หรือเปล่าคะ จะรออ่านต่อค่ะ

 

เฮ้อ! จะได้อ่านตอนอวสานเมื่อใดหนอ

 

กมฺมุนา วตฺตตีโลโก
ตอบแระ..อิอิ :boo: