แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

ฮ่าฮ่าๆๆ บางยุคสมัยอาจมีชื่อซ้ำกันก็เป็นได้ หรืออาจเป็นคนเดียวกัน!
ว่าแต่คุณตาลจะไม่เล่านิทานเรื่อง "หัวใจคนรอในมิติลี้ลับให้ฟังบ้างหรือ"

 

เอาเป็นว่าถ้าแมวเหมียวมงคลฟิล์มเรื่องนี้ถูกใจใช่เลย
"หนังขายยา" คั่นเวลาอาจได้ฉายกะได้นะ อิอิ...
เพราะฉะนั้นรีบเล่ามาเสียดี ๆ อย่าปล่อยให้ปลาทูคอยเก้อ


หากแม้นคุณหมอ "คเชนทร์" ยังรอคอยแต่แม่ชีอาริยาเพียงผู้เดียวอยู่...
"หัวใจของผู้เฝ้ารอในมิติลี้ลับ" ก็คงยังเฝ้าคอยเธอผู้จากไปด้วยใจหวังเช่นกัน...

 

ทั้งคู่ได้สถานที่บำเพ็ญอยู่ใกล้ๆกันมีลักษณะเป็นชะง่อนผาหินใหญ่ที่ยื่นออกมาพอให้พักหลบแดดหลบฝนได้ ด้านหน้าเป็นป่าไม้อุดมสมบูรณ์
เต็มไปด้วยพืชสมุนไพรน่าๆชนิด ไม่ไกลจากที่พักมองต่ำลงไปในที่ลุ่มเป็นสระโบขรณีขนาดใหญ่มีความยาวทอดตัวไปไกลสุดสายตา
โดยพื้นที่ฝากหนึ่งติดเขตแดนที่สองเป็นสวนป่าผลไม้น่าๆชนิดมีให้เลือกบริโภคและแสวงหาได้ตามความต้องการตลอดทั้งปี

นางอมรานั้นขันอาสาที่จะออกไปแสวงหาผลไม้มาสู่สำนักชัยสิทธิ์กุมารตามประเพณีนิยมเดิมของพราหมณ์ ถึงแม้ว่าทั้งคู่
จะออกบำเพ็ญพรตแล้วก็ตาม แต่นางก็ยังคงทำหน้าที่เสมือนหนึ่งว่าตนเป็นแม่ศรีเรือนเป็นแม่บ้านที่ดีอยู่



ชัยสิทธิ์กุมารได้รับคำแนะนำสั่งสอนจากฤาษีเกศฬีโดยให้เพ่งดอกบัวในสระโบกขรณีนั้นเป็นอารมณ์ ดังนั้นตั้งแต่เช้าจรดเย็น
หลังจากบริโภคผลไม้เป็นอาหารแล้ว ชัยสิทธิ์กุมารมักจะออกไปเพ่งดอกบัวทุกวันๆโดยไม่เห็นแก่ความยากลำบาก ส่วนนางอมรานั้นจริตเดิมถูกกับน้ำ
ท่านฤาษีจึงให้เพ่งน้ำในสระโบกขรณีเป็นอารมณ์ โดยนางเลือกสถานที่อยู่ไม่ห่างไกลจากชัยสิทธิ์มากนัก(กลัว)

ทั้งสองบำเพ็ญเพียรอยู่นานหลายเดือนแล้วเริ่มเข้าสู่ช่วงฤดูหนาวอากาศหนาวเย็นเป็นที่ลำบากกายยิ่งนัก ในไม่ช้าทั้งสองก็ผ่านบททดสอบให้เป็น
ฤาษีได้เต็มตัว เมื่อทั้งคู่ได้นิมิตให้เดินทางไปสู่เขตแดนที่ห้าซึ่งเป็นเขตแสวงหาอาภรณ์ มีลักษณะเป็นป่าโปร่งสลับทุ่งโล่ง
เป็นที่น่าอัศจรรย์อย่างหนึ่งก็คือสัตว์ที่หมดอายุไขแล้วจะเดินทางเข้ามาตายเอง ณ สถานที่แห่งนี้ราวกับว่าเป็นสุสานของปวงสัตว์น้อยใหญ่!

ชัยสิทธิ์กุมารและอมราเดินหาอาภรณ์ที่ได้จากหนังสัตว์ชนิดหนึ่งอยู่ เธอเดินผ่านซากสัตว์น่าๆชนิดที่สังเกตุพบเห็นก็มี งูเหลือมงูหลาม,หมูป่า,หมี
วัว,ควาย ฯลฯ แต่ก็ยังไม่เป็นที่ถูกใจจนมาถึงร่างของแม่เสือโคร่งลายพาดกลอนขนาดใหญ่ ซึ่งนอนตายเด่นเป็นสง่าอยู่บนโขดหิน!...

"โอ้...แม่เสือเฒ่าผู้มีอายุเราขอบังสุกุลเอาหนังของท่านใช้เป็นอาภรณ์นุ่งหม่เพื่อบำบัดความหนาว ขอดวงวิญญาณของท่านจงไปสู่สุคติภูมิเถิด"
ตัวเดียวก็มากเกินพอสำหรับร่างน้อยๆของชัยสิทธิ์และอมรา เธอรู้จักศิลปะการตัดเย็บมาแต่เดิมอยู่แล้วจึงมิใช่เรื่องยากสำหรับอาภรณ์หนังเสือ
(การได้นิมิตอาภรณ์หนังสัตว์นั้นถือว่าเป็นสัญลักษ์อย่างหนึ่งที่บ่งบอกให้ทราบว่าผู้นั้นเป็นผู้มีตบะฌานและเป็นผู้ถือบวชโดยสมบูรณ์แล้ว
มิใช่ใส่เพื่อความโก้เก๊แบบแฟชั้นในยุคสมัยปัจุบัน)

สองฤาษีน้อยบำเพ็ญพรตอยู่อย่างนี้จนเวลาล่วงเลยมา ๕ ปีกว่าแล้ว ชัยสิทธิ์มีความชำนาญในองค์กสิณสามารถบังคับดอกบัวให้ตูมและบาน
ให้มีขนาดเล็กหรือใหญ่ได้ตามต้องการ...อันว่าดอกบัวแก้วและดอกบัวสวรรค์นั้นเป็นชื่อของยาร้อนและยาเย็นผู้ที่ผ่านการเพ่งดอกบัวธรรมดาๆ
จนเกิดความชำณิชำนาญดีแล้ว สามารถเรียกดอกบัวทั้งสองชนิดนี้ให้ผุดขึ้นมาและเบ่งบานท่ามกลางพื้นแผ่นดินได้!
นัยว่าเป็นพันธ์ไม้หายากชนิดหนึ่งซึ่งมีเจตภูติเฝ้ารักษาดูแล มักฝังตัวอยู่ใต้พื้นแผ่นดินพบได้เฉพาะในสถานที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น!
(เพราะดอกบัวทั้งสองชนิดนี้เขาจะซึมซับเอาพลังปราณชีวิตของผู้บำเพ็ญมาเก็บสะสมไว้)

สรรพคุณมีมากเหลือคนานับในการรักษาโรคเพียงทราบความรู้สึกของผู้ป่วยว่ามีลักษณะอาการออกร้อนหรือเย็นเท่านั้น
ก็จะสามารถใช้โอสถทิพย์ทั้งสองชนิดนี้กินเพื่อรักษาโรคนั้นให้หายขาดได้ในทันที!หากกินทั้งสองชนิดเข้าไปพร้อมกัน
ก็จักเป็นยาอายุวัฒนะครอบจักรวาล ทำให้ร่างกายแข็งแรงไม่แก่เฒ่าชรา มีอายุยืนนานไม่มีโรคภัยไข้เจ็บใดๆมาเบียดเบียนได้เลย...

เนื่องจากฤาษีหนุ่มยังไม่ชำนาญในการรวมธาตุจึงเรียกดอกบัวทิพย์ได้เพียงครั้งละชนิดเท่านั้น กล่าวคือมีความสามารถเรียกดอกบัวแก้ว
ขึ้นมาได้สำเร็จแล้ว แต่ดอกบัวสวรรค์ก็ดันจมดินมุดหายไป พอเรียกดอกบัวสวรรค์ขึ้นมาได้แล้วดอกบัวแก้วก็จมดินมุดหายไป...
ครั้นจะเด็จมาเก็บไว้ก่อนก็ทำไม่ได้ เพราะเมื่อจิตเคลื่อนจากนิมิตเดิมที่ตนเพ่งแล้ว
สิ่งที่เด็จมานั้นก็จะหายไป นอกจากจะรู้วิธีในการรวมธาตุและการหนุนธาตุเสียก่อน!

ด้วยความที่ยังไม่แก่กล้าในการบำเพ็ญเธอจึงยังมิได้ลองกินโอสถทิพย์นั้นเลย เพียงแต่เรียกขึ้นมาฝึกเล่นให้เกิดความชำนาญในเบื้องต้นเท่านั้น
อีกประการหนึ่งเพราะตนมิได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรหากกินเข้าไปเพียงชนิดเดียว ก็จะกลายเป็นยาบำรุงธาตุเสริมธาตุอย่างรุนแรง !
อาจไม่เป็นผลดีนักสำหรับคนปกติธรรมดา เธอจึงยับยั้งไว้รอสำเร็จทีเดียวก่อนแล้วจึงค่อยบริโภคทั้งสองชนิดเข้าไปพร้อมๆกัน
(ซึ่งก็เป็นไปตามนั้นเพราะเมื่อฝึกถึงระดับหนึ่งแล้ว ผู้บำเพ็ญในแดนนี้จักเกิดปัญญาสามารถบ่งบอกถึงวิธีใช้สมุนไพรต่างๆได้ด้วยตนเอง)


"รัตนปทุโม รัตนปทุโม"(คำบริกรรมใช้เรียกดอกบัวแก้ว)


"เทวะปทุโม เทวะปทุโม"(คำบริกรรมใช้เรียกดอกบัวสวรรค์)

ฤาษีหนุ่มติดตรงที่มิอาจเรียกดอกบัวทิพย์ขึ้นมาได้พร้อมๆกัน นัยว่าฤาษีเกศฬีต้องการให้เธอเรียนรู้ด้วยตนเอง
แต่เธอยังทำไม่สำเร็จ!...

กล่าวถึงฤาษิณีอมรานั้นยังไม่ก้าวหน้าเท่าที่ควร เธอมักจะเพ่งกสิณแบบแปลกๆ เพราะไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่ครูฤาษีสื่อมาให้
เช่น ท่านให้เพ่งความเย็นของน้ำเพื่อทำจิตให้สงบร่มเย็น สื่อมาให้บริกรรมว่า...

"น้ำใสใจเย็น น้ำใสใจเย็น"
แต่เธอก็ดันไปบริกรรมว่า...
"น้ำใสน่าอาบจัง น้ำใสน่าดื่มจริง"

พอท่านสอนวิธีรวมจิต ให้จิตเราเป็นดั่งน้ำ ให้น้ำเป็นดั่งจิต สื่อให้บริกรรมว่า...

"น้ำใสใจเรา น้ำใสใจเรา"
แต่เธอก็ดันไปบริกรรมว่า...
"น้ำใสเห็นปู น้ำใสเห็นปลา" ( 5555...ฉลาดจริงๆเลยแม่คุณเอ๊ย)

เธอจึงได้เพียงความสงบในเบื้องต้นและความสุขใจที่ได้พบเห็นน้ำในสระโบกขรณีอันมีกุ้งหอยปูปลา เป็นที่น่าอาบน่าดื่ม รื่นเริงใจยิ่งนัก!
( 55555...ไม่รู้ทุกวันนี้ยังชอบแบบนั้นอยู่หรือเปล่า )

แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ เมื่อเธอไปพบเห็นชายหนุ่มหญิงสาวกำลังมีความสุขกัน!
(ไม่ควรพลาดๆๆๆๆๆๆๆ.....ขอบอก)

 

ความจริงตั้งใจว่าพอจบเรื่องอาริยาแล้ว กะจะขอพักยาวๆเพราะรู้สึกเหนื่อยมาก
ไม่เหมือนต้อนที่ท่านคุรุวาโรยังแวะเวียนเข้ามาอยู่ใกล้ๆ (พลังโม้ไหลลื่นดีจริงๆ)....

แต่พอจบเรื่องอาริยาแล้วแหม!
เหมือนยกภูเขาออกจากอกแค่แป๊บเดียว เรื่องฤาษีก็เข้ามาแทรกอีกแล้ว ยังสองจิตสองใจอยู่จะโม้ต่อดีหรือเปล่า? :'(

ก็พอดีเห็นแววตาพิศวาสจากนางพญานาคีเลยใจอ่อน บวกกำลังใจจากคุณตาลด้วย เลยกลายเป็นว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยเหนื่อยเท่ากับเรื่องอาริยา

แต่จะขอนำเสนอวันละนิดพอนะ เพราะจิตคนอ่านยังดีอยู่ แต่จิตคนเล่าซิแย่ :'(
เล่าแบบย่อๆไม่เป็นซะด้วย ชอบแบบยาวๆยืดๆ + อืดๆ (k)

 

เย้...ตื่นมา ได้อ่านนิทานสมใจเลยหนอ คิคิ
แม่นางอมราน่าร้ากกกกกกกกก จุงเบยอ่ะ

เหมียวน้อยเคยภาวนา...
ยุบหนอ...พองหนอ...ป่องหนอ...แฟ่บหนอ...แบบนี้อ๊ะป่าว เอิ๊กก ๆๆๆ

 

กับคนเลว ต้องยิ่งกวดขัน
กับคนดี สมควรผ่อนปรน
ย่อหย่อนไป คนชั่วได้ใจ
ตึงเกินไป จักเสียคนดี

 

เพิ่งทราบว่าแมวน้อยแพ้ทางแม่นางนาคกัลยา อิอิ...
จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว...สู้ต่อไปจ้า
ไม่มีสิ่งใดจะมอบให้ นอกจากคำว่า "กำลังใจ"

chearrchearrchearrchearrchearrchearrchearrchearrchearr

 

กล่าวถึงชัมพุกะนครนั้นยังมีเจ้ามัลกษัตริย์หลายองค์ขึ้นปกครองหัวเมืองต่างๆล้วนขึ้นตรงต่อพระเจ้าชัมพุ ซึ่งถือว่าเป็นเมืองหลวงใหญ่ในสมัยนั้น
เนื่องจากราชามหากษัตริย์นิยมมีพระมเหสีและนางสนมกำนัลมากหลาย พระเจ้าชัมพุก็เช่นเดียวกันเมื่อมีพระโอรสกับนางสนมกำนัลคนใดแล้ว
หากเป็นที่พอพระทัย ก็มักจะถูกส่งไปปกครองหัวเมืองนั้นๆเพื่อง่ายแก่การปกครอง

ภายในเมืองฤาษีเกศเองก็เช่นเดียวกัน เฉพาะเขตแดนที่หนึ่งนั้นเป็นโซนระแวกบ้านลักษณะเป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่
มีหน้าที่คอยบริจาคภัตราหารถวายแก่ฤาษีโดยเฉพาะ(ซึ่งสมัยนั้นถือว่าเป็นยุคทองของผู้บำเพ็ญพรตเลยทีเดียว)หากผู้บำเพ็ญท่านใด
ต้องการจะเสพรสเปรี้ยว,หวาน,มัน,เค็ม อันมีนอกเหนือจากผลไม้ในแดนที่สองแล้วเพียงแต่เดินทางมายังเขตระแวกบ้านในเวลาก่อนเที่ยงวัน
ก็ต้องได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากชาวบ้านทุกคนไป เพราะในเขตแดนนี้มีการทำกสิกรรมปลูกข้าวทำไร่และทำสวน มีการครองเรือนใช้ชีวิต
เฉกเช่นเดียวกับชาวบ้านธรรมดาๆโดยทั่วไป เพียงแต่ว่าในหมู่บ้านแห่งนี้ถือกฎเหล็กข้อหนึ่งคือห้ามบริโภคเนื้อสัตว์เป็นอันขาด
หากใครฝ่าฝืน อาจโดนรุมประชาทัณฑ์จนถึงแก่ชีวิตเลยทีเดียว ถ้าเคราะห์ดีรอดชีวิตหนีออกไปได้ก็จะไม่สามารถกลับมาเหยียบสถานที่นี้ได้อีกเลย!

เวลามีการประลองศิลป์ในแดนที่สี่เกิดขึ้นคราวใด ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในเขตแดนที่หนึ่งนั้น สามารถเข้าไปชมการประลองศิลป์ได้ตลอดเวลา
บ่อยครั้งที่ชาวบ้านต่างพาลูกเด็กเล็กแดงเข้าไปชมการประลองศิลป์ด้วย เพื่อให้ลูกหลานของตนเกิดทักษะและวิสัยการบำเพ็ญพรต
อันจักเป็นประโยชน์สืบต่อไปในภายภาคหน้า หากไม่ประสงค์ที่จะอยู่ครองเรือนก็สามารถออกบวชบำเพ็ญพรตเป็นฤาษีชีไพรได้โดยสมบูรณ์แบบ
ไม่มีแบ่งแยกว่าเป็นบุรุษหรือสตรีสามารถออกบวชได้ มีสิทธิ์เท่าเทียมกัน...

ผู้ชนะในการประลองศิลป์จะได้รับการยกย่องสรรเสริญจากชาวบ้านให้เป็น"มหาฤาษี"เป็นผู้มีตบะเดชานุภาพมาก เวลาเข้าสู่ระแวกบ้านก็มักจะได้
รับพวงดอกไม้มาลาและโภชนะอันประณีตที่พิเศษกว่าฤาษีท่านใดๆ ผิดจาฤาษีผู้แพ้การประลองหากเข้าสู่ระแวกบ้าน
มักจะได้รับโภชนะอาหารแบบธรรมดาๆ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วฤาษีผู้แพ้จะไม่กล้าออกมาสู้หน้าชาวบ้านจำต้องกลับไปเก็บตัวเพื่อไปบำเพ็ญมาใหม่
ยอมบริโภคผลไม้ที่มีอยู่ในแดนที่สองตามเดิม(ยอมอดแต่ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี)

ไม่เหมือนฤาษีผู้บำเพ็ญพรตโดยไม่ปรารถนาฤทธิ์เดชและฤาษีผู้ที่ยังไม่เคยเข้าประลองศิลป์ จะมาสู่ระแวกบ้านเพื่อแสวงหาโภชนะด้วยความสบายใจ
โดยไม่รู้สึกว่าตนมีเกียรติหรือเสียเกียรติแต่อย่างใด...ในสายตาของชาวบ้านนั้นแอบขาดหวังในตัวฤาษีแต่ละท่านไม่เหมือนกัน
เช่น บางเวลาที่เจ็บไข้ได้ป่วยก็มักจะรำลึกถึงฤาษีในแดนที่แปด เวลาต้องการขอพรก็มักจะรำลึกถึงฤาษีที่อาศัยอยู่ในแดนที่สามหรือที่เจ็ดหรือที่เก้า ฯลฯ
ให้เดินทางมาสู่เรือนของตน แล้วก็เหมือนปาฎิหาริย์ท่านคงมีญาณหยั่งรู้จึงเดินทางมาสู่เรือนของผู้ตั้งจิตอธิษฐานได้ถูกต้องตรงใจ เป็นที่น่าอัศจรรยยิ่งนัก
(ส่วนในแดนที่สิบนั้นยาวนานเกินปรารถนา นอกจากจะเกิดเหตุอาเภทหรือเหตุการณ์สำคัญจริงๆฤาษีบรมครูถึงจะลงมาสู่เขตระแวกบ้าน)

มีอยู่บ่อยครั้งซึ่งถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาของปุถุชนผู้ยังมีกิเลสอยู่ ชาวบ้านผู้ปราถนาคู่ครองเป็นฤาษีมักจะตั้งจิตอธิษฐานให้ท่านเดินทางมาสู่เรือนตน
แล้วรับพวงมาลาสีแดงที่แขวนอยู่ในกิ่งไม้ชัมพุ(ชัมพุหรือชัมพูหรือชมพู เป็นชื่อของไม้หว้าอันถือเป็นไม้มงคลสัญลักษณ์ประจำนคร ปลูกกันทุกบ้าน)
เมื่อฤาษีผู้หน่ายการบำเพ็ญพรตมารับภัตราหารไปพร้อมพวงมาลาสีแดงแล้ว จะไม่กลับไปเขตที่อยู่เดิมของตน แต่จะออกมุ่งเดินทางไปที่ท่าน้ำเพื่อทำพิธี
ลอยบริขารอันเป็นสัญลักษณ์ของฤาษีทิ้งลงแม่น้ำเสีย เป็นเวลาเดียวกับนางผู้ปรารถนาคู่ครอง(สามี)จะจำพวงมาลาของตนเองได้ดี
เธอก็จะเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่มายื่นส่งให้เปลี่ยนแทนด้วยท่าทางที่เขินอาย!



(เล่ามาถึงตอนนี้ผู้เขียนหัวใจหล่นวูบเลย 55555..ไม่เค๊ย ไม่เคยอ่ะ!)

ปล.ยกตัวอย่างให้ดูคู่นึงแล้วกัน คำสนทนาเป็นไปในทำนองนี้แต่ไม่ใช่เหมือนกันหมดทุกคู่หรอกนะ
บางคู่เขาก็สำรวมอาจไม่พูดคุยกันเลยก็ได้ ประมาณว่าแค่มองตาก็รู้ใจอะไรทำนองนั้น บริเวณท่าน้ำค่อนข้างจะเป็นมุมสงบ
เพราะชาวบ้านต่างรู้กันดีว่าผู้ที่มาสู่ท่าน้ำมีชื่อว่า"โปถุชนี"นั้น มาด้วยวัตถุประสงค์ใด!

"ดูก่อนท่านชีเปลือยเหตุไฉนถึงมาเปลื่องผ้าเล่นน้ำอยู่แถวนี้"(เธอลอยบริขารแล้วกำลังดำผุดดำว่ายอยู่)
"ก็แล้วเหตุใดนางจึงถืออาภรณ์มาสู่ท่าน้ำเล่า"
"อ๋อ ข้าถือมาเตรียมไว้เพื่อหาผู้ที่เหมาะสมจะสวมใส่มัน"
"งั้นเจ้าคงผิดหวังเสียแล้วจงรีบๆกลับบ้านไป"

ลำดับนั้นนางทิ้งอาภรณ์ไว้ที่ริมน้ำแล้วก็เดินกลับบ้านไป
เมื่อชีเปลือยเธอขึ้นจากน้ำแล้วก็ส่วมใสอาภรณ์นั้นเดินตามนางมา ซึ่งนางชำเลืองมองดูอยู่เป็นระยะๆ
จนเข้าถึงเขตบ้าน ปรากฎว่าพวกญาติพี่น้องได้จัดพิธีเตรียมงานวิวาห์ไว้ต้อนรับ รออยู่ทางนั้นแล้ว ฯลฯ

นัยว่ามักจะเป็นฤาษีผู้แพ้การประลองศิลป์ แล้วไปเร่งบำเพ็ญพรตโดยหวังผลมากจนเกินไป ของเก่าที่เคยได้เคยมีจึงเสื่อม
(ฤทธิ์เสื่อมฌานเสื่อมเพราะขาดปัญญารักษาไว้ )เมื่อจิตตกเลยสูญเสียกำลังใจ...
อนึ่งฤาษิณีไม่ค่อยพบเห็นว่าจะออกมาครองเรือนนะ ก็มีเหมือนกันแต่น้อยมากๆ พิธีก็จะแตกต่างกันออกไป
ส่วนมากชาวบ้านเขาไม่ค่อยต้อนรับเท่าไหร่ น่าเห็นใจอยู่มิใช่น้อย !
(ดังนั้นผู้ถือบวชเป็นฤาษิณีต้องทำใจให้หนักแน่นก่อนบวช...เข้าทำนองว่าขึ้นขี่หลังเสือแล้วลงยาก!)

ปรากฎว่ายังไม่ถึงตอนสำคัญเลย!แค่โหมโรงเรียกน้ำย่อย

 

เอ๊ะ คู่หน้าก็ดูเข้าทีหรอกนะ...แต่คู่หลังคงเป็นแบบเฉพาะตนมากกว่า
"ไม่ต้องภาวนาแบบในนิทานก็ใช้ได้แล้ว" 5555....

เห็นหนอ เห็นหนอ รู้หนอ รู้หนอ...ก็พอเวลาที่สภาวะธรรมเกิด!

 

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ...นะจ๊ะ...^^

 

แมวเหมียวเปียกหน่อยน้าาาา....อย่าลืมไปดรายขนก่อนเล่านิทานต่อด้วยหนอ...คริคริ

 

รอจนรากงอกแล้วอ่ะ เมื่อไหร่เหมียวน้อยจิมาเล่าต่อ
(สงสัยจะเล่นน้ำสงกรานต์เพลินไปหน่อยแล้วม้างงงง)

 

กัมพีชะเป็นหนึ่งในโอรสของพระเจ้าชัมพุที่เกิดกับนางสนมผู้หนึ่ง หลังจากสำเร็จศิลปะวิทยาจากเมืองหลวงแล้ว
ถูกส่งให้มาดูแลเมืองฤาษีเกศพร้อมกัมโพชะผู้น้อง เนื่องจากเมืองฤาษีเกศเป็นเมืองขนาดใหญ่มีประชากรหนาแน่น
พระเจ้าชัมพุจึงส่งโอรสทั้งสองให้มาปกครองดูแลพร้อมกันโดยมิได้แต่งตั้งให้ใครเป็นใหญ่ โดยตรง นัยว่าต้องการให้ทั้งคู่แข็งขันกัน
เพื่อแสดงความสามารถ เนื่องจากเมืองนี้ห้ามบริโภคเนื้อสัตว์โอรสผู้ไม่ติดในเนื้อมังสะย่อมอยู่ได้ด้วยความผาสุข

เจ้ากัมพีชะผู้พี่กับเจ้ากัมโพชะผู้น้องถึงแม้ว่าจะมีสายเลือดเดียวกันแต่นิสัยต่างกันมาก กัมพีชะนั้นยังมีนิสัยติดในรสอาหาร
เขามักจะออกไปนอกเมืองเพื่อบริโภคเนื้อสัตว์อยู่เสมอๆ ผิดกับเจ้ากัมโพชะผู้น้อง เขามักจะลงพื้นที่และคลุกคลีสนทนา
กับชาวบ้านด้วยความเป็นกันเองอยู่เสมอๆ
ใกล้ถึงวันสำคัญที่ต้องเดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว องค์ชายทั้งสองต้องหาวิธีนำเสนอรายงานต่อพระเจ้าชัมพุ...

"น้องรัก พี่ไม่เห็นเจ้าออกไปนอกเมืองเลย ไม่นึกอยากบริโภคเนื้อสัตว์บ้างละหรือ?"
"ข้าแต่ท่านพี่ พวกเรามาเพื่อเป็นผู้นำเขา ชาวบ้านอดได้เราก็ต้องอดได้"
"แล้วน้องจะนำเสนออะไรต่อเสด็จพ่อ"
"ข้าจักพาฤาษีท่านหนึ่งไปแสดงธรรม แล้วนำพืชพันธุ์ธัญญาหารที่มีในเมืองหลวงกลับมาให้ชาวบ้านเพาะปลูก...
แล้วท่านพี่ละ?"
"พี่จักนำผลไม้หายากในเขตแดนฤาษีไปถวายเสด็จพ่อ"
"ข้าได้ยินมาว่าเป็นเขตเฉพาะพี่จะนำออกมาได้อย่างไร"
"พี่มีอุบายวิธีหากนำออกมาได้เสด็จพ่อต้องพอพระทัยเป็นแน่แท้"

ในเขตที่สองนั้นมีผลไม้ชนิดหนึ่งชื่อ"เสน่ห์อัมรินทร์"ในต้นเดียวกันมีผลสี่สี(เขียว,แดง,ดำ,เหลือง)หากบริโภคผลสีเขียวเข้าไป
จะเป็นยาบำรุงและเพิ่มความกำหนัด หากบริโภคผลสีแดงจะเสริมและเพิ่มฤทธิ์เดช หากบริโภคผลสีดำจะเป็นยาถอนพิษ
หากบริโภคผลสีเหลืองทำให้อิ่มท้องไม่นึกอยากบริโภคเนื้อสัตว์อีกเลย



สำหรับฤาษีชีไพรผู้ออกบำเพ็ญพรตใหม่ๆนั้นอินทรีย์ยังไม่แก่กล้า จึงนิยมออกแสวงหาผลเสน่ห์อัมรินทร์ลูกสีเหลืองมาบริโภค
เพื่อปรับธาตุให้ตนมีจิตเมตตาอ่อนโยนไม่นึกเบียดเบียนชีวิตผู้อื่น หากผู้บำเพ็ญท่านใดต้องพิษจากงู,พืชหรือสัตว์บางชนิด
ที่มีพิษทำอันตรายเพียงแค่ออกแสวงหาผลเสนห์อัมรินทร์ลูกสีดำมาบริโภค ก็จะสามารถรักษาและถอนพิษออกได้ในทันที
หากผู้บำเพ็ญท่านใดต้องการเจริญฌานสมาบัติปรารถนาด้านฤทธิ์อภิญญาแล้ว มักจะออกแสวงหาผลเสน่ห์อมรินทร์ลูกสีแดง
มาบริโภคอยู่เสมอๆ ส่วนผลเสน่ห์อัมรินทร์ลูกสีเขียวนั้นไม่มีใครสนใจเด็ดมากินต้องรอให้ผลดิบ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเหลือง
สีดำ สีแดงเสียก่อน

มีบ่อยครั้งที่ผู้บำเพ็ญด้วยกันออกแสวงหาผลไม้ในเขตแดนที่สองแล้ว พบปะเจอะเจอคุ้นหน้ากันแต่ไม่มีใครนึกอยากจะพูดคุยสนทนาหรือ
ทำความรู้จักกันเลย มีแต่มุ่งทำกิจของตนให้สำเร็จเสร็จสิ้นไปวันหนึ่งๆเท่านั้นเอง

วันนั้นเจ้าชายกัมพีชะพร้อมด้วยพระชายาของตนแต่งกายคล้ายชายหนุ่มแล้วเดินทางมุ่งตรงไปยังเขตบำเพ็ญพรต กล่าวกับฤาษีผู้คุมกฎว่า
"เรามาเพื่อการบำเพ็ญ"
ลำดับนั้นฤาษีผู้คุมกฎอธิบายเขตแดนต่างๆแล้ว พาเธอไปบ่อน้ำอัมรินทร์เพื่ออาบและอธิษฐานจิตดื่มน้ำขอนิมิตไปสู่สถานที่บำเพ็ญ
อันเหมาะสม...พอเจ้าชายกัมพีชะและพระชายาทรงดื่มน้ำขอนิมิตแล้วปรากฎเห็นเป็นคฤหาสถ์ของตนเอง ทั้งสองจึงมุ่งหน้าเดินทางกลับ
แต่ในระหว่างทางนั้นเธอได้แวะไปยังเขตแดนที่สอง เพื่อนำผลไม้ชื่อเสน่ห์อัมรินทร์กลับไปด้วยตามที่ได้อธิษฐานขอ
(นัยว่าเธอต้องการเอาใจพระเจ้าชัมพุเพราะรู้ว่าท้าวเธอชอบมีพระสนมกำนัลหลายคน)

เป็นเรื่องธรรมดาของผู้บำเพ็ญพรต ย่อมต้องมีบททดสอบเพื่อทำจิตใจของตนให้เข้มแข็ง แต่สำหรับหัวใจดวงน้อยๆของฤาษิณีอมรานั้น
เมื่อถูกกระแสวิบากกรรมเก่าเข้ากระทบแล้ว บททดสอบนั้นบางทีก็ยากเกินที่จะฟันฝ่าไปได้!

"ที่ตรงนี้เหมาะมาก เหมาะที่จะใช้ทำเป็นอุทยานสวนดอกไม้"
"แต่องค์หญิงเพค่ะ สถานที่แห่งนี้มีนักบวชท่านมาพำนักอาศัยภาวนาอยู่ก่อนแล้วนะเพค่ะ"
"เธอดูตรงนั้นซิ อิงออน หากเราขุดสระน้ำตรงนั้นแล้วปลูกดอกบัวสวยๆคงเป็นสถานที่พักตากอากาศอันน่ารื่นรมณ์มิใช่น้อย"
"องค์หญิงเพค่ะ..."
"ใช้แล้วอิงออน เราล้อมรั้วแล้วนำกระต่ายสวยๆมาปล่อยให้มันวิ่งเล่นกัน ฉันคงมีความสุขมาก"
"องค์หญิงเรวดีเพค่ะ..."
"ฉันไม่สนหรอกอิงออน พวกนักบวชนั้นวันวันเอาแต่นั่งหลับหูหลับตา ไม่เห็นมีประโยชน์อะไร ทำไมพวกชาวบ้านถึงให้ความเคารพกันนัก
อืม...จะว่าไปแล้วถ้ำนั้นก็เหมาะสำหรับไว้เล่นซ่อนหาวิ่งไล่จับกันนะ ฉันสังเกตุเห็นมีซอกหลืบลึกลับตั้งหลายแห่ง ดูน่าค้นหาน่าสนุกดีออก"
"แต่องค์หญิงเพค่ะ..."
"นักบวชเพียงรูปเดียวฉันมีวิธีจัดการได้อยู่แล้ว เชื่อฉันซิ อิงออน 5555..."

แล้วมารก็เข้าครอบงำจิตใจขององค์หญิง ให้เธอต้องทำในสิ่งที่เป็นวิบากกรรม ให้ผลสืบเนื่องมาจนตราบเท่าทุกวันนี้!
เธอสั่งให้นางทาสีหน้าตาดีคนหนึ่งเปลือยกายออกจนหมด แล้วเข้าไปในถ้ำนั้น มันเป็นเวลาเดียวกันกับท่านผู้ทรงศีลนั่งเจริญจิตภาวนาอยู่
นางตรงเข้าสวมกอดรัดท่าน ตามแผนการณ์ที่องค์หญิงรับสั่งทุกประการ!...จนท่านต้องถอนออกจากสมาธิ!
องค์หญิงเรวดีพร้อมบริวารทำทีเป็นเดินผ่านเข้ามาพบเห็น จึงร้องขับไล่นักบวชผู้นั้นด้วยถ้อยคำกล่าวหาต่างๆ

แต่ทว่าท่านเป็นผู้บริสุทธิ์ มีฌานอันแจ่มใสได้เล็งเห็นเจตนาขององค์หญิงแล้ว ไม่อยากทำให้เธอต้องลำบากใจ
"ดูก่อนองค์หญิง เรามาอาศัยถ้ำแห่งนี้เพื่อความสงบใจ...หาใช่มาเพื่อบริโภคกามคุณไม่
ขอเธอและบริวารจงอาศัยถ้ำแห่งนี้ เพื่อความสงบใจเถิด"
แล้วท่านก็ลุกหนีออกจากถ้ำนั้นไป ไม่หวนกลับคืนมาอีกเลย...

ฤาษิณีอมราลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมดวงจิตที่หดหู่ เพราะอำนาจแห่งกสิณสมาธินั้นเอง ทำให้นิมิตเก่าแต่ครั้งอดีตมาปรากฎในห้วงมโนทวาร
ธรรมดาถ่านไฟอันร้อนแรงเมื่อถูกขี้เถ่ากลบไว้ย่อมไม่แสดงออกถึงความร้อน ต่อเมื่อมีลมมากระพือพัดเข้าใส่
ถ่านเพลิงนั้นก็พลันลุกโชติช่วงขึ้นมาอีกครั้ง!

"เจอแล้ว คงเป็นลูกไม้ผลสีเขียวอันนี้สินะ ที่มาปรากฎให้เห็นในนิมิตเรา"

ฤาษิณีอมราออกแสวงหาผลไม้ในเขตแดนที่สองเป็นประจำให้นึกประหลาดใจยิ่งนัก เหตุไฉนผู้บำเพ็ญพรตหน้าใหม่
ถึงได้เก็บผลเสน่ห์อัมรินทร์ลูกสีเขียว?



เจ้าชายกัมพีชะพร้อมพระชายา ทั้งสองมิทันได้สังเกตุเห็นฤาษิณีเจ้าถิ่น ต่างพากันก้มหน้าก้มตาเก็บผลเสน่ห์อัมรินทร์ลูกสีเขียว
ที่เพิ่งร่วงหล่นอยู่ใต้โคนต้นบ้าง กำลังเอื้อมเด็ดลูกที่อยู่บนกิ่งเตี้ยๆบ้าง ราวกับว่าเป็นสิ่งของสำคัญอันล้ำค่า...
"กินได้จริงๆหรือพี่ ฉันว่ามันยังดิบๆอยู่นะ ทำไมเราไม่เก็บผลสุขหรือผลไม้อย่างอื่นกลับไปบ้างหละ"(พระชายาถามขึ้นด้วยความฉงนใจ)
"น้องจะรู้อะไร อดีตฤาษีที่ออกไปครองเรือนในหมู่บ้านเป็นคนบอกพี่เอง มันเป็นผลไม้ยาเฉพาะ!"
"ยาเฉพาะ?"
"อย่าถามมากนักเลย รีบๆเก็บเถอะเราต้องออกไปก่อนตะวันตกดิน"
ด้วยความสงสัยและความอยากรู้ไม่ทันได้นึกเอ๊ะใจอะไร นางจึงตัดสินใจกัดกินผลไม้ลูกสีเขียวนั้นเข้าไปในทันที!...!...!...!

(เนื้องจากเป็นเว็บธรรมะ ผู้เขียนของดรายละเอียดอันไม่เหมาะสม เป็นภัยต่อสุขภาพจิต!)..................

ฤาษิณีอมรากลับไปที่พักพร้อมกับไฟที่แผดเผาไหม้ดวงจิต นางพยายามเพ่งกสิณน้ำเพื่อเป็นเครื่องระงับดับไฟนั้น
"น้ำใสเห็นปู น้ำใสเห็นปลา"
"น้ำใสเห็น เห็น เห็น..."
"เอ๊ะ ทำไมปูกับปลาถึงได้เป็นเช่นนี้!" :'(

อนิจจา!บัดนี้นิมิตภาพนั้นได้ติดตาติดใจนาง ราวกับเป็นภาพที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาในจอหนัง...
ท่ามกลางกระแสน้ำใสที่ไหลเย็น บัดนี้กุ้งหอยปูปลามิได้มาปรากฎในห้วงมโนทวารของนางอีกต่อไปแล้ว!

นางจะเป็นอย่างไร ?ฤาษีคู่หมั้นของนางจะช่วยเหลือนางได้หรือไม่?
ต้องลุ้นกันต่อไป....

 

เปล่า มิได้เล่นน้ำเหมือนคนอื่น...
ที่หายไปนาน เพราะต้องสั่งสมบารมีตามหน้าที่ของตนตางหาก!

 

รอฟังตอนต่อไปน๊ะ...อย่าให้คอยเก้อนานละ..เดี๋ยวคอจิยาวเหมือนยีราฟ อิอิ

 

"อมรา อมรา เจ้าเป็นอะไร!วันนี้สายมากแล้วไม่เห็นออกไปแสวงหาผลไม้เหมือนอย่างเคย?"
(เสียงเรียกกึ่งคำถามของชัยสิทธิ์นั้น ทำให้นางฤาษิณีถึงกับสดุ้ง ถอนออกจากภวังค์ภาพหลอนในบัดดล)
"ข้า ข้า รู้สึกไม่สบายเชิญท่านออกแสวงหาผลไม้บริโภคเองเถิด"

ลำดับนั้นฤาษีชัยสิทธิ์จึงออกแสวงหาผลไม้ด้วยตนเอง แล้วแบ่งส่วนหนึ่งให้ฤาษิณีอมราบริโภคด้วย
วันที่สองก็ยังคงเป็นเช่นนั้น พอเข้าวันที่สามชัยสิทธิ์เห็นผิดสังเกตุ หลังจากที่แสวงหาผลไม้ได้มาแล้วจึงถือผลไม้เดินตรงเข้าไปส่งให้นางถึงที่อยู่
(ปกติชัยสิทธิ์จะนำผลไม้ไปวางไว้ในที่อันเหมาะสม ไม่เคยเข้าไปถึงที่พักนางเลย)

"อมรา เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"
นางสดุ้งตกใจไม่นึกว่าท่านชัยสิทธิ์จะเดินเข้ามาถึงที่อยู่ ตั้งแต่เริ่มออกบำเพ็ญพรตด้วยกัน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้มองเห็นหน้าท่านชัยสิทธิ์อย่างเต็มตา!
ธรรมดาของผู้บำเพ็ญพรตถือพรหมจรรย์บริสุทธิ์นั้น ย่อมเป็นบุคคลผู้มีสง่าราศรี มีศิริอันเป็นเสน่ห์มนต์ขลังแก่มหาชนผู้พบเห็น
ฤาษีหนุ่มก็คงมีลักษณะไม่ต่างกัน...ภาพของคนทั้งสองกำลังจะสงบระงับดับลงไปแล้ว ก็พลันเปลี่ยนเป็นหน้าของชัยสิทธิ์ลอยเข้ามาแทน

"ไม่ อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ ออกไป "(อมราพยายามแข็งใจเอ่ยปากขับไล่ชัยสิทธิ์ให้ออกไปจากที่พำนักของนาง)
แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างที่นางคิด เมื่อชัยสิทธิ์สังเกตุเห็นอาการอันแปลกประหลาดของนาง ที่นอนคลุมผ้าห่มหนังเสืออยู่คลายกับคนกำลังเป็นไข้
"นี่เจ้าไม่สบายจริงๆด้วย ทำไมถึงไม่บอกข้า ลืมไปแล้วหรือว่าข้ามาบำเพ็ญพรตด้วยวัตถุประสงค์ใด!...
บัดนี้เจ้ารู้สึกหนาวหรือว่าร้อนขอจงรีบบอกข้าเถิด ข้าจักอธิษฐานยาวิเศษรักษาเจ้าให้หายในบัดดล"
(สุนทรวจีของชัยสิทธิ์นั้นทำให้อมรารู้สึกซาบซึ้งจับขั้วหัวใจ แต่เป็นเพราะบุพกรรมเก่าถึงวาระให้ผล ทุกอย่างจึงผิดพลาด!)

"ข้า...ข้ารู้สึกหนาว ข้า...ข้าต้องการความอบอุ่นจากท่าน อย่า...อย่า จากข้าไป!"
ชัยสิทธิ์ฤาษีหนุ่มผู้ชำนาญในองค์กสิณได้ยินดังนั้นแล้ว จึงรวบรวมสมาธิเพ่งจิตลงสู่พื้นธรณี พร้อมกับคำบริกรรมเรียกดอกบัวแก้วยาวิเศษ
"รัตนปทุโม รัตนปทุโม..."เพียงชั่วอึดใจเดียว ดอกบัวแก้วยาวิเศษก็ผุดขึ้นมาเบ่งบานบนแผ่นพื้นธรณี ราวกับเทพเนรมิตรสร้าง
ชัยสิทธิ์เอื้อมมือไปเด็จบัวแก้วดอกนั้น แล้วประครองจิตยื่นส่งให้แก่ฤาษิณีอมรา...

"อมราเอย เจ้าจงรับดอกบัวแก้วอันวิจิตรนี้แล้วรีบบริโภคเถิด โรคาพาตความเหน็บหนาวจักพลันมลายหายไป"

ฤาษิณีผู้ถูกกรรมวิบากเล่นงานแล้ว หาได้เข้าใจความหมายด้วยเจตนาอันบริสุทธิ์ไม่ แต่นางกลับเข้าใจไปว่าดอกบัวแก้วที่แสนจะงดงามดอกนั้น
เสมือนตัวแทนแห่งความรัก ที่ชัยสิทธิ์จักพึงหยิบยื่นมอบให้แก่นาง ตามเสียงเรียกร้องของหัวใจที่อัดแน่นเต็มเปี่ยมไปด้วยไฟแห่งราคะ!

แต่ทว่าดอกบัวแก้วเป็นยาร้อน หาได้เหมาะสำหรับอมราผู้มิได้ป่วยไข้หนาวเหน็บจริง!...
ไฟธาตุจึงแตกซานทันทีในขณะที่นางกัดกินดอกบัวแก้วเข้าไป พร้อมกับดวงจิตที่เพ่งมองไปที่ใบหน้าของชัยสิทธิ์

ฤาษีหนุ่มไม่เคยลืมแววตาอันโปนโตคู่นั้น พร้อมกับโลหิตร้อนๆที่ไหลพุ่งออกไปทั่วทุกประตูทวาร...

อนิจจา!นางสิ้นใจเสียแล้ว พร้อมกับความรู้สึกผิดของชัยสิทธิ์...

เขาฝังศพนางไว้ที่โคนไม้แห่งหนึ่ง...

นางอุบัติทันทีพร้อมอัตภาพใหม่ใต้ห้วงน้ำกลางสระโบกขรณีนั้น...



เฝ้ารอเวลาที่ชัยสิทธิ์จักคืนย้อนกลับมา...

"เป็นเพราะเราเองหรือนี่ ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ สังขารไม่เที่ยงหนอ อภัยให้ข้าเถอะนะ อมราเอย"ชัยสิทธิ์ปลงธรรมสังเวชแล้ว
พยายามตีปริศนาในคำบริกรรมนั้น "ทิพยปทุโม ทิพยปทุโม"...เป็นเช่นนี้เองหรือ!
ในไม่ช้าเขาก็ได้สำเร็จวิชชาสูงสุดในเขตแดนที่แปด ได้อัตภาพอยู่เป็นหนุ่มน้อยไปจนตลอดอายุไข...ฤาษีบรมครูทราบความนั้นแล้ว
จึงส่งเธอท่องเที่ยวเข้าไปในเขตแดนที่เก้าซึ่งเป็นเขต "มฤคสัตว์แดนหิมพานต์"

นางพญานาคีอมรานั้น จำเดิมตั้งแต่เธออุบัติขึ้นยังมิได้เริ่มฝึกกสิณสมาธิเพื่อต่อยอดของเก่า ย่อมจดจำภาพเหตุการณ์ในอดีตมิได้!
มีเพียงความรู้สึกที่ผูกพันธ์และคุ้นเคยกับใครคนหนึ่ง!...ฤาษีบรมครูรอให้ชัยสิทธิ์ฝึกวิชชาจนสำเร็จแล้วเข้าไปบำเพ็ญต่อในเขตแดนที่เก้า
จากนั้นจึงได้นิมิตเข้าไปฝึกสอนนางพญานาคีต่อ จนนางสามารถระลึกชาติได้แล้วจดจำได้ว่าฤาษีชัยสิทธิ์เคยเป็นคู่หมั้นคนรักของนาง
นางจึงคิดที่จะออกติดตามชัยสิทธิ์เข้าไปในเขตแดนที่เก้า...แต่ทว่า นางได้กระทำผิดกฎของสถานที่โดยบังเอิญคือบริโภคเนื้อสัตว์เป็นอาหาร
ด้วยความไม่รู้ เพราะการได้อัตภาพแห่งนาคราชนั้นย่อมต้องการบริโภคของคาวเพื่อเป็นปัจจัยในการดำรงค์ชีวิต

จริงอยู่ ที่เมืองฤาษีเกศแห่งนี้มีกฎเหล็กห้ามบริโภคเนื้อสัตว์ แต่เป็นเพราะว่านางพญานาคราชนั้นหาใช่มนุษย์ไม่!
นางจึงมิได้รับโทษหนักถึงแก่ชีวิต เพียงแต่ได้รับโทษสถานเบาคือการจองจำ...

อ้า...ใช้แล้ว ภายในถ้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นถ้ำเดียวกันกับเมื่อสมัยครั้งอดีตที่เธอเสวยชาติเป็นองค์หญิงเรวดี ผู้เอาแต่ใจตนเอง!

"ดูก่อนองค์หญิง เรามาอาศัยถ้ำแห่งนี้เพื่อความสงบใจ หาใช่มาเพื่อบริโภคกามคุณไม่ ขอเธอและบริวารจงอาศัยถ้ำแห่งนี้เพื่อความสงบใจเถิด!"

จำเดิมแต่นั้นมานางพญานาคีสีทองตนนั้น ก็ได้เข้าไปสงบใจอยู่ภายในถ้ำสิ้นกาลเวลายาวนานถึงสองหมื่นปี ด้วยเหตุที่เคยใช้เป็นสถานที่สงบใจ
ของนางพญานาคี ถ้ำแห่งนี้จึงได้ชื่อว่า "ถ้ำสุมนะ"หรือ "ถ้ำสุมโน"อันมีความหมายว่า ถ้ำสมณะผู้มีใจงาม,ถ้ำผู้มาสงบใจทำใจให้งดงาม!

 

ว้าวววว...กำลังมันเลยอ่ะ เหมียวน้อย...ขออีกเยอะๆ น๊ะ

 

ฤาษีชัยสิทธิ์ท่องเที่ยวอยู่ในเขตแดนที่เก้า มีหน้าที่รักษาและช่วยเหลือเพื่อนสรรพสัตว์ในป่าหิมพานต์อยู่นานหลายพันปีแล้ว จนถึงกาลสมัยที่
ฤาษีบรมครูปลงอายุสังขาร ขณะนั้นแก้ววิเชียรชัยสิทธิ์เครื่องประดับคอได้เปล่งรัศมีสว่างไสวขึ้น ชัยสิทธิ์ทราบความนั้นแล้วรำลึกถึงท่านฤาษีเกศฬี
จึงเดินทางมุ่งหน้าคืนกลับแดนมนุษย์ ผ่านซอกเขาแห่งหนึ่งมีลัษณะเป็นประตูมิติลี้ลับ ยากนักที่บุคคลธรรมดาจะสามารถผ่านเข้าออกได้โดยง่าย!
ด้วยวิทยาธรที่ตนสำเร็จแล้วชัยสิทธิ์ฤาษีพร้อมคณะผู้ทรงจิตอภิญญา และเหล่าผู้สำเร็จศิลปศาสตร์แขนงต่างๆ ได้เดินทางมาด้วยญาณวิถีแห่งตน
เข้าสู่เขตแดนที่สิบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย!

"บัดนี้เราได้กระทำกิจอันเป็นหน้าที่ของผู้บำเพ็ญในท่านทั้งหลาย พอสมควรแก่กาลเวลาแล้ว...นับจากนี้ต่อไปอีกหนึ่งร้อยปี
จักบังเกิดเหล่าผู้มีบุญญาธิการ ๕๐๐ ท่านมาตรัสรู้ธรรมสำเร็จเป็นพระปัจเจกพุทธผู้ประเสริฐ แล้วเข้ามาอาศัยพำนักอยู่ภายใน
เงื้อมเขานันทมูลกะแห่งนี้...ดังนั้นขอพวกท่านทั้งหลายจงกระทำกิจของตนตามหน้าที่ด้วยความไม่ประมาทเถิด"

เมื่อสิ้นคำกล่าวโอวาทธรรมของท่านฤาษีบรมครูแล้ว ท่านจึงลุกขึ้นยืนเผยให้เห็นสรีระกายขนาดแปดศอก ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลาง
ฤาษีผู้บำเพ็ญพรต...ไม่ช้านานก็บังเกิดเตโชธาตุลุกโชนขึ้นจากปลายเท้าเผาสรีระกายไหม้เป็นเถ่าละอองธุลีในชั่วพริบตา!
ท่านฤาษีบรมครูถืออุบัติเป็นเทพบุตรในสวรรค์ชั้นดุสิตแล้วแล!...

ลำดับนั้นมหาฤาษีผู้มีอายุท่านหนึ่งลุกขึ้นยืนกล่าวรายนามฤาษีผู้ทรงคุณวุฒิ เพื่อกระทำหน้าที่ในส่วนที่เหลือสืบต่อไป...
"ท่านสุวัสประจำทิศบูรพา,ท่านนาระประจำทิศอาคเน,ท่านสาระติประจำทิศหรดี,...ท่านชัยสิทธิ์ประจำทิศทักษิณ!"

เมื่อสมัยการประชุมได้สิ้นสุดลง มหาเมฆใหญ่ก็พลันบังเกิดขึ้นค่อยๆรวมตัวกัน แล้วลอยเข้าปกคลุมเงื้อมเขานันทมูลกะ ทีละน้อย ทีละน้อย
ฤาษีทั้งแปดท่านเข้าประจำในทิศทั้งแปดพร้อมบริวาร ต่างทราบหน้าที่ในกิจของตนดี นั้นคือพยายามนำพาทุกสรรพชีวิตให้อพยกออกไป
จากรัศมีเงื้อมเขานันทมูลกะโดยเร็วที่สุด เพราะอีกไม่ช้าจะบังเกิดฝนใหญ่กระหน่ำตกลงมาชำระล้างเงื้อมเขานันทมูลกะ
อันเป็นเขตสถานแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นให้สะอาด เพื่อรองรับคุณธรรมอันประเสริฐ อีกร้อยปีข้างหน้า!
(สำหรับผู้สำเร็จฌานสมาบัติตามแบบการบำเพ็ญของฤาษีแล้ว หนึ่งร้อยปีถือว่าเร็วมาก!)

คงเป็นเพราะบุพกรรมที่เคยเกื้อหนุนกันมา ถ้ำสุมนะที่ใช้คุมขังนางพญานาคีอมรานั้นก็ตั้งอยู่ทางทิศทักษิณ(ใต้)พอดี
ซึ่งฤาษีชัยสิทธิ์ได้รับมอบหมายให้เข้าไปดูแลสรรพชีวิตที่อยู่ในทิศนี้!...

กาลเวลาล่วงเลยมาพันกว่าปีแล้วชัยสิทธิ์จะจำนางอมราได้หรือไม่?
ชีวิตนางพญาผู้อาภัพจะเป็นเช่นไร?

ไม่นานเกินรอ

 

ได้แต่ความบันเทิงเท่านั้นหรือ?