อยากถามเรื่องการตัดเรื่องคู่ครอง...

อยากถามเรื่องการตัดเรื่องคู่ครองค่ะเคยเหมือนได้ยินว่าเราสามารถทำได้ แล้วถ้ามีกรรมต่อกันยังจะต้องเจอกันอีกไหมคะ?

 

คหสต. ไม่คิดว่าจะทำได้ ถ้าเป็นคู่กรรมจริง ๆ และเราต้องชดใช้วิบากกรรมนั้น ก็ใช้ให้เขาไปเถิดค่ะ หมั่นทำบุญ ทำทาน รักษาศีล และภาวนา แผ่กุศลนั้นให้เขามากๆ ดิฉันเชื่อว่าการตัดกรรมทำไม่ได้หรอกค่ะ หากคุณเข้าใจพุทธศาสนาจิง ๆ
แต่ทาน ศีล และภาวนา จะทำให้ทุกข์น้อยลง ระยะทางของกรรมอาจจะสั้นลง..
พยายามอย่าคิดอะไรที่อยู่เหนือกฎแห่งกรรมเลยค่ะ ยิ่งดิ้นยิ่งรัดเรามากขึ้น ยังไงดิฉันขอให้คุณ tantara โชคดีนะคะ

 

เจอกันแน่นอนครับ ยินดีชอบใจก็ต้องเจอกัน , เกลียดชิงชังต่อกันก็ต้องเจอกันอีก

 

ทำบุญแล้ว อธิษฐาน ค่ะ, จริงอยู่เราอาจล้างเวรกรรมไม่ได้
แต่เรา "ปรับแต่ง" กรรมได้ จากบุญกุศลที่ทำนี้แหละค่ะ

 

ถ้าเคยมีกรรมร่วมกันมา ยังไงก็คงหลีกหนีกันไม่พ้นในชาตินี้ค่ะ แค่หมั่นเตือนตัวเราว่าอย่าไปสร้างกรรมเพิ่มต่อกันอีก เราจะได้หมดกรรมกับเค้าได้เร็วขึ้นค่ะ หากเราถูกใครกระทำให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ ก็พยายามคิดเสียว่า เราเคยทำแบบนี้กับเค้ามาก่อน ชาตินี้เราได้ชดใช้แล้ว ขออโหสิกรรมเพื่อจะได้ไม่ต้องตามชดใช้กันอีกต่อไปในชาติหน้าค่ะ

 

สงสัยคงเคยทำเขาไว้มากตอนนี้มืดแปดด้าน ตัดยังไงก็ไม่เคยขาดเพราะเวลารักเรารักจริงมากเคยเหมือนจะทำได้เหมือนพูดแต่ปากเอาจริงๆแทบขาดใจอดไม่ได้ทุกทีต้องโทรไปจนดูเหมือนคนไร้ค่าร้องไห้แทบขาดใจแค่คิดว่าเขาไปมีคนอื่นคุยกับคนอื่นก็จะไม่ไหวแล้ว อยากตัดความรักพวกนี้ออกไปซะทีแต่รู้ว่าอยู่คนเดียวไม่ได้ไม่อยากให้เรื่องพวกนี้พาใจเศร้าหมองไม่อยากให้คนอื่นมองไปเป็นว่าเข้ามาทางธรรมเพราะมาจากความรักค่ะ

ไม่รู้ว่าสมควรพูดหรือเปล่าแต่ก็อยากให้มันหลุดไปอยากให้เราทำใจยอมรับได้จริงๆซะที

 

ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยค่ะ ในสิ่งที่คุณเป็นอยู่ คือทุกข์จากความรัก แล้วมุ่งหน้าหาธรรมะ คนทุกข์เพราะรักถือเป็นโลกฮิตเหมือนกันนะคะเพราะเป็นกันเยอะค่ะ แต่ในความโชคร้าย ก็ถือว่าโชคดีค่ะที่คุณเลือกทางธรรมเพราะจะได้สร้างบุญกุศล ทำบุญรักษาศีล ปฎิบัติภาวนาเป็นหนทางดับทุกข์ ค่่อยๆ วางค่ะ ค่อยๆ ปลดมันออกจากใจของคุณนะคะ

ความรักเป็นความร้าย ความรักเป็นสิ่งทารุณ และเป็นเครื่องทำลายความสุขของปวงชน ทุกคนต้องการความสมหวังในชีวิตรัก แต่ความรักไม่เคยให้ความสมหวังแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการ ยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วยแล้ว ก็เป็นพิษแก่จิตใจทำให้ทุรนทุราย ดิ้นรนไม่รู้จักจบสิ้น ความสุขที่เกิดจากความรักนั้น เหมือนความสบายของคนป่วยที่ได้กินของแสลง สาวๆทั้งหลายอย่าได้พอใจในความรักเลย เมื่อหัวใจยึดถือไว้ด้วยความรัก หัวใจนั้นจะสร้างความหวังขึ้นอย่างเจิดจ้า แต่ทุกครั้งที่เราหวัง ความผิดหวังก็จะรอเราอยู่

อะไรจะเกิดขึ้น ก็ต้องเกิดขึ้น อะไรที่เกิดขึ้นแล้ว ก็ถือว่าเป็นธรรมดา อะไรเกิดขึ้นแล้ว ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี...เพราะเราอาจจะได้เจออะไรที่ดีกว่าวันที่ผ่านมา ขอ
ให้เข้มแข็งนะคะ ให้โอกาสตัวเองโดยให้เวลาทำใจ อย่าเศร้าอีก อย่าหดหู่บ่อย หรือห้ามสิ้นหวังเด็ดขาด เกิดเป็นหญิงไทยต้องใจเด็ดเด้อ คุณ tantara นะคะ
นะคะ สู้สู้คร่าาาา ^^

 

ค่ะจะพยายาม ;aa44

 

การตัดกรรมนั้นมีวิธีนะ
คือเป็นพระอรหันต์เข้านิพพานไปเลย
แต่ถ้ายังดำรงขันธ์๕อยู่ก็ต้องเจอเรื่อยๆ
ดับขันธ์เข้านิพพานไปเลยจะได้ไม่ต้องเจอ
แต่ถ้าเป็นพระอรหันต์ท่านก็ไม่สนใจหรอกนะว่าจะเจอหรือไม่เจออะไร

 

สัญชาติญานมนุษย์ สร้างมาให้ต้องมีคู่...
เมื่อต้องมีคู่ ก็ต้องมีทุกข์...ไหนจะต้องสืบสกุล..
มีลูก มีหลาน.... ก็ต้องมีห่วงเพิ่มมาอีก
....ธรรมะ สอนให้เราเรียนรู้ทุกข์..เข้าใจทุกข์..
และอยู่กับทุกข์ได้อย่างดีและมีสติ
จนถึงวันหนึ่งเมื่อความทุกข์แสนสาหัสนั้น
ทำให้เราเกิดความเพียร ที่จะตั้งใจปฎิบัติจนถึงขั้นไม่ทุกข์อีกเลย

ขออนุญาตแนะนำ...สวดมนต์เสร็จ
แผ่เมตตาให้เขา...อฐิษฐานขอให้เขาไปจากเราในเร็ววัน
โดยที่เราไม่ต้องเสียใจอีกแล้วเมื่อเขาไป...
และหมดกรรมกันไปในชาตินี้......ส่วนตัวแล้วใช้วิธีนี้แล้วได้ผลจริง..:'(

 

เขาไปแล้วล่ะค่ะมีแต่เรานี่แหละเขาเป็นคนบอกเลิกเองเลยทีนี้เพราะเราก็พูดในสิ่งที่เขาทำให้เป็นแบบนี้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นให้อภัยตลอดไม่ว่าจะสักกี่ครั้ง ผิดที่เรานี่แหละที่ยึดในรักเดียวใจเดียวจนเหมือนฆ่าตัวเองทั้งเป็น...

 

ไม่ได้ทำอะไรใครไว้มากหรอกครับ แต่ที่แน่ๆคือ "ทำตัวเองไว้มาก"เท่านั้น...

ถามว่า อย่างไร...?..ตอบว่า ด้วยการสร้างเยื่อใยแห่งตัณหาในใจตนขึ้นเพือผูกไว้กับเขาจนดิ้นไม่หลุด...

ดูเถิด เขาไปดีมีสุขแฮปปี้ไปแล้ว ตนเองยังไม่ปล่อยตนเองจากเขาทางความคิดเลยทำตนราวทาสที่ปล่อยไม่ไป ไม่รักตน ไม่มีเมตตาต่อตนเอง จึงเฝ้าทำร้ายตนด้วยความหวังลมๆแล้งๆว่า"สักวันเขาจะกลับมา" ไอ้ความหวังนี้เองที่ดึงใจไปขวักไข่ใน"เขา"ยิ่งนัก เลยไม่เลิกกระวนกระวาย ถึงกับจะตายลงไปเพียงเพราะ...แค่คิดว่าเขาไปมีคนอื่นคุยกับคนอื่น...


ความคิดนั้น ไม่ได้เกิดเองหรอกหนา แต่เกิดเพราะตน"ส่งใจ"ไปคิดเอง ดังนั้น เมื่อรู้ว่าคิดแล้วจะนำมาให้แต่ทุกข์ ...ทำไมจึงไม่ยุติการ"ส่งใจ"ไปคิดถึงเขา...อีกอย่างหนึ่ง เรานั้นไม่ได้รักเขาจริงหรอก แท้จริงเรารักตนยิ่งกว่ารักเขามากมายนัก เพราะคิดได้แต่ว่า เราจะมีความสุขได้ก็เพราะมีเขาอยู่ด้วย เท่านั้น...นี่ถ้าเรารักเขาจริงก็คงเห็นใจเข้าใจและดีใจที่เขาไปมีความสุขกับคนใหม่แล้วละ..เพราะเมื่อเขาอยู่กะเราแล้วไม่มีความสุข เขาก็จะดิ้นรนขวนขวายไปหาคนอื่นที่ทำให้เขามีความสุขได้...นี่เป็นธรรมดาของสัตว์โลกที่ดิ้นรนไปเพื่อพ้นทุกข์..แต่ทีี้นี้เราไม่ยอมรับความจริงนี้ ยังมั่นใจว่าฉันนี่แหละคือก้อนสุขที่เขาควรเสพ..เรื่องขมขื่นจึงเกิดเฉพาะในใจตน เพราะเขาเห็นต่างอะ..

การยอมรับความจริงได้ว่าเราไม่ใช่ที่๑ ของใครเสมอไป ทั้งใครก็หาใช่ที่๑ของเราตลอดไปไม่...(อย่างมากก็หมดความเป็นที่๑เมื่อหมดลม)..รับได้ว่าความไม่แน่นอนคือความแน่นอนของสรรพสิ่ง ก็จะไม่พยายามผูกตนเป็นวัวพันหลักเช่นนี้..

ตื่นเถิดน้องหญิง เราไม่ใช่วัว ไม่ผูกตนเองไว้ด้วยกำลังของตัณหา การตัดเยื่อใยตัณหานั้นไม่อาจตัดได้ด้วยประดาอาวุธใดๆในโลกมีโดรนหรือระเบิดไฮดรอเจนเป็นต้น แต่"ตัดได้"ด้วย"ปัญญา"จากการสดับพระธรรมของพระพุทธเจ้าเท่านั้น..

ขอความป็นอิสระเสรีเหนืออื่นใดพึงปรากฏแก่ท่านจขกท โดยพลันครับ

 

เมื่อสักครู่เขาก็โทรมาไม่รู้จะสื่ออะไรกันแน่ บอกฝันดี ถ้าเขาโทรมาอีกเราควรจะทำยังไงดีแต่มันกลัวใจอ่อนอีก...

 

พยายามตัดใจให้ได้ครับ

- ถ้าคิดว่าเค้าไม่ใช้ , ถ้าเค้าคิดว่าคุณไม่ใช้ รึมีเหตุการณ์ที่บ่งบอกว่าเราอาจจะไม่ใช้คู่กัน
- ตัดใจให้ได้ครับ ถ้าไม่ตัดซะตอนนี้ ซะวันคุณต้องขอเป็นน้อย และคงรับปากเค้าว่าทำได้
- เพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน แบบลับๆ
- พยายามตัดใจ และเปิดใจกับคนใหม่ ดูบ้าง (พยายามเปิดให้ได้)
- อยากให้คุณรู้ว่า ถึงแม้จะรักมากแค่ไหน ซะวันต้องจากกันอยู่ดี เพราะคนเราต้องจาก จากของที่เรารักเป็นธรรมดา ครับ

 

เขาจะสื่อว่า เธอยังจะอยู่ในอำนาจฉันแน่ไม่อาจหลบหลีกไปได้หรอก แม้หลายคราวที่ผ่านมาเธอก็ยอม"ตายทั้งเป็น" เพื่อหมอบราบคาบแก้วให้ฉัน คราวนี้เธอก็จะยอม"ตกนรกทั้งเป็น"เพื่อฉันอีก หนีไม่รอดหรอก เพราะฉันรู้จักเธอดีกว่าเธอรู้จักตัวเธอเสียอีก...

นั่นแหละคือระหัสลับที่เขาส่งมาให้...ขอให้ฝันดีครับ

 

รู้เลยว่าทำไมเขาถึงพูดกันว่ารักแล้วมันทุกข์มันเป็นเช่นนี้เอง ตอนแรกรักมันก็อุ่นใจเมื่อถึงคราวหมดเยื่อใยปัญหาเกิดความอุ่นที่ว่านั้้นกลับมาเป็นไฟแผดเผาเราเสียเอง ยิ่งรักมากเท่าไหร่เปลวไฟมันก็ร้อนเท่านั้น เขาบอกไม่ได้มีใครมาตลอดแต่การกระทำเขาพยายามเอาให้ได้คนที่สนใจมารู้ค่ะว่าไม่ได้ไปมีอะไรลึกซึ้งแน่ๆแต่วันหนึ่งมันก็ไม่แน่เช่นกัน ความจริงที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะไม่อยากมีรักอีกมันทรมานเหลือเกินเวลาทรมานมันมีมากกว่าความสุขเสียอีกและยาวนานในการให้มันผ่านไปในแต่ละวัน ไม่อยากจับอีกแล้วไออุ่นนี้หนาวแค่ไหนก็จะทนด้วยตัวเองดีกว่าให้ไฟมันย้อนกลับมาเผาอีกครั้ง

ทุกข์แล้วรู้จึงไม่อยากมีอีก แต่ถ้ามันจะมีก็สุดแท้แต่เวรกรรม...

 

ความรักเราเลือกที่จะมีเอง เวรกรรมไม่ได้เลือกให้มี แค่ทำให้เจอ สร้างบรรยากาศสร้างสภาวะให้

แต่ถ้าไม่ปรารถนาในรัก เมื่อมันเกิดรักก็ให้อยู่แค่ในใจ
ไม่ต้องต่อความยาวสาวความยืดอะไรอีก ไม่ต้องแสดงออกมา
ไม่ต้องเป็นแฟนกับใครทั้งนั้น ประมาณนี้.

 

ทำได้แบบนี้...ก้อดีเหมือนกัน ^-^

 

ตัดใจได้ก็หมดปัญหา ง่ายมากแต่ยากเพราะไม่สมัครใจทำกันเอง