ทางสายนี่เป็นทางสายเดียว ที่จะถึงมรรคผลนิพพานได้ ไม่มีทางสายอื่นอีกแล้ว

พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๒
ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
มหาสติปัฏฐานสูตร
พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธภาษิตนี้ว่า
"ดูกร ภิกษุทั้งหลาย หนทางนี้เป็นทางเดียวที่จะทำให้เหล่าสัตว์บริสุทธิ์ได้ ล่วงพ้นความโศกและความรำพันคร่ำครวญได้ ดับทุกข์และโทมนัสได้ บรรลุอริยมรรคเพื่อเห็นแจ้งพระนิพพานได้ หนทางนี้คือสติปัฏฐาน ๔ ประการ"

๔ ประการนั้นมีอะไรบ้าง ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในพระศาสนานี้

๑) พิจารณาเห็นกายในกายอยู่เสมอ
๒) พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่เสมอ
๓) พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่เสมอ
๔) พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่เสมอ
เธอพิจารณากาย เวทนา จิต ธรรมอย่างมีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ นี้เป็นอีกประการหนึ่ง
****************************************
ถ้าใครคิดจะไปนิพพาน ในทางอื่นที่มิใช่ทางสายนี้ คงไม่ใช่ไปนิพพานแล้วละ

 

น่าเสียดายที่สำนักวิปัสสนาส่วนใหญ่ไม่ใช้มหาสติปัฏฐานสูตรในการสอนการปฏิบัติ

 

มหาสติปัฏฐานสูตร เป็นการปฏิบัติของสายสุขวิปัสโกมุ่งตรงพระนิพพานอย่างเดียว

ส่วนที่เหลืออีกสามสายท่านเน้นกีฬาสมาบัติเมื่อปรารถนาพระนินพานท่านก็เดินตาม

สายสุขวิปัสโก เรื่องของอัชฌาสัยคนเราชอบไม่เหมือนกัน

ในทางทั้งสี่สายสายสุขวิปัสโกเข้าถึงพระนิพพานได้ยากที่สุดเพราะต้องใช้กำลังใจ

สูงกว่าอีกสามสายและมีโอกาสพลาดได้ง่าย

 

ในการปฏิบัติสายเจโตวิมุตติขั้นสุดท้าย ก่อนจะหลุดพ้น ต้องพิจารณาเห็นธรรมทั้งหลาย เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เปลี่ยนแปลง ไม่เป็นตัวเขาตัวเรา ไหมครับ?

 

สงสัยต้องให้พระอรหันต์มาตอบแล้วละครับ อันนี้เป็นธรรมลึกซึ้งมาก

 

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้วางแนวทางการปฏิบัติไว้ ๔ แนวทาง

คือ สุขวิปัสโก เตวิชโช ฉฬภิญโญ ปฏิสัมภิทัปปัตโต<!-- google_ad_section_end -->
<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1>แต่ละสายจะเข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้าปฏิบัติเหมือนกันคือการละสังโยชน์

ความเป็นพระอรหันต์เหมือนกันตัดกิเลสได้เหมือนกันแต่ต่างกันตรงความรู้รอบ

และความสามารถไม่เหมือนกัน

ส่วนการเจริญวิปัสนาญาณจนดวงตาเห็นธรรม(เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป)นั้นเป็น

อารมณ์ของพระโสดาบัน


ส่วนเห็นว่าร่างกายไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา เราเป็นเพียงดวงจิตผู้อาศัยอยู่นั้น

เป็นอารมณ์ของพระอรหันต์ ท่านตัดความรักความพอใจ ในมนุษย์โลก เทวโลก

พรหมโลก พอใจในพระนิพพาน

(กระผมตอบตามสัญญาความจำที่ได้อ่านจากหนังสือขององค์หลวงพ่อพระราช

พรหมยานมหาเถระครับ)

 

ขออ้างอิงจากพระสูตรหรือพระไตรปิฎกดีกว่าครับ แน่นอนแน่แท้ ดีกว่าอ้างจากครูอาจารย์ที่เป็นเพียงศิษย์ของพระพุทธเจ้า เราควรยึดถึงจากพระพุทธพจน์หรือพระธรรมของพระพุทธเจ้ามากกว่า หรือว่าคุณจะปฏิเสธพระสูตร พระไตรปิฎก?

 

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒
ทีฆนิกาย มหาวรรค
[๓๐๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ผู้ใดผู้หนึ่ง พึงเจริญสติปัฏฐานทั้ง ๔ นี้
อย่างนี้ ตลอด ๗ ปี เขาพึงหวังผล ๒ ประการอย่างใดอย่างหนึ่ง คือ
พระอรหัตผลในปัจจุบัน ๑ หรือเมื่อยังมีอุปาทิเหลืออยู่ เป็นพระอนาคามี ๑ ๗ ปี
ยกไว้ ผู้ใดผู้หนึ่งพึงเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ตลอด ๖ ปี ... ๕ ปี ... ๔ ปี ... ๓ ปี ...
๒ ปี ... ๑ ปี เขาพึงหวังผล ๒ ประการอย่างใดอย่างหนึ่ง คือ พระอรหัตผลใน
ปัจจุบัน ๑ หรือเมื่อยังมีอุปาทิเหลืออยู่ เป็นพระอนาคามี ๑ ๑ ปียกไว้ ผู้ใดผู้
หนึ่ง พึงเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ตลอด ๗ เดือน เขาพึงหวังผล ๒ ประการ
อย่างใดอย่างหนึ่ง คือ พระอรหัตผลในปัจจุบัน ๑ หรือเมื่อยังมีอุปาทิเหลืออยู่
เป็นพระอนาคามี ๑ ๗ เดือนยกไว้ ผู้ใดผู้หนึ่งเจริญสติปัฏฐานทั้ง ๔ นี้ อย่างนี้
ตลอด ๖ เดือน ... ๕ เดือน ... ๔ เดือน ... ๓ เดือน ... ๒ เดือน ... ๑ เดือน ... กึ่ง
เดือน เขาพึงหวังผล ๒ ประการอย่างใดอย่างหนึ่ง คือ พระอรหัตผลในปัจจุบัน
๑ หรือเมื่อยังมีอุปาทิเหลืออยู่ เป็นพระอนาคามี ๑ กึ่งเดือนยกไว้ ผู้ใดผู้หนึ่ง
พึงเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ตลอด ๗ วัน เขาพึงหวังผล ๒ ประการอย่างใด
อย่างหนึ่ง คือ พระอรหัตผลในปัจจุบัน ๑ หรือเมื่อยังมีอุปาทิเหลืออยู่ เป็น
พระอนาคามี ๑ ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย หนทางนี้เป็นที่ไปอันเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของเหล่า
สัตว์ เพื่อล่วงความโศกและปริเทวะ เพื่อความดับสูญแห่งทุกข์โทมนัส เพื่อ
บรรลุธรรมที่ถูกต้อง เพื่อทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน หนทางนี้ คือ สติปัฏฐาน ๔
ประการ ฉะนี้แล คำที่เรากล่าว ดังพรรณนามาฉะนี้ เราอาศัยเอกายนมรรคกล่าว
แล้ว พระผู้มีพระภาคตรัสพระพุทธพจน์นี้แล้ว ภิกษุเหล่านั้น ยินดี ชื่นชมภาษิต
ของพระผู้มีพระภาคแล้ว ฉะนี้แล ฯ
**************************************************
ทางสายเอก สายเดียวที่จะสามารถเข้าถึง นิพพาน อันเป็นบรมสุข

 

ลองหาอุทุมพริกสูตรอ่านดูแล้วกันนะครับคุณ หนุ่มทิพย์

มหาสติปัฏฐานสี่เป็นทางเอก(ขอเน้นว่าสายเอก)แน่นอน เพราะธรรมทุกอย่างย่อมมาลงที่สติปัฏฐาน ๔
เพราะอย่างไรก็ต้องพิจารณาที่อริยสัจ ในสัจจบรรพ

ถ้าอ้างอิงพระไตรปิฏก ผมขอให้อ่านพระสูตรเกี่ยวกับการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าเป็นเบื้องต้นเลยครับ

 

อืม ผมว่า เท่าที่ได้วิธีปฏิบัติจาก ครูบาอาจารย์ มา

มันก็ เป็นวิธี มหาสติปัฏฐาน เหมือนกันนะครับ

ผมเข้าใจว่า อาจารย์ท่านผ่านมาทางนั้น เลยเชี่ยวชาญมากเฉพาะทางนั้นๆ
ทางอื่นท่านก็คงทราบ แต่อาจไม่ชำนาญเท่า

อย่าง มีสติ และการติดตามเฝ้าดูลมหายใจ ติดตามอิริยาบททางกาย
ก็คือ ข้อ 1 แห่งมหาสติปัฏฐาน อันนี้ สอนเหมือนกันเกือบทุกที่

บางแห่ง ก็เพิ่มการบริกรรมเข้าไป เช่น พุทโธ ฯลฯ
ก็เป็นข้อดี สำหรับคนที่ฟุ้งซ่านมากๆ หรือพวกชอบคิดต่างๆ นาๆ ทำให้สงบได้ไวขึ้น
และเมื่อมันสงบลง บริกรรม ก็หายไปเอง อันนี้ประสบการณ์ผมเองน่ะครับ

อาจารย์บางท่าน ก็เพิ่มการตามรู้ เวทนาทางกาย
ก็คือ ข้อ 2 แห่งมหาสติปัฏฐาน

บางท่าน ก็เน้นให้เพียรเฝ้าดูความคิด และจิตใจ
อันนี้ก็ ข้อ 3 แห่งมหาสติปัฏฐาน...
.
.
.
ทีนี้ก็ แล้วแต่ใครถนัดอะไรแล้วแหล่ะ
และก็ลุ่มหลงทางไรมาก ก็พิจารณา และเดินทางนั้น จิตใจก็อาจพัฒนาได้ไว

แต่หาก สอนให้นำสติไปจับ สิ่งอื่น อย่างอื่น ที่นอกเหนือ กาย ใจ
ก็ลงเหวแล้วแหล่ะ เช่น ดวงแก้วเอย อะไรเอย ฯลฯ
เพราะทางเหล่านั้น ผมเข้าใจว่า มันไม่อาจทำให้ผู้ปฏิบัติ
คลายความกำหนัดในอารมณ์ทางกาย และวางความเป็นเจ้าของ ความคิด และจิตใจ ลงได้เลย

มนุษย์สมบัติ ก็มีเพียง กาย-ใจ นี่แหล่ะ

ก็ ความเห็นส่วนตัวน่ะครับ ตอบจากที่ทำ และเข้าใจ

^^!

 

ดวงแก้ว.. ดวงแก้วก็กสิณนี่แหละครับ
เรื่องการทำสมาธิโดยใช้รูปภายนอกก็ต้องบอกว่ามีในบาลีนะครับ
ทั้ง ปสาทกรธัมมาทิบาลี และกสิณสูตรเลยก็มี
เวลาเราคุยเรื่องกรรมฐาน สิ่งสำคัญก็คือ ต้องรู้ให้รอบในกรรมฐานนั้นๆ
เช่น เพ่งดวงแก้ว... แล้วเรารู้หรือเปล่าว่าเมื่อเพ่งจนเกิดสมาธิแล้วท่านสอนอะไรต่อ..?

หรืออย่างพระที่ท่านสำเร็จกิจในสมัยพุทธกาล ท่านก็มองสิ่งรอบตัวท่านมาพิจารณา
เช่น น้ำไหล กองไฟ ซากศพ ผ้าขาว เป็นต้น
แล้วสุดท้ายท่านก็น้อมเขามาหาตน เข้าสู่ขันธบรรพ จบที่สัจจบรรพ

หรืออย่างการเจริญวิปัสสนาในเบื้องต้น โดยมากมักอิงกับมหาสติปัฏฐานสูตร
แต่ทำไมไม่ค่อยจะแจกแจงกันว่า มหาสติปัฏฐานสี่นั้น เมื่อพิจารณา กาย เวทนา จิต หรือธรรมแล้ว ให้ไปลงตรงไหน
นั่นแหละที่ผมว่า ไม่ค่อยจะใช้มหาสติปัฏฐานสูตรในการสอนกัน

 

เมื่อพิจารณา กาย เวทนา จิต หรือธรรมแล้ว สุดท้ายก็ลงมาที่ใจที่เดียวเท่านั้นครับ สติปัฏฐาน เป็นเพียงอุบายที่จะทำให้เห็น "ใจ" โดยต้องน้อมเข้ามา "โอปานะยิโก" รู้เองเห็นเองได้เฉพาะตน "ปัจจัตตังเวทิตัพโภวิญญูหิ" เห็นสังขารไม่เที่ยงเป็นทุกข์ไม่ใช่ตัวใช่ตน เป็นธาตุเป็นขันต์แค่นั้น เมื่อถึงจุดนั้นแล้วมันจะไม่มีสมมติหรือคำพูดใดๆ ออกมาอีกเลย
การเถึยงกันก็ได้แค่ระดับสมมติ ไม่จบหรอกครับ ถ้าไม่ลงมือปฏิบัติให้รู้ให้เห็นเอง...

 

ข อ ข อ บ พ ร ะ คุ ณ ทุ ก ท่ า น
ที่ ไ ด้ นำ ค ว า ม รู้ มา ใ ห้ ผ ม
ข อ บ คุ ณ ค รั บ

 

เอะอะก็จะหลับตาปี๋อย่างเดียวเลย มีลำดับ อยู่น้า ตาม พระสูตร น่ะครับ