รู้สึกหดหู่มากเมื่อช่วยชีวิตสัตว์ไม่สำเร็จ

ลูกนกเขาชวาถูกแม่ทิ้งรัง ตัวเล็กมาก เอามาเลี้ยงได้แค่ 1 สัปดาห์ก็ตาย
รู้สึกหดหู่มากที่ไม่สามารถช่วยชีวิตให้เขาเติบใหญ่ได้
เหมือนเราจะขาดประสบการณ์ในการเลี้ยงด้วย
อย่างนี้รู้สึกเหมือนทำบาปมากกว่าทำบุญเลยค่่ะ

 

เราไม่ได้มีเจตนาในการทำร้ายเขา มีแต่อยากจะช่วย ไม่ผิดศีล ไม่บาป นะครับตรงนี้

 

สัตว์โลกต้องเป็นไปตามกรรม เกิดแก่เจ็บตายเป็นของธรรมดา

 

เราช่วยเค้าเต็มที่แล้ว จักวางอุเบกขาเถิด

 

มันหดหู่และเสียใจมากกว่าการที่สุนัขที่เลี้ยงมาหลายปีป่วยตายเลยค่ะ
เพราะด้วยจิตที่อยากช่วยชีวิตเขาให้รอด
แต่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ทำให้เขาไม่สบาย
วันนี้พาไปหาหมอ เขาน๊อคไปทีหนึ่ง เกือบตายไปแล้วหมอช่วยไว้ทัน
เลยคิดตอนนั้นว่ามีปาฏิหาริย์ที่ลูกนกคงอยากอยู่กับเรา

แต่มาตอนสามทุ่ม เขาร้องใหญ่ อ้าปาก จิกมือแบบเวลาที่เขาหิวจัดๆ พอค่อยๆป้อนอาหาร ซักครึ่งวินาทีก็ล้มลงแล้วตายเลย

เราก็ช็อคแล้วอึ้งไป ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาตายน่ะค่ะ เพราะเหมือนว่าเราเป็นคนหยิบยื่นความตายให้เขาโดยแท้

 

เปลี่ยนมุมมองการคิดหนะครับ ว่าถ้าเราไม่ได้ช่วยเขาแต่แรก เขาก็ตายอยู่ดี
เราตั้งใจช่วยเขาเต็มที่แล้ว แต่มันเป็นวาระกรรมที่เขาต้องชดใช้ครับ
เปลี่ยนเป็นคิดทางบวก คิดทางกุศลนะครับ ไม่งั้นจิตใจจะเศร้าหมอง ไม่เกิดประโยชน์อะไรครับ

 

ลูกนกจะสามารถเปลี่ยนภพภูมิให้สูงขึ้นได้หรือไม่คะ
(เคยได้ยินแต่ สุนัขตายแล้วไปเป็นเทวดา)
เลี้ยงแค่ 7 วันรู้สึกผูกพันอย่างประหลาดค่ะ

 

มันมีเรื่องของคนๆ นึง ชอบยิงปืน ล่านก วันนึงเค้าฆ่าแม่นกเขาตาย สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเค้าเห็นนกเขาตัวผู้มาบินวนเวียนที่ศพของนกตัวเมีย แล้วโผบินขึ้นสูง แล้วทิ้งดิ่งลงมา กระแทกพื้นตาย ต่อหน้าต่อหน้า เค้าสะเทือนใจมาก ที่เป็นตัวการให้นกสองตัวต้องตาย แล้วเค้าก็สังเกตเห็นรังนก บนต้นไม้ เมื่อปีนขึ้นไปพบว่ามีลูกนกเขาตัวแดงๆ อยู่ เค้าปล่อยโฮเลย จากนั้นเค้าก็ตั้งใจเด็ดขาดที่จะเลิกฆ่าสัตว์

เค้าก็ตั้งใจเลี้ยงลูกนกอย่างทะนุถนอม ป้อนอาหารธรรมดาลูกนกมันก็ไม่ยอมกิน เค้าก็ต้องป้อนอย่างแม่นก คือป้อนด้วยปาก ลูกนกถึงจะยอมกินอาหาร เลี้ยงไปหลายเดือน ลูกนกก็เติบใหญ่ คุ้นเคยและเชื่องมาก ปกติก็ปล่อยให้บินไปมา อิสระ พอเค้าเรียกลูกนกก็บินมาเกาะไหล่ทันที เป็นมิตรภาพที่หาได้ยากบนโลก

แล้ววันแ่ห่งความเปลี่ยนแปลงก็มาถึง เมื่อลูกนกโตเป็นหนุ่ม ลูกนกต้องจากไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไปมีคู่ วันนั้นเป็นวันที่ทั้งคนทั้งนกต้องเศร้าโศก เพราะต้องจากลากันตลอดไป

อยู่ในหนังสือชุดกฎแห่งกรรมของ ท เลียงพิบูลย์ ประทับใจและกินใจมาก ถ้าหาหนังสือได้ จะมาอัพให้อ่านนะ

 

ดวงจิตทุกดวง ท่องเที่ยวเปลี่ยนภพภูมิกันมาตลอดครับ
เมื่อตายไป เขาก็เป็นแค่ดวงจิต ไม่ได้เป็นหมา เป็นแมว เป็นนก แต่คือดวงจิต เหมือนเราๆ ท่านๆ นี่แหละครับ

ส่วนพวกเราเอง เมื่อก่อนเราก็เคยเป็นสัตว์กันมาหลายชาติเช่นกันครับ

ให้เรานึกถึงบุญกุศลที่เราทำ นึกถึงแต่เรื่องดีๆ ส่งให้เขาครับ

 

เคยสงสัยมานานแล้วค่ะ
เวลาคนหรือสัตว์ป่วยตาย มักจะมีคำถามตามมามากมายว่า
นี่ถ้าเราไม่ทำแบบนั้น เขาคงไม่ตาย....
นี่ถ้าเราทำอย่างโง้น เขาคงรอด...

ทำให้บางครั้งกังขาว่าการตายของสัตว์โลกเกิดจากอุบัติเหตุบ้างหรือไม่หรือกรรมกำหนด 100%

 

ความตายที่อุบัติขึ้นแก่สัตว์ทั้งหลายมี 4 ประการ คือ

๑. อายุกขยมรณะ

การตายเพราะสิ้นอายุนั้น หมายถึง ตายเมื่อแก่ คือ ถึงซึ่งความชราแล้วจึง ตาย เพราะสังขารร่างกายได้ดำรงคงอยู่มานานพอควรแล้ว ก็ย่อมเสื่อมโทรมลงจน ถึงวาระที่แตกดับทำลายไป

ในสมัยพุทธกาล คนเรามีอายุ ๑๐๐ ปี โดยประมาณ นับแต่สมเด็จพระสัมมา สัมพุทธเจ้าเสด็จดับขันธ์เข้าสู่ปรินิพพานแล้ว อายุคนก็ลดน้อยลงในอัตรา ๑๐๐ ต่อ ๑ คือ กาลเวลาล่วงไป ๑๐๐ ปี อายุขัย หรืออายุกัปป์ของคนเราก็ลดน้อยลงไป ๑ ปี จนถึงบัดนี้กาลเวลาได้ล่วงเลย ๑๐๐ ปี ไปถึง ๒๕ รอบแล้ว อายุขัย อายุกัปป์ ก็ลดลง ๒๕ ปี ดังนั้นอายุขัยของคนในปัจจุบันจึงประมาณ ๗๕ ปีเท่านั้น ถ้าผู้ใด อยู่ถึง ๗๕ ปี แม้จะน้อยไปหน่อย หรือมากไปสักนิดแล้วจึงตาย ดังนี้เรียกว่าตาย เพราะสิ้นอายุ


๒. กัมมักขยมรณะ

ตายเพราะสิ้นกรรม หมายถึงว่า ผู้ที่ตายนั้นอายุยังน้อย ยังเป็นเด็ก เป็นหนุ่ม เป็นสาวอยู่ ยังไม่ถึงอายุขัยก็มาตาย
ลงเป็นอันหมดกรรมที่จะต้องได้รับในชาตินี้ แต่เพียงเท่านี้


๓. อุภยักขยมรณะ

ตายเพราะสิ้นทั้งอายุ และสิ้นทั้งกรรม หมายถึงว่า ไม่ได้ตายแต่เด็กแต่เล็ก ต่อเมื่อถึงอายุขัยจึงตาย ประจวบกับ
หมดกรรมด้วยพอดี ไม่ต้องทรมานรับกรรม ใช้ กรรมจนแก่หง่อมดังกล่าวแล้วในข้อต้น ดังนี้แหละ ที่เรียกว่า อุภยักขยมรณะ


๔. อุปัจเฉทกมรณะ

ตายโดยยังไม่ทันสิ้นอายุและสิ้นกรรม เพราะมีภัย มีอันตรายอย่างหนึ่งอย่างใด มารบกวนตัดรอนทอนอายุให้ขาดลงไป ภัยหรืออันตรายที่มาทำให้ถึงตาย เช่น ศัตราวุธ ถูกวางยาเบื่อ ถูกสัตว์อื่นทำร้าย ถูกรถทับ ไฟครอก จมน้ำ อดน้ำ อดข้าว เป็นโรค ตลอดจนตายด้วยแรงโลภะ แรงโทสะ เหล่านี้เป็นต้น ไม่ได้ตายอย่างปกติ ธรรมดาสามัญเหมือน ๓ อย่างตรงข้างต้นนั้น จึงได้เรียกว่าเป็นอุปัจเฉทกมรณะ ซึ่งจัดเป็นอกาลมรณะ เพราะว่าถ้าหากว่าไม่ได้รับภยันตรายเช่นนั้น อาจจะยังไม่ถึง แก่มรณะก็ได้

คัดลอกจากพระอภิธรรมปริเฉทที่ ๕

 

อุเบกขาไม่มีก็ทำให้ซวยโดยใช่เหตุ

 

สวดมนต์นั่งสมาธิ แล้วอุทิศบุญให้นกก็ดีนะครับ

ทำทุก ๆ วันจนกว่าเราจะรู้สึกว่า นกเขาไปภพที่ดี


.

 

อนุโมทนา ทุกๆ กุศลจิต ค่ะ

หลายท่านจิตนี้เต็มไปด้วยกุศล
แต่ขัดด้วย การเขียนบรรยายจำกัดด้วยการใช้ภาษา

ช่วงหลังห้องกฏแห่งกรรม กดไม่เห็นด้วยกันมาก
แต่หากพิจารณา กันดีๆก็จะเพบว่า ท่านที่โพสมา เต็มไปด้วยกุศลจิต
บางท่านไม่เห็นด้วยเพราะผิดไปจากธรรม บางท่านไม่เห็นด้วยเพราะไม่ตรงคำถาม แต่เป็นไปด้วยเจตนาที่ดี ที่อยากให้ปรับปรุงให้ถูกไปตามธรรม
ก็อนุโมทนาสาธุค่ะ
(บางท่านอาจไม่เห็นด้วยเพราะโทสะ และโมหะ แต่นี่ก็ไม่ตำหนิกัน พึงรำลึกไว้เสมอว่า พวกเรานี้เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิดแก่เจ็บตาย ด้วยกันทั้งสิ้น)

เคยเป็นค่ะ ลูกนกที่ตกจากรังนี้ เก็บมาเลี้ยงเสมอ
ตายไปก็มี เราก็ทำตามกำลัง
คิดในแง่ดี เขาหมดกรรมปัจจุปันเร็วขึ้น
แผ่เมตตา ในทุกบุญที่เราเคยทำมาให้เขา
เผื่อและเพื่อเขาจะได้ไปสู่ภพภูมิใหม่ที่ดีกว่าเดิม
เขาไปไหน เราอาจไม่สามารถรู้ได้
แต่เราก็ทำส่วนของเรา ให้เต็มกำลังนะคะ

 

ขออธิบายว่า "กรรม"ที่จะเกิดกับคนเลี้ยงนกจริงๆจังๆ
ก็ตอนที่ผู้เลี้ยงนกจิตตกใจเศร้าหมองแล้วนั่นแหละ
ลูกนกตายไปแล้ว ยังจะเศร้าหมองอีก เลยได้สั่งสมความเศร้าหมองไว้ในจิต
ตนเองได้ทำกรรมแก่ตนเองไว้อย่างนี้เอง
ทั้งที่เหตุภายนอกก็จบสิ้นกันไปแล้ว
แนะนำว่าควรทำบุญให้ลูกนก เค้าจะไปเกิดใหม่แล้วหรือจะไปภพไหนนั้นเราไม่รู้
แต่เราได้ทำบุญกุศลแล้วบุญกุศลย่อมตกอยู่กับตัวเองอย่างแน่นอน
ทำจิตทำใจเสียใหม่ว่าเราได้ทำครบถ้วนในสิ่งที่ควรกระทำแล้ว
ต่อจากนี้ไปอย่าได้เอาจิตเอาใจไปผูกกับลูกนกอีก จบแล้วจบกัน
ขอให้จิตใจตนเองนี้มีความชุ่มชื่นอยู่ด้วยผลบุญแห่งกุศลกรรมที่ได้กระทำมา
เพียงเท่านี้ก็จบกัน
ขอให้โชคดีครับ

 

เมื่อลูกนกตายเมื่อคืนก็ได้อุทิศผลบุญกุศลที่ทำมาทั้งหมดให้แก่ดวงจิตของเขา
หลังจากนั้นก็สวดพาหุง มหากา อุทิศบุญให้ลูกนก
เมื่อกี๊ เพิ่งสวดบทเมตตาใหญ่ อุทิศให้ไปอีก
ส่วนสังฆทานคงไปทำสุดสัปดาห์นี้

เป็นจริงอย่างหลายท่านว่า การทำบุญและสวดมนต์ให้แก่สัตว์ที่เคยเลี้ยงและล่วงลับจะช่วยบรรเทาความเศร้าหมองลงได้ แต่ด้วยเรายังไม่ขัดเกลาจิตใจทำให้อดไม่ได้ที่จะรู้สึก เมื่อสุนัขที่รักมากตายลง เราจิตหดหู่โศกเศร้าอยู่หลายวัน และในครั้งนั้นได้รู้จักและเริ่มสวดบทเมตตาใหญ่ครบ 100 วันอุทิศให้เขา แม้ว่ามาได้ครึ่งทางมีผู้รู้บอกว่าดวงจิตของสุนัขตัวนั้นได้ไปอยู่ชั้นจาตุมหาราชิกาแล้ว เราก็ยังสวดต่อไปจนครบที่ตั้งใจไว้

อย่างลูกนกเขาชวาตัวนี้ ท่านผู้นั้นก็ได้แจ้งว่าลูกนกได้ไปเกิดบนชั้นจาตุมหาราชิกาแล้วเช่นเดียวกัน แต่ความผูกพันที่เกิดขึ้นจนเป็นเหตุให้เศร้าหมองก็เพราะลูกนกเคยเป็นพี่สาวของเราในอดีตชาติ

ความจริงจะเป็นอย่างไรเราไม่รู้ แต่อย่างน้อย ความเศร้าหมองน้อยลงและเริ่มต้นทำบุญอุทิศให้เขาต่อไป

 

เจตนาดี ย่อมดี อยู่แล้วครับ