ชีวิตผมเลิกเล่นเกมส์ไม่ได้ มันดึงให้ชีวิตตกต่ำไปเรื่อยๆจะทำอย่างไรดี(จะ30แล้วครับ)

สวัสดีครับ ผมขอคำแน่ะนำว่าผมเป็นคนที่ติดเกมส์มากๆ (ถ้าวันเสาร์-อาทิตย์ นี่เล่นทั้งวันเลยครับ) ตอนนี้ก็ทำงานแล้ว แล้วก็เรียนโทอยู่ แต่ไม่อ่านหนังสือ เล่นแต่เกมส์ ทำให้เกรดตก งานก็เสีย ไม่รู้ว่าทำไมครับ เวลาว่างมันจะอยากเล่นเสมอ มันมีแรงผลักดัน(กระหาย)
ผมว่าสาเหตุน่าจะมาจากกรรมที่เคยทำ คือเมื่อตอนเด็กๆ ม.2-3 เคยขโมยเครื่องคอมพิวเตอร์ (เอา HDD/RAM/CD Drive Mainbroad) ไป แต่วันต่อมารู้สึกสำนึกผิด จึงจะเอามาคืน แต่ห้องคอมได้ทำการปรับปรุงใหม่ซะแล้ว อาจารย์ก็อยู่ในห้องตอนนั้น ทำให้ผมเลยไม่ได้แอบเอาคืนให้เลย แถมยังเคยขโมยหนังสือจากห้องสมุดโรงเรียนฯอยู่บ่อยๆ ตอนนั้นทำไปเพราะอยากได้แต่ไม่มีเงิน+ความย่ามใจด้วยครับ แต่ก็ไม่โดนจับได้เช่นกัน ผมควรทำไงเพื่อแก้สิ่งที่ได้ทำพลาดไปดีครับ
และผมเคยขโมยเงินย่าม่วย(ประมาณช่วง ม.2-3 เช่นกัน) ที่บ้านมี ย่า 2 คน ย่าคนนี้เป็นน้องปู่ (ย่าม่วย) ส่วนย่าอีกคนเป็นภรรยา (ย่าใหญ่) ผมนอนอยู่ห้องเดียวกับย่ากับปู่ อยู่มาวันนึงได้คิดไม่ดีว่าจะขโมยเงิน แล้วก็แอบเข้าห้องจนได้ และได้มา 16,000 บาท รู้สึกว่าเงินที่ผมเอามาจะเป็นเงินที่ย่าม่วยจะเอาไปจ่ายค่าเรียนของพี่ที่ย่าเลี้ยง และหลังจากนั้นก็ขโมยมาเรี่อยๆ ทั้งทอง เงิน มาวันสุดท้ายก็ย้ายที่เก็บเงิน (แต่แปลกที่เค้าไม่เคยถามผมสักคำ และทำไม่ถึงไม่แจ้งตำรวจ เพราะของที่หายไปไม่ใช่น้อย) ด้วยความเป็นเด็กก็นำเงินที่ได้ไปซื้อเกมส์ PS1 ทันที 16,000 บาท แล้วก็เอามาเล่นซะด้วย (ผมว่าเค้ารู้นะแต่เพราะอะไรจึงไม่เอาเรื่อง) ทุกครั้งที่ขโมยมาก็นำไปใช้แบบไร้ค่าทุกครั้ง ผมจะทำอย่างไรเพื่อที่จะแก้กรรมตรงนี้ดี ตอนนี้ปู่กับย่าใหญ่ไปสบายแล้ว เหลือแต่ย่าม่วย ผมจะแก้กรรมอย่างไรดีครับ
จากสาเหตุข้างต้นนั้นทำให้ผมล้มเหลวกับการเรียนมาอย่างนับไม่ถ้วน เริ่มจากการไปเรียนติวเพื่อให้เรียนดีขึ้นก็ได้ครึ่งๆกลางๆ ติดเกมส์ซะอีก ตอนไปเรียนติวเตรียมทหารก็ไม่ตั้งใจ แอบไปเล่นเกมส์ตอนดึกอีก สรุปคือไม่สามารถเข้าเตรียมทหารได้ พอจบ ม.ปลาย ก็เอ็นทรานซ์ติด ที่ พระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง เรียนได้ 1 เทอมก็ตกระนาว เทอม 2 จึงโดนรีไทร์ แล้วการทำงานที่ผ่านมาก็ค่อนข้างล้มเหลว โดนเชิญให้ออก (แก้ไขตนเองไม่ได้ ทั้งหมดนี้เพราะติดเกมส์ กลับบ้านมาต้องเล่น) จนถึงปัจจุบัน ผมก็ยังติดเกมส์อยู่เสมอ จนไม่มีเวลาทำอะไร บางคร้้งเล่นเกมส์ไม่ดี หรือถูกพ่อแม่เรียกระหว่างเล่น หรือพี่น้องเข้ามาคุยระหว่างเล่น ผมจะทำหน้าบึ้งเสมอ ถ้าเกมส์ไม่จบ ก็จะไม่สามารถเลิกได้ แม้พ่อแม่เรียก เป็นบาปจริงๆ
ตอนนี้ก็ทำงานอยู่และเรียนโทอยู่ด้วย ซึ่งเกมส์เป็นอะไรที่ดึงเวลาไปมากๆ ทำให้ผมไม่คิดอยากทำอะไร นอกจากกิเลศที่ครอบงำเราให้ต้องเล่น ผมควบคุมความอยากในการจะเล่นเกมส์ตัวเองไม่ได้เลย ผมคิดว่าชีวิตผมเลิกเกมส์ไม่ได้
ซึ่งมีผลโดยตรงกับงานที่ทำอยู่และการเรียนโท ตอนนี้ผมเรียนปี 1 เทอม 2 แต่เกรดเทอม 1 ได้ 2.55 เทอม 2 ก็ไม่ได้ตั้งใจมากขึ้นเท่าไรเลย ความอยากในการอ่านหนังสือมันทรมาณมากครับ แต่กับเกมส์นี้คือน้ำเชื่อมผสมผงชูรสเลย
ผมขอคำแน่ะนำทุกท่านทีครับว่าผมจะทำอย่างไรดีต่อกรรมที่เคยได้ทำมา ชีวิตผมเลิกเล่นเกมส์ไม่ได้จริงๆ ผมว่าการเล่นเกมส์มันเป็นสันดานของผมไปซะแล้ว ผมอยากเลิกเล่นมัน อยากจะเข้มแข็ง อยากมีกำลังใจในการต่อสู้ชีวิต เพราะการเล่นเกมส์มันเป็นสิ่งที่ไม่ต้องต่อสู้ชีวิตอะไรมากเลย เพริดเพลินลูกเดียว ผมอยากเปลี่ยนแปลงชีวิตผม ผมขอคำแน่ะนำ ชีวิตผมอยากเลิกเล่นเกมส์ครับ แต่ไม่เลิกเล่นมันไม่ได้จริงๆ

ปล.หรือว่าจะเอาดีไปทางเกมส์เลยดีครับ (คิดผิดหรือถูกหนอ)

ขอบพระคุณทุกท่านที่จะมาชี้แนะมากครับ

 

มีเพื่อนเป็นแบบนี้นะคะ เค้าเลิกไม่ได้และคิดไม่ได้ด้วยค่ะ เล่นเกมส์ทุกอย่างจนเส้นเสียต้องอยู่กับคอมพ์ตลอดติดหนัง x ด้วย ว่างเมื่อไรชีวิตมีแค่นี้ เล่นไม่ดูเดือนดูตะวันเลยค่ะ เดือดร้อนทางบ้านด้วย อายุ 25ปีค่ะ ไม่เรียนด้วย
มีคนเตือนแล้วแต่เขาก็ไม่รู้สึกตัวจนเอือมระอาทีเดียว

ตัดปัจจัยรอบตัวดูนะที่ทำให้เล่นไม่ได้ ไปไหนไกลๆ อยู่กับธรรมชาตินะ
มองมันเป็นอะไรก็ได้ที่คุณรังเกียจ ไม่ทำ ไม่แตะต้องมันนะคะ เป็นกำลังใจให้
ไม่งั้นคุณก็ทำเกมส์ซะเอง เป็นเงิน ดีกว่าเยอะ

สู้ๆนะคะ

 

น้องTakครับ น้องก็ทราบและตอบเองได้ว่าการติดเกมส์อย่างนี้มีแต่นำตนไปสู่ความเสียหาย แต่ถ่ายเดียว ทราบด้วยว่าสั่งสมความติดจนเป็นนิสสัยสันดาน..เมื่อน้องรักที่จะติดต่อไป ใครที่ใหนจะช่วยได้เล่าครับ แต่คนที่ช่วยได้คือตัวน้องเองเท่านั้น...

เมื่อน้องทราบว่าความวิบัติเพราะติดเกมส์มีอยู่ ก็พึงทราบเพิ่มอีกด้วยว่าแม้ในภายหน้าความเสียหายจะยิ่งกว่าที่ผ่านมามาก เหมือนคนเป็นโรคมะเร็ง ปล่อยให้เรื้อรัง ไม่ยอมรักษา ย่อมต้องเสียอวัยวะและชีวิตเพราะโรคลุกลาม...การที่มะเร็งจะหายไปได้เองนั้นย่อมไม่ใช่ฐานะที่จะมีได้ ..น้องTak ยังสามารถแก้ไขตนเองได้อย่างแน่แท้ เพียงแต่ต้องหัดขัดใจตนเองให้เป็นเท่านั้น การปล่อยกายใจทำอะไรๆตามชอบใจเป็นเรื่องง่ายที่ใครๆก็ทำได้ แต่การขัดใจตนในเรื่องที่ควรเป็นเรื่องของคนฉลาดที่กล้าหาญเด็ดเดี่ยว...

น้องTak พึงเลือกเอาเถิดว่าจะเป็นคนหาอนาคตไม่ได้ หรือจะเป็นคนมีคุณภาพเพราะมีปัญญาอยู่เหนือความอยาก ไม่มีใครสาปแช่งใครให้เลวหรือดีได้ ตนเองเท่านั้นทำได้นะครับ..

น้องTak ลองใช้เวลาว่างๆพาตนไปยังสมาคมที่มีบัณฑิตเช่น ตามวัดต่างๆหรือยุวพุทธ เพื่อฟังธรรมบ้าง ตามโอกาส หรือเข้าร่วมกิจกรรมเพื่อประโยชน์แก่ธารณชนบ้างตามสมาคมหรือองค์กรอาสาสมัครต่างๆ เพื่อลดทอนความกระหายใคร่เล่นเกมส์ลงบ้าง น้อง Tak อาจกำหนดเวลาว่าอาทิตย์หนึ่งจะเล่นสักกี่ครั้ง ครั้งละชั่วโมง เมื่อกำหนดplan ไว้เช่นใดก็สร้างวินัยทำตามกำหนดไม่ขาดหรือเกิน ..ต่อไปเมื่อเข้มแข็งขึ้น ก็ลดเวลาเเละความถี่ในการเล่นลงไปตามลำดับ..

บอกตัวเองทุกวัน วันละ หลายๆครั้งว่า "ข้าพเจ้าจะเลิกเล่นเกมส์ จะแก้ไขตนเองให้หลุดจากความเสพติดนี้ให้ได้..ข้าพเจ้ามั่นใจว่าข้าพเจ้าทำได้"..

เมื่อน้องTak ทำได้แม้ครั้งหนึ่ง ครั้งต่อมาจะง่ายขึ้น และแม้ต่อไปในภายหน้า จะสามารถแก้ปัญหาติดขัดทั้งปวงได้ทุกอย่างไม่ติดขัด แต่ถ้าคราวนี้ล้มเหลว น้องTak พึงทราบว่า ความวิบัตินั้นย่อมมาถึงโดยแน่แท้.. ใครๆก็ช่วยไม่ได้นะครับ ..

บุคคลผู้รู้สำนึกได้ในสิ่งผิด เมื่อตั้งใจเปลี่ยนแปลงตนให้ไปในทางที่ถูกได้ เขาผู้นั้นย่อมเจริญได้ในภายหน้า ..

เอาใจช่วยน้องTak เต็มที่ ลองดูกันสักตั้งนะครับ งานนี้ไม่ยากอย่างที่คิดหรอก ..อย่าดูถูกตนเองว่า จะทำไม่ได้ คนเราถ้าไม่มีอะไรให้ฮึดสู้ ชีวิตก็เรียบจนน่าเบื่อ เอานะ สู้กะมันครับ..

 

โห ใส่ใจในการพิมพ์อ่าค่ะ นับถือๆ

 

เคยเป็นมาก่อนครับ ติดเกมส์ แต่ไม่หนักมาก
หาเวลาว่าง โดยเฉพาะช่วงเย็นๆ ไปเล่นกีฬาครับ เอาให้เหงื่อออกมากๆ
สมองจะโล่ง ทำบ่อยๆ เกมส์จะน่าเบื่อไปเลยครับ

ต้องเข้าใจนะว่า เกมส์น่ะเล่นไม่มีวันจบ คุณจะเก็บเวลยังไง พอถึงจุดสุดท้าย
ก็ไม่มีไรทำแล้ว เผลอๆเล่นยังไม่ทันจบ ก็มีเกมส์ใหม่ออกมาอีกละ

ถ้าจะหักดิบ ก็ลบเกมส์จากเครื่องออกให้หมดเลย

 

อย่าให้อาหารเกมส์มัน เพิ่มชึ้น
คือ อย่าดู อย่าเข้าใกล้ อย่าซื้อ เพิ่ม

หากยังทำไม่ได้ ให้เปลี่ยนสภาพแวดล้อม
อยู่ในที่สาธารณะ

หากิจกรรมอื่นแทนเช่น กีฬา อ่านหนังสือ
ไปกวาดลานวัด

แบบเบาๆลบเกมส์ออกให้หมด
แบบแรงๆทุบคอมทิ้ง

 

คุณยังโชคดีที่่ย่าที่คุณทำผิด ยังอยู่
ไปกราบขอโทษท่าน ถือพวงมาลัยไปสักพวง
เอาน้ำไปล้างเท้าท่าน แล้วก็ขอ ขมาลาโทษซะ
อย่า รอพรุ่งนี้ เพราะอาจจะไม่มีพรุ่งนี้ก็ได้

รีบทำนะ เอาใจช่วย
เรื่องเกมก็เหมือนกันะ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ใจเราอย่างเดียว
ต่อสู้กับมัน ไม่ใช่อย่ามั่วแต่โทษ บุญ หรือ บาป
ต่อสู้กับกิเลสที่อยู่ในใจให้ได้ แล้วทุกอย่างนะดีขึ้นเอง
ดีแล้วที่รู้สึกตัว ยังไม่สายที่จะเริ่มต้นใหม่

อย่าลืม อาจจะไม่มีวันพรุ่งนี้ ทำวันนี้เหมือนเป็นวันสุดท้ายที่จะต้องอยู่บนโลกใบนี้
แล้วจะได้ไม่ต้องเสียใจในวันข้างหน้า

ขอให้คุณพบทางสว่าง

 

แค่ติดเกมเอง องคุลีมารฆ่ามาเกือบพันคน ยังเลิกฆ่าและเป็นพระอรหันต์ในท่ีสุด พลิกจิตนิดเดียว

 

เป็นไงมั่งดีขึ้นรึยังคะ ตอนนี้เล่นอะไรอยู่คะ

คุณมาติดเว็บนี้แทนดีกว่ามาไวๆค่ะ

จะบอกว่าเคยติดช่วงนึงเหมือนกันตอนเปิดร้านเกมส์
ความจำเป็นหลายอย่างทำให้รอดไปเอง มันอยู่ที่จุดสนใจอื่นๆด้วยนะคะ

 

ออกไปเจอโลกภายนอกเยอะๆครับ ไม่ต้องเลิกเล่นต่อไปสู้ๆนะ


จะได้รู้ว่ามีสิ่งที่ควรทำมากกว่าอีกเยอะ มีอีกหลายอย่างที่ต้องพัฒนา

ปล.ผมก็เล่นเกมเยอะเหมอนกัน ^_^

 

ขอขอบคุณทุกคนมากครับ

 

เคยคิดถึงตัวเองตอนอายุ 30 +, แล้ว 40+, จากนั้นก็ 50 + ไหม

ว่าจะเป็นอย่างไร

 

ไปอยู่วัดป่า เลิกชัวร์

 

ผมสนใจตรงเรื่องขโมยเงินย่าม่วยครับ
ถ้าจะแก้กรรมก็รีบแก้ซะตั้งแต่ตอนที่ยังมีโอกาส โดยนำเงินที่เคยขโมยมาทั้งหมดไปคืนย่าม่วยตอนที่ท่านยังมีชีวิต แล้วรับสารภาพกับท่านซะว่าเราเป็นคนทำ ขอให้ย่าม่วยอภัยให้เราด้วย รีบทำซะตอนที่ยังมีโอกาส

เรื่องต่อมาคือเรื่องเกม ลองใช้วิธีผมก็ได้นะ ผมก็เคยติด แล้วผมก็ใช้วิธีหักดิบ (ผมติดเกมคอมพิวเตอร์) คือ Uninstall มันซะหลังการเล่นทุกครั้ง ถ้าจะเล่นก็ Install ใหม่ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยววันนึงมันก็ขี้เกียจไปเอง

ถ้าติดเกมออนไลน์อย่างใน Facebook ก็ Delete App นั้นออกซะ หักดิบไปเลย

ยังไงก็สู้ๆ นะครับ

 

เราก็เล่นเกมนะ แต่เล่นเป็ป ๆไม่นานมาก พอรู้ตัวว่าเริ่มนานก็เตือนตัวเองว่า หลงมันแล้ว ๆ

แล้วก็ปิดเกมลุกขี้นไปทำอย่างอื่น...ลองเอากระดาษมาสักแผ่น เขียนแผนการใช้เวลาดูจ้า

แล้วก็แบ่งเวลา สวดมนต์ นั่งสมาธิ...

 

คิดถึงคำสอนคุณตาค่ะ "ไม่มีใครเตือนเราได้ตลอด ตนเตือนตนได้ดีที่สุด"
ไม่ว่าจะทำอะไร ....จะเปลี่ยนแปลงตัวเราหรือสภาพแวดล้อม ....ไปสู่สิ่งที่ดี
ลองเอา ตรุษจีนนี้เริ่มต้นสิ่งดีๆ และเตือนตัวเองถึงสิ่งที่ต้องทำ......
หวังว่าเรื่องดีๆจะเข้ามา(คุณตาจะสอนช่วงนี้ค่ะใกล้ตรุษจีน)
เอาใจช่วยค่ะ

 

ก็เข้าใจ พวกวัยรุ่นที่ชอบเล่นเกมส์นะ คนไทยเดี๋ยวนีมีกิเลสหนา อยากได้นั้นได้นี้ อยากมีชีวิตที่มันเต็มไปด้วย จินตนาการอันสวยงาม ลึกลับ บรรเจิด? แต่ในชีวิตจริงมันแสนจะลาวบักซี๊เด่อ? คนเหล่านันไม่มีที่ระบายออก จึงต้องไปพึ่งการเล่นเกมส์เอา......ดิฉันเองก็เคยไปเห็นเกมส์ที่พวกเด็กวัยรุ่นสมัยนี้เล่นกัน แหม ขนาดเทพ บนสวรรค์ยังต้องซี๊ดปาก ก็เกมส์สมัยนี้มันถอดแบบ อาณาจักรเทพนิยายมายังไงยังงั้น ดูอย่าง โรงเรียนในเกมส์ใน ไฟนอล แฟนตาซี ซิ มันเหมือนโรงเรียนตามบ้านนอกคอกนาในเมืองไทยซะที่ไหน ?สวยงามราวกับ อาณาจักรโรมัน ผสม ศิลปะ กาวดี้ ในสเปน, คงอยากเข้าโรงเรียนฮอกวอร์ดแบบในเรื่องแฮรี่ พอตเตอร์? แต่ชีวิตจริงเข้าได้แค่โรงเรียนหนองหมาวัด ก็เลยจำเป็นต้องพึ่งเกมส์ นางเอกในเกมส์จะเสกสรรค์ปั้นแต่งด้วยคอมพิวเตอร์ให้ สวยงามแค่ไหนก็ได้ เบื่อๆเมืองสวรรค์อย่าง ไฟนอล แฟนตาซี อยากจะ ย้อนกลับไปยุคโบราณ ที่ยังกลิ่นไอปีศาจ ชวนนึกลับตื่นเต้น ก็ออกเปลี่ยนแผ่นเกมส์ใหม่ไป เล่นเรื่องเดอะ วิชเชอร์ พอสู้ๆระทึกขวัญสักพักเบื่อๆ ก็ไปเล่น เกมส์ จีบสาวแทน นี้แหละนา คือ ชีวิตเช้าชามเย็นชมของเด็กไทย จะโทษ วันรุ่นว่าติดเกมส์ก็ไม่ได้ ต้องโทษรัฐบาล รบบวัฒนธรรมโน้น รับตามตะวันตมา แทุกอย่าง แต่ตัวเองศักยภาพตามเขาไม่ทัน อย่างรัฐธรรมนูนี้ก็ฝรั่งว่าดีก็รับมา ทั้งๆที่ไม่ได้รู้ ไม่ได้ต่อสู้ที่จะได้มา จึงไม่เห็นคุณค่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร

 

ผมก็เล่นเกมครับ ตอนนี้อายุ 16 เล่นเกมตอน จับเม้าส์ได้ (จําความได้ ว่าจับเมาส์ก็เล่น แร้กนาร้อค เค้าเตอร์เลยครับ )ตอนนี้ ก็เล่นอยู่ แต่ ตอนนี้ผมสนใจอนาคตตัวเอง ว่าถ้าพ่อแม่หรือครอบครัวผมเสียชีวิต ตายกระทันหันขึ้นมา (ไม่ได้แช่งครอบครัวผมนะครับ แต่คนเราเกิดมาก็ตายอยู่ดี) แล้วเราจะทําไง ก็เลยสนใจการเรียน ไว้เรียนจบพ่อแม่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงดูแลตัวเองได้

ไอ้เลิกเล่นไม่ได้ ผมไม่ค่อยเชื่อครับ (เลิกได้แน่ถ้าเอาจริง) ผมเล่นเกมทุกวัน(หรือเกือบทุกวัน แต่ที่แน่ๆเล่นคอมดูหนังไรพวกนี้ทุกวันแน่) จริงๆ ผมเล่นเกมเพราะว่าไม่มีไรทํา แล้วก็สนุกดี แต่ ท่านเข้ามาเวปนี้ ก็น่าจะสนใจกับการปฎิบัติภาวนา (อดีตผมคิดว่า น่าเบื่อ การปฎิบัติภาวนา ไม่สนุกเหมือนเล่นเกม) แต่ตอนทําจริงๆ จิตเป็นฌาน (ไปอ่านเอา) มันสุขโคตร แต่ตอนนี้ผมสมาธิไม่ค่อยดี เข้าฌานไม่ได้เลยครับ ถ้าผมทรงฌาน คือแบบ อยากแบบเข้าฌาน ติดฌานแทน ติดเกม (มันสุขจริงๆครับ) เกมอย่างมากสําหรับผม สุขสุดๆคือได้ฆ่าคน pvp แต่ไม่เท่าฌาน ความสุขฌานสุขจริงๆ (หญิงสวยแค่ไหน เงินกองหน้า ผมไม่อยากแตะเลย ไม่มองด้วยซ้ำ มันสุขจริงๆ) แล้วตายแล้วไม่ลงนรกด้วย เล่นเกมนี้ บางทีมีอารมณ์โกรธ เพราะว่าเกม lag โดนแฮกบ้างไรบ้าง

แล้วมาคิดว่า พระพุทธเจ้าก่อนยังเป็นเจ้าชาย จะได้เป็นราชา (มีภรรยา สวยมากๆ) แต่กับออกบวช แล้ว ไม่กลับไป เป็นเจ้าชายอีก แปลว่าพระพุทธเจ้า ต้องมีอะไรดีแน่ๆ (ตอนนั้นผมคิดนะ เริ่มนับถือพระพุทธเจ้าจริงๆจังๆขึ้นมา) แต่ฌาน ดีจริงครับ แต่จะดี จริงๆ ต้องตัด สังโยชน์ (หาอ่านเอาครับคือไร)


สรุป เลิกเล่นง่ายๆ หาไรทํา ไปอยู่กับเพื่อนบ้าง เล่น sport ดูทีวี

แล้วก็ฝึกสมาธิ (ภาวนาพุทโธ ก็ได้) หรือเจริญ อานาปานุสติก็ได้ อ่อแนะนําทําบุญครับ (ผมอยู่ต่างประเทศ วัดไม่มี เลยอดให้ทาน ถ้ามีบัตรเครดิตก็กะจะโอนเงินทําบุญครับ)

ผมอายุ16 ติดเกม ตั้งแต่จําความได้ ( เพราะพ่อแม่ผมก็ทํางาน ก็ให้คอมเลี้ยงผมแทน แต่ผมก็เรียนปกติ ไม่ได้แย่ การเรียนผม คือแบบ ไปทางดี ไม่ลง) ถ้าเลิกไม่ได้นี่ก็น่าเศร้า แต่ มีกําลังใจ สักอย่างทุกอย่างสําเร็จ แน่ครับ

 

ถ้าเราเป็นคุณ เราจะทุบคอมทิ้ง หรือยกให้คนอื่นไปไกลๆเลย
ไปไหว้พระสวดมนต์ รักษาศีล5ให้ได้
ถ้าคุณรู้สึกผิดในบาปกรรมที่คุณเคยทำ คุณก็ต้องให้อภัยตัวเองก่อน
เราว่าปู่ย่าเค้าก็คงให้อภัยคุณ ไม่งั้นเค้าคงไม่ปล่อย
สิ่งที่คุณทำไป มันแก้ไขไม่ได้ เพราะมันผ่านไปเล้ว คุณต้องชดใช้กรรม
แต่ถ้าคุณไปขออโหสิกับเจ้ากรรมนายเวร ไม่ให้จองเวรกันต่อไป คุณก็จะได้ไม่มีเวร
แล้วอุทิศส่วนกุศลให้พวกเขามีความสุข ถ้ามันทรมานมากก็ไปบวชเลย
เราเข้าใจนะคะ การเลิกสิ่งที่เสพจนติดแล้ว ต้องใช้ความเข้มแข็งอย่างมาก
เราขอแนะนำให้คุณทำทานเพื่อสละกิเลส รักษาศีล5ป้องกันสิ่งไม่ดีเข้ามาในตัวเพิ่ม
นั่งสมาธิ เพื่อให้เกิดปัญญาที่จะกำจัดกิเลสค่ะ ขออนุโมทนาบุญในความตั้งใจไว้ล่วงหน้าเลยเอ้า!!