ถามเรื่องคุณสมบัติพุทธภูมิ

ตามนั้นครับ ได้ยินมาว่าคุณสมบัติที่ีสำคัญที่สุดของผู้ที่จะเป็นพุทธภูมิได้
คือต้องมีใจเสียสละอย่างใหญ่ แม้ชีวิตก็ยอมเอาลงไปเสี่ยงเพื่อผู้อื่นได้
เช่นเห็นคนโดนน้ำป่าพัดมา คนที่ไม่มีใจเสียสละ ก็อาจนั่งดูเฉยๆ
ปล่อยให้เขาตาย เพราะขึ้เกียจบ้าง เพราะกลัวบ้าง แต่บุคคลที่เป็นพุทธ
ภูมิแท้จะกระโดดลงไปช่วยคนในน้ำอย่างไม่ลังเล ตัวตายไม่ว่า ขอให้ช่วยผู้อื่นให้รอดได้ก็แล้วกัน ความเข้าใจของผมถูกใหมครับ หรือมีข้อผิดพลาดอันใด
ช่วยชี้แจงด้วยครับ

 

ก็ประมาณว่าตามนั้นครับได้ยินเขาว่ามาเหมือนกัน ผมว่าทั้งนี้ทั้งนั้นต้องดูองค์ประกอบอื่นอีกน่ะครับ เช่นว่า บุญ และความถึงพร้อมในกำลังของจิตที่จะกระทำแต่ความดีเท่านั้น เช่นเห็นตำรวจจะยิงคนร้าย แต่เราไปขวางไว้เพื่อช่วยนี่ก็อีกแบบ(คงยังประโยชน์ไม่ได้หรอกครับแบบนี้) ช่วยคนไห้รอดพ้นจากความตายระยะเวลานึง ผ่านมาเวลานึงเราได้ไปกระทำชั่ว เช่นปล้น ฆ่า ผิดลูกผิดเมีย หลอกลวง อาฆาต พยาบาท นี่ก็อีกแบบนึง(คงยังประโยชน์ไม่ได้หรอกครับแบบนี้) การที่จะกระทำแบบนั้นได้ต้องถึงความพร้อมที่เราหมั่นที่จะกระทำดี ไม่หวังมีทรัพย์ มีชีวิตที่สุขสบาย ต้องอดทนอยู่อย่างลำบาก ยากแค้น
ตลอดต้องคอยช่วยเหลือ หรือบำเพ็ญเพียรบารมีไปโดยไม่มีหยุด เหนื่อย ต้องพึงระวัง สำรวมใจ หมั่นฝึก หรือ พัฒนาตนไห้ถึงพร้อมไห้มากที่สุด มีหลายแบบอย่างครับที่ผู้นั้นจะเลือกเอาความเด่นหรือกำลังแรง ที่จะปฏิบัติได้หลายอย่างครับ ก็ลองนึกเอาแบบอย่างของ ทศชาติของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าซิครับว่าจะเลือกชาติที่จะกระทำบำเพ็ญเพียรแบบไหน จะอดทน ขันติ วิริยะ เลี้ยงดู บิดามารดา ใช้ปัญญา ไห้ได้อย่างยิ่งยวด ฝึกฝน ฝึกตน เรียนรู้ไปในทาง 3โลก เพื่อที่จะเป็นบรมครูแก่สัตว์ทั้งหลายได้ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับวาระและความถึงพร้อมที่ระดับใดของใจ ของพระโพธิสัตว์องค์นั้นครับ เลือกเอาแต่สิ่งที่คิดว่าเป็นประโยชน์สุขของสรรพสัตว์อย่างแท้จริงเท่านั้น ไม่แบ่งระดับชนชั้นทำไห้ได้อย่างเสมอเหมือนกันทุกสิ่ง พิจารณาเอาตามกำลังของตนครับเพราะสิ่งที่กระทำแล้วขึ้นชื่อว่าดีแล้ว ก็เป็นบุญบารมีได้ครับค่อยๆทำไป บางทีสิ่งที่ทำไป เราดูออกว่ามันไม่มีประโยชน์ แต่กลับมีคุณอย่างยิ่งก็มีครับ ในชาดก เช่น พญานกแขกเต้า หรือ กระรอกโพธิสัตว์ ที่เราคิดว่ามันมีแบบแผนที่ไร้ซึ่งประโยชน์ กลับมีคุณอย่างอนันต์ ในกาลต่อมาเป็นอสงไขย การสำเร็จอยู่ที่ใจในเจตนาเป็นหลักครับ ผมชอบคำพูดที่ว่า ก่อนที่เราจะปล่อยวางทุกสิ่ง
เราต้องทำให้ถึงที่สุด แม้ด้วยชีวิต นั่นเป็นคำพูดในกระรอกโพธิสัตว์ครับ นั่นหมายถึง ความพร้อมแห่งปัญญา บารมีครับ เอาไว้เป็นแนวทางน่ะครับ

 

มันก้อลงมาใน บารมี 10 ทั้งอย่างอ่อน อย่างกลาง และเข้มข้น นั้นแหละ

 

มีความเป็นตัวของตัวเองสูง บางคนถึงขนาดสำเร็จนิพพานได้ก็ไม่ไป

หรืออาจเรียกพวกนี้ได้ว่า "ดื้อได้ดื้อดี" catt2

 

คุณสมบัติคือรักคนอื่นมากกว่าตัวเองรักมากจนยอมให้เขาพึ่งครับ

 

ฝึกใจให้พร้อมที่จะเสียสละ
ใช้ปัญญาพิจารณาด้วย
เล็งประโยชน์ของผู้รับด้วย
กำลังใจขณะนั้นด้วย

หลายอย่าง

พระโพธิสัตว์ไม่ได้บริจาคชีวิตช่วยทุกชาติ มิฉะนั้นจะไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย

 

1. เป็นผู้มีปกติอยู่ด้วยเมตตาไมตรี กรุณา มุฑิตา อุเบกขา แก่เพื่อนสรรพสัตว์ น้อยใหญ่ ทั่วถึงกันตามกำลังของตน

2. มีความฉลาดในการตามประกอบความเพียรสร้าง สั่งสมบำเพ็ญในบารมีทั้งสิบประการอยู่เนืองนิจ

3. อื่นๆ เป็นเรื่องวาสนาบารมี,จริต,หน้าที่,วิบากกรรม

^_^

 

ชอบคำตอบท่านจิงจิ๊งงง

 

ถามเรื่องใหญ่ ๆ อย่างนี้ไม่รู้จะตอบอย่างไรเลย
จะค่อย ๆ ว่ากันไปตามความเข้าใขของผมโดยอิงวิธีคิดแบบมหายานนะครับ
ด้วยความที่ผมเข้าใจว่า พุทธภูมิ และพุทธยานเป็นเรื่องที่พัฒนามาทีหลัง

แต่เดิม เหล่าสาวกปฏิบัติเพื่อให้ได้อรหัตผล หรือที่เรียกกันว่าสาวกยาน
ผู้ที่ตรัสรู้ด้วยตัวเองแต่อยู่ในช่วงที่ว่างจากธรรมะ เรียกกันว่า ปัจเจกพุทธ หรือผู้ที่มาจากปัจเจกพุทธยาน
ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 6-8 ได้มีการพัฒนาความคิดเรื่องพระโพธิสัตว์อย่างเป็นระบบ
ในคัมภีร์สัจธรรมปุณฑริกะ ได้เพิ่มพุทธยานเข้าไปในบทแรก ๆ ซึ่งเป็นส่วนที่ประพันธ์มาก่อน
ซึ่งได้มีการเน้นว่า ไม่ว่าจะมาจากยานใหน ก็เป็นการบรรลุเหมือน ๆ กัน
แต่สันนิษฐานว่า ในบทหลัง ๆ ได้มีการประพันธ์เพิ่มเติม และได้มีการกล่าวถึงยานทั้งสามอันได้แก่ สาวกยาน ปัจเจกพุทธยาน และโพธิสัตวยาน

ได้มีการเน้นเพิ่มเติมว่า โพธิสัตว์ยานนั้นสูงกว่าสาวกและปัจเจกพุทธ เนื่องด้วยสาวกและปัจเจกพุทธนั้น ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ มุ่งปฏิบัติเพื่อตน และเข้าถึงบุคคลสุญญตาเท่านั้น แต่หนทางของพระโพธิสัตว์สู่พุทธยานนั้น อาศัยการบำเพ็ญที่นานกว่า บารมีมากกว่า และภูมิธรรมที่ลึกซึ้งกว่า เนื่องด้วยเข้าสู่ธรรมสุญญตาด้วย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระโพธิสัตว์ในภูมิสูง ตั้งแต่ 7-10 ที่ไม่เข้านิพพาน แต่ก็ไม่อยู่ในสังสารวัฎ ซึ่งจริง ๆ ด้วยบารมีและผู้เข้าถึงจิตเดิมแท้ ปราศจากกิเลส ท่านสามารถเข้านิพพานได้ และการที่ท่านเข้าถึงบุคคลสุญญตา จึงไม่มีเหตุให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีก เพราะไม่มีกรรมเป้นตัวกำเนิด แต่ที่ท่านยังอยู่ในสังสารวัฎ ก็เพราะปณิธานในการช่วยสัตว์โลก ที่มาจากพื้นฐานของความกรุณา

คุณสมบัติของพระโพธิสัตว์มีสามอย่างคือมหาปัญญา มหากรุณาและมหาอุบาย
ความกรุณาที่จะช่วยเหลือสรรพสัตว์ จะไม่เป็นมหากรุณาได้ หากผู้นั้นยังไม่เข้าถึงบุคคลสุญญตา เพราะอาจยังมีความเห็นแกตัวเจือปนอยู่
และในส่วนของมหาอุบายนั้น เกิดจากการบำเพ็ญนอดีตชาต ซึ่งเป็นเครื่องมือที่สำคัญ ในการช่วยเหลือสรรพสัตว์ เพราะนี่เป็นความสามารถในการตัดสินใจว่า สรรพสัตว์แต่ละตน ท่านจะช่วยอย่างไรให้เขาพ้นทุกข์ คุณสมบุตินี้มีพระโพธิสัตว์ในภูมิสุดท้ายที่จะมี และเป็นคุณสมบัติที่จะทำให้การช่วยสรรพสัตว์สัมฤทธิ์ผลได้สูงสุด เพราะลำพังมีแปัญญากับกรุณาก็ยังไม่สามารถทำให้การช่วยเหลือนั้นเกิดประสิทธิภาพ ซึ่งนี่ต้องอาศัยกุญแจดอกสุดท้าย นั่นคืออุบายในการเผยแพร่ธรรมและช่วยเหลือที่เหมาะสม

ทีนี้ ถ้าต้องการบรรลุพุทธภูมิ ถ้าในแง่ทั่ว ๆ ไป สามารถบรรลุได้โดยผ่านสาวกยานหรือปัจเจกพุทธยาน โดยเข้าถึงบุคคลสุญญตา
แต่ถ้าต้องการบรรลุเพื่อเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คุณก็ต้องบำเพ็ญในสายโพธิสัตว์ ซึ่งนั่นคงใช้เวลามากกว่า

ในอุตตระตันตระ คัมภีร์ที่สำคัญของมหายานกล่าวว่า พุทธธาตุ มีอยู่ในทุกสรรพสิ่ง จิตเดิมแท้ไม่ถูกแปดเปื้อน ดังนั้น ทุกสรรพสิ่งมีโอกาสบรรลุธรรมเท่า ๆ กัน
ในมัธยมิกะศาสตร์บอกว่า เมื่อสภาวะต่าง ๆ เป็นมายา การตื่นจากมายาก็ต้องเป็นมายาด้วย
ดังนั้น สังสารวัฎก็ไม่ได้ต่างอะไรกับนิพพาน