ขอคำแนะนำในการฝึกสมาธิเมื่อเกิดความกลัวจนไม่กล้านั่งสมาธิต่อ

ขอบอกกล่าวก่อนนะครับ ผมเป็นrookies พึ่งเริ่มต้น
ผมตั้งใจฝึกอย่างเต็มที่โดยเริ่มจากการฝึกสวดมนต์ทำวัตรเช้าทุกวันตั้งแต่ปีใหม่เป็นต้นมา และฟังสื่อธรรม นั่งสมาธิ โดยใช้เวลาหลังเลิกงานประมาณ ตี2 ถึงตี 4หรือบางวันก็ประมาณตี5 ทำอย่างนี้เรื่อยมาทุกวัน จนมาถึงเมื่อคืนนี้ตัดสินใจสอบถามกับผู้ที่รู้และให้คำแนะนำได้ถึงการนั่งสมาธิ
- ผมพยายามรักษาศีล5 ให้ครบและหมั่นทำทาน
- ผมจะสวดมนต์ทำวัตรเช้าตามแนวทางของหลวงพ่อเล็ก ทุกวัน
- สวดคาถาเงินล้าน
- นั่งสมาธิ น้อมจิตนึกถึงพระพุทธองค์ พิจารณาความไม่เที่ยงของชีวิต และนึกย้อนสิ่งต่างๆที่เคยกระทำมาตั้งแต่อดีตจนถึงวันนี้ว่าเราทำอะไรผิดไปแล้วบ้าง และควรจะแก้ไขอย่างไร
- บางครั้งก็นั่งฟังเสียงธรรมของหลวงพ่อฤาษีฯบ้าง หลวงพ่อเล็กบ้าง หรือของครูบาอาจารย์ท่านอื่น ที่ให้แนวทางคำสอนดีๆเพื่อเราจะได้นำไปปฏิบัติได้
- ช่วงแรกที่เริ่มทำเพราะอยากที่จะหลุดจากปัญหาต่างๆที่รุมเร้าเข้ามาในชีวิต พอได้ทำใหม่ๆก็รู้สึกดี เหมือนสบายใจไปชั่วขณะ หลุดจากปัญหาไปชั่วขณะ แต่พอกลับมาทำงานใหม่ปัญหานั้นก็ยังคงอยู่ จนมาคิดได้ว่าให้รีบแก้ปัญหาให้แล้วเสร็จแล้วก็กลับมานั่งสมาธิใหม่ ไม่ใช่นั่งสมาธิเพื่อหนีปัญหาที่เกิดขึ้น
- มาช่วงหลังๆผมเริ่มมีอาการแปลกๆ จนเมื่อคืนนี้ผมตัดสินใจไม่นั่งต่อเพราะความกลัว พอดีบ้านผมจะเป็นตึกแถวติดกลับถนนใหญ่ในกทม. เวลารถวิ่งไปมาจะได้เสียงรถวิ่ง ห้องพระไม่ได้ติดแอร์ เปิดออกลมถ่ายเทได้สะดวก เวลานั่งสมาธิเราจะได้ยินเสียงรถวิ่งไปมา รบกวนบ้าง ดังนั้นเวลาผมนั่งสมาธิจะเปิดเสียงสวดมนต์ เพื่อดับเสียงรถที่วิ่งไปมา และก็ภาวนาพุทโธ ตามลมหายใจ จนมาช่วงหลังๆ ผมรู้สึกว่า เสียงรถที่วิ่งไปมา มันก็ยังมีอยู่ แต่ผมไม่ต้องเปิดเสียงสวดมนต์เพื่อไปดับเสียงรถ ผมรู้สึกได้ว่า เสียงรถมันก็ยังคงอยู่ แต่เราไม่ต้องไปนึกถึงมัน เราก็อยู่ได้ ก็ภาวนาต่อไป แต่พอทำไปได้ซักระยะหนึ่ง ผมกลับรู้สึกแปลกๆไป เวลานั่งสมาธิเกิดความกลัว พูดง่ายๆกลัวผีนั่นละครับ แต่ผมก็ไม่เคยเห็นผีนะ แต่ไม่รู้เป็นอะไรกลัวมาก นั่งๆไปก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินจากข้างหลัง และ เสียงที่มารบกวนที่สุดที่ทำให้ผมสะดุ้งจากสมาธิทันที ลืมตาทันทีแบบตกใจคือ เสียงลั่นของเทียนเหมือนเทียนหักลงมา ทุกครั้งที่เทียนหักผมต้องลืมตาขึ้นทันที บางครั้งไม่มีเสียงมารบกวน พอนั่งสมาธิไปซักครู่ ก็เกิดเหมือนอาการคล้ายๆ สัปะหงก แต่ว่ารู้ตัวว่าภาวนาอยู่แต่สัปะหงก ที่ว่านี้มัน เหมือนตัวหงายไปข้างหลังและก็สะดุ้งขึ้นมาทันที นั่งไปได้ 15นาที ก็เป็นแบบนี้ตลอด ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง จนเกิดความกลัวขึ้นมา จะแก้ไขอย่างไรดีครับ

 

หลวงพ่อสงบ เคยเทศน์ไว้ ความเงียบคือเสียงที่ดังที่สุด

ยืน เดิน นั่ง นอน ปฏิบัติ ทำสมาธิ ได้ครับ

ภาวนาอยู่แต่ สัปะหงก คือ สติ ไม่มีกำลังพอ เลยขาดสติไป เกิดอาการต่างๆนาๆ


แก้ความกลัว แก้ได้หลายแนวทาง เช่น

1.ใช้กำลัง สมาธิ กดความกลัวเอาไว้ จิตกลัวอยู่ ก็ให้สักแต่ว่า รู้

2.ใช้ สติ ไล่ พิจารณาความกลัว ว่า อารมณ์ที่ จิต กลัวอยุ่ มันมาจากไหน แล้วก็ไล่ พิจารณา ความกลัวไปเรื่อยๆ

3.อื่นๆ แล้วแต่จะหาวิธี


ส่วนตัวผม แนะนำว่า อะไรจะเกิด เวลา ทำสมาธิ ไม่ต้องไปสนใจ ให้ สักแต่ว่า รู้ ครับ

.

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=HGdiVuSzf9s]17.วิธีฝึกจิตให้มีพลัง ตอนที่ 1 - YouTube[/ame]

ลองโหลดไฟลล์ของหลวงพ่อวิริยังค์ไปฟังครับ เหมาะสำหรับนักปฏิบัติมือใหม่ และมือเก่าที่ยังไม่ก้าวหน้า ไม่มีกำลังใจในการปฏิบัติ

คำสอนหลวงพ่อวิริยังค์เรื่องหลักการฝึกจิตให้สงบ | CosmicNirvana.com

 

กลัวเพราะไม่รู้จริง ถามตัวเองดูว่าผีคืออะไร? แล้วทำไมเราต้องกลัวด้วย? ปีนึงมีกี่วัน อายุเราเท่าไร แล้วเราเคยเจอผีกี่วัน? ถามตัวเองไปจนไม่มีคำตอบน่ะ จะได้รู้จักความกลัว....

 

พร้อมรับคำแนะนำไปปฎิบัติและเรียนรู้ศึกษาเพิ่มตามครับ สงสัยผมจะกลัวนรกในใจที่เคยทำผิดพลาดมามากมาย นับไม่ถ้วน เกิดมาจนอายุ34ปีไม่เคยบวชเรียนและไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย ภูมิทางโลกก็มากเหลือ แต่ภูมิทางธรรมนั้นน้อยจนหาไม่เจอ ไม่เคยเชื่อในศาสนาไม่เคยคิดแม้แต่จะทำบุญ และฟังธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ ถ้าตรงนี้เป็นทางออกของผมได้ ชาตินี้คงยังพอมีเวลาให้ผมได้ศึกษาธรรม และเข้าใจไม่หลงผิดดังเช่นที่เคยเป็นมา ขออนุโมทนาในบุญ กับทุกคำตอบครับที่ได้เสนอแนะนะครับ

 

ง่ายๆก็สวดมนต์ก่อนครับ มีพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์เป็นที่พึ่ง เป็นสรณะยึดเหนี่ยวของจิตใจ ความขนพองสยองเกล้าอย่าได้มีแก่ข้าพเจ้า

ทีนั่งกลางวันไม่กลัว นั่งกลางคืนกลัว แขวนพระนั่งไม่กลัว ถอดพระกลัว ไม่แขวนพระนั่งกลางวันนั่งไม่กลัว เอ๊ะ ความกลัวมันมาไง มันมามั่งไม่มามั่ง มันไม่แน่นอนแฮะ มันมีจริงไหม หรือเราคิดไปเองไหม

อย่างบอกว่า เวลาผีมาขนลุก เย็นๆ บร๊ะ อากาศเย็นๆ มันก็ขนลุก ผีไม่ผีไม่รุแต่ขนมันลุก
ช่างมันในเวลานี้เป็นเวลาปฎิบัติธรรม ผีรบกวนบาปนะเฟ้ย เอาแน่หรือ ขู่ผีมันไป

ผู้ที่เดินข้างหลังอะ บอกเค้าว่าอย่ามากวนคนจะนั่งสมาธิปฎิบัติธรรม
อีกอย่างผีที่มาห้องพระได้จิตใจดีครับไม่ชั่วร้ายหรอกครับ ไม่มีภัยคุกคาม

นั่งสมาธิรู้เฉพาะลมเน้อ ไม่ส่งจิตออกนอกกายไปรู้เย็น ขนลุก กลัวผีเน้อ ไม่วิปัสสนาผี วิปัสสนาเห็นกายในกาย

กลัวกลางคืนก็นั่งกลางวันครับไปเรื่อยๆ จิตมีกำลังมากขึ้น นั่งกลางคืนก็ไม่กลัวไปเอง

สัปหงกก็ง่วงเหนื่อยมาทั้งวัน พอนั่งสบายๆก็เคลิ้มหลับอยู่แล้ว
ร่างกายก็ต้องพักผ่อน หลับบ้าง กายพร้อมก็ฝึก มีเวลาว่างก็ฝึกครับ

ตอนนี้กิเลสมันใกล้จะชนะแล้ว มันบอกว่าน่ากลัวนะให้คุณเลิกปฎิบัติธรรมซะ

 

ขออนุญาติ ท่านว่าเวลาที่สมาธิจะเข้าอุปาจาระสมาธิจะรู้สึกอย่างนี้แหละ อย่าใส่ใจ แค่รู้อย่างเดียว ตั้งมั่นในคำภาวนา อีกเดี๋ยวก็จะหายไป จะรู้สึกเเหมือนโดนคนจับมัด กระดิกไม่ได้ แต่มีสติสมบูรณ์ รู้ลมหายใจชัดเจนเข้า ออก สั้น ยาว และเสียงดังที่เคยดังมาก ๆ มันก็ดังอยู่่อย่างนั้น ไม่สามารถรบกวนเราได้ และอีกนิด ลมหายใจก็จะเริ่มเบา ๆ จนรู้สึกไม่หายใจ จิตจะนิ่ง (หากอ่านได้ขอหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ท่านอธิบายไว้ละเีอียดมากเลยละ ขอให้เจริญในธรรม

 

จงอย่ากลัว

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ กาย

มันพกพา อุจระ ปัสวะ

มันเจ็บ มันปวด (มันบียดเบียน ตัวเรา คือจิต)

มันแก่ มันทรุดโทรม มันเป้นรังของโรค

สุดท้ายมันก็ตาย

 

อยากเห็นโลกลืมตาดู
หลอกโลกหรือโลกหลอกเรา
เมื่อรู้แจ้งโลกว่ามันไม่ได้มีอะไรเลย
นั่งลืมตาทั้งคืนอยากเห็นผีไม่เห็น
รู้แล้วขอรับว่าไม่ใช่ผีแล้วกลัวทำไม

ใครหลอกใครสุดท้ายต้องหลอกตัวเองง่ายดี
จับผีมาออกงานวัด
หากเจอก็ดีจะได้รู้ว่าตายแล้วเป็นผี
หันมาทำดีมากๆ
ธรรมมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม

ถุงน้ำดีอ่อนฝีมากวนหรือไม่อย่างไร

หรือต่อมน้ำเหลืองไม่สู้โรคขอรับ

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

ตกใจสะดุ้งเสียงเป็นเพราะจิตมันเคลิ้มๆครับ เร้าความรู้สึกตัวให้มากขึ้น ความรู้สึกตัวจะคล้ายๆกับความรู้สึกติ่นตัวภายในใจ เปรียบเทียบกับคนพึ่งตื่นครับ