แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

มาให้กำลังเหมียวน้อยนะจ๊ะ...นะจ๊ะ
(ระหว่างพักสมอง...ขอถามนอกเรื่องหน่อยจิ..ดอกพิกุลและดอกมณฑา
สื่อถึงอะไรได้บ้าง หรือเป็นสัญลักษณ์ของอะไรได้บ้างจ๊ะ

 

มารออ่านต่อนะคะแมวเหมียว

 

เป็นไม้ที่มีรุขเทพอาศัยอยู่ โดยทั่วไปเขาไม่นิยมปลูกในบ้าน!
แต่จะปลูกในเขตสาธารณะ หรือในเขตวัด

ดอกไม้นั้น สื่อถึงเมืองสวรรค์ได้ หากมีบุญสัมพันธ์เก็บมาบูชาพระในบ้านเรา
แล้วทำสมาธิดีๆ อาจจะ....ก็เป็นได้

 

ส.ค.ส.
ปีใหม่มี สำหรับดี กว่าปีเก่า
พืชมีเหง้าและครบปีทวีหัว
ทั้งขนาดและจำนวนล้วนเกินตัว
แต่คนชั่วกลับถอยถดดีลดลง
คือปีหน้า เลวลงกว่าในปีนี้
ไม่กี่ปี จะหมดดี เพราะมีหลง
รู้สึกตัว ละชั่ว เพราะเห็นตรง
ดีจะคง ดีขึ้นไป ชื่นใจเอยฯ

 

นิยายๆๆๆๆๆๆๆ

 

"เมื่อชีวิตยังไม่สิ้น เราก็คงต้องดิ้นกันต่อไป "
"แม้ฝันนั้นจะดูลางเลือน เพียงชั่วตื่นฝันอาจสลาย"
"ยังมีอีกหนึ่งชีวิต อุทิศใจกาย"
"เพียงเพื่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย พ้นภัยอันตราย"
"วิบากหาย กรรมมลาย ตื่นพ้นกงเกวียน"

หลังจากเก็บเกี่ยวข้าวแล้วเสร็จ พุธต้องประหลาดใจเมื่อเย็นวันหนึ่งเขาเห็นคณะพระธุดงค์หลายรูปเที่ยวเดินจาริกผ่านมาทางเขาพระธาตุนาล้อม และสังเกตุ
เห็นชาวบ้านจำนวนหนึ่งในระแวกนั้นเข้าไปช่วยทำความสะอาด ถากทางจัดเตรียมสถานที่ให้ท่านพักอาศัย เอ๊ะ!...ชาวบ้านเขามิได้บอกเตือนเรื่องอาถรรพณ์ลี้ลับ
ให้พระท่านทราบดอกหรือ? พุธอุทานกับอาภรณ์ เมื่อเห็นท่ามิได้การณ์ดังนั้น จึงอดมิได้ที่จะเดินรี่เข้าไปร่วมวงสนทนาด้วย

ทราบความภายหลังจากทิตย์พร สหายผู้หนึ่งเป็นคนนำพามา ทิตย์พรเดิมเป็นคนในพื้นที่นี้ก็จริงแต่ภายหลังมีครอบครัวแล้วได้ย้ายไปอยู่ทางภาคอีสาน
จึงได้รู้จักกับคณะพระสายปฎิบัติ แล้วได้นำพามาดังกล่าว เมื่อกราบพระคุณเจ้าเสร็จเป็นที่เรียบรอยแล้ว จึงได้ทักทายเพื่อนเก่าตามประสาคนรู้จักกัน...
"อ้าว พุธ แก่สบายดีหรือ"
"เอ่อ ก็พออยู่ได้แหละ แล้วทำไงถึงได้พาพระท่านมาบ้านเราได้?"
"อืม...เรื่องมันยาว ความจริงก็มิได้ตั้งใจพาท่านมาเองโดยตรงหรอก เพียงแต่ท่านทักในทำนองว่ามีสื่อบางอย่าง ให้ท่านต้องเดินทางมาภูเขาแห่งหนึ่งลักษณะ
เป็นเนินลูกย่อมๆมียอดแหลมคล้ายพระธาตุเจดีย์อยู่ทางจังหวัดนครสวรรค์ ก็ช่างบังเอิญพอข้าบอกข้อมูลเขาพระธาตุนาล้อมไป ท่านก็เลยสนใจจึงได้พามาอย่างที่เห็นนี้แหละ"

คณะพระภิกษุสงฆ์เจริญด้วยศีลาจารวัตรอันงดงามน่าเลื่อมใสเกือบสิบรูป กำลังเดินบิณฑบาตรในหมู่บ้าน ซึ่งได้รับศร้ทธาตอบรับจากชาวบ้านเป็นอย่างดี
ในคืนนั้นเอง หลังจากวันที่คณะพระสงฆ์เดินทางมาพัก ความผิดปกติของอาภรณ์ก็บังเกิดขึ้น มีอาการปวดหัว อาเจียนโดยไม่ทราบสาเหตุ
หลังจากใส่บาตรเช้าเสร็จแล้ว พุธได้พาไปหาหมออนามัยในหมู่บ้าน ทราบความว่าเขาจะได้เป็นพ่อคนแล้ว ความดีใจระคนด้วยความรักทะนุถนอมบุตร
จึงบังเกิดขึ้น

คณะพระสงฆ์พักอยู่ที่นี้หลายอาทิตย์แล้ว จึงได้บอกเจตนารมณ์กับศรัทธาชาวบ้านเช้าวันหนึ่งหลังจากทำภัตรกิจเสร็จแล้วว่า
ท่านอยากจะสร้างสำนักปฎิบัติขึ้น ณ สถานที่แห่งนี้...เมื่อช้าวบ้านไม่ขัดข้อง พุธกับชาวบ้านจำนวนหนึ่งจึงได้ช่วยกัน แปลงสถานที่โดยเริ่มปลูกเป็นกุฎีกรรมฐานหลังเล็กๆ
และห้องน้ำให้ท่านได้ใช้สอยจำนวนหนึ่ง ดูเหมือนว่าเรื่องราวอาถรรพณ์ต่างๆได้เงียบหายไปและมิได้มีคนสนใจกับเรื่องนี้ เพราะต่างก็เชื้อแน่แล้วว่า อำนาจแห่งพระรัตนตรัย
ย่อมมีพลานุภาพเหนืออำนาจอาถรรพณ์เร้นลับต่างๆในสถานที่แห่งนี้

ดูเหมือนว่าพุธจะเป็นคนสนใจใคร่ที่จะดำเนินงานก่อสร้างด้วยตนเองเกือบทุกอย่าง เขาบอกกับอาภรณ์ถึงความรู้สึกแปลกประหลาดของตน ซึ่งก็มิรู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึง
อยากไปช่วยงานเป็นประจำเกือบทุกวัน พุธเกือบจะลืมความฝันอัศจรรย์เกี่ยวกับพญางูใหญ่สองตนไปสิ้นแล้ว ถ้าเขาไม่ไปพบกับเหตุการณ์หนึ่งเข้า
เย็นนั้นหลังจากชาวบ้านได้ทะยอยกลับสู่เคหะสถานบ้านเรือนของตนจนหมดแล้ว เหลือพุธเป็นคนสุดท้ายซึ่งเป็นที่รู้กันดีถีงความเอาใจใส่ทุ่มเทเพื่องานก่อสร้าง
ในขณะที่เขากำลังขุดหลุมเพื่อลงเสากุฎี ลึกลงไปประมาณครึ่งเมตรปรากฎว่า จอบได้ไปขุดโดนวัตถุชินหนึ่งเข้าเสียงดังเพล้ง เขาจึงได้ใช้มือจกตะกุยขึ้นมาดู ปรากฎพบว่าเป็นไหโบราณ!
ด้วยความตื่นเต้นเข้าจึงรีบนำเอาขึ้นมา ภาพความฝันในครั้งอดีตผุดขึ้นในห้วงมโนนึก เขาหันไปมองดูต้นไม้ใหญ่ด้านหลังที่แผ่กิ่งก้านสาขาปรกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณสถานที่แห่งนั้น
เขาพึงสังเกตุวันนี้เองว่ามันคือต้นไทรใหญ่ ...

"โอ้! ต้นไทรใหญ่ เรื่อง เรื่องจริงหรือนี้"พุธ อุทานพร้อมขนลุกไปทั่วทั้งตัว...(เหตุที่เขาลืมเรื่องนี้ไปอาจเป็นเพราะยังไม่ถึงเวลาอันสมควร ที่จะนำบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา)
เดิมทีพุธตั้งใจจะส่งมอบให้กับพระอาจารย์ท่านหนึ่งซึ่งเป็นประธานสงฆ์ แต่ช่างเป็นเหตุบังเอิญว่าคณะพระคุณเจ้าได้หลีกลี้กลับไปทางภาคอีสานจนหมดสิ้น
เพื่อจัดเตรียมอัตถบริขารที่จำเป็นส่วนหนึ่งขนย้ายมาอยู่เป็นการถาวร...เมื่อไม่มีใครอยู่ เขาจึงถึอโอกาสอุ้มไหโบราณนั้นกลับบ้าน

เย็นนั้นอาภารณ์มีอาการเจ็บท้องอย่างรุนแรง เป็นเวลากว้า ๗ เดือนแล้วที่คณะพระคุณเจ้าได้มาพักอาศัยอยู่ในเขาพระธาตุนาล้อมแห่งนี้
พุธกลับถึงบ้านเห็นอาภรณ์มีอาการดังนั้น จึงวางไหลงตรงเขาประครองภรรยา
"เจ็บ ฉันเจ็บเหลือเกินพี่ จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว"
บังเอิญเย็นวันนั้นเพื่อนหญิงของอาภรณ์ได้เข้าไปเยี่ยมถึงที่บ้าน พอเห็นเหตุการณ์เช่นนั้นจึงอาสาช่วยดูแลอาภรณ์ในฐานะที่ตนเคยมีลูกมาแล้ว
จึงดูออกว่า อาภรณ์มีอาการเหมือนกำลังจะคลอดบุตร แทบไม่น่าเชื่อเพราะยังมิทันครบ ๙ เดือน พุธและอาภรณ์จึงมิได้เตรียมการณ์อะไรไว้เป็นพิเศษ
เพ็ญ บอกกับพุธว่ามิต้องห่วงทางนี้ให้รีบไปตามหมอตำแยประจำหมู่บ้านมา

เร็วเท่าความคิด พุธจากไปไม่ถึงชั่วโมงเขาก็ได้ตัวหมอตำแยมาพร้อมกับผู้ช่วยหญิงสองสามคน อาภรณ์เสียเลือดไปมากแต่ยังคงมีสติดีอยู่เมื่อเห็นหน้าพุธ
กำลังใจจึงกลับมาเต็มที่ อาภรณ์มองดูพุธอย่างไม่ละสายตาเหมือนจะบอกบางสิ่งบางอย่าง หลังจากหมอตำแยตรวจดูอาการแล้วได้ทำการประถมพยาบาลอยู่ขณะหนึ่ง
จึงพูดกับพุธว่า "เมียเอ็งเสียเลือดไปมากนะ ครั้นจะนำส่งโรงพยาบาลก็คงไม่ทันแล้ว เด็กในท้องดิ้นแรงมากผิดสังเกตุคล้ายจะคลอดก่อนกำหนด
เห็นที่เอ็งทั้งสองคงต้องเลือกแล้วว่า จะเอาเด็กไว้หรือจะเอาแม่ไว้!....

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

 

อรุณสวัสดิ์ค่ะ แมวเหมียวหม่ำๆปลาทูนะคะ

 

แมวเหมียวถามหน่อยจิ...ภพพญานาคนั้น นอกจากวัดความเป็นใหญ่จาก
บุญบารมีที่ได้สร้างสมมาแล้ว มีกำหนดมั้ยว่า...ต้องเป็นชายเท่านั้น?
*****

เรือนไม้ใหญ่ กั้นเขต เชิงภูเขา
มีเรื่องเล่า ความรัก แต่หนหลัง
ชายชรา ผู้กล้า เปี่ยมด้วยพลัง
กับความหวัง ทายาทสืบ เผ่าวงศ์วาน
****
ห้องหนึ่ง บรรจุพระ แลพระธาตุ
หลายขนาด มากผอบ หลากสัณฐาน
เนื้อกรุเก่า บอกประวัติ อันยาวนาน
คนนำสาร เอ่ยแจ้ง แถลงไข
***
การคัดเลือก หาได้เรียง ลำดับไม่
ใช่ว่าใคร พี่ใหญ่แล้ว จักเป็นได้
แม้เป็นหญิง หากควรค่า เหนือชายใด
ตำแหน่งไซร้ ล้วนครอบครอง ด้วยมือนาง
***

 

"น้ำใจความเป็นแม่นั้นยิ่งใหญ่ล้นฟ้า
เหนือพสุธาหนักกว่าขุนเขา
นรชนคนดีควรพิจตรองเนา
ระลึกถึงคุณบารมีแผ่ปรกคุ้ม ตราบสิ้นชีวี"

ไม่มีเวลาให้คิดอยู่นาน อาภรณ์สั่งลาสามีเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมฝากฝังลูกน้อยไว้แทนตน พุธมิเคยลืมภาพเหตุการณ์ในวันนั้นจะยังคงสถิตย์อยู่ในความทรงจำตราบนานเท่านาน
ความดีใจสำหรับอีกหนึ่งชีวิต กับความเสียใจสำหรับอีกหนึ่งชีวิตได้อำลาพาจากไป มันช่างเป็นอารมณ์ที่ดูแปลกระคนอยู่ด้วยความเวิ้งว้างแอบแฝงไปด้วยกลิ่นไอของความรัก
และความผูกพันธ์พร้อมหน้าที่ใหม่ๆที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ชะลอยเด็กน้อยผู้นี้คงมีบุญเก่ามาแต่เดิม เพราะปรากฎว่าเพ็ญสหายรักของอาภรณ์นั้น
เธอเป็นแม่ลูกอ่อน หลังจากที่คลอดบุตรชายเพียงไม่กี่เดือนก่อนจะได้มาเยี่ยมอาภรณ์ คืนวันนั้นเธอฝันเห็นพญางูใหญ่แผ่พังพานเจ็ดเศียรมีขนดลำตัวยาวใหญ่มาก
เลื้อยวนรอบเข้าพระธาตุนาล้อมสามรอบ แล้วกลายร่างเป็นเด็กหญิงยืนยิ้มให้เธอ จากนั้นก็เดินหายเข้าไปทางบ้านของอาภรณ์ เพ็ญนึกสังหรณ์ใจจึงได้เดินทางมาเยี่ยมอาภรณ์ดังกล่าว
ไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบเจอภาพเหตุการณ์เช่นนี้ หลังจากได้เห็นเด็กหญิงน้อยอย่างเต็มตา ก็ให้นึกรักและห่วงหาอาทรเป็นกำลัง จึงขันอาสาเป็นแม่นมเลี้ยงดูให้เธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่
ที่สมบูรณ์สืบต่อไป...พุธมิได้ขัดข้องแต่ประการใด กลับเห็นเป็นเรื่องน่ายินดีเสียด้วยซ้ำเพราะเขาคงไม่มีปัญญาผลิตน้ำนมให้เด็กดื่มกินได้เป็นแน่แท้ เหมือนจะคิดอะไรได้บางอย่าง

เมื่อเพ็ญกล่าวถึงนิมิตรพิศวงค์เกี่ยวกับพญางูใหญ่และเขาพระธาตุนาล้อม พุธจึงประติดประต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน แล้วตัดสินใจเปิดไหออกดูปรากฎว่า ...
ภายในบรรจุเครื่องประดับทองคำสมัยโบราณครบชุด และทองคำแท่งจำนวนหนึ่ง!...เพ็ญและพุธต่างเห็นพร้องต้องกันว่านี้คงเป็น ค่าเลี้ยงดูเด็กหญิงผู้นี้ และชุดเครื่องประดับทองคำ
ชะลอยคงจะเป็นของเก่าคู่บุญบารมีเด็กเป็นแน่แท้ เพราะสังเกตุได้จากเป็นเครื่องประดับของสตรีสมัยโบราณ

อาภรณ์จากไปแล้วอย่างไม่มีวันหวนคืนกลับมา เมื่อพุธคิดถึงอาภรณ์คราวใดเขามักจะมองดูภาพเด็กน้อยผู้นั้นเจริญเติบโตขึ้นทุกวันทุกวัน ด้วยความรักและทะนุถนอมปานแก้วตาดวงใจ
ด้วยเหตุนี้เขาจึงตั้งชื่อบุตรน้อยว่า "อาริยา"...

 

ส่วนมากหากได้อัตภาพเป็นชายจะมีภาษีดีกว่า แต่ก็ไม่เสมอไป

หากหญิงเป็นผู้เข็มแข็ง ก็จะสามารถ...ได้ แต่ต้องผ่านด่านทดสอบหลายอย่าง
ซึ่งมี % น้อยเหลือเกินที่จะผ่านไปได้ เนื่องจากเพราะมีวิบากกรรมบางอย่าง เช่นเคยผิดศีลกาเมฯ มาแต่สมัยใด...การชำระในเบื้องปลายก็ต้องบำเพ็ญ พรหมจรรย์หลายชาติทีเดียว กว่าจะได้อัตภาพความเป็นชาย

แต่สมัยที่เป็นนาคี ก็ครอบครองความเป็นใหญ่ได้ หากยุคสมัยนั้น นาคาเป็นฝ่ายอ่อนแอด้วยบารมี!

วัดกันที่ยุคสมัยและบารมีในชาติปัจจุบันมากกว่า!

ดูอย่างแม่ชีวัดผารังมี สิ ...บารมีท่านไม่ธรรมดาจริงๆ อยากให้สายนาคีได้ไปสัมผัสจัง!

(ปล.ว่าแต่แม่ชีมิก แม่ชีตาล แม่ชีนุ๊ก แม่ชีติง ฯลฯ เมื่อไหร่จะพร้อมหนอ หมายถึงครองความเป็นใหญ่ในทางธรรม...ศีล ๘ อย่างไรก็มีภาษีดีกว่าศีล ๕ นั้นแหละ...ก็ว่ากันไปตามความเหมาะสมแล้วกัน อนาคตยังคดไปคดมาอยู่!)

 

แม่ชีตาลคงจะไม่มีล่ะหนอ...
เป็นฆราวาสก็ถือศีล ๘ ได้จ้ะแมวเหมียว..
มันคงอยู่ที่หน้าที่ของแต่ละคนในชาตินี้หนอ


เรื่องผู้หญิงเป็นใหญ่นี่ก็มีตัวอย่างมาให้ดูหลายยุคหลายสมัยนะจ้ะ
อย่างแมวเหมียวว่ามันก็อยู่ที่บารมีของผู้หญิงคนนั้น ๆ ด้วย
ดูที่พระแม่จามเทวีผู้สร้างเมืองลำพูนสิ
สมัยนั้นก็มิได้ขาดแคลนชายผู้เก่งกล้าสามารถแต่ประการใด
แถมพระแม่เจ้าท่านยังมีสามีที่เก่งพอกันอีกต่างหาก
หากแต่ครองกันคนละเมืองเลย..

หญิงใดอาจหาญขึ้นมาเป็นหัวหน้าเป็นผู้นำ
นอกจากจะต้องแข็งแกร่งประดุจหินศิลาแล้ว
ยังต้องฝ่าฟันอุปสรรคและการยอมรับมากกว่าชายหลายเท่านัก
ประเพณีและการเลี้ยงดู มิได้สั่งสอนให้หญิงมีโอกาสที่จะขึ้นเป็นผู้นำมากนักดอก
และนิสัยของหญิง หากมิจำเป็นแล้ว ไม่ใคร่อยากออกหน้ามากนัก
ส่วนใหญ่ก็พึงใจช่วยเหลืออยู่หลังฉากมากกว่า

แต่หากมีโอกาสได้ทำหน้าที่ ก็เป็นเรื่องที่ดีสำหรับการฝึกฝนจิตใจนะ

 

มาเกาะขอบจอ รอฟังเรื่อง "อาริยา" หนอ

 

ใจจะขาดแล้วเอ้ยยยยยยย เหมียวเอ๋ย มาต่อให้ไว แฟนคลับรออยู่:z3

 

รอ

ใด้โปรดเถิดท่านแมวเหมียว กรุณาเล่าเรื่อง อารียา ต่อเถอะ รออ่านหนอ.
สองเมือง

 

ขออภัยที่ทำให้รอนานนะครับ
เนื่องจากเป็นเรื่องราวที่ซับซ้อนมากต้องใช้ความละเอียดสูง!

 

มาอ่านต่อยาวๆแล้วกันครับ

หลังเสร็จสิ้นงานศพของอาภรณ์แล้ว ดูเหมือนว่าพุธจะเป็นผู้สนใจใฝ่ธรรมะมากขึ้นจากเดิมที่เคยอยู่วงนอกช่วยเหลืองานก่อสร้างมิได้ขาด มาบัดนี้เริ่มหันเข้าสู่วงในเพื่อการประพฤติปฎิบัติธรรม
เขาจึงได้ยินเรื่องราวเร้นลับบางอย่างจากพระคุณเจ้าผู้เป็นประธานสงฆ์ ณ สำนักสงฆ์แห่งใหม่...
"อาตมามีนิทานเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง เกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ เมื่อโยมได้ยินได้ฟังแล้วขอให้ปลงสลดสังเวชอย่างผู้มีสติ อย่าได้ยึดติดถือมั่นในภพภูมิทั้งหลาย
ก็จะเป็นไปเพื่อประโยชน์และเป็นอุปนิสัยแก่การบรรลุธรรมสืบต่อไป"ท่านกล่าวปรารภธรรมในรูปแบบนิทาน เพื่อมิให้เกิดความงมงาย

สมัยหนึ่งนานมาแล้ว มีพญานาคราชนามว่าท้าวศรีบรมฉัตรเป็นบุตรของท่านเจ้าเมืองซึ่งอยู่ทางเบื้องทิศบุรพา ได้พาบริวารล่องมาทางลำน้ำเพื่อหาชัยภูมิอันเหมาะสม
ในการตั้งเมืองใหม่ ขณะนั้นท้าวศรีบรมฉัตรได้แลเห็นนิมิตรลำแสงพุ่งขึ้นทางภูเขาลูกย่อมๆให้นึกประหลาดใจ จึงพาเหล่าบริวารเข้าไปใกล้ เห็นฤาษีบรมเกศผู้สำเร็จฌานสมาบัติกำลังปลงอายุสังขารด้วยการ
ใช้เตโชกสิณเผาสรีระร่างกายของตน ขณะที่ไฟกำลังลุกโชนอยู่นั้น ละอองแสงสีเงินยวงจากกายท่านค่อยๆหลุดลุ่ยออกไปทีละเล็กทีละน้อยโพยพุ่งขึ้นสู่ฟ้า สูงขึ้นไปสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
ยาวเป็นสายจนถึงพรหมโลก ท้าวศรีบรมฉัตรเห็นเป็นอัศจรรย์ว่าท่านผู้นี้เป็นเทพพรหมฤาษีผู้มีฤทธิ์มาก ได้บำเพ็ญพรตอยู่จนจบพรหมจรรย์แล้วจึงได้แสดงนิมิต
ให้ผู้มีบุญสัมพันธ์พบเห็นเป็นแน่แท้ หากพวกเราได้พักอาศัย ณ สถานที่แห่งนี้ย่อมเกิดเป็นศิริมงคล

ดังนั้นพวกเราควรทำสักการะแก่ท่าน ด้วยการเลื้อยวนรอบในส่วนเบื้องขวาสามรอบเถิด...ขณะนั้นจิตแห่งฤาษีบรมเกศหยั่งรู้ด้วยอำนาจฌานสมาบัติแล้ว ต้องการจักถ่ายทอดวิชาบางอย่างให้แก่
ท้าวศรีบรมฉัตรผู้ศิษย์ และครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว!ซึ่งในอดีตชาติเคยเกิดเป็นลูกศิษย์ท่าน แต่ในทุกชาติและทุกครั้งท้าวเธอได้หลีกหนีไปก่อนทุกทีเมื่อฤาษีบรมเกศจักถ่ายทอดวิชาสำคัญให้
เพราะเธอเกิดไปหลงรักหญิงงามนางหนึ่งเข้า ไม่เป็นอันศึกษาเล่าเรียนวิชา ฤาษีบรมเกศจึงสาปให้ท้าวเธอเป็นหมันโดยมิให้มีทายาทสืบสกุลได้ทุกชาติไป และผู้ที่มีความสัมพันธ์กับเธอนั้น
ก็จะต้องคำสาปไปด้วย จนกว่าผู้หนึ่งผู้ใดที่เกี่ยวข้องจะฝึกวิชาสำเร็จคำสาปนั้นถึงจะหายไป (นัยว่าเป็นวิชาสำคัญของฤาษีบรมเกศท่านไม่ยากให้สูญหายไป)

ฤาษีผู้อาจารย์ เมื่อเห็นศิษย์หัวดื้อย้อนกลับมาในอัตภาพของพญานาคราช ก่อนที่กายจะแตกสลายไปได้อธิษฐานจิตเนรมิตรธาตุกายสิทธิ์ขึ้นมาชิ้นหนึ่งมีชื่อเรียกว่า "รัดเกล้ามาลาคอ"
ลักษณะเป็นเครื่องประดับกำไลคอสีเงินยวงทิ้งไว้อันหนึ่ง ท้าวศรีบรมฉัตรเห็นดังนั้นคิดว่าเป็นของวิเศษที่ฤาษีทิ้งไว้ มิทันได้ฉงนใจจึงตรงเข้าไปหยิบขึ้นมาประดับคอ ทันใดนั้นเอง
รัดเกล้ามาลาคอก็บีบรัดเข้าไปอย่างแน่นแกะเท่าไหร่ก็ไม่ออก ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งรัดครั้นจะหนีออกไปนอกอาณาเขตที่ตนได้เลื้อยวนรอบเขาสามรอบก็ออกไปมิได้ เพราะเครื่องประดับนั้น
จะเป็นเหมือนดังไฟแผดเผ่าไหม้ที่ลำคอให้ท้าวศรีบรมฉัตรต้องทนทุกข์ทรมารเจียนตาย เมื่อเหตุการณ์ปรากฎดังนั้นท้าวเธอจึงเนรมิตรเมืองอยู่ด้วยอำนาจบุญฤทธิ์ของตนสืบมา

วิชาสำคัญที่ฤาษีบรมเกศถ่ายทอดให้นั้นต้องออกรับแสงจันทร์ทุกๆวันเพ็ญ ภายในเขาพระธาตุนาล้อมจึงมีถ้ำๆหนึ่ง ลักษณะเป็นปล่องกลมๆอยู่ด้านบนเวลาพระจันทร์เต็มดวง
แสงจะรอดผ่านเข้ามาถูกตัวพอดี ท้าวศรีบรมฉัตรต้องออกไปนั่งรับแสงนั้นแล้วใช้จิตรวมแสงเข้ามาภายในร่างกาย ทำแสงนั้นให้เป็นดวงกลมๆแล้วคายออกมา ถ้าฝึกสำเร็จ
สิ่งที่คายออกมาจะเป็นแก้วชนิดหนึ่งเรียกว่า "แก้วมณีจันทร์"เป็นแก้วที่มีแสงสว่างในตัวเองเกิดจากการรวมจิตธาตุกับแสงจันทร์เพ็ญ แม้อยู่ในที่มืดมิดก็จะไม่อับแสง ท่านว่า
เป็นพรจากเบื้องบนประทานมา มีเทพจัทรทิมาธร และพรหมฤาษีบรมเกศเฝ้าดูแลรักษา...ฤาษีท่านต้องการสร้างแก้วมณีจันทร์ไว้สำหรับผู้มีบุญใช้รักษาตัวและช่วยเจริญฌานได้เร็ว!

ความจริงรัดเกล้ามาลาคอนั้นตรงกลางจะมีเบ้าว่างไว้ สำหรับใส่แก้วมณีจันทร์โดยเฉพาะ หากท้าวศรีบรมฉัตรฝึกวิชาสำเร็จเมื่อไหร่คายดวงแก้วออกมาจะประดับเข้าตรงกลางพอดี
นอกจากถอนคำสาปได้แล้ว รัดเกล้ามาลาคอก็จะกลายเป็นเครื่องประดับวิเศษขึ้นมาในทันที

เนื่องจากวิชานี้มิได้ฝึกสำเร็จกันได้ง่ายๆ ถึงฝึกสำเร็จแล้วก็จำต้องรักษาพรหมจรรย์ไว้ให้ได้ตลอดชีวิต เพราะหากไม่ทำเช่นนั้นวิชาจะเสื่อม(ฌานเสื่อม)ดวงแก้วมณีจันทร์ที่เคยได้ไปแล้ว
ก็จะอับแสงไปในทันที!กลายเป็นลูกแก้วธรรมดาๆไป...ด้วยเหตุนี้เองตั้งแต่สมัยอดีตชาติท้าวศรีบรมฉัตร จึงมิอยากร่ำเรียนเอาวิชาแก้วมณีจันทร์จากฤาษีบรมเกศเพราะเธอเกิดไปชอบพอ
กับผู้หญิงเขาจึงไม่มีแก่ใจเล่าเรียน ถึงจะฝึกสำเสร็จแล้วตนก็ไม่อาจรักษาวิชาไว้ได้ วิชาก็จะเสื่อมเป็นที่อับอายขายหน้าแก่มหาชนสู่ไม่เรียนเสียเลยดีกว่า
เมื่อถึงคืนพระจันทรวันเพ็ญจึงได้หลบลี้หนีจากไปทุกครั้งเมื่ออาจารย์รู้ทัน เลยหนีหายไปอยู่กับผู้หญิงเสียเลย...

ในบรรดาศิษย์หลายคน ผู้เป็นอาจารย์ย่อมมองออกว่าผู้ใดสมควรที่จะได้รับวิชาอะไรบ้าง ฤาษีบรมเกศมองเห็นแล้วว่าท้าวศรีบรมฉัตร เป็นผู้สมควรได้รับจึงไม่ยอมถ่ายทอดวิชานี้ให้ใคร
ท่านบำเพ็ญตบะมานานมีอายุยืนยาวมาก เมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ยังไม่พร้อมที่จะรับไปในชาตินี้ ก็รอต่อไปอีกหลายภพหลายชาติ ไม่รู้ยาวนานเท่าไหร่แล้วลูกศิษย์ก็ไม่ยอมรับวิชาไปสักที
จนถึงเวลาปลงอายุสังขารเล็งเห็นด้วยฌานแล้ว ครั้งนี้ต้องใช้อุบาย...จึงได้ทรมานท้าวศรีบรมฉัตรดังกล่าว ท้าวเธอก็ระลึกได้แต่เพียงว่าอดีชาติที่ผ่านๆมาไม่เคยมีบุตรเลย
แม้แต่นาคีคู่บารมีเธอก็ระลึกได้หลายชาติไม่เคยมีบุตรเลย มันเป็นความทรมานของคนที่มีคู่อย่างหนึ่ง

จนกระทั้งกษัตริย์เมืองหนึ่งเดินทัพผ่านมาพร้อมบริวารบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก ท้าวศรีบรมฉัตรเห็นมนุษย์เข้ามาในเขตแดนของตนจึงแปลงกายเป็นมานพหนุ่มเข้าไปสนทนาด้วย
ได้ความว่าถูกนครต่างแดนรุกรานด้วยเหตุแย่งชิงพระธิดาอาภัสรา ผู้เป็นบุตรีนางมีความงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่เพราะพระธิดามิทรงยินยอมให้แก่คนไร้ศีลธรรมมีพระชายาอยู่แล้ว
ยังต้องการแสวงหาพระสนมเพิ่มอีกพระธิดาอาภัสรา ไม่อยากเป็นน้อยใครจึงสู่รบกันแต่ฝ่ายเราสู่มิได้จึงลี้ภัยมาดังกล่าว...

ท้าวศรีบรมฉัตรฟังแล้ว กล่าวว่าเราเป็นพญานาคราชมีฤทธิ์มากไม่ต้องห่วงเราจักช่วยท่านรบ ...ท้าวเธอจึงส่งมเหสีพร้อมบริวารไปเพียงแค่กลายร่างเป็นพญางูใหญ่นับร้อยตัวให้เห็น
พวกอริราชศรัตรูก็ยอมแพ้แล้วหนีกลับไปโดยให้สัญญาว่าจะไม่กลับมารุกรานอีก แต่ในระหว่างขากลับนั้นมิได้อำพรางกาย พญาครุฑราชโคจรบินอยู่ในนภากาศแลเห็นนาคราชจำนวนมาก
จึงตรงเข้าโฉบจับเอามเหสีของท้าวศรีบรมฉัตรฉีกกินเป็นอาหาร!...พอบริวารของท้าวศรีบรมฉัตรกลับมาแจ้งให้ทราบท้าวเธอรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก
กษัตริย์ฝ่ายพระธิดารู้สึกเป็นหนี้บุญคุณจึงเอ่ยปากให้ท้าวศรีบรมฉัตรขออะไรก็ได้ เท่าที่พอจะให้ได้ก็จักทรงประธานให้

เหมือนเป็นวิบากกรรมเก่าท้าวศรีบรมฉัตรนั้นเมื่อสูญเสียพระมเหสีไปแทนที่จักได้ตั้งใจประพฤติพรหมจรรย์เพื่อสำเร็จวิชาแก้วมณีจันทร์ แต่พอได้เห็นความงามของพระธิดาอาภัสราแล้ว
เป็นที่ต้องตาต้องใจเกิดความสิเนห์หาอย่างรุนแรงจึงเอ่ยปากของนาง กษัตริย์ผู้เป็นพระบิดามิได้ขัดข้องจึงยกพระธิดาอาภัสราให้ แท้จริงพระธิดาอาภัสรานั้นก็ทรงมีกำเนิดชาติ
มาจากนาคราชตระกูลหนึ่ง ความว่าพระบิดาทรงออกประพาสป่าเกิดกระหายน้ำจึงไปที่บึงแห่งหนึ่งพบหญิงงามกำลังเล่นน้ำ นัยว่าพระบิดาเรียนมนต์จากคนธรรพ์ผูกเป็นเพลงบทหนึ่งจึง
ร้องขับกล่อมเกี้ยวพาราสีนางพญานาคีตนนั้น ด้วยบุเพสันนิวาสพระบิดาจึงทรงได้นางเป็นพระสนม แต่นางพญานาคีนั้นมีทิฎฐิสูงมีความโกรธรุนแรงไม่ยอมตามเสด็จกลับพระนคร
เกรงว่าจะทนมิได้เมื่อเห็นพระมหเสีเก่า เพราะธรรมดานางพญานาคีนั้นมีฤทธิ์เดชมาก ก็จักทำความเดือดร้อนให้พระองค์ ครั้นพระองค์จะทอดทิ้งบ้านเมืองมาเสวยสุขอยู่กับนางก็ทำมิได้
จึงได้ตัดสินใจอำลาพาจากนางพญานาคีตนนั้นไป

แต่นางนั้นเกิดตั้งครรภ์ แล้วคลอดบุตรออกมาเป็นมนุษย์เพศหญิง เนื่องจากทางฝ่ายต้นตระกูลของนางเป็นนาคราชตระกูลใหญ่ ๗ เศียร มิอาจทนรับนางผู้มีสัมพันธ์กับมนุษย์ได้
จึงเนรเทศนางออกไปใช้ชีวิตอยู่ตามยถากรรม ด้วยความทรงจำดีๆนางพญานาคีตนนั้นจึงร้องมนต์ขับกล่อมให้บุตรฟัง ร่ายมนต์ไปรู้สึกมีรัศมีแผ่ซ่านไปทั่วสารพางค์กาย จึงตั้งชื่อบุตรีนั้นว่า
"อาภัสรา"นางอาภัสรา สงสัยในหมู่นกแลเนื้อทรายต่างล้วนมีครอบครัวพร้อมพ่อแม่ลูก จึงถามมารดาว่าพ่อหนูอยู่ไหน? เมื่อถึงเวลาอันควรแล้วนางจึงบอกแจ้งให้บุตรีทราบชี้มือไปทางทิศหนึ่ง
กล่าวว่าพระราชาตระกูลนั้นเป็นบิดาของเจ้าท่านจักทรงจำมนต์บทนี้ได้ ไปเถิดลูกรักพระบิดาเจ้าเป็นกษัตริย์ในนครนั้น...

อาภัสรา เดินทางไปไหนมิได้เกรงกลัวอันตรายภัยจากอสรพิษเลย แถมยังเรียกงูพิษต่างๆมาเป็นบริวารเพื่อนเล่นได้ทุกเมื่อ!นายพรานล่าสัตว์ไปพบเห็นนางอยู่กลางป่าพร้อมพญางูใหญ่หลายตัว
นึกว่าเป็นนางอัปสรไพร จึงแสดงความเคารพแก่นาง...อาภัสราถามนายพรานถึงความสวยงามของเมืองใหญ่ให้นึกสนุกสนานใคร่จักได้ชม นายพรานจึงพาเข้าชมเมือง
สมัยนั้นใครมีของแปลกๆหรือของล้ำค่าใดๆหากเจอก็ให้รีบทูลกล่าวถวายพระราชาก็จักประทานรางวัลให้ นายพรานเห็นเป็นโอกาสเหมาะจึงได้นำนางอัปสรไพรขึ้นทูลเกล้าถวาย

พระราชานั้นมิได้ทรงมีโอรสหรือพระธิดากับพระมเหสีองค์ใดเลย เมื่อเห็นนางอาภัสราร้องขับมนต์ขึ้นจึงทราบความได้ทันที ถามหาแม่นางพญานาคีตนนั้น
แล้วทรงรับนางแต่งตั้งขึ้นเป็นพระราชธิดา อยู่อาศัยในพระนครสืบมา...ข่าวแพร่ไปไกลถึงความงามในองค์พระธิดาอาภัสรา ชาวต่างนครจึงมุ่งมาสู่ขอใคร่ยลโฉมพระนางอยู่มิเว้นวาย
แต่นางอาภัสรานั้นมิทรงมีใจยินดีให้แก่ชายใด อริราชศรัตรูเมืองหนึ่งจึงใช้กำลังเข้าแย่งชิงจนตีบ้านเมืองแตกเป็นเหตุให้หนีมาดังกล่าว

นางอาภัสรา รู้สึกสำนึกผิดเพราะเรื่องทุกอย่างมีสาเหตุมาจากตน ใจจริงนางมิปรารถนาอยู่ครองเรือน มิอยากเป็นดั่งเช่นมารดาผู้อาภัพถูกเนรเทศไล่ออกจากวงค์ตระกูล แถมยังถูกทิ้งให้อยู่เดียวดาย
แต่เมื่อเหตุการณ์เป็นดังนี้ และท้าวศรีบรมฉัตรเป็นผู้มีบุญคุณ จึงยอมเข้าพิธีอภิเษกสมรสดังกล่าว...

จึงเท่ากับว่าบัดนี้ภพของกษัตริย์เมืองมนุษย์กับท้าวศรีบรมฉัตรนาคราชเป็นดองกัน เนื่องจากภพภูมิของมนุษย์นั้นมีอายุไขจำกัดซ้ำยังไม่มีทายาทสืบสกุลเวลาต่อมาไม่นานจึงลมสลายไปตามกาลเวลา
ด้วยจิตที่ผูกพันธ์ นางอาภัสรา ได้ให้สัญญากับท้าวศรีบรมฉัตรว่า...

"หากแม้นเกิดใหม่ในภพชาติใด ก็จักขอกลับมาช่วยท่านถอนคำสาป"

พระคุณเจ้าหยุดเล่าเรื่องราวลงชั่วขณะ มองดูพุธและเด็กน้อย อาริยา ด้วยความเอ็นดู
แล้วเอ่ยขึ้นกล่าวเชิงปริศนาด้วยเสียงเรียบๆว่า...

"ไม่นึกเลยนะโยม...มาบัดนี้ นายพรานในอดีตชาติผู้นั้น จักนำนางอัปสรไพรมาถวายแก่พระราชาอีก!!"

 

มาเป้นกำลังใจให้เหมียวน้อยจ้า

 

ว้าววว กำลังมันเลยอ่ะเหมียวน้อยยยย

 

สวัสดีปีใหม่จ้าาาา...แมวเหมียว ปีใหม่แล้วแมวเหมียวของเราโตขึ้นเยอะเลยหนอ กลายเป็นแมวหง่าวไปซะแล้ว

เวียนเกิด-เวียนตาย เวียนในวังวน เบื่อไหมคนดี อย่ามัวเพลิดเพลินกับความสุขสำราญที่ไม่เที่ยงแท้ เพราะมันมีผันแปรเปลี่ยนไปตามกาล (เตือนตัวเองหนอ คริคริ)

ขอให้แมวเหมียวมงคลฟิล์มมอบความสำราญให้กับผองเพื่อนต่อไป จนกว่าจะตายจากกัน (นานไปไหมหนอ)

ทุกคนคือธรรมชาติ อยู่กับธรรมชาติ มองให้เห็นธรรมชาติ เมื่อใดที่เข้าหาจินตนาการก็อย่าลืมธรรมชาติของความจริงที่ต้องเป็นไปด้วยหนอ

 

เข้ามาลงชื่อ ขออ่านด้วยคนนะคะ ชอบนิยายแนวนี้ มีธรรมมะ สอดแทรกด้วย อ่านไปปลงไป มาต่อไวๆนะคะ