นั่งสมาธิแล้วปวดขามากๆ

..............นั่นแหละครับ บางทีภาวนา จะเอา สุขอย่างเดียว พอเจอผัสสะแรงแรง จึงเห็นอาสวะตัณหา ทุกโทมนัสที่มีอยู่..จึงได้เห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ความไม่เที่ยง ในป้าย ต่อไปได้ บ้าง...พอเข้าใจคำว่า ...สิ่งใดเกิดแต่เหตุ ได้มากขึ้น ครับหลวงพี่

 

มีขาก็ปวดขา ตัดขาทิ้งก็ไม่ปวด 55 ล้อเล่น หลวงปู่บุดดา ถาวโร ท่านบอกมีอันไหนก็ปวดอันนั้น พอสมาธิเข้าขั้นเวทนากายจะหายไปก็ไม่ปวดครับ สำคัญต้องหาอริยาบถที่สบายก่อน นั่งสบายๆมั่นคงและอดทน นั่งแล้วเป็นอัมพาตหรือตายก็ยอมประมาณนั้น

ป.ล.ตอนนิ่งก็ดีอยู่ไม่ปวด แต่ตอนจิตเผลอตกฌาณ รับรองปวดอิปอ๋าย แต่ถ้าไม่ตกฌานถอนสมาธิปกติเดินตัวปลิวเลย

 

อาการปวดหากพิจารณาจนถึงที่สุดแล้วจะกลายเป็นปัญญา
ในเบื้องต้นจะปวดชาแบบเบาๆก่อน แล้วจะค่อยๆคลายตัวหายไปเอง จิตเราตอนนี้จะรับรู้ถึงความไม่เที่ยงของสังขารร่า่งกาย(เกิดปัญญาน้อยๆ)
จนกระทั้งนั่งไปนั่งไปอาการปวดจะกลับมาใหม่ คราวนี้หนักกว่าเดิม ถึงเอวเลย! เหมือนกับว่าไฟไหม้ หรือ อาการปวดจนเส้นเอ็นจะขาด(อาการคล้ายกับว่าคนกำลังจะตาย)หากผ่านไปได้ เราจะเห็นการทำงานของระบบต่างๆ ภายในร่างกายอย่างชัดเจน

จนสุดท้ายอาการปวดจะกลับมาใหม่ คราวนี้ปวดจนถึงกระดูก เหมือนจะแตกสลาย บางคนปวดร้าวไปทั่วทั้งตัวฯลฯ หากผ่านไปได้เราจะเห็น "จิตส่วนหนึ่ง,กายส่วนหนึ่ง"แยกออกจากกัน...ส่วนของร่างกายนั้น เราจะเห็นว่า เขามีการปรับธาตุโดยธรรมชาติของเขาเอง คือ ธาตุลมจะค่อยๆละเอียดขึ้นๆ จนรู้สึกว่าไม่ปรากฎลมหายใจหยาบๆ ทางจมูกเลย! นั้นเป็นเพราะว่า หัวใจเริ่มทำงานช้าลงๆ ทำให้เลือดที่ไหลเวียนภายในร่างกายเริ่มแข็งตัว อาการเจ็บปวดก็จะไม่เกิดขึ้นอีกเลย ครับ

มีแต่ความเบากายเบาใจอย่างน่าอัศจรรย์! ถึงตรงจุดนี้เป็นทางให้เราเลือกแล้วว่า...เราจะเลือกที่จะสงบแบบสุดๆ(ฌานสมาบัติ) หรือจะเลือกดำเนินไปเพื่อความเป็นอิสระของดวงจิต(วิปัสสนาญาณ...ในส่วนที่เหลือ) เพราะปัญญาในขณะนั้นเห็นเวทนาขันธ์แจ้งในระดับนึ่งแล้ว ย่อมรู้ได้เฉพาะตน ครับ

 

ในกรณีถ้าอยากจะทน หรือสู้กับความปวดที่ขานะครับ ถ้าปวดสุดขีดแล้ว ให้หายใจยาวๆลึกๆ
หลายครั้ง ขณะที่หายใจยาวๆลึกๆเข้า แล้วค่อยถอนลมออกมาช้า ก้ให้พิจารณาความปวดตรงขานั้นเบาๆ ๆ ๆ ทำแบบนี้เรื่อยๆ จะปวดมาก น้อย แค่ไหน ก็ให้ทำใจให้ปกติที่สุด อย่าไปเกร็งอย่าไปฝืนมัน อะไรจะเกิดก้ให้มันเกิด เมื่อคุณหายใจเข้ายาวๆ แล้วค่อยๆหายใจออกมา และทนกับจุดที่ปวดนั้น ความปวดจะค่อยๆทุเลาลง ซึ่งจะเปนอย่างนั้นจริงๆ
อยากให้ความจริงที่ว่า "ที่สุดของความปวดนั้นเปนเช่นไร" มากกว่าเพียงแค่จะนั่งหรือทน เพื่อให้หายปวด

 

พระวจนะ"ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุประกอบด้วยธรรมหกประการ เป็นผู้ควรเพื่อกระทำให้แจ้งซึ่งความเย็นอันไม่มีอื่นยิ่งกว่า ธรรมหกประการ เหล่าใหนเล่า ภิกษุทั้งหลายธรรมหกประการ คือ ภิกษุในกรณีนี้---ข่มจิตในสมัยที่ควรข่ม(นิคคเหตพพํ)---ประคองจิตในสมัยที่ควรประคอง(ปคคเหตพพํ)---ทำจิตให้ร่าเริงในสมัยที่ควรทำจิตให้ร่าเริง(สมุปหํสิตพพํ)---เข้าไปเพ่งอย่างยิ่งซึ่งจิตในสมัยที่ควรเข้าไปเพ่งอย่างยิ่ง(อชุฌุเปกุขิตพุพํ)--------เป็นผู้มีจิตน้อมไปในธรรมประณีต(ปณีตาธิมุตุติโก)-----และเป็นผู้ยินดียิ่งในนิพพาน(นิพุพานาภิรโต) ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุประกอบด้วยธรรมหกประการเหล่านี้แล้ว เป็นผู้ควรเพื่อกระทำให้แจ้งซึ่งความเย็นอันไม่มีอื่นยิ่งกว่า แล---ฉกก.22/484/356......

 

เปลี่ยนท่าเลยคับ แต่เราดูกันที่อารมจิตเนอะ