พุทธวจน..เข้าใจธรรมเพียงบทเดียว ก็เพียงพอ

เข้าใจธรรมเพียงบทเดียว ก็เพียงพอ
คามณิ ! ...เพราะเหตุว่า ถึงแม้เขาจะเข้าใจธรรมที่เราแสดงสักบทเดียว
นั่นก็ยังจะเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลและความสุขแก่ชนทั้งหลายเหล่านั้น
ตลอดกาลนาน
สฬา. สํ. ๑๘/๓๘๗/๖๐๓.

*** บทเดียวจำได้ขึ้นใจ แทงตลอดด้วยความเห็น และปฏิบัติตาม..

 

***** ขออนุโมทนา กับท่านผู้ยกธรรมนี้มา เพื่อเป็นการเตือนสติแก่ผู้หลงได้เป็นอย่างดี และเพื่อเป็นการชี้ทางแก่ผู้ที่กำลังใฝ่หาได้อย่างดียิ่ง เพราะธรรมบทนี้นั่นแหละหนอคือหัวใจแห่งการบำเพ็ญของผู้บำเพ็ญ*****
.....ด้วยการรู้ธรรมไว้มากไม่เสียหลาย แต่การใช้ธรรมเพื่อเปิดใจจงใช้ธรรมที่ตยเองศรัทธาและชำนาญ ... จึงประดุจบุคคลผู้หนึ่งเป็นแม่ทัพกำลังออกรบ สิ่งที่สำคัญที่สุดในการรบก็คือจะต้องรู้ยุทธพิชัยให้โดยรอบ แต่เวลาจะยกทัพเข้าตีแม่ทัพนั้นก็จะต้องเข้าตีในทางที่ตนเองถนัดและชำนาญที่สุดจึงจะมีชัย. ผู้บำเพ็ญก็เช่นเดียวกัน ด้วยก็มีธรรมที่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้ากล่าวไว้ในเรื่องนี้ที่ประมาณว่า เราชำนาญทางใดให้ยึดไว้ แล้วจงยึดที่เราชำนาญนั้นเป็นฐานมั่นในการบำเพ็ญ อันเรานั้นจึงขออนุโมทนามาด้วยประการ ณ ฉะนี้แล.

 

เหมือนอาหาร อาหารทั่วโลกมีหลายชนิด แต่เราก็เลือกกินชนิดที่เราชอบและมีประโยชน์แก่ร่างกายเรา และก็กินทีละคำจนกว่าเราจะอิ่ม เราไม่ได้กินอาหารไปทุกอย่าง

เปรียบเหมือนพระธรรม มีมากมาย เราก็เลือกแต่ที่เราชอบและปฏิบัติได้ เพื่อให้เกิดประโยชน์แก่เราให้ได้สูงที่สุด

 

เรียนถามคุณพุทธวจน000ครับ

1. "สุตตันตะเหล่าใด ที่กวีแต่งขึ้นใหม่ ด้วยอักษรอันสละสลวย ด้วยพยัญชนะอันวิจิตร เป็นเรื่องนอกแนว ...." เช่นนี้ ถามว่า แล้วถ้ากวีแต่งขึ้นใหม่ แต่ไม่เป็นเรื่องนอกแนว เป็นชั้นโลกุตระ ว่าด้วยเรื่องสุญญตา จะสามารถเงี่ยหูหัง หรือน้อมนำมาศึกษาได้หรือไม่

2. พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า ฤทธิ์ เป็นสิ่งน่ารังเกียจ น่าอึดอัด น่าขยะแขยง เหตุใดจึงสรรเสริญพระโมคคัลลานะ ว่าเป็นเลิศทางด้านฤทธิ์ เหมือนกับขันธ์5เป็นสิ่งน่ารังเกียจ น่าอึดอัด น่าขยะแขยง สมควรพิจารณาให้เห็นโทษ สมควรละทิ้ง ฉันใดก็ฉันนั้น ฤทธิ์ด้วยวิชชาและอภิญญา สมควรพิจารณาให้เห็นโทษ สมควรละทิ้งด้วยมิใช่หรือ ทำไมไม่ทรงตรัสกับพระโมคคัลลานะว่าให้พิจารณาให้เห็นโทษแห่งฤทธิ์ ว่าเป็นน่ารังเกียจ น่าอึดอัด น่าขยะแขยะ สมควรละทิ้งเสีย

3. ภิกษุมิควร พยากรณ์ ทำนายทายทัก ปลุกเสกเลขยันต์ ทำน้ำมนต์ เป็นเดรัจฉานวิชา แล้วการพยากรณ์ ของพระพุทธเจ้า เช่น พยากรณ์พระเทวทัตจักเป็นพระพุทธเจ้าด้วยกุศลแห่งการถวายทานเป็นพุทธบูชา ถือว่าเป็นการพยากรณ์ด้วยเช่นกันมิใช่หรือ การปลุกเสกพระเครื่อง เรื่องเครื่องรางของขลัง ก็เป็นเดรัจฉานวิชา แล้วต่างอันใดกับการสร้างพระพุทธรูปบูชาในวัด เพียงแค่มีขนาดใหญ่กว่าพระเครื่องเท่านั้นเอง

4. บัญญัติและสิกขาบท ข้ออภิธรรมต่างๆ ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทั้งในอดีตและปัจจุบัน นั้นเท่ากันทุกๆประการหรือไม่ 1)หากเท่ากันทุกๆประการ เหตุใดหลังจากตรัสรู้จึงไม่บัญญัติให้ครบถ้วนพอดี แต่มีการบัญญัติเพิ่มในบางกรณีเช่น ช่วงเข้าพรรษาของภิกษุสงฆ์ ก็มีการบัญญัติเพิ่มขึ้นจากเดิม หรือเมื่อเห็นสงฆ์เหล่าใดพระพฤติไม่งาม ก็มีการบัญญัติเพิ่มอยู่เนืองๆ 2)หากไม่เท่ากันทุกๆประการแล้ว ก็เท่ากับว่าภิกษุสงฆ์สามารถบัญญัติเพิ่มเติมหรือตัดทอนได้ เพราะองค์ปัจจุบันอาจจะไม่ได้ทรงรับรองหรือทรงคัดค้านในสิ่งที่องค์ก่อนๆเคยบัญญัติไว้ แต่ว่าในพุทธจวนกล่าวว่า ภิกษุห้ามบัญญัติเพิ่มเติมหรือตัดทอน

เรียนให้ทราบว่ากระผมมิได้มีเจตนากล่าวตู่ปรามาสพระพุทธเจ้า กระผมมีความเคารพในพระพุทธเจ้าเป็นบรมครูคนเดียวเท่านั้น ยึดพระรัตนตรัยเป็นสรณะ แต่หลังจากได้ศึกษา ได้สดับฟัง ได้สอบถาม ได้ปฏิบัติกับผู้เผยแผ่พุทธวจน มีการตำหนิคณะสงฆ์บางเหล่า(มิขอกล่าวถึง) จึงอยากทราบจริงๆ มีความสงสัยเกิดขึ้นเป็นอันมาก กระผมทราบดีว่าพุทธจวนเป็นอกาลิโก เป็นสิ่งถูกต้องที่สุดไม่ขัดแย้งกันในตัวเองใดๆทั้งสิ้น ทรงเป็นสัพพัญญูเพียงหนึ่งเดียว แต่กระผมเกรงว่า ผู้แปล ผู้ตีความ ผู้เผยแผ่ ต่างหาก จะเป็นผู้ที่ทำให้พระศาสนาเสื่อมเสีย แบ่งแยกเป็นหมู่เหล่า(ทุกวันนี้ก็มากพอแล้ว)
ไม่ต้องถึงกับพุทธจวนหรอกครับ เพียงแค่พระบรมราโชวาท เวลาจะนำมาเผยแผ่ก็ต้องยกมาทั้งดุ้น มิใช่มาตีความ มาแปลกันเองแล้วก็เผยแผ่กันเอง