ขอคำแนะนำเกี่ยวกับนั่งสมาธิครับ

ตัวผมมีปัญหาเวลานั่งสมาธิคือ มันรู้สึกว่าเหมือนมีตัวอะไรมากัดเหมือนมดหรือแมลง แต่ถ้าลืมตามาก็ไม่มีอะไร พยายามอดทนคิดว่าเดียวก็หายไปเอง แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ให้มันคือลืมตามาดูมันอยู่ดี เป็นแบบนี้ทุกวันครับ อีกเรื่องนะครับเวลาผมนั่งสมาธิจะใช้คำภาวนาว่า พุทโธๆๆ เมื่อภาวนาไปเรื่อยๆมันเกิดอยากรุ้ว่าเราภาวนาไปมีจุดหมายปลายทางคืออะไร

รบกวนขอผู้รู้ให้คำแนะนำด้วยครับ

 

สู้ต่อไป... เดี๋ยวก็พ้นสภาวะนี้...
ไม่ต้องอยาก ไม่ต้องคิดอะไร ทำไปเรื่อยๆ ปล่อยใจสบายๆ แต่ไม่ให้ฟุ้งซ่านไปเรื่องอื่น

 

ก่อน และ หลังนั่ง อุทิศ บุญ กุศล ให้เจ้ากรรมนายเวร ทุกๆ วัน เช้า กลาง เย็น ก่อนนอน ครับ


พุทโธ เพื่อให้มี สติ อยู่กับคำ บริกรรมครับ

ทำให้ จิต สงบ ไม่ฟุ้งซ่าน ถ้า ฟุ้งซ่าน พอรู้ตัวสติตามทัน ก็กลับมา ภาวนา พุทโธ

บางคนฟุ้งซ่าน แล้วไม่รู้ตัว เพราะไม่มีคำบริกรรม

ภาวนาพุทโธ เพื่อ จิต สงบ จน จิตรวมเป็น สมาธิ ครับ

ถ้ายังฟุ้งซ่าน จิตยังไม่สงบ จิตก็จะยังไม่รวมลงสมาธิ ยังไม่เห็นตัว จิต เพราะยังไม่เป็นสมาธิ


ภาวนา เพื่อ มรรคผล นิพพาน ครับ จขกท.

 

สังเกตไหมว่า เวลาลืมตา ความฝุ้งซ่านจะถูกขจัดปัดเป่า หายไป

แต่ถ้าเรา สร้างอุปทานว่า อดทนว่าเดี๋ยวก็หายไปเอง มันก็จะยิ่งหนักข้อ

ดังนั้น ยามใดทำสมาธิ ลืมตา แล้ว สามารถ กั้น นิวรณ์ธรรม ความ
ฝุ้งซ่านได้ ก็ให้ลืมตา แต่ ไม่ใช่ ลืมตาแล้วลุกพรวดพราดออก
จากสมาธิ นะ ให้เป็นการ ลืมตาแล้วทำสมาธิต่อไป ไม่หยุดยั้ง
ไม่แคร์เรื่องราวในครั้งก่อน อย่ามัวนอนเฝ้าโศกศัลย์ สงสัย !!

ลองทบทวนว่ามันคุ้มกันหรือเปล่า โยนิโสมนสิการบ้าง คนดี !!!

...........ต่อเอาเอง...... แต่ให้เป็นการ ปลุกใจทำสมาธินะ ไม่ใช่
ตอไปแล้ว ร้องไม่เลิก ฝุ้งซ่านตาใส ก็ไม่เอาเหมือนกัน หลับตาสู้
ไปเลย ( บางสมัยควรหลับตา ก็หลับตา พินาเอาเนาะ )


*********************************************

อันนี้ดี เก่งมากที่สามารถสังเกต สภาพธรรม ที่จิตแล่นไปตรึก เชิง

"มันเกิดอยากรุ้ว่าเราภาวนาไปมีจุดหมายปลายทางคืออะไร"

ให้พิจารณา สภาพธรรมตัวนี้ หากมันเกิดขึ้นอีก แต่ให้ ตามเห็น
ความเกิดดับ ไม่ต้องไปป้อนคำตอบมัน หาก จะมีอะไรป้อนคำ
ตอบเข้ามา ก็ให้รู้ว่า มันคือ ลูกหลานของสภาพธรรมตัวนี้ เพราะ
"กรรมฐาน" อันเป็นการงาน จะต้องเป็น "พุทโธ" ต่อไป อย่าอย่า
หยุดยั้ง ก้าวไปยังสิ่งที่หมาย ที่เธอใฝ่และฝัน ให้สมหวังดังใจปอง
( โอ้นิพพาน... )

**************

"มันเกิดอยากรุ้ว่าเราภาวนาไปมีจุดหมายปลายทางคืออะไร"
คือ สังโยชน์อย่างหนึ่ง ยังไม่ต้องไปรู้ชื่อก็ได้ เพราะคนส่วน
ใหญ่พอรู้ชื่อ ก็มักจะ "หยุดยั้งไม่อยู่" เหนื่อยเหมือนกัน

 

ขอบคุณครับ ปกติก่อนนั่งสมาธิจะ สวดมนต์แผ่เมตตา ครับ
ตอนแรกเวลาจะนั่งสมาธิ ก็จะนั่งเลยไม่ได้สวดมนต์แผ่เมตตา รู้สึก มด แมลงจริงๆรบกวนเยอะมากแต่ตอนนี้ เหลือแต่ ไอตัวนี้ที่ยังรบกวนครับ

 

ขอบคุณมากครับ ผมก็กำลังพิจารณาเรื่องลืมตาอยู่ครับ
คือ ผมกำลังพิจารณาว่าทำไมผมลืมตาแล้วไม่ทำสมาธิต่อ เคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่ง มีคำกล่าวว่า การลืมตาทำให้ทำสมาธิได้ดีกว่าหลับตา เมื่อเข้าถึงสมาธิตานั้นจะหลับลงเองทำให้ผมรุ้ว่าผมแพ้กิเลสความขี้เกียด ความปวดเมื่อย จะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นครับ

ส่วนเรื่องอยากรู้ว่าพุธโทไปทำไม คือให้ภาวนาไปเรื่องไม่ต้องไปสนใจมันใช้ป่าวครับแล้วมันจะเป็นตัวบอกเราเอง

ขอขอบคุณอีกทีนะครับ ^ ^

 

ดีๆ หากเคย สดับธรรมเรื่อง ทำสมาธิลืมตามาแล้ว ก็ คงคลายใจ
ได้ส่วนหนึ่ง

หลายคน ไปยึดมั่นกับ วิธีการ หรือ ท่วงท่า ลีลา ทำให้ เกรงกลัว
การลืมตา กลัวว่า จะไม่ใช่การทำสมาธิ

จริงๆ หากเราเอาท่วงท่า ลีลาออก แล้ว ฝึกไปให้มากๆ ทั้งสองแบบ

เชื่อไหมว่า "ลืมตาก็เหมือนหลับตา หลับตาก็เหมือนลืมตา"

ถ้าเห็น สภาพธรรมได้แบบนี้ ไม่มีความแตกต่างกันระหว่าง สภาพ
"อยาตนะนอก กับ อยาตนะใน" ก็เรียกว่า พ้น พยาบาทวิตก

เมื่อพ้นพยาบาทวิตก ก็จะ เจอ วิหิงสาวิตก กลัวการเบียดเบียน

ให้ยกจิต ที่ผลิกไปทาง วิหิงสาวิตก ขึ้น วิจัย ให้เห็นเป็นสิ่งถูกรู้ถูกดู

ไม่ใช่ให้แล่นไปตามมัน จนบริกรรมมนตรา ตันตระ คาถา .....แบบ
โลกๆ เขาทำกัน

แต่เรายกเห็นว่า จิตใจมันมีสภาพ วิตก3 กลุ่มรุม เช่นนี้เป็นธรรมดา
เพราะความที่ยึด ท่วง ท่า ลีลา อุปทาน มนตรา อาศัยเชื่อ และ การแล่นไป

************

ถ้าฝึกเก่งๆนะ หลับตามลืมตาไม่แตกต่างกัน ก็เรียกว่า มืดกับสว่าง ไม่ต่างกัน

หรือ "กลางคืนกับกลางวันไม่มี" การพิจารณาอารมณ์ไปรู้ กลางวันกลางคืนไม่มี
คือ ไม่ต่างกัน ตรงนี้ก็เป็น กรรมฐานตัวหนึ่ง มีอานิสงค์มาก อย่าดูแคลน หรือปล่อย
ให้คลาดจากการยกมาพิจารณา

 

ขันธ์ 5 ทำงานครับ ใช่ สติ รับรู้ทุก อารมณ์ การ เกิดขึ้น ตั่งอยู่ ดับไป ของขันธ์ 5

 

ถูกนามธรรมมันหลอกเอา

กำหนดรู้ตามที่มันเป็น

นั่งสมาธิแล้วเหมือนมีมดกัดแมลงไต่

จะลืมตาดูก็ได้ มันไม่มีอะไรหรอก เป็นเพียงความรู้สึกเท่านั้น

 

อาจจะเป็นไรฝุ่น กัดเอา พอเวลาลืมตา ผิวหนังมันสะเทือนมันเลยกระโดดออกไป แต่คุณยังบอกไม่ชัดเจนว่า พอหลับตาก็รู้สึก พอลืมตาก็หาย ใช่ไหม ถ้าใช่ คุณก็เปลี่ยนเป็นลืมตา ทำสมาธิซะเลยซิขอรับ ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย ที่ว่าลืมตาทำสมาธิ ก็คือ เพ่งกสิณนั่นแหละ พอเพ่งโดยสมมุติว่าสิ่งที่มองคือลม สักครู่ก็หลับตา ไม่ต้องภาวนา เพราะการภาวนา เป็น อนุสติ เป็นเพียงการระลึกถึงคุณของ พระพุทธเจ้า ถ้ากล่าวคำว่า พุทโธ
การนั่งสมาธิ ไม่ต้อง ภาวนาอะไรทั้งนั้น ขอรับ

 

ลืมตายังไม่หายทันทีครับ เอามือลูบๆถึงหายครับ

ส่วนการเพ่งกสินคือผมมีปัณหาด้านสายตาเพ่งอะไรมากๆจะปวดตาและปวดหัวครับคือสายตาด้านนึงสั่นอีกด้านยาว+เอียงประมาน800ข้างเดียวครับ

 

ท่าน telwada... ถ้าจะเข้าอรูปฌานขณะลืมตา ไม่ต้องพิจารณาลมอะไรหรอก กำหนดองค์ภาวนามา แล้วเข้าไปได้เลยนะ...

 

การเพ่ง จริงๆ แล้ว คือการเพ่งด้วยจิตครับ ปฏิบัติไปสักพักก่อน แล้วจะเข้าใจ ว่าเพ่งด้วยจิต คืออย่างไรครับ

 

สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอาการของการจิตที่คิดปรุงแต่งให้เราออกจากสมาธิ ถ้าเกิดขึ้นก็ให้ใช้จิตของเราตามความรู้สึกนี้ แล้วดูตามไปจนหายไป ถ้ามีขึ้นมาใหม่ก็ดูอีกอย่างนี้เรื่อยๆ แล้วก็พิจาณาว่า อาการที่เกิดขึ้นนั้น มันเกิดขึ้นแล้ว มันตั้งอยู่ แล้วอาการนี้ก็ดับไป จุดหมายของการใช้คำภาวนา คือให้ใจเราสงบ

 

สวัสดีครับ คือผมได้ฟังธรรมที่หลวงพ่อพุธได้เทศน์ไว้และ สงสัยว่าที่ท่านเทศน์ไว้ว่า 'จิตจะทิ้งพุทโธไปเอง ไม่ต้องดึงมันกลับมาใหม่ ' คือเราควรสังเกตตัวเองตลอดเลยหรึเปล่าครับ หรือว่ามันจะทิ้งพุทโธไปเองแบบที่เราไม่สงสัย เพราะผมคอยสังเกตุอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่จะทิ้งพุทโธ ผมรู้สึกว่ามันเป็นนิวรณ์อะครับ อยากถามว่าเราควรสังเกตุมั้ยครับว่าพุทโธจะหายไปเมื่อไหร่หรือควรบริกรรมไปเรื่อยๆแล้วจิตจะสงบแล้วทิ้งพุทโธไปเอง ขอบคุณครับ