เคล็ดลับการทำสมาธิ

ขอบคุณท่าน Darkever มากครับ เขียนได้ดีทีเดียว

 

ใช่เลย ใช่เลย ลมสมาธิที่ไม่เบาไป และไม่หนักไป ตรงกลางนั้นเลย แวบเดียวเอง


โมทนาเจ้าของกระทู้คะ ธรรมใดท่านได้ ขอผู้น้อยได้เห็น

 

ขอบคุณมากสำหรับความรู้ในการปฎิบัตินี้ครับ
ขอเสริมนิดนึงนะครับว่า
ทุกครั้งที่จะหยุดปฎิบัติ จงใช้จิตผู้รู้ พิจารณาว่า การที่จะหยุดปฎิบัตินั้น ด้วยเหตุปัจจัยใดเหมาะสมหรือไม่ หรือ เพราะจิตกิเลสเข้าครอบงำแล้ว
เพราะผมเองก็เคยเป็น แต่เมื่อไม่เห็นเหตุปัจจัยที่ควรเลิกจึงเพียรพยายามต่อ จนทำให้เข้าสมาธิ และ พิจารณาธรรมต่างๆต่อได้นานขึ้นๆครับ

ความเพียรจะทำให้ท่านพ้นทุกข์
ครับ

 

ถูกทั้งสองท่านนั่นแหละครับ
จริตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน อินทรีย์ของแต่ละคน ก็กล้าไม่เท่ากัน
บางท่านรับแบบโหดๆ ได้ ก็ดูทุกขเวทนาเกิด-ดับ ไปเลย เห็นชัดๆ จะๆ จะข่มกิเลส ข่มโทสะอย่างแรงได้หรือเปล่า ก็ให้เห็นกันตรงนั้นไปเลย
บางท่านไม่ชอบกดดัน ก็พิจารณาเอาตามสบาย เอาสตินำเป็นหลัก พอสติเกิดเป็นสายต่อเนื่อง ตั้งแต่ตื่นนอน จนหลับ ก็เห็นไตรลักษณ์ได้เช่นเดียวกัน จากทุกอย่างที่พบเห็นผ่านเข้ามาในชีวิต

อุปมาเหมือนเลิกเหล้า เลิกบุหรี่ นั่นแหละนะ
คนนึงบอกว่า หักดิบไปเลย ผมทำได้
อีกคนบอกว่า ค่อยๆ เลิก แบบเสพให้น้อยลงเรื่อยๆ ผมก็ทำได้
ก็ถูกทั้งคู่นั่นหละครับ

 

อนุโมทนาสาธุกับท่านทั้งหลายที่นั่งสมาธิครับ ผมก็เป็นคนนึงที่ชอบนั่งสมาธิแบบฟืนร่างกาย นั่งทนปวดทนเมื่อย นั่งแบบหุ่นปั้น แต่ต่อไปนี้จะนั่งสบายๆๆๆ ไม่ทนเจ็บ ทนเมื่อยละ ผมยังนั่งสมาธิไม่ได้ความเลย

 

นั่งแบบทนปวดทนเมื่อย นั่งได้ แต่ต้องทราบจุดประสงค์นะครับ ว่าทนเพื่ออะไร และดูอะไร
ถ้าสักแต่ว่าทนไปเฉยๆ แต่ไม่ดูให้เกิดปัญญา ไม่มีประโยชน์อะไรครับ

 

มาดันกระทู้ ให้อ่านทบทวน เดียวกระทู้จะตกไปหน้าหลังๆซะ

 

ผมข้อเพิ่มข้อ 8 อีกข้อ ต้องมีใจนอบน้อมด้วย เอานะโมที่แปลว่านอบน้อมมาสถิตย์ไว้ในใจ (ผู้ที่นอบน้อมอย่ก่อนเวลาฝึกกรรมฐาน40 กองจะภาวนาและพัฒนาจิตได้ง่ายกว่า)
แนวทางปฏิบัติยังไงก้มีรุปแบบแตกต่างกันบ้าง การรับไว้ แล้วพิจารณาแล้วเลือกก้ได้หรือไม่เลือกก้ได้ก้ขึ้นอยู่กับผู้ปฏิบัติเป็นหลัก ส่วนใหญ่มีผู้ปฏิบัติน้อย แต่ผู้ไม่ปฏิบัติมีมากมายเหมือนใบไม้จากต้นไม้ กับใบไม้ทั้งป่า คงเทียบกันไม่ได้ ดังนั้นเคล็ดการปฏบัติก้เลยใช้ให้เหมาะแตกต่างกันออกไปให้ใช้กับคนทั้งสองแบบ ก้คงไม่มีอันถุกกว่าอันไหน คนที่ได้ว่าทำแบบนี้ถูกก้ร้ได้เมื่อปฏิบัติไปถึงเรียกว่า ".เปนปัจจัตตัง.."--ของผู้ปฏิบัติที่ทำแล้วได้เหนผลด้วยตัวเอง ตัวอย่างเช่น บางคนถือการปฏิบัติ1 ชม.เป็นหลักเพราะถือว่าได้กำลังความเพียร และเหนสภาวะได้นานกว่า ความตั้งใจในการฝึกก้มีมากกว่าด้วย ส่วนบางคนบอกฝึกเพียง "5 นาทีพอ" เพราะถือว่า ไม่เคร่งเครียดมาก เอาพอจิตสบายเปนหลักถึงไม่สงบก้ทำให้คุ้นเคยเฉยๆ หากจิตเปนสมาธิ5นาทีก้พอแล้ว นาทีที่เหลือจากนั้นจะไม่สนใจอะไรมาก หรือให้ชัดๆกว่านั้น
-คนที่นั่ง1ชม. ถือสัจจอธิษฐานเป็นหลักนั่งทุกครั้งต้องครบ1 ชม.ไม่งั้นไม่เลิกนั่ง
-แต่อีกคน1 นั่งพอสงบดีจนได้ฌานและชำนาญการได้ฌาน นั่งแค่5นาทีก้เข้าฌานแล้ว
ก้เลยอยากทราบ นั่งสองแบบนี้ แบบไหน ดีกว่า แบบไหนกันแน่ จะนั่งเพียง 5 นาทีดี หรือ นั่งถึง60 นาทีดี อันไหนจะดีกว่ากันครับ???

 

โมทนาสาธุด้วยคนครับ เป็นประโยชน์มาก ตรงกับประสบการณ์จริงเลย

ส่วนเรือ่งนั่งนาน ของผมต้องนั่งนานหน่อยกว่าจะสงบ นั่งแป๊ปเดียวไม่หายฟุ้งซ่าน

 

หาจิตให้เจอก่อน ค่อยนำมาฝึก.....จะเร็วมากขึ้น
เหตุที่เราฝึกสมาธิแล้วไม่ค่อยได้ผล ก็เพราะ ฝึกไม่ถูกตัวจริง
ต้องให้ จขกท.แนะให้อีกว่า การฝึกทีีจิต ฝึกอย่างไรจึงจะถูกตัวจิต

 

พอดีผ่านมา..

อ่านแล้วมีประโยชน์

ขอดันกระทู้ครับ

-------------------------------------------------------------------------------------

29-10-2007, 11:50 AM
เท่าที่เคยสังเกตุ พบคนที่มีความพิเศษในตัวเองหลายๆคน ยึดติดกับสิ่งที่ตัวเองได้และคิดว่าตัวเองเป็นผู้วิเศษและมีบารมีเหนือคนอื่น
บางคนก็เที่ยวว่าคำสอนของพระอาจารย์คนนี้ไม่ถูกบ้าง บางทีก็มองคนอื่นว่าบารมีน้อยกว่าตนเอง จริงๆการปฏิบัติธรรมจุดสูงสุด(ถ้าจำไม่ผิด) ก็คือ การดับซึ่งกิเลส
แล้วการที่เปรียบเทียบบารมีใครมากกว่าน้อยกว่า
คนเเบบนี้อยู่ในจำพวกไหนกันแน่? อยากให้พุทธศาสนิกชน ไม่ว่าจะมีฤทธิ์หรือไม่ก็ตาม จงปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธองค์เป็นพอ
อิทธิฤทธิ์หรือคุณไสยสู้คนที่ อยู่ในศีลธรรมที่ดีตลอดเวลาไม่ได้หรอกค่ะ

สันโดษ

 

รักษาศีล ก็ต้องใช้ปัญญา
ทำสมาธิ ก็ต้องใช้ปัญญา
วิปัสสนา ก็เพื่อให้เกิดปัญญา(เห็นตามความเป็นจริง)

ดูจริต หากรรมฐาน เลือกท่า อย่าตึง เลิกเสพ หมั่นทำ ไม่เร่ง เคยชิน ชำนาญฌาน

หดหู่ อย่าทำ ไม่เกิดประโยชน์ ให้พิจารณาธรรมแทน หรือ ใช้สติเพื่อรู้

 

ตอนผมนั่งสมาธิเมื่อยามย่างสามสิบเศษ สมาธิจับยากมาก
จึงนึกถึงสมัยเด็กๆ ตอนที่ทำสมาธิกับพ่อแล้วมีความสุข
พ่อสอนให้แยกออกเป็นสองอย่าง ถ้าอารมณ์มันสงบดีก็ภาวนาตามลมหายใจไป
แต่ถ้าซัดส่ายทนไม่ไหว ให้คิดไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ
ซึ่งก็บังเอิญจริงๆที่ผมดันคิดแต่เรื่องบทสวดมนต์ ทำสมาธิจริงมีแต่ความสุข

พอโตแล้ว ทำสมาธิลำบากนัก ก็เลยต้องไปย้อนรอยเด็ก เด็กทำเก่งกว่าผู้ใหญ่
สังเกตว่าพอฝืนทรมานตัวเอง มันไม่เห็นจะได้เรื่องได้ราว
แต่พอนั่งสบายๆ วางจิตเบาๆ แหมมันคล่องดีจัง จากนั้นมาเลิกทรมานร่างกาย
นั่งนานหรือสั้นไม่สำคัญ สำคัญที่อารมณ์ใจเป็นสุข มีนิมิตแจ่มใสเป็นพอ

 

จิตที่ดี สงบ สติมั่น ปัญญาเกิด

 

มาอับกระทู้ต่อ สู้ๆครับ พี่น้องครับ

 

ดันให้อ่านกัน เขียนไว้นานละ ไม่ได้เล่นนาน
มีคำถามมาก ลองอ่านดูเผื่อคนที่ไม่ได้อ่านจะได้เข้าใจอะไรมากขึ้น

 

ตลอดมาฝืนทำให้เอานานไว้ก่อน
คิดฟุ้งซ่านอะไรมาหมดค่ะ
แต่ถ้าเรื่องสบายนี่ไม่ต้องบอกเลย
ทำตอนบนที่นอน ทำไม่ถึงไหน นอนซะละ :boo:

ขอบคุณมาก และ ร่วมอนุโมทนาด้วยนะคะ