จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

อนุโมทนาบุญกับคุณลินดาด้วยคะ ดีใจด้วยจริงๆ เมื่อวานเพิ่งบอกว่าสู้ตายอยู่เลย....
ยินดีด้วยคะ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขออนุญาตประกาศจิตบุญดวงที่ ๓๓ ณ วันที่ ๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๕

ขอท่านทั้งหลายจงโมทนา
กับจิตบุญดวงที่ ๓๓
ของกลุ่มจิตบุญเทอญ​

สาธุ สาธุ สาธุ
<TABLE class=alt1 border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE class=alt1 border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE class=alt1 border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>​

 

โมทนากับจิตบุญดวงใหม่ด้วยค่ะ ยินดีที่ได้กลับบ้านนะคะ
แหม..ช่วงนี้เข้ามาอ่าน เจอจิตบุญยกตลอดเลย น่ายินดีจิงๆ

ว่าแต่ จิตบุญดวงที่ ๓๓ นี่ใครเอ่ย?

 

คุณแม่ชีคำพลอย ลูกศิษย์พระอาจารย์ทองสุข ผาสุกาโม ท่านเจ้าอาวาสวัดดอยเปา ยกจิตขึ้นนิพพานเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม 2555 เป็นจิตบุญดวงที่ 33 คุณแม่สุมาลียืนยัน

คุณแม่ชีคำพลอยเริ่มฝึกจิตเกาะพระเมื่อวันที่ 28 เมษายน 2555
สำเร็จจบกิจเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม 2555
รวมระยะเวลาฝึกจิตเกาะพระ 104 วัน

คุณแม่ชีคำพลอยท่านมีความตั้งใจไปนิพพานในชาตินี้
ท่านบอกว่าดีใจที่ได้เจอครูเพ็ญและได้มาทำจิตเกาะพระ
เพราะจิตท่านมีความก้าวหน้าในการปฏิบัติอย่างเห็นได้ชัด
คุณแม่ชีคำพลอยได้เจอครูเพ็ญอาทิตย์ละครั้งคือเจอกันทุกวันพระ
ครูเพ็ญจึงได้สอบอารมณ์คุณแม่ชีคำพลอยและให้คำแนะนำเพียงอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น
ในระหว่างนั้นท่านต้องใช้สติปัญญาและความเพียรของท่านทำจิตเกาะพระด้วยตนเอง
คุณแม่ชีคำพลอยท่านเป็นผู้มีความเพียรสม่ำเสมอทำสมาธิทุกคืนและทุกวันอย่างต่อเนื่อง
เดินจิตตามมรรคได้ตรงทางและมีความศรัทธาในองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นอย่างสูง
มีความเชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสอนของครูด้วยความตั้งใจ แม้ว่าครูเพ็ญจะเป็นแค่ฆราวาสก็ตาม

พี่เพ็ญขอโมทนาบุญกับคุณแม่ชีคำพลอยอย่างมหาศาล
ขอเชิญชาวจิตบุญ ชาวจิตบำเพ็ญ ชาวจิตเกาะพระร่วมโมทนาบุญกับคุณแม่ชีคำพลอยเทอญ

โมทนา สาธุ สักล้านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเน้อค่า

พี่เพ็ญ จบ.3

ปล. ขออภัยค่ะ พี่เพ็ญลืมกล่าวถึงครูดัช ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญในการช่วยแนะนำวิธีนึกถึงภาพพระให้ชัดเจนและเข้าใจอารมณ์จิตเกาะพระมากขึ้น ถ้าไม่ได้ครูดัชช่วย คุณแม่ชีคำพลอยก็อาจจะงงไปอีกนาน พี่เพ็ญขอโมทนาบุญกับครูดัชด้วยค่ะ โมทนา สาธุ

วิธีที่ครูดัชแนะนำคุณแม่ชีคำพลอยให้นึกถึงภาพพระได้ง่ายขึ้นคือ ให้ก็อบปี้ภาพพระมาไว้ในตัวเราตรงไหนก็ได้ที่จิตเห็นแล้วสบายใจ วิธีนี้ได้มาจากพี่ภูค่ะ แต่ทำไมเราไม่เคยพูดถึงกันเลยเน๊อะ เพิ่งนึกออกอ่ะ ฮ่าๆ

 

คุณปลื้มก้อ สู้ๆๆๆๆนะครับ
กายกับจิตแยกกัน อย่าเอาความยุ่งของกาย มาทำให้จิตเดินทางช้าไปด้วย

เกาะพระให้แนบแน่น มีสติทั่วพร้อมทุกขณะจิต

หมั่นส่งรายงาน ปรึกษาครูอย่าให้ขาด

สู้ๆครับ

 

โมทนาสาธุกับจิตบุญดวงที่ 33 ด้วยครับ

พี่เพ็ญจำที่เมื่อคืนได้สนทนาไหมครับ ..... สู้ๆๆครับพี่เพ็ญ
(ยิ้มไม่หุบเลยครับข้างบน)

 

ขออนุโมทนากับจิตบุญ ดวงที่ 33 ด้วยครับ สาธุ ;ปรบมือ

 

คำว่า "อุปาทาน"
หรือ การยึดมั่นถือมั่นทางจิตใจ เช่น
ยึดมั่นถือมั่นในเบญจขันธ์ คือร่างกายและจิตใจรวมกันว่าเป็น"ตัวตน"
และยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่ถูกใจ อันมาเกี่ยวข้องด้วยว่าเป็น"ของตน"

หรือที่ละเอียดลงไปกว่านั้นก็คือยึดถือจิตส่วนหนึ่งว่าเป็น"ตัวเรา"
แล้วยึดถือเอารูปร่างกาย ความรู้สึก ความจำ และความนึกคิด ๔ อย่างนี้ว่าเป็น"ของเรา"

"เบญจขันธ์ที่ประกอบอยู่ด้วยอุปาทานนั่นแหละ เป็นตัวทุกข์"

"คนทั้งหลายย่อมหลุดพ้น เพราะไม่ยึดมั่นถือมั่นด้วยอุปาทาน"

คิดว่าทุกท่านในที่นี้ทราบกันหมดแล้ว
ก็เพราะว่าเรารู้มากกันนี้เอง แต่หาเฉลียวใจไม่
เพราะพวกเราหลงมาเกิดกันนี้ ถ้าไม่ใช่ คำว่า การยึดมั่นถือมั่นกันหรือ?

แต่จะมาย้ำให้กับพวกเราว่า มรรคมีองค์๘ นี้ (ศีล สมาธิ ปัญญา)
สามารถละอธรรม๔ได้ อันได้แก่ อวิชชา กิเลส ตัณหา และอุปาทาน
(อธรรม๔ หมายถึง หลักธรรมที่แสดงถึงผลแห่งความไม่แจ้งในธรรมทั้ง ๔ ประการ)

แต่พวกเราอยู่ดีๆ จะเลิกจากการยึดมั่นถือมั่นในเบญจขันธ์(ขันธ์5)ของตน ของเราไม่ได้หรอก
นอกเสียจากพวกเราเดินตามมรรควิธีให้ถูก+ให้ตรงทางเสียก่อน
ตอนแรกๆ ขอให้เจริญในศีลก่อน(รักษาศีล) จึงจะมาเจริญสติภาวนา
และก่อนที่เราจะทำสมาธิ(ทำให้จิตนิ่ง)นั้น เราต้องรู้จักวิธีการเจริญสติให้มากด้วย

ทางสายนี้แหล่ะ ไม่มีพลาด ละได้แน่ๆ จงพาปฎิบัติกันเถิด

 

สาธุๆ ขอโมทนาบุญกับคุณแม่ชี สักล้านครั้งด้วย
เอ่อมาแปลก ทำไมหมู่นี้ดอกบัวบานกันดีจริงๆ
คนในกระทู้ก็พลอยได้บุญ ได้ความสบายใจกันไปทั่วสารทิศ
และขอโมทนาบุญกับครูเพ็ญ ครูดัชด้วย ถึงว่าทำไมหมู่นี้รู้สึกว่าอิ่มแต่บุญ
พวกเรารีบมาโมทนากันไวๆ โดยเฉพาะผู้ที่กำลังต้องการกำลังใจในการปฎิบัติ

เอ๊าท่านจิตบำเพ็ญต่อไป ดูสิว่าหวยจะออกที่ใคร...ติ๊กต๊อกๆ
หรือว่าน้องgibbgubb

 

ขออนุโมทนาบุญกับแม่ชีคำพลอย และครูเพ็ญด้วยนะคะ ยินดีด้วยคะ ....
มีความสุขจริงๆที่เห็นจิตบุญได้เดินทางกลับบ้านเดิม.....
ขอบพระคุณครูวิทย์สำหรับกำลังใจและคำสอนคะ และขอขอบคุณจิตบุญทั้งหลายที่ทำให้ปลื้มมีความเพียรมานะคะ ขอบคุณคะ....

 

ของเก๊ายังบ่ใช่จิตบำเพ็ญมิใช่เหรอ เก๊ายังเกาะพระอยู่เลยน้าาาา 0.0

 

อนุโมทนาบุญกับท่านแม่ชีคำพลอยด้วยคะ
อนุโมทนาบุญกับครูเพ็ญ และครูดัชด้วยคะ
อีก 8 ดวง จะถึงเป้าหมายละ ^ ^

 

ขอโมทนาในบุญกุศลทั้งหมดทั้งมวลครับ. สาธุ

 

วันนี้ที่บริษัทเมิลไปทำบุญเลี้ยงอาหารกลางวันแ<WBR>ละบริจาคสิ่งของแด่ผู้สูงอายุ ณ ศูนย์พัฒนาการจัดการสวัสดิการสั<WBR>งคมผู้สูงอายุที่รังสิตคลอง5 มาคะ เมิลไปแล้วก็สะท้อนใจชาติ ชรา มรณะ น่ากลัวดีแท้ มองแล้วก็ให้ย้อนมองตัวเองพิจารณาลงกฎไตรลักษณ์ตามที่ที่พี่เพ็ญ พี่ภู ครูวิทย์พร่ำสอน ว่าเราก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ ร่างกายเราก็ไม่ต่างจากเขา ตอนนี้ร่างกายเรายังดีอยู่ แต่ถ้าเราไม่ตายก่อนที่จะแก่ ซึ่งพอคงามเสื่อมความแก่มาหาเราแล้ว เราก็จะเป็นเป็นแบบนี้แหละ จะก้าวเดินแต่ทีก็ลำบาก ต้องมีอุปกรณ์ช่วยเดิน จะทานข้าวเองมือก็สั่น ข้าวหกไปครึ่งช้อนกว่าจะเข้าปากได้แต่ละคำ บางคนก็ตาบอด เสียงก็ไม่มีแตกแห้งจนฟังไม่รู้เรื่องว่าพูดว่าอะไร บางคนก็หลงเล่นอยู่กับพื้นเหมือนเด็ก ๆ หลายคนป่วยหนักจนลุกจากเตียงไม่ได้ เกิดอีก ก็แก่อีก ก็ตายอีก พิจารณาดูๆ ไปคนที่เรารัก เราไม่รัก เราเฉย เราโกรธ เกลียด ไม่ชอบใจ ไม่ถูกโฉลก เราทุกๆคนก็ไม่ต่างกันเลยคะ ทุก ๆ ต้องเป็นแบบนี้เหมือน ๆ กันหมด พิจารณาแล้วเราก็วาง ว่าง
ส่วนที่ว่าวางอะไรบ้างไปคิดพิจารณากันเองนะคะ ^ ^ แต่ละคนก็วางกันไปคนละอย่าง2อย่างคะ
เมิลเอง

 

ขออนุโมทนาสาธุ ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ

 

ขออนุโมทนาบุญกับคุณลินดาจิตบุญดวงที่ ๓๒ ,คุณแม่ชีคำพลอย
จิตบุญดวงที่ ๓๓ ,ครูเพ็ญ ครูดัช และครูจิตบุญทุกๆท่านด้วยค่ะ

 

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า
เพียงเทียนหนึ่งเล่ม ก็สามารถจุดเทียนเล่มอื่นได้เป็นจำนวนมาก

เพราะฉะนั้นแล้ว
แต่ถ้าใครรู้ตัวว่าเทียนของตนเองเริ่มจะหมดแล้ว ก็ขอให้รีบๆสร้างบุญ สร้างบารมีกับคนอื่นด้วย
โดยการแนะนำ/นำพาผู้อื่นปฎิบัติจิตเกาะพระกัน
โดยเฉพาะผู้ที่จิตยกแล้ว
ได้โปรดมีเมตตานำพา/ช่วยยกจิตผู้ที่ยังไม่ได้ยกกันด้วยเถิด
please!
เพราะพวกเขาเหล่านั้นยังเป็นทุกข์กันอยู่ ขอได้โปรดให้นึกถึงเวลาที่เราเอง
ก็เคยเป็นทุกข์มาก่อน

พวกเราเห็นจิตคนอื่นยกกันยังปลื้มกันขนาดนี้
แต่ถ้าเป็นจิตของเราเองยกกันบ้างหล่ะ เราจะปลื้มแค่ไหน
จงโปรดไปคิดดูกันเองนะ

และอย่าลืมกระทู้นี้ ชื่อว่าอะไร....
จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ​

*ดูน้องgibbgubb สิ!
กะจะช่วยให้จิตเป็นจิตบำเพ็ญไวๆ ไม่รับซะงั้น!

 

โมทนาสาธุกับคุณแม่ชี เดี๋ยวไปโมทนาถึงที่ที่วัดกัน
ดีจัง จะเข้ามาตามหาลูกศิษย์ ได้โมทนากันอีก
ตามขึ้นไปกันเยอะๆนะ ลากกันขึ้นไป ดึงกันอย่าหยุดนะจ๊ะ

 

ขอบคุณมากค่ะครูภู ก็คงไปได้ตามกำลังนะคะ เร่งมากกลัวเครื่องช็อต ช็อตไปหลายรอบแล้ว แหะๆๆ กิ๊บขอความเมตตาคุณครูทุกท่านอย่าพึ่งเบื่อกิ๊บแล้วถีบหัวกิ๊บส่งไปนะคะ จิตกิ๊บสะสมความแย่มาเยอะไปหน่อย ตอนนี้กำลังพยายามยัดความดีให้เขาอยู่อ่ะค่ะ :'(

 

วันนี้เป็นวันครบรอบวันแก่ของหญิงเล็ก
ตั้งใจจะไปทำบุญที่วัดตอนเช้า แต่ฝนตก
จึงอธิษฐานจิตขอพระ ฝนก็หยุดตกในช่วงสาย
ก็เลยเดินทางไปที่วัดป่าดอนหนาค ต.ท่าขอนยาง อ.กันทรวิชัย จ.มหาสารคาม
การเดินทางไปวัดค่อนลำบาก
เป็นถนนดินแดงตลอดเส้นทาง และแฉะมาก
หญิงเล็กขับรถจักรยานยนต์บรรทุกน้ำและข้าวของไปเยอะมาก
ขับรถแทบจะล้มก็หลายครั้ง
จากนั้นก็ขึ้นเรือข้ามแม่น้ำชีเข้าวัด



ธรรมะที่ได้จากพระเจ้าอาวาสครั้งนี้ท่านสอนว่า
"ในวันคล้ายวันเกิดเช่นนี้ เราต้องตอบแทนคุณพ่อแม่
ดูแลท่าน เลี้ยงดูท่านให้สุขสบาย
ไม่ใช่ไปเลี้ยงเพื่อนฝูง คือคนที่เขาไม่ได้เป็นญาติเรา
เรามาทำบุญ มาไหว้พระก็ถือว่าดี
แต่พ่อแม่ของเราก็ต้องดูแลท่านให้ดี
เวลาจะทำบุญควรทำบุญที่วัดที่บ้านก่อน
วัดที่บ้านก็คือบ้านของเรา
พระที่อยู่ในวัด ก็คือพ่อแม่ของเรา
นี่ล่ะคือบุญที่แท้จริง บุญที่ยิ่งใหญ่
และถ้าพ่อแม่ไม่ค่อยเข้าวัด
พระแนะนำให้เรากราบเท้าท่านแล้วพูดกับท่านดีๆ
ไม่ต้องไปขึ้นเสียง ยืนท้าวเอวบังคับท่าน
หนังสือธรรมะก็วางไว้ที่บ้านบ้าง ให้ผ่านตาท่าน
เดี๋ยวท่านก็อ่านเอง เดี๋ยวท่านก็ใจอ่อนเอง"



ยังมีอีกเยอะให้เล่าตรงนี้ก็คงจะไม่หมด.. (ไหม? คิคิ)
หญิงเล็กก็น้อมรับและปฏิบัติตาม และกราบลาพระ เดินทางกลับ
ในระหว่างที่ขึ้นเรือกลับมายังฝั่งที่รถจอดอยู่ สายฝนก็เริ่มโปรยมาเป็นละออง
และก็ขับรถกลับที่หอพักด้วยความราบรื่น...



นอกเหนือจากที่หว้าอยากจะนำบุญมาฝากทุกท่านแล้ว
สิ่งหนึ่งที่อยากฝากคือ...
"ของที่มีค่า ไม่มีอะไรแลกมาได้ง่ายๆ
เราทุกคนต่างล้วนต้องใช้ความพยายามอย่างสูงในการให้ได้สิ่งที่ดีที่สุดมา"



สำหรับวันนี้ที่ก่อนเข้าวัด เจอกับการขับรถที่ลำบาก
บรรทุกของหนักและถนนดินแดงลื่นมาก
แต่พอขาออกมาจากวัดกลับขับรถได้อย่างคล่องตัว...
ก็เหมือนกับการฝึกจิตเกาะพระ



เป้าหมายของหว้าคือวัด
เป้าหมายของจิตเกาะพระคือ พระนิพพาน

ถ้าเราอยากกลับบ้าน เราต้องปล่อยวางในทุกๆ สิ่ง
ไม่ยึดตัวตน ไม่ยึดกิเลสเข้ามาใส่จิต
ต่อให้หนทางจะยากลำบากแค่ไหน
มีอุปสรรคอะไร
หรือต้องทิ้งสิ่งใดออกจากจิต (ซึ่งมันยากมากๆ โดยเฉพาะอัตตา มานะ)
เราก็ต้องทำเพื่อให้ถึงเป้าหมายที่เราตั้งไว้...



เราเดินทางไปถึงเป้าหมายด้วยเจตนาที่ดี เจตนาที่บริสุทธิ์
ไม่มีความอยาก และอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับสิ่งที่กำลังเจอ
อยู่กับสิ่งที่เรากำลังก้าวเดิน
โดยไม่ต้องสนว่าในระยะทางอีกห้าเมตร สิบเมตรหนทางจะเป็นเช่นไร
เหมือนที่หว้าขับรถไปบนถนนดินแดงที่แฉะและลื่น
หว้าไม่ได้สนอะไรนอกจากใช้สองมือจับแฮนด์รถไปอย่างมั่นคง
และมีสองขาคอยประคองรถไม่ให้ล้มด้วยจิตที่นิ่ง.. หว้าสนอยู่แค่นี้
ถึงแม้ของที่แบกมามันจะหนักมากจนทำให้รถจะล้มก็ตาม..



เพราะถ้าเราจดจ่ออยู่กับปัจจุบันด้วยสติ เราจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำ
และทำอย่างไรจึงจะดี.. (มีจิตที่นิ่ง, มีสติ และอยู่กับพระ)
เมื่อเราอยู่กับปัจจุบัน เราก็จะมีสติมากขึ้น จิตนิ่งมากขึ้น
สิ่งที่เราพยายามทำอยู่นี้จะสำเร็จผลได้โดยเร็ว
และความเร็วนี่ก็ไม่ต่างจากความเร็วรถที่หว้าขับรถ
เพราะบนถนนที่ลื่นก็คงจะขับเร็วไม่ได้ คงล้มไม่เป็นท่า
การฝึกจิตก็เหมือนกัน เราจะเร่งเอาแบบสุกเอาเผากินไม่ได้
เราต้องทำ ต้องปฏิบัติด้วยจิตใจที่นิ่ง และมั่นคงกับสิ่งที่อยู่ทำในปัจจุบัน
เพราะถ้าเราเร่งปฏิบัติ บังคับจิตให้เรียนรู้ ให้เข้าฌาน ให้วิปัสสนา ฯลฯ
นอกจากที่จะทำให้เรายิ่งห่างไกลกับเป้าหมายแล้ว ยังจะทำให้จิตเราเสียแบบไม่รู้ตัว
เพราะ "ความอยาก" ให้ถึงเป้าหมายไวๆ



แต่ถ้าเราไม่มีความอยาก สนใจกับปัจจุบันให้มาก
อยู่กับสติ อยู่กับพระ เรียนรู้จิตตนให้มาก
ปล่อยวางให้เป็น เจริญกฏไตรลักษณ์บ่อยๆ
เป้าหมายเราก็อยู่ไม่ไกล
และเมื่อเราถึงเป้าหมายแล้วเราจะพบกับสุขที่แท้จริง...
สุขแห่งบรมสุข...



แล้วพอหว้าไปถึงเป้าหมายได้แล้ว...
เส้นทางเดิมที่หว้าออกจากวัด หนทางก็ยังแฉะเหมือนเดิม
แน่นอน... เมื่อจิตเราถึงเป้าหมายแล้ว จิตเป็นอิสระจากกายแล้ว
แต่เรายังหนีความจริงของโลกไม่พ้น
ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ยังดำเนินไปตามวัฏจักรของโลกอย่างนั้น
กิเลสในโลกก็ยังทำงานอยู่อย่างนั้น
กฏแห่งกรรมก็ยังทำงานอยู่เช่นเดิม
มีแต่จิตเราเท่านั้นที่เปลี่ยนไป...
พอเราถึงเป้าหมายแล้วต้องออกมาจากโลกแห่งความจริงเหล่านี้
จิตเราจะมีความรู้สึกแตกต่างจากตอนที่เรากำลังเดินทางไปหาเป้าหมายแน่
แต่จะเป็นความรู้สึกยังไงนั้น หว้าคงจะบอกทุกท่านได้... แต่บอกไปก็เท่านั้น
เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใครปฏิบัติถึงแล้วก็ย่อมรู้ได้ด้วยตนเอง
ต่อให้ท่านอ่านธรรมทานอารมณ์หลังจิตยกของชาวจิตบุญสักสิบท่าน
ก็ยังไม่เท่าท่านปฏิบัติแล้วเข้าถึงอารมณ์นั้นได้ด้วยตนเอง...



และเมื่อท่านถึงเป้าหมายแล้วท่านก็จะพบกับธรรมะที่แท้จริงจากจิตตน
เหมือนกับการที่หว้าได้รับฟังเทศน์จากพระเจ้าอาวาสในครั้งนี้ด้วยตนเอง
เรื่องการของปฏิบัติไม่มีใครทำแทนกันได้
และไม่มีใครสามารถเข้าถึงธรรมะ
หรือได้รับผลของการปฏิบัตินั้นได้ดีเท่ากับตัวผู้ปฏิบัติเอง

นี่เป็นสิ่งที่เราทุกคนรู้ดี แต่ไม่ชอบมา "ปฏิบัติ" กัน





ชักยาวไปแล้วพอแค่นี้ดีกว่า
เดี๋ยวคนอ่านจะเบื่อซะก่อน
(ตัดบทดิบๆ แบบนี้เลยนะ? ฮ่าๆ)








ปล ๑. ตั้งใจแค่ว่าจะมาบอกบุญให้ทุกท่านร่วมโมทนา
และแสดงความยินดีกับคุณหมอ คุณลินดา และท่านแม่ชีคำพลอย
แต่มือก็พิมพ์ไปตามใจจิตซะงั้น...

ปล ๒. นึกว่าวันนี้เป็นคิวท่านพี่รินซะอีก... หมูรอพี่รินอยู่นะค๊าาาาา

ปล ๓. ขอเสิร์ฟน้ำผลไม้เย็นๆ ให้ทุกท่านได้ดื่มให้ชื่นจิตก่อนถึงเป้าหมายนะคะ
คุณครูใจดีทุกท่านจริงๆ ค่ะ


ปล.๔ อีก ๘ ดวง... สู้สู้นะคะึทุกท่าน และขอเป็นกำลังใจให้ครูพี่เพ็ญ และครูทุกๆ ท่านเจ้าค่ะ

​